Incest குடும்பத்தில் காதல் நிழல்கள்

[subatami]

வீட்டின் சத்தங்கள் மீண்டும் அவனைச் சூழ்ந்தன, ஆனால் சுபத்ராவின் பார்வை அவன் மனதில் ஒரு நிழலாக நின்றது. இரவு மெல்ல வந்தது. ராமு சோர்வில் அறைக்குச் சென்று படுத்துவிட்டார். வீடு அமைதியாகி, ஒரு மெல்லிய பதற்றம் காற்றில் கலந்தது. கார்த்தி வாழ்க்கை அறையில் உட்கார்ந்திருந்தான், கைகளை மடியில் வைத்து, எதையோ பார்த்தபடி. சமையலறையிலிருந்து சுபத்ராவின் நிழல் தெரிந்தது—அவள் சேலை சரிந்து, மென்மையான இடுப்பு ஒளியில் மின்னியது. "கார்த்தி, தண்ணி எடுத்து வைடா," என்று அவள் குரல் வந்தது, மெதுவாக, ஒரு வித அழைப்புடன்.

அவன் எழுந்து உள்ளே சென்றான். சுபத்ரா மேஜையைத் துடைத்துக் கொண்டிருந்தாள். அவள் குனிந்தபோது, சேலை மேலே நகர்ந்து, அவள் முதுகின் வளைவு தெரிந்தது. கார்த்தியின் மூச்சு ஒரு கணம் நின்றது. "அம்மா," என்று அவன் அழைத்தான், குரல் சற்று தடுமாறியது. சுபத்ரா திரும்பினாள். அவள் முகத்தில் வியர்வை, கண்களில் ஒரு ஆழமான பார்வை. "என்னடா?" என்று அவள் கேட்டாள், ஆனால் அவள் கை மேஜையை விட்டு, அவனை நோக்கி மெல்ல நகர்ந்தது. அவள் விரல்கள் அவன் கையைத் தொட்டன—ஒரு மென்மையான, ஆனால் எரியும் தொடுதல். கார்த்தியின் உடல் சிலிர்த்தது. அவன் அவளைப் பார்த்தான்—அம்மாவின் முகம், ஆனால் அதில் ஏதோ புதிது, அவனை இழுக்கும் ஒரு சக்தி.

அப்போது வினிதா உள்ளே நுழைந்தாள். அவள் நைட்டி மெல்லியது, உடல் வளைவுகள் ஒளியில் தெரிந்தன. "என்ன, இன்னும் முடியலையா?" என்று அவள் கேட்டு, ஒரு புன்னகையுடன் நின்றாள். ஆனால் அவள் பார்வை கார்த்தியைத் தாண்டி சுபத்ராவைச் சந்தித்தது—ஒரு நொடி மௌனம். சுபத்ரா கையை விலக்கினாள், ஆனால் அவள் மூச்சு சற்று வேகமாக இருந்தது. "வினி, நீயும் உதவி பண்ணு," என்று அவள் சொன்னாள், குரலில் ஒரு சிறு நடுக்கம். வினிதா மெதுவாக நெருங்கினாள், கார்த்தியின் பக்கத்தில் நின்றாள். அவள் தோள் அவனை உரசியது, மென்மையாக, ஆனால் ஒரு எடையுடன்.

கார்த்தி நடுவில் நின்றான்—ஒரு பக்கம் சுபத்ராவின் வாசனை, மறுபக்கம் வினிதாவின் மெல்லிய சூடு. "அத்தை," என்று அவன் முனகினான், ஆனால் வார்த்தைகள் முடியவில்லை. வினிதா அவனைப் பார்த்து, "என்னடா, உனக்கு என்ன ஆச்சு?" என்று கேட்டாள். அவள் கை அவன் தோளைத் தடவியது—ஒரு சாதாரண தொடுதல் போல, ஆனால் அதில் ஒரு தீ பரவியது. சுபத்ரா திரும்பி, "வினி, அவனை கிண்டல் பண்ணாத," என்று சொன்னாள், ஆனால் அவள் கண்கள் கார்த்தியைத் தேடின—ஒரு புரியாத பசி அவளிடம் தெரிந்தது.

மூவரும் அப்படியே நின்றனர். சமையலறையில் ஒரு மெல்லிய வெப்பம்—வெளியே இருந்து அல்ல, உள்ளிருந்து எழுந்தது. சுபத்ரா மெதுவாக நகர்ந்து, கார்த்தியின் கையை மீண்டும் தொட்டாள். "நீ பெரியவனாயிட்டே, இல்லையா?" என்று அவள் முணுமுணுத்தாள், குரல் கனமாக, அவனைச் சுற்றி ஒரு வலை பின்னியது. வினிதா சிரித்தாள், ஆனால் அந்த சிரிப்பு அவள் கண்களை அடையவில்லை. அவள் கை கார்த்தியின் முதுகை மெல்லத் தடவியது, ஒரு விரலால், ஆனால் அது அவனை உலுக்கியது. கார்த்தியின் இதயம் வேகமாகத் துடித்தது—அம்மாவின் தொடுதல் ஒரு பக்கம், அத்தையின் சூடு மறுபக்கம். அவன் கண்களை மூடினான். உடலில் ஒரு புயல், ஆனால் வெளியே மௌனம்.

"அம்மா," என்று அவன் மீண்டும் அழைத்தான், குரல் உடைந்து. சுபத்ரா அவனை நெருங்கினாள்—அவள் மூச்சு அவன் முகத்தில் பட்டது, சூடாக, மென்மையாக. "என்னடா, என்ன வேணும்?" என்று அவள் கேட்டாள், கண்களில் ஒரு தவிப்பு. வினிதா அருகில் நின்று, "அவனுக்கு எல்லாம் தெரியும்," என்று முனகினாள், அவள் கை இப்போது அவன் இடுப்பைத் தொட்டது. கார்த்தி தடுமாறினான்—அவன் உடல் அவர்களுக்கு இடையே ஒரு பாலமாக நின்றது. அந்த நொடியில், மூவரும் ஒரு எல்லையைத் தொட்டனர்—புரியாத, ஆனால் தவிர்க்க முடியாத ஒன்று.

வெளியே, இரவு முழுமையாக விழுந்தது. வீடு அமைதியாக இருந்தது, ஆனால் சமையலறையில் அந்த மௌனம் உயிர்ப்புடன் இருந்தது.