Incest கூட்டமான பேருந்தில் அம்மாவுடன் கும்மாளம்

[antibull007]

பாகம் - 6  

அந்த நேரத்துல எப்படி சமாளிக்கிறதுனு தெரியாம, அம்மா கூப்புட்டது காதுல விழுந்தும், விழாத மாதிரி நடிச்சு, ஏதோ பிரம்ம புடிச்ச மாதிரி முகத்துல ஒரு அசைவும் இல்லாம, அம்மா முகத்தையே பாத்துட்டிருந்தேன். அம்மா மறுபடியும், 

அம்மா: 'டேய்! உன்ன தான்டா!'

நான்: (இப்போ தான் சுய நினைவுக்கு வந்தது போல் நடித்து) ஆங்.... சொல்லுங்கம்மா. என்னாச்சு?

அம்மா: நீ தான்டா சொல்லணும். ஏன் என்னோட முகத்தையே வெறிக்க வெறிக்க பாத்துட்டு இருக்கன்னு கேட்டேன்.

நான்: எப்போமா?

அம்மா: எப்போவா? நான் பாத்தே ஒரு நிமிஷம் மேல நீ பாத்துட்டு இருக்க?

நான்: ஐயோ! ஒன்னும் இல்லம்மா. பஸ்ல கூட்டத்துக்கு செம கடுப்பாகுது. வெளிய என்ன நடக்குதுன்னு ஒன்னும் தெரியல. சுத்தி சுத்தி பாத்தேன் ஏதாச்சு தெரியுதான்னு. அப்டி பாக்குறப்போ ஃபேஸ் அவுட் ஆகிட்டேன் போல.

அம்மா: ஹா ஹா ஹா!!! நல்ல ஆன போ!! ஏன்டா இவ்ளோ கூட்டமா இருக்க பஸ்ல இப்படி ப்ரம்ம புடிச்ச மாதிரி நின்னுட்டு இருந்தா யாரவது செல்போன், பர்ஸ்லாம் திருடிட்டு போயிடுவாங்கடா. என்ன புள்ளையோ! கொஞ்சம் பாத்து கவனமா இருடா செல்லம்!

நான்: சரிமா. ஏதோ தெரியாம ஆகிடுச்சு.

அம்மா: சரி விடு. இன்னும் அர மணி நேரம் தான். போய்டலாம்!! அது வரைக்கும் பொறுத்துக்கோ!!

நான்: சரிம்மா!

அம்மா: சரி பாத்து பத்திரமா நில்லு. முகமெல்லாம் எப்படி வேர்த்திருக்கு பாரு. காட்டு!! அம்மா தொடச்சி விடுறேன்.

அப்படினு சொல்லி, அம்மா அவங்களோட இடது கையால மட்டும் ஹேண்டில்ல புடிச்சிட்டு, வலது கையால அவங்க முந்தானைய எடுத்து என் முகத்துல, கழுத்துலலாம் துடைச்சு விட்டாங்க. அம்மா துடைச்சிட்டிருக்கும்போது, 'ச்ச!! அம்மாவை போய் இப்படி தப்பா நெனச்சிட்டோமே. அவங்க நெத்தில இருக்க வேர்வைய கூட கையால தான் துடைச்சாங்க. ஆனா நம்ம நெத்தில வேர்வைய பாத்தப்புறம், அவங்க முந்தானைய வச்சு துடைக்கிறாங்க. இவங்கள போய் அப்படி நெனச்சிட்டோமே!'னு குற்ற உணர்ச்சில திண்டாடிட்டு இருந்தேன். என்னோட திண்டாட்டத்துல டிரைவருக்கு கொண்டாட்டம் போல! போட்டான் பாருங்க ஒரு பிரேக்கு!!! 

நான் போய் என் பின்னாடி நின்னுட்டிருந்தவன் மேல டமால்னு இடிச்சேன். அவன் அவனுக்கு பின்னாடி இருந்தவன் மேல இடிச்சான். எல்லாரும் மாத்தி மாத்தி திட்டிட்டு இருந்தானுங்க. கம்பிய கெட்டியா புடிச்சிட்டு, இது வரைக்கும் அவன் எப்படி வண்டி ஓட்டினாலும் சமாளிச்ச எனக்கே இந்த நிலமைனா, ரெண்டு கையில ஹேண்டில்ல புடிச்சிட்டு இருந்தாலே, நிக்க முடியாம திணறிட்டு இருந்து, இப்போ ஒரு கையால மட்டும் ஹேண்டில்ல புடிச்சிட்டு அதுலயும் சரியா கவனம் செலுத்திடாம, என்னோட வியர்வைய துடைச்சு விடுறதுலயே கவனம் செலுத்துன என் அம்மாவோட நிலமை? நீங்க நெனச்ச மாதிரியே தான். அம்மா கைலயும் வியர்த்திருந்ததால, டிரைவர் அடிச்ச பிரேக்குல இருந்த ஃபோர்ஸ்ல, அம்மாவோட கை ஹேண்டில் விட்டு நழுவிடுச்சு. பத்தாததுக்கு அம்மா பின்னாடி இருந்த ஒரு எருமைமாடு, அம்மாவ டங்குனு இடிக்கவே, அம்மா என் மேல பொத்துனு விழுந்தாங்க.

அம்மா கீழ விழுந்துடக் கூடாதுனு, அம்மாவ என் மாரோட சேர்த்து அரவணைச்சிக்கிட்டேன். அம்மாவ அணைக்கறப்போ, சரியா என்னோட வலது கை அம்மாவோட அக்குள்ல போய் மாட்டுச்சு. ஆனா இந்த தடவ இதையெல்லாம் நான் வேணும்னே செய்யலைங்க. அம்மாவ நான் அனுபவிச்சே ஆகணும்னு நினைக்கிற விதியோட சதி இதெல்லாம். ஆனா, இந்த முறை எனக்கு குற்ற உணர்ச்சில அவங்களோட அக்குள் வாசத்த அனுபவிக்கணும்னு கைய முகந்துலாம் பாக்க விருப்பம் இல்ல. அம்மா ஹேண்டில்ல விட்ட உடனே பின்னாடி இருந்த எரும மாடு இதான் சான்ஸ்னு அந்த ஹேண்டில்ல புடிச்சிக்கிச்சு. இப்போ அம்மாக்கு புடிக்க எதுவும் இல்ல. அதனால நான் தான் அம்மாவ அணைச்சிட்டு நின்னுட்டிருந்தேன். 

அம்மா கண்கள் சுத்தி சுத்தி தேடுச்சி, புடிக்க ஏதாவது இருக்குமான்னு. ஆனா அம்மா கண்ணுக்கு பட்டதெல்லாம், சுத்தி நிக்குற ஆம்பளைங்களோட தொப்பையும், பொம்பளைங்களோட முதுகும் தான். சுத்தி நிக்குற உலகமாக நல்லவனுங்களான ஆம்பளைங்கள கேக்குறதுக்கு அம்மாக்கு பயம். அதனால பொம்பளைங்க கிட்ட கேட்டாங்க, 'அம்மா! கொஞ்சம் வழி விட்டீங்கனா, நான் எதையாவது புடிச்சிப்பேன்'. ஆனா, பொம்பளைங்க தான் ஆம்பளைங்களுக்கு மேல நல்லவங்களாச்சே. பஸ்ல வயசானவங்க, மாற்றுத் திறனாளிகள் நின்னுட்டிருந்தாலுமே பாவப்பட்டு சீட்ட தர மாட்டாளுங்க. இவ்ளோ ஏன்? கர்ப்பமான பொம்பளைங்க நின்னுட்டிருந்தாலுமே, அவங்களுக்கு சீட்டு குடுக்க மாட்டாளுங்க. என் அம்மாக்கு தானா பாவப் படப்போறாங்க? அவங்க யாரும் என் அம்மாவோட கதறல காதுலயே வாங்கல. நானும் கெடைக்காதுனு தெரிஞ்சும் வேண்டா வெறுப்பா கேட்டேன். என் பேச்சையும் யாரும் காதுல வாங்கல. அம்மா மாதிரி சங்கோஜப் படாம, வேற வழி இல்லைனு, ஆம்பளைங்க யாரையாவது ஹேண்டில் விட சொன்னேன் அம்மா புடிக்கிறதுக்காக. ஆனா, அந்த உத்தமன் போட்டுட்டு போன ட்ராமால எல்லாரும் என் மேலயும், அம்மா மேலயும் கடுப்புல இருக்கவே எவனும் காதுல வாங்கல. நான் அம்மாவ பாத்தேன், அம்மா கொஞ்சம் பதட்டமா இருந்தாங்க. நான் எவ்ளோ அரவணச்சாலும், அம்மாவோட தடுமாற்றத்த கண்ட்ரோல் பண்ண முடியல. நான் அம்மாவப் பாத்து, 'அம்மா, அடுத்த ஸ்டாப் வரும்போது யாராவது எறங்குவாங்க. நான் உனக்கு புடிக்க இடம் ஏற்பாடு பண்ணி தரேன். அது வரைக்கும் என் பெல்டல கைய வச்சு புடிச்சிக்கோன்னு சொன்னேன். அம்மாவும் சம்மதிச்சு, என் பேண்ட்க்கும் பெல்ட்க்கும் இடைல இருக்க சந்துல ரெண்டுக்கு சைடுலயும் அவங்க கைய வச்சிட்டு நின்னாங்க. 

நான் ஒரு கைய கம்பி மேல கெட்டியா புடிச்சிட்டு, இன்னொரு கைய அம்மாவோட முதுகு பின்னாடி வச்சிருந்தேன், அம்மா மேல பின்னாடி இருக்கவன் இடிக்க கூடாதுனு. அழுத்தி புடிக்கல, ஆனா கை அம்மாவோட முதுகு பின்னாடி உரசிட்டருந்தது. ஆனா, நம்முடைய போக்குவரத்து கழகத்தின் பிசிறில்லாத ரோடுகளும், டிரைவரின் பொறுப்பான டிரைவிங்கும் வேற வழி இல்லாம, அப்போப்போ அம்மாவை இறுக்கி அணைக்க வேண்டிய சூழ்நிலையை உருவாக்கிடுச்சு. அம்மாவும் கீழ என்னோட பெல்ட்ட புடிச்சி இழுக்க, என்னோட பேண்ட்டே கழண்டி விழுந்துடும் போல இருந்தது. அப்பப்போ பேண்ட்டையும் சரி பண்ணிக்கிட்டு இருந்தேன். அடுத்த நிறுத்தம் வந்தது. யாரும் எறங்கல. பஸ்ல யாரும் ஏறுறதுக்கும் இடம் இல்லன்றதால யாரும் ஏறவும் இல்ல. 

அம்மாவோட முகத்தப் பாத்தேன். அவங்க முகத்துல ஒரு சலிப்பு. அவங்க இனி இருக்க 25 நிமிஷமும் இப்படித் தான் போகணும்னு முடிவுக்கே வந்துட்டாங்க. கொஞ்சம் தலைய குனிஞ்சிட்டு இருந்தாங்க. நான் அம்மாவோட தாடைல கை வச்சு, தலைய நிமித்தி, 'ஏன்மா பதட்டமா இருக்க? நான் தான் இருக்கேன்ல?'னு சொன்னேன். அம்மா என்ன பாத்து உதட்ட மூட்டி சிரிச்சாங்க. சரினு தலைய ஆட்டுனாங்க. ஆனா, அந்த சிரிப்பு ரொம்ப நேரம் அவங்க முகத்துல இருக்கல. அடுத்த பிரேக்லயே அம்மா இழுத்த இழுல என்னோட பெல்ட் அறுந்துடுச்சு. பேண்ட் என்ன தான் எனக்கு சரியான அளவுல இருந்தாலும், அது ரொம்ப டைட் இல்ல. அதனால, யாரவது ரொம்ப போட்டு இழுத்த அவுந்துக்கும். அம்மா என்ன பாத்தாங்க. நான் அம்மாவை பாத்து, கொஞ்சம் பதட்டத்தோடு சிரிச்சேன். அம்மா புரிஞ்சிக்கிட்டாங்க.

நான்: பரவாலமா!! என் சட்டைய புடிச்சிக்கோ!!

அம்மா: ஏன்டா? அதுவும் கிழிஞ்சி பிச்சைக்காரன் மாதிரி பஸ் விட்டு எறங்கப்போறியா? நான் எதையும் புடிக்கல. இதுக்கு மேல எதையும் புடிச்சிட்டு நிக்க எனக்கு சக்தி இல்ல. பஸ் விட்டு எறங்குற வரைக்கும் நீயே அம்மாவை அணைச்சிட்டு நில்லு. என்ன கீழ விட்ட... அப்புறம் வீட்டுல இருக்கு உனக்கு கச்சேரி!!

அம்மா இப்படி சொல்லுனதக் கேட்டு எனக்கு பயமும், சந்தோஷமும் கலந்த ஒரு உணர்ச்சி. நான் என்ன பண்ணட்டும்? அம்மாவே இறுக்கி அணைச்சிட்டு நில்லுன்னு சொல்லிட்டாங்க. வாய்ப்ப பயன்படுத்திக்கிட்டு, மேற்படி வேலைய பாக்கட்டுமா? இல்ல.. அம்மா என் மேல இவ்வளவு நம்பிக்கை வச்சிட்டு அவங்கள இறுக்கி அணைக்க சொல்றாங்களே! அந்த நம்பிக்கைய காப்பாத்தட்டுமா?