Incest ஆட்டோ பயணத்தால் ஆட்டம் கண்ட குடும்பம்(APAKK) - part 1 (The Acts) (Completed)

[antibull007]

பாகம் - 10

அவங்கள பழி வாங்குறதா இல்ல வீட்டுக்கு போய் கலையரசியையும் சதீஷயும் பாக்குறதான்னு குழப்பத்துல இருந்தேன். அவங்கள அப்புறமா பழி வாங்கிக்கலாம். முதல்ல வீட்டுக்கு போய் மனைவியும், மகனும் எப்படி இருக்காங்கனு பாக்கணும்னு முடிவெடுத்து போகலாம்னு கெளம்புறப்போ, கிட்டத்தட்ட 20 வருஷமா நான் பேசாத, என்னோட காலேஜ் பெஸ்ட் ஃபிரெண்ட் விஜயன் என்னோட ஞாபகத்துக்கு வந்தான். காலேஜ்க்கு அப்புறமும் நாங்க பெஸ்ட் ஃபிரெண்ட்ஸா தான் இருந்தோம். அவன் டி.என்.பி.எஸ்.சி குரூப் 1 எழுதி 2 ஆவது அட்டெம்ப்ட்ல கிளியர் பண்ணி போலீஸ் டி.எஸ்.பி ஆனான். நான் ஐ.ஐ.எம்ல மார்கெட்டிங்க்ல எம்.பி.ஏ முடிச்சிட்டு, கார்பொரேட் பக்கம் வந்துட்டேன். கவர்மன்ட் மாப்பிள்ளனால அவனுக்கு பொண்ணுங்க வீட்டு சைடுல பயங்கர மவுசு. அதனால 24 வயசுலயே கல்யாணம் ஆகிடுச்சு. எனக்கு கேரியர் செட் ஆகி, நான் எம்.பி.ஏ படிக்க வாங்குன லோன் எல்லாத்தயும் அடைச்சிட்டு  ஒரளவு நல்ல நிலைமைக்கு வந்து, கல்யாணம் பண்ண 3 வருஷம் ஜாஸ்தி ஆகிடுச்சு. 27 வயசுல தான் நான் கல்யாணம் பண்ணேன். சரியா, சதிஷ் பொறந்து  ஒரு 3 மாசம் இருக்கப்போ, அவன் வேற ஊருக்கு ட்ரான்ஸ்ஃபெர்ல போனான். அதுக்கப்புறம் நான் அவன பாக்கவும் இல்ல, அவன் கிட்ட பேசவும் இல்ல. ஆனா, அவன் நம்பர் மட்டும் என் கிட்ட இருக்கு. அவன் வேற ஊருக்கு போறதுக்கு முன்னாடி என் கிட்ட சொன்ன கடைசி வார்த்த, 'உன் வாழ்க்கைல உனக்கு எப்போ என்ன பிரச்சனை வந்தாலும் சரி, நீ கொலையே பண்ணிருந்தாலும் சரி, நான் என்னோட உயிர கொடுத்தாவது உன்ன அந்த விஷயத்துல இருந்து காப்பாத்துவேன். அது வரைக்கும் பை! டேக் கேர்!' 

இப்போ 20 வருஷம் கழிச்சு அவன இந்த விஷயத்துக்காக தொந்தரவு பண்ணுறதா? அவன் என்ன ஞாபகம் வச்சிருப்பானா? ஃபோன்ல அவனோட நம்பர பாத்துட்டே யோசிச்சிட்டு உக்காந்துட்டு இருந்தேன். அவன் என் கிட்ட சொல்லிட்டு போனது என் மனசுல ஓடிட்டே இருந்தது. கால் பட்டன அழுத்தினேன். ரிங் போயிட்டே இருந்தது. அவன் ஃபோன் எடுக்கல. நான் ஒரு 10 நிமிஷம் வெயிட் பண்ணேன் அவன் திரும்ப கால் பண்ணுவானானு. அவன் பண்ணல. அதனால வீட்டுக்கு போய் என்னோட மனைவியும் மகனும் எப்படி இருக்காங்கனு பாக்கலாம்னு முடிவு பண்ணி எல்லாத்தயும் எடுத்துக்கிட்டு, ஹோட்டல் ரூம் கதவ திறக்கலாம்னு போனப்போ, ஃபோன் ரிங் ஆச்சு.    
        
அவனா இருக்கணும்னு வேண்டிக்கிட்டு ஃபோன எடுத்து பாத்தேன். அவனே தான். என்னோட ட்ராவல் பேக நான் கீழ வச்சிட்டு, பெட்ல போய் உக்காந்து ஃபோன் அட்டெண்ட் பண்ணேன். நான் ஒன்னும் பேசல. அவன் ஆரம்பிச்சான்.

விஜயன்: ஹலோ! சுகு?

நான்: நான் தான் பேசுறேன் விஜய்.

விஜயன்: என்னடா திடீர்னு போன் பண்ணிருக்க? ஏதாச்சு முக்கியமான விஷயமா?

 நான்: ஆமாடா. கொஞ்சம் முக்கியமான விஷயம் தான். டியூட்டில இருக்கியா?

விஜயன்: ஆமாடா. டியூட்டில தான் இருக்கேன். சொல்லுடா என்ன விஷயமா இருந்தாலும்.

நான்: இஷ்ஷூ கொஞ்சம் சென்சிடிவ். வெளிய லீக் ஆகிட போகுதோனு பயமா இருக்கு. நீ தனியா இருக்கப்போ சொல்லு.

விஜயன்: சரி, நேர்லயே பாத்து பேசலாமா?

நான்: நேர்ல பாத்தா? நீ எந்த ஊர்ல இருக்கனே தெரியலையே! நான் இன்னைக்கு நைட் வீட்டுக்கு போகணும்.

விஜயன்: நான் சென்னைல தான்டா இருக்கேன்.

நான்: சென்னைலயா? சார்ரிடா. எனக்கு தெரியாது 

விஜயன்: இப்போ எதுக்கு சாரிலாம் சொல்லுற? நாம தான் சுத்தமா டச்லேயே இல்லையே. நீ எங்க இருக்கனு சொல்லு. எனக்கு ஒரு மீட்டிங் இருக்கு. முடிச்சிட்டு வரேன் 

நான்: நான் பூந்தமல்லி கிட்ட இருக்க ஒரு தி ராயல் இன் ஹோட்டல்ல தங்கிருக்கேன்.

விஜயன்: நல்லதா போச்சு. நான் மீட்டிங் முடிச்சிட்டு வீட்டுக்கு பொய் கேஷுவல்ஸ் போட்டுட்டு வரேன்.

நான்: சரிடா. வந்துட்டு சொல்லு.

நான் வெயிட் பண்ணிட்டு இருந்தேன். 2 மணி நேரம் கழிச்சு அவன் கிட்ட இருந்து ஃபோன் வந்துச்சு. நான் அட்டெண்ட் பண்ணேன்.

விஜயன்: நான் வந்துட்டேன்டா. ரூம் நம்பர் சொல்லு

நான்: 306 டா.

விஜயன்: சரி இரு. செக் இன் பண்ணிட்டு வரேன்.

5 நிமிஷம் கழிச்சு ரூம் கதவ யாரோ தட்டுனாங்க. அவனா தான் இருக்கும்னு போய் கதவ திறந்தேன். அவன் தான். 20 வருஷம் கழிச்சு அவன பாக்கறேன். காலர் வச்ச டி ஷர்ட்டையும், ஜீன்ஸ் பேண்ட்டையும் போட்டுட்டு நின்னுட்டு இருந்தான். கடைசியா பாக்குறதுக்கு ஸ்லிம்மா ஃபிட்டா இருந்தவன், இப்போ தாட்டையா  ஆகிட்டான். மீசைய ட்ரிம் பண்ணிட்டு இருந்தவன் இப்போ கட்டையா மீசை வச்சிருக்கான். நர முடி தெரிய கூடாதுனு டை வேற அடிச்சிருக்கான். என்ன பாத்த உடனே அவன் முகத்துல ஒரே சிரிப்பு. ரெண்டு பேருமே ஒரே நேரத்துல, 'என்னடா ஆளே மாறிட்ட? 'னு கேட்டுக்கிட்டோம். ரெண்டு பெரும் கட்டி புடிச்சு  'எப்பிடிடா? இருக்க?'னும் ஒரே நேரத்துல கேட்டோம். ரெண்டு பெரும் இப்டி ஒரே நேரத்துல பேசுறத நெனச்சு சிரிச்சிட்டு உள்ள வந்தோம். வந்து உக்காந்த உடனே, அவன் நேரத்த கடத்தாம, டைரெக்ட்டா விஷயத்துக்கு வந்தான்.

விஜயன்: சொல்லுடா. என்ன விஷயம்?

நான்: அது எப்படி சொல்லுறதுனு தெரியல.

விஜயன்: நீ 20 வருஷம் கழிச்சு ஒரு பிரச்சனைன்னு எனக்கு போன் பண்ணிருக்கானா, நீ சொல்லமாலே அது ஏதோ பெரிய பிரச்சனைன்னு என்னால புரிஞ்சுக்க முடியும். நீ எத சொன்னாலும், நான் கேக்க தயார் தான். சொல்லு 

நான் ஐட்டம் கிட்ட கேட்ட மொத்த விஷயத்தையும் அவன் கிட்ட சொன்னேன். ஆனாலும், சதிஷ் கலையரசிய அனுபவிச்சத சொல்ல விரும்பல. மறைச்சிட்டேன். சதீஷ கட்டிப்போட்டு, கலையரசிய அனுபவிச்சாங்கன்னு சொன்னேன்.     

விஜயன்: எங்க கை வைக்கிறோம்றோம்னு தெரியாம வச்சிட்டாங்க. இனி அவனுங்களுக்கு சாப்பிட்றதுக்கும் , கழுவுறதுக்கும் கூட அந்த கை உதவாது. நான் பாத்துக்கிறேன். நான் பாக்குறது இருக்கட்டும். இஃப் ஐ அம்  ரைட், நீ அல்ரெடி அவனுங்க யாருனு கண்டு புடிச்சிருப்ப.

நான்: யா!! யு ஆர் ரைட்!  நான் தேவையான ஃபுட்டேஜ்களாம் கலெக்ட் பண்ணி, அந்த ஆட்டோ நம்பர், அவனுங்க ரெண்டு பேரோட முகம் எல்லாத்தயும் கேதர் பண்ணிட்டேன்.

விஜயன்: எல்லா டீடைல்ஸையும் எனக்கு கொடு. நான் பாத்துக்கிறேன் அவனுங்கள.

நான் அவனுக்கு என் லேப்டாப்ல இருந்த எல்லா டீடைல்ஸையும் காமிச்சேன். அவன் ஐட்டம பாத்துட்டு,

விஜயன்: இவளையும் கவனிச்சிடட்டுமா?

நான்: இல்ல, வேணாம் விடு. அவளால தான் எனக்கு இப்படி ஒரு விஷயம் நடந்ததே தெரியும்.

விஜயன்:  சரி ஒகே. நான் விசாரிச்சிட்டு சொல்லுறேன். நீ போய் அவங்கள வீட்டுல பாரு. இந்த மாதிரி விஷயம்லாம் அவங்களுக்கு ட்ராமாவா மாறிடும். இந்த நேரத்துல நீ கண்டிப்பா அவங்க கூட இருக்கணும். பையனுக்கும் அம்மாவ காப்பாத்த முடியலன்னு ரொம்ப குற்ற உணர்ச்சியா இருக்கும். ரெண்டு பேருக்கும் இந்த நேரம் உன்னோட உதவி தேவ. ஆனா, அவங்களா சொன்னாலே ஒழிய, நீயா எதையும் தெரிஞ்ச மாதிரி காட்டிக்காத. இது உனக்கு நல்லாவே தெரியும், இருந்தாலும் சொல்லுறது என் கடமை. இதுல தப்பு அவங்க மேல இல்ல. தேவை இல்லாம தண்டனையை அவங்களுக்கு குடுத்துடாத.

நான்: எனக்கும் அதே கவலை தான்டா. வீட்டுக்கு போனா தான் தெரியும் என்ன நிலமனு.

விஜயன்: சரிடா. எனக்கு கொஞ்சம் வேல இருக்கு. நான் கிளம்புறேன். நீ கொஞ்ச நேரம் ரிலாக்ஸ் பண்ணிட்டு மனச தெளிவாக்கிட்டு கெளம்பு.

நான்: ஒகே டா. பை                           
     
விஜயன்: பை. நான் ஏதாவது  கெடச்சா உனக்கு சொல்லுறேன்.

நான் ஒரு மணி நேரம் கலங்கிருந்த என் மனச முடிஞ்ச அளவுக்கு தெளிவு பண்ண ட்ரை பண்ணேன். ஆனா பெருசா ஒன்னும் முடியல. இருந்தாலும் வீட்டுக்கு போயே ஆகணும்னு முடிவெடுத்து ஓரளவு மனச தேத்திட்டு 10 மணிக்கா ஹோட்டல செக் அவுட் பண்ணிட்டு வீட்டுக்கு கெளம்புனேன். வீட்டுக்கு போறதுக்கு 11 மணி ஆகிடுச்சு. காலிங் பெல்ல அடிச்சேன். சதிஷ் வந்து தொறந்தான். அவன் முகத்துல எந்த பதட்டமும் இல்ல. அவன் கிட்ட பேசுறப்போவும், நார்மலா தான் பேசுனான். கலையரசியும் பாத்ரூம்ல இருந்து வெளிய  வரப்போ, எந்த பதட்டமும் இல்லாம தான் வந்தா. அவளும் வழக்கம் போல தான் பேசுனா. எப்படி இவங்க ரெண்டு பேராலயும் நார்மலா இருக்க முடியுது? நாம பாத்தது இவங்கள தானா? ஐட்டம் சொன்னது உண்ம தானா? மாதிரி பல எண்ணங்கள் என் மனசுக்குள்ள ஓடிட்டு இருந்தது. இருந்தாலும் என் முகத்துல எதையும் காமிச்சிக்காம, கேஷுவலா ரெண்டு பேர் கிட்டயும் பேசிட்டு இருந்தேன். அடுத்த நாள் காலேஜ் இருக்குனு சதீஷ தூங்க சொல்லிட்டு, நான் கலையரசிய கூட்டிட்டு என் ரூம்க்கு வந்தேன்.

நான் கொலையே பண்ணிருந்தாலும் பரவால்ல, அவன் உயிர குடுத்து என்ன காப்பாத்துவன்னு சொல்லுற அளவுக்கு நான் அவனுக்கு அப்படி என்ன உதவி பண்ணிருப்பேன்னு நெனைக்கிறீங்க?