Fantasy பவித்ரா

[Manmadhan67]

கல்பனா இளங்கோவின் அறைக் கதவை திறந்து உள்ளே கையில் பால் டம்ளருடன் நுழையவும், அவன் இவளை பார்த்து விட்டு திரும்பி முதுகை காட்டிக் கொண்டு படுத்துக் கொண்டான். கல்பனாவுக்கு கொஞ்சம் சங்கடமாக போய் விட, மகன் சரியான கோபத்தில் இருக்கிறான் என்று புரிந்துக் கொண்டு, அவனை சமாதானப்படுத்த, அறைக் கதவை சாத்தி தாழிட்டாள். பால் டம்ளரை மேஜையில் வைத்தாள். கட்டிலில் மகன் அருகே சென்று அமர்ந்தாள்.

 

கல்பனா    :      இப்ப எதுக்குடா இப்படி மங்கி குல்லாவை போட்டுட்டு சீன் காட்டிட்டிருக்கே.

 

இளங்கோ  :      ...

 

கல்பனா    :      திரும்பு...

 

இளங்கோ  :      ...

 

கல்பனா    :      திரும்ப போறியா இல்லையாடா?

 

இளங்கோ  :      ...

 

கல்பனா    :      நான் போயிடுவேண்டா...

 

இளங்கோ  :      போய்க்கோ. உனக்கு தான் ஈவு இரக்கமே இல்லையே. தெரிஞ்ச விசயம் தானே.

 

கல்பனா    :      ரொம்ப பேசாதே. என்ன ப்ரசனை இப்ப. செய்யறதெல்லாம் இவரு செஞ்சிட்டு...

 

கல்பனா பேசிக் கொண்டிருக்கும் போதே இளங்கோ திரும்பி எழுந்து அமர்ந்து தன் தலையில் இருந்த குல்லாவை கழட்டினான். அவன் கன்னத்தை பார்த்த கல்பனா அதிர்ந்து போனாள். இளங்கோ நல்ல நிறம். வட நாட்டுக்காரன் போல இருப்பான். அவனுடைய கன்னத்தில் கல்பனாவின் ஐந்து விரல்களும் அச்சாக பதிந்து சிவந்திருப்பது பளிச் என்று தெரிந்தது. கல்பனா அவன் கன்னத்தில் விட்ட அறையின் விளைவு. கல்பனா மிகவும் ஆடிப் போனாள். இந்த அளவு பலமாக அடித்து விட்டோம் என்பதே அவளுக்கு இப்போது தான் புரிந்தது. அவள் கண்களில் மளூக் என்று கண்ணீர் கோர்த்துக் கொள்ள, என்ன சொல்வது என்றே தெரியாமல், சட்டென்று மகனின் அருகில் நெருங்கி அமர்ந்து அவன் கன்னத்தை தன் விரல்களால் வருடி விட்டு...

 

கல்பனா    :      மன்னிச்சிடுடா...

 

என்றவளின் விழிகள் கரகரவென கண்ணீரை கொட்ட, அம்மாவின் மீது அவ்வளவு நேரம் இருந்த கோபமெல்லாம் காணாமல் போனது இளங்கோவுக்கு. அவன் பதறி கல்பனாவின் அருகில் நெருங்கி, அவள் கன்னத்தில் வழிந்த கண்ணீரை தொட்டு துடைக்க, கல்பனா அப்படியே அவனை கட்டிக் கொள்ள, இளங்கோவும் அவளை அள்ளி எடுத்துக் கொண்டான். அன்பாக கட்டிக் கொண்டான். பாசமாக தழுவிக் கொண்டான். நன்றாக இறுக்கியும் கொண்டான்.

 

இளங்கோ  :      எதுக்கும்மா அப்படி அடிச்சே? என்ன கோபம் உனக்கு? இதுவரைக்கும் நீ இப்படி என்னை அடிச்சதே இல்லையேம்மா.

 

கல்பனா    :      ஸாரிடா. அந்த நேரத்திலே எனக்கு கோபத்தை அடக்கவே முடியலை.

 

அம்மாவும் மகனும் கட்டிப் பிடித்துக் கொண்டே பேசிக் கொண்டார்கள். இளங்கோ அம்மாவின் காதில் தொங்கிய ஜிமிக்கியை தன் உதட்டால் தீண்டியபடி அவள் காதில் தான் தன் வார்த்தைகளை மெல்ல சொல்லிக் கொண்டிருந்தான். கல்பனா தன்னிடம் அடி வாங்கிய மகனின் முதுகை மெல்ல தடவிக் கொடுத்து அவனை சமாதானப்படுத்திக் கொண்டே பதில் சொன்னாள். அவளும் மகனின் காதில் தான் ரகசியம் போல பேசினாள். முக்கியமான விசயம் இளங்கோ மாலையில் இருந்தது போலவே இப்போதும் சாப்பிட்டு விட்டு வந்ததும் தான் அணிந்திருந்த டி ஷர்ட்டை அவிழ்த்து ஹேங்கரில் மாட்டி விட்டு உடம்பில் ஒரு ஒற்றை பெர்முடாவை மட்டும் அணிந்துக் கொண்டு வெற்று மார்புடன் தான் இருந்தான்.

 

இளங்கோ  :      என்னம்மா கோபம் உனக்கு?

 

கல்பனா    :      அவ முன்னாடி ஏண்டா அப்படி வந்தே...?

 

இளங்கோ  :      எவ முன்னாடி?

 

கல்பனா    :      அதான் அந்த சிறுக்கி முண்டை.

 

இளங்கோ  :      புரியற மாதிரி சொல்லும்மா.

 

கல்பனா    :      அந்த ஆஆஆஆயிஷா...

 

இளங்கோ  :      ஓ அதான் கோபமா? அவங்க இருப்பாங்கன்னு எனக்கென்னம்மா தெரியும்? வீட்டுக்கு யார் வராங்க போறாங்கன்னு பார்த்துட்டு தான் நான் வெளியே வரனுமா?

 

கல்பனா    :      வெளியே வந்தா பரவாயில்லை. அப்படியா வருவாங்க?

 

இளங்கோ  :      எப்படி?

 

கல்பனா    :      ட்ரஸ் இல்லாம...

 

இளங்கோ  :      என்னம்மா உளறுறே. நான் எப்ப ட்ரஸ் இல்லாம வந்தேன். ட்ரஸ் போட்டிருந்தேனே. நான் என்ன லூசா ட்ரஸ் போடாம வர?

 

கல்பனா    :      ச்சீய்... பேச்சைப் பாரு... டேய் எரும. உன் பேச்சுத் திறமையெல்லாம் என் கிட்டே காட்டாதே. மேலே திறந்துப் போட்டுட்டு வந்து நிக்குறே.

 

இளங்கோ  :      ஓ... மேலே சர்ட் எதுவும் போடாம வந்து நின்னதை சொல்றியா? அதிலென்னம்மா இருக்கு. ஆம்பிளைங்க வீட்டுக்குள்ளே இந்த மாதிரி இருக்கிறது சகஜம் தானேம்மா.

 

கல்பனா    :      அதாண்டா எனக்கும் புரியலை. கொஞ்சம் கூட விவஸ்தையே இல்லை உங்களுக்கெல்லாம். இப்படி மேலே துணி இல்லாம எப்படிதான் சுத்துறீங்களோ. யாரையாவது அந்த மாதிரி பார்த்தா எங்களுக்கு எவ்வளவு சங்கடமா இருக்கும் தெரியுமா?

 

இளங்கோ  :      ஆனா எங்களுக்கெல்லாம் அந்த மாதிரி தோணாது. எந்த சங்கடமும் கிடையாது எங்களுக்கு.

 

இளங்கோ இந்த வார்த்தைகளை வெற்று மார்புடன் பெண்களின் முன் வருவதில் எங்களுக்கு எந்த சங்கடமும் இல்லை என்ற அர்த்தத்தில் தான் சொன்னான். ஆனால் அதை கல்பனா தவறாக புரிந்துக் கொண்டாள். பெண்கள் வெற்று மார்புடன் வந்தால் எங்களுக்கு சங்கடம் இல்லை என்று மகன் சொல்வதாக நினைத்து விட்டாள்.

 

கல்பனா    :      டேய்... பொறுக்கி என்ன உளறுறே? நாங்க எப்படா அந்த மாதிரி இருந்திருக்கோம்.

 

இளங்கோ  :      அட இது கூட நல்லா இருக்கே. நான் அந்த அர்த்தத்திலே சொல்லலை. ஆனா இப்ப நீ சொன்னதை கேட்டப்புறம், அது மாதிரி நடந்தா நாங்க இப்படி கோபப்பட மாட்டோம்ன்னு தான் தோணுது.

 

கல்பனா    :      ம்... ஆசைதான். நீ ரொம்ப கெட்டு போயிட்டிருக்கே. உன் மனசு கண்ட பக்கம் போகுதுன்னு நினைக்கிறேன்.

 

அம்மாவையும் மகனையும் அறியாமலே அந்த பேச்சு அந்தரங்கமான விசயங்கள் பக்கம் போய் கொண்டிருந்தது. இருவர் மனதிலும் அந்த வெற்று மார்புடன் பெண்கள் சுற்றினால் என்ற விசயம் விலக மறுத்தது. இருவரும் இன்னும் கட்டிப் பிடித்த படி தான் இருந்தனர். பேசிக் கொண்டிருந்த போதும், அமைதியாக இருந்த போதும், அந்த வெற்று மார்பு விசயம் மனதில் ஓட, இளங்கோவின் மனதில் முதலில் மேலாடை இல்லாமல் ஆயிஷா தான் வந்தாள். கற்பனையில் ஆயிஷாவை டாப்லெஸாக நினைத்துப் பார்த்ததற்கே இளங்கோவின் உடம்பு முறுக்கேற, அந்த உணர்ச்சியில் அவன் தன் அம்மாவை இன்னும் இறுக தழுவினான்.

 

கல்பனா தடுமாறி அவன் மேல் நன்றாக சரிந்தாள். அவளுடைய கனத்த மார்பகங்கள் இரண்டும் மகனின் நெஞ்சில் அழுந்தின. அந்த அழுத்தம் தந்த உணர்வில் கல்பனாவின் மனதில் அந்த எண்ணம் மின்னலாக ஓடி மறைந்தது. இவ்வளவு நேரம் மகனை இறுக்கி தழுவிக் கொண்டு, அவனுடைய இறுக்கமான அணைப்பில் அடங்கிக் கொண்டிருந்ததையே கல்பனா இப்போது தான் உணர்ந்தாள். இப்போது இளங்கோ இன்னும் கொஞ்சம் தன் அணைப்பை இறுக்கிய போது ஐயோ... திரும்பவுமா? இந்த மாதிரியெல்லாம் இடம் கொடுக்க கூடாதுன்னு நினைச்சிருந்தா, என்னென்னமோ நடந்து திரும்பவும் இப்படி கட்டிப் புடிச்சிட்டு இருக்கிற மாதிரி ஆகிடுச்சு. இப்ப இவன் வேற இறுக்குற இறுக்கிலே மொத்தமா அவளை நசுக்கிடுவான் போல இருக்கே. என்ன ஆச்சு இவனுக்கு என்று யோசித்தவள் மனதில்...

 

ஒரு வேளை இவ்வளவு நேரம் பேசிய பேச்சுகளினால், தன் மகன் தன் தோழி ஆயிஷாவை மேலாடை இல்லாமல், அவள் மார்பகங்கள் தெரிய கற்பனையில் அவளை நினைத்து ரசிக்கிறானோ என்று ஒரு எண்ணம் தோன்ற...

 

அந்த எண்ணத்தை உடைத்துக் கொண்டு அதை விட விபரீதமான ஒரு எண்ணம் கல்பனாவின் மனதில் மின்னலாய் தோன்றி மறைந்தது.

 

ஒருவேளை...

 

ஒருவேளை...

 

 

ஒருவேளை...

 

 

 

தன் மகன் இளங்கோ, தன் மனதில், இப்போது, தன்னையே, தன் தாயான என்னையே...

 

ஐயோ...

 

என்னையே மார்பில் துணியில்லாமல், மார்பகங்கள் திரண்டு நிற்கும் கோலத்தில் கற்பனை செய்து பார்த்து, ரசித்துக் கொண்டிருக்கிறானோ...

 

என்று மின்னல் போல ஒரு எண்ணம் கல்பனாவின் மனதில் தோன்றி மறைய...

 

மகன் ஒரு வேளை தன்னை வெற்று மார்புடன் கற்பனை செய்து பார்க்கிறானோ என்று தோன்றிய அந்த எண்ணத்தில் கல்பனாவின் உடல் ஒரு நொடி சிலிர்க்க, மறு நொடி ச்சேச்சே.... இளங்கோ அந்த அளவுக்கெல்லாம் மோசமான பையனில்லை, அவன் கண்டிப்பாக தன்னை அப்படி நினைத்து பார்க்கவே மாட்டான், அவன் அந்த சிறுக்கி ஆயிஷாவை தான் நினைத்துக் கொண்டிருப்பான் என்று இப்படி மகனை கேவலமாக நினைத்ததற்கு தன்னை தானே திட்டிக் கொண்டாள்.

 

ஆனால் அவளையும் அறியாமல் அவளும் இளங்கோவை இன்னும் இறுக தழுவிக் கொண்டாள்.

 

மகன் அப்படி நினைக்க மாட்டான் என்று ஒரு புறம் அவள் மனம் சொன்னாலும்...

 

அவளுக்கு தெரியாது, அந்த நொடியில் அவளுக்கு வந்தது போலவே இளங்கோவுக்கும் ஒரு நொடி, ஒரே நொடி தன் அம்மா கல்பனா மேலாடை இல்லாமல் வெறும் மார்புடன் தன் முன் நின்றால் எப்படி இருக்கும் என்ற எண்ணம் வந்து மறைந்த விசயம்.

 

இது என்ன எண்ணம் என்று அம்மாவை போலவே அவனும் தன்னைத் தானே திட்டிக் கொண்டாலும் அவனும் அம்மாவை இறுக்கி அணைத்துக் கொண்டு...

 

இளங்கோ  :      சரி அதுக்கேம்மா இப்படி கன்னம் வீங்கி போற அளவுக்கு அடிச்சே? நான் மட்டும் அப்படியே வந்திருந்தா அப்பா என்ன விசயம்ன்னு கேட்டிருப்பாரு. உனக்கு தான் வீண் சங்கடம்.

 

கல்பனா    :      தேங்க்ஸ்டா. புத்திசாலித்தனமா தொப்பியை போட்டு சமாளிச்சு அம்மாவை காட்டிக் குடுக்காம தப்பிக்க வைச்சிட்டே.

 

இளங்கோ  :      உங்களை சங்கடப்படுத்தக் கூடாதுன்னு தான் தொப்பியை மாட்டிட்டு வந்தேன். அந்த கழுதை பவித்ரா எப்படி சிரிச்சா பார்த்தீங்களா?

 

கல்பனா    :      விடுடா. சின்னப் பொண்ணு தானே. ஆனா எனக்கே உன்னை பார்த்து சிரிப்பு தான் வந்திச்சு.

 

இளங்கோ  :      வரும். வரும். அடி வாங்கின எனக்கு தானே வலியெல்லாம். அடிச்ச உங்களுக்கு சந்தோஷமா தான் இருக்கும்.

 

கல்பனா    :      ஐயோ... அப்படி சொல்லாதடா. நான் கோபத்திலே என்ன பண்றேன்னு தெரியாம பண்ணிட்டேன். இப்ப எவ்ளோ கஷ்டமா இருக்கு தெரியுமா?

 

சொல்லி விட்டு இருவருக்கும் இடையில் மெலிதான இடைவெளியை உருவாக்கி, மகனின் விரல் பதிந்த கன்னத்தை விரல்களால் மெல்ல வருடினாள் கல்பனா. கூடவே...

 

கல்பனா    :      என் செல்லம், எப்படி வீங்கிருச்சு. அம்மா தடவி தடவி குடுக்கிறேன். சரியா... இனி இப்படி பண்ண மாட்டேன் அம்மா...

 

என்று மகனை கொஞ்சினாள்.

 

இளங்கோ  :      சும்மா தடவினா போதுமா?

 

கல்பனா    :      வேற என்ன வேணும் என் செல்லத்துக்கு?

 

இளங்கோ  :      கிஸ் பண்ணுங்க...

 

கல்பனாவுக்கு உடலே சிலிர்த்தது. அது ஒன்றும் சொல்லக் கூடாத வார்த்தையும் இல்லை. செய்யக் கூடாத விசயமும் இல்லை. ஏற்கெனவே சில சமயங்களில் கொடுத்திருக்கிறாள். ஒரு அம்மாவுக்கும் மகனுக்கும் இதில் என்ன தயக்கம்? ஆனால் ஏனோ இன்று மகன் கிஸ் பண்ணுங்க என்று சொன்னதும் கல்பனா சிலிர்த்து போனாள். ஆனால் அதற்காக அவள் மகனை ஏமாற்றவுமில்லை. தன் உதடுகளை அவன் கன்னத்தில் இச் என்று பதித்தாள்.

 

கல்பனா    :      போதுமா?

 

இளங்கோ கண்ணை மூடி அனுபவித்தபடி...

 

இளங்கோ  :      இன்னும்...

 

கல்பனா    :      இச்...

 

இளங்கோ  :      இன்னும்...

 

கல்பனா    :      இச்... இச்... இச்... இச்... இச்... இச்... இச்... இச்... இச்... இச்... இச்... இச்... இச்... இச்... இச்... இச்... இச்... இச்...

 

திடீரென்று இளங்கோ தன் தாயை வாரி எடுத்து மார்போடு தழுவினான்.

 

இளங்கோ  :      ஸாரிம்மா. உங்களை சங்கடப்படுத்திட்டேன். இனி நான் நீங்க சொல்ற மாதிரி எல்லாம் நடந்துக்கிறேன்.

 

கல்பனா    :      சும்மா சொன்னா போதுமா?

 

இளங்கோ  :      வேற எப்படி சொல்லனும் என் செல்லக் குட்டி அம்மாவுக்கு

 

கல்பனா    :      இச்சு தா...

 

அடுத்த நொடி...

 

இளங்கோ  :      இச்... இச்... இச்... இச்... இச்... இச்... இச்... இச்... இச்... இச்... இச்... இச்... இச்... இச்... இச்... இச்... இச்... இச்...

 

கல்பனா    :      போதும்டா. கன்னமெல்லாம் எச்சி பண்ணிட்டே. இப்ப அம்மா மேலே இருந்த கோபமெல்லாம் போயிடுச்சா...?

 

இளங்கோ  :      எனக்கு உங்க மேலே எந்த கோபமும் இல்லைம்மா. ஆனா நீங்க அடிச்ச அடிலே கொஞ்சம் கலங்கி போயிட்டேன்.

 

கல்பனா    :      ஸாரிடா...

 

இளங்கோ  :      சும்மா ஸாரி சொன்னா ஆச்சா?

 

கல்பனா    :      ச்சீய்... போடா. இன்னைக்கு இது போதும்.

 

ஆயிஷாவின் முன் மகன் வெற்று மார்புடன் வந்ததும் அந்த சிறுக்கி அதை கவனித்து விட்டு இளங்கோவை விழுங்கி விடுவது போல பார்த்ததும் இவனும் அவள் பார்வைக்கு மயங்கி ங்கே என்று முழித்துக் கொண்டு அவளுக்கு காட்டிக் கொண்டு நின்றதும் அதை கவனித்த கோபத்தில் மகனை கொஞ்சம் பலமாகவே அறைந்து அது அவன் கன்னத்தில் வீக்கத்தையே உண்டாக்கி அவன் அந்த வீக்கத்தை மற்றவர்கள் கவனிக்காமல் மறைத்து தன்னுடைய மானத்தை காப்பாற்றியதும் எல்லாம் சேர்ந்து கல்பனாவை குழப்பி நிறைய தடுமாற வைத்த்தால் இன்று மகனுடன் ஆரம்பித்த விளையாட்டு இச்... இச்... வரை வளர்ந்து விட்டாலும் இது எதோ தப்பாக போகிறது என்ற எண்ணமும் அவள் மனதில் வராமல் இல்லை.

 

இதை இப்படியே வளர விட்டால் அது எங்கே போய் முடியுமோ என்ற பயமும் அவள் மனதில் இல்லாமல் இல்லை. இளங்கோவுக்கு இவள் மாதிரி கவலையோ தயக்கமோ இருப்பதாக தெரியவில்லை. அவன் கைகள் மிக சகஜமாக எல்லை மீறுகின்றன. கண்ட இடத்தில் கை வைக்கிறான். தெரியாமல் செய்கிறான் என்றும் சொல்ல முடியாது. அவன் என்ன குழந்தையா? வளர்ந்த இளைஞன். தெரிந்து செய்கிறான் என்றும் எடுத்துக் கொள்ள முடியவில்லை. குழந்தை முதல் பாசத்தை கொட்டி வளர்த்த மகன். அவனும் அம்மா அம்மா என்று ஒட்டிக் கொண்டே வளர்ந்தவன். அந்த பாசம் என்றும் உறுதியாக சொல்ல முடியவில்லை.

 

இதற்கு முன்பும் அவன் அம்மாவை கட்டிப் பிடிப்பான். ஆனால் இன்று அவன் போட்டு இறுக்கிய இறுக்கில் அவன் நெஞ்சில் தன் மார்பகங்கள் மொத்தமும் அழுந்தி நசுங்கி பிதுங்கியதை கல்பனா நன்றாகவே உணர்ந்திருந்தாள். தான் உணர்ந்தது போலவே தன் மகனும் உணர்ந்திருப்பான். ஆனாலும் அவன் அவளை விடவில்லை. தானும் விலகவில்லை. ஐயோ... இது என்ன வகையான உணர்வு என்றே தெரியவில்லையே என்று கல்பனா குழப்பத்திற்கு மேல் குழப்பத்தில் விழுந்தாள்.