Incest குடும்பத்தில் காதல் நிழல்கள்

[subatami]

வீடு அமைதியாக இருந்தது, ஆனால் சமையலறையில் அந்த மௌனம் உயிர்ப்புடன் இருந்தது. திடீரென வினிதா சிரித்தாள்—ஒரு குறும்பு சிரிப்பு, அறையை நிரப்பியது. "என்னடா, கார்த்தி, இப்படி நிக்கிற? பயந்த பூனை மாதிரி," என்று அவள் கேட்டாள், கையை இடுப்பில் வைத்து, அவனை ஒரு பக்கவாட்டுப் பார்வை பார்த்தாள். அவள் நைட்டி சற்று நழுவி, தோளில் ஒரு மெல்லிய வெளிப்பாடு தெரிந்தது. கார்த்தி திரும்பி, "அத்தை, நீ வேற," என்று சொல்லி, ஒரு புன்னகையை மறைக்க முயன்றான், ஆனால் அவன் கண்கள் அவளைத் தேடின.

சுபத்ரா ஒரு பாத்திரத்தை எடுத்து, "வினி, அவனை கிண்டல் பண்ணி பயமுறுத்தாத," என்று சொன்னாள், ஆனால் அவள் குரலில் ஒரு சிறு சிரிப்பு ஒளிந்திருந்தது. அவள் குனிந்து அடுப்பை சரி செய்யும்போது, சேலை மெல்ல விலகி, அவள் இடுப்பின் மென்மை மீண்டும் தெரிந்தது. கார்த்தியின் பார்வை அங்கே ஒரு நொடி நின்றது—அவன் மூச்சு சற்று ஆழமானது. "அம்மா, நீயும் இதுல சேர்ந்துக்கிட்டியா?" என்று அவன் கேட்டான், குரலில் ஒரு விளையாட்டுத் தனம், ஆனால் உள்ளே ஒரு பதற்றம்.

வினிதா மேஜையைச் சாய்ந்து, "அவன் பெரியவன்னு சொல்றான், ஆனா இப்போ பாரு, நம்ம கூட நிக்கவே தயங்கறான்," என்று சொல்லி, அவன் தோளை ஒரு மெல்லிய தட்டு தட்டினாள். அவள் விரல்கள் அவன் சட்டையை உரசின—ஒரு சாதாரண தொடுதல், ஆனால் கார்த்தியின் உடலில் ஒரு சிறு அலை எழுந்தது. சுபத்ரா திரும்பி, "அவனை விடு, வினி, இவன் இன்னும் சின்ன பையன் தான்," என்று சொன்னாள், ஆனால் அவள் அவனைப் பார்க்கும்போது, கண்களில் ஒரு குறும்பு மின்னியது. அவள் மெதுவாக நெருங்கி, "இந்தா, இதை எடுத்து வை," என்று ஒரு கிண்ணத்தை நீட்டினாள். அவள் கை அவனைத் தொட்டபோது, அவள் விரல்கள் அவன் கையில் ஒரு கணம் தங்கின—சூடாக, மென்மையாக.

கார்த்தி கிண்ணத்தை வாங்கினான், ஆனால் அவன் கைகள் சற்று நடுங்கின. "என்னமோ, நீங்க ரெண்டு பேரும் சேர்ந்து என்னை கலாய்க்கறீங்க," என்று அவன் சொல்லி, ஒரு புன்னகையுடன் தலையை ஆட்டினான். வினிதா சிரித்து, "கலாய்க்கறது யாரு? உன்னை பாரு, இங்க நின்னு எங்களையே பாக்குற," என்று கேட்டு, அவனை ஒரு மெல்லிய கிள்ளு கிள்ளினாள்—அவள் நகங்கள் அவன் இடுப்பைத் தொட்டு, ஒரு சிறு சிலிர்ப்பை உருவாக்கின. சுபத்ரா, "அடி, வினி, அவனை விடு," என்று சொல்லி சிரித்தாள், ஆனால் அவள் கார்த்தியை நெருங்கி, "இவன் இப்போ பயப்படறான், பாரு," என்று முனகினாள். அவள் மூச்சு அவன் கழுத்தைத் தொட்டது—ஒரு புயல் போல, ஆனால் மெல்லியது.

மூவரும் சிரித்தனர், ஆனால் அந்த சிரிப்புக்கு அடியில் ஏதோ ஒரு பதற்றம் இருந்தது. வினிதா மேஜையிலிருந்து ஒரு துணியை எடுத்து, "கார்த்தி, இதை தொடச்சு வை," என்று சொல்லி, அவனை நோக்கி எறிந்தாள். துணி அவன் முகத்தில் பட்டு விழுந்தது—அவள் வாசனை அதில் ஒட்டியிருந்தது. கார்த்தி அதை எடுத்து, "அத்தை, இப்படி அடிக்கிறியே," என்று சொல்லி, அவளைத் திருப்பி ஒரு மெல்லிய தட்டு தட்டினான்—அவன் கை அவள் தோளைத் தொட்டு, ஒரு நொடி அங்கேயே நின்றது. வினிதா திரும்பி, "அடேய், தைரியம் வந்துடுச்சு பாரு," என்று சொல்லி, அவனை ஒரு விளையாட்டுப் பார்வை பார்த்தாள்.

சுபத்ரா அவர்களைப் பார்த்து, "ரெண்டு பேரும் சின்ன பசங்க மாதிரி," என்று சொல்லி, கார்த்தியை நெருங்கினாள். "இந்தா, இதை முடி," என்று ஒரு தட்டை கொடுத்து, அவள் கை அவன் மார்பை உரசியது—ஒரு தற்செயல் போல, ஆனால் அவள் கண்கள் அவனை விடவில்லை. கார்த்தியின் உடலில் ஒரு புது சூடு—அம்மாவின் தொடுதலும், அத்தையின் கிண்டலும் அவனை ஒரு மயக்கத்தில் ஆழ்த்தின. "நீங்க ரெண்டு பேரும் என்னை விட மாட்டீங்க போல," என்று அவன் சொல்லி, சிரித்தான், ஆனால் அவன் மனதில் ஒரு புயல் சுழன்றது—மெல்லியது, ஆனால் தவிர்க்க முடியாதது.

இரவு ஆழ்ந்தது, ஆனால் சமையலறையில் அந்த விளையாட்டு ஒரு நிழலாக நின்றது—சிரிப்பும், தொடுதலும், பார்வைகளும் கலந்து.

--