వంశీ మెచ్చిన కథలు, వ్యాఖ్యానంతో - తుపాను

[k3vv3]

అంతలో "అన్నా... అన్నా... అందులో ఏమీ పెట్టొద్దు" అన్నాడు గట్టిగా తమ్ముడు వెనుక నుంచి.

"ఏంరా" అన్నాను. చెయ్యి వెనక్కి తీసుకుంటూ.

"అన్నా... అది ఫ్లవర్ వాజ్ కాదు. అక్షయ పాత్ర. ఈ మధ్య కంపెనీ వర్క్ మీద ఫోర్ వీక్స్ చైనాకు పోయెచ్చా. అక్కడ ప్రతి హౌస్ లోనూ ఇది ఖచ్చితంగా ఉంటుంది. దాన్ని అలాగే ఖాళీగా ఉంచాలంట. అప్పుడు దేవతలు అది చూసి 'అరెరే ఎమీలేదే' అని అందులో ధనరాసులు నింపుతూ ఉంటారంట" అన్నాడు.

అంతలో మా చెల్లెలు గోడమీద పెద్దగా అతుక్కొని ఉన్న ప్లాస్మాటీవీని చూస్తూ "అదెంతరా కిరణ్" అనింది. వాడు నవ్వుతూ "ఫార్టీ నైన్ థౌజండ్సక్కా. థియేటర్లో చూసిన ఫీలింగ్ వస్తాది" అంటూ దాన్ని ఆన్ చేశాడు.

అంతలో మా మరదలు మాటల్లో తలదూరుస్తూ "మొన్న గోల్డన్ ఈవెంట్ రెస్టారెంట్లో ఇలాంటి టీవీలు కొన్న ఫ్యామిలీలకంతా సచిన్ తో కలిసి డిన్నర్ చేసే అవకాశం ఇచ్చారు. నేనూ మీ తమ్ముడు పోయెచ్చాం. సచిన్ తో ఆటోగ్రాఫ్ తీసుకోవడంతో పాటు ఫోటో కూడా దిగాం" అంటూ లోపలికిపోయి ఆల్బమ్ తీసుకొచ్చింది.

మాటల్లోనే మధ్యాహ్నం కావచ్చింది. పిల్లలు ఇంట్లో వున్న రకరకాల విదేశీ మ్యూజికల్ టాయ్స్ తో ఆటలాడ్తూ బిజీగా ఉన్నారు. రేపు తిరిగి డ్యూటీలో జాయిన్ కావాల. సంవత్సరం ఆఖరు కాబట్టి సెలవుల్లేవు. దాంతో ముందుగానే పిల్లల్తో ఇబ్బంది పడకుండా మూడుగంటల రైలుకి రిజర్వు చేసుకున్నా.

భోజనాలు పూర్తికాగానే బ్యాగులు సర్దుకున్నాం. నా భార్యకు, పిల్లలకు ఖరీదయిన బట్టలు బహుమతిగా ఇచ్చారు. వాటిని చూస్తే ఎందుకో భయం వేసింది. చెల్లెలు తర్వాత రోజు వెళ్తానంది. అమ్మానాన్నలు మరో వారంరోజులు ఉంటామన్నారు. అందరకీ వీడ్కోలు పలికి బైటపడ్డాం. కిరణ్ రైల్వేస్టేషన్ వరకూ కారులో డ్రాప్ చేశాడు.

రైలు కదిలి తిరిగి ఇంటికి వస్తున్నా అవే ఆలోచనలు. నా భార్య కూడా తప్పనిసరై అప్పుడప్పుడు ఒకటి రెండు మాటలు మాట్లాడ్తున్నా చాలావరకు మౌనంగానే ఉంది.

ఆమె మనసులో కూడా ఇలాంటి అల్లకల్లోలమే జరుగుతున్నట్టుంది. ఇక్కడికి వచ్చిన ప్రతిసారీ ఇలాగే ఉంటుంది. మళ్ళీ కొన్ని వారాలకుగానీ పూర్తిగా సర్దుకోలేం.

తమ్ముడితో రోజురోజుకీ దూరం పెరిగిపోతోంది. మనసు విప్పి మునుపటిలా స్వేచ్చగా మాట్లాడలేకపోతున్నా. మధ్యలో ఇనుపతెరలు పైకి లేస్తూ ఉన్నాయి. నా పరిస్థితి గమనిస్తూ నాన్న అప్పుడప్పుడు బాధపడేవాడు.

"రేయ్! నిన్ను బళ్ళో వేసేనాటికి కాన్వెంటు చదువులు చదివితే ప్రభుత్వ ఉద్యోగాలు రావని ఎవరూ వేసేటోళ్ళు కాదు. చిన్నోని కాలానికి ఇంగ్లీషు మీడియాలు పుంజుకున్నాయి. మా స్నేహితుడు సదాశివం బలవంతం మీద వాని కొడుకుతో బాటు వీన్ని కూడా అందులో చేర్పించా. అక్కడికీ మనసు పాకుతానే ఉండేది. చిన్నోనికేమన్నా అన్యాయం చేస్తున్నానా అని. కానీ నా అంచనాలు ఇంత తలకిందులైపోతాయనీ... ఈ పదేళ్ళలో ఇంత మార్పు వస్తుందనీ నేనెప్పుడూ ఊహించలేదు.. నిన్ను అనవసరంగా తెలుగు మీడియంలో వేసి, భవిష్యత్తు పాడు చేశానేమో అని బాధ కలుగుతావుంది" అనేవాడు.

ఆటో కుదుపులకు ఈ లోకంలోకి వచ్చాను. ఆటో మెయిన్ రోడ్డు మీంచి నేను పనిచేసే ఊరువైపు తిరిగింది. రోడ్డంతా గుంతలే.

ఈ సంవత్సరం వానలు బాగా కురిసి భూమి బాగా పదునెక్కింది. వరుసగా రెండు సంవత్సరాలు వానల్లేక కడుపు చేత పట్టుకొని కర్నూలుకి వలస పోయిన చిన్నచిన్న రైతులు తిరిగి ఊరికి చేరుకున్నారు. రోడ్డంతా పొలాలకు వెళ్తున్న రైతులతో, కూలీలతో కళకళలాడుతోంది. మధ్యలో బడి మానేసి కూలిపనులకు పోతున్న పిల్లలు మమ్మల్ని చూడగానే సిగ్గుతో తల పక్కకు తిప్పుకొని పోతావున్నారు. హైస్కూలు పోయే పిల్లలు సంచీలు నెత్తికి తగిలించుకొని ఉండటంతో హైస్కూలుకు పోవాలంటే నన్నూరో, ఓర్వకల్లో పోవాలి.

వాళ్ళను చూస్తుండగానే ఆటో బడి దగ్గరికి చేరుకుంది. డ్రైవరు చేతిలో పది రూపాయలు పెట్టి బడి వైపు అడుగులేశాను. పిల్లలింకా వస్తూనే ఉన్నారు. మమ్మల్ని చూస్తూనే కొందరు పరుగున దగ్గరికొచ్చి "సార్... బ్యాగు" అంటూ మా పక్కనే నడవసాగారు. ప్రార్ధన పూర్తి కాగానే తరగతి గదికి చేరుకున్నా.

హాజరు వేస్తావుంటే "మేకమింగు సార్" అని వినబడి తలెత్తి చూశాను. ఎదురుగా సుబ్బన్న వాళ్ళనాయనతో వున్నాడు. వాని ఉచ్చారణకి లోలోపల నవ్వుకుంటూ 'కమిన్' అన్నాను. దాదాపు పది రోజులైంది వాడు బడికి రాక. వాళ్ళ నాయనతో బాగా పరిచయమే. కనపడ్డప్పుడల్లా పలకరిస్తుంటాడు.

"ఇట్లా ఇష్టమొచ్చినప్పుడు వస్తే ఆబ్సెంటు వేస్తాను" కోపంగా అన్నాను.

"అది కాదు సార్, పొలం పనులకు కూలీలు దొరక్క" సుబ్బన్న నాన్న నసిగాడు.

"అబద్ధాలు చెప్పొద్దు. బైటి పొలాలకు పంపుతున్నావని తెల్సునాకు. ఐనా ఎంతిస్తారు వానికి కూలీ?"

"నాకైతే అరవై వస్తాది కానీ, వీనికి రెక్కలింకా బలం పుంజుకోలా కదా... రోజుకు ఇరవయ్యి, ముఫ్ఫై ఇస్తారు..."

ఆ మాటలినగానే మనసంతా ఎలాగో అయిపోయింది.

"అదికాదు, నువ్వు ఇరవైకీ ముఫ్ఫైకీ ఆశపడ్తే వానికొచ్చిన కాస్త చదువు కూడా మట్టిగొట్టుకుపోతాది. ఆ పైన బాధపడి లాభముండదు."

"ఏం చెయ్యమంటారు సార్. మీ మాదిరి కాలుమీద కాలేసుకొని ఫ్యాను కింద కూచోని నెలకు ఐదారువేలు సంపాదించే బతుకులు కాదు కదా మావి. ఇంట్లో ఉన్న నలుగురమూ రెక్కలు ముక్కలు చేసుకున్నా రోజుకు నోరు రూపాయలు రాలవు. అదీ పంటల కాలమే. ఒక్కరోజు కూడా నామం పెట్టకుండా పంపుతే" అంటూ కష్టాలన్నీ ఏకరువు పెట్టాడు.

సుబ్బన్న వంక చూశాను. తల వంచుకొని భయం భయంగా అప్పుడప్పుడు కళ్ళెత్తి నావంక చూస్తున్నాడు. వాడిని పరిశీలనగా చూశాను.

మాసి చెమటకంపు కొడుతున్న చొక్కా, రేగిన జుట్టు, ఎండలో పనిచేసి చేసినల్లబడిన శరీరం, సరైన తిండిలేక లోపలికి పోయిన డొక్కలు, అలసి ఎర్రబడ్డ కళ్ళు...

వాటిని గమనిస్తున్న కొద్దీ నాలో ఏవేవో ఆలోచనలు... ఎన్నెన్నో ప్రశ్నలు!

వారం రోజులుగా నా మనసును తొలిచేస్తున్న బాధకు ముగింపునిస్తూ...

కొత్త చూపును ప్రసాదిస్తూ...