Incest வினோதமான குடும்ப ரகசியங்கள்

[james suiza]

அதிகாலை ஆறு மணி. சுப்ரபாதத்தின் மெல்லிய இசை வீட்டில் எதிரொலிக்க, சாம்பிராணி புகையின் மணம் காற்றை நிறைத்தது. ஈரத் துண்டால் தலை துவட்டியபடி, வைதேகி வீட்டு வாசலில் கோலமிட்டுக் கொண்டிருந்தாள். அவளுடைய எளிமையான தோற்றம், பார்ப்பவர்களின் மனதை அமைதிப்படுத்தியது. 'இவளைப் போன்ற மனைவி இருந்தால் எவ்வளவு நன்றாக இருக்கும்' என்று சிலர் நினைப்பார்கள்சிலர். அதே மாதிரி இவளை இப்படியே. குனிய வச்சு ..***  என நினைப்பவர்கள் பலர். சரி அவரகளைப் பற்றிப் பிறகு பார்க்கலாம். இப்போது நம் நாயகி வைதேகியின் கதையைப் பார்ப்போம்



வைதேகி: 38 வயதானாலும், 31 வயதுப் பெண் போல் தோற்றமளிப்பவள். இளம் வயதிலேயே திருமணம், அடுத்தடுத்து இரண்டு குழந்தைகள் என்று வாழ்க்கை வேகமாக ஓடிவிட்டது. மூத்த மகன் விவேக்கிற்கு 8 வயது இருக்கும்போது, கணவர் ஒரு விபத்தில் இறந்துவிட்டார். மிடில் கிளாஸ் குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவள், ஆனால் அப்பர் மிடில் கிளாஸ் ஆக மாற கடுமையாக உழைக்கிறாள். கணவர் இறந்த பிறகு வேலைக்குச் செல்ல ஆசைப்பட்டாள், ஆனால் குடும்பக் கட்டுப்பாடுகள் அவளைத் தடுத்துவிட்டன. தன் பிள்ளைகளுக்காக வாழ்க்கையை அர்ப்பணித்தவள்.

விவேக்: வைதேகியின் மூத்த மகன். சராசரி இளைஞனைப் போல இன்ஜினியரிங் படித்து, சம்பந்தமில்லாத ஐ.டி. துறையில் வேலை செய்கிறான். அவன் அப்பாவை மாதிரி சரியான அமுல் பேபி ,





திவ்யா: வைதேகியின் இளைய மகள். சாதாரண தோற்றம் கொண்டவள். மாநிறம், ஒல்லியான உடல்வாகு, முகத்தில் பருக்கள். தன் வயதுக்குரிய பொழுதுபோக்குகள், நண்பர்கள் என்று எதுவும் இல்லாமல், அவள் வேலையை மட்டும் பார்ப்பவள். பக்கத்து தெருவில் இரண்டு மூன்று நெருங்கிய தோழிகள் உள்ளனர். அண்ணனிடம் பாசம் இருந்தாலும், அதை வெளிக்காட்டிக் கொள்ள மாட்டாள்.



மற்ற கதாபாத்திரத்தை கதையுடன் இணைத்து அறிமுகம்படுத்தப்பட்டும் , இப்போது நேரடியாக கதையை ஆரம்பிக்கலாம்.


 
முதல் மாடிக்குச் சென்ற விவேக், "பிரொஃபஷனல் கொரியர்" அலுவலகத்தைக் கண்டுபிடித்தான்.

அங்குப் பணியில் இருந்த இருவரைத் தாண்டியதும், மூன்றாவது பெண்ணை நோக்கிச் சென்றபோது, அவனது கால்கள் திடீரென ஸ்தம்பித்தன. அது ரேகா, ( ரேகா தமிழக தென்கோடியான கன்னியாகுமரி மாவட்டம் மார்த்தாண்டத்தை  சேர்ந்தவள். கேரளத்தை பூர்வீகமாக கொண்ட  குடும்பத்தில் பிறந்தவள். )  கடந்த ஆறு மாதங்களாக அவன் ஒருதலையாகக் காதலிக்கும் பெண். ரேகாவுக்கும் அது தெரியும். ஆனால் "நம்ம குடும்பத்துக்கு இந்த சோடா புட்டி அம்மனுக்குஞ்சு பையன் சரிப்பட்டு வரமாட்டான்" என்று அவள் அவனை மதிக்காமல்   கண்டுகொள்ளாமல் இருந்தாள்.  .

ஆறு மாதமாக, தன் காதலை மனதில் வைத்து கொண்டு சொல்ல முடியாமல் போராடியவன்,
இன்று என்ன ஆனாலும், அவளிடம் உண்மையை சொல்லி ஒரு முடிவுக்கு வரவேண்டும் என்று நினைத்தான்.



ரேகா அவனை சிறிது நேரம் கவனித்தாள்."நேத்து வரைக்கும் பஸ்டாண்ட்ல சைட் அடிக்கிறவனாச்சே...
இப்போ எதுக்கு இங்க நின்னுட்டு இருக்குறான்?""ஒரு வேல என்ன பாக்க தான் வந்துருக்கானோ?"
"ஆறு மாசமா சைட் அடிக்குறான்… இப்போ அடுத்த லெவலுக்கு மூவ் பண்ண போறானோ?"
"இல்ல... நம்ம தான் ஓவரா இமாஜின் பண்ணிக்கிறோமா?"

அவள் அவனை நேராக பார்த்து "ஹலோ! எக்ஸ்க்யூஸ் மி! உங்களைதான்! எத்தனை தடவை கேக்குறது? என்ன வேணும்?"

விவேக் சற்று திடுக்கிட்டது போல அவளைப் பார்த்தான்   .சுயநினைவுக்கு வந்தவன், தடுமாறிய குரலில்,"கோர்... கொரியர் அனுப்பனும்..."

ரேகா கைகளைக் கட்டிக்கொண்டு, சிரிப்பு கலந்த பரிதாப பார்வையுடன் கேட்டாள்."இத சொல்லதுக்கா இவ்ளோ நேரமா வெயிட் பண்ணிட்டு இருக்கீங்க?"

விவேக் நாணத்துடன் தொங்கிய தலையை நிமிர்த்திக்கொண்டு, "ம்ம்... ஆமா மேடம்…"

"சரி, என்ன கொரியர்?"

விவேக்   தன் கையில் வைத்திருந்த கிரிட்டிங் கார்டை அவளிடம் நீட்டினான்.

ரேகா கண்களை சற்றே சுருக்கி, சந்தேகத்துடன் கார்டை எடுத்தாள்.
அதை புரட்டிப் பார்த்தவுடன், அவளின் கூந்தல் சளசளவென்று ஆடியது."என்னங்க, இதுல அட்டரஸ் எதுவும் எழுதல?"

விவேக் சுற்றி ஒருமுறை பார்த்துவிட்டு, அவளின் கண்களை நேராக நோக்கி,"அது… அது… உங்களுக்குத்தான்…"

அவனை முறைத்தவள், "ஹலோ, என்ன வேணும் உங்களுக்கு? புரபோசல் பண்ண வர்றீங்களா? பஸ் ஸ்டாண்டில் பார்த்து கொஞ்சம் சிரிச்சிட்டா அட்வான்டேஜ் எடுக்கிறீங்களா?"..அந்த கட்டிடமே அதிரும்படி அலறினாள்

( அதற்குள் ஆபிசில் அவர்களை  சுற்றி கூட்டம் கூட ...ரேகா  அவர்களை பார்வையாலே சுட்டெரிப்பது போல பார்க்க அவள் பார்வைக்கு பயந்து கூட்டம் விலகி   கலைந்தது)

இங்க , விவேக்கு நெஞ்சு வெடித்தது.  உதடுகளில் சின்ன நடுக்கம் "ஐயோ, மேடம் ப்ளீஸ் நிறுத்துங்க. அதெல்லாம் ஒண்ணும் இல்லைங்க... அது... அது..." (என்ன சொல்ல எனத் தெரியாமல் முழித்துக் கொண்டிருந்தான். சட்டென) "எங்கம்மா உங்ககிட்டயே கேட்கச் சொன்னாங்க... அதான்..."

( "ஹய்யோ! என்ன அம்மா ட்ட பேசுனேன் ன்னு சொல்றான்?" சிரிப்பை அடக்கிக்கொண்டு,



"இந்த காலத்துல ஒரு தடவ பாத்த பொண்ண, அம்மா கிட்ட பேசுற பசங்க இருக்காங்களா?"
"ஐயோ! என்ன இவன் இப்படிருக்கான்!"சரி, என்னன்னு அவன்கிட்டயே கேட்கலாம்" என்று நினைத்தவள்) "என்னது அம்மா? என்ன சொல்றீங்க நீங்க? எனக்கு ஒண்ணுமே புரியல. உங்களுக்கு என்ன வேணும் இப்போ?"

விவேக் பயமாய் தலை சாய்த்தான்.
"ப்ளீஸ் ங்க... கோவமா கேக்காதீங்க… எனக்கு நாக்கு ரொம்ப உளறுது…"

ரேகா ஒரு ஆழ்ந்த மூச்சு விட்டாள்.
"சரி... பொறுமையா கேக்குறேன்… சொல்லுங்க… என்ன வேணும்?"

விவேக்: "நானும் பொறுமையா சொல்றேன்ங்க… உக்காந்து பேசலாமா?"

ரேகா சிரிப்பை அடக்கிக்கொண்டு, மீண்டும் கண்களை சிமிட்டி  ."டாமினோஸ், பிச்சா ஹட்?"

விவேக் புதிராக பார்த்தான்."புரியல… என்னது அது?"

ரேகா: "இந்த மால்ல ஃபர்ஸ்ட் ஃப்ளோர்ல இருக்குற ஃபுட் கோர்ட்ல ரெஸ்டாரண்ட் பேரு அது."

விவேக் முட்டாள் போல் தலை ஆட்டினான்.
"சரி, அதை ஏன் சொல்றிங்க?"

ரேகா: "வெஜ் ஃபார்ம் ஹவுஸ், வித் கோக் காம்போ"

விவேக் மண்டையை சொரிந்து கொண்டே"என்னது பார்ம் ஹவுஸ் ஆ ?

ட்யூப் லைட் ...ட்யூப் லைட் ..!! "பேசணும் ன்னு சொன்னில்ல… சாப்பிடும்போது பேசலாம்… நீ தான் வாங்கித் தரணும்!"

விவேக் -- (வாயெல்லாம் பல்லாக) "இல்லைங்க, நான் பேசலாமான்னு கேட்டதுக்கு எதுவும் சொல்லாம ஹோட்டல் பேரு எல்லாம் சொன்னதுனால சரியா புரியல.

ரேகா: "அதுக்குத்தான் உன்னை ட்யூப் லைட் ன்னு சொன்னேன்

ஐந்து நிமிடத்திற்குப் பிறகு ஓரமாக இடம் பிடித்து அது இது எனப் பல வகையான பிட்சா ஆர்டர் பண்ணிவிட்டு டேபிளில் வந்து இருவரும் எதிர் எதிரே அமர்ந்தனர்.

விவேக் என்ன ஆரம்பிப்பது என்று தெரியாமல் அவளைப் பார்க்க, அவளோ அவனைப் பார்த்ததும் சட்டென கண்களை உருட்டி சுற்றுமுற்றிப் பார்த்தாள். 10  நிமிடங்கள் இப்படியே கடந்தது.

ரேகா: (என்ன இவன் எதுவும் பேச மாட்டேங்கிறான் என நினைத்தவள்) ஆர்டர் பண்ணது வர்றதுக்கு எப்படியும் குறைந்தது இருபது நிமிஷம் ஆகும்... என உரையாடலை ஆரம்பித்தாள்.

விவேக்: ஓ! அப்படியா?"(அதற்கு மேல் எதுவும் சொல்லாமல்... மீண்டும் கண்களை உருட்டி, சுத்தி முத்தி பார்த்துக் கொண்டே இருந்தான்.)

 ரேகா, "(கடுப்பாய் நக்கலுடன்!)
"என்ன நொப்படியா!! பேசணும்னு பேசாம, அங்கேயும் இங்கேயும் பாத்துட்டே இருக்கீங்க... இன்னைக்குள்ள என்னன்னு சொல்லுவிங்களா?"

விவேக் - ” உன்ன யாராவது இதுவரை புரொபோஸ் பன்னி இருக்காங்களா?…தத்தி தத்தி விழுந்தன வார்த்தைகள்.. ஆனால் தடுமாறியது உதடு…

ரேகா-- ” வாட் நோ நோப்… .. இது வரை இல்லை…..ஆமா நீ ஏன் அத கேட்கிற…என்று முறைத்தாள் .( அந்த பார்வை விவேக்கை முறைப்பது போல தோன்றினாலும்   அவனுக்கு   வலையில் விழ தொடங்கிவிட்டாள் என்றே தோன்றியது.)


விவேக்: (மூச்சை இழுத்துவிட்டு தைரியமாக!)
*"எனக்கு உங்களை ரொம்ப பிடிச்சுருக்கு!"
(சட்டென சொல்லிவிட்டு, முகம் முழுக்க வெட்கம்!

ரேகா இதை எதிர்பார்த்திருந்தாலும், அவன் இவ்வளவு சீக்கிரம் சொல்வான் என்று நினைக்கவில்லை. அதனால் என்ன சொல்வதென்று தெரியாமல் அமைதியாக இருந்தாள்.

விவேக் -- ரேகா... ஏன் அமைதியா இருக்கீங்க? எதுனாலும் கோவமா இருக்கீங்களா?"
*"பொறுமையா சொல்லுங்க..."

ரேகா -- இல்ல உங்களுக்கு இந்த சைட் அடிக்கிறது, பின்னாடி ஃபாலோ பண்றது, ஃபேஸ்புக்ல பிரெண்ட் ரெக்வெஸ்ட் கொடுக்குறது, அப்புறம் மாசக்கணக்கா சேட் பண்ணி நம்பர் வாங்கி, மணிக்கணக்கா போன் பேசி, கிப்ட் வாங்கி கொடுத்து அதுக்கப்புறம்தான் பிடிச்சிருக்கு சொல்றது எல்லாம் தெரியாதோ?(கைகள் கட்டிக்கொண்டு, ஒரு மாறுபட்ட சிரிப்புடன் கேட்டாள் !

விவேக் "அதெல்லாம் எதுக்குங்க…"*"எனக்கு அதுலாம் தெரியாதுங்க…!"

விவேக்கின் அப்பாவித்தனமான பேச்சு ரேகாவைக் கவர்ந்தது

ரேகா: "என்னமோ உங்க அம்மா சொன்னீங்க... என்னது?"

விவேக்: "ஆமா... உங்ககிட்ட ப்ரொபோஸ் பண்றதுக்கு முன்னாடி அம்மாகிட்ட சொல்லிட்டுதான் ப்ரொபோஸ் பண்ணுனேன். அம்மாவுக்கும் இதுல ஓகேன்னு சொல்லிட்டாங்க. எனக்கு தங்கச்சி இருக்கா, அவளுக்கும் ஓகேன்னு சொல்லிட்டா."(ஒரே மூச்சில் சொல்ல )

ரேகா: "ஓஹ்... அப்போ நான் தான் கடைசியா இருக்கேனா?"

விவேக்:  ."(மூக்கை தடவிக்கொண்டு, புன்னகையுடன்…  )
"ம்ம்… ஆமா…"

(ரேகாவும் ) தலை குனிந்து சிரித்தாள்.

சில நொடிகள் அமைதிக்கு பின்னர்...இந்த பாத்த உடனே காதல்.. ல எனக்கு சுத்தமா நம்பிக்கை இல்லை.. நட்பு காதலா மாறும் போது புரிதல் அதிகமா இருக்கும்.. வாழ்க்கையும் நல்லா போகும் ன்னு நினைக்குற பொண்ணு நான்..

விவேக்  அவள் அடுத்த என்ன சொல்ல வரான்னு ஆர்வமாக கேட்டு கொண்டிருந்தான்  ..

ரேகா : இந்நேரம் நான் என்ன சொல்ல வரேன் ன்னு கெஸ் பண்ணிருப்பீங்க..."ஐ அம் சாரி விவேக் , நம்ம ரெண்டு பெருகும் செட் ஆகாது


ரேகா சொன்னதும்(விவேக் முகம் ஓராயிரம் உணர்ச்சிகள் மாறியது.
மகிழ்ச்சியிலிருந்து குழப்பம்... அதிர்ச்சியிலிருந்து சோகத்துக்குள் விழுந்தான்.)

விவேக் : "என்ன ரேகா, இப்படி திடீர்னு சொல்லிட்ட?"

ரேகா : "ஆமா, விவேக். எங்க குடும்பம் கொஞ்சம் யதார்த்தமானது. எங்களுக்குள் விதிமுறைகள் கிடையாது.
வீட்டில் நான், அப்பா, அம்மா, அப்புறம் மலேசியாவில் இருக்கும் என் அண்ணா-அண்ணி… எல்லாருமே ரொம்ப ஜாலியா இருப்போம்.

 நாந்தான் வீட்ல எல்லோருக்கும் செல்லம் .எல்லாமே இப்படி தான் ..ரொம்ப ஜாலியா இருப்போம் எங்களுக்குன்னு விதி முறைன்னு ஒன்னும் கிடையாது , அதான் உன் ஃபேமிலி கூட எப்படி செட் ஆகும்னு தெரியல... மத்தபடி உன்ன எனக்கு ரொம்ப பிடிச்சிருக்கு."

அதுக்கு என்னங்க, நம்ம ரெண்டு குடும்பமும் ஒண்ணா பழகலாம். இரண்டு குடும்ப மனசு ஒத்து போச்சுன்னா நம்ம கல்யாணம் பண்ணிக்கலாம். உங்களுக்கு ஓகேயா?"

நீங்க சொல்ரதும் ..சரி ...தான் ..!! ன்னு யோசித்தவள்

(விவேக் முகத்தில் மீண்டும் மகிழ்ச்சி வழிய ஆரம்பித்தது.
"தனக்கு இன்னும் வாய்ப்பு இருக்கு!" என்ற உற்சாகம் ஆனான் .)


ரேகா : "அப்படின்னா… Let’s be friends!
நம்ம குடும்பங்களும் ஓகேன்னு சொல்லிட்டா... அதுக்கப்புறம் கல்யாணத்தையும் பார்க்கலாம்!"

(அவள் சொல்லி முடிக்க, நேரம் சரியாக, ஆர்டர் செய்த உணவுகள் எல்லாம் டேபிளில் வந்துவிட்டன.
அடுத்த 20 நிமிடங்கள், இருவரும் சாப்பிட, பேசிக்கொண்டே இனிய நினைவுகளை பகிர்ந்து கொண்டனர்.. அவனை பஸ் ஸ்டாண்டில் பார்த்த விசயங்களை எல்லாம் பரிமாறினாள்  . அவனும் பார்த்த முதல் உன்னை ரொம்ப பிடித்துள்ளதாவும் சொன்னான் , அதுக்கு அவள் நீ இப்படி அமுல் பேபி மாதிரி  என் மனசில் இடம் பிடிச்சீட்டீங்க என்றும் அவனிடம் சொன்னாள். அப்படியே உரையாடல் கொஞ்ச நேரம் தொடர..சாப்பிட்டு முடிக்க, பில் பே செய்து விட்டு    பாய் சொல்லி , விடு திரும்பினான் விவேக் . )



அன்று இரவு, இதைப் பற்றி அம்மாவிடம் பேச முடிவுசெய்தான் விவேக்.

"எதோ முக்கியமான விஷயம் இருக்குது," என்று கூறி, அம்மா வைதேகியை பத்து நிமிடங்கள் சோபாவில் அமர வைத்து, ஆனால் எதுவும் சொல்லாமல் வெட்கத்தோடு தரையை நகத்தால் சொரண்டிக்கொண்டிருந்தான்.

வைதேகி (கை கட்டிக்கொண்டு,  ) – "அட!! என்னடா, பொம்பள பிள்ளை மாதிரி நகத்தால் தரையை சொரண்டிக்கிட்டு இருக்க? ஆம்பள பையனா இருந்தா தைரியமா அம்மா, இது தான் விஷயம் ன்னு சொல்லணுமே!"

விவேக் (சிணுங்கிக்கொண்டு) – "ம்மா... ஒரு சந்தோஷமான விஷயத்த பற்றித் தான் உன்னை இங்க வரச்சொன்னேன்."

வைதேகி (குறுகிய சிரிப்புடன் ) – "என்னடா, வயசுக்கு வந்துட்டியா ?""ஹா... ஹா... ஹா..

விவேக் (முகத்தை புழுங்கிக்கொண்டு) – "பையன் சந்தோஷமான விஷயம் ஷேர் பண்ணலாம் ன்னு உன்னை வரச்சொன்னா, நீ நக்கல் பண்ற! சரி, போங்க! நான் சொல்லல."

வைதேகி (கண்களை பெருக்கி) – . டேய்! வந்து அரைமணிநேரமாச்சு. இதுக்கு மேல என் பொறுமையை சோதிக்காத!"

(அம்மா ஏதாவது கேவலப்படுத்திடுவாங்கன்னு பயந்து...)

விவேக் (மெல்ல, ஆனால் உற்சாகத்துடன்) – "ம்மா... ரேகா... ரேகா என் லவ்வை அசெப்ட் பண்ணிட்டா ம்மா! ஆனா ஒரு கண்டிஷன் போட்டிருக்கா. அதுக்கு நீங்களும் தங்கச்சியும் ஓகேன்னு சொல்லணும்."

வைதேகி (தலையை ஆட்டிக்கொண்டு) – "முதல்ல, என்ன கண்டிஷன் ன்னு சொல்லுடா! அப்புறம் அந்த பொண்ணு வேணுமா வேண்டாமா ன்னு சொல்றேன். இப்படியா ஒரு அம்மா யாருக்கும் கிடைக்கப் போறாங்க? ஓவரா சீன் பண்ணாம சொல்லு!"





விவேக் (அவசரமாக) – "ரேகா, அவங்க குடும்பத்தோட ஒண்ணா பேசி பழக சொல்லுறா. அவங்க குடும்பமும் ஓகேன்னு சொன்னா தான் கல்யாணம் ன்னு சொல்லுறா."

வைதேகி (முகத்தை சற்றே சுருக்கி) – "பரவாயில்லையே, சரியா தான் சொல்லிருக்கா அந்த பொண்ணு. உனக்கு  ரொம்ப பிடிச்சுபோச்சுல்ல? அது சொல்ற மாதிரி வேற என்ன !"

விவேக் (சந்தேகத்தோடு) – "அதுல தான் ம்மா, ஒரு சின்ன சிக்கல் இருக்கு."

வைதேகி (கண்களை உயர்த்தி) – "என்னடா பிரச்சனை!! உங்க ரெண்டு பேரையும் புடிச்சிருக்கு, குடும்பத்தோட பழகறதுக்கும் சரின்னு சொல்லிட்டேன். இதுக்கு அப்புறம் வேற என்ன பிரச்சனை?"

விவேக் (மெல்ல) – "நீங்க நினைக்கிற மாதிரி, என்ன மட்டும் பழக சொல்லல. நம்ம குடும்பத்தோட அவங்க வீட்டில் தங்கி பழக சொல்லுறாங்க."

வைதேகி  – "இப்ப அதுக்கு நாங்க என்ன செய்யணும்?"

விவேக் (அச்சத்தோடு) – "நீங்க ஒன்னும் செய்ய வேண்டாம் ம்மா... எங்க கல்யாணத்துக்கு முன்னாடி, நீங்களும் தங்கச்சியும் அவங்க வீட்டில் தங்கிப் பழகணும். அதுக்கப்புறம் யாருக்கும் எந்த பிரச்சனையும் இல்லை."

வைதேகி (சற்றே குழப்பத்துடன் , பிறகு புன்னகையுடன்) – "இவ்வளவுதானா? நான் வேற என்னமோ நினைச்சுட்டேன்! நீ எப்போ ன்னு சொல்லுடா, தங்கச்சியை கூட்டிட்டு குடும்பத்தோட கிளம்பிடுவோம். போதுமா?"

விவேக் (அவன் கண்களில் கண்ணீர் மல்க) – "ம்மா, ரொம்ப சந்தோஷம் ம்மா! ஒரு குடும்பத் தலைவியா இருக்குனா, உங்களை மாதிரிதான் இருக்கணும். எவ்வளவு பெரிய முடிவை ஒரு நிமிஷத்துல யோசிச்சு எடுத்தீங்க. அம்மா ன்னா அம்மாதான்!"

வைதேகி (தலையை மெதுவாக தட்டி) – "இதுக்கு எல்லாம் ஏன் கண் கலங்கிட்டு இருக்க? எனக்கு உன்னோட வாழ்க்கை தாண்டா முக்கியம்... அதுக்காகத்தான் இதை எல்லாம் செய்றேன்!"

தொடரும் ..!!