Incest மனைவியின் பாசம்..

[சிற்பி***]

கீழ் தள படுக்கையறையில் ரஞ்சினியும் அவள் புருசனும் ஏதோ கிசு கிசு என பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள். ஏதோ குடும்ப பிரச்சனை
போல சதி திட்டம் தீட்டுகிறார்கள் என எண்ணினேன். அதெல்லாம் நமக்கெதற்கு என முடிவு செய்து காரியத்தில்
கண்ணாக இருந்தேன். சட்டென்று இருவரின் காலில் விழுந்து கெட்டியாக விடாமல் பிடித்துக் கொண்டேன். அவர்கள்
இருவரும் போராடித்தான் என்னை தூக்கினார்கள்...நான்..
“கெளம்புற நேரமாச்சு..வந்ததிலிருந்து சொல்லனும் இருந்தேன்... ஏனோ உங்களை பார்த்தவுடன் என் கூட பிறந்த அக்கா
அண்ணனை பார்த்த மாதிரி சந்தோஷம்..அக்கா அண்ணன் இல்லையென்கிற குறையை போக்கிட்ட மாதிரி ஒரு உணர்வு.. நான்
அனாதை இல்லையென்கிற தைரியம் வந்திடுச்சு... ரொம்ப தேங்க்ஸ்ங்.. ப்ளீஸ் இனிமே எனக்கு அக்கா அண்ணானாக இருங்க...
அதுவே எனக்கு போதும்...” என பல உணர்ச்சிகல் கலந்த பாசத்துடன் சொன்னேன்.

இதை பேசும் போது என் மனம்...ரஞ்சனியை இவ்வளவு நேரம் ஒரு தேவடியாகவே கற்பனை செய்துவிட்டு.. இப்போ
அக்கா என உருகுகின்றாயே... என என்னை குற்றம் சாட்ட... ஏனோ ரஞ்சினியை தப்பாக எண்ணியதற்கு வருத்தப்பட்டு
என் கண்களில் நீர் தேங்கியது. அதை பார்த்துவிட்ட ரஞ்சினி உடனே என்னை தன்னிடம் இழுத்து என் தலைமுடியை கோதினாள்.

“எப்பவமே நானும் அவரும் உனக்கு அக்காவும் அண்ணனாகவும் இருப்போம்” என சொல்லியவள்..அவள் புருஷனை பார்த்து
“கொஞ்சம் வெளியே போங்க... சிவா கிட்டே தனியா பேசனும்” என்றாள். அவரும் என்னை தோளில் தட்டியவாறு..
“பயப்படாதே சிவா..உனக்கு என்ன ஆனாலும் நாங்க இருக்கோம்...” என சொல்லியவாறு வெளியே சென்றார்.

அடப்பாவி கவிதாவுக்கு ஒரு சிவான்னு..இங்கே ரஞ்சினிக்கு ஒருத்தரான்னு அவரை பார்த்து பாவமாக இருந்தது...

உம்ம்ம்...என்னைப் போல ஒருவன் ....

ரஞ்சினி என்னை கவலையுடனும் குழப்பத்துடனும் பார்த்தாள். என் திடிர் காமமில்லாத பாசம் அவளை தடுமாற
வைத்திருக்க வேண்டும்...
“என்ன சிவா என்னாச்சு..” என்றப்படி என்னை அவளிடம் இழுத்து அவளின் உடலோட சேர்த்தாள். அந்த சேர்ப்பு இவன் என்னவன்
என்பதைப் போல உரிமை கொண்டாடியது. இப்போது ரஞ்சினியின் உடம்பில் பாசமும் அன்புமும் கரைப் புரண்டோடியது.
“இல்ல உங்களை வேணும்னு கஷடப்படுத்திடேனு தோணுச்சு.. நீங்க எனக்கு அக்காவா இருந்த நான் இப்படியெல்லாம்
நடந்துப்பேனான்னு எனக்கு தோணிச்சு... உங்க கிட்டே மன்னிப்பு கேட்கனும்...
தோணிச்சு...” ரஞ்சினியை எந்த இடத்தில்
வைப்பது எப்படி நினைப்பது என்று குழப்பத்தில் சொன்னேன்.
“ஏன் எதாவது பிரச்சனையா..” என்று கவலையுடன் கேட்டாள்.
“அதெல்லாம் ஒன்னுமில்லை...உங்களை நினைச்சேன் ஏதோ தேவையில்லாம வில்லியா நினைச்சிட்டிருந்தேன்...
ஆனா அடிமனசுல அக்கா என்ற உரிமையில அப்படி நினைக்கிறேன் தோணுச்சு அதான் மன்னிப்பு கேட்கலாமனு...” என்று
இழுத்து உளறினேன்.

”ஹா..ஹா..ஹா...” என ரஞ்சனி சிரித்தாள்.
நக்கலாக சிரிக்கிறாள் என நினைத்து..” ஏன் சிரிக்கிறீங்க...” என பாவமாக கேட்டேன்.
“போடா..சிவா..நான் உனக்கு அக்கானா..என் புருசன் உனக்கு அண்ணானா.. நா என்ன என் அண்ணனையா கட்டிகிட்டேன்...” என சிரித்தாள்.
“நீங்க யாரை வேணா எத்தனை பேரை வேணா கட்டிக்குங்க...ஆனா யாரை கட்டிக்கிட்டாலும் அவரு எனக்கு அண்ணா தான்...” என
திருப்பி தாக்கினேன்.
“அப்போ..மறைமுகா என்னை அண்ணிங்கறே...தம்பிக்கு அண்னி பாதி பொண்டாட்டி தெரியும்ல...” என்றால் சிரித்துக் கொண்டே
சில்மிஷ நக்கலுடன்.
“நீங்க என்ன வேணாம்னாலும் எனக்கு இருந்துட்டு போங்க...ஆனா என்னை எக்காரணத்திற்காகவும் விட்டு போகக் கூடாது..” என
என் நிலையை விளக்கினேன்.
அவள் சில நொடிகள் என்னை உன்னிப்பாக பார்த்தாள்...
“ஏன் கவிதாவுக்கும் உனக்கும் பிரச்சனையா...” என்றாள்.
“அதெல்லாம்..ஒன்னுமில்ல...” என்றேன்.
“அப்போ ஏன் திடீரென இந்த மாதிரி பேசுறீங்க..கவிதாதானே உனக்கு எல்லாம்... “ என்றப்படி என்னை அர்த்தத்துடன் நோக்கினாள்.

நான் மவுனமாக இருந்தேன். ஆனால் என் உடலிலிருந்து என் ஏக்கம் வெளிப்பட்டுக் கொண்டிருந்தது. அது என்னக் காரணத்தினால்
என்று அறியவில்லையென்றாலும் நான் ஏங்குகிறேன் என்பதை ரஞ்சினி உணர்ந்துக் கொண்டிருந்தாள். எங்களுக்குள் இருந்த
அந்த சிறு தயக்கம் திரை விலகியது.

இருவரும் ஒரு சேர ஒருவரை ஒருவர் மூர்க்கமாக அணைத்துக் கொண்டோம். நான் அப்படியே ரஞ்சனியை கார்த்திகாவாக நினைத்து
அவளை சிறுப் பெண் என்று நினைத்து அழுத்தினேன். அவளை கட்டி ஆளப் போகிற ஆண்மகன் நான் என்ற நினைப்பில் அவனை
அணைத்து அவளின் உருவத்தை சிறுமைப்படுத்த எண்ணினேன்.

ரஞ்சனி என் கண்ணத்தில் எச்சம் ஊற முத்தமிட்டு என் காதில்....
“டேய்... சிவா யாரு என்ன வேணா பண்ணட்டும்...நா உன்னை விட்டு குடுக்க மாட்டேன்..என்ன ஆனாலும் சரி..இந்த ரஞ்சனி சிவாகாக
என்ன வேணும்னாலும் பண்ணுவா..எங்கிறத மனசுல வெச்சுகிட்டு பயப்படாம இரு...” என கிசு கிசுத்தாள்.
நான் மேலும் அவளை இறுக்கினேன். அவளை என் கட்டுப்பாட்டில் கொண்டு வர முயற்சித்தேன்.

ஆனால் அவள் சொன்ன வார்த்தைகள் என்னை அவளுக்கு அடிமையாக்கியது. நான் அவளின் கட்டுப்பாட்டுக்குள் வந்துக் கொண்டிருந்தேன்.
அவளின் அணைப்பில் ஒரு குழந்தையை போல உணர்ந்தேன். இப்படி பெண்களிடம் அடிமையாகி கிடப்பதே என் இயற்கையாகி
விட்டது போலும் என எண்ணி நொந்துக் கொண்டேன்.

இருவரும் பரிமாறப்படாத அவரவரின் எண்ணங்கள் உணர்ச்சிகளின் படி ஆசைத் தீர கட்டிப்பிடித்தோம். எனக்கு அப்போது
ரஞ்சனியின் பாதுகாப்பு அரண் தேவைப்பட்டது. இருவரும் விலகினோம், எனக்கு கொஞ்சம் வெட்கமாயிருந்தது.
“பயப்படாதே சிவா...” என எனக்கு ஆறுதல் கூறினாள்.
மேலும் அங்கிருந்தாள் அடுத்து என்ன நடக்குமோ என பயந்துப் போய்...
“சாரி...அக்கா...அப்புறம் நாம் நிறைய பேசுவோம்...” என சொல்லி கிளம்பினேன்.
“அக்கானு...கூப்புட்ற..அழக பாரு..” என அவள் சிரித்தாள்.

நான் அறையை விட்டு வெளியே வர, ரஞ்சனி புருஷன் கவலையுடன் காத்துக் கொண்டிருந்தார். என்னை பார்த்தவுடன்....
“ஒரு பிரச்சனையில்லையே....” என கவலை ததும்ப கேட்டார்.
“ஒன்னுமில்லீங்க...கொஞ்சம் உணர்ச்சி வசப்பட்டுடேன்...” என ஒன்று நடக்காததைப் போல சொன்னேன். அவரை பார்த்தால்
பாவமாக இருந்தது. உள்ளே நானும் ரஞ்சனியும் ஒருவரை ஒருவர் உணர்ச்சிகளால் சீண்டிக் கொண்டியிருக்க
பாவம் மனுசன் இவ்வளவு வெள்ளந்தியாக இருக்கிறாரே என்று வருத்தப்பட்டேன். உன் பொண்டாட்டியை நான்
எப்பவேனும்னாலும் நான் நினைச்சப்படி...”ஓக்கப்போறேன் டா” என அவரிடம் சொல்லத் தோன்றியது. அவர் என் கவிதாவின் அண்ணன் என்ற
எண்ணமே அந்த சில நொடிகளில் மறந்துவிட்டது.

ஆனால் அவர் என்னை பார்த்து பாசத்துடன் சிரித்தது, என் மனம் குற்ற உணர்ச்சியால் ஆட்கொள்ளப்பட்டு தவித்து
காயம்பட்டு நொந்தது. அவரிடம் இன்னும் கொஞ்சம் நேரமிருந்தால், நான் குற்ற உணர்ச்சியால் தவித்து தவித்துப் போவேன் என
பயந்து, ஓரிரு வார்த்தை பேசி சிரித்து, சாப்பிடவேண்டும் என காரணம் சொல்ல கிளம்ப எத்தனிக்க..அவினாஷ் ஓடோடி வந்து..
“அம்மா...சாப்பிட கூப்பிடறாங்க..” என அழைத்து என்னை காப்பாற்றினான்.

நான் நெஞ்சை நிமிர்த்திக் கொண்டு மொட்டை மாடிக்கு சென்றேன். கவிதாவை இனி தைரியமாக எதிர்க் கொள்ளலாம்
என நினைத்தேன். கவிதா எனக்காக காத்துக் கொண்டிருந்தாள். இப்போது அவள் முகத்தில் வெறுப்பில்லை..ஆனால் பாச
புரிதலுடன் ஒரு சிரிப்பு. அந்த சிரிப்பு எனக்கு எல்லாம் தெரியும் என சொல்லிற்று. இந்த சிரிப்புக்கு எல்லாம் விழுந்து விடாதே..
உன் “டெம்போ”வை அப்படியே வைத்துக் கொள் என என் மனம் என்னை அறிவுறத்த, முகத்தை தூக்கி வைத்துக் கொண்டு,
பஃபே உணவு முறையாதலால், என் தட்டில் உணவு வகைகளை குவித்துக் கொண்டு வந்து உட்கார்ந்தேன். என் பின்னால் கவிதாவும்
ஒரு தட்டுடன் வந்தாள்.

அவளிடம் பேசாமல், நான் என் உணவை என் வாயினுள் திணித்துக் கொண்டிருந்தேன். கவிதா என்னை பார்த்து
புன்னகையித்துக் கொண்டிருந்தாள். என் முகப்பாவனை போடி இவளே.. என இருந்தது.. அப்போது என் மாமனாரும் மாமியாரும்
அபினயாவை சுமந்தப்படி வந்தார்கள்...என் காதினில் இன்பத் தேனை பாயச்சினார்கள்..

“சிவா..ஒரு மூணு நாளைக்கு எல்லோரும் கோயிலுக்கு டூர் போறோம்... நீங்களும் கவிதாவும் என்னாலும் சரி கண்டிப்பாக வரனும்...
அவினாஷு ஸ்கூல் இருந்தா லீவ் போட்டுக்கலாம்...” என் மாமனார் கண்டிப்புடன் அழைத்தார்.
நான் உடனே முந்திக் கொண்டு...” நா ஆஃபீஸுக்கு கண்டிப்பாக போகனும் மாமா..போகலனா சரியாயிருக்காது..கவிதாவும்
பசங்களும் வேணா வரட்டும் மாமா..” என கவிதாவை அவர்களிடம் விட்டுவிட்டாள் எனக்கு மூணு நாள் ஆசுவாசப்படுத்த
நேரம் கிடைக்கும் என எண்ணினேன்.

கவிதா என்னை பார்த்து மேலும் புன்னகையித்தப்படி...
“நாளைக்கு சாய்ந்தாரம் தானே கிளம்புறோம் அப்பா...நா வர்றேன் அப்பா..சிவா ஆஃபீஸ் வேலை கெட வேனாம்.. இன்னிக்கு நைட்
வீட்டுக்கு போய்ட்டு நாளைக்கு இங்கே வந்தறேன்... எனக்கு நாளைக்கு வேறே ஜாப்பனீஸ் லாங்கவேஞ் கிளாஸ் இருக்கு...துணி
மணியெல்லாம் எடுக்கனும்...” என்றால்.
“ஏம்மா..நீ இங்கயே இரு சிவா வேணா டிரஸ்ஸெல்லாம் எடுத்துகிட்டு வந்து தரட்டும்... ஒரு நாள் கிளாசுக்கு போகலேன்னா...
..ஒன்னு ஆகாது” என்றாள் என் மாமியார்.
நான் குதூகலித்து ‘அதுவும் சரித்தான்..அத்தே..கவிதா இங்கயே இருக்கட்டும் மத்ததை நான் பார்த்துக்கறேன்...” என என் மாமியாருக்கு
ஒத்து ஊதினேன்.

கவிதா என்னை ஒரு ரகசிய புன்னகையுடன் பார்த்தாள்..
“அது சரி வராதம்மா....நான் போய்ட்டு நாளைக்கு வர்றேன்... மத்த வேலையெல்லாம் இருக்கு...ஒருத்தரிடம்
எனக்கு முக்கியமான வேலை இருக்கு...” என என்னை பார்த்தப்படி சொன்னாள். அந்த ஒருத்தர் நான் தான் என
எனக்கு அவளுக்கும் மட்டும் தான் தெரியும்.
“சரிம்மா..உன் வசதிப்படி செய்..நீ வர்றதே எங்களுக்கு பெரிய விஷயம்...” என என் மாமனார் புரியாமல் சொல்லி, இனி
கவிதாவை கட்டாயப்படுத்த முடியாது என இருவரும் சென்று விட்டனர்.

நான் கவிதாவை பார்த்தேன். என்னை கணிவுடன் அமைதியாக பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். அந்த பார்வை என்
பார்வையை கட்டிப்போட்டது. மெதுவாக அவள் தட்டில் இருந்த உணவை எடுத்து எனக்கு தாய்ப்பாசத்துடன் ஊட்டிவிட்டாள்.
நான் மந்திரத்திற்கு கட்டுப்பட்டவனைப் போல அவள் ஊட்ட ஊட்ட சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்தேன்.

பார்க்க கூடாது என தீர்க்கமாக முடிவு செய்திருந்தாலும், பார்த்தால் அவளிடம் விழுந்து விடுவேன் என்றறிந்தாலும், ஏதோ
ஒன்று என்னை இழுத்து மெதுவாக அவளின் கண்களை பார்க்கத் தூண்டியது.
பார்க்க பார்க்க நான் எடுத்த சபதங்கள், வைராக்கியங்கள்,
அவள் மேல் ஏற்பட்ட கோபங்கள் கலைந்து கரைந்துக் கொண்டிருந்தது.

நான் அவள் முன்னாள் ஒன்றுமேயில்லாமல் ஆகிவிட்டேன்.

அப்போதே என் மனமும் உடலும் கவிதா அன்றிரவு எனக்கு என்னசெய்தாலும் அது எந்த விதமான கொடூரமான
தண்டனையாக இருந்தாலும் ஏற்க தயாராகிவிட்டது. அவள் எனக்கு என்ன செய்யப்போகிறாளோ என்ற எண்ணமே என்னை
பல ஸ்பரிசத்தில் ஆழ்த்தியது. அவளால் நான் பெறப் போகும் இன்பம் துன்பம் வேதனை ஆனந்தம் வெறுப்பு பாசம்..மற்றும் வலிகள்..
ஆகியவைகளை பயம் கலந்த ஏக்கத்துடன் எதிர்நோக்கிக் கொண்டிருந்தேன். கவிதாவை ஏக்கத்துடன் நான் பார்த்துக் கொண்டிருக்க...

அவள் என்னை பார்த்து ஒரு ரகசியம் நிறைந்த பாசத்துடன் புன்னகைத்துக் கொண்டிருந்தாள்.




இப்போது ஆழமாக சிந்தித்தால் நான் அப்போது ஒரு முட்டாளாக இருந்திருக்கிறேன் என தெரிகிறது.
நான் கவிதா மீது கோவப்பட்டது என் மீதே நானே முட்டாள்தனத்தை பூசிக் கொண்டதைப் போன்றதாகும்...
இப்போது அதை பற்றி நினைத்து கதறி என்ன பயன்.