Incest மனைவியின் பாசம்..

[சிற்பி***]

நான் மொட்டைமாடியிலிருந்து வீட்டின் பின் பகுதியை வெறித்துப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். என் மனதில் எந்தவிதமான
எண்ணங்களும் தோன்றவில்லை. மனம் வெறுமையை உணர்ந்து, பயத்துடன் எண்ணங்கள் உதயமாவதை தவிர்த்தது.

”அப்பா....” என அவினாஷ் என் வலது காலை தட்டியப்படி அழைத்தப் போதுதான், என் மனம் சுயநினைவுக்கு வந்தது.
நான் வலது புறம் திரும்பி அவனை பார்த்தேன்.
“இந்தாங்கப்பா....அம்மா ஐஸ் கிரீம் குடுக்க சொன்னாங்க...” என ஐஸ்கீரிம் கப்பை பாசத்துடன் நீட்டினான். நான் அதனை வாங்கி
மேலே முடியிருந்த அட்டையை எடுத்தேன். அது ”பட்டர் ஸ்காட்ச்” ஐஸ்கீரீமாக இருந்தது. அவினாஷுக்கு பிடித்தது.

ப்ளாஸ்டிக் ஸ்பூனால் அவினாஷீக்கு ஐஸ்கீரீமை ஊட்ட ஆரம்பித்தேன். அவன் ஆனந்தமாக சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்தவன்
திடீரென புன்னகைச் செய்தான். நான் என்ன என்பதைப் போல தலையாட்டி கேட்டேன். அவனும் தலையாட்டினான். எனக்கு
புரியவில்லை என்ன என்பதைப் போல மறுபடியும் தலையாட்டினேன். அடக்க முடியாத சிரிப்பு சிரித்தப்படி தலையாடி என்
பின்னால் பார்க்கச் சொன்னான்.

நான் திரும்பி பின்னால் பார்த்தபோது, இன்ப அதிர்ச்சியடைந்து விக்கித்து போனேன்.....
“டாடி....கார்த்திகா அக்கா ...டாடி” என சிரித்தப்படி அவினாஷ் சொன்னான்.

மறுபடியும் கார்த்திகா என்ற தேவதையை கண்டு இன்ப அதிர்ச்சியால் துணுக்குற்றேன். கார்த்திகாவும் அவினாஷும் ஒருச்
சேர கொள் என சிரித்தனர். ஏதோ என்னை ஏமாற்றி விளையாட்டு காட்டுவதைப் போல சிரித்தார்கள். நான்
மையமாக சிரித்து வைத்தேன் .

கார்த்திகாவை பார்த்தேன். பவுர்ணமி நிலவைப் போல ஓளிர்ந்துக் கொண்டிருந்தாள். ஒரு உடலிலிருந்து ஒளி வருவதை
அன்றுதான் பார்த்தேன். பாதி விரிந்தும் இன்னும் விரியத் துடிக்கும் மொட்டுப் போலிருந்தாள். அவளின் முகத்திலும் கைகளிலும்
தெரிந்த வியர்வை துளிகள் மழையில் நனைந்த ரோஜா மலரைப் போல அவளை காட்டியது. பூவின் வாசம் அவளிடமிருந்து
வெளிப்பட்டது. அது அவள் தலையில் அணிந்திருக்கும் மல்லைகைப் பூவல்ல என என் மனம் ஏங்க துடித்தது.

ஒரு அழகான, மிகவும் மென்மையான பூவைப்போல நின்றிருந்தாள். அந்த கார்த்திகா என்ற பூவை சூட எண்ணம் வராது,
முகர்ந்து பார்க்க எண்ணம் வராது, கையில் எடுத்து கொஞ்ச எண்ணம் வராது... ....ஆனால்.....ஆனால் கசக்கி துவசம் செய்யும்
மிருகத்தனமான எண்ணம்தான் வரும்.

என்னை அறியாமல் அந்த எண்ணமும் வந்தது. வந்தவுடன் என் உடலில் தேங்கியிருந்த அனைத்து உணர்வும் பலமும்
என் ஆணுறுப்பின் மீது பாய, அது சட்டென்று இரும்பு கம்பியைப் போல் விரைத்து நின்று துடித்தது. என் மொத்த சக்தியை
இழுத்துக் கொண்டு கார்த்திகாவை நோக்கி வைத்தது.

என் கண்கள் என்னையறியாமல் கார்த்திகாவை மூர்க்கமாக பார்க்க, நான் ஆடிப்போனேன். கார்த்திகா என்னைப் பார்த்து
சிரித்துக் கொண்டிருந்தாள். அந்த சிரிப்பு என்னை...வா..வா..வா..வா... என்று அழைத்தது. இந்த மெல்லிய பூவை கசக்க வா என்றது.
உன்னை மிருகமாக்கும் தேவதை நான் தான்...வாடா...என்றது.

மென்மையான மிருதுவான மலரான என்னை துவசம் செய்ய வாடா..என அவளின் மொத்த உருவமும் என்னை காந்தம் போல
இழுத்துக் கொண்டிருந்தது....

என் உடலும் அதற்கு தயாராக....என்னவானாலும் சரி..எது வந்தாலும் சரி..இங்கேயே இப்போதே...கார்த்திகா என்ற
மலரை நசுக்க வேண்டும் என தோன்றியது...என் ரத்தமெல்லாம் என் கட்டுப்பாட்டை மீறி என் உறுப்பின் வழியே
ஓட துடித்துக் கொண்டிருப்பதாக உணர்ந்தேன். அந்த உணர்ச்சி வெள்ளத்தின் வடிகால் கார்த்திகாத்தான் என என் மனம் துடித்தது.

எனக்கு மற்ற எது பற்றியும் சிந்திக்க தோன்றவில்லை.... எல்லாமே கார்த்திகாகவே தோன்றியது... என் உயிருக்கு
உயிரான கவிதா என் மனதை விட்டு அகன்று அவள் நினைவில்லாமல் போனதுக் கூட அறியாத நிலையில் நான்
இருந்தேன்.... கார்த்திகா இன்னும்
என்னை பார்த்து சிரித்து கொண்டிருந்தாள்..

மறுபடியும் அந்த சிரிப்பு என் மனதில் மிச்ச மீதியிருந்த நிம்மதியை குலைத்தது....

அவள் சிரிக்கும் உடலின் பாவம் அவளை காமத்தின் மொத்த உருவத்தின் குறியீடாகவே மாற்றியது...அந்த காமத்தை பருக
வா என என்னை அழைப்பது போலிருந்தது.

பொறுமையின் எல்லையை தாண்டிவிட்டதாக எண்ணியவுடன்..
“அவினாஷ்..அம்மா உன்னை தேடுவாங்க...அம்மாகிட்டே போய் இரு..அம்மா கூப்பிட சொன்ன அப்பாவை வந்து கூப்பிடு...” என
அவினாஷிடம் சொன்னேன்.
“சரிப்பா.....” என் அவினாஷ் ஓட எத்தனிக்க, அவனை பிடித்து கார்த்திகா தன் உடம்போடு அணைத்தாள், அவன் திமிறினான்.
அவன் திமிற திமிற அவளுக்கு வெட்கம் ஏறியது, அவனை அவளின் உடலோட அழுத்து அந்த வெட்கத்தை
அடக்க நினைத்தாள். ஆனால் அவன் அவளின் பிடியிலிருந்து நழுவிக் கொண்டு தன் அம்மாவிடம் ஓடிவிட்டான்.

கார்த்திகாவை என்னிடம் தனியாக தந்துவிட்டு ஓடிவிட்டான்...நான் மேலும் அவளின் உடலை மேலும் ஊடுறுவி பார்த்தேன்.
ஆடைகள் மறைத்திருக்கும் அந்த பிஞ்சு உடலை கற்பனை செய்தேன். பிஞ்சு முலைகள், செதுக்கிய அங்கங்கள்,
மென்மையான சீரான தோல், சிறு வட்ட வடிவ தொப்புள், மெல்லிய தொடைகள், பூனை ரோமங்கள் சூழ்ந்த அவளின்
சிறு துவாரம் கொண்ட யோனி...ஐயோ இதற்கு மேல் கற்பனை செய்ய முடியவில்லையே என மனம் அடித்து
துடித்துக் கொண்டிருந்தது.

என் கற்பனை சரியா தவறை என்றறிய அவளை துகிலுறித்து பார்க்க என்னை துச்சாதனனாக மாற்ற முயன்றுக் கொண்டிருந்தது
என் மனம்..

அவினாஷ் இல்லாதது கார்த்திகாவை வெட்கப்பட வைத்தது. அவளின் வயதுக்கேற்ற மொத்த பருவத்தையும் தன் உடலில்
தேக்கிவைத்திருப்பதை இப்போது என்னால் பார்க்கமுடிந்தது. அந்த பருவ மங்கை ராகமாக இருந்தது. அதை பாடி இசைத்து
பருக என்னை அழைத்தது. கார்த்திகா வெட்கப்பட்ட தருணம் அவள் அம்மா ரஞ்சினியை போல மாறிவிட்டிருந்தாள்.
ஒரு உருவத்தில் இருவரா என எனக்கு எண்ணத்தோன்றியது...

அவளின் பிஞ்சு முலைகளில் இருந்த காம்புகள் மொட்டு விரித்ததைப் போல அவளின் மேலாடையை பிளந்துக் கொண்டு
தெரிந்தது.

நான் மெதுவாக கார்த்திகாவின் தோள்களை பற்றி என் பக்கத்தில் இழுத்தேன். அவளின் உடல் குளிர்ச்சியாக இருந்து என்
கைகளை ஜில்லிட வைத்தது. என் முகத்தை அவளின் முகத்திற்கு நேராக எடுத்துச் சென்றேன். அவளின் முகத்தின் ஒவ்வொரு
தசையும் துடித்துக் கொண்டிருந்தது. அவளின் இமைகள் தன் விழித்திரையை மூடாமல் என்னையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தது.
அவளின் சிறிய மூக்கு பலமாக துடித்துக் கொண்டு தன் அழகை வெளிப்படுத்திக் கொண்டிருந்தது. அதிலிருந்து சூடான
காற்று வெளிவந்து என் முகத்தில் விழுந்தது.

அவளின் உதடுகள் துடித்து என் உதட்டிற்கு அழைப்பு விடுத்துக் கொண்டிருந்தது. என் உடல் தன் கர்மத்தை செய்ய
தயாரான தருணத்தில்...

கார்த்திகா மெதுவாக தன் குளிர்ச்சியான கரங்களை எடுத்து என் முகத்தை தடவி கண்ணத்தில் வைத்து அவளின் முகத்தின் பக்கம்
சற்று கீழே இழுத்தாள். என் கண்களை சிறிது நேரம் பார்த்து என் நெற்றியில் பலமாக எச்சம் நிறைந்த முத்தத்தை நீண்ட நேரம் பதிக்க...

நான் கார்த்திகா என்ற இளம் பெண்ணிடம் கரைந்து போய்க்கொண்டிருந்தேன்..

என் நெற்றியில் முத்தமிட்டு தன் முகத்தை என் முகத்தின் பார்த்தாள்...காமம் ததும்பிக் கொண்டிருந்தது...நான் அதை பருக எத்தனித்த
கனத்தில் அவளின் முகத்தின் உணர்ச்சி மாற ஆரம்பித்தது... காமம் மெதுவாக உருமாறி அன்பும் பாசமுகாக மாற ஆரம்பித்து..

..மொத்தமாக காமத்தை நீக்கி அன்பும் பாசமுமாக கூடிக்கொண்ட முகமாக என்னை நோக்கி என்னிடம் அந்த அன்பையும்
பாசத்தையும் செலுத்தம் தருணத்தில்...அவளின் காம ததும்பும் முகம் என் கண்முன்னே காட்சி உருமாறி....
அந்த முகம்...ஐயோ...ஐயோ...ஐயோ...நான் பதற்ற அடையுமளவுக்கு

...என் அன்பு மகள் அபினயாவின் முகமாக மாறி கொண்டிருந்தது...அது முற்றாக மாறி..
இப்போது அபினாயாவின் பிஞ்சு முகம் என்னை பாசத்துடன் அன்புடன் பார்த்துக் கொண்டிருக்க... அதை பார்த்து நான் அதிர்ந்து
பதறியப்படி கார்த்திகாவின் தோள்களிலிருந்து கையை உதறி எடுத்து..என் முகத்தை மூடி ஐயோஓஓஓஒ... என கதறினேன்.

நான் உணர்ச்சிகளின் பிழம்பில் இருந்தேன்...நான் என்ன செய்வேன் என எனக்கு தெரியாமல் போயிற்று. இந்த
காரணத்திற்காக இதை செய்கிறேன் என்ற நிலையை தாண்டிவிட்டேன். ஒரு காரணமுமில்லாமல் போய்விட்டது..

உணர்ச்சி பொங்க அப்படியே கார்த்திகாவை இழுத்து என் உடலுடன் கசக்கி பிடித்து அணைத்து.....
“அபினயாஆஆஆ....என் அன்பு மகளே.....” என கதறினேன். அவளைச் சுற்றி பாதுகாப்பு அரணாக இருக்க முயன்றேன்.
அவளை அபாயத்திலிருந்து காப்பாற்ற முனைந்துக் கொண்டிருந்தேன். அவளை மேலும் என்னுடலுடன் கசக்கினே.
அந்த பாச அணைப்பின் மூலமாக என் அசிங்கத்தை போக்க முனைந்தேன். என் உடலில் எந்த உணர்ச்சியும் தோன்றவில்லை.
அவளை என்னுள்ளே இழுப்பது என்பதே என் குறிக்கோளாக இருந்தது...

திடீரென...
“கார்த்திகாவ...என்ன பண்றீங்க...” என்ற ஒரு பதட்டம் நிறைந்த குரல் கணிரென ஒலிக்க...என் இதய துடிப்பு நின்று
போகமளவுக்கு அதிர்ந்து அப்படியே மூர்ச்சையாகி சப்த நாடியும் ஓடுங்கி அங்கேயே அப்போதே செத்துவிட தோன்ற..
என் கைகள் அணிச்சையாக, கார்த்திகாவை கட்டியணைப்பிலிருந்து விடுவிக்க, தள்ள முயன்று கொண்டிருக்க...

.. என்னை அதிர்ச்சி சிக்கலில் மேலும் மாட்டும் வகையில் கார்திகா என்னை உடும்பு பிடியாக கெட்டியாக பிடித்து எனக்கு தப்பிக்க
வழிவகை இல்லமாலாக்க முயன்று கொண்டிருந்தாள்..



நான் உயிர் பயத்தில் உறைந்துப் போனேன். விலங்கினங்களில் தாய்தான் குழந்தைகளை பார்த்துக் கொள்ளும்.
குட்டியோடு இருக்கும் தாய் ஆபத்தானது, ஆபத்து இல்லாமல் இருந்தாலும் கொல்லும். தன் குட்டிகளை பொத்தி பாதுகாக்கும்,
ஒரு ஆபத்தையும் அணுக விடாது. இதுதான் நான் டிஸ்கவரி தொலைக்காட்சியைப் பார்த்து கற்றுக்
கொண்ட பாலப்பாடம்.

ரஞ்சனி பக்கத்தில் நின்று கொண்டிருந்தாள்

கார்த்திகாவ என்ன பண்றீங்க...என கேட்ட ரஞ்சினியின் முகத்தில் கொலைவெறிக்கான அறிக்குறி ஏதாவது தெரிகிறதா
என பார்த்தேன். மங்கலான வெளிச்சத்தில் அவளின் முகத்தின் உணர்ச்சிகளை பார்க்க முடியவில்லை.

என்னையறியாமல் என் உயிர் அதனை காப்பாற்றிக் கொள்ள...
“அபினயா...அப்பாவை விடு..." என என் வாயை பேச வைத்தது.
மெதுவாக கார்த்திகாவின் கைகளை என் உடலிலிருந்து எடுத்து எங்களின் அணைப்பை விலக்கினேன். கார்த்திகா
வெட்கத்தால் உடல் நடுங்கியப்படி இருந்தது. ரஞ்சினி பக்கத்தில் இருப்பது அவளுக்கு எந்தவிதமான தயக்கத்தையும்
ஏற்படுத்தவில்லை. வெட்கம் தின்றப்படி என் தலையை கோதிவிட்டு கொள்ளென்று சிரித்துவிட்டு ஓடிவிட்டாள்.

அவள் அணைப்பால் என் உடலில் ஏற்பட்ட பிஞ்சு அச்சு இன்னும் விலகாமல் எனக்கு பல ஸ்பரிசங்களை தந்துக் கொண்டிருந்தது.

நான் இப்போது பிஞ்சு காயை விட்டு முத்தின பழமான ரஞ்சினியின் மீது கவனத்தை செலுத்தி சூழ்நிலையை எதிர்க்கொள்ள
தயாரானேன்.
“கார்த்திகாவை பார்த்து...அபினயா பெரியவளானா இப்படித்தான் இருப்பா என சொன்னே..ஏனோ தெரியல என்னை
அப்படியே கட்டிப் பிடிச்சுகிட்டா....” என சரளமாக பொய் சொல்லி கார்த்திகாவிடம் மட்டும் நான் உத்தமன் என அவளிடம்
காட்டிக் கொண்டிருந்தேன். ரஞ்சனி பேசாமல் என்னை பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். அவள் முகத்தின் உணர்ச்சிகளை
என்னால் பார்க்க முடியவில்லை.

என் அருவருப்பான காம இச்சை உணர்வுகளை எண்ணங்களை அவள் பட்டவர்த்தனமாக ஏளனமாக பார்த்துக் கொண்டிருப்பதைப்
போல நான் உணர, குற்றணர்வால் நெளிந்து அவள் பார்வையிலிருந்து தப்பிக்க, திரும்பி என் முதுகை அவளிடம்
காண்பித்தவாறு மொட்டைமாடி மதில் சுவரில் முன் பக்கம் சாயத்து கீழ் நிலத்தை பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன்.
ரஞ்சினி என் உணர்வுகளில் மெதுவாக ஏறிக்கொண்டிருந்தாள்.

இது என்ன...முதலில் மகள் என்னை முழுவதுமாக ஆட்கொண்டால் இப்போது தாய் என்னை முழுவதுமாக ஆட்கொள்கிறாள்..
என் காம இச்சை என்னை அவர்களால் ஆட்கொள்ளப்பட்டு வெட்கம் மானம் அனைத்தையும் துறந்த துறவியாக என்னை
மாற்றிவிடுமோ என அச்சப்பட்டுக் கொண்டிருந்தேன்.

திடீரென என் உடல் ஜில்லிட்டது, ஒரு குளிர்ந்த இனிமையான ஐஸ் க்ரீம் என் மேல் கொட்டியதைப் போலிருந்தது.... ரஞ்சினி
என் இடது பின்பகுதில் அவளது வலது முன் பகுதியை சாய்த்து கொடிப் போல என் மேல் படர்ந்திருந்தாள். என் உடலும் மனமும்
குளிர்ந்தது. நான் இடது புறமாக என் முகத்தை திருப்பி ரஞ்சினியின் முகத்தை பார்த்தேன். இரவு நேரமும் மெல்லிய விளக்கு வெளிச்சமும்
அவள் முகத்தின் காம அழகை வெளிக்கொணர்ந்தது.

அவளின் உடல் மொழி எனக்கு அழைப்பு விடுத்துக் கொண்டிருந்தது...
“சாப்பிட வாங்க...” என்றாள் கிறக்கமான குரலில்.
“எதை...” என்றேன்.
“சாப்பாட்டை தான்..” என்றாள்.
“எனக்கு பசிக்கலேனா..” என்றேன்
“உனக்கு ரொம்ப பசிக்குது...”
“எப்படி தெரியும்...”
”மூணு பிள்ளைக்கங்களை பெத்து ஊட்டி வளர்த்த அனுபவக்காரி எனக்கு தெரியாதா...” என்றாள் மெலிதாக சிரித்தப்படி.
“எனக்கு என்ன சாப்பிட புடிக்கும்னு எனக்கு மட்டும் தான் தெரியும்...” என்றேன்
“ஏன் கவிதாவுக்கு தெரியாதா...” என்றாள் கொஞ்சம் நக்கலாக.
கவிதாவின் பெயரை கேட்டதும் என் உடல் ஒரு நிமிடம் நடுங்கியது. அதை அவளும் உணர்ந்தாள்.

“நானும் அவளும் ஒன்னு..எனக்குன்னா அவளை சேர்த்துதான்..” என கவிதாவை உயர்த்தி காப்பாற்றினேன்.
“அப்போ கவிதா சாப்பாட்டை தவிர...மத்தவங்க செய்த சாப்பாடு சாப்பிட பயமா இருக்குல...” என்றாள்.
“அதெல்லாம் ஒன்னுமில்ல...மத்தவங்க சாப்பாடு எனக்கு பிடிகாது..” என்றேன்.
“அருமையா படையல் போட்டாலும் பிடிக்காதோ...” என கேட்டாள்.

ரஞ்சினியை உத்துப் பார்த்தேன். அவள் அங்கங்கள் எனக்கு படையலாக காட்சி தந்து கொண்டிருக்கிறது. இந்த படையலை எனக்கு
அளித்தாள் சாப்பிடுவேன் என சொல்ல தோன்றியது...
“வெளிச்சாப்பாடு எனக்கு ஓத்துக்காது...நோய் வந்துடும்...” என்றேன்.
“நான் வீட்டு சாப்பாட்டை தான் போடுவேனே...” என்றாள்.
“ஆனாலும் எனக்கு சுத்தமாக பிடிக்காது...” என்றேன்.

மெதுவாக என்னை தன் பக்கம் திருப்பி, அவளை முழுவதுமாக பார்க்கும்படி நிறுத்தினாள். இப்போது எனக்கு சிறு தயக்கம்.
நான் ரஞ்சினி மடங்கிவிட்டாள் என கற்பனை செய்தது பொய்யா. அவளின் செய்கைக்கும் பேச்சுக்கும் நான் வேறு அர்த்தம்
கற்பிக்கிறேனா..என குழப்பம் ஏற்பட்டது. நான் கற்பனை செய்தது உண்மையா பொய்யா என அறிய ஒரு அடித் தான் எடுத்து வைக்க வேண்டும்.
அது எப்போது எப்படி என்று தான் தீர்மானிக்க வேண்டும்.

ரஞ்சினி என் தாடையை சற்று தூக்கி..
“என் மேல் இன்னும் கோவமா...” என்றாள்.
“உம்ம்ம்ம்....” என்று ஆமோதிப்பதைப் போல சொன்னேன்.
“சாரி..சிவா...” அவளின் இதயத்திலிருந்து வார்த்தைகள் வந்தன.
நான் வெட்கி தலைக் குணிந்தேன். அவள் சேலையை ”லோ இப்பில்” கட்டியிருந்தாள். தொப்புள் அதன் ஆழத்தை
தேட வா வா என்றது. இடுப்பு சதைப் போட்டிருந்தாலும் உப்பி சதை பிடிப்போடு வளைந்து கிள்ள வா...என்ற நிலையில் இருந்தது.

என் ஆண்மை என்னையறியாமல் மூழு வீச்சில் இருந்து, என் உடலின் உணர்ச்சிகளை தூண்டிக் கொண்டிருந்தது.

நான் கடைசி அடியை எடுத்து வைக்க முடிவு செய்தேன்....
“நான் பழசெல்லாம் எப்பவோ மறந்துட்டேன்...இனிமேல் சாரி கேட்டு என்னை கஷ்டப்படுத்தாதீங்க..” என மெதுவாக சொல்லியப்படி,
லாவகமாக ஏதேச்சையாக தப்பான எண்ணமில்லாமல் நடப்பதைப் போல என் வலது கையை அவளின் வலது பக்க இடுப்பு வளைவு
பகுதியில் படுமாறு வைத்தேன்.

அவள் உடலில் எந்த உணர்ச்சி மாற்றமும் இல்லை...நான் குழம்பினேன்.. அவள் சிரித்தப்படி...
"சரி அதான் மறந்துட்டீங்களே...இப்ப என்னை உரிமையோட நடத்துங்க...” என்றாள்.
“உங்க கிட்டே என்ன உரிமை எடுத்துக்க முடியும்..கவிதா அண்ணிங்கற முறை தவிர..” என குழம்பியப்படி கேட்டேன்.
“ஏன் என் மேல் அன்பு வைக்கற உரிமை உன் கிட்டே இல்லையா...” என ரஞ்சனி உரிமையோடு சொன்னாள்.
இவள் எதற்கு அடிப்போடுக்கிறாள் என மறுபடியும் குழப்பம் வந்தது. என் கை அவளின் இடுப்பு பகுதியில் பட்டு படாமல் போல இருந்தது..
அவளின் சூடான மூச்சு காற்று இப்போது என்னை தாக்கிக் கொண்டிருந்தது, அவளின் உடம்பில் சூடு ஏறுவதை நான் உணர்ந்தேன்.
“எப்படி அன்பு செலுத்தறதுனு கவிதா எனக்கு சொல்லிக்குடுத்திருக்கா...” என நான் என்னையறியாமல் கவிதாவிற்கு தாவினேன்.
“ஏன் கவிதா மேலே அவ்வளவு பிரியமா...என் மேல மத்தவங்க மேல எல்லாம்... பாசம் காமிக்கமாட்டீங்களா” என அர்த்தம்
நிறைந்த புன்னகையுடன் கேட்டாள். என் தலையின் மேல் கைவைத்து என் முடியை கோதி விட்டப்படி இருந்தாள்.

சரி...சமிக்ஞை கிடைத்துவிட்டது என ஊர்ஜீதப்படுத்திவிட்டு, என் வாழ்கையில் முதன்முதலாக ஒரு கள்ளக்காதலை
முன்னெடுக்கும் நோக்கத்தில் என் முதல் அடியை எடுத்து வைக்க முடிவு செய்த நேரத்தில் என் உடலில் நிறு நடுக்கம்
ஏற்பட்டது. என் கைகள் குளிர்ந்து நடுக்கத்துடன் தவித்தது. மூச்சை வேகமாக உள்ளிழுத்து வெளியேற்றினேன்.
அப்படியே என் கையை அவளின் சேலை மூடாத வெற்றிட இடுப்பில் கை வைத்து அழுத்தி என் பக்கம் இழுத்து அணைக்க
எண்ணிய நேரத்தில்...

“அண்ணி சிவாவை என்ன செய்றீங்க...” என கவிதாவின் கடுமையான வார்த்தைகளை இருவரும் கேட்டோம்.
ரஞ்சினியின் உடல் விறைத்ததை உணர்ந்தேன். அவள் பயந்தாலா என தெரியவில்லை, ஆனால் என்னை பயம் கவ்விக் கொண்டது.
ஒரு நொடி நானும் ரஞ்சினியும் உறைந்து ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக் கொண்டோம். நான் சுதாரித்து கவிதாவை பார்த்தேன்.
ரஞ்சினியின் இடுப்பில் அழுத்திப் பிடித்தப்படி இருக்கும் என் கைகளை உன்னிப்பாக பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள் கவிதா.
நான் விரட்டென்று என் கையை எடுத்தேன்.

ரஞ்சினி சுதாரித்தவளைப் போல்,...”உன் சிவாவை சாப்பிட வானு..எவ்வளவோ கெஞ்சி பார்க்கறேன்..வரமாட்டேனு ரொம்பத்தான்..
பிகு பண்றான்..” என என் மீது பொய் கோவம் கொண்டு என் கண்ணத்தை செல்லமாக அறைவதைப் போல தட்டினாள். பிறகு..
“சீக்கிரம்..சாப்பிட வாடா...” என என் தலைமுடியை பிடித்து இழுத்தாள். நான் பயத்தினாள் அசையவில்லை. ரஞ்சனி கவிதாவை பார்த்து..
“இனி...சிவாவை சாப்பிட அழைத்து வருவது உன் பொறுப்பு..” என சிரித்தப்படி சொல்லிவிட்டு, என்னை கவிதாவிடம் தனியாக
மாட்டிவிட்டு சென்றுவிட்டாள்.

எனக்கு என்னவோ அப்போது ரஞ்சினி என்னை வெண்டுமென்று சில்மிஷம் செய்து கவிதாவிடம் மாட்டிவிட்டு செல்வதைப்
போலிருந்தது. நான் பயத்துடன் அடுத்து என்ன நடக்கப்போகிறது என கவிதாவை பார்த்தேன். ரஞ்சனி மறையும் வரை
மவுனமாக இருந்த கவிதா...அவள் மறைந்ததும். என்னை பார்த்தாள்.

கவிதாவின் முகத்தின் பாவனை மெதுவாக வெறுப்பாக மாறியது. மொத்த வெறுப்பையும் தேக்கி நிலையில், கோபத்தின் உச்சிக்கே
சென்று அருவருப்பாக என்னை பார்த்தாள்.

சடென்று என் முகத்தில் த்த்த்த்தூஊஊஉ என கோபத்தில் திரட்டிய அவளின் எச்சிலை என் முகத்தில் துப்பினாள். என் முகம் முழுவதும்
எச்சிலாக மாறியது. ச்ச்சீசீய்ய்ய் என முகத்தின் நேராக வெறுப்பு நிறைந்த வார்த்தையை கக்கி விட்டு பேசாமல் சென்றுவிட்டாள்.

அந்த நொடியில் எனக்கும் கவிதாவிற்கும் இடையில் இருந்த கண்ணுக்கு புலபடாத பாச பந்த கயிறு அறுப்பட்டதை உணர்ந்தேன்.
அதிர்ந்தேன். பயந்தேன். கவிதாவை தொலைத்துவிட்டதாக எண்ணி தாங்க முடியாத வேதனை ஏற்பட்டது. எனக்கு அழுகை
அழுகையாக வந்தது. என்னையறியாமல் மெல்லிய சப்தமெழுப்பி அழு ஆரம்பித்தேன். என் கண்களில் நீர் வழிந்து கவிதாவின்
எச்சிலோடு கலந்தது. நான் தனித்துவிடுப்பட்டு அனாதையாகிவிட்டதாக எண்ணம் ஏற்பட்டது.

மறுநிமிடம் எனக்கு கோவம் ஏற்பட்டது. கவிதாவைன் மேல் அந்த கோவம் திரும்பியது. என்னை ஏன் இப்படி நிநிதிக்கிறாள் என
கோவம் வெள்ளமாக என் உடலில் பெறுகியது. அவளை போய் ”நாலு சாத்து சாத்திவிட” வேண்டுமென தோன்றியது. தவறு வேறிடம்
இருக்க என்னிடம் ஏன் கோவம் கொள்கிறாள் என என் மனம் ஆவேசப்பட்டது. தவறு அவளிடம் வைத்துவிட்டு என்னிடம் ஏன்
கோவம் கொள்கிறாள் என அவள் மீது வெறுப்பு வந்தது.

அப்போதுதான் நான் உணர்ந்தேன். நான் கவிதாவிற்கு அடிமையாகிவிட்டேன் என்பது. அவள் எப்போது என் மீது காதலிக்கும் எண்ணத்துடன்
கண் வைத்தாளோ அப்போதே நான் என்னையறியாமல் அவளுக்கு அடிமையாகிவிட்டேன். கவிதாவிடம் அடிமையாக
இருப்பதே எனக்கு பேரானந்தம் என்றாகிவிட்டது. போதை தரும் வஸ்துவாக மாறிவிட்டாள். அந்த போதை இல்லாமல் என்னால்
இருக்க முடியாது என்ற நிலை.

இது எதனால்...என மனம் யோசிக்க..அவளிடம் இருக்கும் அபரிதமான அழுகும் பணமும் தான். என்னை விட்டு விட்டு அவளின்
குடும்பத்தாரிடம் எப்போதும் வேண்டுமானாலும் சென்றுவிடலாம் என்ற பயம் தான் என்னை அவளிடம் சிக்க வைக்கின்றது.
அவள் என்னை பிரிந்தால் நட்டம் ஒன்றுமில்லை ஆனால் எனக்கு எல்லாம் இல்லாமல் போய்விடும். குழந்தைகள் அந்தஸ்து..
முக்கியமாக நான் மதிக்கும் பொக்கிஷம் கவிதா எனக்கு இல்லாமல் போய்விடுவாள். அவளிம் குடும்ப பணமும்
செல்வாக்கும் அப்படி.

முக்கியமானது ஒன்று நான் விரும்பும் அனைத்தும் அவளிடம் இருப்பதுதான். எப்படி என் மனைவி இருக்க வேண்டுமென கனவு
கண்டேனோ அப்படியே நிஜத்தில் கவிதா இருப்பதும் ஒரு காரணம்.

எனக்கு கவிதாவின் மேல் இன்னும் கோவம் அதிகமானது. அவளின் திமிரை அடக்க வேண்டும். அவள் என்னை பிரிந்தால் அவளுக்கும்
நட்டம் ஏற்பட வேண்டும். அதற்கு ஏதாவது செய்தாக வேண்டும். இனிமேல் கவிதாவிடம் அஞ்சி நடங்க அவசியமொன்றுமில்லை
என என் கோவப்பட்ட மனது முடிவு செய்தது. எது வந்தாலும் சந்தித்து விட வேண்டும், இனி மிதிப்பட்டு திட்டுவாங்கி
அசிங்கப்பட வேண்டியதில்லை. நான் ஒரு ஆண்மகன் என்று காட்ட நிலை வந்துவிட்டது என்று முடிவு செய்தேன்.

என் எச்சில் முகத்தை துடைத்தேன். ஒரு தீர்க்கமான முடிவுக்கு வந்தேன். மனதை திடப்படுத்திக் கொண்டேன். உணவு பறிமாறும்
பகுதிக்கு சென்றேன். இதுவரை அரைக்குறை இருட்டில் இருந்து வெளிச்சத்திற்கு வந்ததால் கூச்சமாக இருந்தது. அங்கு கவிதாவின் குடும்பத்தினரும் அவர்களின் உற்றாரும் உறவினரும்
ஆனந்தமாக கலாவி கொண்டிருப்பதை கண்டு, இவையெல்லாம் இவர்களையெல்லாம் இழுக்க நேரிடமோ என
மனம் பதைபதைத்தது.

கவிதா ஒரு ஓரத்தில் இருந்து ரகசியமாக என்னை வெறுப்புடன் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். நான் சட்டென்று நானும் அவளை
கோப வெறுப்புடன் பார்த்தேன். என் முகம் கொடூரமாக இருப்பது எனக்கே தெரிந்தது. இதுவரை பார்த்திராத என்னுடைய அந்த
கொடூர முகத்தை பார்த்து கவிதா ஒரு நொடி பின்வாங்கி திகைத்து குழம்பினாள். நான் அவளை பார்த்தப்படி உன்னிடம் எனக்கு
பயமில்லை என்று சொல்லும் விதமாக என் முகத்தை தூக்கி வெடுக்கென்று திருப்பிக் கொண்டு வேகமாக கீழே ஹாலுக்கு
சென்று நான் முன்நின்ற இடத்தில் நின்று நோட்டமிட்டப்படி வேடிக்கை பார்க்க ஆரம்பித்தேன்.

விளையாடிக் கொண்டிருந்த அவினாஷ் என்னை பார்த்தான். குழப்பத்துடன் என் பக்கத்தில் வந்து என் முகத்தை ஒரு வித
பயத்துடன் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். அப்போதுதான் எனக்கு உறைத்தது என் முகம் கொடூரத்தின் உணர்ச்சிகளை காண்பிக்கும்
முகமாக மாறிவிட்டதென்று. ச்ச்சேஎ..என்று என்னை திட்டிக் கொண்டு என் மனதில் இருக்கும் கோவத்தை தணித்தேன்.
என் முகம் சாந்தமாவாதை நானே உணர்ந்தேன். அவினாஷை தூக்கினேன்.. அவன் என் கழுத்தை கட்டிப்பிடித்தப்படி..
“ஐ..லவ் யூ டாடி...” என பாசத்துடன் சொல்லி என் நெற்றியில் முத்தமிட்டு என்னை இறுக கட்டிப்பிடித்துக் கொண்டான்.
அவனையும் கவிதாவையும் விட்டு விலகப் போவதாக அவனின் உள்ளுணர்வு சொல்லியிருக்குமோ என எண்ணினேன்.
நான் அவனை விலக்கி அவன் கண்ணை பாசத்துடன் பார்த்தேன்...
“டாடி..எப்பவுமே உன்னை லவ் பண்றேண்டா.... அம்மாவையும் லவ் பண்ணுவேண்டா...” என அவனுக்கு சொன்னேன்.
இப்போது பயம் நீங்கி சிரித்தான்....
“ஐ..லவ்..யூ சோ மச் டாடி..மை டாடி..” என சொல்லியவாறு கீழிறிங்கி விளையாடச் சென்று விட்டான்.

இப்போது என் மனதில் ஒரு மின்னல் விதை தோன்றியது... தனித்திருக்கின்றான் என்பதினால் தான் என்னை மிதித்து
மேய்கிறாள், அவளைச் சுற்றியிருப்பவர்களை எனதாக்கினால், அவளின் பிரிவின் தாக்கம் அதிகமாக இருக்காது என
எண்ணினேன். என்னை காரணம் காட்டி பிரியவும் முடியாது. முதலில் கவிதாவின் அப்பாவையும் அம்மாவையும்
என் கைக்குள் போட்டுவிட வேண்டும். பாசக் குறைப்பட்டு ஏங்கும் அவர்களுக்கு பாசத்தை கொடுத்து என்னை
அவர்களதாக்கி விட வேண்டும் என திட்டம் போட்டேன்.

திட்டம் போட்ட மறுவினாடி அதிர்ஷ்ட காற்று என் பக்கம் வீசியது. எங்கள் நிறுவனத்தின் குறிப்பிட்ட ஷேர்களை வைத்திருக்கும்
டைரக்டர் என் மாமனார் மாமியாரிடம் பேசிக் கொண்டிருப்பதை பார்த்தேன். ஆபத்திற்கு பாவமில்லை என அவர்கள் இருக்கும்
பக்கம் சென்றேன். டைரக்டர் என்னை பார்த்ததும்...
“ஐ..திங்க் யுவர் சன் இன் லா வில் ஒன் டே பிகம் சியிஓ ஆஃப் அவர் கம்பனி.. சச் ஏன் டேலண்டட் ஹார்ட் வர்கிங்க் பர்சன்..
ஐ விஷ் ஹி இஸ் மை சன்...” என என்னை பற்றி பெருமையாக சொன்னார். என் மாமனார் மாமியாரின் முகத்தில் சந்தோஷம்
தாளவில்லை. நான் சட்டென்று என் திட்டத்தின் படி பட்டென்று என் மாமனார் மாமியார் சாஷ்டாங்மாக விழுந்துவிட்டேன்.
அவர்களின் கால்களை கெட்டியாக பற்றிக் கொண்டேன். அவர்கள் பதறி போய் என்னை தூக்கினார்கள்...நான்..

“அத்தை..மாமா..எனக்கு என்னமோ இன்னிக்கு உங்களை பார்த்தவுடன்..என் அப்பாவும் அம்மாவையும் பார்த்தமாதிரி ஆயிடுச்சு...
அவங்க செத்தப்புறம் கவிதா எனக்கு எல்லாமா இருந்தாலும் மனசுல அப்பா அம்மா இல்லயே என ஏங்கிகிட்டு இருந்துச்சி..
அனாதையா உணர்ந்துகிட்டிருந்தேன்...இன்னிக்கு உங்களை பார்த்தவுடன்.. கடவுளா எனக்கு புதுசா ஒரு தாய் தந்தையும்
காண்பிச்சிட்டாருன்னு நினைச்சி சந்தோஷப்பட்டேன்...மாமா அத்தை இன்னியிலிருந்து நீங்கத்தான் எனக்கு அப்பா அம்மா..
ப்ளீஸ் என்னை உங்க மகனா ஏத்துக்குங்க...” என உணர்ச்சிகரமாக கண்களின் நீர் தேக்கியப்படி சொன்னேன். நான் சொன்ன
வார்த்தைகள் எனக்கு ஆச்சரியமாக இருந்தது. என் அடிமனசில் இருக்கும் உண்மையைதான் அப்போது பேசியிருக்கிறேன். அந்த
வார்தைகளில் பொயில்லாதது எனக்கு ஆச்சரியமே.

என் மாமனாரும் மாமியாரும் என் கம்பெனி டைரக்டரும் உருகித்தான் போனார்கள். அவர்கள் சத்தியம் செய்யாத குறையாக,
நான் என் மாமனருக்கும் மாமியாருக்கும் உண்மையான மகன் தான் என நிறுவினார்கள். எந்த சூழ்நிலையிலும் அவர்கள்
என்னை விடமாட்டார்கள் என் கல்வெட்டில் எழுதியதைப் போல உறுதியாக சொன்னார்கள். என் டைரக்டர் மேலும் ஒரு படி போய்..
யார் கைவிட்டாலும் அவர் கைவிடமாட்டார் அப்பா ஸ்தானத்தில் அவரும் இருப்பார் என உறுதியாக சொன்னார்.

ஒரு பிரச்சனை முடிந்தது என நினைத்தேன். என் மாமனாரை மாமியாரையும் என் பாசத் தாக்குதலை ஜீரணிக்க தனியாக விட்டுவிட்டு
வேறு யார் என் பக்கம் இருப்பார்கள் என திட்டம் போட்டேன். சட்டென்று ரஞ்சினியின் நினைவு வந்தது. அவளின் நினைவு
எனக்கு கிளுகிளுப்பூட்டியது. அவஎளை அனுபவிப்பது உடலுறுவு கொள்வதெல்லாவற்றையும் பிறகு பார்த்துக் கொள்ளலாம்
முதலில் அவளை என் பக்கம் கட்டிப் போட வேண்டும் என முடிவு செய்தேன். அவளை தேடிச் சென்றேன்.