Thriller అభిమాన సంఘం

[anaamika]

బ్రహ్మం గుర్తు తెచ్చుకున్నంత వరకు ఇది చాలా వేడిగా వున్న జూలై నాలుగో తేదీ.

సిల్క్ రుమాలుతో చెమట తుడుచుకుంటూ, తన షర్టు వెనక భాగం కారు సీటుకు అతుక్కుపోకుండా ముందుకు వంగి, బ్రహ్మం తన కారు ఏసీలో గ్యాస్ చెక్ చేయడం మర్చిపోయినందుకు తనని తిట్టుకున్నాడు (కానీ ఈ మధ్య రోజుల్లో పీడకల లాంటి పరిస్థితుల్లో చాలా విషయాలు మర్చిపోయాడు). సునీత గేట్ తెరవడానికి బటన్ నొక్కే వరకు ఓపికగా ఎదురు చూస్తున్నాడు.

స్టీరింగ్ పట్టుకుని, చాలాసేపు వెయిట్ చేశాక, అతను ఎంత నీరసంగా ఉన్నాడో అర్థం అయింది. టెంపరేచర్ ఎంత ఉందో అనుకున్నాడు. చెమట చూస్తుంటే, కనీసం 38  డిగ్రీలు లేదా ఎక్కువ ఉంటుంది అనుకున్నాడు, కానీ తర్వాత అది వేడి, చెమట వల్ల కాదనిపించింది. బహుశా 28 డిగ్రీలే ఉంటుంది. ఈ వేడి అంతా ఉదయం జరిగిన గొడవలు, ముఖ్యంగా గత రెండు గంటలుగా చేస్తున్న పనుల వల్ల ఒత్తిడితో పుట్టింది అనిపించింది.

ఈ రోజు ఉదయం, అంతా బంద్ అయిపోయింది, హాలిడే వీకెండ్ కావడంతో అందరూ వెళ్లిపోయారు. అతను తన ఆఫీస్ బిల్డింగ్ గ్రౌండ్ ఫ్లోర్లో, స్పెషల్ డెలివరీ లెటర్ కోసం ఎదురు చూస్తూ కింద వెయిట్ చేస్తున్నాడు. అది రాకపోతే ఏం చేయాలి అని భయపడుతున్నాడు, ఒకవేళ వస్తే ఏం చేయాలో అని టెన్షన్ పడుతున్నాడు.

స్పెషల్ డెలివరీ ఉదయం పది పదికి వచ్చింది.

బ్రహ్మం లిఫ్ట్లో ఐదో ఫ్లోర్కి వెళ్ళి, తన ఆఫీస్లో ఒంటరిగా కూర్చుని, స్మిత రాసిన రెండో లేఖను జాగ్రత్తగా చదివాడు.  సునీత కి ఫోన్ చేసి హడావుడిగా చదివి వినిపించే ముందు దాన్ని మూడుసార్లు చదివాడు.

ఆమె, "దేవుడా, థాంక్స్. ఎప్పుడు వెళ్తున్నావు?" అంది.

"పదకొండున్నరకి," అన్నాడు. "చాలా టైమ్ తీసుకుంటున్నాను. తూప్రాన్ వూరు దాటాక నాకు దారి తెలీదు. కానీ చెప్పిన దారి అయితే క్లియర్గానే ఉంది."

సూచనలు సరిగ్గా పని చేశాయి. మొదట్లో, అడవిలోకి వెళ్తున్నప్పుడు, టూరిస్టులు, చూడ్డానికి వచ్చిన వాళ్ళు, బైకర్ల గురించి భయపడ్డాడు. కానీ టెంపుల్ చేరుకున్నాక, తన కారుతో కొండల్లో ఎత్తైన, వంకర దారిలో వెళ్ళాక, ట్రాఫిక్ తగ్గిపోయింది. మళ్ళీ డ్రైవ్ చేయడం మొదలుపెట్టాడు. త్వరలోనే అతను పూర్తిగా ఒంటరిగా ఉన్నాడు. ఎవరూ కనిపించలేదు, ఏమీ కనిపించలేదు, నిర్మానుష్యంగా ఉంది. అతను ఒక్కడే ఉన్నట్టు, ఎవరో బెదిరిస్తున్నట్టు అనిపించింది.

ఆ తర్వాత, జాగ్రత్తగా, రాన్సమ్ నోట్లో చెప్పినట్టే చేశాడు. పెద్ద రాతి బండ అతని ఎడమవైపు కనిపించింది. అతను తన కారుని రాయిని దాటాక రోడ్డు పక్కన ఉన్న ఖాళీ స్థలంలో పార్క్ చేసి, అయిదు సూట్కేసులను బండ దగ్గరికి తెచ్చి, దాని చుట్టూ తిరిగి, బండ వెనుక ఉన్న దారిని కనుక్కున్నాడు. బరువు ఎక్కువ అవ్వడం వల్ల, ఉక్కిరిబిక్కిరి అవుతూ, చెప్పిన దూరం నడిచాడు. ముందు మూడు బ్రౌన్ బ్యాగ్ లు, తర్వాత ఇంకో రెండు బ్యాగ్ లు, రాతి వెనుక దారిలో పెట్టి, రోడ్డు మీద నుండి కనిపించకుండా, రాతి పైభాగంలో ఉన్న గ్యాప్లో పెట్టాడు.

వెనక్కి వెళ్తూ, ఈ ఏరియాలో ఎక్కడో ఒకరు లేదా ఎక్కువ మంది తనని చూస్తున్నారా, లేకపోతే దగ్గరలో ఎక్కడైనా స్నైపర్ తనని గురి పెట్టి చూస్తున్నాడా అని అనుమానించాడు. బండ దగ్గర నుండి వెనక్కి వస్తుంటే, స్మిత కిడ్నాపర్ లేదా కిడ్నాపర్లు ఈ చోటుని బాగా ఎంచుకున్నారని అర్థం అయింది. అయిదు సూట్కేసులు రోడ్డు నుండి కనిపించవు. పని అయిపోయిందని అనుకుని, ఆ భయంకరమైన సీన్ నుండి వీలైనంత త్వరగా బయటపడాలని అనుకున్నాడు. అలసిపోయి, తల తిరుగుతున్నా, ఎక్సర్సైజ్, టెన్షన్, వేడి వల్ల, నిమిషంలోపే తన కారు దగ్గరికి చేరుకున్నాడు.

తన పవర్ఫుల్ లగ్జరీ కారులోపల, కిటికీలు మూసేసి, ఇంజిన్ స్టార్ట్ చేసి, టైర్లు కిచకిచలాడుతూ, దొంగల మార్కెట్ నుండి, అడవి లాంటి ప్రదేశం నుండి దూరంగా వెళ్ళే వరకు బ్రహ్మం సురక్షితంగా ఫీల్ అవ్వలేదు.

ఈ అనుభవం అతనికి గుర్తు చేసింది - అతను దేని గురించి ఆలోచించకూడదు అనుకున్నాడో, స్మిత పరిస్థితి ఎలా ఉందో, ఆమె ఎలా ఫీల్ అవుతుందో. ఈ చిన్న విషయం అతనిని ఇంత భయపెడితే, ఆమె పరిస్థితి ఇంకెంత భయంకరంగా ఉంటుందో. కొండల నుండి తూప్రాన్ ఊరి వైపు డ్రైవ్ చేస్తూ, అతను ఆమె కోసం, తనకి చాలా ఇష్టమైన వ్యక్తి కోసం మనసులో ప్రార్థించాడు.

ఇప్పుడు కూడా, నోట్లో చెప్పినట్టే, అతను స్మిత ఇంటికి చేరుకున్నాడు. అతని కారు ఆమె రెండు అంతస్తుల ఇంటి గేటు వైపు ఉంది. అతని కళ్ళు డాష్బోర్డ్పై ఉన్న గడియారం మీద ఉన్నాయి.

ఒంటి గంట ఐదు నిమిషాలు అయింది.

స్మిత పికప్ ఒకటి తర్వాత ఎప్పుడో జరుగుతుందని సూచించింది. ఒకటి తర్వాత ఎంత సేపటికి అని అతను ఆలోచించాడు. ఇది ఇప్పుడు, ఐదు నిమిషాల తర్వాత జరుగుతోందా? లేదా ఇది ఇప్పుడు అరగంటలో జరుగుతుందా? లేదా గంటలో జరుగుతుందా? ఏమి జరుగుతుందో అని అతను ఊహించకూడదని ప్రయత్నించాడు. అతను తన మనస్సును ముందుకు సాగించాలి. ఈ రోజు తర్వాత ఎప్పుడో. రేపు ఎప్పుడో. ఈ రోజు, శుక్రవారం లేదా రేపు, శనివారం, స్మిత మళ్లీ వారితో సురక్షితంగా మరియు హాని లేకుండా తిరిగి వస్తుంది.

ఇదో పెద్ద టెన్షన్. సునీత, అతను ఇద్దరూ ఫోన్ దగ్గర కూర్చుని, ఈ మధ్యాహ్నం, రాత్రి, బహుశా రేపు కూడా ఫోన్ మోగే వరకు, ఆమె గొంతు వినే వరకు ఎదురు చూస్తూ ఉండాలి.

ఒక లోహపు శబ్దం వినిపించింది. విండ్షీల్డ్ నుండి చూస్తే, ఆటోమేటిక్ గేట్ తెరుచుకోవడం కనిపించింది.

బ్రహ్మం కాలు బ్రేక్ మీద నుండి యాక్సిలేటర్ మీదకు మారింది. గేట్ ని దాటి లోపల వున్న రోడ్ మీదుగా, చెట్ల గుండా, కొండపై ఉన్న ఆమె పెద్ద ఇంటి వైపు కారు ను తిప్పాడు.

ఇంటి ముందు ఆగి, కారు ను నీడలో పార్క్ చేసి, తొందరగా లోపలికి వెళ్ళాడు.

పెద్ద, అందమైన ముందు తలుపు తెరుచుకుంది. సునీత లావుగా, కంగారుగా కనిపించింది. ఆమె వేసుకున్న ప్యాంట్ సూట్ కి, ఆమె ముఖానికి అస్సలు పొంతన లేదు. ఆమె నోట్లో సిగరెట్ ఉంది, పొగ వస్తూనే ఉంది. ఆమె కాళ్ళ దగ్గర స్మిత చిన్న కుక్క భయంగా మొరుగుతోంది.

సునీత కంగారుగా, ఏమిటి అని చూస్తుంటే, బ్రహ్మం ఆమె చెంపపై ముద్దు పెట్టి, కుక్కని నిమిరి, పెద్ద ఏసీ హాల్లోకి వెళ్ళాడు. సునీత సూర్యుడిని కవర్ చేసేసరికి, బ్రహ్మం తన జాకెట్ను కుర్చీపై పడేశాడు.

"నేను అనుకున్నంత వేడిగా ఉందా, లేకపోతే నాలో ఏదైనా తేడా ఉందా ?" అని అడిగాడు.

"పనిమనిషితో నీకు కూల్ డ్రింక్ తెప్పిస్తాను."

"డైట్ పెప్సీ," ఆమె వెళ్ళిపోతుంటే అన్నాడు.

అతను గదిలో అటూ ఇటూ తిరుగుతూ, స్మిత ఫోటోలు, పెయింటింగ్లు చూడకుండా ఉండాలని ప్రయత్నించాడు. ఖాళీగా, నిస్సహాయంగా అనిపించింది.  చెప్పిన పనులన్నీ చేశాక ఏం చేయాలో తెలియక ఆలోచిస్తున్నాడు.

సునీత కూల్ డ్రింక్, ఐస్తో నిండిన గ్లాస్తో తిరిగి వచ్చింది. బ్రహ్మం కు ఇచ్చింది. తర్వాత తన పాత సిగరెట్ నుండి కొత్త సిగరెట్ వెలిగించింది. అతను సిప్ చేసి, గ్లాస్ను కింద పెట్టి, మళ్ళీ అటూ ఇటూ తిరగడం మొదలుపెట్టాడు.

సునీత కూర్చుంది. "పిల్లిలా కంగారు పడుతున్నారు," అంది.

"కాదా?"

"ఇంకా టెన్షన్గా ఉంది." ఆమె చేతులు గట్టిగా పట్టుకుని, అతను ఇంకేమైనా చెప్తాడేమో అని చూసింది. చివరికి ఆగలేకపోయింది. "ఏంటి? నాకు చెప్పరా ?"

బ్రహ్మం ఉలిక్కిపడ్డాడు. గదిలో ఇంకెవరో ఉన్నారని ఇప్పుడే తెలుసుకున్నట్టు ఆమె వైపు వచ్చాడు. "చెప్పడానికి ఏముంది?"

"మీరు డబ్బు వదిలిపెట్టడానికి అడవికి వెళ్లారు కదా. మీరు దానిని వదిలిపెట్టారా?"

"నేను దానిని వదిలిపెట్టాను."

"ఎప్పుడు?"

అతను బంగారు చేతి గడియారాన్ని చూశాడు. "నలభై నిమిషాల క్రితం. చాలా సమయం ఉంది."

"ఎవరైనా మిమ్మల్ని చూసారా?"

"అనుకోను. ఇంత వేడిలో హాలిడే టైంలో ఎవరు కొండల్లోకి వెళ్తారు? అందరూ బీచ్ లకి వెళ్తారు." అతను తన డ్రింక్ వెతుక్కుని, తాగాడు. "లోయలో అయితే అగ్నిగుండం లాగా ఉంది. చల్లటి గాలి కూడా లేదు. కొండల్లో కాస్త నయం."

"సరైన చోటునే కనుక్కున్నారా?"

"ఖచ్చితంగా అదే చోటే పెట్టాను," బ్రహ్మం అన్నాడు. "సూచనలు క్లియర్గా ఉన్నాయి. అక్కడ నేనొక్కడినే ఉన్నాను, ఎంత చూసినా ఎవరూ కనిపించలేదు. ఆ సూట్కేసులు మోయడం, రాళ్ళ బస్తాలు మోసినట్టుంది—"

"బంగారు ముద్దలు అనుకో. అయిదు కోట్ల విలువైనవి."

"నేను రోడ్డు నుండి దారిలో నడవడం మొదలుపెట్టినప్పుడు, ఒక పిచ్చి ఆలోచన వచ్చింది. సెక్యూరిటీ అధికారి ఆఫీస్ వాళ్ళు, ఫారెస్ట్ రేంజర్, లేదంటే ఫైర్ గార్డ్ ఎవరైనా నన్ను చూస్తే? కొత్త సూట్కేసులు పట్టుకుని ఎవరూ లేని చోట ఏం చేస్తున్నాడని అనుకుంటాడు. నన్ను ప్రశ్నించడానికి వస్తాడు, సూట్కేసులు తెరవమని అంటాడు. ఆ డబ్బులన్నీ చూస్తాడు. నేను చాలా చెప్పాల్సి వస్తుంది. మొత్తం విషయం బయటపడుతుంది. పాపం స్మిత దొరికిపోతుంది. నిజంగా, అదంతా నా మైండ్లో తిరుగుతూనే ఉంది. ఇంకో విషయం కూడా నన్ను టెన్షన్ పెట్టింది. కిడ్నాపర్ ఎక్కడో దగ్గరలో దాక్కొని, బైనాక్యులర్తో నన్ను ఫాలో అవుతున్నాడని. నిజం చెప్తున్నా, సునీతా, చాలా భయంగా ఉంది."

"నేను ఉదయం నుంచే భయపడిపోయాను, అక్కడ లేకపోయినా. మీరు ఎంత టెన్షన్ పడ్డారో ఊహించగలను," అని సునీత అంది.

"అంతా వేస్ట్," అన్నాడు బ్రహ్మం. "నేను, నువ్వు ఏం ఫీల్ అవ్వట్లేదు. స్మిత గురించే ఆలోచిస్తున్నాను. అంటే, ఆమె ఎంత టెన్షన్ పడుతుందో."

"దాని గురించి వద్దులే. నువ్వు చేయాల్సింది చేశావు. ఆమె కాల్ కోసం ఎదురు చూడటమే మిగిలింది. ఎప్పుడొస్తుందో అని చూస్తున్నాను."

"నాకు టెన్షన్ అదే. కాల్ వస్తుందా లేదా అని. నువ్వు ఫోన్లు చెక్ చేశావు కదా? అన్ని పనిచేస్తున్నాయా?"

"అవి పనిచేస్తున్నాయి, బ్రహ్మం."

"ఇంకెవరైనా ఫోన్ చేస్తే, వెంటనే కట్ చెయ్. ఒక్క సెకను కూడా లైన్ బిజీగా ఉండకూడదు."

"ఫోన్లు రావు. హాలిడే వీకెండ్ కదా. ఏమీ తెరుచుకోలేదు. నన్ను కొన్ని రోజులకు ఒకసారి ఇబ్బంది పెట్టే రిపోర్టర్లు ఒకరిద్దరు కాల్ చేస్తారేమో, కానీ—"

"వాళ్ళకి ఏం చెప్తావు? ఇంకా కాంటాక్ట్ లో లేదని చెప్తావా?"

"అదే చెప్పాను ఇంతకుముందు. నెక్స్ట్ టైమ్ ఆమె మెక్సికోలో వెకేషన్లో ఉందని, అక్కడి నుండి లెటర్ వచ్చిందని చెప్దామని అనుకున్నాను. వాళ్ళని వదిలించుకోవడానికి అంతే."

"మంచిది. పేపర్ లో రాసిన మొదటి ఆర్టికల్ తర్వాత ఇంకేమీ ప్రింట్ కాలేదు. మనం దీన్ని సైలెంట్గా ఉంచగలిగామని అనుకుంటున్నాను." బ్రహ్మం తన కోటు దగ్గరికి వెళ్లి ఒక సిగరెట్ తీశాడు. దాన్ని విప్పుతూ, తనలో తాను అనుకున్నాడు, "దీన్ని సీక్రెట్గా ఉంచాం. అది ఒకటి మంచి విషయం. అయినా—తెలీదు—టెన్షన్ పడుతూనే ఉన్నాను."

సునీత అర్థం చేసుకున్నట్టు తల ఊపింది. "టెన్షన్ పడటానికి కారణం ఉంది. ఆమె ఖైదీగా ఉంది. ఎక్కడ ఉందో దేవుడికే తెలుసు. కానీ వాళ్ళకి డబ్బులు అందాక, వదిలేస్తారని అనుకుంటున్నాను - వాళ్ళు, అతను, ఎవరో నేరస్తులు."

బ్రహ్మం సిగరెట్ను ఆలోచిస్తూ నమిలాడు. "నాకు ఎక్కువగా బాధపెట్టేది ఆమె రెండు ఉత్తరాల్లోని టోన్. ఆమె చాలా నిరాశగా ఉంది."

"ఆమెకు ఏం రాయమన్నారో అదే రాసి ఉంటుంది. నువ్వు డెలివరీ చేసేలా చేయడానికి వాళ్ళు ఆమెని అలా రాయమని చెప్పారు."

"అయినా, స్టైల్ ఆమెదే. నేను ఎక్కువ ఆలోచిస్తున్నానేమో, సునీతా, కానీ—" అతను ముఖం చిట్లించి తల ఊపాడు. "ఏదో తేడా జరుగుతుందేమో అని భయంగా ఉంది."

"నువ్వు సూచనలు కరెక్ట్గా ఫాలో అయితే, ఏం తప్పు జరగదు." ఆమె కొంచెం ఆగి, "కరెక్ట్గానే ఫాలో అయ్యావు కదా?" అంది.

"అవును, కరెక్ట్గానే చేశాను. చెప్పాను కదా. అవి చాలా సింపుల్గా ఉన్నాయి. ఈరోజు ఉదయం ఫోన్లో నీకు చదివి వినిపించాను."

"నేను టెన్షన్లో వినలేదు, గుర్తు లేదు."

"సరే, నువ్వే చూడు." బ్రహ్మం తన కోటు దగ్గరికి వెళ్లి, జేబులో నుండి రెండో ఉత్తరం తీశాడు. "ఇదిగో." సునీత కి ఇచ్చాడు. "నేను అందులో చెప్పిన ప్రతిదీ చేశాను."

సునీత ఉత్తరం విప్పి, నీట్ గా ఉన్న చేతిరాతను చూసింది. "ఇది స్మిత రాసిందే, ఖచ్చితంగా. చాలా నీట్గా ఉంది. చేతులు వణకలేదు. టిక్ కూడా లేదు. ఆమె ప్రశాంతంగానే ఉంది." సునీత కనుబొమ్మలు ముడుచుకుని, "చదువుతాను" అంది.

ఆమె నెమ్మదిగా తనలో తాను చదువుకుంది.

To,          బుధవారం, జులై 02

Mr.బ్రహ్మం - personal & confidential

డియర్ బ్రహ్మం,

ఇవి నీ చివరి సూచనలు. నన్ను మళ్ళీ చూడాలంటే వీటిని కరెక్ట్గా ఫాలో అవ్వాలి. పికప్ రోజు శుక్రవారం, జూలై నాల్గవ తేదీ. హైవేపై ఉత్తరం వైపు వెళ్లండి, ఆపై తూప్రాన్ వూరు లోకి తిరగండి, ఆపై ఊరిలోని నుండి పూర్తిగా బయటికి వచ్చి ఎడమవైపు తిరగండి. మీరు ఒక టెంపుల్ చూసే వరకు సుమారు పది నిమిషాలు డ్రైవ్ చేయండి. ఆపై దానిని దాటి అయిదు కిలోమీటర్ ల వరకు డ్రైవ్ చేయండి. మీరు రహదారి నుండి ఎడమవైపు అడవిలోకి వచ్చి ఒక పెద్ద రాతి బండను చూసే వరకు నడపండి. ఆ రాతి బండ యొక్క దక్షిణ వైపున ఉన్న మార్గానికి వెళ్లండి. 20 అడుగులు నడవండి. రహదారిపై ఉన్నట్రాఫిక్ దృష్టికి కనిపించకుండా ఆ రాతి బండ వెనుక అయిదు సూట్కేసులను వదిలివేయండి. దీనిని మధ్యాహ్నం 12 గంటల నుండి 1 గంటల మధ్య చేయండి. వెంటనే ఆ ప్రాంతం నుండి బయలుదేరండి. అక్కడి నుండి వెంటనే వెళ్ళిపోవాలి. న్యూస్ పేపర్లో వార్తలు వస్తే నేను చిక్కుల్లో పడతాను. అందరూ సైలెంట్గా ఉండాలి. నన్ను శనివారం వదిలేస్తారని అనుకుంటున్నాను. సెక్యూరిటీ ఆఫీసర్లకు సమాచారం ఇవ్వకూడదు. నేను బయటపడాలంటే, నువ్వు ఒక్కడివే సీక్రెట్గా చేయాలి. నేను చెప్పినట్టు చెయ్యి. అంతా బాగా జరిగితే నా నుండి కాల్ వస్తుంది.

ప్రేమతో

     స్మిత సంగీత

రాన్సమ్ నోట్ చదివి, దానిని చూస్తూ, సునీత కనుబొమ్మలు ముడుచుకున్నాయి. "కొంచెం తేడాగా ఉంది," బ్రహ్మం ను చూస్తూ అంది.

"ఏంటి?"

"అంతా క్లియర్గా, సింపుల్గా ఉంది, ఒక్క విషయం తప్ప. ఆమె సంతకం చేసిన విధానం." సునీత మళ్ళీ నోట్ చూసింది. "స్మిత సంగీత. వింతగా ఉంది. ఆమెకు మిడిల్ నేమ్ ఎప్పుడూ లేదు."

"అది ఆమె మిడిల్ నేమ్ అనుకున్నాను."

"లేదు—"

"ఇంకా, అది మొదటి రాన్సమ్ నోట్లో కూడా ఉపయోగించింది. పేపర్ లో క్లాసిఫైడ్స్లో యాడ్ పెట్టమని చెప్పింది గుర్తుందా? 'డియర్ సంగీత' అని స్టార్ట్ చేయమని చెప్పింది. సంగీత ఒకప్పుడు ఆమె పేరులో భాగం కాబట్టి ఆమె అలా చేసిందని అనుకున్నాను. అప్పుడే అది నిజంగా ఆమె రాసిందని తెలుస్తుంది."

"లేదు," సునీత ఆలోచిస్తూ ఉత్తరాన్ని మడిచి బ్రహ్మం కు తిరిగి ఇచ్చింది. "లేదు, ఆమె పర్సనల్ లైఫ్, పాస్ట్ గురించి నాకు అన్నీ తెలుసు. నీకు ఆమె బిజినెస్ విషయాలే తెలుసు, బ్రహ్మం. కానీ నాకు ఆమె గురించి మొత్తం తెలుసు. సంగీత అనే పేరు ఎప్పుడూ లేదు. అర్థం కాలేదు. నాకు తెలిసి ఉంటే—“

ఆమె మాట ఆగిపోయింది. కూర్చోబోతుండగా ఒక్కసారిగా ఆగిపోయింది. కళ్ళు పెద్దగా తెరిచింది.

"బ్రహ్మం ! నాకు ఇప్పుడే గుర్తొచ్చింది—"

అతను ఆమె దగ్గరికి వెళ్ళాడు. "ఏమైంది, సునీతా ? ఏమైనా ఉందా—?"

"అవును, నిజంగా," అతని చేతులు పట్టుకుని అంది. "బ్రహ్మం, నువ్వు వెంటనే సెక్యూరిటీ ఆఫీసర్లకు, CBIకి ఫోన్ చేయాలి! చెప్పాలి! వాళ్ళు మనకు కావాలి!"

"సునీతా, నీకు ఏమైంది? మనల్ని హెచ్చరించారు. సెక్యూరిటీ ఆఫీసర్లకు చెబితే, స్మిత చనిపోతుంది. లేదు—నేను చేయలేను—"

"బ్రహ్మం, నువ్వు తప్పకుండా చేయాలి," సునీత బతిమాలింది.

"ఎందుకు? నీకు ఏమైంది? నీకు ఏం గుర్తొచ్చింది? మనం సంగీత అనే మిడిల్ నేమ్ గురించి మాట్లాడుతున్నాం కదా—"

"అవును, అదే!" సునీత అతని చేయి పట్టుకుని ఊపింది. "ఆమె పేరు ఉపయోగించడం. నాకు గుర్తొచ్చింది. దాదాపు మర్చిపోయాను. చాలా ఏళ్ల క్రితం, నేను ఇక్కడికి వచ్చినప్పుడు. స్మిత చిన్నపిల్లలా ఉండేది, ఎప్పుడూ ఆటలాడేది. ఒకసారి—" ఆమె గుర్తు చేసుకోవడానికి ప్రయత్నిస్తోంది, కానీ గుర్తుకు రావడం లేదు. "ఎప్పుడో, ఏదో కారణం చేత, నాకు సరిగ్గా గుర్తు లేదు, ఆమె 'సంగీత' అనే పేరుకి పిచ్చిగా మారిపోయింది—అనుకుంటా—అవును ఎందుకు గుర్తుకు రావడం లేదో—స్మిత 'సంగీత' పేరు పట్టుకుని, నేను ఉదయం నా టేబుల్పై పెట్టిన నోట్స్లో, లేదా ఎప్పుడైనా బయటకి వెళ్లినప్పుడు రాసిన ఉత్తరాల్లో 'స్మిత సంగీత' అని రాసేది. నేను రాసిన దాంట్లో అసలు విషయం కోడ్లో దాగి ఉందని చెప్పడానికి. 'సంగీత' అని రాయడం ఒక టిప్, అర్థం కాలేదా? అంటే కోడ్లో ఇంకో విషయం ఉందని—అది చాలా తక్కువ వాడేది, ఒకటి రెండు సార్లు మాత్రమే, ఎవరికీ తెలియకూడనిది ఏదైనా చెప్పాలనుకున్నప్పుడు. సాధారణంగా, అది చిన్న విషయం అయ్యుంటుంది—కానీ ఈసారి, ఇప్పుడు, అది చాలా సీరియస్ విషయం, మనకు చెప్పాలనుకున్నది ఏదో ముఖ్యమైన విషయం—'సంగీత' అని రాసింది, నాకు గుర్తుంటుందని ఆశిస్తోంది—"

బ్రహ్మం షాక్ అయిపోయి, సునీత మాటలు ఆపడానికి ప్రయత్నించాడు. "ఆగు, ఆగు, కాస్త ఆగు. స్మిత 'సంగీత' అని రాసి, తన లెటర్లో ఏదో సీక్రెట్ మెసేజ్ ఉందని చెప్తుంటే—"

"అదే చేస్తుంది, కరెక్ట్గా అదే!"

"సరే, సునీతా, కాస్త ప్రశాంతంగా ఉండు—వినూ—నువ్వు ఆమెతో ఆ ఆట ఆడితే, ఆమె నీకు అర్థం చేసుకోవడానికి నోట్స్ రాసి ఉంటే, నువ్వు వాటిని అర్థం చేసుకుంటే, నీకు కోడ్ తెలిసి ఉండాలి. సెక్యూరిటీ ఆఫీసర్లను పిలవడం ఎందుకు రిస్క్? వాళ్ళు మనకు అవసరం లేదు. కోడ్ చెప్పు, మనం రాన్సమ్ నోట్ ని అర్థం చేసుకుందాం."

"బ్రహ్మం, బ్రహ్మం, అదే విషయం, నీకు అర్థం కావడం లేదా? నాకు ఆ దౌర్భాగ్యపు కోడ్ గుర్తు లేదు! ఇది చాలా కాలం క్రితం. అంటే, స్మితకు గుర్తుంటుంది—ఆమెకు అన్నీ గుర్తుంటాయి—మరియు నేను గుర్తుంచుకుంటానని ఆమె ఆశిస్తోంది, కానీ నాకు గుర్తు లేదు! నేను 'సంగీత'ని ఆ విధంగా ఉపయోగించి నన్ను సందేశాన్ని డీకోడ్ చేయడానికి హెచ్చరించడం కూడా గుర్తుంచుకోవడం ఆశ్చర్యంగా ఉంది."

బ్రహ్మం కు చిరాకు వచ్చింది. "సునీతా, కాస్త తేరుకో. ఒక విషయం గుర్తుంటే, ఇంకో విషయం కూడా గుర్తుంటుంది. 'సంగీత' అని రాస్తే ఏం చేయాలి? ప్రతి రెండో పదాన్ని లెక్కించి డీకోడ్ చేయాలా? లేక ప్రతి అక్షరం మరో అక్షరానికి బదులుగా ఉంటుందా, అంటే 'a' అంటే 'e' అని అర్థమా? ఆలోచించు, ప్లీజ్!"

సునీత కంట్రోల్ తప్పిపోయింది. కళ్ళల్లో నీళ్ళు తిరుగుతున్నాయి. "నేను చేయలేను, బ్రహ్మం, ప్లీజ్ నన్ను నమ్ము, నాకు గుర్తుకు రావడం లేదు. ఎంత ప్రయత్నించినా గుర్తుకు రావడం లేదు. గుర్తుంటే బాగుండేది, కానీ గుర్తు లేదు. దేవుడా, ఎంత ప్రమాదంలో ఉన్నామో, స్మిత ప్రాణం ప్రమాదంలో ఉంది, అక్కడ ఏం జరుగుతుందో—"

పరిస్థితి ఎంత సీరియస్గా ఉందో, వాళ్ళ పరిస్థితి, ఈ కొత్త విషయం... వాళ్ళు చేసింది సరిపోదని, ఇంకేదో తెలుసుకోవాలని స్మిత చెప్పాలనుకుంటుందని బ్రహ్మం ముఖంలో కనిపించింది. అతను నెమ్మదిగా తల ఊపాడు. "అవును, నువ్వు చెప్పింది నిజమే. మనం ఇంకేదో తెలుసుకోవాలని ఆమె చెప్తోంది. 'సంగీత' అంటే కోడ్ మెసేజ్ అని నీకు ఖచ్చితంగా తెలిస్తే."

"బ్రహ్మం, నిజంగా, ఖచ్చితంగా నిజం," సునీత ఊపిరి పీల్చుకుంటూ అంది. "ఆమె రిస్క్ చేసింది— ప్రాణం కూడా పణంగా పెట్టింది— ఏదో మనకు చెప్పాలనుకుంది కాబట్టి, అది చాలా ముఖ్యమైన విషయం అయి ఉంటుంది."

ఆమె బ్రహ్మం ను కళ్ళు పెద్దవి చేసి చూసింది, ఏం చెప్పాలనుకుంటుందో చెప్పలేకపోయింది.

"ఏం ముఖ్యమైన విషయమని అనుకోవాలి ?" బ్రహ్మం అడిగాడు.

"కిడ్నాపర్లు డబ్బు తీసుకున్నాక వదిలేస్తామని చెప్పినా వాళ్ళు మాట నిలబెట్టుకోరని ఆమె మనకు చెప్పాలనుకుంటుందని నేను అనుకుంటున్నాను. వాళ్ళు ఆమెను చంపేస్తారు. బహుశా—బహుశా ఆమె విడుదల కోసం ఎదురు చూడొద్దని చెప్తోంది, ఎందుకంటే అది జరగదు—మరియు ఆమె ఎక్కడ ఉందో, ఎక్కడ వెతకాలి అనేదానికి క్లూ ఇవ్వాలనుకుంటుంది, ఆలస్యం కాకముందే ఆమెను కాపాడటానికి. ఇంకేమీ అయి ఉండదు. అదే అయి ఉంటుంది."

"అవునా ?" ఆలోచించడానికి ప్రయత్నిస్తూ అన్నాడు బ్రహ్మం.

"మనం ఆమె సందేశాన్ని డీకోడ్ చేయాలి, బ్రహ్మం. మనం స్వయంగా చేసే ప్రమాదం తీసుకోలేము. నేను పూర్తిగా మరచిపోయిన ఇంత సంక్లిష్టమైన విషయాన్ని గుర్తుంచుకోవడానికి మనం వేచి ఉండలేము. మాకు నిపుణులు కావాలి. సెక్యూరిటీ ఆఫీసర్లకు మరియు CBIకి డీకోడింగ్ నిపుణులు ఉన్నారు. వారు దానిని వేగంగా చేయగలరు. మరియు వారు ఏమి తెలుసుకున్నా, వారు దానిపై వేగంగా చర్య తీసుకుంటారు. ఇది జీవితం లేదా మరణం, స్మిత జీవితం లేదా మరణం, మనం సమయం వృధా చేస్తున్నాము. నువ్వు వదిలిపెట్టిన డబ్బు తీసుకున్న తర్వాత, చాలా ఆలస్యం అవుతుంది. దయచేసి, దయచేసి, బ్రహ్మం, చాలా ఆలస్యం కాకముందే మనం ఏదో ఒకటి చేయాలి."

బ్రహ్మం సునీత ని చూసి, గదిని చుట్టూ చూసి, దగ్గరలోని ఫోన్ దగ్గరకు పరిగెత్తాడు.

రిసీవర్ పట్టుకుని, 100 డయల్ చేశాడు.

స్పందన కోసం ఎదురు చూశాడు, రాగానే, "ఆపరేటర్, ఇది ఎమర్జెన్సీ. నన్ను హైదరాబాద్ సెక్యూరిటీ అధికారి కమీషనర్ కి  కనెక్ట్ చేయండి" అన్నాడు.