13-10-2024, 01:05 AM
(This post was last modified: 13-10-2024, 01:08 AM by Latharaj. Edited 1 time in total. Edited 1 time in total.)
இப்போது கதாநாயகனின் பார்வையில் கதை தொடர்கிறது.
ஒருவழியாக மீனுவை பத்திரமாக அனுப்பிவிட்டு, வீட்டுக்குள் வந்தால் அம்மா கிச்சனில் மும்மரமாக வேலை பார்த்துட்டு இருந்தாங்க. எனக்கு பயம்.......
“மீனுவும், நானும் இருந்தது அம்மாவுக்கு தெரிந்திருக்குமோ. எப்படியும் தெரிந்திருக்கும்..... நம்மளை சத்தம் போட்டு கொல்ல போறங்க” பயத்துடனே அம்மாவை கூப்பிட்டேன்.
அம்மா என் முகத்தை திரும்பி பார்க்காமயே “ம்” ன்கிற சத்தம் மட்டும் கொடுத்தாங்க.
“சரிம்மா நான் ஊருக்கு கிளம்புறேன். மீனு என் ரூமுக்கு வந்தா....... சும்மா தான் என்னோட சின்ன வயசு போட்டோல பார்த்துட்டு இருந்தா..” எதையோன்னு சொல்லுவதற்கு இப்படி பொய் சொன்னேன்.
“ம்ம்.... சரி பரவால்லை. உனக்கு வேற டைம் ஆகிடுச்சு சீக்கிரம் கிளம்புப்பா” என்னை பார்க்காமலேயே என்கிட்ட பேசியது ஆச்சர்யமாக இருந்துச்சு.
என் அம்மாவுக்கோ நான் ஊருக்கு போறதுல மனசு முழுசா சந்தோசம் நிரம்பிச்சு. நானும் அவசர அவசரமாக பஸ்ஸ்டாண்டிற்கு கிளம்பி போனேன்.
என்னவள் சிந்து நார்மலான சுடிதாரில் வந்து இருந்தாள். ஆனால் முகம் பளிச்சுனு தாய்மை நிறைஞ்ச முகத்தோடு களையாக இருந்தாள்.
ரம்யாவோ பாவாடை தாவணியில் அட்டகாசமாய் வந்து இருந்தாள். காலையில வச்ச மல்லிகை பூவோட வாசம் அவளின் ரெட்டை சடையில் இருந்தும், பாண்ட்ஸ் பவுடரோடு வேர்வை வாசனையும் என் மூக்கை துளைக்க, 'குற்றாலத்துக்கு போறதுக்கு முன்னாடியே இப்படி மூடுஏத்துறாளே' மனசில புலம்பியபடி வண்டி ஏறினேன்.
ஒருவழியாக மத்தியான வேளையில குற்றாலத்துக்கு பஸ் ஏறினோம். ஏறும்போது பஸ் படிக்கட்டில் சிந்துவை பிடித்து தூங்கிவிட்டேன் பின்னாலேயே வந்த ரம்யாவை தூக்கி விட கை கொடுக்க போனேன்.
“எங்களுக்கு ஏற தெரியும். நான் கம்பியை பிடிச்சு ஏறிக்கிறேன். நீங்க போங்க” வெடுக்கென சொன்னாள்.
எனக்கு மூஞ்சியில் அடிச்ச மாதிரி ஆகிடுச்சு. நல்லவேளை சிந்து கவனிக்கலை. “எனக்கு இது தேவையா...” மனசுல நினைச்சுகிட்டே சீட்டுல போய் உட்கார்ந்தேன்
நடுசீட்டில சிந்து உட்கார, இடது ஓரத்தில் ரம்யா உட்கார, நான் வலப்புறமாக உட்கார்ந்தேன். பஸ்ஸும் கிளம்பி போய்க்கொண்டிருக்க, என் சிந்துதான் ஏதோ எதோ பேசிக்கிட்டே இருந்தாள். கொஞ்ச நேரத்திலேயே சிந்துவும் ரம்யாவும் நன்றாக தூங்கிட்டாங்க.. நானும் கொஞ்சநேரம் நல்ல தூக்கி எந்திரிச்சேன். எந்திரிச்சு பார்த்தால், சிந்து என் தோளில் சாஞ்சு படுத்திருக்க, ரம்யா சீட்டின் முன் கம்பியில் கை வச்சு குனிந்து படுத்திருந்தாள்.
அப்படி ரம்யா குனிஞ்சு இருக்கும்போது, வீசுன காத்துக்கு தாவணி ஒரு பக்கம் நன்றாக ஒதுங்குச்சு. அதில அவளோட கொய்யாக்கனி மார்பு இலைமறைவு காயாக மரத்தில் தொங்குற பழம்போல தொங்கிட்டு இருந்துச்சு. டிரான்ஸ்பரண்டான புளூ கலர் ஜாக்கெட்டில் வெள்ளை கலர் பிராவில் அடைஞ்சிருந்த அவளின் அவளோட சின்ன கொய்யாக்காய், எனக்குள்ள மீண்டும் வேதாளம் மரம் ஏறுன மாதிரி மனசு மாறிடுச்சு.
“ம்ஹ்ம்.. எவ்வளவு அவகிட்ட அவமானப்பட்டாலும் புத்தி மாறாதுன்னு” என்னை நானே திட்டிகிட்டு திருப்பி அவளை ஓரக்கண்ணால பார்த்தேன்
சின்ன சிறிய கைப்படாத கொய்யாக்காய்.... அதுக்கு கீழே கொஞ்சமாய் தெரிந்த வளவளப்பான இடுப்பு........ பாவாடையில் அரைகுறையா தெரிந்த சின்ன தொடைகள்....
அதை பார்த்து என் தம்பி பேண்டுக்குள் தூக்க ஆரம்பித்தான்.
அந்த உணர்ச்சியிலேயே மெதுவாக சிந்துவின் தொடையில் கைய வைச்சேன். மெதுவாக கையை மேலே நகர்த்தினேன். சிந்துவின் கொஞ்சம் உப்பலான வயிறுபகுதி வர, ஏனோ அதற்கு மேல் மனசு வரலை. கையை எடுத்துட்டேன். ஒருவழியா ஆசையை அடக்கி, தூங்கி எந்திரிச்சா குற்றலாமே வந்துருச்சு.
ஒருவழியாக மீனுவை பத்திரமாக அனுப்பிவிட்டு, வீட்டுக்குள் வந்தால் அம்மா கிச்சனில் மும்மரமாக வேலை பார்த்துட்டு இருந்தாங்க. எனக்கு பயம்.......
“மீனுவும், நானும் இருந்தது அம்மாவுக்கு தெரிந்திருக்குமோ. எப்படியும் தெரிந்திருக்கும்..... நம்மளை சத்தம் போட்டு கொல்ல போறங்க” பயத்துடனே அம்மாவை கூப்பிட்டேன்.
அம்மா என் முகத்தை திரும்பி பார்க்காமயே “ம்” ன்கிற சத்தம் மட்டும் கொடுத்தாங்க.
“சரிம்மா நான் ஊருக்கு கிளம்புறேன். மீனு என் ரூமுக்கு வந்தா....... சும்மா தான் என்னோட சின்ன வயசு போட்டோல பார்த்துட்டு இருந்தா..” எதையோன்னு சொல்லுவதற்கு இப்படி பொய் சொன்னேன்.
“ம்ம்.... சரி பரவால்லை. உனக்கு வேற டைம் ஆகிடுச்சு சீக்கிரம் கிளம்புப்பா” என்னை பார்க்காமலேயே என்கிட்ட பேசியது ஆச்சர்யமாக இருந்துச்சு.
என் அம்மாவுக்கோ நான் ஊருக்கு போறதுல மனசு முழுசா சந்தோசம் நிரம்பிச்சு. நானும் அவசர அவசரமாக பஸ்ஸ்டாண்டிற்கு கிளம்பி போனேன்.
என்னவள் சிந்து நார்மலான சுடிதாரில் வந்து இருந்தாள். ஆனால் முகம் பளிச்சுனு தாய்மை நிறைஞ்ச முகத்தோடு களையாக இருந்தாள்.
ரம்யாவோ பாவாடை தாவணியில் அட்டகாசமாய் வந்து இருந்தாள். காலையில வச்ச மல்லிகை பூவோட வாசம் அவளின் ரெட்டை சடையில் இருந்தும், பாண்ட்ஸ் பவுடரோடு வேர்வை வாசனையும் என் மூக்கை துளைக்க, 'குற்றாலத்துக்கு போறதுக்கு முன்னாடியே இப்படி மூடுஏத்துறாளே' மனசில புலம்பியபடி வண்டி ஏறினேன்.
ஒருவழியாக மத்தியான வேளையில குற்றாலத்துக்கு பஸ் ஏறினோம். ஏறும்போது பஸ் படிக்கட்டில் சிந்துவை பிடித்து தூங்கிவிட்டேன் பின்னாலேயே வந்த ரம்யாவை தூக்கி விட கை கொடுக்க போனேன்.
“எங்களுக்கு ஏற தெரியும். நான் கம்பியை பிடிச்சு ஏறிக்கிறேன். நீங்க போங்க” வெடுக்கென சொன்னாள்.
எனக்கு மூஞ்சியில் அடிச்ச மாதிரி ஆகிடுச்சு. நல்லவேளை சிந்து கவனிக்கலை. “எனக்கு இது தேவையா...” மனசுல நினைச்சுகிட்டே சீட்டுல போய் உட்கார்ந்தேன்
நடுசீட்டில சிந்து உட்கார, இடது ஓரத்தில் ரம்யா உட்கார, நான் வலப்புறமாக உட்கார்ந்தேன். பஸ்ஸும் கிளம்பி போய்க்கொண்டிருக்க, என் சிந்துதான் ஏதோ எதோ பேசிக்கிட்டே இருந்தாள். கொஞ்ச நேரத்திலேயே சிந்துவும் ரம்யாவும் நன்றாக தூங்கிட்டாங்க.. நானும் கொஞ்சநேரம் நல்ல தூக்கி எந்திரிச்சேன். எந்திரிச்சு பார்த்தால், சிந்து என் தோளில் சாஞ்சு படுத்திருக்க, ரம்யா சீட்டின் முன் கம்பியில் கை வச்சு குனிந்து படுத்திருந்தாள்.
அப்படி ரம்யா குனிஞ்சு இருக்கும்போது, வீசுன காத்துக்கு தாவணி ஒரு பக்கம் நன்றாக ஒதுங்குச்சு. அதில அவளோட கொய்யாக்கனி மார்பு இலைமறைவு காயாக மரத்தில் தொங்குற பழம்போல தொங்கிட்டு இருந்துச்சு. டிரான்ஸ்பரண்டான புளூ கலர் ஜாக்கெட்டில் வெள்ளை கலர் பிராவில் அடைஞ்சிருந்த அவளின் அவளோட சின்ன கொய்யாக்காய், எனக்குள்ள மீண்டும் வேதாளம் மரம் ஏறுன மாதிரி மனசு மாறிடுச்சு.
“ம்ஹ்ம்.. எவ்வளவு அவகிட்ட அவமானப்பட்டாலும் புத்தி மாறாதுன்னு” என்னை நானே திட்டிகிட்டு திருப்பி அவளை ஓரக்கண்ணால பார்த்தேன்
சின்ன சிறிய கைப்படாத கொய்யாக்காய்.... அதுக்கு கீழே கொஞ்சமாய் தெரிந்த வளவளப்பான இடுப்பு........ பாவாடையில் அரைகுறையா தெரிந்த சின்ன தொடைகள்....
அதை பார்த்து என் தம்பி பேண்டுக்குள் தூக்க ஆரம்பித்தான்.
அந்த உணர்ச்சியிலேயே மெதுவாக சிந்துவின் தொடையில் கைய வைச்சேன். மெதுவாக கையை மேலே நகர்த்தினேன். சிந்துவின் கொஞ்சம் உப்பலான வயிறுபகுதி வர, ஏனோ அதற்கு மேல் மனசு வரலை. கையை எடுத்துட்டேன். ஒருவழியா ஆசையை அடக்கி, தூங்கி எந்திரிச்சா குற்றலாமே வந்துருச்சு.