05-01-2025, 12:43 PM
பால் குடித்து விட்டு, சுவாதியிடம் சொல்லி விட்டு, நானும் என் வீட்டுக்கு வந்தேன்.
இது நடந்த கதை.
இப்போது நிகழ் காலத்துக்கு வருவோம்.
என் மனைவி உமா என் அம்மாவுடன் ஊருக்கு சென்றதும் நான் ஒரு சாண்டில்யன் எழுதிய ‘யவன ராணி’ என்ற புத்தகத்தை எடுத்துக்கொண்டு படிக்க உட்கார்ந்தேன்.
படித்துக்கொண்டே ரொம்ப நேரம் புத்தகத்தில் மூழ்கிப் போனேன்.
மதியம் ரெண்டு மணி ஆனதும், நண்பனை பார்த்துவிட்டு வரலாம் என்று கிளம்பினேன்.
உடை மாற்றிக்கொண்டு இருக்கும்போது காலிங் பெல் அடிக்கும் சத்தம் கேட்டது.
நான் முன்னறைக்கு வந்து கதவை திறந்தேன். வெளியே பெருமுலைக்காரி, பேரழகி சுவாதி நின்று கொண்டு இருந்தாள்.
முகத்திலும், உல்ளத்திலும் சந்தோஷம் பொங்க, வழிந்தபடி,“ம்ம். வாங்க..!!” என்றேன்.
“உமா இல்லையாண்ணா?”
“அவ ஊருக்கு போயிருக்கா. நீங்க ப்ளவுஸ் தருவீங்க, வாங்கி வைங்கன்னு சொன்னா. கொண்டு வந்துருக்கீங்களா..?”
“இல்லை. நான் அதுக்கு வரலை..!!”
“அப்புறம்..?”
அவள் திணறினாள். எனக்கு அவளை பார்க்க ஏதோ வித்தியாசமாகத் தெரிந்தது. அவள் முகமெல்லாம் முத்து முத்தாய் வேர்த்து இருந்தது. லேசாக அவளுக்கு மூச்சிரைப்பதுபோல தோன்றியது. ஏதோ அவஸ்தையில் இருப்பவள்போல அவள் தெரிந்தாள்.
“ஒண்ணும் இல்லைங்க. சும்மாதான் உமாவ பாக்கலாம்னு வந்தேன்..!!” என சொல்லிவிட்டு, அரை குறை மனதோடு அவள் அபார்ட்மெண்டுக்கு திரும்பிச் சென்றாள்.
எனக்கு அவள் சென்ற பிறகும் மனதுக்குள் ஏதோ ஒரு நெருடல். என்னவோ கேட்க வந்தாள். கேட்காமலேயே சென்றுவிட்டாளே..!! ஏதாவது உதவி கேட்க வந்திருப்பாளோ..? என்னை பார்த்தும் கேட்காமல் சங்கோஜப்பட்டு, மறைத்து விட்டாளோ..? எனக்கு குழப்பமாய் இருந்தது.
சிறிது நேரம் யோசித்துவிட்டு, பின் ஒரு முடிவுக்கு வந்தவனாய், அவள் அபார்ட்மெண்டுக்கு சென்று அவள் பிளாட்டுக்கு சென்றேன்.
சாத்தி இருந்த கதவுக்கு முன்னால் நின்று காலிங் பெல்லை அடித்தேன்.
சுவாதி வந்து கதவை திறந்தாள். என்னை பார்த்ததும், அனுபவித்துக்கொண்டிருக்கும் வேதனையை மறைத்து புன்னகைத்து, “வாங்க உள்ள.” என்று சொல்லி, என்னை சோபாவில் உட்கார வைத்து விட்டு, உள்ளே சென்று, ப்ளவுசை எடுத்து வந்தாள்.
நான் அதை கையில் வாங்கிக்கொண்டு, “ஏதாவது பிரச்சினைங்களா..?” என்றேன்.
“இல்லையே..!!”
“இல்லை, நீங்க ஏதோ கேட்க வந்த மாதிரி இருந்தது. அப்புறம் திரும்ப வந்துட்டீங்க. ஏதாவது ஹெல்ப் வேணும்னா, தயங்காம சொல்லுங்க. நான்
பண்ணுறேன்..!!”
“இல்லைங்க. அதெல்லாம் ஒண்ணும் இல்லை..”
பேசிக்கொண்டு இருக்கும்போதே அவள் பல்லை கடித்து, ஏதோ வலியை அடக்கிக் கொள்ளும் முக பாவனையை நான் உணர்ந்தேன்..
“உங்களுக்கு உடம்பு எதுவும் சரியில்லையா..? டல்லா இருக்கீங்க..?”
“அதெல்லாம் இல்லைங்க. நான் நல்லாத்தான் இருக்கேன்..!!”
நான் சற்று யோசித்தேன். கணவன் இல்லாத நேரத்தில் தனியாக இருக்கும் பெண்ணிடம் இதற்கு மேல் அக்கறையாக கேட்பதற்கு எனக்கு உரிமை இல்லை
என்பதை உணர்ந்த நான்,…..
“சரிங்க. நான் கெளம்புறேன். ஏதாவது ஹெல்ப் வேணும்னா கூப்பிடுங்க..!!” என்றுவிட்டு நான் திரும்பி வெளியே வந்து லிஃப்டுக்குள் நுழைய.
லிஃப்டின் கதவுகள் மூடும் நேரத்தில், “என்னங்க” என்று சொல்லிக் கொண்டே வேகமாக ஓடி வந்து லிப்ட் கதவுக்கு முன்னால் நின்று சுவாதி கூப்பிடும் சத்தம் கேட்டது.
நான் தலை தூக்கிப் பார்த்தேன்.
தயக்கமாக, முகத்தில் வேதனை உணர்ச்சிகளை தாங்கியவளாக, “கொஞ்சம் இங்க வர்றீங்களா..?” என்றாள்.
நான் லிஃப்டுக்குள் இருந்து வெளியே வந்ததும், “வீட்டுக்குள்ள வாங்க..” என்றாள்.
நான் வீட்டுக்குள் நுழைந்ததும் கதவை சாத்திக்கொண்டாள். எனக்கு எதுவும் புரியவில்லை.
“என்னங்க, என்ன ஆச்சு..?” என்றேன்.
“எனக்கு நீங்க ஒரு ஹெல்ப் பண்ணனும். பண்ணுவீங்களா..?”
“என்னங்க!!, அதைத்தான இவ்வளவு நேரம் கேட்டுக்கிட்டு இருந்தேன். சொல்லுங்க..!!”
அவள் தயங்கினாள். “அது.. அது வந்து..!!” என்று சொல்ல முடியாமல் திணறினாள்.
அவஸ்தையில் நெளிந்தாள். அப்புறம் தயங்கி தயங்கி சொன்னாள்.
“எ.. எ.. எனக்கு பா.. பா.. பால் கட்டிக்கிச்சு. அதை எடுத்து விடுறதுக்கு கொஞ்சம் ஹெல்ப் பண்ண முடியுமா..?”
எனக்கு நான் காண்பது கனவா..? இல்லை நனவா..? என்று நம்ப முடியவில்லை. இப்படி ஒரு அதிர்ஷ்டமா எனக்கு..?
“என்னங்க, என்ன சொல்றீங்க நீங்க..? எனக்கு எதுவும் புரியலை..!!” நான் புரியாதது போல் கேட்டேன்.
“குழந்தைக்கு ரெண்டு நாளா உடம்பு சரியில்லை. சரியாவே பால் குடிக்கலை. அதனால எனக்கு மார்ல பால் கட்டிக்கிச்சு. ஒரே வலி. யாராவது வாயை வச்சு உறிஞ்சி எடுத்தாதான் சரியாகும். அதான் உமாவை பாக்கலாம்னு வந்தேன். அவங்க இல்லை. என்னால வலியை தாங்க முடியலைங்க. நீங்க கொஞ்சம் வாயை வச்சு உறிஞ்சி, பாலை வெளிய எடுக்குறீங்களா..?”
இன்று எனக்கு அதிர்ஷ்டமான நாளேதான். அவள் முலையை பார்த்ததில் இருந்து எப்படி ஏங்கினேன். அதை தொட்டு பார்க்க ஒரு வாய்ப்பு கிடைக்காதா..? என்று ஏங்கினேன். இன்று அதை சப்பி சுவைக்க ஒரு அருமையான வாய்ப்பு.
நான் அவள் குழந்தைக்கு நன்றி சொன்னேன். அது சரியாக சப்பாமல் விட்டதால்தானே, எனக்கு இப்போது சப்ப வாய்ப்பு கிடைத்தது.
“ நீங்க என் மனைவியோட நெருங்கிய தோழி, நான் உங்களுக்கு உதவி செய்யாம வேற யாருக்கு உதவி செய்யப் போறேன்?!! எனக்கு ஏதும் ப்ராப்ளம் இல்லைங்க. நான் உங்க மார்ல வாய் வச்சு உறிஞ்சுறதுல உங்களுக்கு எதும் அப்ஜக்சன் இல்லையே..?”
“இல்லைங்க. உமா என்னோட குளோஸ் பிரண்ட்டா இருந்தாலும், அவளோட ஹஸ்பண்ட்கிட்டே வெக்கத்தை விட்டு இதை நான் எப்படி கேட்குறதுன்னும், கேட்டா அதை நீங்க எப்படி எடுத்துக்குவீங்கன்னும் முதல்ல எனக்கு தயக்கமா இருந்துச்சு. ஹாஸ்பிடல் போகலாம்னுதான் நெனச்சேன். ஆனா ஹாஸ்பிடல் போற வரைக்கும் என்னால வலியை தாங்க முடியும்னு தோணலை. அதுமட்டும் இல்லாம, குழந்தையை வேற தூக்கிட்டு அங்கே இங்கேன்னு அலையணும். அதான் ஆபத்துக்கு பாவம் இல்லைன்னு, உங்களைக் கூப்பிட்டேன்.”
நான் அவள் குழந்தைக்கு மனசுக்குள் மீண்டும் ஒருமுறை நன்றி கூறினேன்.
“ நீங்க எடுத்த முடிவு சரிதாங்க. நான் ரெடி. சீக்கிரம் ஜாக்கெட்டை கழட்டுங்க. பாவம் ரொம்ப நேரமா நீங்க வலியில துடிக்கிறீங்க..!!”
சுவாதி புடவைத் தலைப்பை மெல்ல சரியவிட்டாள். ஜாக்கெட்டுக்குள் புடைத்து நிமிர்ந்து கொண்டிருந்ததை பார்த்த்தும், ஆச்சரியத்தில் அப்பா..!! என்று எனக்குள் சொல்லி நான் வாய் பிளந்தேன்.
முலையா அது..? சுவாதி சாதாரண உடற்கட்டு கொண்டவள்தான். ஆனால் அவள் முலைகள் அவள் உடலமைப்பிற்கு சம்பந்தம் இல்லாமல், கன்னாபின்னாவென்று வளர்ந்து இருந்தது.
நெஞ்சுக்கு கீழே ரெண்டு இளநீர் காய்கள் காய்த்து தொங்குவதுபோல இருந்தது. ஜாக்கெட்டுக்குள் அடங்காமல் திமிறிக்கொண்டு முறைத்தது.
வலியில் துடித்துக்கொண்டு இருந்த சுவாதி, ஜாக்கெட் ஊக்குகளை கழற்ற மிகவும் சிரமப்பட்டாள்.
“இருங்க. இருங்க. நான் ஹெல்ப் பண்ணுறேன்..!!” என்றவாறு நான் அவளை நெருங்கி அவள் முலைகளின் மேல் கை வைத்தேன்.
ஜாக்கெட்டிலிருந்த அவள் கையை எடுத்துக் கொள்ள, நான் அவள் முலைகளை தடவிக்கொண்டே, ஒவ்வொரு ஊக்காக கழற்றினேன். கூச்சத்துடனே
எனக்கு அவள் மார்பை காட்டிக்கொண்டிருந்தாள். அவள் உள்ளே ப்ரா எதுவும் அணிந்து இருக்கவில்லை.
கடைசி ஊக்கை அவிழ்த்துதான் தாமதம், “விட்டால் போதும்..” என்று இரண்டு முலைகளும் தொம்மென்று குலுங்கியபடி வெளியே வந்து விழுந்தன.
உண்மையை சொல்றேன். அவள் முலை அழகை பார்க்க ஆயிரம் கண்கள் வேண்டும். அப்படி ஒரு கொள்ளை அழகாய் இருந்தன அவள் கொழுத்த கனிகள்.
நான் சுவாதியின் அழகை ரசித்தபடியே அவள் பின்பக்கமாக சென்றேன். அவள் இடுப்பை பற்றி இழுத்து, என்னோடு ஒட்டிக்கொண்டேன். அவள் குண்டி சதைகள் என் ஆண்மையோடு உரசின.
நான் என் இரண்டு கைகளையும் அவள் இடுப்பை சுற்றி முன்னால் செலுத்தி அவள் பாற்குடங்களைப் பற்றினேன். மெல்ல பிசைந்தேன். பால் வரவில்லை.
“என்னங்க பாலையே காணோம்..?”
“நல்லா அழுத்தி பிசஞ்சு விடுங்க. அப்பத்தான் வரும்..!!”
நான் என் கைகளை அகல விரித்து அவள் முலைகளை கப்பென்று பிடித்தேன். அவளுடைய பாதி முலைகள்தான் என் கைகளுக்குள் சிக்கியது. நான் அவளின் முலைக்காம்புகள் என் விரல்களுக்கு நடுவில் இருக்குமாறு பார்த்துக்கொண்டேன்.
அப்படியே பஸ் டிரைவர் ஹார்ன் அடிப்பதுபோல, அவள் முலைகளை அழுத்தி பிசைந்தேன். இப்போது அவள் முலைகளில் இருந்து பால் சொட்டு சொட்டாய், இங்க் பில்லரில் இருந்து இங்க் விழுவது போல் வெளிவந்தது. சுவாதியின் முலைக் காம்புகள் வழியாக வடிந்த வெண்ணிற துளிகள், என் விரல்களில் பட்டு, தரையில் விழுந்து சிதறின.
இது நடந்த கதை.
இப்போது நிகழ் காலத்துக்கு வருவோம்.
என் மனைவி உமா என் அம்மாவுடன் ஊருக்கு சென்றதும் நான் ஒரு சாண்டில்யன் எழுதிய ‘யவன ராணி’ என்ற புத்தகத்தை எடுத்துக்கொண்டு படிக்க உட்கார்ந்தேன்.
படித்துக்கொண்டே ரொம்ப நேரம் புத்தகத்தில் மூழ்கிப் போனேன்.
மதியம் ரெண்டு மணி ஆனதும், நண்பனை பார்த்துவிட்டு வரலாம் என்று கிளம்பினேன்.
உடை மாற்றிக்கொண்டு இருக்கும்போது காலிங் பெல் அடிக்கும் சத்தம் கேட்டது.
நான் முன்னறைக்கு வந்து கதவை திறந்தேன். வெளியே பெருமுலைக்காரி, பேரழகி சுவாதி நின்று கொண்டு இருந்தாள்.
முகத்திலும், உல்ளத்திலும் சந்தோஷம் பொங்க, வழிந்தபடி,“ம்ம். வாங்க..!!” என்றேன்.
“உமா இல்லையாண்ணா?”
“அவ ஊருக்கு போயிருக்கா. நீங்க ப்ளவுஸ் தருவீங்க, வாங்கி வைங்கன்னு சொன்னா. கொண்டு வந்துருக்கீங்களா..?”
“இல்லை. நான் அதுக்கு வரலை..!!”
“அப்புறம்..?”
அவள் திணறினாள். எனக்கு அவளை பார்க்க ஏதோ வித்தியாசமாகத் தெரிந்தது. அவள் முகமெல்லாம் முத்து முத்தாய் வேர்த்து இருந்தது. லேசாக அவளுக்கு மூச்சிரைப்பதுபோல தோன்றியது. ஏதோ அவஸ்தையில் இருப்பவள்போல அவள் தெரிந்தாள்.
“ஒண்ணும் இல்லைங்க. சும்மாதான் உமாவ பாக்கலாம்னு வந்தேன்..!!” என சொல்லிவிட்டு, அரை குறை மனதோடு அவள் அபார்ட்மெண்டுக்கு திரும்பிச் சென்றாள்.
எனக்கு அவள் சென்ற பிறகும் மனதுக்குள் ஏதோ ஒரு நெருடல். என்னவோ கேட்க வந்தாள். கேட்காமலேயே சென்றுவிட்டாளே..!! ஏதாவது உதவி கேட்க வந்திருப்பாளோ..? என்னை பார்த்தும் கேட்காமல் சங்கோஜப்பட்டு, மறைத்து விட்டாளோ..? எனக்கு குழப்பமாய் இருந்தது.
சிறிது நேரம் யோசித்துவிட்டு, பின் ஒரு முடிவுக்கு வந்தவனாய், அவள் அபார்ட்மெண்டுக்கு சென்று அவள் பிளாட்டுக்கு சென்றேன்.
சாத்தி இருந்த கதவுக்கு முன்னால் நின்று காலிங் பெல்லை அடித்தேன்.
சுவாதி வந்து கதவை திறந்தாள். என்னை பார்த்ததும், அனுபவித்துக்கொண்டிருக்கும் வேதனையை மறைத்து புன்னகைத்து, “வாங்க உள்ள.” என்று சொல்லி, என்னை சோபாவில் உட்கார வைத்து விட்டு, உள்ளே சென்று, ப்ளவுசை எடுத்து வந்தாள்.
நான் அதை கையில் வாங்கிக்கொண்டு, “ஏதாவது பிரச்சினைங்களா..?” என்றேன்.
“இல்லையே..!!”
“இல்லை, நீங்க ஏதோ கேட்க வந்த மாதிரி இருந்தது. அப்புறம் திரும்ப வந்துட்டீங்க. ஏதாவது ஹெல்ப் வேணும்னா, தயங்காம சொல்லுங்க. நான்
பண்ணுறேன்..!!”
“இல்லைங்க. அதெல்லாம் ஒண்ணும் இல்லை..”
பேசிக்கொண்டு இருக்கும்போதே அவள் பல்லை கடித்து, ஏதோ வலியை அடக்கிக் கொள்ளும் முக பாவனையை நான் உணர்ந்தேன்..
“உங்களுக்கு உடம்பு எதுவும் சரியில்லையா..? டல்லா இருக்கீங்க..?”
“அதெல்லாம் இல்லைங்க. நான் நல்லாத்தான் இருக்கேன்..!!”
நான் சற்று யோசித்தேன். கணவன் இல்லாத நேரத்தில் தனியாக இருக்கும் பெண்ணிடம் இதற்கு மேல் அக்கறையாக கேட்பதற்கு எனக்கு உரிமை இல்லை
என்பதை உணர்ந்த நான்,…..
“சரிங்க. நான் கெளம்புறேன். ஏதாவது ஹெல்ப் வேணும்னா கூப்பிடுங்க..!!” என்றுவிட்டு நான் திரும்பி வெளியே வந்து லிஃப்டுக்குள் நுழைய.
லிஃப்டின் கதவுகள் மூடும் நேரத்தில், “என்னங்க” என்று சொல்லிக் கொண்டே வேகமாக ஓடி வந்து லிப்ட் கதவுக்கு முன்னால் நின்று சுவாதி கூப்பிடும் சத்தம் கேட்டது.
நான் தலை தூக்கிப் பார்த்தேன்.
தயக்கமாக, முகத்தில் வேதனை உணர்ச்சிகளை தாங்கியவளாக, “கொஞ்சம் இங்க வர்றீங்களா..?” என்றாள்.
நான் லிஃப்டுக்குள் இருந்து வெளியே வந்ததும், “வீட்டுக்குள்ள வாங்க..” என்றாள்.
நான் வீட்டுக்குள் நுழைந்ததும் கதவை சாத்திக்கொண்டாள். எனக்கு எதுவும் புரியவில்லை.
“என்னங்க, என்ன ஆச்சு..?” என்றேன்.
“எனக்கு நீங்க ஒரு ஹெல்ப் பண்ணனும். பண்ணுவீங்களா..?”
“என்னங்க!!, அதைத்தான இவ்வளவு நேரம் கேட்டுக்கிட்டு இருந்தேன். சொல்லுங்க..!!”
அவள் தயங்கினாள். “அது.. அது வந்து..!!” என்று சொல்ல முடியாமல் திணறினாள்.
அவஸ்தையில் நெளிந்தாள். அப்புறம் தயங்கி தயங்கி சொன்னாள்.
“எ.. எ.. எனக்கு பா.. பா.. பால் கட்டிக்கிச்சு. அதை எடுத்து விடுறதுக்கு கொஞ்சம் ஹெல்ப் பண்ண முடியுமா..?”
எனக்கு நான் காண்பது கனவா..? இல்லை நனவா..? என்று நம்ப முடியவில்லை. இப்படி ஒரு அதிர்ஷ்டமா எனக்கு..?
“என்னங்க, என்ன சொல்றீங்க நீங்க..? எனக்கு எதுவும் புரியலை..!!” நான் புரியாதது போல் கேட்டேன்.
“குழந்தைக்கு ரெண்டு நாளா உடம்பு சரியில்லை. சரியாவே பால் குடிக்கலை. அதனால எனக்கு மார்ல பால் கட்டிக்கிச்சு. ஒரே வலி. யாராவது வாயை வச்சு உறிஞ்சி எடுத்தாதான் சரியாகும். அதான் உமாவை பாக்கலாம்னு வந்தேன். அவங்க இல்லை. என்னால வலியை தாங்க முடியலைங்க. நீங்க கொஞ்சம் வாயை வச்சு உறிஞ்சி, பாலை வெளிய எடுக்குறீங்களா..?”
இன்று எனக்கு அதிர்ஷ்டமான நாளேதான். அவள் முலையை பார்த்ததில் இருந்து எப்படி ஏங்கினேன். அதை தொட்டு பார்க்க ஒரு வாய்ப்பு கிடைக்காதா..? என்று ஏங்கினேன். இன்று அதை சப்பி சுவைக்க ஒரு அருமையான வாய்ப்பு.
நான் அவள் குழந்தைக்கு நன்றி சொன்னேன். அது சரியாக சப்பாமல் விட்டதால்தானே, எனக்கு இப்போது சப்ப வாய்ப்பு கிடைத்தது.
“ நீங்க என் மனைவியோட நெருங்கிய தோழி, நான் உங்களுக்கு உதவி செய்யாம வேற யாருக்கு உதவி செய்யப் போறேன்?!! எனக்கு ஏதும் ப்ராப்ளம் இல்லைங்க. நான் உங்க மார்ல வாய் வச்சு உறிஞ்சுறதுல உங்களுக்கு எதும் அப்ஜக்சன் இல்லையே..?”
“இல்லைங்க. உமா என்னோட குளோஸ் பிரண்ட்டா இருந்தாலும், அவளோட ஹஸ்பண்ட்கிட்டே வெக்கத்தை விட்டு இதை நான் எப்படி கேட்குறதுன்னும், கேட்டா அதை நீங்க எப்படி எடுத்துக்குவீங்கன்னும் முதல்ல எனக்கு தயக்கமா இருந்துச்சு. ஹாஸ்பிடல் போகலாம்னுதான் நெனச்சேன். ஆனா ஹாஸ்பிடல் போற வரைக்கும் என்னால வலியை தாங்க முடியும்னு தோணலை. அதுமட்டும் இல்லாம, குழந்தையை வேற தூக்கிட்டு அங்கே இங்கேன்னு அலையணும். அதான் ஆபத்துக்கு பாவம் இல்லைன்னு, உங்களைக் கூப்பிட்டேன்.”
நான் அவள் குழந்தைக்கு மனசுக்குள் மீண்டும் ஒருமுறை நன்றி கூறினேன்.
“ நீங்க எடுத்த முடிவு சரிதாங்க. நான் ரெடி. சீக்கிரம் ஜாக்கெட்டை கழட்டுங்க. பாவம் ரொம்ப நேரமா நீங்க வலியில துடிக்கிறீங்க..!!”
சுவாதி புடவைத் தலைப்பை மெல்ல சரியவிட்டாள். ஜாக்கெட்டுக்குள் புடைத்து நிமிர்ந்து கொண்டிருந்ததை பார்த்த்தும், ஆச்சரியத்தில் அப்பா..!! என்று எனக்குள் சொல்லி நான் வாய் பிளந்தேன்.
முலையா அது..? சுவாதி சாதாரண உடற்கட்டு கொண்டவள்தான். ஆனால் அவள் முலைகள் அவள் உடலமைப்பிற்கு சம்பந்தம் இல்லாமல், கன்னாபின்னாவென்று வளர்ந்து இருந்தது.
நெஞ்சுக்கு கீழே ரெண்டு இளநீர் காய்கள் காய்த்து தொங்குவதுபோல இருந்தது. ஜாக்கெட்டுக்குள் அடங்காமல் திமிறிக்கொண்டு முறைத்தது.
வலியில் துடித்துக்கொண்டு இருந்த சுவாதி, ஜாக்கெட் ஊக்குகளை கழற்ற மிகவும் சிரமப்பட்டாள்.
“இருங்க. இருங்க. நான் ஹெல்ப் பண்ணுறேன்..!!” என்றவாறு நான் அவளை நெருங்கி அவள் முலைகளின் மேல் கை வைத்தேன்.
ஜாக்கெட்டிலிருந்த அவள் கையை எடுத்துக் கொள்ள, நான் அவள் முலைகளை தடவிக்கொண்டே, ஒவ்வொரு ஊக்காக கழற்றினேன். கூச்சத்துடனே
எனக்கு அவள் மார்பை காட்டிக்கொண்டிருந்தாள். அவள் உள்ளே ப்ரா எதுவும் அணிந்து இருக்கவில்லை.
கடைசி ஊக்கை அவிழ்த்துதான் தாமதம், “விட்டால் போதும்..” என்று இரண்டு முலைகளும் தொம்மென்று குலுங்கியபடி வெளியே வந்து விழுந்தன.
உண்மையை சொல்றேன். அவள் முலை அழகை பார்க்க ஆயிரம் கண்கள் வேண்டும். அப்படி ஒரு கொள்ளை அழகாய் இருந்தன அவள் கொழுத்த கனிகள்.
நான் சுவாதியின் அழகை ரசித்தபடியே அவள் பின்பக்கமாக சென்றேன். அவள் இடுப்பை பற்றி இழுத்து, என்னோடு ஒட்டிக்கொண்டேன். அவள் குண்டி சதைகள் என் ஆண்மையோடு உரசின.
நான் என் இரண்டு கைகளையும் அவள் இடுப்பை சுற்றி முன்னால் செலுத்தி அவள் பாற்குடங்களைப் பற்றினேன். மெல்ல பிசைந்தேன். பால் வரவில்லை.
“என்னங்க பாலையே காணோம்..?”
“நல்லா அழுத்தி பிசஞ்சு விடுங்க. அப்பத்தான் வரும்..!!”
நான் என் கைகளை அகல விரித்து அவள் முலைகளை கப்பென்று பிடித்தேன். அவளுடைய பாதி முலைகள்தான் என் கைகளுக்குள் சிக்கியது. நான் அவளின் முலைக்காம்புகள் என் விரல்களுக்கு நடுவில் இருக்குமாறு பார்த்துக்கொண்டேன்.
அப்படியே பஸ் டிரைவர் ஹார்ன் அடிப்பதுபோல, அவள் முலைகளை அழுத்தி பிசைந்தேன். இப்போது அவள் முலைகளில் இருந்து பால் சொட்டு சொட்டாய், இங்க் பில்லரில் இருந்து இங்க் விழுவது போல் வெளிவந்தது. சுவாதியின் முலைக் காம்புகள் வழியாக வடிந்த வெண்ணிற துளிகள், என் விரல்களில் பட்டு, தரையில் விழுந்து சிதறின.