Adultery నా గతం.... గమనం

[kartik777]

శ్రీజని తిట్టుకుంటూ సైకిల్ తొక్కితే లక్ష్మీపురం సెంటర్ దగ్గరకి వచ్చి పడ్డాను. టైం చుస్తే 2 ఐంది. మనసంతా చిందరవందరగా ఉంది. కోపం, భయం, అలసట, బాధ అన్ని ఒకేసారి వచ్చేస్తున్నాయి బుర్రలోకి. కాసేపు ఎక్కడికి వెళ్లాలో మర్చిపోయాను, సైకిల్ దిగి రోడ్ పక్కన ఫుట్ పాత్ మీద అలా కూర్చుండిపోయాను. ఈ టైం లో ఇంటికి వెళ్ళలేను, వెళ్లినా నా వాలకం చుస్తే అమ్మకి ఏదో చేసి వచ్చాను అని అనుమానం వచ్చేస్తుంది. సినిమా హాల్ కి వెళ్దాం అంటే 2nd షో టైం కూడా దాటిపోయింది. ఒంటరిగా ఉండాలి అనిపించలేదు. పోనీ శ్రీజ దగ్గరకే వెళ్దామా అంటే ఎందుకో ధైర్యం రాలేదు. మెల్లిగా సైకిల్ తీస్కొని రైల్వేస్టేషన్ కి వెళ్ళాను. అక్కడైతే మనుషులు కనిపిస్తారు, రైళ్లు వస్తూ పోతూ ఉంటాయి, కాస్తో కూస్తో నా మనసులో ఉన్న అలజడి తగ్గుతుంది అనిపించింది. స్టేషన్ కి వెళ్లే దారంతా నిర్మానుష్యంగా ఉంది, పురుగు లేరు. పైగా నవంబర్ నెల కావడంతో అప్పుడే మొదలవుతున్న చలి. ఆ చలికి వణుకుతున్నానో భయంతో వణుకుతున్నానో తెలీట్లేదు. స్టేషన్ కి వెళ్లి ఒకటో నెంబరు ప్లాట్ఫారం మీద ఒక టీ కొనుక్కుని బెంచ్ మీద కూర్చొని నాలుగు చుక్కలు లోపలికి వేస్తె కానీ ఆ వణుకు తగ్గలేదు.

 
"ఐన నా మీద కోపమెందుకు దీనికి? చేసేటప్పుడు బాగానే ఉంది కదా, తర్వాత ఏం వచ్చింది మాయరోగం?"
 
"అంతే కానీ నువ్వు చేసిన తప్పు కనపడట్లేదు కదా నీకు?" అని సమాధానం వచ్చింది. ఎవరో కాదు, నా అంతరాత్మ.
 
"నేనేం తప్పు చేశా. ఇద్దరం కలిసే కదా చేసింది"
 
"కరెక్ట్ ఏ! కానీ రేపు తేడా వస్తే ఎవరికి బొక్క?"
 
"హ్మ్మ్.. దానికే లే, కానీ అలా అని మొత్తం నేనే చేశా అంటే ఎలా?"
 
"ఏదో కోపం లో అనింది లే రా! దానికసలే ఇదంతా కొత్త, నువ్వు ఒకేసారి పూకులో కార్చడం లాంటివి చేస్తే భయపడకుండా ఎలా ఉంటది?"
 
"అది ఏదో ఆవేశం లో అలా జరిగిపోయింది, నేనేం కావాలని చేయలేదు కదా, అది అర్ధం చేసుకోకుండా ఇంట్లోనుంచి దొబ్బెయ్ అన్నట్టు మాట్లాడటం నాకు నచ్చలేదు"
 
"ఒరేయ్, అమ్మాయిలకి ఉండే భయాలు నీకేం తెలుసు మొగ ముండాకొడుకువి? పైగా శ్రీజ గురించి తెల్సిందే కదా, నీకు సంబందించిన ప్రతీది చాలా ఎమోషనల్ గా ఆలోచిస్తుంది. అలాంటిది సెక్స్ అనేది ఎంత పెద్ద మ్యాటర్! ఆడపిల్లలకి ఎన్నెన్నో కలలు ఉంటాయి, మొదటిరాత్రి ఇలా జరగాలి అలా చెయ్యాలి అని. అవేం లేకుండా ఒక వీక్ మొమెంట్ లో పద్దతి పాడు లేకుండా పని కానిచ్చేసి లోపల కార్చేస్తే మరి కోపం రాదా, టెన్షన్ పడదా!"
 
"కోపం సరే ఒప్పుకుంటాను, టెన్షన్ ఎందుకు ఏదో ఇప్పటికిప్పుడు కడుపొచ్చేసినట్టు"
 
"నిజంగా వస్తే తెలుస్తది రా. తన సైడ్ నుండి ఆలోచించి చూడు. పెళ్లి కాకుండా కడుపు తెచ్చుకుంటే తన ఇంట్లో వాళ్ళ ముందు సమాజం ముందు తల ఎత్తుకోగలదా అసలు? తనని నువ్వే పెళ్లి చేసుకున్నా కూడా, రేపు అందరు పెళ్లి కాకముందే తల్లయింది అన్న ముద్ర వేసేస్తే అది ఎంత బాధగా ఉంటుంది మీ ఇద్దరికీ?"
 
"కడుపు తీయించేసే పని, దాందేముంది?"
 
"ఆహా, అబ్బా! ఏది ఠక్కున చెప్పరా, ఏ డాక్టర్ దగ్గరకి వెళ్లి అడుగుతావ్ గర్ల్ఫ్రెండ్ కడుపు తీసేయమని?"
 
"కనుక్కుంటామండీ, ఏంటిప్పుడు!"
 
"నీ బొంద! ఏదో ఫ్రస్ట్రేషన్ లో అంటున్నావ్ కానీ అనుకున్నంత ఈజీ కాదు అలాంటి పనులు. పైగా ఇంట్లో వాళ్ళకి తెలీకుండా పోతుంది అనుకుంటున్నావా. ఒకవేళ తెలియకపోయిన, తన ఎంత స్ట్రెస్ ఫీల్ అవుతుందో ఆలోచించావా అసల!"
 
"ఇప్పుడు ఏమంటావ్ అయితే? నాదే తప్పు అంటావా?"
 
"వ్యక్తిగతంగా చుస్తే ఎవరిదీ తప్పు కాదు. కానీ సొసైటీ పరంగా చుస్తే మీ ఇద్దరు తప్పు చేసారు. నువ్వే ఆలోచించు మీరు తప్పు చేయలేదా?"
 
"చేసాం లే, అందుకే కదా ఇలా ఫీల్ అవుతున్నాను"
 
"కదా... ఇది నీ రియాక్షన్! అలా కోప్పడటం తన రియాక్షన్. ఎందుకంటే మీ ఇద్దరు చేసిన తప్పు వల్ల ఎక్కువ నష్టం తనకే ఉంది"
 
"అంటే నాకు ఏం నష్టం లేదా?"
 
"గట్టిగా మాట్లాడితే నీకేం ఉంది రా నష్టం. మహా అయితే ఇంట్లోవాళ్ళు కొడతారు, బైటోళ్లు ముండాకోరు అంటారు. కొన్నేళ్లు పోతే ఎవడైనా పట్టించుకుంటాడా? తనని జీవితాంతం గాలిముండ లానే చూస్తారు. పట్టుమని 20 ఏళ్ళు కూడా లేని అమ్మాయి తట్టుకోగలదా అదంతా? ఏమైనా అఘాయిత్యం చేసుకుంటే ఎవడు కారణం?"
 
"ఆమ్మో, వద్దులే తల్చుకుంటే బాధ భయం రెండు ఒకేసారి వస్తున్నాయి"
 
"నీకు తలచుకుంటేనే అలా ఉంటే, నిజంగా భరిస్తే తనకి ఎలా ఉంటది?"
 
"హ్మ్మ్. నిజమే. మరేం చేద్దాం?"
 
"తన మానం అవమానం కాలేదు అని భరోసా ఇవ్వు, తన బాధకి నువ్వు ఎప్పటికి కారణం కావు అని అర్ధమయ్యేలా చెప్పు, తన బాధ్యత నీది అని చెప్పు. చెప్పడం మాత్రమే కాదు, అలా నడుచుకో. తిడుతుంది, కోప్పడుతుంది, భరించు. తనని మళ్ళీ మామూలుగా చేయడానికి ప్రయత్నించు"
 
(బాగా ఫిలసాఫికల్ అయిపోయింది కదా, ఇంతకంటే ఎక్కువ ఉండదులెండి)
 
నా అంతర్మధనం పూర్తయ్యాక ఒక విషయం బోధ పడింది. పర్యవసానాలు ఆలోచించకుండా చేసే ఏ పని కూడా మనకి ఆనందాన్ని తెచ్చిపెట్టదు. ఒకవేళ తెచ్చినా అది ఎక్కువసేపు ఉండదు. అయితే ఒక పని చేసేముందు బాగా ఆలోచించాలి, లేదంటే ఆ పని వల్ల వచ్చే పరిణామాలు ఎదుర్కోవడానికి సిద్ధంగా ఉండాలి. ఎటు లేకపోతే ఎటూ కాకుండా పోతాం. ఈ క్లారిటీతో రేపు శ్రీజని ఫేస్ చేయడానికి ఒక ధైర్యం వచ్చింది. తనకి అర్ధమయ్యేలా చెప్పి కోపం అయితే పోగొట్టగలను కానీ నిజంగా కడుపు వస్తే ఏం చెయ్యాలి అనేది మాత్రం తెలియదు. సరే పదా చూసుకుందాం అనే దృక్పధంతో లేచి నిల్చుని టైం చూసాను. 5 కి ఐదు నిముషాలు ఉంది. బెడ్ మీద అలా పడిపోవాలి అనిపించింది, సరాసరి ఇంటి దారి పట్టాను.
ఇంటికెళ్ళాక అనుకున్నట్టే మా అమ్మ తిట్లతో మొదలెట్టింది.
 
"అవతారం చూడు, రాళ్లు కొట్టి వచ్చినట్టు, అసలు కాలేజీ కి వెళ్ళావా ఇంకేటైనా వెళ్ళావా రా?"
 
"ఇంకెక్కడికి వెళ్తా నేను, కాలేజీ ఆ తర్వాత ప్రేమ్ వాళ్ల ఇంటికి"
 
"మరి బట్టలకి ఆ చమట, రంగు, చమ్కీలు ఇవన్నీ ఏంటి!"
 
"సైకిల్ తొక్కితే ఆ మాత్రం చమట పట్టదా? ఈ రంగు బొంగు ఆ ప్రేమ్ గాడి చెల్లి వల్ల. దాని ఆర్ట్ ప్రాజెక్ట్ కి ఏదో బొమ్మలు గీసిపెట్టమంది"
 
"ఎందుకు దానికి చేతకాదంటానా? ఐన నిన్నే ఎందుకు అడిగింది, వాళ్ల అన్న ఉన్నాడుగా? ఎంత వయసు దానిది? దాని పేరేంటి?"
 
"బాబోయ్, అమ్మా నీకో దండం. ఇన్ని ప్రశ్నలకి ఒకేసారి సమాధానం ఇవ్వాలంటే నేను అష్టావధానం చెయ్యాలి"
 
"అడిగినదానికి మాత్రం ఆన్సర్ ఇవ్వనంటావ్?"
 
"ఉష్.... నాతో పాటు వాడు కూడా చేసాడు, సారీ, వాడితో పాటే నేను చేశా. ప్రాజెక్ట్ పెద్దది. ఎగిరే, పాకే, ఈదే జంతుజాతి లో రెండేసి చొప్పున బొమ్మలు గీయాలి, వాటికి రంగులు వేయాలి. అది 5th క్లాస్, వయసు నాకు తెలీదు రేపు కనుక్కుని చెప్తా. పేరు ప్రియా, నన్ను చక్కగా అన్నయ్య అని పిలుస్తుంది. చాలా ఇంకేమన్నా చెప్పాలా?"
 
"మరి కంబైన్డ్ స్టడీస్ అన్నావ్?"
 
"అవి కూడా చేసాం, మధ్యలో ఇది."
 
"అన్నిటికి ఆన్సర్స్ రెడీ చేసి పెట్టుకున్నావు రా, నన్ను మోసం చేయాలని చూడక!"
 
"సరిపోయింది. చెప్పకపోతే చెప్పలేదు అంటావ్, చెప్తే నిజం కాదు అంటావ్, నన్నేం చేయమంటావ్ కూడా నువ్వే చెప్పు"
 
"సినిమా డైలాగులు కొట్టక, ఇంకో సారి ఇలా నైట్ ఔట్లు కంబైన్డ్ స్టూడీసు అన్నవనుకో, కాళ్ళిరగ్గొడతా"
 
ఇంత గయ్యాళి లాగ పోట్లాడుతుంది అనుకుంటున్నారా, మా అమ్మ అంతే. నాకు సంబంధించిన అన్ని విషయాలు తెల్సుకోవాలి అనుకుంటుంది. నా చదువు, ఫ్రెండ్స్, అలవాట్లు, ఇష్టాలు, అన్ని. నేను ఎక్కడ చెడు సహవాసాలు చెడు అలవాట్లు చేసుకుంటానో అని తన భయం. భయంతోనో, బ్రతిమాలో నన్ను కంట్రోల్ లో ఉంచాలి అనేది మా అమ్మ ఫిలాసఫీ. “చిన్న వయసులో పిల్లలకి మనం విలన్స్ అవ్వకపోతే రేపు పెద్దయ్యాక ప్రపంచమంతా వాళ్ళకి విలన్స్ అవుతారు” అంటూ ఉంటది. ఇంగ్లీష్ లో అన్నట్టు "overprotective" మదర్. కానీ నేనంటే చాలా ప్రేమ. నన్ను బాగా చూసుకోవడం కష్టమౌతుందేమో అని నా చిన్నప్పుడే బ్యాంకు లో క్లర్క్ ఉద్యోగం మానేసి, ఫుల్-టైం హౌస్ వైఫ్ అయిపోయింది. అలా చేయకపోయుండుంటే ఈపాటికి చైర్మన్ అయిపోయేది, అంత తెలివైంది.
 
"సరే నేను కొంసేపు పడుకుంటా"
 
"స్నానం, టిఫిన్ చేసి పడుకో, ఎప్పుడు తిన్నావో ఏంటో"
 
"హా అలాగే!"
 
అన్ని పూర్తిచేసి మంచం ఎక్కాను. మనసులో మాత్రం శ్రీజ గురించే ధ్యాస. ఎలా ఉందో, ఏమైనా తినిందో లేదో, ఏడుస్తుందా! ఫోన్ తీస్కొని మెసేజ్ చేశాను, రిప్లై లేదు. ఇంకా పడుకుని ఉందేమో అని అలా రిప్లై కోసం ఎదురు చూస్తూ నిద్రలోకి జారుకున్నాను. లేచేసరికి 1:30 కావొస్తోంది. ఫోన్ చూసాను, మెసేజ్ లేదు కాల్ లేదు. మళ్ళీ మెసేజ్ చేశాను, నో రిప్లై. కాల్ చేశాను, తీయలేదు. ఇంకా కోపం తగ్గినట్టు లేదు, సరే డైరెక్ట్ గా కలిసి మాట్లాడదాంలే అని భోజనం చేసి సినిమాలు చూస్తూ ఆ రోజు ముగించేసాను. తర్వాతి రోజు శనివారం. మధ్యాహ్నం నుండి పెద్దగా క్లాసులు ఉండవు, మొత్తం స్టడీ అవర్ ఉంటుంది, ఒకటి అరా ఇంగ్లీషు సంస్కృత క్లాసులు జరుగుతాయి. ఆ టైములో మాట్లాడదాం అని ప్లాన్ చేసుకొని కాలేజీ కి వెళ్తే తను రాలేదు. కొంచెం టెన్షన్ వచ్చింది, ఫోన్ చేస్తే తీయదు మెసేజ్ చేస్తే రిప్లై ఇవ్వదు. ఇలా కాదు అని నాగరాజుగాడి ఫోన్ నుండి కాల్ చేశా, ఎత్తింది.
 
"హలో, శ్రీ... నేను కార్తీక్....." అని చెప్పేలోపే కట్ చేసింది.
 
"ఎంత వరకు వచ్చిందిరా మీ మ్యాటర్ మరి?" అని అడిగాడు నాగరాజు. శ్రీజని లైన్ లో పెట్టడం స్టార్ట్ చేసాక వీడికి చెప్పాను, ఇష్టపడుతున్నాను అని. అప్పటినుండి క్లాసులు మేనేజ్ చెయ్యడం, ఫ్రెండ్స్ కి అనుమానం రాకుండా చూడటం లాంటి కొన్ని విషయాల్లో హెల్ప్ చేస్తున్నాడు. అలా అని అన్ని విషయాలు కూడా పంచుకోకూడదు. ఎంత
క్లోజ్ ఫ్రెండ్స్ ఐన ఏదొక టైం లో ముంచేస్తారు, పైగా ఇది అసలే చాలా పెద్ద విషయం. నా పొలంలో కూడా మొలకలొచ్చాయి అని వాడితో పంచుకుందాం అనుకుని కూడా, తమాయించుకుని
 
"ఏం లేదురా! మొన్న ఏదో కోపంలో తిట్టాను, అప్పటినుండి మాట్లాడటం లేదు"
 
"సచ్చినోడా! ఆ పిల్ల పుట్టినరోజు కదా మొన్న, తెల్సి కూడా ఎందుకు తిట్టావ్?"
 
"ఏదో చిరాకులే తిట్టేశా! కావాలనేం చేయలేదురా. సారీ చెప్దాము అని ఎంత ట్రై చేస్తున్న మాట్లాడట్లేదు"
 
"అంతే ఉంటది మరి! సరేలే సాయంత్రం ఇంటి దగ్గరకి వెళ్దాం, మాట్లాడుదుకాని"
 
సంకలో పిల్లిలాగా వీడేందుకు నాతో అనుకున్న కానీ, ఒకందుకు అది కూడా మంచిదే అనిపించింది. ఒక్కడినే వెళ్తే పాప అసలు బైటకి వస్తుందో లేదో డౌట్. వచ్చినా ఇంట్లో పరిస్థితి ఏంటో మనకి తెలీదు, వాళ్ళ అమ్మ నాన్న వచ్చేసారో లేదో! వీడుండటం కాస్త హెల్ప్ అవుతుంది లే అని సరే అన్నా. కానీ ఒక పక్క వీడుంటే తనతో ఫ్రీగా ఎలా మాట్లాడాలి అని ఆలోచన. సరేలే, ఏదోకటి చెప్పి తనని పక్కకి తీసుకొద్దాం అనుకున్నాను.
సాయంత్రం కాలేజీ అయ్యాక సరాసరి శ్రీజ వాళ్ళ ఇంటికెళ్ళాం. బెల్ కొడితే తనే తలుపు తీసింది. మొహమంతా డల్ గా, కళ్ళు ఉబ్బిపోయి ఉన్నాయ్. చూడగానే బాధేసింది, అనవసరంగా ఇంత బాధ పెట్టాను అని. తనని చూసి ఎలా రియాక్ట్ అవ్వాలో అర్ధంకాలేదు. ఏదో చెప్దాము అని నోరుతెరిచేలోపు, నాగరాజు అందుకొని
 
"ఆంటీ వాళ్ళు లేరా?"
 
"ఎందుకొచ్చారు?"
 
"నీతో మాట్లాడకపోతే వీడు చచ్చిపోయేట్టు ఉన్నాడు, అందుకే తీస్కోచ్చా"
 
"నాకిప్పుడు ఎవరితో మాట్లాడాలని లేదు, వెళ్లిపోండి"
 
"శ్రీ... శ్రీ..... ఉండవె ఒక్క నిమిషం, మొన్నటినుండి ట్రై చేస్తున్నాను. మాట్లాడితే కదా సెట్ అయ్యేది. ఇలా నీలో నువ్వే బాధపడుతూ ఉంటే ఎలా చెప్పు. నువ్వు ఎలా ఉన్నావో ఏంటో అని టెన్షన్ వచ్చేస్తుంది. నా బంగారం కదా, ప్లీజ్ ప్లీజ్.... తలుపేసేయకు" అని బ్రతిమలాడాను. తన కళ్ళల్లో కొంచెం కోపం తగ్గింది అనిపించింది.
 
"మాస్టారు, ఇలా గుమ్మంమ్ముందు అవసరమా ఇవన్నీ, బైటకి వెళ్దాం కదా!" అని శ్రీజ వైపు చూసాడు నాగరాజు.
 
"నేను రాను, కావాలంటే మీరే లోపలకి రండి"
 
"మరి ఆంటీ?"
 
"ఎవరు లేరు" అంటూ తలుపు మొత్తం తీసింది. ఇద్దరం వెళ్లి సోఫాలో కూర్చున్నాం, తను మాకు ఎదురుగా కూర్చుంది. ఇప్పుడు వీడ్ని ఎదురుగా పెట్టుకొని నేను ఏం మాట్లాడాలో అర్థంకాక వాడి వంకే చూస్తున్న, ఎదవకి అర్థమైనట్టు లేదు నన్నే గుడ్లప్పగించి చూస్తున్నాడు.
 
"మాట్లాడురా! నన్ను చూస్తావేంటి?"
 
నీయబ్బ నువ్వుంటే ఎలా రా మాట్లాడేది అనుకుని శ్రీజ వైపు తిరిగాను.
 
"అది కాదే, ఏదో ఆవేశంలో జరిగిపోయింది కానీ కావాలని చేసింది కాదు కదా. మొన్న నైట్ నుండి అదే ఆలోచిస్తున్నాను, చేసింది తప్పే ఒప్పుకుంటాను కానీ అలా అని నాతో మాట్లాడకుండా కాలేజీకి రాకుండా ఉంటే జరిగింది మారిపోతుందా చెప్పు. నాక్కూడా గిల్టీ గానే ఉంది, కానీ దానినుండి బైటకి వస్తే కదా నెక్స్ట్ ఎం చెయ్యాలో ఆలోచించగలుగుతాం"
 
అని చెప్తూ పోతుంటే శ్రీజ బిక్కమొహంతో నాకేసి నాగరాజుకేసి చూస్తోంది. మా మధ్య జరిగిన మ్యాటర్ వాడికి చెప్పేశా అనుకుంటోంది అని నాకు అర్ధమైంది. నేనేం చెప్పలేదు అని సైగ చేసేలోపు ఈ నాగరాజు గాడు
 
"ఐనా ఇంత చిన్న విషయానికి ఎందుకే నీకంత కోపం? అయిందేదో అయిపోయింది అని వదిలేయొచ్చు కదా!" అని వాగేసాడు. అంతే! అప్పటివరకు భయంతో ఉన్న శ్రీజ మొహం ఒక్కసారి కోపంతో ఎర్రగా అయిపోయింది.
 
"చిన్న విషయమా! అసలు నువ్వు ఏం మాట్లాడుతున్నావో అర్ధమౌతోందా? నా కొంప కొల్లేరు ఐపోయేలా ఉంది అని నేనెడుస్తుంటే నీకు కామెడీగా ఉందా. నా వాలకం చూసాక కూడా నువ్వీమాట అంటున్నావంటే నువ్వు ఎంత దరిద్రంగా ఆలోచిస్తున్నావో నాకు అర్థమైంది. ఐనా నీ తప్పు కాదులే, ఎవడికి పడితే వాడికి మా విషయాలు చెప్తున్నాడు చూడు వీడ్ని అనాలి"
 
ఇలానే వదిలేస్తే దాని కొంపే కాదు నాది కూడా కొల్లేరు అవుతుంది అని గ్రహించి వెంటనే వాడ్ని అక్కడనుండి లేపి బైటకి తీసుకొచ్చాను.
 
"నేనేమన్నాను రా, అది అంత సీరియస్ అవుద్ది"
 
"అది కోపంలో ఉందని తెల్సికూడా నీకింత జిల అవసరమా? కొంసేపు బైట ఉండు, నేను మాట్లాడి వస్తాను" అని వాడ్ని సముదాయించి మళ్ళీ లోపలకి వెళ్ళాను.
 
"నువ్వసలు మనిషివేనా, కొంచెమైనా సిగ్గుందా! మనిద్దరి మధ్యే ఉండాల్సిన సెన్సిటివ్ విషయాన్నీ అందరికి ఎలా చెప్పేస్తావ్? నువ్వు అందరిలాంటివాడివి కాదు అనుకున్నాను, కానీ మీ అబ్బాయిలందరు ఒక్కలానే ఉంటారు అని ప్రూవ్ చేసావ్....."
 
"అబ్బా, ఇంకాపవే బాబు. ముందు నేను చెప్పేది విను!"
 
"ఇంకేం చెప్తావ్! చేయాల్సిందంతే నాతో చేసేసి చెప్పాల్సిందంతా అందరికి చెప్పేసావ్ కదా"
 
"ఎహె ఆపు! నేనెవ్వరికి ఏం చెప్పలేదు. ఇందాకటినుండి అదే చెప్దాము అని చూస్తున్నా, ఇంచ్ గ్యాప్ ఇవ్వట్లేదు నువ్వు"
 
"ఇప్పుడెందుకు అబద్ధం చెప్తున్నావ్? ఏం చెప్పకుండానే వాడ్ని ఇంటిదాకా తీస్కోచ్చావా? పైగా చిన్న విషయం లైట్ తీస్కో అని సలహా కూడా ఇస్తున్నాడు కదా, అంటే నువ్వే రేంజ్ లో చెప్పావో!"
 
"ఉషబ్బా. వాడికి మనిద్దరి మధ్య ఏదో గొడవైంది అని మాత్రమే తెల్సు, మాట్లాడాలి అంటే వాడే ఇంటికి తీసుకొచ్చాడు. కానీ నువ్వు చేస్తున్న రచ్చకి మొత్తం తెలిసిపోతుంది"
 
"ఓహో! ఇంటికి వాడు తీసుకొస్తే వచ్చావన్నమాట, అంతే కానీ తమరికి అనిపించలేదా?"
 
"ఒసేయ్, మాట్లాడే ముందు కొంచెం ఆలోచించవే. మీ ఇంట్లో పరిస్థితి నాకు ఎలా తెలుస్తుంది. ఆంటీ వాళ్ళు వచ్చారో లేదో తెలీదు, అసలు నువ్వైనా ఉన్నవో హైదరాబాద్ వెళ్ళావో తెలీదు. ఫోన్ చేస్తే తియ్యవు, మెసేజ్ కి రిప్లై ఇవ్వవు. ఇంత కన్ఫ్యూషన్ లో నేనొక్కడినే లింగు లింగు మంటూ ఇంటికొస్తే ఎలా? వాడు కూడా ఉంటే ఇంట్లో వాళ్ళ ముందు హెల్ప్ అవుతుంది అని అనుకున్నాను"
 
"వాడికి నిజంగా తెలీదా?"
 
"నీ మీద..... లేదు, నా మీద ఒట్టు. వాడికే కాదు, ఎవ్వరికి ఎం తెలియదు! తెలిస్తే ఫిట్స్ ఒచ్చి కొట్టుకునేవాడు"
 
తాను కొంచెం శాంతించి సోఫాలో కూర్చుండిపోయింది. నేను కూడా వెళ్లి పక్కన కూర్చొని
 
"శ్రీ.... అంత టెన్షన్ తిస్కోకు రా.. ఏం కాదు, నేనున్నా కదా!"
 
"నా తల పగిలిపోతుంది. ఏవేవో ఆలోచనలు, జరిగినవి జరగనివి జరగబోయేవి ఒక్కటని కాదు. పిచ్చెక్కిపోతుంది! దేని మీద ఫోకస్ ఉండట్లేదు, అందుకే కాలేజీ కి కూడా రాలేదు. ఇంట్లో వాళ్ళు ఫోన్ చేస్తే టెన్షన్ వచ్చేస్తుంది. వాళ్ళు లేరు కాబట్టి సరిపోయింది, లేదంటే కచ్చితంగా దొరికిపోయేదాన్ని"
 
"ఇంట్లోనే ఉంటే ఇవే ఆలోచనలు వస్తాయి, కాలేజీకే  రావాల్సింది కొంచెం డైవర్ట్ అయ్యేదానివి"
 
"నువ్వంత కూల్ గా ఎలా ఉన్నావ్ రా! నీకు భయం వెయ్యట్లేదా? అసలు మనం ఏం చేసామో రియలైజ్ అయ్యావా? తేడా వస్తే ఇద్దరి బతుకు బస్టాండ్ అవుతుంది"
 
"భయం వేసింది, టెన్షన్ పడ్డాను. వాటితో పాటు మెదడుకి పని చెప్పి రీసెర్చ్ కూడా చేశాను అందుకే కొంచెం కూల్ గా ఉన్నాను."
 
"ఏం రీసెర్చ్?"
 
"సేఫ్ డేస్. మనం చేసుకోకముందు పీరియడ్ ఎప్పుడు వచ్చింది గుర్తు చేస్కో?"
 
"అమ్... బర్త్డే ముందు వారం"
 
"కదా.. నీ బర్త్డే ముందు సండే నువ్వు ఎగ్జామ్ కి కూడా రాలేదు, ఫోన్ చేస్తే పీరియడ్ అన్నావ్"
 
"హా, అది లాస్ట్ డే. బాగా పెయిన్ ఉండింది, అందుకే రాలేదు"
 
"హా, అదే పాయింట్. మనం చేసింది నీ పీరియడ్ అయిపోయిన మూడో రోజు, అది సేఫ్ డేస్ లో వస్తుంది"
 
"బాబు, ఎంత సేఫ్ డే ఐన ఛాన్స్ ఉంటది. ఒక్క స్పెర్మ్ చాలు ప్రెగ్నన్సీ కి"
 
"కరెక్ట్ ఏ, కానీ ఆ ఛాన్స్ చాలా తక్కువ. పైగా పీరియడ్ వెంటనే ఇంకా తక్కువ. లేదంటే పెళ్లి ఐన వాళ్ళందరూ ఊరికే ఎందుకంటారు పిల్లలకి ప్లాన్ చేస్తున్నాం అని. సరైన టైం చూసుకొని అండం విడుదలయ్యే రోజుల్లో చేసుకుంటారు, అప్పుడు ప్రెగ్నన్సీ ఛాన్స్ ఎక్కువ ఉంటుంది అని"
 
"డాక్టర్ చెప్పినట్టు చెప్తున్నావ్? ఎలా తెలుసుకున్నావ్ ఇదంతా?"
 
"బయాలజీ అని ఒక సబ్జెక్టు ఉంది మనకి, తెల్సా! అందుకే, అప్పుడప్పుడు పుస్తకాలు కూడా తియ్యమనేది"
 
"ఏడ్చావులే, అయితే ఏమంటావ్ ఇప్పుడు!"
 
"టెన్షన్ పడొద్దు అంటాను. నువ్వు భయపడినట్టు ఏం జరగవు"
 
"హ్మ్మ్. ఏమో, నెక్స్ట్ పీరియడ్ వచ్చేవరకు నాకు టెన్షన్ గానే ఉంటుంది. ఇది సరే, మరి మనం చేసిన దాని గురించి ఏమంటావ్?"
 
"అక్కడికే వస్తున్నా. మనం చేసింది తప్పే. ఒక్కళ్లదే కాదు, ఇద్దరిది! అందుకే మనం అంటున్నాను. ఆవేశంలో ఆలోచించకుండా చేసేసాం, మన అదృష్టం కొద్దీ అది సేఫ్ టైం ఐంది లేదంటే నువ్వు భయపడినట్టు చాలా పెద్ద ప్రాబ్లెమ్ అయిపోయేది. సో, ఆ యాంగిల్ లో చూస్తే ముమ్మాటికీ తప్పే, పర్యవసానాలు ఆలోచించకుండా ఆవేశపడకూడదు.
కానీ వేరే యాంగిల్ నుండి ఆలోచిస్తే మనిద్దరి మధ్య జరిగింది ఒక కలయిక. నువ్వు నేను అని వేరు వేరుగా ఉన్న దాని నుండి "మనం"గా మారడం. టీనెజర్స్ చేసినట్టు, సెక్స్ ఎలా ఉంటదో ట్రై చేద్దామనో లేక కడుపు తెచ్చుకుంటే ఇంట్లో వాళ్ళు పెళ్లి చేస్తారు లాంటి చెత్త ప్లాన్స్ వేసుకొనే మనం కలవలేదు. మానసికంగా ఒక్కటవ్వడంతో, మన ప్రమేయం లేకుండా శరీరాలు కలిసిపోయి చేసుకున్న ఒక సంభోగం అది. సొసైటీ పరంగా చుస్తే ఇది తప్పులానే కనిపిస్తుంది, కానీ వ్యక్తిగతంగా ఆలోచిస్తే తప్పు కాదేమో అనుకుంటున్నాను ఎందుకంటే మనం ఎప్పటికైనా ఒక్కటయ్యేవాళ్ళమే కదా!"
తను ఒక్క నిమిషం గ్యాప్ తీస్కొని "ఎలా రా ఇలా! ఇంత క్లారిటీతో ఎలా ఆలోచిస్తావ్ నువ్వు?"
 
"హహ, నేనంతే లే, అప్పుడప్పుడు మెదడు వాడతాను"
 
"హహహహ"
 
"హమ్మయ్య! మొత్తానికి నవ్వేసావ్, అబ్బా ఎంత రిలీఫ్ గా ఉందే బాబు నువ్వు నవ్వితే"
 
"నీ వల్లే అవుతుంది నన్ను నార్మల్ చెయ్యడం"
 
"కదా! నాక్కూడా అనిపించింది"
 
"ఆహ, ఇంకేం అనిపించింది సర్ కి"
 
"ఏదేదో అనిపించే ఇక్కడిదాకా వచ్చింది"
 
"హిహి! దగ్గరకి రా!" అని నన్ను దగ్గరకి లాక్కొని గట్టిగా వాటేసుకుంది. దాని వెచ్చటి కౌగిలి మంచిగా అనిపించింది. నుదుటి పైన ముద్దు పెట్టి తలా నిమురుతూ
 
"ఇంతకీ మేడంగారికి ఎలా అనిపించింది మన సంభోగం?"
 
"హహ, ఆ పదం ఏంట్రా... "సంభోగం," ఎప్పుడు వినలేదు. దాని మీనింగ్ అదేనా?"
 
"సిగ్గెందుకు, సంభోగం అంటే సెక్స్ చేస్కోవడం. కామంతో చేస్తే సెక్స్, నచ్చినవాళ్లతో ఇష్టపడి చేస్తే అది సంభోగం"
 
"బాగుంది. మన సంభోగం, నువ్వు వివరించడం..... రెండూ బాగున్నాయి"
 
"నువ్వు చెప్పు, ఎలా అనిపించింది మొదటిసారి?"
 
"నిజం చెప్పాలంటే ముందు భయమేసింది, కానీ మెల్లి మెల్లిగా నచ్చింది. ఇంక లాస్ట్ లో అయితే నాకు ఏమైందో గుర్తు కూడా లేదు, ఒళ్ళంతా కరెంటు షాక్ కొట్టినట్టు మాత్రం అనిపించి మొత్తం బ్లాంక్ అయిపోయింది"
 
"మొత్తానికి నచ్చింది అంటావ్?"
 
"అనే అనుకుంటున్నాను. కానీ నేను పడ్డ టెన్షన్ లో అదంతా మర్చిపోయాను. ఈసారి చేసినప్పుడు తెలుస్తుంది నచ్చిందో లేదో"
 
"ఓసిని. అప్పుడే రెడీ అయిపోయావ్ మళ్ళీ చేయడానికి?"
 
"నీతో ఎన్ని సార్లు చేయడానికైనా రెడీ"
 
"ఇంకెందుకు లేట్ మరి, ఈ నైట్ ఉండిపోనా?"
 
"అంత స్పీడ్ వద్దు బాబు. రెడీ అన్నా కానీ ఇపుడే కాదు. పెళ్లి వరకు ఆగు, ఆ తర్వాత ఎన్ని సార్లు చేస్తావో ఎలా చేస్తావో నీ ఇష్టం"
 
"ఇదేం ట్విస్టు"
 
"నువ్వే అన్నావ్ కదా, పర్యవసానాలు ఆలోచించకుండా చెయ్యకూడదు అని. నాకు అలా కూడా వద్దు, పర్యవసానాలు పట్టించుకోకుండా చెయ్యాలి నీతో. అప్పుడే ఫుల్ గా ఎంజాయ్ చేస్తాను. ఇలా సేఫ్ టైం లో చెయ్యాలి, దొంగతనంగా చెయ్యాలి అనేవి నాకొద్దు. కడుపు వస్తుందేమో అని టెన్షన్ పడుతూ రోజులు లెక్కబెట్టుకుంటూ చెయ్యడం నాకిష్టం లేదు. మూడ్ వచ్చిందా, బెడ్ ఎక్కి వేస్కోడమే. కడుపొస్తే ఆనందించాలే కానీ బాధపడకూడదు. సో, ఇవన్నీ అవ్వాలంటే ముందు మనం మొగుడు పెళ్లాలం అవ్వాలి, అప్పుడు ఏ గోల ఉండదు. అప్పటివరకు నో సెక్స్, సరేనా?"
 
"నన్ను అన్నావ్, ఇప్పుడు చూసావా నీకెంత క్లారిటీ వచ్చిందో?"
 
"ఇది కూడా నీ వల్లే. అందుకే అనేది నాకు నువ్వే కరెక్ట్ అని. ఏం చేసినా గట్టిగ గుర్తుండిపోయేలా చేస్తావ్"
 
"ఒసేయ్, నువ్వలా అంటుంటే ఉత్సాహం, మూడ్ అన్నీ తన్నుకొచ్చేస్తున్నాయే"
 
"రానీ రా నా మొగుడా" అంటూ నా పెదాల మీద ఘాడమైన ముద్దిచ్చింది. నాకు నరాలు జివ్వుమని తన నాలుకకి నా నాలుక జతచేసాను. కొంసేపు అలానే ముద్దు పెట్టుకున్నాం.
 
"శ్రీ... నానుండి నీకెప్పుడు ఎలాంటి బాధ ఇవ్వను. ఒకవేళ తెలీక ఏమైనా చేస్తే, తిట్తు కొట్టు కానీ మాట్లాడకుండా మాత్రం ఉండకే. నేను ఉండలేను.
 
"నా బంగారం నువ్వు, ఐ లవ్ యు" అని ఇంకొంచెం గట్టిగ వాటేసుకుంది.
 
"ఐ లవ్ యు టూ రా!" అలా ఇద్దరం కొంసేపు కౌగిలిలో ఉండిపోయాం.
 
"సరే, లేట్ అవుతున్నట్లుంది, ఇంటికెళ్ళు లే. అసలే బైట నాగరాజు వెయిటింగ్ పాపం. సారీ చెప్పా అని చెప్పు ఫీల్ అయ్యాడేమో!"
 
"వాడ్ని నేను చూస్కుంటాలేగాని, నువ్వు ఏదైనా తిని రెస్ట్ తీస్కో. మండే కలుద్దాం. ఫోన్ దగ్గర పెట్టుకో మెసేజ్ చేస్తా"
 
"అలాగే. జాగ్రత్తగా వేళ్ళు, బాయ్"
 
ఇప్పుడు కొంచెం బాగుంది మనసుకి. తన టెన్షన్, భయం పోగొట్టగలిగాననో లేక తను నన్ను మొగుడు అనిందనో తెలీదు కానీ ఒక కొత్త ఉత్సాహంతో బైటకి వచ్చాను. చుస్తే ఈ నాగరాజు లేడు. ఫోన్ చేస్తే మీకు టైం పట్టేలా ఉంది అని వెళ్ళిపోయా అన్నాడు. సరే అని ఇంటిదారి పట్టాను. దారిలో వస్తున్నంతసేపు ఏదో తెలీని పులకింత, శ్రీజతో నా ఫ్యూచర్ ఇమాజిన్ చేసుకుంటుంటే బాగుంది. తను నేను మొగుడు పెళ్లాలం అనే ఫీలింగ్ కొత్తగా ఆనందంగా ఉంది. 2025 టైం లో ఉన్న కార్తీక్ వెనక్కి వెళ్తే ఆ 2010 కార్తీక్ గాడ్ని చూసి నవ్వుకునేవాడ్ని, "నీకు ముందుంది రా ముసళ్ల పండగ" అని.