Incest குடும்பத்தில் காதல் நிழல்கள்

[subatami]

காலை வெளிச்சம் சாளரத்தின் வழியாக மெல்ல நுழைந்தது. சூரிய ஒளி தரையில் பட்டு, ஒரு மங்கலான சித்திரத்தை வரைந்தது. கார்த்தி படுக்கையில் புரண்டு கொண்டிருந்தான். பதினெட்டு வயது நிரம்பியிருந்தாலும், அவன் முகத்தில் இன்னும் ஒரு சிறுவனின் தடம் இருந்தது. உடல் சோர்ந்திருந்தது, ஆனால் மனம் எங்கோ ஓடிக் கொண்டிருந்தது. நேற்று இரவு நடந்தது—அதைப் பற்றி அவனால் சரியாகச் சொல்ல முடியவில்லை. ஒரு உணர்வு, புரியாதபடி அவனைச் சுற்றி நின்றது.

வீடு பழையது, பாரம்பரியமானது. சுவர்களில் ஈரப்பதம் படிந்திருந்தாலும், அங்கே ஒரு வாழ்ந்த தன்மை இருந்தது. சுபத்ரா, அவன் அம்மா, சமையலறையில் ஏதோ செய்து கொண்டிருந்தாள். சேலை மடிப்புகள் அவள் இடுப்பைச் சுற்றி ஒரு சாதாரண அழகை உருவாக்கியிருந்தன. அவள் முகத்தில் எப்போதும் ஒரு புன்னகை தங்கியிருக்கும்—யாரும் அதைக் கேட்காவிட்டாலும், அது அவளுடையது. ராமு, அவன் அப்பா, வெளியூரில் இருந்தார். ஐம்பது வயதைத் தாண்டியிருந்தாலும், அவருடைய குரலில் ஒரு உறுதி இருக்கும். அவர் இல்லாத நாட்களில் வீடு சற்று அமைதியாகவே இருக்கும். வினிதா, சுபத்ராவின் தங்கை, மொட்டை மாடியில் ஏதோ புத்தகம் படித்துக் கொண்டிருந்தாள். முப்பது வயதுகளில், திருமணமாகாதவள். அவள் சிரிப்பு வீட்டில் அவ்வப்போது எதிரொலிக்கும்.

நேற்று இரவு சாதாரணமாகத் தொடங்கியது. சுபத்ரா, "கார்த்தி, சாப்பிட வா," என்று அழைத்தாள். அவள் குரல் சமையலறையிலிருந்து மெல்ல வந்தது. கார்த்தி, ஒரு பழைய டி-ஷர்ட்டும் ஷார்ட்ஸும் அணிந்து, உள்ளே நுழைந்தான். மேஜையில் சாதம், குழம்பு, ஒரு சிறிய கிண்ணத்தில் ரசம். சுபத்ரா அடுப்பை அணைத்து விட்டு, சேலையை இடுப்பில் சரி செய்தாள். அவள் முகத்தில் வியர்வை முத்துக்கள். "என்னடா, இப்படி பாக்குற?" என்று அவள் சிரித்தாள். கார்த்தி ஒரு புன்னகையை மட்டும் திருப்பினான். அப்போது வினிதா உள்ளே வந்தாள். "என்ன, சாப்பாட்டுக்கு முன்னாடி பேச்சு வேறயா?" என்று கேட்டு, அவள் மேஜையில் அமர்ந்தாள். அவள் நைட்டி சற்று ஒளி ஊடுருவக் கூடியது. கார்த்தி பார்வையைத் திருப்பினான்.

சாப்பிட்ட பிறகு மூவரும் வாழ்க்கை அறையில் உட்கார்ந்திருந்தனர். டிவி ஓடிக் கொண்டிருந்தது, ஆனால் யாரும் பார்க்கவில்லை. "கார்த்தி, உனக்கு இப்போ படிப்பு மட்டும் தானே முக்கியம்?" என்று சுபத்ரா சொன்னாள். அவன் "ஆமாம்" என்று முணுமுணுத்தான். வினிதா, "அவனுக்கு வேற எதாவது ஆர்வம் இருக்குமோ?" என்று கேட்டு, ஒரு குறும்பு பார்வை வீசினாள். கார்த்தி தலையை குனிந்து சிரித்தான். பேச்சு அங்கேயே நின்றது.

பின்னர் மின்சாரம் போய்விட்டது. வெப்பம் வீட்டை அடைத்தது. "மாடில படுத்துக்கலாம்," என்று சுபத்ரா சொன்னாள். மூவரும் மொட்டை மாடியில் பாயை விரித்தனர். நிலவு மங்கலாக ஒளிர்ந்தது. கார்த்தி நடுவில் படுத்திருந்தான். சுபத்ரா ஒரு பக்கம், வினிதா மறுபக்கம். சுபத்ராவின் சேலை சற்று விலகியிருந்தது. அவள் மூச்சு மெல்ல ஒலித்தது. "அம்மா, உனக்கு சூடு தாங்க முடியலையா?" என்று கார்த்தி மெதுவாகக் கேட்டான். "இந்த வெயிலுக்கு என்ன பண்ண முடியும்?" என்று அவள் பதிலளித்தாள். வினிதா திரும்பி, "கார்த்தி, தூக்கம் வரலையா?" என்று கேட்டாள். அவள் கை அவன் தோளைத் தொட்டது. அவன் உடலில் ஒரு சிறு நடுக்கம். "இல்லை, அத்தை," என்று அவன் சொன்னான். சுபத்ரா, "என்ன பேச்சு இது?" என்று முனகி, அவனை ஒரு மெல்லிய கிள்ளு கிள்ளினாள்.

அந்த இரவு அப்படியே கடந்தது. காலையில் கார்த்தி எழுந்தபோது, மனதில் ஒரு புது எண்ணம் தோன்றியிருந்தது. அது என்னவென்று அவனால் சொல்ல முடியவில்லை. வீடு மீண்டும் சாதாரணமாகத் தோன்றியது. சுபத்ரா சமையலறையில் இருந்தாள். வினிதா மாடியில் புத்தகத்துடன் இருந்தாள். ஆனால், கார்த்தியின் மனதில் ஏதோ ஒரு மாற்றம் நிகழ்ந்திருந்தது—அவனுக்கு மட்டும் புரிந்தது.