Thriller అభిమాన సంఘం

[anaamika]

CHAPTER – 11

సోమవారం మధ్యాహ్నం సరిగ్గా ఒంటి గంటకు, శరత్ ఒక థియేటర్ వెనుక వరుసలోని నడవ సీటులో కూర్చుని సినిమా ప్రారంభం కోసం వేచి ఉన్నాడు.

చీకటిలో కొంచెం అలవాటు పడ్డాక, అతనికి కొంతమంది మాత్రమే కనబడ్డారు, వాళ్ళు మ్యాటినీ షో కోసం ఎదురు చూస్తున్నారు.  చాలామంది టీనేజర్స్ లాగా ఉన్నారు, వాళ్ళ మాటలు, పాప్కార్న్ తింటున్న శబ్దాలు వినిపిస్తున్నాయి. కొత్త సినిమాల ట్రైలర్స్ ప్లే అవుతున్నాయి, కానీ స్మిత సినిమా మొదలయ్యే వరకు అందరూ శరత్ లాగే అటెన్షన్ లేకుండా ఉన్నారు.

జూన్ చివరిలో భయంకరమైన ఎండలో, శరత్ ఈ కూల్ సినిమా హాల్ కి రావడం ఒక రకంగా అదృష్టమే అయింది.

నిన్న ఉదయం, రంజిత్ పక్కనే ఉన్న రేడియోలో స్పోర్ట్స్ ప్రోగ్రాం వింటున్నాడు. స్వర్గధామం లో ఉన్న శరత్ కి అంత ఇంట్రెస్ట్ లేదు, కానీ ఒక కమర్షియల్ యాడ్ వినిపించింది.  అది అక్కడికి దగ్గర లో కొత్తగా రెనోవేట్ చేసిన థియేటర్ గురించి. కాలేజ్ హాలిడేస్ కావడంతో, వాళ్ళు పాత హిట్ సినిమాలతో డైలీ మ్యాటినీ షోస్ వేస్తున్నారు. ఈవెనింగ్స్ మాత్రం కొత్త సినిమాలు వేస్తారు. ఫస్ట్ షోలో స్మిత నటించిన ఒక పాత సినిమా వేస్తున్నారు. ఆరు సంవత్సరాల క్రితం ఇది చాలా పెద్ద హిట్ అయింది.

"విన్నావా?" శరత్ గట్టిగా అన్నాడు. "స్మిత సినిమా ఒకటి ఆ వూరిలో మళ్లీ వేస్తున్నారు! అదిరిపోద్ది! నేను ఒకసారే చూశాను, మళ్లీ చూడాలని ఉంది!"

రంజిత్ నవ్వుతూ అన్నాడు, "ఆమె పక్క గదిలో నీ కోసం స్వయంగా నటిస్తుండగా, ఆమెను తెరపై చూడాలని నీకు ఎందుకుంది?"

"తెలీదు," శరత్ అన్నాడు. "ఎందుకో, ఇది భిన్నంగా ఉంటుంది మరియు ఇప్పుడు మరింత ఆసక్తికరంగా ఉంటుంది."

"సరే, నేను నీకు ఎంత మంచి ఫ్రెండో చూపిస్తాను," రంజిత్ అన్నాడు. "సోమవారం ఉదయం నేను ఆ ఊరికి వెళ్తున్నాను, మన సామాన్లు తెచ్చుకోవడానికి, ఇంకా కొంచెం ఫ్రెష్ ఫుడ్ తెచ్చుకోవాలని అనుకుంటున్నాను. కావాలంటే నిన్ను కూడా తీసుకెళ్తాను."

"అది సూపర్, రంజిత్ కానీ సినిమా ఒంటి గంటకే స్టార్ట్ అవుతుంది."

"సరే, నేను ఇంకాస్తా అడ్జస్ట్ అవుతాను.  ఎందుకంటే, నువ్వు తర్వాత నాకోసం మంచి ఇన్సూరెన్స్ కస్టమర్ కావచ్చు. నేను మధ్యాహ్నం పన్నెండు గంటల వరకు ఆగితే, నువ్వు టైమ్కి చేరుకుంటావు. నేను సామాన్లు తెచ్చుకునేలోపు నువ్వు సినిమా చూడొచ్చు."

సోమవారం మధ్యాహ్నం పన్నెండు గంటలకు, రాహుల్ వాళ్ళని మరీ ఎక్కువగా కనిపించొద్దని చెప్పాడు, ఆది కూడా జాగ్రత్తగా ఉండమని చెప్పాడు. వాళ్ళు మోటార్ సైకిల్ తీసుకుని కొండల్లోకి వెళ్లి, ఆ తర్వాత ఊరికి దిగడం మొదలుపెట్టారు.

మధ్యాహ్నం సూర్యుడు ప్రకాశవంతంగా ఉన్నాడు, మరియు వారు ట్రక్ దాచిపెట్టిన సమీపంలోని క్లిఫ్ పాయింట్కు చేరుకునే సమయానికి, ఇద్దరూ చెమటతో తడిసిపోయారు, వారి చొక్కాలు పూర్తిగా తడిసి శరీరానికి అతుక్కుపోయాయి.

రంజిత్ మోటార్ సైకిల్ ని ట్రక్కుతో మార్చుకుని, మిగతా దారి ట్రక్కులో వెళ్లాలనుకున్నాడు. కానీ అంత వేడిలో ట్రక్కుకి కవర్ తీసి వేయడం ఎందుకులే అనిపించింది. అందుకే వాళ్ళు మోటార్ సైకిల్ లోనే వెళ్లారు. రాతి రోడ్డు దాటి, టౌన్ వైపు వెళ్లారు.

ఊరి మధ్యలో రంజిత్ మోటార్ సైకిల్ ని ట్రాఫిక్లోకి తీసుకెళ్లి, షాపింగ్ మాల్ వచ్చే వరకు నెమ్మదిగా వెళ్ళాడు. అక్కడ చాలా రకాల షాపులున్నాయి. అతను ఒక బ్యాంకు ముందు పార్కింగ్ చేశాడు.

రాహుల్ చుట్టూ చూసి అన్నాడు, "మనకు కావాల్సినవన్నీ ఇక్కడే దొరుకుతాయనుకుంటున్నాను. రోడ్డు అవతల మార్కెట్ ఉంది, రెండు మెడికల్ స్టోర్లు ఉన్నాయి. ఇంకా, నేను అనుకున్నాను - ఇది మన మధ్యనే ఉండాలి - మన ఫ్రెండ్కి కొన్ని బట్టలు కొంటాను."

"హే, అది చాలా బాగుంటుంది, రంజిత్."

"సరే. నేను మోటార్ సైకిల్ ని ఇక్కడే వదిలేయాలా లేకపోతే సినిమాకి తీసుకెళ్లాలా? థియేటర్ దగ్గరే ఉంది. మనం షాపింగ్ మాల్ లో తిరిగిన దగ్గర నుంచి రెండు బ్లాక్స్ అవతల ఉంది."

"నేను టాక్సీ తీసుకుంటాను, రంజిత్ ఈ ఎండకి నేను ఉక్కిరిబిక్కిరి అయిపోతున్నాను."

"సరేలే." దిగిపోయాడు. "ఇదిగో, తీసుకో.  సినిమా ఎంతసేపు ఉంటుంది?"

శరత్ డ్రైవర్ సీటులో కూర్చున్నాడు. "రెండు గంటలు."

"అయితే నువ్వు మొత్తం సినిమా చూడలేవు. నా పని గంటలో అయిపోతుంది, నేను ఆగను. రెండు గంటలకు నన్ను పిక్ చేసుకో."

శరత్ భుజాలు పైకెత్తి అన్నాడు, "స్మిత సినిమాలో సగం అయినా చూడటం చూడకపోవడం కంటే బెటర్."

రంజిత్ పార్కింగ్ లాట్ వైపు చూపించి అన్నాడు, "అక్కడ, ఆ మెడికల్ స్టోర్ ముందు. రెండు గంటలకు నన్ను పిక్ అప్ చేసుకో. నేను అక్కడ సామాన్లతో రెడీగా ఉంటాను."

సినిమా మొదలైంది.

ఏదేమైనా, ఇది చాలా మంచి కథ అని శరత్ అనుకున్నాడు, అతను సీటులో కూర్చుని సినిమా చూస్తూ, ఉత్సాహంతో వణుకుతూ, తెరపై జరుగుతున్న కథలో లీనమైపోయాడు.

శరత్ కళ్ళు తెరిచి తాను ఎక్కడ ఉన్నాడో గుర్తు చేసుకున్నాడు మరియు అతను తన గడియారాన్ని చూసి కళ్ళు చిన్నగా చేశాడు. అతను థియేటర్లో యాభై ఐదు నిమిషాలు ఉన్నాడు. అతను వెంటనే బయలుదేరాలని, వాస్తవికత యొక్క అంతగా ఆకర్షణ లేని ప్రపంచానికి తిరిగి వెళ్లాలని అతనికి తెలుసు.

బయటకి రాగానే ఎండ దెబ్బ తగిలినట్టు అనిపించింది. సన్ గ్లాసెస్ పెట్టుకుని, మెయిన్ రోడ్డులోకి వచ్చాడు.

ఏం జరుగుతుందో అర్థం కాక, శరత్ కన్ఫ్యూజన్లో, ఎండలో వేడెక్కిపోతున్న మోటార్ సైకిల్ దగ్గరికి వెళ్ళాడు. అందులో కూర్చుని, స్క్రీన్పై కనిపించే దేవత లాంటి హీరోయిన్ని, రెండు రోజుల క్రితం, నిన్న రాత్రి కూడా తన సొంతం చేసుకున్న అమ్మాయితో పోల్చి చూసుకోవడానికి ప్రయత్నించాడు.

కన్ఫ్యూజన్లో స్టీరింగ్ పట్టుకుని వంగిపోయాడు. ఈ సోమవారం సినిమాలో ఆరతి, శని - ఆదివారం రాత్రి క్యాబిన్లో స్మిత - ఇద్దరూ వేరు వేరుగా ఉన్నారు.  ఎలాగంటే, వాళ్ళు ఒకేలా లేరు, ఇద్దరూ ఒకరు కాలేరు. ఆరతి లాంటి హీరోయిన్ ఎప్పుడూ అతనిలాంటి సాధారణ వ్యక్తిని తన దగ్గరికి రానివ్వదు. కానీ స్మిత అలా కానివ్వడమే కాకుండా, ప్రోత్సహించింది, హెల్ప్ చేసింది, ఇద్దరూ బాగా ఎంజాయ్ చేశారు.

అసలు ఏం జరుగుతుందో అర్థం కాలేదు.

ఎందుకో తెలియదు కానీ, ఏదో పోగొట్టుకున్నట్టు అనిపించింది, చాలా బాధగా ఉంది.

సినిమాకి వెళ్ళడం అనవసరం అనిపించింది. కాసేపు వేరే ప్రపంచంలోకి వెళ్లకూడదు. అందరికీ కావాల్సింది వాడి దగ్గర ఉంది, అంతే కదా.

నిట్టూర్పుతో, శరత్ మోటార్ సైకిల్ స్టార్ట్ చేసి, సందులోంచి తిరిగి, రంజిత్ ని ఎక్కడ కలవాలి అని చెప్పాడో అక్కడికి వెళ్ళాడు.

మెడికల్ స్టోర్ కనిపించింది, రంజిత్ ఎర్రటి మొహంతో, ఉక్కిరిబిక్కిరి అవుతూ, రకరకాల సైజుల్లో ప్యాకెట్లతో నిండిన పెద్ద బ్యాగ్ పట్టుకుని బయటికి వస్తున్నాడు. మలోన్ అతని దగ్గర ఆగాడు.

"పెద్దగా ఖర్చు చేసేవాళ్ళలో చివరివాడు," రంజిత్ అన్నాడు, బగ్గీ వెనక సీటులో బ్యాగ్ పడేస్తూ. "ఒక్క నిమిషం ఆగు, ఇంకొకటి తీసుకురావాలి."

అతను లోపలికి వెళ్ళిపోయాడు, కొద్దిసేపటి తర్వాత, ఫుడ్ ఐటమ్స్తో నిండిన పెద్ద బ్యాగ్ పట్టుకుని వచ్చాడు. శరత్ సహాయం తో దాన్ని కూడా వెనక సీటులో పెట్టాడు.

"అయిపోయింది," అన్నాడు. "వెళ్దాం."

రంజిత్, శరత్ పక్కన కూర్చోబోతుండగా, ఒక ముసలాయన, వంగిపోయి, పొట్టతో, బట్టతల, ముడతలు పడిన మొహంతో, తెల్లటి జాకెట్ వేసుకుని, మెడికల్ స్టోర్ నుంచి బయటికి వచ్చి, రంజిత్ ని పిలిచాడు, "సార్, ఒక్క నిమిషం, సార్!" అని.

రంజిత్ వెనక్కి తిరిగి, "ఇతను మెడికల్ స్టోర్ ఓనర్. ఏమైంది?" అన్నాడు.

డ్రగ్ స్టోర్ ఓనర్ పరిగెత్తుకుంటూ వచ్చాడు. చేతిలో బిల్లు, చిల్లర ఉన్నాయి.

"మీ చిల్లర డబ్బు మరచిపోయారు," అని అతను అన్నాడు. "చేంజ్ ఇవ్వకుండా మిమ్మల్ని పంపించలేను, సార్."

రంజిత్ నవ్వుతూ డబ్బు తీసుకున్నాడు. "నిజాయితీపరుడైన మనిషి," అన్నాడు. "ఇలాంటి వాళ్ళు ఇంకా చాలామంది ఉంటే బాగుంటుంది. థాంక్స్."

"నాకు, నాకున్నది తప్ప ఇంకేమీ ఉంచుకోవడం ఇష్టం ఉండదు," అన్నాడు ముసలాయన. "మీకు సేవ చేయడం సంతోషం. నా దగ్గర లేనివి కూడా తెప్పించడానికి ట్రై చేస్తాను."

రంజిత్ అతనికి సెల్యూట్ చేశాడు. "అది చాలా బాగుంటుంది."

మెడికల్ స్టోర్ ఓనర్ వెనక్కి తగ్గి మోటార్ సైకిల్ ని చూస్తూ, "చాలా ఉపయోగకరమైన చిన్న వెహికల్," అన్నాడు. "నాకు కూడా ఒకటి ఉండేది. కానీ సిటీలో అది అంతగా పని చేయదు. టైర్లు రోడ్లపై ఎక్కువ కాలం ఉండవు. జాగ్రత్తగా ఉండకపోతే రిమ్స్ మీద తిరగాల్సి వస్తుంది."

"ఇప్పుడు వేరేలా వస్తున్నాయి, తాతా," రంజిత్ అన్నాడు. "ఇవి స్పెషల్ టైర్లు, ఎక్కడైనా వెళ్లొచ్చు, మట్టి రోడ్డు మీదైనా, సిమెంట్ రోడ్డు మీదైనా."

షాప్ ఓనర్ టైర్లు చూసి తల ఊపాడు. "అవును, కనిపిస్తున్నాయి. మంచి టైర్స్ లాగా ఉన్నాయి. బాగానే ఉన్నాయి. నా దగ్గర నా పాత బండి ఉన్నప్పుడు ఇవి ఉంటే బాగుండేది. మళ్ళీ ఎప్పుడైనా అలాంటి బండి కొంటాను."

"ఖచ్చితంగా," అన్నాడు రంజిత్. "సరే, టాటా తాతా. హెల్ప్ చేసినందుకు థాంక్స్."

శరత్ బండిని ముందుకి కదిలించాడు.

"అతను బాగా మాట్లాడే ముసలాయన," అన్నాడు శరత్. "ఎక్కువ ప్రశ్నలు అడగలేదని అనుకుంటున్నాను."

"అతనికి టైం ఇవ్వలేదు.  లిస్ట్ ఇచ్చాను, నువ్వు వచ్చే వరకు పరిగెత్తించాను."

"స్టాక్లో లేనివి ఆర్డర్ చేస్తానని చెప్పాడు, అది ఏమిటి?"

రంజిత్ కొట్టిపారేశాడు. "వదిలేయ్. అవి మనకు తొందరగా దొరకవు. స్మిత కోసం నాకు కావాల్సిన ఒకటి రెండు వస్తువులు అతని దగ్గర లేవు అంతే.  సినిమా ఎలా ఉంది?"

"పర్వాలేదు," అన్నాడు శరత్. డ్రైవింగ్పై దృష్టి పెట్టాడు. తన కన్ఫ్యూజన్ గురించి అతనికి చెప్పాలని లేదు.

"నేను చెప్పాను కదా," రంజిత్ అన్నాడు. "ఏ సినిమా అయినా రియల్గా ఉండదు, మన రియల్ లైఫ్ ఇంకొక గంటలో మన దగ్గరికి వస్తుంది." అతను రుమాలుతో మొహం తుడుచుకున్నాడు. "చాలా వేడిగా ఉంది."

శరత్ అతన్ని చూసి, "కొంచెం రిఫ్రెష్ అవ్వడానికి టైం ఎందుకు తీసుకోకూడదు?" అన్నాడు.

"అంటే?"

"చిన్న స్విమ్ చేద్దాం."

"ఎక్కడ?"

"మనం ఇక్కడికి వచ్చేటప్పుడు దగ్గరలో ఉన్న ఆ చెరువులో."

రంజిత్ కంగారుపడ్డాడు. "ఆ చెరువులోనా ? ఏంటి పిచ్చి పిచ్చిగా మాట్లాడుతున్నావ్ ? అది ప్రైవేట్ చెరువు. కాపలా వాళ్ళు ఉంటారు. అక్కడ మనల్ని పట్టుకుంటే, జైల్లో వేస్తారు." అతను సీటులో వెనక్కి వాలాడు. "చిన్న చిన్న రిస్క్లు తీసుకోం. మనం పెద్ద రిస్క్ తీసుకుని సక్సెస్ అయ్యాం. మనమంత లక్కీ వాళ్ళు ఉండరు. ఈ రాత్రి మన కోసం ఏమి ఎదురు చూస్తుందో చూడు. అది నీకు చాలదా?"

"ఖచ్చితంగా, చాలు" అన్నాడు శరత్.

"స్వర్గం లాంటిది, మన దగ్గర అదే ఉంది," రంజిత్ అన్నాడు. అతను రోడ్డు వైపు చూస్తూ తల ఊపాడు.

"ఎవరికైనా తెలిస్తే అంతే సంగతులు."

***

సోమవారం సాయంత్రం, స్మిత మళ్ళీ తన నటనని మొదలుపెట్టింది. రాహుల్ ఆమె మీదకి ఎక్కి, ఆమె పూకుని ఆపకుండా దెంగుతుండగా, ఆమె తొడలు, పిర్రలు ఆ దెంగుడికి మైమరచిపోయి సహకరిస్తున్నట్లుగా, తన చేతులతో అతడిని ప్రోత్సహించింది. అలా ఆమె తన మనసుని ముందే సిద్దపరుచుకుని వుంది.

అయితే ఇప్పుడు ఆమె మనసులో అతను రాహుల్ లా సంభోగిస్తున్నట్లుగా లేదు. ఒక నరహంతకుడు, ఒక రేపిస్ట్, విషంతో నిలువెల్లా నిండిపోయిన భరత్ రాహుల్ ఆమెకి కనిపిస్తున్నాడు.

రాహుల్ గతం తెలిసిపోయే ముందు, ఆమె నిన్న రాత్రి అతనిని బాగానే సంతృప్తి పరిచింది.  అతను ఎంత భయంకరంగా, భీతావహంగా ఉన్నా సరే, ఈ రాత్రి కూడా అలాగే చేయాలని ఆమె తనకి తాను గుర్తు చేసుకుంటూనే ఉంది.

అందుకే ఆమె శరీరం ఆవేశంగా స్పందించింది. కానీ ఆమె రహస్య ఆలోచనలు మాత్రం తనకే పరిమితమయ్యాయి.

ఈరోజు, సోమవారం, ఆమె మధ్యాహ్నం దాకా పడుకుంది.  తర్వాత ఒంటరిగా ఉన్నప్పుడు, నిన్న రాత్రి నిద్రపోయే ముందు ఆమెకు గుర్తు తప్పిపోయిన ఒక ఆలోచన గుర్తొచ్చింది.  అది ఒక చిన్న లైఫ్ జాకెట్ లాంటిది.  దాన్ని గాలి నింపి వాడుకుంటే మునిగిపోకుండా కాపాడుతుంది. కానీ ఎంత ప్రయత్నించినా ఆమె కదలలేకపోయింది. ఆ ఆలోచనని ఎలా అభివృద్ధి చేయాలో, తర్వాత ఏం చేయాలో అర్థం కాలేదు.  రాహుల్ గురించి అతని గతం, అతను హత్యలు చేయగలడని ఆమెకు తెలుసు కాబట్టే ఆమె అలా ఉండిపోయింది.

మధ్యాహ్నం అయ్యేసరికి రంజిత్ వచ్చాడు.  షాపింగ్ చేసి వచ్చానని,  డిన్నర్ తర్వాత సర్ప్రైజ్లు ఇస్తానని చెప్పాడు.

ఆ తర్వాత కొద్ది గంటల్లో, ఆమె తనని తాను సిద్ధం చేసుకుంది. సాయంత్రానికి రెడీ అయింది. తనకున్న టైమ్ని ఉపయోగించుకొని, తనని బంధించిన వాళ్లకి తను కూడా కొన్ని సర్ప్రైజ్లు ఇవ్వాలని అనుకుంది.

నిన్న రాత్రి వచ్చిన ఆలోచన మీద, లైఫ్ జాకెట్ లాంటి దాని మీద మళ్ళీ దృష్టి పెట్టింది. రోజంతా దాని గురించే ఆలోచిస్తోంది.

రాత్రి దగ్గరపడుతున్నా, ఆలోచన ఇంకా స్పష్టంగా లేదు, కానీ ఆమె మనసులో మాత్రం మెదులుతోంది. భూమి మీద అంతరించిపోకుండా కాపాడే ఒక ఆశలాంటిది, నక్షత్రాల్లాంటి ఒక ఆలోచన.

ఇప్పుడు, ఈ సాయంత్రం వెళ్లిపోతుండగా, రాహుల్ ఉక్కులాంటి నగ్నదేహం కింద, అతను ఆమె చెమ్మ చేరిన రంధ్రాన్ని, ఒక మెషిన్ గన్ లా కుమ్ముతుండగా, ఆమెకి ఆలోచించడం ఇబ్బందిగా మారింది.

బతకాలి అంటే, ఆ గోతిలో ఉన్న పాపం అనుకునే శవాల గురించి మర్చిపోవాలి, ఆ ఉరి తీసేవాడికే తనని తాను అప్పగించుకోవాలి అని ఆమె అనుకుంది.

అతని దెంగులాట నిరాటంకంగా సాగుతున్నా, ఆమె మళ్ళీ తన ఆలోచనలని తన పాత్ర మీదకి, తన హావభావాల మీదకి, తనందిస్తున్న తన సహకారం మీదకి మళ్లించుకుంది.

అతడు తన గన్నులో వున్న చివరి బులెట్ ని విడుదల చేసాక, ఆమె కూడా సంతృప్తిని, నిస్సహాయతని, తట్టుకోలేని భావప్రాప్తిని ప్రదర్శించింది.

ఎప్పుడూ లాగే, పాము చాలా సంతోషంగా, ఆమెతో తృప్తిగా ఉంది, రిలాక్స్ అయిపోయింది.

ఆమె తల అతని ఛాతిలోకి దూరిపోయింది. ఒక చేయి అతని పక్కటెముకల మీద ఉంది.  ఆ ఆలోచనకి ఒక రూపం తెచ్చేందుకు టైం కోసం అతన్ని దగ్గరగా పట్టుకుంది.

అతను తనలో తాను నవ్వుకున్నాడు. అతను అంతగా నవ్వే మనిషి కాదు, అందుకే ఆమెకు ఆశ్చర్యం వేసింది.

"ముసలాయన గురించి ఆలోచిస్తున్నా" అన్నాడు.

"ఏమిటి?"

"అతను ఈ రాత్రికి వద్దు అన్నాడు. బాగా అలసిపోయాడట. ఒక రోజు రెస్ట్ కావాలన్నాడు. నువ్వు నిన్న రాత్రి ఏం చేసావు?"

"ఒక నిమిషం కాకుండా రెండు నిమిషాలు చేయించాను" అంది పచ్చిగా లంజలా.

రాహుల్ పగలబడి నవ్వాడు. "నువ్వు చాలా తెలివైన దానివి, అది మాత్రం నిజం."

ఆమె అతని ఛాతి నుండి దూరంగా వచ్చి, అతని పక్కన దిండుపై తల ఉంచింది. "నేను దానికంటే ఎక్కువే, నీకు తెలుసు."

"అవును, నువ్వు బాగానే ఉన్నావు. నువ్వు అనుకున్న దానికంటే ఎక్కువ కామంతో ఉన్నావు. నువ్వు నాకు ఇచ్చిన వర్కౌట్ అదిరిపోయింది."

ఆమె అతన్ని స్పష్టంగా చూసింది. "నువ్వు నాకు ఏమి ఇచ్చావో దాని గురించి ఏమిటి? నాతో చేసిన ఏకైక వ్యక్తివి నువ్వే అని నీకు తెలుసు. చాలా కొద్దిమంది పురుషులు మాత్రమే నన్ను ఉత్తేజపరచగలరు. నిజానికి, దాదాపు ఎవరూ లేరు. కానీ నువ్వు ప్రతి రాత్రి అలా చేయగలుగుతున్నావు. ఇంత మంచి ప్రేమికుడిగా ఉండటం ఎక్కడ నేర్చుకున్నావు?"

అతనికి సిగ్గు అనేది లేదు. "కొందరికి ఉంటుంది, కొందరికి ఉండదు."

"చాలా మందికి ఉండదు, నేను చెప్తున్నా." ఆమె కాసేపు ఆగి, తన నెక్స్ట్ స్టెప్ వేసింది. "ఒక అమ్మాయి స్పెషల్ పర్సన్ ని కలిస్తే, అతని గురించి తెలుసుకోవాలని చాలా ఆత్రుత పడుతుంది."

"నువ్వు నా గురించి తెలుసుకోవాలనుకుంటున్నావా?"

"అందులో తప్పేముంది? ఇందాక నీ గురించే ఆలోచిస్తున్నా. నిన్ను కలవకముందు నీ లైఫ్ ఎలా ఉండేదో అని ఆలోచిస్తున్నా.  నువ్వు ఏం చేసేవాడివి?"

అతని నవ్వు మాయమైపోయింది. అతను ఆమెను అనుమానంగా, సీరియస్గా చూసాడు. "నీ మంచి కోసమే చెప్తున్నా, నా గురించి ఎక్కువ ఆలోచించకు. నాకు కుతూహలంగల ఆడవాళ్ళు నచ్చరు. వారు కేవలం ఇబ్బందిని కలిగిస్తారు."

"అది కరెక్ట్ కాదు. నేను నీ విషయాల్లో తల దూర్చట్లేదు. నాకు తెలుసు.  నేను నిన్ను ఇష్టపడుతున్నాను కాబట్టే.  నువ్వు నన్ను ఎలా చేస్తున్నావో చూస్తే, నిన్ను ఇంకా బాగా తెలుసుకోవాలని ఉంది.  నిజంగా, నీ సెక్స్ స్కిల్స్, స్ట్రెంగ్త్ చూసి ఇంప్రెస్ అయ్యాను.  నువ్వు నన్ను ఎలా సంతృప్తి పరిచావో అలాగే వాళ్ళని కూడా సంతృప్తి పరిస్తే వంద మంది అమ్మాయిలు నీకు ఏమైనా ఇవ్వడానికి సిద్ధంగా ఉన్నారు. ఈ విషయం తెలిస్తే, నిన్ను ప్రపంచంలోనే అత్యంత ధనవంతుడిని చేస్తారు."

"హ, ఛాన్స్ లేదు" అని అతను కోపంగా అన్నాడు. "అవును, అలా ఉండాలి, కానీ మన సమాజంలో కుల వ్యవస్థ గురించి వినలేదా? నా లాంటి వ్యక్తులు, మన దేశంలో నిజమైన పని చేసేవారు, ధైర్యవంతులు, మేము గుర్తించబడటానికి కూడా అవకాశం పొందము. మోసం చేయడంలో లేదా స్టాక్స్ మరియు రియల్ ఎస్టేట్తో గారడీ చేయడంలో లేదా పాటలు పాడటంలో లేదా యుట్యూబ్లో జోకులు వేయడంలో ప్రతిభ ఉన్న వ్యక్తికి వారు పెద్ద మొత్తంలో చెల్లిస్తారు, కానీ జనాభాలో సగం మందిని - అంటే మహిళా సగం - సంతోషపెట్టగల అతి పెద్ద ప్రతిభకు చెల్లించడానికి వారు ఇబ్బంది పడరు. అంటే ఒక మహిళను శృంగారంలో సంతోషపెట్టే ప్రతిభ."

"నువ్వు చెప్పింది నిజమే," ఆమె సీరియస్గా అంది.

"ఖచ్చితంగా నిజమే. అందుకే నేను ఇక్కడ ఇరుక్కుపోయాను. ఈ సిస్టమ్ అంతా చెత్త. అందుకే నేను ఇలా ఉండిపోవాల్సి వస్తోంది. రోజుకి ఎనిమిది, కొన్నిసార్లు పది గంటలు కష్టపడి పనిచేయాలి.  నాకేం మిగిలింది? తినడానికి డబ్బు, అంతే."

"అవును, నిజమే, ఇది అన్యాయం" అంది. "కానీ నిన్ను చూస్తే, నువ్వు ఏ పనిలోనైనా మంచిగా ఉంటావనిపిస్తుంది.  ఖచ్చితంగా, మంచి సంపాదన ఉంటుంది.  అడగవచ్చా - నీ సంపాదన ఎంత?"

"సరిపోతుంది" అన్నాడు కొంచెం నీరసంగా. "పనికి తగ్గట్టు ఉంటుంది, కానీ నాకు రావాల్సినంత అనిపించదు."

"క్షమించు."

అతను ఆమెను చూసి చిన్నగా నవ్వాడు. "నువ్వెందుకు సారీ చెప్పాలి? నువ్వు బాగా సంపాదిస్తావు కదా. ఏడాదికి అయిదు కోట్ల పాతిక లక్షల దాకా ఉంటుందని విన్నాను."

"ఆ నివేదికలు ఎల్లప్పుడూ అతిశయోక్తిగా ఉంటాయి" అని ఆమె నటిస్తూ విసుగుతో అన్నది.

"అవి అబద్ధం. నీకు నిజం కావాలంటే, గత ఏడాది నీవు ఎంత సంపాదించావో నాకు ఖచ్చితంగా తెలుసు - ఇది నీ మనస్సులో నిలిచిపోయే ఒక రకమైన సంఖ్య. గత ఏడాది నీవు సరిగ్గా అయిదు కోట్ల ఇరవై రెండు లక్షల ఇరవై తొమ్మిది వేల నాలుగు వందల యాభై ఒక్క రూపాయల తొంభై పైసలు సంపాదించావు. ఖచ్చితంగా అంతే. మేము నీ గురించి హోంవర్క్ చేసాము, కాబట్టి దానిని తిరస్కరించడానికి ప్రయత్నించకు."

"సరే" అంది. "నేను ఒప్పుకుంటున్నాను. నీకు - నీకు చాలా విషయాలు తెలుసని ఒప్పుకోవాలి." ఆమె కాస్త ఆశ్చర్యపోయింది, కొంచెం కంగారుపడింది. వాళ్ళు చాలా పక్కాగా ప్లాన్ చేశారని అర్థమైంది. కానీ, ఇది తనని ఆపకూడదు. అతను మళ్ళీ మాట్లాడటం మొదలుపెట్టాడు, ఆమె వింటోంది.

"ఇది ఊహించు" అతను చెబుతున్నాడు, "కేవలం కెమెరా ముందు మీ రొమ్ములను చూపించి మరియు మీ పిర్రలను కదిలించడం ద్వారా సంవత్సరానికి అయిదు కోట్ల కంటే ఎక్కువ పొందడం ఊహించుకో. ఇప్పుడు, నేను నిన్ను తగ్గించడం లేదు, పాపా, కానీ అది సరైనది కాదని మీరు అంగీకరించాలి."

ఆమె తల ఊపింది, నిజాయితీగా. "ఇది సరిగ్గా లేదని నేను ఎప్పుడూ ఒప్పుకుంటాను. ఇది చాలా అన్యాయం. కానీ ప్రపంచం ఇలాగే ఉంటుంది, ఏం చేయలేం.  అయినా, నాకు ఇలా జరిగిందని సంతోషంగా లేనని చెబితే అబద్ధం చెప్పినట్టే.  చూడు, అందరూ చెప్పేదే కదా, నేను ధనవంతురాలిని, పేదరికాన్ని కూడా చూశాను - కానీ ధనవంతురాలి గానే ఉండటం బెటర్. కానీ కొన్నిసార్లు, దీని గురించి ఆలోచిస్తే - కొంచెం ఇబ్బందిగా అనిపిస్తుంది, కానీ - ఓహ్, వద్దులే, నా విషయాలతో నిన్ను ఎందుకు విసిగించాలి?"

"చెప్పు, ఏం పర్వాలేదు" అన్నాడు.

అతను అర్థం చేసుకున్నాడు, ఆమె చెప్పడం మొదలుపెట్టింది. "చాలా గిల్టీ గా ఉంటుంది తెలుసా.  చుట్టూ చూస్తే, మంచి మంచి వాళ్ళు ఆఫీసుల్లో, షాపుల్లో, ఫ్యాక్టరీల్లో కష్టపడి పనిచేస్తున్నారు, ముఖ్యమైన పనులు చేస్తున్నారు. రోజుకి ఎనిమిది గంటలు లేదా ఎక్కువ కష్టపడి పనిచేసి, నెలకి అయిదు వేలో, పది వేలో, పదిహేను వేలో సంపాదిస్తున్నారు. అది పెద్ద మొత్తం కాకపోవచ్చు, కానీ టాక్స్లు, కటింగ్స్ పోతే, వాళ్ళకి ఏమీ మిగలదు. ఎప్పుడూ అప్పుల్లోనే ఉంటారు.  ఇక నన్ను చూడు.  నాకేముందో చూడు.  ఇరవై ఎనిమిదేళ్లకే ఇంత సంపాదన.  నేను కష్టపడి పనిచేస్తాను, కానీ అందరిలాగే.  నాకు ఎంత రివార్డ్ వచ్చిందో చూడు.  ఇరవై రెండు గదుల ఇల్లు, అయిదు కోట్ల పైనే విలువ చేస్తుంది.  సర్వెంట్స్ నాకోసం పనిచేయడానికి.  మూడు ఖరీదైన కార్లు.  వందల బట్టలు.  ఇక పని చేయాల్సిన అవసరం లేకుండా, ఎక్కడికైనా వెళ్లడానికి, ఏం చేయాలన్నా చేయడానికి చాలినంత డబ్బు.  బ్రహ్మం పుణ్యమా అని. అతను నా మేనేజర్.  ఇంతమందికి ఇంత తక్కువ ఉన్నప్పుడు నాకెందుకు ఇంత ఎక్కువ ఉందని సిగ్గుగా, గిల్టీ గా ఉంటుంది.  నువ్వు చెప్పినట్టు ఇది తప్పు, కానీ ఇలా ఉంది, దీన్ని మార్చలేం."

ఆమె చెప్పేది అతను చాలా ఆసక్తిగా వింటున్నాడు, కథ విన్నట్టుగా. "అవును," అన్నాడు, "నీకు తెలుసని సంతోషం."  అతను మళ్ళీ కొంచెం డల్ అయ్యాడు. "డబ్బే అన్నిటికీ ముఖ్యం. అందరికీ అర్థమయ్యేది అదే.  డబ్బు..."

ఆమె అతనిని మంచం మీద నుండి దిగి, నిశ్శబ్దంగా బట్టలు వేసుకోవడం చూసింది.

ఆమె అన్నది, "కానీ నేను నీకు ఒక విషయం చెప్తాను. నేను మేల్కొన్న తర్వాత, నన్ను ఇక్కడ కట్టివేసినట్లు చూసిన తర్వాత, డబ్బు ప్రతిదీ కాదని నేను పూర్తిగా గ్రహించిన మొదటిసారి ఇది అని నేను ఒప్పుకుంటాను. ఏదో ఒకటి చాలా ముఖ్యమైనదని నేను గ్రహించాను. స్వేచ్ఛ. ప్రారంభంలో, నేను స్వేచ్ఛగా ఉండటానికి నా దగ్గర ఉన్న ప్రతి పైసాను వదులుకోవడానికి సిద్ధంగా ఉన్న సమయాలు ఉన్నాయి."

అతను బట్టలు వేసుకుంటున్నాడు అయితే ఆమె చెప్పిన ప్రతి మాటని జాగ్రత్తగా వింటున్నాడు.

ఆమె మాట్లాడుతూ అంది, "నువ్వు నాకు స్వేచ్ఛ ఇచ్చిన తర్వాత, నా ఆలోచనలు మారాయి.  ఇంట్లో నాకున్న సౌకర్యాలు నాకు అంతగా గుర్తు లేవు.  డబ్బుతో కొనుక్కోలేని కొన్ని విషయాలు నాకు దొరికాయి అనిపిస్తుంది."

అతను బెల్ట్ బిగించాడు. "నాకు తెలిసినంత వరకు, డబ్బుతో ఏదైనా కొనొచ్చు."

"సరే, ఏమో. నాకు తెలీదు. కానీ నీ మైండ్లో ఏముందో తెలుసుకోవాలని ఉంది.  నీ దగ్గర చాలా డబ్బు ఉంటే ఏం కొంటావు? ఏం చేస్తావు?"

"నీకెందుకు?" అన్నాడు కోపంగా. "నాకేం చేయాలో నాకు తెలుసు."

"ఏమిటో చెప్పు."

"ఇప్పుడు కాదు. మూడ్ బాలేదు. సహకరించినందుకు థాంక్స్. రేపు చూద్దాం."

అతను రూమ్ నుండి వెళ్ళిపోయాడు.

ఆమె వెనక్కి పడుకుని నవ్వుతూ ఉంది.  ఆమె మైండ్లో ఉన్న ఐడియా క్లియర్ అయింది, ఒక రూపం వచ్చింది, ఫస్ట్ ట్రైల్లోనే పాస్ అయింది.

అస్పష్టమైన లైఫ్ జాకెట్ కనిపించే ఎస్కేప్ హాచ్గా రూపాంతరం చెందింది. జూదం - ఆమె దానిని ఆడదానికి చాలా రిస్క్ తీసుకోవాల్సి ఉంటుంది. ప్రమాదాలు అనేకం. మార్గంలో ఒక స్లిప్ తక్షణ మరణానికి దారితీస్తుంది. కానీ దానిని చేరుకోవడానికి ఎటువంటి ప్రయత్నం చేయకపోవడం కూడా మరణానికి దారితీయవచ్చు. కాబట్టి ఎంపిక లేదు.

అంతేకాకుండా, ఆమె జూదరి.

***