Incest mouni கதைகள்

[johnypowas]

ஐய்யய்யோ மாலதியா?


திருவனந்தபுரம் ரயில் நிலையத்தில் இருந்து சென்னைக்கு செல்லும் ரயிலில் முதல் வகுப்பில் ஏறி அமர்ந்தேன். ரயிலின் முதல் வகுப்பு மிகவும் சுகமாக இருந்தது. முதலில் இந்த பெட்டியில் ஏறியபோது ஏ. சி முகத்தில் சில்லென்று அடித்தது என் இளமை பிராயத்தை நினைவு படுத்தியது. தஞ்சை தரணி காவேரியில் மார்கழி மாதத்தில் விடியற்காலையில் மூக்கை பிடித்து முக்கி எழுந்தால் இப்படித்தான் இருக்கும். ரயில் முதல் வகுப்பில் அழகாக நான்கு பேர் மட்டும் அமருமாறு தனித்தனி கேபின்கள், ஜன்னலை அலங்கரிக்கும் திரை சீலைகள், சிறிய நாற்காலி என்று பார்க்கும்போது இது நம்ம ஊர் ரயில் தானா என்று பிரமிப்பாக இருந்தது. என் இருக்கையில் தாராளமாக அமர்ந்து சுகமாக பெருமூச்சு விட்டேன். நான் எழுத்தாளர் ராமலிங்கம். பூர்வீகம் தஞ்சை. ஆனால் திருவனந்தபுரத்தில் உள்ள தமிழ் பத்திரிகை ஒன்றில் எழுத்தாளர் வேலை. மனைவி கிடையாது. இருக்கிற ஒரே பையன் மகேசும் சென்னையில் உள்ள பிரபல கல்லூரியில் படிக்கிறான். அவனை பார்க்கத்தான் இந்த பிரயாணமே. என் வயது என்னவோ 50 மட்டும்தான். ஆனால் ஏனோ என் மனைவி இறந்ததும் மறுமணம் செய்துக்கொள்ளவில்லை. ஆயினும் என் மனதில் பொங்கும் இன்பம் வெள்ளம் அடங்கவில்லை - அதே போல பெண்களை கண்டால் இன்னும் வயிற்றில் படபடக்கும் பட்டாம்பூச்சிகளை அடக்க முடியவில்லை. பார்க்க நான் சராசரி தமிழன் மாதிரி இருப்பேன். பார்த்தால் 50 வயது என்று கணிக்க முடியாது. ஆனால் ஆரோக்கியமானவன். பொதுவாக ரயில் பிரயாணம் எனக்கு பிடித்தமான ஒன்று. ரயிலில் போகும்போது நான் எழுதுவது கிடையாது. காரணம் ரயில் பிரயாணத்தில் நாம் நிறைய பேரை சந்திக்கலாம் - பேசலாம். நாம் நிறைய கற்றுக்கொள்ளலாம். ஆனால் சுற்றி பார்த்தால் ஆள் யாரும் இல்லை.

என்ன செய்வது. என் பத்திரிகை ஆசிரியர் தொடரை வேகமாக எழத சொன்னது ஞாபகம் வந்தது. எனவே என் டைரியை எடுத்தேன். இந்த டைரியில்தான் என் கதைகளை எப்போதும் எழுதுவேன். பக்கங்களை புரட்டி இப்போது பத்திரிக்காக எழுதும் கதை பக்கத்தை எடுத்தேன்.

"ஆஹ் கஸ்தூரி. 20 வயது சுந்தரி. இந்த வயதிலும் திமிறிய இளமையை காண அந்த ஊர் இளைஞர் கூட்டமே படையெடுத்தது. அழகான பெண். கரு கருவென்ற கூந்தல். அழகாக வெட்டி ஒரு பகுதியை தனக்கு முன்னால் தள்ளியிருந்தது பார்க்க அழகாக இருந்தது"

அடுத்து என்ன எழுதலாம் என்று எண்ணும் போது"எக்ஸ்கூயூஸ் மீ" என்ற இனிமையான குரல் நிமிர்ந்து பார்த்த நான் ஆடிப்போனேன். என்ன ஒரு அழகு. ஜவுளிக்கடை பொம்மை போல. நான் பார்த்துக் கொண்டே இருக்கும்போது என் முன்னே கால் மேல் கால் போட்டு அமர்ந்தாள். அவள் அமர்ந்த அழகை கண்டு நான் சொக்கிப்போனேன். என்ன ஒரு அழகு.

"ஐ அம் மாலதி" என்று தன் கையை நீட்டினாள். தைரியமான பெண்தான். நீட்டிய கையை அப்படியே பிடித்துக் கொண்டேன். மல்லிகை போல மென்மையான கை. கையை விடுவிக்க மனதே இல்லை. என்ன ஒரு அழகான பெண். நல்ல உயரம். ஆறு அடி இருப்பாள் நிச்சயமாக. வயது ஒரு 25 இருக்குமா? ம்ஹும் அதை விட குறைவாகத் தான் இருக்கும். அரபிக்குதிரை போல இருக்கிறாள். நீல கலர் ஷிபான் சாரி அவள் உடலை நச்சென்று கவ்விக் கொண்டு இருந்தது. அதற்கு மேட்சாக ஜாக்கெட். கையில்லாமல் ஸ்லீவ்லெஸ் ஜாக்கெட். மார்பகங்கள் இந்த வயதிற்கு சற்று அதிகம் தான். நிச்சயமாக 40 இன்ச் முலை தான். தள தளவென்று அப்படி ஒரு அழகு. பார்ப்பதற்கு இளமை கால ஒய். விஜயா போல ஆனால் அதை விட அழகாக இருந்தாள். நல்ல கலர். கீறினால் ரத்தம் வரும் சிவப்பு. வாவ். தண்ணீர் குடித்தால் தெரியும் அந்த கழுத்தில் ஓடும் பச்சை நரம்புகளை பார்க்கலாம். உற்று பார்த்தால் ஒல்லியும் இல்லை - ஆனால் குண்டும் இல்லை. ஆரோக்கியமாக இருந்தாள். ஆஹா உடம்பெல்லாம் சதைதான். எவ்வளவு தான் குத்தினாலும் தாங்கும். எல்லா வக்கிரத்திற்கும் ஈடு கொடுப்பவள். இப்படியெல்லாம் நினைத்தவுடன் என் மனம் ஆனந்தத்தால் துள்ளியது. இந்த அழகு பதுமையுடன் சென்னைக்கு ரயிலில் செல்ல போகிறேனா? எனனை மறந்து அவளை ஆச்சரியமாக கிராமத்தான் மிட்டாய் கடையை போல என்னை மறந்து பார்த்திருக்க வேண்டும்.

"என்ன சார். அப்படி பார்க்கறீங்க" என்று சிணுங்கினாள். சிணுங்கலில்

"ஸாரிமா" என்று என் பார்வையை கீழே தள்ளினேன்.

"பரவாயில்ல சார். அழகு என்பது பார்க்கிறதுக்கு தானே" என்று கொல் என்று சிரித்தாள். லேசாக வெட்கமானேன்.

"என்ன சார் நீங்க. சின்ன பையன் மாதிரி வெட்கப்படறீங்க" என்று மீண்டும் கால் மேல் கால் போட்டு அமர்ந்துக் கொண்டாள். ஏற்கனவே வழ வழ உடம்பு. கால் மேல் போட்டுக்கொள்ளும்போது அந்த சிறிது நேரத்தில் தெரிந்த அந்த வெளீர் தொடைகளின் அழகில் மெய்மறந்தேன். கண் அந்த கால டைரக்டர் கர்ணம் போல பல திக்குகளில் போனது.

"என்ன சார் அப்படி பார்க்கறீங்க. உங்க பேர்" என்று மீண்டும் சிணுங்கி குனிந்த போது அவள் மார்பகங்கள் இடைவெளி நன்றாக தெரிந்தது. பரவாயில்லை. தைரியமான கூச்சமில்லாத பெண் தான். ஒன்றுமே இல்லாமல் அடிக்கடி புடவை தலைப்பை சரிசெய்யும் பெண்கள் மத்தியில் தன்னை மற்றவன் ரசிக்கிறான் என்று தெரிந்தும் சிரிக்கிறாளே? ம்ம்ம் இந்த காலத்து பெண்கள் கதையே தனிதான்.

"நான் ராமலிங்கம் - எழுத்தாளர்" என்று என்னை அறிமுகப்படுத்திக் கொண்டேன்.

"வாவ். ராமலிங்கம் - இன்பக்கேணி எழுதியவரா?" அவள் கண்ணில் ஆனந்தம். ஏற்கனவே பெரியதாக இருந்த கண்கள் மேலும் விரிந்தது பார்ப்பதற்கு அழகாக இருந்தது. முதல் முறையாக எழுத்தாளராக இருந்ததற்கு சந்தோஷப்பட்டேன். இந்த அழகு பெட்டகமே சந்தோஷப்பட வைக்கமுடியும் என்றால் என் எழுத்துகள் சிறப்பானவையே. அதுவும் இன்பகேணி சற்று"பலான" கேட்டகரி. பரவாயில்லை"பலான" புத்தகத்திற்கும் ஒரு ரசிகையா? என்று மனம் பரபரத்தது.

"சார் - அந்த கதையின் கதாநாயகி கஸ்தூரி சூப்பர் சார்"

என் பரவசம் மேலும் கூடியது. ஆஹ் கஸ்தூரி என் மனதில் இருந்த காமச்சிறுக்கி. மரபுகள் பற்றி அவ்வளவாக கவலை கிடையாது அவளுக்கு. என்ன மரபு மண்ணாங்கட்டி. உயர்ந்த மக்கள் என்று சொல்லப்படுபவர்கள் தன் நடத்தைகளை பணம் கொண்டு அடக்கி விடுகிறார்கள். தெரு மக்களுக்கு இந்த பிரச்சனையே இல்லை. மத்திய தரம் என்ற நடுவர்க்கம்தான் மரபு என்று குழப்பிக் கொண்டு இருக்கிறது. கஸ்தூரி என் கனவு நாயகி. தனக்கு பிடித்த நாயகர்களை தேடி பிடித்து இன்பம் துய்க்கும் பெண். ஆஹா இந்த அழகு பெட்டகத்திற்கும் அவளை பிடிக்குமா? என் மனதை உணர்ந்துக் கொண்டாளா என்னவோ

"ஆமாம் சார். என்ன பெரிய மரபு" என்று என்னை மயக்கமாக பார்த்தாள். நிச்சயம் இந்த பார்வையிலிருந்து தப்புவது கஷ்டம்தான். சட்டென்று என் பக்கத்தில் வந்து அமர்ந்துக் கொண்டாள்.

"சார். நானும் அந்த கஸ்தூரி மாதிரிதான் ஸார்" என்ற அவளின் மல்லிகை கை என் தொடை மீது இருந்தது.

"என் ஆஸ்தான எழுத்தாளரை இங்கே பார்ப்பேன்னு கனவில் கூட நினைக்கவில்லை சார்" என்று அவள் கைகள் என் கையை பற்றியது. மென்மையாக என்னை நோக்கி வந்தாள். நானும் இதை என் கற்பனையில் கூட நினைக்கவில்லை. ரயில் எங்கள் மனதில் இருக்கும் இன்ப வெள்ளத்தை அறிந்துக்கொள்ளாமல் தட தடவென்று ஓடியது. முதல் முறையாக எங்கள் முதல் வகுப்பு கேபினில் யாரும் வரவில்லை என்று சந்தோஷப்பட்டேன். தயங்கினேன்.