Thriller అభిమాన సంఘం

[anaamika]

వాళ్ళు మళ్ళీ ప్రయాణం మొదలుపెట్టి ఇరవై నిముషాలు అవుతుంది.

వాళ్ళ ప్రయాణం మొదలుపెట్టే ముందు వాళ్ళ మధ్య చిన్న వాదన జరిగింది. శరత్ అప్పటివరకు బండి నడిపాడు కాబట్టి, రంజిత్ అక్కడినుండి డ్రైవ్ చేయాలని అనుకున్నారు. అయితే ఆ దారి శరత్ కి కొత్త కాబట్టి, రంజిత్ ప్రక్కన శరత్ కూర్చుంటే అతనికి ఆ దారి గురించి ఒక అవగాహన వస్తుందని అనుకున్నారు. అలా చేస్తే స్పృహ తప్పి వున్న స్మిత దగ్గర ఆదినారాయణతో బాటు రాహుల్ కూర్చోవాల్సి వస్తుంది. అది శరత్ కి ఎంతమాత్రమూ ఇష్టం లేదు. శరత్ మనసులో ఏముందో రంజిత్ కి అర్ధం అయింది. అందుకే మళ్ళీ వాళ్ళ యధావిధి స్థానాలతో బయలుదేరారు అయితే రంజిత్ వెనుకనుండి కొద్దిగా ముందుకి జరిగి రాహుల్, శరత్ ల మధ్య తల ఉంచి, దారి గురించి దిశ చెప్పడం మొదలుపెట్టాడు. రాహుల్ హాయిగా పడుకున్నాడు.

బయలు దేరిన దగ్గర నుండి మొత్తం దారిని శరత్ జాగ్రత్తగా గుర్తుపెట్టుకుంటూ నడుపుతున్నాడు. అప్పటికి రహదారిని వదిలి వాళ్ళు కొండ దారికి మళ్లారు. నెమ్మదిగా చెట్లు దట్టం అవడం మొదలైంది. ఇక అక్కడ చుట్టుపక్కల ఎక్కడా ఇల్లు లేకుండా విశాలమైన మైదానం లోకి అడుగు పెట్టినట్లు అయింది. ఎటు చూసినా కొండలే కనిపిస్తున్నాయి.

నెమ్మదిగా రోడ్ ఏటవాలుగా ఎత్తు పెరగసాగింది. వాళ్ళు ఒక పెద్ద చెరువుని దాటారు. ఇక అక్కడినుండి రోడ్ లేకుండా ఒక కాలిబాటలా, అంతా గుంతల మయంగా ఉండడంతో శరత్ బండిని నెమ్మదిగా నడప సాగాడు. అతనికి ఒక చిన్న గది లాంటి ఇల్లు కనిపించింది. అదేనా అని రంజిత్ ని అడిగితే, అక్కడ ఒక ముసలావిడ ఒక్కతే ఉండేదని, చాల ఏళ్ల నుండి ఆమె కనిపించడం లేదని, ఇప్పుడు అక్కడ ఎవరూ ఉండడం లేదని, అది దాటిన తర్వాతే తమ గమ్యం వస్తుందని చెప్పాడు.

"ఇక్కడినుండి ఇంకా మెల్లిగా పోనివ్వు. మనకి ఒక మట్టి రోడ్ ఇంకో అయిదు నిమిషాల్లో వస్తుంది. అక్కడినుండి కార్ ని ఇంకా జాగ్రత్తగా నడపాలి" జాగ్రత్తలు చెప్పాడు రంజిత్.

అయిదు నిమిషాల తర్వాత అతనికి ఒక కనిపించీ కనిపించని ఒక సన్నటి దారి కనిపించింది. అందులోకి మళ్ళిన తర్వాత ఆ మట్టి దారి నేరుగా కొండ మీదకి పోతున్నట్లు ఎత్తు పెరుగుతూ పోయింది. ఇంకొద్దిగా ముందుకు వెళ్ళాక ఇక కార్ ముందుకి పోవడానికి వీలు లేకుండా దట్టమైన అడివి మొదలైంది.

"ఇక్కడ మనం మన కార్ ని వదిలి, బైక్ మీద వెళ్లాల్సి వస్తుంది" చెప్పాడు రంజిత్.

"మీరు ఇక్కడే ఆగండి. నేను వెళ్లి బైక్ ని తెస్తాను. అప్పుడు మళ్ళీ నువ్వు ఈ కార్ ని ఎవరికీ కనిపించకుండా, బైక్ పెట్టిన స్థలంలో దాచేయొచ్చు" చెప్పాడు రాహుల్.

కానీ శరత్ కి అక్కడ ఏ బండి కనిపించలేదు. రాహుల్ కొంచెం ముందుకి వెళ్లి, ఒక చెట్టుకొమ్మ లాంటిది పట్టుకుని లాగగానే, అది మొత్తం ఒక కవర్ లా జరిగిపోయింది. అప్పుడు గానీ శరత్ కి అర్ధం కాలేదు అది ఒక పెద్ద బండిని దాచే టార్పాలిన్ అని.

మొత్తం ప్రదేశాన్ని జాగ్రత్తగా పరిశీలించి, తన మనసులో దాన్ని ముద్రించుకున్నాడు శరత్. అతనికి తాము నాగరిక ప్రపంచం నుండి వేరు అయినట్లు అనిపించి తృప్తిగా అనిపించింది.

ఇంతలో బండి స్టార్ట్ అయిన శబ్దం వినిపించి అటు చూసాడు. అతనికి చాలా ఆశ్చర్యం వేసింది. బైక్ కి ఒక Extra  సీట్ పెడతాడని అనుకున్నాడు కానీ రాహుల్ మొత్తం బైక్ ఆకృతిని మార్చేశాడు. ఎడారి ఇసుకలో నడిపించే బైక్ మల్లే దానికి వాళ్ళందరూ కూర్చోడానికి అనుకూలంగా సీట్ లను నిర్మించాడు. ముందు రెండు చెక్కతో చేయబడ్డ సీట్లు, వెనుక మూడు సీట్లు కాక ఇంకా ఏమైనా సామాగ్రి పెట్టుకోడానికి కూడా అందులో స్థలం వుంది.

"ఇప్పుడు మన కార్ ని తీసుకుని వెళ్లి నేను బైక్ తీసిన ప్రదేశంలో పెట్టి రా" అన్నాడు రాహుల్, శరత్ తో.

శరత్ ఆ బండిని నెమ్మదిగా అక్కడికి పోనిచ్చాడు. బండిని ఆపిన తర్వాత రంజిత్ వెనుక తలుపుని తీసి కిందికి దిగాడు. అతను చెబుతుండగా శరత్ తమ కార్ ని అక్కడ ఎవరికీ కనిపించకుండా పార్క్ చేసాడు. ఇంజిన్ ని ఆపి, బండి దిగి, తన వళ్లు విరుచుకున్నాడు శరత్.

రాహుల్ కూడా వచ్చాక ముగ్గురు కలిసి బైక్ టార్పాలిన్ ను కార్ మీద కప్పారు. అప్పటికీ ఆది బండిలో స్మిత తోనే వున్నాడు. శరత్ అంతకుముందే బండి తాళాలను జాగ్రత్తగా తన జేబులో వేసుకున్నాడు. ముగ్గురు కవర్ మీద ఇంతకు ముందులా చెట్ల కొమ్మలు, ఆకుల్ని సర్దారు బండి కనిపించకుండా.

ఇదంతా అయ్యాక రంజిత్ నేరుగా కార్ వెనుక వైపుకి వెళ్లి "ఇక ఇప్పుడు చేయాల్సిన అసలు పని మిగిలింది. మనం కార్ లో వున్న ఈ బాడీ ని, బైక్ పైకి చేర్చి, నేరుగా కొండ మీదున్న ఇంటికి చేరడం" అన్నాడు.

రంజిత్ వాడిన బాడీ అన్న పదం శరత్ కి విచిత్రంగా అనిపించింది. ధ్యాస అంతా బండి నడపడం, దారిని గుర్తుపెట్టుకోవడంలో తీరిక లేకుండా ఉండడం వల్ల అతను వారితో స్మిత కూడా వుంది అన్న సంగతి మర్చిపోయాడు.

"రాహుల్, నువ్వు వెళ్లి బైక్ ని వీలైనంత దగ్గరగా ఇక్కడికి తీసుకరా. అప్పుడు మేము ముగ్గురం ఆమెని బండి మీదకి చేరుస్తాము. నువ్వు బండి నడుపుతూ మమ్మల్ని కొండపైనున్న ఇంటికి తీసుకుపో" అన్నాడు రంజిత్.

"హమ్మయ్య, ఇప్పటికైనా నాకు నడిపే అవకాశం ఇచ్చారు. నేను వెళ్లి బైక్ ని తెస్తా" అన్నాడు రాహుల్.

రాహుల్ వెళ్ళగానే, రంజిత్ వెనుకున్న సింగల్ పెద్ద డోర్ ని బార్లా తెరిచాడు. పొద్దున్న ఆమెని బండిలో ఎక్కించిన తర్వాత మళ్ళీ ఇన్ని గంటల తర్వాత శరత్ ఆమెని చూసాడు. ఆమెని సీట్ ల మధ్య వున్న ఖాళీ స్థలంలో, ఒక మెత్తని బెడ్ షీట్ వేసి పడుకోబెట్టారు. ఆమె ప్రక్కన క్రిందనే ఆది కూడా కూర్చుని వున్నాడు.

"నేను ఇంజక్షన్ ఇచ్చిన దగ్గర నుండి ఇప్పటివరకు ఆమె కదలను కూడా కదల్లేదు" చెప్పాడు ఆది.

"ఆమెకి ఏమి జరగలేదు కదా" శరత్ ఆందోళనగా అడిగాడు.

"అబ్బే అలాంటిది ఏమి లేదు. ఆమె నాడి సరిగ్గా వుంది. చాలా సేపటి నుండి స్పృహలో లేకపోవడం వల్ల అలా వుంది. అయిన ఎంత అందంగా వుందో చూడండి. మనం ఆమెని ఇలా కాకుండా మామూలుగా కలిసి ఉంటే బావుండేది" చెప్పాడు ఆది.

"ఇక అదంతా ఆలోచించకు. మనం త్వరగా ఇక్కడినుండి బయలుదేరాలి. రాహుల్ బైక్ తెస్తున్నాడు. మనం తనని అందులోకి మారుద్దాం. ఆది, నువ్వు నువ్వు వెనుక కూర్చోవాలి. శరత్, నేను ఆమెని లేపి పట్టుకున్నాక, నీతో పాటు రెండో సీట్ లో శరత్ ఆమెతో కూర్చుంటాడు. మీరు జాగ్రత్తగా ఆమెని మీ వొడిలో పడుకోబెట్టుకోవాలి. నేను రాహుల్ తో ముందు సీట్ లో కూర్చుంటాను" చెప్పాడు రంజిత్.

"మనం మీది ఇంటికి చేరడానికి ఎంత సమయం పట్టొచ్చు ?" అడిగాడు ఆది.

"దారి కొంచెం ఇబ్బందిగా ఉంటుంది. ఎక్కువ దూరమేమి కాదు. పదిహేను నుండి ఇరవై నిమిషాల్లో చేరుకుంటాము. అదిగో రాహుల్ వచ్చాడు. ఆమెని పైకి లేపు" అన్నాడు రంజిత్.

"జాగ్రత్తగా ఆమెని పట్టుకోండి" అన్నాడు శరత్.

స్మితని కార్ నుండి బైక్ మీదకి మార్చడం చాలా తేలికగా జరిగిపోయింది. రంజిత్ కార్ లో నుండి కొన్ని వస్తువులని తీసి, మిగిలినవి రెండో సారి వచ్చి తీసుకుందామని వదిలేసాక, వాళ్ళ ప్రయాణం బైక్ మీద మొదలైంది.

శరత్ వెనుక సీట్ లో, ఒక చేతితో స్మిత తలని, ఇంకో చేతితో ఆమె నడుముని జాగ్రత్తగా పట్టుకుని కూర్చున్నాడు. ఆమె నడుము కింది భాగం, ఇంకా కాళ్ళు ఆది ఒడిలో వున్నాయి. వాళ్ళు వెళుతున్నది కొండ మార్గం కావడంతో బండి కిందకీ, మీదకి, ప్రక్కలకి ఊగుతూ వెళుతుంది. బైక్ వెళుతున్న మార్గం తప్ప, పక్కనుండి చీమ కూడా వెళ్లే అవకాశం లేకుండా వుంది ఆ మార్గం. పదిహేను నిమిషాల అనంతరం చెట్లు పూర్తిగా తగ్గి, మార్గం కిందకి దిగింది.

"కొంచెం ముందుకి వెళ్ళామంటే చాలు" రాహుల్ తో అన్నాడు రంజిత్.

శరత్, స్మిత ని తనకి దగ్గరగా పట్టుకున్నాడు. అయినా మొత్తం మార్గాన్ని అతను జాగ్రత్తగా పరిశీలిస్తున్నాడు. అతను ఆమె ముఖాన్ని చూసాడు. రెండు మాస్క్ లు ఒకటి ఆమె నోటిని, రెండోది ఆమె కళ్ళనీ మూసి ఉంచాయి. ఐనా ఆమె చాలా అద్భుతంగా వుంది. ఆమె వేసుకున్న కళ్లద్దాలు ఇప్పుడు అతని జేబులో వున్నాయి. అతను ఆమెని పరిశీలించడం మొదలు పెట్టాడు. అతని చూపు ఆమె ఎత్తైన నిండు స్థనాల మీదకి వెళ్ళింది. వెంటనే అతను తప్పు చేసిన వాడిలా, తన చూపుని మళ్ళించాడు.

అతని గుండె వేగం పెరిగింది. అతని అంగం మెల్లిగా గట్టి పడడాన్ని అతను గ్రహించాడు. అయితే ఇప్పుడు ఆమె వున్న నిస్సహాయ స్థితిని చూసి అతని మీద అతనికే కోపం వచ్చింది. తాను ఆమెని ప్రేమిస్తున్నాడు. కామించడం లేదు. తన పెదవులతో ఆమె పెదవులు కలిసే సమయం, తనంతగా తాను అతని కౌగిలి లోకి వచ్చి, తనని తాను నాకు సమర్పించుకుంటే ఆ అద్భుత సమయం ఎలా ఉంటుంది ?

అతనికి అకస్మాత్తుగా ఒకటి గుర్తుకొచ్చింది.

ఈమె మామూలు అందమైన మనిషి కాదు. తను స్మిత. నిజంగా తన చేతుల్లో వుంది. మొత్తం దేశమే ఆమెని కోరుకుంటది. అలాంటి తను, ఇప్పుడు, ఇక్కడ, ఈ కొండల్లో, తన కౌగిలిలో వుంది. ఇది నిజంగా అద్భుతం. అమోఘం. అనిర్వచనీయం. ఈరోజుకి ఈ మరపులేని నిమిషం చాలు.

"ఒకే సభ్యులారా, మన ఎదురుగా వున్న ఇంటిని చుడండి" చెప్పాడు రాహుల్.

కొండని ఆనుకుని కట్టిన ఇల్లు వాళ్ళ దృష్టిపధం లోకి వచ్చింది. కొండని ఆనుకుని ఉండడంతో బాటు అక్కడ చెట్లు కూడా ఎక్కువగా వున్నాయి. వాళ్ళకి ఇంటి కింది భాగం మాత్రమే కనిపిస్తుంది. మిగిలిన భాగాన్ని చెట్లు కమ్మేశాయి.

ఒక్కసారి ఇంటికి సమీపంలోకి వెళ్ళాక ఆ ఇల్లు ఎంతో సుందరంగా, విశాలంగా శరత్ కి కనిపించింది. అతను ఊహించిన దానికన్నా ఇంకా బావుంది.

బైక్ వెళ్లి ఇంటి ముందున్న వరండా లో ఆగింది.

వాళ్లు స్వర్గధామాన్ని చేరుకున్నారు.

"ఆమెని లోపలికి తీసుకెళదాం. తన కోసం మంచం ఎదురుచూస్తుంది" అన్నాడు రాహుల్.  

***

రాహుల్ సహకారంతో, శరత్ ఇంకా ఆది, వేలాడబడిపోతున్న ఆమె శరీరాన్ని బైక్ నుండి పైకి లేపారు.

రంజిత్ దగ్గరనుండి ఇంటి తాళం తీసుకున్న రాహుల్, తాళం తీసి తలుపుల్ని తెరవగా, శరత్, ఆది లు ఆమె శరీరాన్ని జాగ్రత్తగా మోస్తూ, రాహుల్ దారి చూపిస్తుండగా, పెద్ద బెడ్ రూమ్ లోకి చేర్చారు.

"ఆమెని బెడ్ మీదకి చేర్చండి. నేను వెళ్లి బండిలో వున్న సామానుని ఇంట్లోకి తెస్తా. అవి తెచ్చాక మీకు, ఆమెని పడుకోబెట్టడంలో సహాయం చేస్తా" అన్నాడు రాహుల్.

"అక్కరలేదు. మేము చేసుకోగలం" అంటూ శరత్ ఆమెని బెడ్ వరకు తీసుకెళ్లాడు.

వాళ్లిద్దరూ ఆమెని బెడ్ మీద పడుకోబెడుతుండగా "హ్మ్మ్, మన కష్టానికి మంచి ఫలితం దక్కింది" అని వంకరగా నవ్వి, రాహుల్ బయటికి వెళ్ళాడు.

బెడ్ రూమ్ విశాలంగా ఉండడం చూసి శరత్ ఆనందపడ్డాడు. మంచం పురాతన కాలపు మంచంలా వుండి, తలాపి వైపు రెండు బెడ్ పోస్ట్ లు వున్నాయి. ఇద్దరూ స్మితని జాగ్రత్తగా బెడ్ మీద మధ్యలో, సక్రమంగా, ఇబ్బంది పడకుండా వుండేట్లు పడుకోబెట్టారు. శరత్ ఆమె జుట్టుని ముఖం మీద పడకుండా సర్దాడు. ఆమె మెడలో వున్న పెండెంట్ తో వున్న గొలుసుని తీసి మంచం ప్రక్కన వున్న టీపాయ్ మీద పెట్టాడు. ఆమె వేసుకున్న జాకెట్ మీది రెండు గుండీలు పెట్టాడు. ఆమెని సర్దుతున్నపుడు, ఆమె వేసుకున్న స్కర్ట్ పైకి లేవడంతో, తొడ పైన వున్న ఒక చిన్న పుట్టుమచ్చ కనిపించింది. ఆమె స్కర్ట్ ని కిందకి సర్దుతుండగా అతని చేతికి ఆమె తొడ తగిలింది. అతనికి ఆ స్పర్శకి వొళ్ళంతా పులకరించిపోయింది.

"ఆమె వేసుకున్న షూస్ ని తీస్తే, ఆమెకి ఇంకా సుఖంగా ఉంటుందేమో" తను పెట్టుకున్న కళ్ళద్దాలను సవరించుకుంటూ అన్నాడు ఆది.

ఆమె నిస్సహాయ స్థితిలో వున్నప్పుడు, ఆమెని అలా సర్దడం మంచి పనేనా అని శరత్ కి అనిపించింది. అయినా షూస్ ఉండడం ఆమెకి ఇబ్బంది అవుతుంది అని తెలిసి "అవును, షూస్ ని తీసేద్దాం. నువ్వొక కాలుది తియ్యి, నేనొక కాలుది తీస్తా" అన్నాడు.

మెల్లిగా వాళ్ళు షూస్ తీశారు.

ఇప్పుడు వాళ్ళు ఎటూ నిర్ణయించుకోలేని సమస్య వచ్చి పడింది. అది చేయడానికి ఇద్దరికీ మనసు రాలేదు. ఆది ఇబ్బందిగా శరత్ వైపు చూస్తూ "మనం ఆమెని కట్టి ఉంచాలా ? ఆమెని కిడ్నాప్ చేయడం కన్నా ఇది నాకు ఎక్కువ తప్పుగా అనిపిస్తుంది. కట్టి ఉంచితే, మనం నిజంగానే ఆమె ఇష్టానికి వ్యతిరేకంగా ప్రవర్తించినట్లే. ఆమెని మనం కిడ్నాప్ చేసినట్లే" అన్నాడు.

"మనం ఆమెని కట్టి ఉంచాల్సిందే. మనం నలుగురం ఇలా చేయాలని ముందే నిర్ణయించాం. ఇప్పుడు మనం వద్దనుకున్నా, వాళ్లిద్దరూ అందుకు ఒప్పుకోరు" ఇబ్బందిగా చెప్పాడు శరత్.

"అయితే తప్పదు మరి"

"నేను తెచ్చిన బాగ్ లో తాడు వుంది. వెళ్లి తెస్తా" అంటూ శరత్ గదినుండి బయటికి వచ్చాడు. అక్కడ అతనికి రాహుల్, రంజిత్ తో మాట్లాడుతూ బైక్ లో పెట్రోల్ నింపుతుండడం కనిపించింది.

శరత్ అక్కడినుండి వాళ్ళు సామాన్లు పెట్టిన రెండో గదిలోకి వెళ్లి, అక్కడ కుప్పగా వున్న బాగ్ ల నుండి తన బాగ్ ని బయటికి తీసి, తిరిగి స్మిత వున్న బెడ్ రూమ్ లోకి వెళ్ళాడు. సంచిలో వెతికి రెండు చిన్న తాళ్లను తీసి ఒకటి ఆది కి ఇచ్చి రెండోది తను తీసుకున్నాడు. ఆది ముఖంలో అసంతృప్తి శరత్ కి తెలిసింది.

"ఇది చేయక తప్పదు ఆది. చేసేద్దాం పదా" అన్నాడు.

"మళ్ళీ నా పేరు ఇంకోసారి చెప్పకు"

"క్షమించు. మర్చిపోయా"

చెరొక తాడు తీసుకుని దాన్ని మొదట స్మిత మణికట్టుకి కట్టారు. తర్వాత రెండో కొనను ఆ మంచానికి వున్న బెడ్ పోస్ట్ లకి కట్టారు. దాంతో ఆమె రెక్కలు చాపిన పక్షిలా మంచం మీద కనిపించింది.

"మరీ గట్టిగా కట్టకు. కొద్దిగా వదులుగా ఉండేటట్లు కట్టు. ఎందుకంటే తనకి అటు ఇటు చేతుల్ని కదిలించడానికి అవకాశం ఉండాలి. ఒకే పోసిషన్ లో ఉండడం కష్టం అవుతుంది" చెప్పాడు శరత్.

"సరే" వినిపించనంత మెల్లగా అన్నాడు ఆది.

కట్టడం పూర్తి అవగానే, ఇద్దరు ఒకరిది ఇంకొకరు పరిశీలించి సంతృప్తి చెందారు.

"ఒక విషయం చెబుతాను. నా భార్య ఆరోగ్యం బాగోలేక ఒకసారి ఆసుపత్రిలో చేర్పించాల్సి వచ్చింది. ఆమెకి రోజు సెలైన్ బాటిల్స్ ఎక్కించాల్సి వచ్చింది. అది ఆమె భరించలేక వాటిని పీకెయ్యడం మొదలుపెట్టింది. దాంతో డాక్టర్ లు ఆమె చేతిని మంచానికి కట్టేసారు. మనం అలాగే ఇక్కడ చేశామని అనుకుందాం. ఆమె మన మనసుని తెలుసుకున్నాక వీటిని తీసేస్తాం కదా" అన్నాడు ఆది శరత్ తో.

"అలాగే అనుకుందాం. ఆమెని ఇలా కట్టెయ్యడం తాత్కాలికమే"

"ఈ మధ్యాన్నం వరకే వీటి అవసరం ఉండొచ్చేమో"

"నేను అలాగే అనుకుంటున్నా. అలాగే ఇప్పుడు ఆమె కళ్ళకి కట్టిన గంతలు, నోటిలో అరవకుండా పెట్టిన గుడ్డ, అవసరం లేదని అనిపిస్తుంది. ఆమె ఎంత అరిచినా వినడానికి ఇక్కడ ఎవరూ లేరు" అంటూ ఆమె నోటిలో పెట్టిన గుడ్డని ఆది తీసి వేసాడు.

"మరి కళ్ళ గంతలు సంగతి ఏమిటి ?" ప్రశ్నించాడు శరత్.

ఆది ఆ ప్రశ్నకి సమాధానం ఇచ్చే లోపు అక్కడికి రాహుల్, రంజిత్ తో వచ్చాడు.

"మీరు చాలా బిజీ గా ఉన్నట్లున్నారు. ఆమెని మంచానికి బాగానే కట్టేసారుగా" అన్నాడు రాహుల్.

"నిద్ర పోతున్న దేవతలా అత్యద్భుతంగా వుంది. నేను మొదటిసారి ఒక దేవతను చూస్తున్నా" గొంతులో మైకం ధ్వనిస్తుండగా చెప్పాడు రంజిత్.

"మేము ఆమె కళ్ళకి కట్టిన గంతలని తీసేద్దామని అనుకుంటున్నాం" అన్నాడు ఆది.

"ఎం చేద్దామంటావు రంజిత్ ?" రాహుల్ ప్రశ్నించాడు.

"మనం మన వేషాల్ని మార్చుకున్నాం. ఆమె మనల్ని గుర్తించే అవకాశమే లేదు. అయినా ఇంకొద్ది సేపు గంతలు ఉంటే నష్టమేమి ఉండదు కదా" చెప్పాడు రంజిత్.

"ఆమెకి గంతలు ఇంకా ఉండడానికి నేను ఒప్పుకోను. ఆమెకి మెలకువ వచ్చినప్పుడు తన కళ్ళకి గంతలు ఉండడాన్ని తెలుసుకుని విపరీతంగా భయపడుతుంది. అసలే మంచానికి కట్టేసాము. ఇక కళ్ళు కనిపించకపోతే, ఎక్కడ వుందో, ఎలా వుందో తెలియక ఆమెకి మనం హాని చేస్తామని అనుకుంటుంది. మనమేమి నేరగాళ్లం కాదు. ఆమె మనల్ని చుస్తే, భయపడడం తగ్గుతుంది. మన మాటల వల్ల తర్వాత ఆమె భయం పూర్తిగా పోతుంది. అప్పుడు తను కూడా మనకి సహకరిస్తుంది" చెప్పాడు శరత్.

"నువ్వు చెప్పింది నిజమే. మన ఈ అవతారాల్ని చూసి ఆమె మనల్ని మామూలు మనుషులుగా అనుకుంటుందా ?" అన్నాడు రంజిత్.

"నువ్వు మామూలు మనిషి లానే వున్నావు. అయినా మనం ఇంతకు ముందు ఎలా ఉన్నామో ఆమెకి తెలియదు. ఇప్పుడు చూసిన ప్రకారమే వున్నాం అనుకుంటుంది. ఒక్కసారి ఇక్కడ పని అయిపోయాక, తిరిగి వెళ్లి మనం మన యధా రూపాల్లోకి మారతాం. అప్పుడు ఆమె మనల్ని గుర్తించే అవకాశమే లేదు. ఆమె మనల్ని చూడాలని నేను ఓటు వేస్తున్నా. ఆమె మనల్ని తెలుసుకోవాలి. మనతో కలిసిపోవాలి. మనం ఇదంతా చేసింది అందుకే" చెప్పాడు శరత్.

"శరత్ సరిగ్గానే చెప్పాడు" అన్నాడు రాహుల్.

"నాకు అతను చెప్పింది కరెక్ట్ అనిపిస్తుంది" చెప్పాడు రంజిత్.

"మీరందరూ ఏది చెబితే అది నాకు సమ్మతమే" అన్నాడు ఆది.

"సరే అయితే" అని శరత్ మంచం మీదకి వంగి, నెమ్మదిగా స్మిత కళ్ళకి వున్న గంతలని తీసాడు.

ఆమె కను రెప్పలు కదిలాయి కానీ మూసుకునే వున్నాయి.