शेजारधर्म

[neerathemall]

कोविडचं संकट आल्यावर सगळी दुनिया ठप्प झाली. बहुतेकांसाठी लॉकडाऊन हे संकट होतं. कित्येकांच्या नोकऱ्या गेल्या, व्यवसाय बुडाले. पण काहीजण होते ज्यांना लॉकडाऊन हे वरदान वाटलं. त्या लोकांपैकीच एक म्हणजे नूर. हळुवार प्रेमाच्या स्पर्शाने अंग मोहरून कसं जातं, ओठांच्या ओलाव्यामुळे आपली योनीही कशी गच्च ओली होते, पुरुषाच्या ताठर लिंगावर बसताना काय परमोच्च सुखाची अनुभूती मिळते, आपण लिंग चाटत असताना आपल्या योनीवरून जीभ फिरते तेव्हा अंग कसं शहारून जातं; हे सगळं तिला लॉकडाऊनमुळेच समजलं.

नूरचं मूळ गाव उत्तरप्रदेशमध्ये आझमगढ जवळ होतं. पण लहानपणीच ती आपल्या बापाबरोबर मुंबईत आली. तिचा नवरा म्हणजे असगर बेग. असगर तिच्यापेक्षा पंधरा वर्षांनी मोठा होता आणि त्याचा हा दुसरा निकाह होता. वयाच्या बाविसाव्या वर्षी दुबईला एका मोठ्या कारखान्यात कामगार म्हणून काम मिळालं तेव्हा तो तिकडे गेला. तिकडेच त्याला भेटलेल्या रुबिनाशी त्याने पहिला निकाह केला. बऱ्याच वर्षांनी एकदा सुट्टीसाठी भारतात आला असताना त्याची नजर नूरवर पडली. मोहल्ल्यात दोन गल्ल्या सोडून राहणारी नूर आता मोठी झाली होती. तिचे काजळ घातलेले टपोरे डोळे त्याच्या मनात भरले. त्याने लगेच तिच्या बापाकडे तिचा हात मागितला. असगर दुबईत काम करतो एवढं तिच्या बापासाठी पुरेसं होतं. नूरचा कोणी विचारच केला नाही. एकोणीस वर्षांच्या नूरचा चौतीस वर्षांच्या असगरशी निकाह लावण्यात आला. रुबिनाही यावेळी हजर होती आणि नूरकडे अत्यंत असूयेने बघत होती.

पहिल्या रात्री असगरने प्रेमाचे चार शब्दही न बलता नूरला ओणवं करून तिच्यात मागून आपलं ताठर लिंग घुसवलं आणि रासवटपणे यथेच्छ तिचा उपभोग घेतला. लग्नानंतर नवऱ्याबरोबर करायच्या तिच्या रोमान्सच्या फिल्मी कल्पना पार धुळीला मिळाल्या. नूरला आपलं भविष्य नजरेसमोर दिसू लागलं, 'घरापासून दूर दुबईत दिवसभर रुबिनाचे टोमणे आणि त्रास सहन करायचा आणि रात्री असगर आपल्यावर चढणार.' पण गंमतच झाली. दुसऱ्याच दिवशी असगरने तिला सांगितलं की ती इथे मुंबईतच राहणार आहे आणि रुबिना दुबईत. तिकडेच तो राहणार असला तरी अधून मधून मुंबईत येणार होता. पण तिकडून नेमाने पैसे पाठवणार होता. पुढचे आठ दिवस काळ-वेळ न बघता असगर नूरवर गुरासारखं तुटून पडायचा. अखेर आठ दिवसांनी तो दुबईला परत गेला तेव्हा नूरला सुटका झाल्यासारखं वाटलं. त्यानंतर सहा महिन्यांनी तो एकदा आला. असंच दिवसरात्र नूरला उपभोगून परत गेला.

त्यानंतर जवळपास वर्षभराने आला आणि परत तेच. पण इतकं दिवसरात्र संभोग करूनही नूरला मूल झालं नाही यावरून तिला बोलू लागला. यावेळेस त्याने नूरला अनेकदा बेदम मारहाण पण केली. दारूही पुष्कळ प्यायचा. त्यानंतर जो तो दुबईला गेला तो परत आलाच नाही. हळूहळू पैसे पाठवणं पण बंद केलं त्याने. शेवटी बावीस वर्षांच्या नूरने पोटापाण्यासाठी घरांमध्ये स्वयंपाकाची कामं करायला सुरुवात केली. तिच्या हाताला चव होती. त्यामुळे कामंही पटकन मिळाली. ती आता आयुष्यात जरा आनंदी होते आहे तोच एकदम अचानक तिच्या नवऱ्याचा फोन आला की तो लवकरच येतोय. नूरला धडकी भरली. 'पुन्हा हा येणार, दारू पिणार, शिवीगाळ करणार, वाट्टेल तेव्हा आपल्याला बिछान्यात ओढून सुरू होणार, मारहाण करणार' या सगळ्या विचाराने ती अस्वस्थ झाली. यातून सुटकेचा मार्ग तिला दिसत नव्हता. पण अल्लाहला तिची दया आली असणार. जगात कोविडचा विषाणू फैलावला. सगळी विमानं रद्द झाली. आणि असगर दुबईतच अडकला. लॉकडाऊन आल्याने नूर आनंदी झाली. त्या दिवशी तिने मस्त डोक्यावरून न्हाऊन घेतलं. डोळ्यात काजळ भरलं आणि छान मूडमध्ये ती कामावर निघाली.

पण जगावर संकट आलं होतं आणि त्याचा परिणाम इथेही होणार होता. बाहेर बघते तर काय, पोलीस सगळ्यांना हटकत होते, आपापल्या घरी परत जायला सांगत होते. कसबसं पोलिसांची नजर चुकवून ती काम करायची त्या हौसिंग सोसायटीच्या दारात पोहचली तर तिथे वॉचमनने तिला अडवलं. करोनामुळे बाहेरच्या कोणालाही आत यायला सोसायटीने बंदी घातल्याचं सांगितलं. नूरने कपाळाला हात लावला. नवऱ्याने पैसे पाठवणं बंद केलेलं, आत्ता कामं मिळाली तीही या करोनामुळे बंद झाली तर खाणार काय? याच अनिश्चिततेत काही दिवस गेले. शेवटी काहीसा विचार करून नूरने नेहाला फोन लावला. नेहा आणि नंदन यांचा बंगला नूर राहायची त्या मोहल्ल्याला लागूनच होता. त्यांच्याकडे नूर स्वयंपाकाचं काम करायची. लॉकडाऊन झाल्यावर नूर त्यांच्याकडेही गेली नव्हती.

"नूर, कशी आहेस?," फोन उचलत नेहाने विचारलं.

"मी ठीक आहे, दीदी."

"काही अडचण नाही न? आज फोन केलास म्हणून विचारत्ये."

"अडचण काही नाही तशी...पण घरातच बसून आहे."

"इतरही कामं बंद असतील ना?"

"हो ना ताई. मी काम नाही केलं तरी तुम्ही मला पैसे पाठवलेत. पण सगळेच लोक कुठे असे असतात? काहींनी निम्मे पैसे दिले, काहींनी तेवढेही नाहीत."