Romance అందము - అంధము (Small Story)

[Sweatlikker]

ఆరు తర్వాత నేను ఇక్బాల్ కేఫ్ కి పోయాము. కొన్ని నిమిషాలకి, “ హై కిరణ్, థాంక్స్ ఫర్ కమింగ్ ” అని హేశ్విత అనడం వినిపించింది.


నేను: హై హేశ్విత

హేశ్విత: ఇక్బాల్ మీరు అవసరం లేదు. నేను కిరణ్ వెళ్తాము.

ఇక్బాల్: మీరు ఆయనను చూస్కోలేరు. ఏమైనా అయితే అమ్మగారు నన్ను చంపేస్తారు.

ఇక్బాల్ మాట ముగిసేసరికి నా చేతికి వెచ్చగా అనిపించింది. నా చేతిరేఖలు ఆమె రేఖలను వేడిగా రుద్దుకున్నాయి. 

హేశ్విత: ఏం కాదు నా స్కూటీ ఉంది. జాగ్రత్తగా తీసుకెళ్ళి జాగ్రత్తగా మళ్ళీ ఇక్కడే దింపుతాను.

ఇక్బాల్ ఏదో తుత్తర్లో చెప్పేలోపు నేనే ఒప్పేసుకోవాలి.

నేను: ఓకే.

ఇక్బాల్: భయ్యా అదీ...

హేశ్విత: అరె నేను ఉన్నాను, మీ భయ్యాని విడిచి ఎక్కడికీ పోను. 

ఆ మాట మనసుని గుచ్చుకుంది. నా చేతిని పట్టు పెంచాను, ఆమె చేతిని నమ్మకంగా పిసుకుతూ.

హేశ్విత: పదండి. నేను ఉన్నా కదా.

ఇక్బాల్: సరే కలుద్దాం.

నేను నిల్చిన. నా చేతిని వదలట్లేదు. నాకు ఆ టేబుల్, కెఫ్ ఎంట్రీ అలవాటే, అడుగులో అడుగు వేసి బయటకి వచ్చాను.

హేశ్విత: ఒక్క నిమిషం అలాగే నిల్చోండి.

నేను: హ్మ్...

ఇక్బాల్: సరే నేను పోతున్నా, అక్కడి నుంచి ఇక్కడి వచ్చేటప్పుడు ఫోన్ చెయ్యి భయ్యా.

నేను: సరే ఇక్బాల్.

స్కూటీ స్టార్ట్ అయినట్టు వినిపించింది. 

హేశ్విత: ముందుకి రండి కిరణ్ 

నేను ముందుకి రెండు అడుగులు వేసాను.

హేశ్విత: కుడి కాలు ఎత్తాలి. ఎక్కండి.

నేను ఎక్కి కూర్చున్న. ఇక్కడ చెయ్యి పెట్టాలో తెలీలేదు. నా ఎడమ చేతిని ఆమె పట్టుకొని ఉంది. అప్పుడే నా చేతిని ఆమె భుజం మీద వేసుకుంది.

హేశ్విత: వెళ్దామా సరిగా కూర్చోండి.

నాకు వనుకొచ్చింది, నేనెప్పుడూ ఇలా బండి మీద కూర్చోలేదు, ఎక్కడికి పోయినా కార్ ఉండేది. 

నేను: అంటే నేనిలా ఎప్పుడూ కూర్చోలేదు.

హేశ్విత: ఏం కాదు నన్ను పట్టుకోండి.

నా ఎడమ చేతు ఆమె భుజం మీద మెత్తగా పట్టుకున్న. కుడి చేతిని ఎక్కడ పెట్టాలో తెలీలేదు, నా మోకాళ్ళ ముందు రుద్దుకుంటూ కాస్త ముందుకని దొరికింది పట్టేసుకున్న.

నా చేతి ఏదోమృదువైన వెచ్చని వంక ఉన్న గుజ్జులంటి దాని మీద పడింది. ఒక చిన్న వణుకు పాకింది అక్కడ, అది నా అరచేతికి తెలిసింది.

హేశ్విత: కిరణ్ అది నా నడుము. కాస్త కింద పెట్టండి చేతిని.

అమ్మాయి నడుము. నా చేతు నా మాట వినట్లేదు, అక్కడే ఐస్కాంతంలా అతుక్కుంది. నాకు బలం రావట్లేదా, లేక నేను బలహీనం అయ్యాన అర్థం కాలేదు.

నా జ్ఞానం పెరకు, అమ్మాయిలు టాప్ వేసుకుంటే అది వాళ్ళ మొకాళ్ళ వరకూ, పంజాబీ డ్రెస్ వేసుకుంటే అది వాళ్ళ మోకాళ్ళ కిందకి, ఫ్రాక్ వేసుకుంటే నిండుగా ఉంటుంది. నడుము కనిపించేలా ఉండేది చీర అని మా తమ్ముడు కొన్నిసార్లు చెప్పాగా విన్నాను.

నేను: ఓహ్... 

అలా కష్టంగా నా చేతిని కిందకి జారిస్తే కాటన్ బట్ట తగిలింది.

బండి కదిలింది. అలా బిగుసుకొని కూర్చునా.

నేను: చీర కట్టుకున్నారా మీరు?

హేశ్విత: అవును.... మీకెలా తెలుసు?

నేను: చీరలోనే కదా నడుము కనిపిస్తుంది.

హేశ్విత: ఏంటి మీకు కనిపిస్తుందా?

నేను: లేదండీ... మా తమ్ముడు చెప్పాడు, ఆడవాళ్ళ డ్రెస్ ఇలా ఉంటుంది అని.

హేశ్విత: ఓహో.... నేనింకా మీకు చూపిందేమో యాక్టింగ్ అనుకున్నాను.

నేను: ఊర్కో హేశ్విత, అసలే నాకు భయంగా ఉంది. స్కూటీ ఎక్కడం కొత్త.

హేశ్విత: హహ... భయం ఎందుకు, నాకు లైసెన్స్ ఉంది. మెల్లిగానే పోతున్నా.

నేను: హ్మ్...


స్టూడియోకి చేరుకున్నాము. అక్కడ నన్ను చెయ్యి పాటుకొని తీసుకెళ్ళి ఒక కుర్చీలో కూర్చోబెట్టింది. విజయ్ అని ఎవరో వచ్చారు, ఆయన ముందు నన్ను డబ్బింగ్ చెప్పమంది. ఏం చెప్పాలి అని అడిగితే ఒక డైలాగ్ చెప్పారు ఆ విజయ్.

విజయ్: రేయ్ గుండు గౌతమ్, ప్రజలకు నేను చేసే చెడు కనిపించేంతవరకే నీ మంచి కనిపిస్తుందిరా. నేను చెడు ఆపేస్తే నీ మంచికి విలువ ఉండదు. అందుకేరా నేను రే పులూ... ఎల్లుండులూ చేస్తున్నాను. ఆ రే పులే లేకుంటే, ఇక్కడ ఆడవాళ్ళకి అన్యాయం జరుగుతుందని ముందుకు వచ్చి గొంతు విప్పేవాడు ఎక్కడున్నాడురా. నేను లిక్కర్ ఫ్యాక్టరీ నడుపుతున్నా కాబట్టే మొగాళ్ళు తాగి ఇళ్లలోకి పోయి అందంగా లేని పెళ్ళాన్ని కూడా ఐశ్వర్యాలా ఊహించుకొని కాపురం చేస్తున్నారు, నా లిక్కరే లేకుంటే నెక్కర్లు వేసుకునే పొరగాళ్ళు వాళ్లకు పుట్టేవాల్లె కాదురా. చదువు పేరుతో ప్రైవేటు బడులు నడుపుతూ అధిక ఫీజులు దొబ్బుతూ కష్టపెట్టి మరీ ర్యాంకులు తెప్పిస్తున్నారా, నేను ర్యాంకులు తెప్పిస్తునా కాబట్టే ఇవాళ పిల్లల మధ్య పోటీ తత్వం పెరిగి, కేవలం ఇంజనీర్లు, డాక్టర్లు, కలెక్టర్లు అని ఆశయాలు పెట్టుకుంటూ తల్లి తండ్రుల పేరు నిలపేస్తున్నారు, అవే లేకుంటే మన దేశంలో కూడా చాలా కథల పుస్తకాలు వచ్చి, జనాలు కథలు చదవడం అలవాటు పడి, ఎంతో మంది రచయితలుగా మారి ఈ ఉద్యోగాలకు పోటీలు తగ్గి విలువ ఉండేది కాదురా. నీమంచి కంటే నా చెడు గొప్పదిరా ఈ కాలం తల్లితండ్రుల దృష్టిలో....... ఇది చెప్పాలి కిరణ్ మీరు.


డెయ్య్.... అడివెయ్యమడియా, అది డైలాగ్ ఆ లేక ఇంగ్లీష్ లెసన్ సుమ్మరీనా.

నేను: భాలే చెప్పారు విజయ్ గారు ఆగకుండా. నాకు ఊపిరి ఆడదేమో అంత లెంగ్త్ చెప్పాలంటే?

నా కుడి భుజం మీద చెయ్యి పడింది.

హేశ్విత: పేపర్లో చూసుకుంటూ చెప్పడమే కిరణ్ 

అంతే చెప్పేసాను. 

తిరిగి కేఫ్ దగ్గర నన్ను తొమ్మిది గంటలకు డ్రాప్ చేసింది. 

ఆ యూట్యూబ్ సిరీస్ పుణ్యమా అని సిరీస్ అయిపోయేదాకా నేను హేశ్విత స్టూడియోకి కలిసే వెళ్ళాము, కలిసే వచ్చాము. అలా ఫిబ్రవరి దాటింది.

తను స్టూడియో విషయాలే ఎక్కువ మాట్లాడేది, మా కంపనీలో వర్క్ గురించి మాట్లాడుతూ ఉండేది. తను డ్రెస్ డిజైన్స్ చేసి చూపిస్తే spectruma ఓనర్, అదే సూర్యని తిట్టుకునేది. ఏంటో నేను సూర్య అన్నయ్యని అని చెప్పుకోకుండా నవ్వేవాడిని.

మార్చి రెండో తారీఖు, ఇక్బాల్ చెయ్యి పట్టుకొని ఇంటికి చేరుకున్నాక, అమ్మ నాకు ముద్దలు పెడుతూ ఎప్పుడు అడుగుతుందా అని నేను అనుకుంటున్న ప్రశ్న అడిగింది.

అమ్మ: ఎక్కడికెళ్తున్నావు రోజు?

సూర్య: అవును, సాయంత్రం ఆరుగంటలకు పోతున్నాడు, రాత్రి తొమ్మిదింటికి వస్తున్నాడు. ఇక్బాల్ ని అడిగితే చెప్పొద్దు అన్నావంటా ఏంట్రా?

నేను: ఏం లేదు. ఒక స్టూడియోలో డబ్బింగ్ చెప్తున్న.

అమ్మ నవ్వింది. 

అమ్మ: ఏంటి డబ్బింగ్ ఆ? నువ్వెందుకురా డబ్బింగ్ చెప్పడం. ఐతే ఈ విషయం మాతో చెప్పుకోడానికి నామూషి అనుకున్నావా?

సూర్య: కాదు కాదు అమ్మ, విషయం ఇంకోటి ఉంది.

అమ్మ: అవునా ?

సూర్య: అన్నగారిని ఎవరో అమ్మాయి కేఫ్ దగ్గరికి స్కూటీ మీద వచ్చి ఎక్కించుకొని పోతుంది.

అమ్మ: ఏంటి నిజమా?

సూర్య: హా మరీ... కొత్త స్నేహాలు వచ్చాయి నీ పెద్ద కొడుక్కి. మరి అది స్నేహమో లేక...

నేను: ఆపురా... ఏదో నా వాయిస్ బాగుంది, అదీ ఇదీ అంటే టైంపాస్కి పోతున్న. అయినా నీకెలా తెలుసురా?

సూర్య: బాబూ, నాకు ఒక కన్ను కంపనీ మీద, ఇంకో కన్ను నీమీద ఉంటది, అది మరచిపోకూ.

నేను: సర్లే.

సూర్య: అమ్మా... ఆ అమ్మాయి...

అమ్మ: హా అమ్మాయి...?

ఏంటి అమ్మేందుకు అంత ఉత్సాహపోతుంది. వీడు అలా ఎందుకు అంటున్నాడు.

సూర్య: కిషన్ మూర్తి కూతురు

అమ్మ: అవునా అయితే నీకు కోడలు వరుస అవుతుందిరా పెద్దోడా.

ఏంటి వీళ్ళు అసలు.

నేను: అయితే ఏంటే ఇప్పుడు?

అమ్మ: ఆ మూర్తీ మనం సంబంధం అడుగుతే కళ్ళు మూసుకొని అమ్మాయిని ఈ ఇంటికి పంపుతాడురా.

నేను: ఏంటమ్మా నువూ. ఏదో అవసరం అంటూ నన్ను పనికి తీసుకెళ్తుంది. అయినా స్నేహంగా ఉంటుంది అంతే. నా గుడ్డితనాన్ని ఎవరు మెచ్చుకుంటారు.

నా పెదవుల మీద అమ్మ వేళ్ళు రుద్దింది, అంటుకున్న అన్నం మెతుకులు తుడుస్తూ.

అమ్మ: నిన్ను నువ్వే ఎందుకు తక్కువ చేసుకుంటావు చింటూ?

నేను: నిజం అదే కదా.

- 


తరువాత రోజు సాయంత్రం, స్టూడియోకి చేరుకున్నాక, నేను సరిగ్గా ఎక్క నిల్చున్నానో తెలీదు గానీ నన్ను ఒక్క ఎత్తు మీద కూర్చోబెట్టింది హేశ్విత. అది చెక్క స్టూల్ అనుకుంటాను, వెనక్కి ఒరగాడానికి ఏదీ లేదు.

హేశ్విత: కిరణ్ కొంచెం వెయిట్ చెయ్యవా.

నేను: దేనికి?

హేశ్విత: తెలుస్తుంది ఆగు. 

అలా చెప్పి నా నుంచి దూరం వెళ్ళింది.

నేను అలా ఉన్నాను, నాకు ఆ స్టూడియో వ్యక్తుల ముచ్చట్లు వినిపిస్తూ ఉన్నాయి.

ఇన్నాళ్ళు ఇంట్లోనే ఉంటూ, లేదా తమ్ముడితో షికార్లు తిరుగుతూ, ఇంట్లో నాతో నలుగురు మాత్రమే నా స్నేహం అనుకొని కొత్త స్నేహాలు ఇక నాకు రావని ఉండగా, హేశ్విత కలిసింది. ఈ డబ్బింగ్ ఏంటో, ఈ స్టూడియో ఏంటో, ఇంట్లో బోర్ కొట్టకుండా బాగా ఆహ్లాదం అనిపిస్తుంది. నేను వీళ్ళని డబ్బులు అడగట్లేదు కూడా, ఐనా నాకెందుకు డబ్బులు. డబ్బింగ్ మాటలు చాలా సరదాగా అనిపించేవి. ఆ మాటలకు తప్పకుండా ఈ సిరీస్ బాగుంటుంది అనే అనిపించేది. 

నా లోచనలో నేనుండగా, “ సతసత్సరి సధపద పదమప పదపదనీ...” అని మంచి నా కర్ణభేరిలో తేనె పోసినట్టు తియ్యని కోకిల గాణం మొదలైంది. 

హేశ్విత: ఓ మనసా ఈ ఉరుకుల పరుగుల వయసులో నీకు పోటీనా. రెక్కలు కట్టుకు ఎగిరే కోరికలు ఆకాశం అంచులు తాగేనా.......


హేశ్విత పాట పాడుతుంది. నాలో నేను చిరునవ్వు చేసుకుంటూ, తన గాణం వింటూ కూర్చున్న.

ఐదు నిమిషాలు స్టూడియోలో ఏ చప్పుడూ వినిపించలేదు, తన గాణం, సంగీతం తప్ప.

ఆ సంగీత ఆగినాక, నేను నా రెండు చేతులూ కలుపుతూ చప్పట్లు కొట్టాను.

నేను: సూపర్ హేశ్విత.

నా చప్పట్లు ఆపుతూ నాకు శేఖండ్ ఇచ్చింది.

హేశ్విత: థాంక్స్ కిరణ్.

హేశ్విత: సుస్మితా నేను వెళ్తాను.

సుస్మితా: ఏంటి అప్పుడే?

హేశ్విత: హా వెళ్తానే ఇంట్లో పని ఉంది.

మేము బయటకి వచ్చాము. బండి ఎక్కాక, చాలా సమయం గడిస్తే ఆగల్సిన బండి, త్వరగానే ట్రాఫిక్ చప్పుళ్ళు నిండుకున్న చోట ఆగింది. నన్ను దిగమంది. నా చెయ్యి పెట్టుకుంది. వెంట తీసుకెళ్ళింది. 

ఏదో తలుపు దాటుతున్నట్టు అనిపించింది, మొహానికి చల్లగా ac తగిలింది.

హేశ్విత: దో ఐస్ క్రీమ్స్ బట్టర్స్కాచ్.

నేను: ఎందుకు ఇక్కడ ఆగాము.

నా చేతిలో ఆమె మునివేళ్ళ సున్నితమైన స్పర్శ.

హేశ్విత: నిజంగా నచ్చిందా, లేక పాడింది నేనే అని తెలిసి చప్పట్లు కొట్టావా?

నేను: హహహ.... ఇలా అడుగుతావు అనుకోలేదు. ఆశ్చర్యం వేసింది నీ గొంతు విని. నీకు ఈ టాలెంట్ కూడా ఉందని చెప్పలేదు.

హేశ్విత: టాలెంట్ ఏమి లేదులే. ఏదో పాడటం అంటే ఇష్టం. విజయ్ అవకాశం ఇచ్చారు. 

నేను: హ్మ్... 

“ మేడం టూ బటర్స్కాచ్ ”

టేబుల్ మీద సిరామిక్ కప్పుల చప్పుడు వినిపించింది.

హేశ్విత: బాగుందా పాట.

నేను: హా బాగుంది బాగుంది. వింటూ కూర్చున్న.

హేశ్విత: హ... 

టేబుల్ మీద చేతు దువ్వి కప్పు వెతుకుతుంటే, నా చేతి మధ్యకి వచ్చింది, తనే అందించింది. చేతి పైకి లేపి వేలి కోసలకు సన్నగా తగలగానే పట్టుకొని కొంచెం తీసుకుని తిన్న.

నేను: నువు సింగర్ కావచ్చు కదా మరి. నాకూ కొద్దిగా సంగీతం తెలుసు, ఇంట్లో ఖాళీగా కూర్చోడం ఎందుకులే అని అది కూడా విన్నాను.

హేశ్విత: అవునా... మంచిదే. నేను సింగర్ అంటే ఏమో ఎప్పుడూ సీరియస్ గా తీసుకోలేదు.

క్షణం ఆగింది, క్రీమ్ పెట్టుకుండేమో.

హేశ్విత: అయినా చెప్పినా కదా మా నాన్నకి నేను ఇవన్నీ చేయడం ఇష్టం ఉండదు. ఆయనకి ఒకటే ఆలోచన అంతే.

నేను: ఏంటో ఆ ఆలోచన?

హేశ్విత: spectruma చైర్మన్ కి ఇచ్చి నాకు పెళ్ళి చెయ్యాలి.

అంటే కిషన్ గారికి సూర్య మీద ఈ ఇష్టం ఉందా.

నేను: మరి నువ్వేం అంటావు?

హేశ్విత: ఏమంటాను. ఆ సూర్య అంటేనే నాకు నచ్చదు. నా ఒక్క డిజైన్ కూడా మెచ్చుకోడు. వాడి చూపు కూడా ప్లేబాయ్ లా ఉంటుంది. ఎంత మంది అమ్మాయిలని బుట్టలో వేస్కున్నాడో, ఎన్ని అకౌంట్లు పెట్టుకున్నాడో. ఈ మధ్య నేను వాడి క్యాబిన్ కి పోతే, నన్ను అదోలా చూస్తున్నాడు. సచ్చినోడు. 


లేదే... మా వాడికి అమ్మాయిల పిచ్చి అని తెలుసు కానీ మరీ ఇబ్బంది పెట్టే రకం కాదేమో. తిను మరోలా అనుకుంటుంది వాడి గురించి. ఏదో ఒకటి లే.

నేను: హహ...అవునా... అలా ఉంటే నచ్చరా?

హేశ్విత: ఉహూ... నాకు నేనేం చెప్పేది వింటూ కూర్చునే వాడు కావాలి. సూర్య లాంటి వాళ్ళు మనం వాళ్ళు చెప్పిందే వినాలి అనుకునే రకం.

నేను: ఓహ్.... దొరుకుతాడా మరి అలాంటి వాడు?

హేశ్విత: ఉంటారులే. కనీసం నలభై నిమిషాలు నేను చెప్పేది వినేవాళ్ళు.


ఏంటి ఇప్పుడు నా గురించి చెప్తుందా. అంత లేదులే. 

నేను: హేశ్విత నీ వాయిస్ అయితే బాగుంది. నువు మాట్లాడుతుంటే ఎవ్వరైనా అలా వింటూ కూర్చోవాల్సిందే.

ఏంటి ఇప్పుడు నేను ఇలా అంటున్నా ఏంటి. ఉష్....

నా ఎడమ భుజం కింద వేళ్ళు తాకి, నా తోలు మెలిపడి చిన్నగా నొప్పెట్టింది.

హేశ్విత: మరీ అంత పొగడకు కిరణ్

నేను: అబ సర్లే.

హేశ్విత: ఈవెనింగ్ స్టూడియోకి వస్తున్నావు కదా, డే టైం లో ఏం చేస్తావు?

నేను: ఏమీ లేదు. పాటలు వింటూ, మా ఇంట్లో వాళ్ళతో మాట్లాడుతూ, ఈ మధ్యే కీబోర్డ్ ప్రాక్టీస్ చేస్తూ ఉన్న.

హేశ్విత: కీబోర్డ్ ఆ? మీకు టైపింగ్ వచ్చా? ఎలా?

నేను: మా తమ్ముడు నేర్పాడు. 

హేశ్విత: అవునా, అలా ఎలా మీకు కనిపించదు కదా, లెటర్స్ ఎలా తెలుస్తాయి.

నేను: హ్మ్... మా తమ్ముడూ నేను చిన్నప్పుడు వీడియో గేమ్ ఆడేవాళ్ళం.

హేశ్విత: వీడియో గేమ్ మీరు?

నేను: నువు చెప్పేది వినాలి కానీ ఎదుటివారు చెప్తుంటే మధ్యలో మాట్లాడతవా?

హేశ్విత: సరే చెప్పండి

నేను: వీడియో గేమ్ రిమోట్ ఉంటుంది కదా, దానికి బట్టన్స్ నాతో నొక్కిస్తూ నాకు అలవాటు చేసాడు. వాడు స్క్రీన్ మీద కారు ఎడమకీ, కుడికీ పోతుంటే, అటు నొక్కూ ఇటు నొక్కూ అని చెపుతూ ఉంటే నేను ఆ బటన్స్ ప్రెస్ చేస్తాను అలా ఆడుతాము.

హేశ్విత: ఓ...

నేను: ఒకరోజు నన్ను కంప్యూటర్ ముందు కూర్చోపెట్టి కీబోర్డ్ నేర్పిస్తా అన్నాడు. నాకెలా అనుకున్నాను. అప్పుడేం చెప్పాడో తెలుసా?

హేశ్విత: చెప్పండి వింటున్న.

నేను: అబ్బో ఏంటి హేశ్విత అలా అంటే అలిగిందా?

హేశ్విత: అవును బుంగ మూతి పెట్టుకొని కూర్చుంది.

నేను: నువు ఏ మూతి పెట్టుకున్నా నాకు కనిపించదు. 

హేశ్విత: అంతేలే. సర్లే, చెప్పండి ఏం చెప్పాడు?

నేను: అప్పడు రిమోట్ బటన్స్ కొన్నే, ఇప్పుడు కీబోర్డ్ బటన్స్ ఎక్కువ. ప్రాక్టీస్ చేస్తే ఇదీ అంతే అని, నా వేళ్ళని కీబోర్డ్ మీద పెట్టించి, అటు  a s d f, ఇటు j k l , అని నేర్పాడు. అలా వెళ్ళని పైకి  u I o p ఇటు q w e r అని నొక్కించాడు. రోజూ వాడికి తీరిక ఉన్నంతసేపు ఇదే నేర్పించి నేర్పించి ఆఖరికి నేను స్వతహాగా టైప్ చేస్తే తప్పులు దిద్దుతూ చెప్పాడు. అలా అలవాటు అయింది.

హేశ్విత: అంటే ఇప్పుడు మీకు ఏదైనా type చేయమని ఇస్తే చేసేస్తారా? 

నేను: హా... చెప్పాలి. చెప్పింది వింటూ type చేస్తాను కానీ కేవలం పదాలు మాత్రమే, symbols రావు.

హేశ్విత: నిజంగా ?

నేను: అవును.

హేశ్విత: చెప్పాలంటే మంచి తమ్ముడే దొరికాడు మీకు.

నేను: హ్మ్...

హేశ్విత: సరే వెల్దాం ఇగ. 

నేను: హా... 

తరువాత నన్ను ఇక్బాల్ కి అప్పజెప్పి వెళ్ళింది.