Fantasy பவித்ரா

[Manmadhan67]

அவன் கண்களில் ஒரு திருட்டுத் தனம் இருப்பதை கல்பனா கண்டு கொண்டாள். கைகள் படும் இடங்களில் அவன் அத்து மீறுவதை நன்றாகவே உணர்ந்தாள். தெரிந்து தான் செய்கிறான் என்று தான் எடுத்துக் கொள்ள வேண்டியிருந்தது. அதே சமயம் மகன் மீது கோபமும் வரவில்லை. இளம் வயது. இப்போது தான் வாலிபத்தினுள் அடி எடுத்து வைக்கிறான். உடலில் அந்த வேகமும் தேடலும் இருக்கும். அதை இந்த சிறுக்கி ஆயிஷா வேறு தூண்டி விட்டுக் கொண்டிருக்கிறாள். பொத்தி பொத்தி வளர்த்த மகன் உணர்ச்சிகளை தணித்துக் கொள்ள என்ன செய்வது என்பது தெரியாமல் ஏதேதோ செய்கிறான். அவன் வயசு அப்படி. அதனால் எல்லாம் அவனை கோபித்துக் கொள்ள முடியாது. ஒரு தாயாக நான் தான் கூட இருந்து அவனை கெட்டு விடாமலும் பார்த்துக் கொள்ள வேண்டும். அவன் உணர்ச்சிகளை கட்டுப்படுத்தி வைப்பவளாகவும் இருக்க வேண்டும் என்பதில் கல்பனா எப்போதும் போல் தெளிவாகவே இருந்தாள்.

 

அதே சமயம் இன்று இனிமேலும் இங்கே அவன் அறையில் இருப்பது எதாவது விபரீதமாக நடக்க துணை போன மாதிரி ஆகி விடும் என்று தோன்றியது கல்பனாவுக்கு. மகன் இளங்கோ ஆயிஷாவின் பக்கம் இன்று கொஞ்சம் ஓவராக தான் சாய்ந்தான். ஆயிஷாவின் முன் வெற்று மார்புடன் வந்து விட்டு திரும்பி மாடி ஏறும் போது அவன் முன் பக்கம் ஏற்பட்டிருந்த மாறுதலை கல்பனா கவனித்திருந்தாள். அது கண்டிப்பாக ஆயிஷாவை நினைத்து உண்டான மாறுதல் தான் என்பது கல்பனாவுக்கு தெரியும். அதற்கு பிறகு இன்று நடந்த சம்பவங்கள் கடைசியில் இச்... இச்... இச்... வரை நீண்டது ஒரு விதத்தில் கல்பனாவுக்கு மகிழ்ச்சி தான். இந்த இச் மகனை ஆயிஷாவின் நினைப்பிலிருந்து விடுவிக்கும் என்று நம்பினாள் கல்பனா.

 

இன்னும் கொஞ்ச நேரம் மகனுடன் இருக்க விருப்பம் தான் கல்பனாவுக்கு. ஆனால் அவன் இருக்கும் வேகத்தை பார்த்தால் அவன் கல்பனாவுடன் பேசிக் கொண்டிருப்பதை விட இந்த மாதிரி தீண்டல்களையும் சீண்டல்களையும் தான் அதிகம் விரும்புகிறானோ என்று தோன்றியது. அவனை அப்படி தீண்டவும் சீண்டவும் அனுமதித்தால் அவன் எது வரை போவான் என்றும் சொல்ல முடியாது. அதை விட அவன் அப்படி எதாவது எல்லை மீற முயன்றால் அதை தடுக்கும் திராணி தனக்கு, தன் மனதுக்கு, எல்லாவற்றையும் விட தன் உடலுக்கு இருக்கிறதா என்பதையும் கல்பனாவால் உறுதியாக சொல்ல முடியவில்லை. இனி இங்கே இருப்பது நல்லதல்ல என்று மட்டும் கல்பனாவுக்கு தெளிவாக புரிந்தது. அதற்கு காரணம்...

 

அவள் இடுப்பில், இடுப்பிற்கு கீழ், தொடைகளுக்கு நடுவில், அழுத்தமாக பதிந்த மகனின் எழுச்சியடைந்த ஆண்மையின் தடிப்பை கல்பனா உணர்ந்து விட்டது தான். மீண்டும் சில இச்சுகளை மகனுக்கு பரிசாக தந்து விட்டு கல்பனா அவசரமாக அவனிடமிருந்து விடுபட்டு கட்டிலை விட்டு இறங்கி நின்றுக் கொண்டு...

 

கல்பனா    :      ரொம்ப லேட்டாகிடுச்சுடா செல்லக் குட்டி, படுத்து தூங்கு. காலைலே பேசிக்கலாம்...

 

என்று மகனை பார்த்து சொன்னவளின் முகம் மாறியது. காரணம் அவன் முகம் பார்த்து பேசியவளின் கண்கள் எதேச்சையாக அவன் இடுப்பிற்கு சென்ற போது அங்கே இளங்கோவின் பெர்முடாவின் முன் பக்கம் புடைத்து நிற்பதை கல்பனா கவனித்து விட்டாள். உடனே அவள் முகம் மாறி விட்டது. பை என்று சொல்லி விட்டு வேகமாக அவன் அறையை விட்டு வெளியேறினாள்.

 

வேகமாக மகனின் அறையை விட்டு வெளியில் வந்தவள், உடனே நடையை நிதானமாக்கிக் கொண்டு மாடியிலிருந்து தன் படுக்கையறைக்கு மெதுவாகவே நடந்து சென்றாள். மனதில் பலவித எண்ணங்கள். திருட்டு ராஸ்கல். அம்மா கூட பேசிட்டிருக்கும் போது எதுக்கு இப்படி தூக்கிட்டு நிக்குது என்று யோசித்தவளுக்கு கொஞ்சம் வெட்கமாக இருந்தது. யாருமில்லாத தனிமையில் கல்பனா மாடிப்படியில் இறங்கிய படியே வாயை பொத்தி சிரிப்பை அடக்கிக் கொண்ட போது ஹலோ மேடம் என்ற குரல் கேட்க, கல்பனா திடுகிட்டு....

 

கல்பனா    :      யாரது?

 

மனசாட்சி  :      நான் தான்...

 

கல்பனா    :      சனியனே எதுக்கு இப்படி கண்ட நேரத்திலே வந்து பயமுறுத்துறே?

 

மனசாட்சி  :      கண்ட நேரத்திலே வந்தா தான் உன்னை கண்ட்ரோல்லே வைச்சிக்க முடியும்? கண்டதை பார்த்து கண்டதை நினைச்சு கண்டமாகிடாதேம்மா...

 

கல்பனா    :      ரைமிங்கா பேசுறியா? நான் ஒண்ணும் கண்டதை காணவுமில்லை. கண்டதை நினைக்கவுமில்லை. நீ கண்டதை உளறாம இரு. அது போதும்.

 

மனசாட்சி  :      நான் என்னத்தை கண்டேன். கண்டதெல்லாம் நீங்க.

 

கல்பனா    :      யாருடி கண்டாங்க? என்னத்தை கண்டாங்க?

 

௳னசாட்சி  :      அப்ப நீ எதையும் பார்க்கலை? பார்த்த அதை நினைக்கலை? அப்படிதானே?

 

கல்பனா    :      என்ன பார்த்தாங்க? என்ன நினைச்சாங்க? உன்னை யாருடி இப்ப கூப்பிட்டாங்க?

 

மனசாட்சி  :      இப்ப படிலே இறங்கும் போது எதை நினைச்சு நீ சிரிச்சே?

 

கல்பனா இதற்கு பதில் சொல்ல முடியாமல் திணறினாள். அவளை இப்படி அடிக்கடி மடக்கி சங்கடப்படுத்தும் மனசாட்சியை அவள் வெறுத்தாள்.

 

கல்பனா    :      நான் எதுக்கோ சிரிச்சேன், உனக்கென்ன?

 

மனசாட்சி  :      ஆனாலும் உன்னை மாதிரி ஒரு கைகாரியை நான் பார்த்ததே இல்லைடி, திருட்டு சிறுக்கி...

 

கல்பனா    :      உனக்கு நான் கொஞ்சம் ஓவரா இடம் கொடுத்துட்டேன்னு நினைக்கிறேன். கண்ட வார்த்தையெல்லாம் சொல்லி என்னை கூப்பிடுறே. என்னடி திருட்டுத் தனம் செஞ்சாங்க இப்ப?

 

மனசாட்சி  :      உன் மகன் கூட இருந்தப்ப, எதையோ பார்த்து பயங்கரமா ஷாக் ஆன மாதிரி அவசரமா வெளியே ஓடி வந்தே. இங்கே யாரும் இல்லைங்கற தைரியத்திலே அங்கே எதைப் பார்த்து பயந்தியோ, அதை நினைச்சுப் பார்த்து வெட்கப்படுறே, வாயை பொத்திட்டு சிரிக்கிறே. ஒரே கிளுகிளுப்புதான் போல... இதுக்கு பேரு தாண்டி திருட்டுத் தனம்.

 

கல்பனா    :      வெட்கப்படுறது கூட ஒரு தப்பா?

 

மனசாட்சி  :      தப்புதான் செல்லம். ஒரு பொண்ணு ஒரு ஆம்பிளைக்கிட்டே வெட்கப்பட்டா என்ன அர்த்தம்ன்னு உனக்கு தெரியாதா?

 

கல்பனா    :      என்ன அர்த்தம்? எனக்கு தெரியலைடியம்மா. நீங்களே சொல்லுங்க.

 

மனசாட்சி  :      வெட்கப்படுற பொண்ணு விருந்தாக போறான்னு அர்த்தம்...

 

கல்பனா    :      ச்சீ நாயே... உனக்கு இதை தவிர வேற நினைப்பே கிடையாதா?

 

மனசாட்சி  :      என் நினைப்பெல்லாம் இருக்கட்டும். உன் நினைப்பு தப்பு. அதை சொல்ல தான் இப்ப வந்தேன்.

 

கல்பனா    :      என்ன என் நினைப்பு தப்பு. என்ன கண்டுபிடிச்சீங்க துப்பறியும் புலி?

 

மனசாட்சி  :      இல்லை, எனக்கு உண்மை தெரியும். அதை சொல்லலாம்ன்னு நினைச்சேன்.

 

கல்பனா    :      என்ன உண்மை? எதையாவது கதை விடாதே.

 

மனசாட்சி  :      அது ஒண்ணும் உன்னை நினைச்சு தூக்கிட்டு நிக்கலை. அந்த ஆயிஷாவை நினைச்சு தான் தூக்கிட்டு நிக்குது.

 

கல்பனா    :      ச்சீ நாயே... நானொண்ணும் அதைப் பத்தி நினைச்சிட்டு வரலை. நீ கற்பனை பண்ணிட்டு உளறாதே.

 

மனசாட்சி  :      நான் உன் மனசாட்சிடியம்மா. என் கிட்டேயே பொய்யா? சரி சரி போய் அமைதியா தூங்கு. உன் மகன் ஒண்ணும் உன் அளவு கெட்டு போகலை. அவன் அந்த ஆயிஷாவை நினைச்சு தான் இப்ப தவிக்கிறான். நீ அவனை தப்பா நினைச்சு மனசை குழப்பிக்காம போய் அமைதியா தூங்கு.

 

ஒரு வழியாக படுக்கையறைக்குள் நுழைந்த கல்பனா கணவன் சந்திரன் படுக்கையில் அசந்து தூங்குவதை கண்டு நிம்மதியாகி, அவருக்கு தொல்லை தராமல் மெல்ல படுக்கையில் தன் உடலை சரித்து படுத்து போர்வையை மார்பு வரை இழுத்து மூடி போர்த்திக் கொண்டு, கண்ணை மூடி படுத்து உறங்க முயன்றாள். ஆனால் உடனே உறக்கம் பிடிக்கவில்லை. கொஞ்சம் யோசிக்க விரும்பினாள். ஆனால் தூங்காமல் விழித்திருந்தால் இந்த மனசாட்சி வேறு எதையாவது கேட்டு அவளை குழப்புமே என்று மெதுவாக தனக்குள் தன் மனசாட்சியை அழைத்துப் பார்த்தாள். பதில் இல்லை. மனசாட்சிக்கும் டயர்டாகி தூங்க போய் விட்டது போல. இனி நிம்மதியாக யோசிக்கலாம் என்று கல்பனா கண்ணை திறக்காமலே...

 

தனக்கு தானே தனக்குள் பேசிக் கொள்ள துவங்கினாள்.

 

கல்பனா    :      ஏண்டி இந்த மனசாட்சி சொன்னது உண்மையா இருக்குமா?

 

கல்பனா    :      என்ன சொல்லுச்சு உன் மனசாட்சி?

 

கல்பனா    :      அது... அது வந்து.... கருமம் அது என்னமோ அசிங்க அசிங்கமா சொல்லுச்சுடி.

 

கல்பனா    :      இருந்துட்டு போகட்டும். என்ன சொல்லுச்சுன்னு சொல்லு.

 

கல்பனா    :      அதை அப்படியே சொல்ல எனக்கு சங்கடமா இருக்குடி.

 

கல்பனா    :      ஏண்டி என் கிட்டே சொல்ல சங்கடமா? நான் நீ தாண்டி. என் கிட்டேயே உனக்கு தயக்கமா?

 

கல்பனா    :      சரி சொல்றேன். இளாவுக்கு ஆயிஷா மேலே கண்ணுன்னு சொல்லுச்சு.

 

கல்பனா    :      அது எப்படி கண்டுபிடிச்சிதாம்?

 

கல்பனா    :      அது வந்து... இளாவுக்கு முன்னாடி தூக்கிட்டு நின்னுட்டு இருந்திச்சாம். அது ஆயிஷாவை நினைச்சு தான்னு சொல்லுதுடி.

 

கல்பனா    :      அது ஆயிஷாவை நினைச்சு தான் தூக்கிட்டு நிக்குதுன்னு அதுக்கு எப்படி தெரியுமாம்?

 

கல்பனா    :      வேற யாரை நினைச்சு தூக்குமாம். இன்னைக்கு அவ தான் என்னமோ பண்ணி என் பையன் மனசை கெடுத்திருக்கா? அதான் அவனும்... கண்டிப்பா அது ஆயிஷாவை நினைச்சு தான் தூக்கிட்டு நின்னுச்சுன்னு நினைக்கிறேன்.

 

கல்பனா    :      உனக்கு தெரியுமா அது ஆயிஷாவுக்காக தான் அப்படி புடைச்சிட்டு இருந்திச்சுன்னு.

 

கல்பனா    :      என்னடி கேள்வி இது? பின்னே யாரை நினைச்சு அப்படி வீங்கிட்டு நின்னுச்சாம். என்னை நினைச்சா?

 

கல்பனா    :      ஏன் இருக்க கூடாதா?

 

கல்பனா    :      ச்சீ... நாயே... நீயும் மனசாட்சி மாதிரியே விவஸ்தை இல்லாம பேசுறே.

 

கல்பனா    :      சரி நீ ரொம்ப விவஸ்தையானவ தான். நீ நினைக்கிற மாதிரியே உன் மகனோட அது ஆயிஷாவை நினைச்சு தூக்கிட்டு நிக்கட்டும். நீ அமைதியா தூங்கு.

 

கல்பனாவிடம் கல்பனா இப்படி சொல்லி விட்டு போய் விட, இப்போது தான் கல்பனாவுக்கு மனம் குழம்ப துவங்கியது. ஒரு வேளை மகனின் எழுச்சிக்கு காரணம் ஆயிஷா தானோ? நாம் தான் தேவையில்லாமல் மகனை தவறாக நினைத்து விட்டோமோ என்று யோசித்தவள், நல்லவேளை, அவனிடம் எதுவும் கேட்கவில்லை, கேட்டிருந்தால் அம்மாவை அவன் தப்பாக நினைத்திருப்பான். இப்போ அவன் ஆயிஷாவை தானே நினைக்கிறான். நினைத்து விட்டு போகட்டும் என்று மனதை சமாதானப்படுத்திக் கொண்டு கணவரை தொல்லை பண்ணாமல் திரும்பி ஒருக்களித்து படுத்தாள் கல்பனா.

 

கண்ணை மூடினாள். எல்லாம் ஒரு சில நிமிடங்கள் தான். அவளால் தூங்க முடியவில்லை. எதோ ஒன்று அவள் மனதை குடைய துவங்கியது. இளங்கோ ஆயிஷாவிடம் விழுந்து விட்டானா? அப்படி நடந்து விடக் கூடாது என்று தானே கல்பனா இத்தனை பாடு பட்டாள். அவள் மனதில் மகனுடன் அவ்வளவு அவசரமாக கட் பண்ணிக் கொண்டு வந்திருக்க கூடாதோ என்று ஒரு எண்ணம் உருவானது. இன்னும் கொஞ்ச நேரம் அவனுடன் இருந்திருக்கலாமோ என்று தோன்றியது.

 

அவன் செயல்களும் பேச்சும் சில சமயம் அம்மா மகன் உறவின் எல்லைகளை தாண்டுவது போல தெரிந்தாலும், அவனைப் பற்றி என்னை தவிர வேறு யாருக்கு தெரியும், அவன் கண்டிப்பாக தவறாக எல்லாம் நடந்துக் கொள்ள மாட்டான். வயசு கோளாறில், ஆயிஷாவால் தூண்டப்பட்ட உணர்ச்சிகளில் அறியா பிள்ளையாக அவன் செய்யும் சின்ன சின்ன விசயங்களை கூட தேவையில்லாமல் பெரிதாக்கி, தவறாக புரிந்துக் கொண்டு, அவனை விட்டு விலகுவது ஆபத்தாக முடியலாம். ஆயிஷாவுக்கு அது வாய்ப்பாக கூட அமையலாம். நான் விட்டு விட்டு வந்திருக்க கூடாது. அப்படியே இளங்கோ வயசு கோளாறில் எதாவது செய்ய முயன்றால் கூட நான் அனுமதிக்காமல் அவன் என்ன செய்து விட முடியும். தொட்டால் தொடட்டும் என்று ஒரு எல்லை வரை அனுமதித்திருக்கலாம்.

 

அதான் இச் இச் இச் என்று கன்னமெல்லாம் இரண்டு பேரும் எச்சி பண்ணியாச்சு. இன்னும் கொஞ்சம் இச்சு கொடுத்திருந்தால் தான் என்னவாம். அவனும் அதிகபட்சமாக அதற்குதான் ஆசைப் படுவான். பெற்ற மகன் தானே அவனுக்கு முத்தம் கொடுக்க கூடாதா நான், இல்லை அவன் தான் எனக்கு முத்தம் கொடுக்க கூடாதா என்று கல்பனாவின் மனம் அவளை தூங்கவே விடாமல் கண்டதையும் யோசித்துக் கொண்டிருந்தது.

 

பிள்ளை பெற்றவளான அவளுக்கு ஆண்களின் பலவீனங்கள் எல்லாம் தெரிந்த விசயம் தானே. மகனின் பெர்முடாவின் எழுச்சி ஆயிஷாவை நினைத்து ஏற்பட்டதாகவே இருக்கட்டும், இனி அவன் சும்மாவா படுப்பான். இந்த வயசில் எல்லா இளவட்ட பசங்களும் செய்யும் அந்த வேலையை செய்யாமல் அவன் தூங்க முடியாது என்பது கல்பனாவுக்கு நன்றாக தெரியும். ஒருவேலை இளங்கோ அவள் நினைப்பது மாதிரியே செய்துக் கொண்டிருந்தால் அதில் கல்பனா வருத்தப்பட ஒன்றுமில்லை. ஒவ்வொரு ஆண் மகனின் வாழ்க்கையிலும் நடக்க வேண்டிய விசயம் தான் அவன் வாழ்க்கையிலும் நடந்துக் கொண்டிருக்கிறது என்று அவள் அதை ஏற்றுக் கொள்ளவே செய்தாள்.

 

ஆனால் தனக்கு மட்டுமே சொந்தமான தன்னுடைய அன்பு மகன் இன்னொருத்தியை நினைப்பதை மட்டும் அவளால் ஏற்க முடியாத விசயமாக இருந்தது. மகன் அவன் வயதுக்கு ஒரு பெண்ணை அனுபவிக்க நினைத்து அவளை சைட் அடிப்பது எப்படி ஒரு தாயிடமிருந்து அவனை பிரிக்கும் என்று லாஜிக் இல்லாமல் கல்பனா யோசித்தாலும் என்னவோ தெரியவில்லை, தன் மகன் தன் தோழியின் மீது ஆசை வைத்திருக்கிறான் என்பதையும் இந்த இரவு நேரத்தில் அவளை நினைத்து அவன் சுய இன்பம் செய்துக் கொண்டிருந்தாலும் இருப்பான் என்பதையும் கல்பனாவால் ஏற்றுக் கொள்ள முடியவில்லை.

 

இங்கே தாய் இப்படி தவித்துக் கொண்டிருக்க, அங்கே மகன் என்ன செய்துக் கொண்டிருக்கிறான் என்று பார்ப்போமா?

 

அம்மா திடீரென்று கத்தரித்துக் கொண்டு சென்றதும் இளங்கோவுக்கு கொஞ்சம் ஏமாற்றமாக தான் இருந்தது. ஆயிஷா அவர்கள் வாழ்க்கையில் நுழைந்த பின் அம்மாவுடன் உருவான நெருக்கம், அவனுக்கு மிகவும் பிடித்திருந்தது. ஆரம்பத்தில் ஒரு தாயின் மீது வைத்த பாசமாக தெரிந்த எல்லாமே போக போக இது அதற்கும் மேலே என்று புரிய துவங்கியது. அவன் இந்த கால இளைஞன். நெட்டில் அதிகம் உலவுபவன். இன்செஸ்ட், அதுவும் அம்மா மகன் செக்ஸ் என்பது அவன் கேள்விப் படாத விசயம் ஒன்றுமில்லை. அவன் விரும்பினாலும் விரும்பா விட்டாலும் இன்று நெட்டில் சுற்றும் இளைய சமுதாயத்திற்கு தானாகவே எல்லாமே அறிமுகமாகும் என்பது தானே உண்மை. அவனும் நெட்டில் அந்த மாதிரி அம்மா மகன் செக்ஸ் விசயங்களை கண்டிருக்கிறான்.

 

ஆனால் அவன் மனதில் ச்சீ இப்படியுமா என்று ஒரு வெறுப்பான எண்ணம் தான் இருந்தது அந்த விசயத்தின் மேல். அந்த மாதிரி விசயங்களை படிக்கவோ பார்க்கவோ அவன் ஆர்வம் காட்டியதில்லை. இப்போது அம்மாவுடன் நெருங்க ஆரம்பித்து அது நேற்றிரவு இச்சு தா வரை வளர்ந்த நிலையில் அவன் மனதின் ஓரத்தில் ஒரு வேளை இது அதுவாக இருக்குமோ என்ற எண்ணம் தோன்றியது. ச்சேச்சே அப்படி எல்லாம் இருக்காது, நான் அவ்வளவு மோசமான மனிதன் இல்லை என்று உடனே இளங்கோ தனக்கு தானே சொல்லிக் கொண்டாலும், அவன் மனசாட்சி அவனிடம்...

 

மனசாட்சி  :      ஆனா அம்மா கூட பேசி பழகி அவளை தொட்டு, அவ உடம்பை தொட்டு, அவ அழகை பார்த்து, ரசிச்சு அவ வாசத்தை முகர்ந்து அவ கூட இருக்கும் போதும், அவ போன பிறகும்....  உனக்கு ஏன் சுன்னி எழும்புது.

 

என்று பச்சையாக கேட்க...

 

இளங்கோ  :      ச்சீ... வாயை மூடு. அது எப்ப எழும்பும்ன்னு எனக்கே தெரியாது. கண்ட நேரத்திலே விவஸ்தையே இல்லாம தூக்கிட்டு நிக்கும். அதுக்கும் இதுக்கும் சம்பந்தம் இல்லை...

 

என்று பதில் சொல்லி தன்னை சமாதானப்படுத்திக் கொண்டான். ஆனால்...

 

ஆனால் அவனுக்கு அம்மாவுடன் இருப்பது ரொம்ப பிடித்திருந்தது. அவளை பார்ப்பது, ரசிப்பது, அவளை தொடுவது, அவளை கட்டிப் பிடிப்பது, அவளை வாசம் பிடிப்பது, அவளுக்கு இச்சு கொடுப்பது, அவளிடம் இச்சு வாங்குவது எல்லாமே இளங்கோவுக்கு தேவையாக இருந்தது. இது எல்லாமே அம்மா மகன் பாசம் மட்டுமே என்று அவன் நம்பினான். அதை வேறு தவறான எண்ணம் என்று சொல்லி அந்த சுகத்தை இன்பத்தை இழக்க அவன் தயாரில்லை. இது அம்மா மகன் அன்பு தான். இதை நான் மீண்டும் மீண்டும் அனுபவிப்பேன். அதற்கு எதுவும் தடையாக இருக்க கூடாது. என் செக்ஸ் தேவைகளுக்கு ஆயிஷா இருக்கிறாள். தேவுடியா ஈஸியா மடிவா. இன்னைக்கு கண் அடிச்சாளே. அவளை கரெக்ட் பண்ணி போடலாம். அவ செக்ஸ்க்கு. அம்மா அன்புக்கு என்று முடிவு செய்தான் இளங்கோ.

 

யோசிக்க யோசிக்க இளங்கோவின் மனம் ஆயிஷாவின் பக்கமும், அம்மாவின் பக்கமும் மாறி மாறி அலை மோதியது. அலை பாய்ந்தது. அவனுடைய வயதுக்கு அவன் மனம் அம்மாவின் நெருக்கத்தில் உருவாகும் உணர்வுகளை வகைப்படுத்த முடியாமல் தடுமாறியது. அம்மாவை நினைப்பதும் அவளுடன் பழகியதை பேசியதை தொட்டதை கட்டியணைத்ததை எல்லாம் நினைத்துப் பார்ப்பது அவனுக்கு இன்பமாக இருந்தது. ஆனால் அனுபவமில்லாத அவன் சிறு வயது காரணமாக அவன் அந்த சிந்தனைகளை வளர விட பயந்தான். மனதை வேறு பக்கம் திருப்ப நினைத்தான்.

 

அவன் மனதில் ஆயிஷாவுக்கு வாட்ஸ் அப்பில் மெசெஜ் பண்ணி பார்த்தாலென்ன என்ற எண்ணம் உருவானது. அம்மா மொபைலிலிருந்து ஆயிஷா நம்பரை நேற்று தான் அவளுக்கு தெரியாமல் எடுத்து சேவ் பண்ணி வைத்திருந்தான். அந்த எண்ணம் உண்டானதும் தயங்காமல் வாட்ஸ் அப்பை ஓபன் செய்தான். ஆயிஷா ஆன் லைனில் இருக்கிறாளா என்று பார்த்தான். இருந்தாள். மணியை பார்த்தான். இரவு ஒரு மணி. ஒரு நிமிடம் மட்டும் யோசித்தான். பின் முடிவெடுத்து மெசெஜ் அனுப்பினான்.

 

இளங்கோ  :      ஹாய் ஆயிஷா