Thriller అభిమాన సంఘం

[anaamika]

"ఇప్పుడు పది గంటలు కావొస్తుంది. నీకున్న మెడికల్ నాలెడ్జి ప్రకారం, తనకి ఎప్పటి వరకు మెలకువ రావొచ్చు?" చేతి గడియారం వంక చూస్తూ ఆది ని రాహుల్ అడిగాడు.

"మనం ఆమెకి రెండు డోస్ లు ఇచ్చాము. ఒకటి క్లోరోఫామ్ ఇంకోటి Sodium Luminal  ఇంజక్షన్. మొత్తంగా ఆరు గంటల వరకు మత్తు ఉండొచ్చు. అంటే దాదాపుగా సాయంత్రం నాలుగు గంటలకి మెలకువ రావొచ్చు. అప్పటికి మెలకువ వచ్చినా, మత్తు ప్రభావం వెంటనే పోదు. అయిదు గంటల వరకు మొత్తం మత్తు ప్రభావం పోయి మామూలు మనిషి అవుతుంది" చెప్పాడు ఆది.

"ఏంటీ ? అంత సేపా ? మన పని మొదలు పెట్టడానికి అంతసేపు ఎదురు చూడాలా ?" చిరాకుగా అన్నాడు రాహుల్.

"ఏ పని ? ఏ పని మొదలుపెడతావు ?" గద్దించినట్లు అడిగాడు శరత్.

"ఇంకేం పని. ఆమెని దెంగే పని. మనం ఆమెని ఇక్కడికి ఎందుకు తెచ్చాము ? ఆమెతో మెడల్స్ అందుకోవడానికా ? బుద్ధి లేని ప్రశ్న అడుగుతావ్" అన్నాడు రాహుల్.

"నువ్వు నీ ఆశని చంపుకోవేం. మనం ఆమె అనుమతి లేకుండా, తన వంటి మీద చేయి వేయకూడదు. ఆమె ఎప్పుడు అందుకు ఒప్పుకుంటుందో అప్పుడు అది జరుగుతుంది. ఆమె అలా చెప్పడానికి ఒక్క క్షణం ముందు కూడా ఆమె మీద చేయి వేయడానికి వీలులేదు. ఈ మాటని నీ బుర్రలోకి గట్టిగా ఎక్కించుకో రాహుల్" కటువుగా చెప్పాడు శరత్.

"సరే ..... సరే ... నీ లెక్క ప్రకారం ముందు మనం ఆమెతో మాట్లాడాలి. ఆమెకి మెలకువ రాగానే ఆ పని మీద ఉందాం. అదంతా ఇక్కడే మనం ఆమెకి చెబుదాం" అన్నాడు రాహుల్.

"ఏ0 కంగారు పడకు. స్మిత కి పూర్తిగా తెలివి వచ్చాక, మనం ఆమెతో మాట్లాడదాం. కొద్దిగా కాదు, వివరంగా మాట్లాడదాం" చెప్పాడు శరత్.

"సరే, అయితే మనకి ఇంకా చాలా సమయం వుంది. మీ గురించి నాకు తెలియదు కానీ నాకు బాగా ఆకలి అవుతుంది. మనందరికీ ఇప్పుడు బలం కావలి. వెళ్లి వంట పనులు మొదలు పెడదామా ?" అన్నాడు రాహుల్.

ఆది, రంజిత్ లు రాహుల్ ని అక్కడినుండి బయటికి తీసుకెళ్లారు. కానీ శరత్ కి అక్కడినుండి కదలాలని అనిపించలేదు.

నెమ్మదిగా మంచం దగ్గరికి వెళ్లి స్మిత ముఖాన్ని పరిశీలనగా చూసాడు. ఆమె గాఢ నిద్రలో వున్నట్లుగా వుంది. అతనికి ఆమె దివి నుండి దిగివచ్చిన దేవత లా కనిపించింది. ఆమె వేసుకున్న జాకెట్ లోపల వున్న ఆమె ఎత్తైన స్తనాలు, ఆమె ఉఛ్వాస నిశ్వాసాలకి అనుగుణంగా కిందకీ మీదకి కదులుతున్నాయి. పొడుగ్గా వున్న కాళ్ళ మీది ఫ్రాక్ లోపలున్న నిధి కోసం ఎంతమంది మొగాళ్ళు వెర్రులెక్కి పోయి వుంటారు. ఆమె గురించి తానెన్ని కలలు కన్నాడు. ఎన్ని నిద్ర లేని రాత్రులు గడిపాడు. ఎన్ని విషయాలు తెలుసుకున్నాడు. ఇప్పుడు ఎవరికీ సాధ్యం కాని పని అతనికి సాధ్యమైంది. తన కళ్ళెదురుగా, తనకి అందేంత దగ్గరలో, ఒంటరిగా తాను స్మిత తో వున్నాడు. ఇలాంటి అనుభవం ఇప్పటివరకు ఎవరికీ దక్కలేదు.

కాకపొతే ఆమెని ఈ స్థితిలో చూడడం లేదా ఉంచడం అతనికి ఎక్కువ బాధని కలిగిస్తుంది. ఆమె ఇప్పుడు ఒక బందీలా వుంది. ఆమెకి ఇది తగదు. కానీ తప్పదు. ఇలా కాకుండా అతనికి ఇంకో అవకాశం ఉండదు. ఆమె ఇలా కొద్దిసేపే ఉంటుందని తనకి తాను సర్ది చెప్పుకున్నాడు. సాయంత్రం తనకి మెలకువ రాగానే, తమ ఉద్దేశం ఏమిటో తెలుసుకుంటుంది. వాళ్ళెందుకు చేయాల్సి వచ్చిందో అర్ధం చేసుకుంటుంది. ఆమె కళ్ళలో వాళ్ళు హీరో లుగా కనిపిస్తారు. తమని అర్ధం చేసుకుని తమ కోరికల్ని నెరవేరుస్తుంది.

శరత్ కి స్మిత తో తన జీవితం ఎలా గడవబోతుందో తలుచున్నాక, అతని పెదవుల మీద నవ్వు ఏర్పడింది. అది తన జీవితాశయం. అలాగే జరిగి తీరుతుంది.

శరత్ తన బాగ్ తీసుకుని అందులోని వస్తువుల్ని బయటపెట్టాడు - అవి తాను స్మిత కోసం తీసుకున్న వస్తువులు. టూత్ బ్రష్, పేస్ట్, దువ్వెన, హెయిర్ బ్రష్, సబ్బు, గర్భ నిరోధక మాత్రలు, KY lubricating jelly, ఒక బాగ్, face and body lotion, టిష్యూ పేపర్ లు బాత్ రూమ్ లో పెట్టాడు.

బెడ్ రూమ్ మంచం ప్రక్కన ఒక జత ఖరీదైన బాత్ రూమ్ చెప్పులు ఉంచాడు. టీపాయ్ మీద ఒక గడియారం, ఒక మంచి నీళ్ల గ్లాస్ పెట్టాడు. పక్కన వున్న టేబుల్ డ్రాయర్ లో తాను ఇష్టపడి స్మిత కోసం కొన్న సీత్రూ నైట్ గౌన్ ఉంచాడు.  

తన బాగ్ నుండి కొన్ని నవలలను తీసి అక్కడ పెట్టాడు. తాను ఆమె గురించి తెలుసుకున్న వివరాల బట్టి, ఏ ఏ రచయితలంటే ఇష్టమో వాళ్ళ పుస్తకాలు అక్కడ పెట్టాడు. చివరలో తనకెంతో ఇష్టమైన, ప్రేమ గురించి చెప్పిన ఒక రచయిత పుస్తకాన్ని కూడా అక్కడ పెట్టాడు.

అదంతా అయ్యాక తన బాగ్ నుండి ఒక కవర్ తీసాడు. అందులో ఆమె కొంచెం వివాదాస్పదంగా ఇచ్చిన ఇంటర్వ్యూ పేపర్ లను పెట్టాడు. అవి ఆమె ప్రేమ మరియు సెక్స్ మీద వెలిబుచ్చిన తన అభిప్రాయాలు. మళ్ళీ అతను మంచం కాళ్ళ దగ్గరికి వచ్చి నిలబడ్డాడు. ఆమెను అక్కడ పడుకోబెట్టినప్పుడు ఎలా వుందో ఇప్పుడూ అలానే వుంది. ఒక్క ఇంచ్ కూడా కదలలేదు. ఆమె భారంగా ఊపిరి తీసుకుంటుంది. ఆమెని ఒక ఆరాధనా భావంతో చూసాడు.

శరత్ తన బాగ్ ను తీసుకుని, ఆ గది తలుపుల దగ్గరికి వచ్చి, చప్పుడు కాకుండా బయటినుండి తలుపు వేసాడు.

అక్కడినుండి అతను నేరుగా అంతకు కొన్నిరోజుల ముందు పంపిన తన వస్తువుల దగ్గరికి వెళ్లి, తన వస్తువుల్ని తీసుకున్నాడు. తర్వాత ఆ ఇంటిని తిరిగి చూడడం మొదలుపెట్టాడు.

ఆ ఇంటికి విశాలమైన వరండా వుంది. ఒక సోఫా, మూడు కుర్చీలు వున్నాయి. ఒక చెక్క బల్ల కూడా వుంది. అక్కడినుండి వంట గదిలోకి దారి వుంది. వంట గది కూడా పెద్దగా వుండి, దానిలోనే డైనింగ్ టేబుల్ కూడా వుంది. అప్పుడే దాని మీద రంజిత్ భోజనాన్ని పెట్టాడు. కిచెన్ లోనుండి రాహుల్, ఆది మాట్లాడుతున్న మాటలు వినిపిస్తున్నాయి. హాల్ లో వున్న టేబుల్ మీదే TV వుంది. దాని వెనుకగా వున్న తలుపు నుండి వెళితే, అక్కడ చిన్న బెడ్ రూమ్ వుంది. అక్కడ రెండు బెడ్ లు వేసి వున్నాయి. దానితో పాటు అక్కడ రాహుల్, రంజిత్ ల వస్తువులు వున్నాయి.

ఆ రూమ్ కి ఒకవైపు తెలుపుంది. దానిని తెరిచి చుస్తే అది బాత్ రూమ్ అని అర్ధమైంది. హాల్ నుండి చిన్న బెడ్ రూమ్ పక్కాగా వెళితే, అక్కడొక చిన్న cubicle లాంటి గది వుంది. అక్కడ కార్తీక్ వాడిన బండి సామాన్లు ఒక పక్కాగా పెట్టబడి వున్నాయి. దానికి ఒకవైపు రెండు పరుపులు కింద వేసి వున్నాయి. ఒక బెడ్ ప్రక్కన ఆది బాగ్ వుంది. రెండోది తన కోసం అని అర్ధం అయింది. అక్కడ శరత్ తన బాగ్ ని పెట్టాడు. అక్కడినుండి ఒక తలుపు నేరుగా వాళ్ళు వచ్చిన బైక్ పార్కింగ్ వైపు దారి తీసింది. రెండో తలుపు తిరిగి కిచెన్ వైపు వుంది. అక్కడికి వెళ్లి తొంగి చుస్తే ముగ్గురూ తింటూ కనిపించారు.

ఆ గదిలో వున్న మూడు కప్ బోర్డు అరల్లో, ఒక అరలో తన వస్తువుల్ని సర్దడం మొదలుపెట్టాడు. బట్టల్ని నీట్ గా సర్దాడు. షూస్ ఇంకా చెప్పుల్ని ఒక మూలలో పెట్టాడు. ముందు అనుకున్న ప్రకారం, తదుపరి వారం తను, ఆది రెండో బెడ్ రూమ్ లోకి మారితే, రాహుల్, రంజిత్ ఈ గదిలోకి వస్తారు. ఇక చేసేదేమి లేదు అనుకున్నాక శరత్ కిచెన్ లోకి వెళ్ళాడు.

అక్కడ తన అపార్ట్మెంట్ గదిలో ఉండాల్సిన వంట సామగ్రి కన్నా ఇక్కడే ఎక్కువ ఉండడం చూసి సంతోష పడ్డాడు. అతనికి, అక్కడున్న కరెంటు పొయ్యిని చూసాక, తమకోసం స్మిత ఎప్పుడు వంట చేస్తుందో, తమతో కలిసి అన్ని పనులు ఎప్పుడు షేర్ చేసుకుంటుందో అనిపించింది. తన ఆలోచనలనుండి బయటికి వచ్చి, తన స్నేహితులతో తినడానికి కూర్చున్నాడు.

రాహుల్ గట్టిగానే లాగిస్తున్నాడు. అతని పక్కనే కూర్చున్న ఆది గోధుమ రొట్టెలకి వెన్న రాసుకుని తింటున్నాడు. రంజిత్ కూడా ఒక చేత్తో బ్రెడ్ తింటూ, ఆది తెచ్చిన portable టీవీ ని చెక్ చేస్తున్నాడు. అంతలో అది ఆన్ అయింది. అందులో వీడియో అస్పష్టంగా, ఆడియో వస్తూ పోతూ వుంది.

"నేను దీనికి మెయిన్ టీవీ కి ఇచ్చిన ఆంటెన్నాని కలుపుతా. అప్పుడు సరిగ్గానే వస్తది" చెప్పాడు రాహుల్.

"అయినా దాని గురించి బాధ ఎందుకు ? మనకి మెయిన్ టీవీ ఉందిగా. అందులో క్రికెట్ మ్యాచ్ చూసుకోవచ్చు" రంజిత్ చెప్పాడు.

"క్రికెట్ మ్యాచ్ ? మనకి ఆటలు చూసే టైం కూడా వుంటుందా ?" అన్నాడు రాహుల్.

"కొంచెం బుర్ర వాడు రాహుల్. మనతో స్మిత వున్నా, ఏ మనిషి ఒక్క బెడ్ రూమ్ లో మాత్రమే గడుపుతాడు ?" రంజిత్ ప్రశ్నించాడు.

"బహుశా నువ్వు ఆలా వుండలేవేమో !! కానీ నేను ఉండగలను. నేను అలా ఇంతకుముందు వున్నా. నేను ఈ సెలవలని రెండు విధాలుగా ఎంజాయ్ చేద్దామని వచ్చా. దెంగడం ఇంకా పడుకోవడం. అలా చేయడం ఎంత బావుంటుంది. రోజులో ఎనిమిది గంటలు పడుకోవాలి...... పదహారు గంటలు దెంగుతూనే ఉండాలి. అటు చూడు - మనతో ఎవరు చేరారో. ఇంతకీ ఇప్పటివరకు ఎక్కడున్నావ్ శరత్ ?" అడిగాడు రాహుల్.

"నేను స్మిత గదిని సర్దుతున్నా" ఒక కుర్చీ లాక్కుని కూర్చుంటూ చెప్పాడు శరత్.

"నువ్వు అలాంటిదే చేస్తావనుకున్నా. అంతే చేసావా ? మేము ఎవ్వరం లేమని చూడాల్సినవి అన్నీ చూసేసావా ? ఆమెకి ఎలాగూ స్పృహ కూడా లేదుగా" అన్నాడు రాహుల్.

"నా గురించి నీకు అంతకన్నా ఎక్కువే తెలుసనుకుంటా" చెప్పాడు శరత్.

"ఆమె ఇంకా అలానే పడుకుందా" అడిగాడు రంజిత్.

"సోయి లేకుండా పడుకుంది" చెప్పాడు శరత్.

"ఈ రాత్రికి ఆమెలో వేడి పుట్టిద్దాం. ఏమంటావు ఆది ? నీ ముసలి రాడ్ ని ఆమెలో దింపుతావా ? లేక రంజిత్ తో కలిసి మ్యాచ్ చూసుకుంటావా ? అసలైన మ్యాచ్ ఆడడం అంటే తెలుసా ఆది ?" రాహుల్ అన్నాడు.

"మనం మన పూర్తి పేర్లను కానీ, ముద్దు పేర్లను కానీ పిలుచుకోకూడదు అని అనుకున్నాం కదా" ఆది గుర్తు చేసాడు.

"నాకు గుర్తుందిలే ముసలోడా !! ఆమె దగ్గర వున్నప్పుడు మనం పేర్లు పిలుచుకోవద్దు. కానీ ఇలా మనమే వున్నప్పుడు ............"

"ఇక్కడ ఎప్పుడు, ఎలా పిలుచుకోవాలి అనేది కాదు. మనం ఒక అలవాటులా చేసుకోవాలి. లేకపోతే మర్చిపోతాం"

"సరే సరే, నీకు ఏ మ్యాచ్ ఆడడం ఇష్టమో ఇంకా నాకు చెప్పలేదు. ఆ అమ్మాయి నా మనసులోనే లేదని మాత్రం చెప్పకు"

"నేను స్మిత గురించి అనుకోలేదని అబద్దం మాత్రం చెప్పను. అయితే నిజం చెప్పాలంటే, మనం ఈరోజు ప్రొద్దున చేసింది ఎవరైనా చూసి వుంటారా అనిపిస్తుంది" అన్నాడు ఆది.

"చుసిందిగా, ఆ కుక్క మనల్ని చూసింది. అయితే అది మాట్లాడుతుందని నేను అనుకోను" అన్నాడు రాహుల్.

"ఆమె మాయం అయిందని వాళ్ళకి తెలియగానే, ఆమె ఎస్టేట్ మొత్తం వెతుకుతారు. మనమేమైనా ఆధారాలు వదిలి ఉంటామా ?" ఆది అన్నాడు.

"ఏమి ఆధారాలు ?"

"మనం గేట్ తెరిచేటట్లు చేసాం కదా. అదేమన్నా తెలుస్తుందా ?"

"మళ్ళీ నేనే వెళ్లి యధావిధిగా పెట్టేసాను కదా"

"నువ్వు మోటార్ బాక్స్ ని బలవంతంగా తెరిచావు కదా. అది గమనించరా ?"

"గమనిస్తే ? దానివల్ల వాళ్లకేం తెలుస్తుంది ? మన పాత్ర ఉందని ఎలా తెలుసుకోగలరు ? అవకాశమే లేదు. మనం సురక్షితం"

"మన ట్రక్ మీద నువ్వు మందుల కంపెనీ పేరు వేశావు కదా ! దాన్ని ఎవరైనా గుర్తు పెట్టుకుంటే ? మనం తర్వాత దాని పేరుని మార్చి ఉంచుదాం. వేరే ఇంకో పేరు ఏదైనా పెడదాం. అలాగైతే గుర్తు పట్టడం కష్టం అవుతుంది"

"ఈ ఆలోచన బావుంది రాహుల్" అన్నాడు రంజిత్.

"తన చేతులు చాచి స్మిత నన్ను కౌగిలించుకుంటే నేను అలాగే మారుస్తా. టైం పదకుండు దాటింది. ఇంకా ఆరు గంటలు ఎదురుచూడాలి. అంత సమయం వృధా చెయ్యడం నాకిష్టం లేదు. స్మిత ఎప్పుడు ఒప్పుకుంటుందో, అప్పుడు మొదటి అవకాశం నాదే. మొదటి మ్యాచ్ నేనే ఆడతాను" చెప్పాడు రాహుల్.

"రాహుల్, వూరికే పరాచికాలు ఆడకు. ఆమెకి స్పృహ వచ్చిన తర్వాత, ఆమె ఈ వాతావరణానికి అలవాటు పడాలి. మనతో మాట్లాడాలి. తర్వాత నువ్వు ఆమెతో మాట్లాడి ఒప్పించుకోవాలి. ఇదంతా ఒక్క నిమిషం లోనో, ఒక్క గంట లోనో అయ్యేది కాదు. బహుశా ఒకటి రెండు రోజులు పట్టొచ్చు" చెప్పాడు శరత్.

"సరే, నీ కలల రాణికి ప్రతి అవకాశం ఇద్దాం. నేను పొందబోయే సుఖం కోసం ఇంకొన్ని రోజులు ఎదురుచూస్తా. నువ్వమైనా తింటావా ?"

"ఇప్పుడు వద్దు. నాకు ఆకలి గా లేదు"

"నాకు అర్ధం అయింది. నువ్వు ఏమి తినాలని అనుకుంటున్నావో నాకు తెలుసు" వంకరగా నవ్వుతూ అన్నాడు రాహుల్.

"నేను బయట కొంచెంసేపు నడుస్తా. పరిశుద్ధమైన ఈ గాలిని ఆస్వాదిస్తా. తర్వాత నేను రాస్తున్న నా నోట్స్ ని చూసుకుంటా" చెప్పాడు శరత్.

"నోట్స్ ఏంటి ? ఏమంటున్నావు ? ఇప్పుడు జరుగుతున్నదంతా పేపర్ మీద పెడుతున్నావా ? అంటే డైరీ లా రాస్తున్నావా ?" కోపంగా అడిగాడు రాహుల్.

"లేదు. డైరీ లా కాదు ............."

"మరేంటి ? నీకేమన్నా మతి పోయిందా ? లేకపోతే నీ పధకం అంతా రాసుకున్న దాని ప్రకారం చేశామని, ఇది కూడా రాయడం మొదలు పెట్టావా ?"

"నువ్వేం కంగారు పడకు. నువ్వు భయపడాల్సిన పని లేదు. నేను రచయితని కాబట్టి నాకొచ్చిన ఆలోచనల్ని నేను రాసుకుంటుంటా. మనం చేసిన కొన్ని ముఖ్యమైన పనుల్ని రాసా. అయితే ఎక్కడా పేర్లు రాయలేదు. ఒక కథ లా రాసా"

"అది అలానే ఉండనివ్వు. ఒకవేళ నువ్వు పొరబాటున మనం చేస్తున్నట్లు ఆధారాలు రాసావనుకో, అది ఎవరైనా చేతుల్లో పడిందనుకో, మా ప్రతి ఒక్కరినీ నువ్వు ఆపదలో పడేసిన వాడివి అవుతావు నీతో సహా"

"నేను చెబుతున్నా కదా ! నువ్వు ఈ సంగతి మర్చిపో రాహుల్. నేనేమైనా పిచ్చి వాడినా ? నా పతనాన్ని నేనే కోరుకుంటానా ? నాతో బాటు మీ ముగ్గురి జీవితాల్ని నాశనం ఎందుకు చేస్తాను ? దీని గురించి మర్చిపో"

"మన పేర్లని మాత్రం నువ్వు ఎక్కడా రాయకు" అని చెప్పి రాహుల్ కిచెన్ లోకి వెళ్ళాడు.

శరత్ కూడా అక్కడినుండి బయటికి వచ్చాడు.

ఆరోజు జరిగిన మొత్తం సంఘటనని రాద్దామని అనుకున్నాడు కానీ రాహుల్ తో అయిన మాటల వల్ల అతనికి ఇప్పుడు రాయాలని అనిపించలేదు. తను రాయాలనుకున్నది కూడా ప్రత్యేకంగా రాహుల్ గురించే. అతని మనస్తత్వం గురించే. ఇప్పుడు అది రాస్తే, తన పని సింహం తోక పట్టుకుని కెలికినట్లు అవుతుంది. అదీకాక వాళ్ళ మధ్య అభిప్రాయ బేధాలు మొదలవుతాయి.

అతనికి ఆ కొండ ఎక్కి చుట్టూ అంతా చూడాలని అనిపించింది కానీ మంచిది కాదని అనుకున్నాడు. అతనికి రాత్రంతా సరి అయిన నిద్ర లేదు. వరండాలో వున్న అరుగు మీద కూర్చొని, కాళ్ళను ఎదురుగా వున్న రైలింగ్ మీద పెట్టాడు.

ఇంత గొప్ప పధకాన్ని విజయవంతంగా పూర్తి చేసినా తనకెందుకు సంతోషం కలగడం లేదు. చాలా కొద్ది మంది మనుషులు మాత్రమే తాము కన్న కలల్ని నిజం చేసుకుంటారు. ఇప్పడు తనేం కల కన్నాడో ఆ కల పక్కనున్న బెడ్ మీద వుంది.

తనకెందుకు కల నిజమైందన్న పారవశ్యం లేదు.

ఆలోచించగా అతనికి ఒక కారణం తట్టింది.

ఇప్పటివరకు స్మిత గురించి ఎన్నో కలలు కన్నాడు. తన ఊహాలోకంలో ఆమెతో విహరించాడు. ఆమెతో ఎన్నో ఫాంటసీ లు ఊహించాడు. ప్రతి కల, ప్రతి ఫాంటసీ లో ఇద్దరే వుండేవాళ్ళు. ఇంకొక మనిషి ఎవరూ లేరు. కేవలం తామిద్దరే. అయితే ఇప్పుడు ఇంకో ముగ్గురు అతనితో కలిశారు. అందులో రాహుల్ వాడుతున్న భాష, స్మిత పట్ల అతని ప్రవర్తన అతనికి చాలా చికాకు కలిగిస్తుంది. మామూలుగా వున్న రంజిత్, ఆది లనే అతను తన కలలో చోటివ్వడానికి ఇష్టపడడం లేదు అలాంటిది రాహుల్ ని భరించడం ఇంకా కష్టంగా వుంది. అందుకే తనకి, తాను ఊహించిన అనుభూతి కలగడంలేదు.

వాళ్ళని తన పధకంలో భాగం చేసుకుని తన కోరికను తీర్చుకునే భాగంలో మొదటి అడుగు వేసాడు. రంజిత్, ఆది లు వయసు ఎక్కువ ఉన్నోళ్లు. అలాగే రాహుల్ తీవ్ర మనస్తత్వం కలవాడు. అతడిని ఏ అమ్మాయి ప్రేమించి ఇష్టపడడం జరగదు. అలాగే స్మిత కూడా ఆ ముగ్గురిని దూరం పెడుతుందని ఊహించాడు. అందుకే ఆమె ఇష్టం లేకుండా తనని ముట్టుకోకూడదు అన్న నియమాన్ని పెట్టాడు. ఇప్పుడు ఒకవేళ స్మిత వాళ్ళని ఒప్పుకున్నా అది భరించే స్థితిలో అతను లేడు. అయినా ఆమె ఒప్పుకోదు అన్న నమ్మకం అతనికి వుంది. తన ప్రేమను ఆమె అంగీకరిస్తుంది.

ఇలా ఆలోచించుకుంటూనే అతను నిద్రలోకి జారిపోయాడు. ఆ నిద్రలో నగ్నంగా వున్న తను, స్మిత తో కౌగిలిలో ఒదిగి, ఆమె పెదవుల్ని ముద్దాడుతూ, ఆమెని ఆక్రమించుకుంటుండగా .....

అతని భుజాల్ని పట్టుకుని ఎవరో గట్టిగా వూపుతున్నారు. దానితో అతను తన కల నుండి బయటపడి చూస్తే, ఆది అతన్ని పిలుస్తూ, నిద్ర లేపుతున్నాడు.

"రాత్రి నిద్ర లేకపోయేసరికి తెలియకుండా నిద్ర పోయా. ఎందుకు లేపుతున్నావు ఆది ?" అని అడిగాడు.

"స్మిత లేచింది. ఆమెకి మనమిచ్చిన మత్తు దిగిపోయింది. ఇప్పుడు పూర్తి మెలకువతో వుంది"

శరత్ ముఖాన ఐస్ నీళ్లు కుమ్మరించినట్లు అయింది.  "ఇప్పుడు టైం ఎంత అయింది ?" అన్నాడు.

"దాదాపుగా అయిదున్నర"

"పూర్తి మెలకువ వచ్చిందని అన్నావా"

"అవును. పూర్తిగా"

"ఆమెతో ఎవరైనా మాట్లాడారా ?"

"ఎవరూ మాట్లాడలేదు"

"మిగిలిన ఇద్దరూ ఎక్కడున్నారు ?"

"నీ కోసం ఎదురు చూస్తూ ఆమె గది తలుపు వద్ద వున్నారు"

"మనమిప్పుడు ఎదో ఒకటి చేయాలి"

రాహుల్, ఆది తో కలిసి మిగిలిన ఇద్దరి దగ్గరికి వెళ్ళాడు.

"అనుకున్న టైం వచ్చింది. అయిదు నిమిషాల క్రితం నుండి కాళ్ళని తంతూ పెద్దగా అరవడం మొదలు పెట్టింది" రాహుల్ చెప్పాడు.

"ఆమె ఏమంటుంది ? ఏమని అరుస్తుంది ?" కంగారుగా అడిగాడు శరత్.

"నువ్వే విను"

శరత్ తలుపుకి చెవి ఆనించి వినడానికి ప్రయత్నించాడు. ఆమె కొట్టుకుంటున్న శబ్దం తెలుస్తుంది. ఎదో అరుస్తుంది. తలుపు మూసి ఉంచడం వల్ల సరిగా తెలియడంలేదు.

"అన్నిటికి ప్రధాన కర్త వి నువ్వే. అందుకే మనం లోపలికి వెళ్లి ఆమెతో మాట్లాడదాం. నువ్వు అంతా సరిగ్గా జరిగేటట్లు మాట్లాడు" చెప్పాడు రాహుల్.

శరత్ కి కూడా భయంగానే వుంది. అయితే మిగిలిన ముగ్గురూ అతడినే చూస్తున్నారు. అతనికి తాను వంటరిగా ఉంటే బావుండేదని అనిపించింది. అప్పుడు వెళ్లి ఆమెని తన దారికి తెచుకునేవాడు.

"అలా కాదు. అందరం అంటే భయపడొచ్చు. నేను ఒంటరిగా వెళ్లి మాట్లాడే ప్రయత్నం చేస్తా. తర్వాత మీరు ........"

"అలా నేను ఒప్పుకోను. మీరిద్దరు లోపల వుంటారా ? అప్పుడు ఆమెని నీకు అనుగుణంగా మార్చుకుంటావు. మనం మొదటి నుండి అనుకున్నట్లు, ఇప్పుడు కూడా అందరం కలిసే వెళదాం. మేము మాట్లాడము. నువ్వే మాట్లాడి ఒప్పించు. ఆమె ఒప్పుకున్నాక మనం లాటరి వేసి, ఎవరి వంతు వస్తే వాళ్ళు ఆమెతో గడుపుతారు" చెప్పాడు రాహుల్.

"సరే అయితే. ఏది జరిగితే అదే జరగనివ్వు" వేరే దారి లేక ఒప్పుకున్నాడు శరత్.

టెన్షన్ తో అతడు తలుపు తెరవడానికి చేతిని ముందుకి చాచాడు.

***