Incest பூஜைக்கேத்த பூவிது.

[monor]

என் தம்பி சேகரும்,தங்கை ரோஜாவும் எழுந்து வருவதைப் பார்த்து, நானும் பத்மாவும் ஒரு மரத்துக்கு பின்னால் மறைந்து நின்று கொண்டு, அவர்கள் சென்று மறைந்ததும் நாங்கள் வீட்டுக்கு சென்றோம்.

என் குழந்தையை அம்மா வைத்து கொஞ்சிக் கொண்டிருந்தாள். அப்பா உள்ளே ஏதோ வேலையாக இருந்தார். எங்களைப் பார்த்ததும் நலம் விசாரித்தனர். பத்மா அப்பாவிடம் பேசிக் கொண்டிருந்தாள்.

இரவு வந்தது.

பத்மாவும்,அப்பாவும் ஒரு அறையில் படுத்திருக்க, நான், அம்மா, தம்பி, ரோஜா நாலு பேரும், இன்னொரு அறையில் படுத்திருந்தோம்.

இரவு ஒரு 11 மணி இருக்கும். எனக்கு தூக்கம் வராததால் புரண்டு புரண்டு படுத்துக் கொண்டிருந்தேன்.

அப்போது பத்மா அப்பாவிடம் மெதுவாக பேசுவது கேட்டது, "அப்பா,நான் எத்தனை நாளுக்குத்தான் சென்னையிலிருந்து இங்கே வந்து, உங்க கூட படுக்கிறது? நான் உங்க கூட படுத்துக்கிறதுக்காக சளைச்சுக்கல, அடிக்கடி வந்து போறதுதுதான் சிரமமாய் இருக்கு. அதனாலே,...

"என்னம்மா,ஏன் நிறுத்திட்டே சொல்ல வந்ததை சொல்லு,நான் ஒன்னும் தப்பா எடுத்துக்க மாட்டேன்."

பத்மா தயங்கி தயங்கி, "இல்லே...மல்லிகாவும் பாவம் புருஷன் துணை இல்லாமே கஷ்டப் படுறா, அவளை வச்சுக்கிட்டீங்கன்னா, அவளுக்கும் ஒரு ஆம்பிளை துணை கிடைச்ச மாதிரி இருக்கும், உங்களுக்கும் நினைச்ச போது அனுபவிக்க பக்கத்திலேயே ஆள் கிடைச்ச மாதிரி இருக்கும். அதுவுமில்லாமே அவ ஆம்பிளை சுகத்துக்காக அடுத்தவன் கிட்டே போனா நமக்குதானே கேவலம்"

"என் பொண்ணு அப்படிப் பட்ட பொண்ணு இல்லேம்மா, குடும்பத்துக்காக எதுவும் செய்வாளே தவிர, அரிப்பெடுத்து ஆள் தேடி போக மாட்டா. நீ சொல்றபடி நடந்திடக்கூடாதுன்னுதான், அவளுக்கு ரெண்டாம் தாரமா மாப்பிள்ளை பார்த்திட்டிருக்கேன். தாம்பத்திய சுகத்துக்கு ஏங்காம, அவ குடும்பத்துக்கு ஒரு துணையா அவளுக்கு நான் ரெண்டாம் கல்யாணம் செஞ்சு வைக்கிறது, அவளை பெத்த என்னோட கடமை இல்லையா"

"அப்பா,..மல்லிகா அப்படிப் பட்ட பொண்ணு இல்லைதான். சந்தர்ப்பம் சூழ் நிலை எல்லாரையும் மாத்திடுது. அதுக்குதான் ஒரே வீட்டுலே இருக்கிற நீங்க ரெண்டு பேரும் உங்க ஆசையை பூர்த்தி செஞ்சுக்கோங்கன்னு சொல்றேன். "

"நீ நெனைக்கிற மாதிரி நான் காமாந்த காரன் இல்லை, பெத்த மகளையே படுக்கைக்கு கூப்பிடுற அளவுக்கு அயோக்கியனும் இல்லை. நீ கூட என்னை அப்பா அப்பான்னு கூப்பிடறது கூட இப்ப கூச்சமாதான் இருக்கு"


"நான், அப்படிதான் கூப்புடுவேன்.ஒரு தடவை இல்லை ஆயிரம் தடவை உங்களை ‘அப்பா’ன்னு கூப்பிடுவேன். உங்களாலே என்னை அப்படி கூப்பிடக்கூடாதுன்னு தடுக்க முடியாது"

"சரிம்மா,...உன் விருப்பப் படியே கூப்பிட்டுக்க. ஆனா நீ இங்கே வராமே மட்டும் இருந்திடாதே. நீ வந்து போய்கிட்டு இருக்கிறதுனாலதான் இந்த குடும்பம் கொஞ்சம் நல்லா இருக்கு. நீயும் வராமே நின்னுட்டேன்னா, எனக்கு பைத்தியம் பிடுச்ச மாதிரி ஆயிடும். அப்புறம் பழையபடி குடிகாரனா மாறிடுவேன். நான் குடிகாரனா மாறக்கூடாது, என் க குடும்பம் நல்லா இருக்கணும்ன்னு நீ நினைச்சேன்னா, நீ இங்கே அடிக்கடி வரணும்."

"நான் சொல்றதை மட்டும் கேக்க மாட்டேங்கிறிங்க, நீங்க சொல்றத நான் கேக்கனுமாக்கும்" என்று எழ முயற்சி செய்ய, அப்பா பத்மாவின் கையை பிடித்து,

"என்னை மன்னிச்சுடும்மா! என்னோட மகளோட நான் சேர்ந்து சந்தோசமா இருக்கணும்னு அந்த கடவுள் எழுதி இருந்தான்னா, அதை மாத்த யாரால் முடியும்.?”

“…………………….”

“என் மகளுக்கு தாலி கட்டுன என் மகளோட புருஷன் அவளோட வாழ விருப்பமில்லாம ஓடிட்டான். நீ என்னடான்னா யாரோட பொண்டாட்டியா இருந்துக்கிட்டு எனக்கு பொண்டாட்டி மாதிரி அடிக்கடி வந்து போய் சுகத்தை கொடுத்துக்கிட்டு இருக்கே!! ... ம்ம்ம்...எல்லாம் விதிப்படி நடக்கட்டும்"

"அப்போ,இது தான் உங்க முடிவா? சரி,...வாங்க உங்களை ஏங்க வைக்க நான் விரும்பல" என்று சொல்லி, அவர்கள் பேச்சு அமைதியாக, அதற்குப் பிறகு அங்கே முக்கலும், முனகலும் கேட்டு ஓய்ந்தது.

அடுத்த நாள் பத்மா அவள் ஊருக்கு சென்று விட,...வழக்கம் போல் நாட்கள் நகர்ந்தன.

ஒரு மாதத்திற்கு அப்புறம், பத்மா வந்தாள்.

எப்போதும் போல் அன்று இரவு அப்பாவுடன் இருந்து விட்டு அடுத்த நாள் காலையில் ஊருக்கு புறப்பட்டவள். என்னை தனியாக அழைத்து, "நான்,உங்க அப்பா கூட உன்னை சேத்து வைக்க செஞ்ச முயற்சி வீணாயிடுச்சு. உன் அண்ணனை விஜயவாடாவுக்கு டிரான்ஸ்பர் பண்ணிட்டாங்க, அடுத்த வாரம் அங்கேயே குடி போகப் போறோம்.

முன்னே மாதிரி அடிக்கடி உங்க வீட்டுக்கு வர முடியாது. போன்லே பேசிக்கலாம். உங்க அப்பா, உன் மேலே ரொம்ப நம்பிக்கை வச்சிருக்கிறாரு. அதுக்கு பங்கம் வராமே பாத்துக்கோ" என்று சொல்லி சென்று விட்டாள்.

அடுத்த மூன்றாவது மாதத்தில், அம்மாவும் அப்பாவும் பக்கத்து ஊர்லே ஒரு கல்யாணத்துக்கு போயிட்டு திரும்பி வர்றப்போ, பிரேக் புடிக்காத லாரி மோதி, அம்மா அங்கேயே இறந்து விட,...அப்பாவுக்கு இடது கை துண்டானது. எவ்வளவோ செலவு செய்து பார்த்தும் அப்பாவின் கை குணமடைய வில்லை.

அம்மா இறந்த விஷயம் கேள்விப்பட்டு பத்மா மட்டும் வந்திருந்தாள். ஆனந்தன் அண்ணா முக்கிய வேலையா டெல்லி போய் இருந்ததாலே அவரால் வரமுடியவில்லை. அம்மா இல்லாத்தாலேயும், கை ஒன்று இல்லாத்தாலேயும் அப்பாவின் துக்கம் இன்னும் அதிகமானது. ஆச்ஸிடேன்ட்ல அப்பா கை போயிடுச்சுன்னு அம்மா உயிரோட இருக்கிறப்போ பார்த்திருந்தான்னா, அங்கேயே உயிரை விட்டிருப்பா.அந்த அளவுக்கு அம்மா அப்பா மேலே பாசம் வச்சிருந்தா.

அம்மாவோட பிரிவையும் அப்பாவாலே தாங்க முடியலை. தன் ஊனத்தையும் அவரால ஏத்துக்க முடியல. அழுது கொண்டே இருந்தார். பத்மா வந்திருந்த போது, அப்பா, எல்லாவற்றையும் நினைத்து ‘ஓ’ வென்று கத்தி ஒப்பாரி வைத்து அழுதது பார்க்க எங்களுக்கே பாவமாக இருந்தது.

அப்பாவை பார்க்க பார்க்க எனக்கு கண்களில் கண்ணீர் தானாக வந்தது. எங்களை தோளில் தூக்கி கொஞ்சி வளர்த்த, ரத்த்த்தை வேர்வையாக சிந்தி எங்களுக்கு உழைத்துப் போட்ட, எங்களை கைகளில் ஏந்தி தாலாட்டிய அந்த கைகளில் ஒன்று இப்போது இல்லாமல் போய் விட்டதே!

இரண்டு கைகள் இருப்பதை நினைத்துக்கொண்டு அவர், இழந்த இன்னொரு கையை நீட்ட முயல, ...தோள் பட்டைக்கு அருகே துண்டிக்கப்பட்ட கைகள் துடிக்குமே!! அதை பார்க்கின்ற எனக்கு, அப்படியே செத்து விடலாம் என்று தோன்றும்.

யாருடைய உதவியும் இல்லாமல் வாழ்ந்தவர், இப்போது அடுத்தவர் உதவியை எதிர் பார்க்க வேண்டிய சூழ் நிலை. காலை கடன் முடித்து விட்டு, அதை கழுவ அவர் கஷ்டப்படுவதை பார்க்கும் போது, ‘ஓ’ வென்று அழத் தோன்றும்.தம்பி வீட்டில் இருந்தால் அவருக்கு ஓடிப்போய் உதவி செய்வான். பெண் பிள்ளைகளாகிய நாங்கள் என்ன செய்ய முடியும்?

அப்பாவுக்கு உற்ற துணையும் போய் விட்டது. ஒற்றை கையும் போய் விட்டது. ஒரு இழப்புக்கே ஓய்ந்து விடும் மனிதன் இரு இழப்புகளை எப்படி தாங்கிக் கொள்வான்.!!

ஸ்கூல் நேரம் போக அப்பாவுக்கு அனுசரணையாக இருக்க ஆரம்பித்தேன்.

அப்பாவுக்கு காலைகடன் கழிப்பதிலும் பக்கத்திலிருந்து உதவி செய்தேன். அம்மா விட்டுப் போன இடத்தை மூத்த மகள் நான் தானே நிறை வேற்ற வேண்டும்.


அந்த ஒற்றை கையை வைத்துக்கொண்டே அங்கும் இங்கும் அலைந்து திரிந்து எனக்கு மாப்பிள்ளை பார்க்க தொடங்கினார். இரண்டாம் தாரமா? என்று கேட்டு... என்னை கட்டிக்கொள்ள எவனும் முன் வரவில்லை. கல்யாணம் கட்டிக் கொள்ள முன் வந்தவனும் நிறைய காசு கேட்டான். காசுக்காக கர்ப்பே விலை போகும் இந்த காலத்தில்... காசுக்காக கட்டிய கணவனாக இருக்க எத்தனையோ பேர் காத்திருந்தார்கள்.

இப்படியே இரண்டு மாதம் ஓடியது, அம்மா இழப்பை மறக்க முடியவில்லை என்றாலும், துக்கத்தை மறைத்து வாழ்க்கையை ஓட்டினோம். எனக்கு இன்னொரு கல்யாணம் வேண்டாம் என்றாலும் அவர் கேட்பதாய் இல்லை. அலைந்து திரிந்து கவலையிலும், துக்கத்திலும் உடல் இழைத்தார். மீண்டும் குடிக்க ஆரம்பித்தார். பத்மா போனில் ஆறுதல் கூறுவாள். அது எத்தனை நாளைக்கு? நான் முடிவு செய்து விட்டேன்.

எங்கள் குடும்பம் நன்றாக இருக்க வேண்டும் என்றால், நான் குடும்ப தலைவியாக வேண்டும். இப்போதெல்லாம் அப்பாவுக்கு உதவியாக அவர் அறையிலேயே படுத்துக்கொள்கிறேன்.தம்பியும்,தங்கச்சியும் இன்னொரு அறையில் தனித் தனியாக படுத்துக்கொள்வார்கள்.


இருவரையும் ஒரு நாள் தனியே அழைத்து, அவர்கள் காதலுக்கு ஆதரவாக இருப்பதாக சொல்லி, நான் சொல்லும் வரை எந்த தப்பு தன்டாவும் செய்யக் கூடாது என்று சத்தியம் வாங்கிக்கொண்டேன். அதனால் அவர்கள் கட்டுப் பாட்டோடு, கண்ணியமாக எனக்கு செய்து கொடுத்த சத்தியத்தை மீற மாட்டார்கள் என்ற நம்ம்பிக்கை எனக்கு இருந்தது.


ஒரு நாள் வெள்ளிகிழமை. மஞ்சள் தேய்த்துக் குளித்து,...அம்மா போல் குங்கும பொட்டு வைத்து மல்லிகைப் பூவை கொஞ்சம் அதிகமாகவே தலையில் வைத்திருந்தேன்.

அப்பா குடித்து விட்டு வந்து படுத்து ஏதேதோ உளறிக்கொண்டிருந்தார். கரண்ட் வேற போய் விட்டது இரவு 10 மணி இருக்கும். தனியாக படுத்திருந்த அப்பாவின் கட்டில் க்ரீச், க்ரீச் என்று சத்தம் போட்டது. ஒன்னுக்கு போகத்தான் எழ சிரமப் படுகிறார், என்று நினைத்து அவருக்கு உதவி செய்ய, நான் எழுந்து இருட்டில் தட்டு தடுமாறி தடவி, ஒரு வழியாக மெழுகு வர்த்தியையும், தீப் பெட்டியையும் கண்டு பிடித்து, மெழுகு வர்த்தியை பத்த வைத்தேன்.

மெழுக்வர்த்தியை வைத்து, கையில் பிடித்துக்கொண்டு மெதுவாக அவர் பக்கம் சென்று பார்த்தால், அந்த மெழுகு வர்த்தி ஒளியில் நான் கண்ட காட்சியைக் கண்டு அதிர்ச்சியானேன்.

அப்பா கண் மூடி படுத்த படியே, தன் வேஷ்டி விலகிக் கிடக்க, தனது மொந்தை வாழைப் பழம் போன்ற சுன்னியை, கையில் பிடித்து மேலும்,கீழும் உருவி குலுக்கிக் கொண்டிருக்க, “கிருஷ்ணவேணி,.... கிருஷ்ணவேணி” என்று வாய் விட்டு புலம்பிக்கொண்டிருந்தார்.