Incest பால் நிலவு

[monor]

ஃபிளைட் தரை இறங்கி, அதன் இடத்தில் நின்றதும், வேக வேகமாக எல்லோரும் அவரவர் பயணப் பைகளை எடுத்துக்கொண்டு, விமானத்தை விட்டு கீழே இறங்கத் தயாராக,.. மெதுவாக கண் விழித்த கீதா, சுற்றும் முற்றும் பார்த்து ஏதோ தொலைத்து விட்டதைப் போல பதற்றத்துடன் தேடினாள்.

“என்னாச்சு..?” என்றேன்.

“ஒன்னும் இல்ல… ” என்றவள்,….அவள் கால்களுக்கு கீழே கை விட்டுத் தேடி துழாவ ஆரம்பித்தபோது, அவளின் மாராப்பு விலகி,.. ப்ரா போடாத முலைகள் இரண்டும் ரவிக்கைக்கு வெளியே பிதுங்கி வழிந்தது. வேறு வழி இல்லாமல்… நான் மெதுவாக குனிந்து, “நீ தேடுறது என்கிட்ட தான் இருக்கு… முதல்ல இறங்கு…” என்று சொல்லி, லக்கேஜை எடுத்துக்கொண்டு நான் முன்னே நடக்க….. என்னைப் பின் பற்றி கீதாவும் நடந்து வந்தாள்.

அவளின் பிரா என் கைக்கு வந்தது எப்படி என்பதை நினைத்து, கீதாவுக்கு தூக்கிவாரி போட்டது. “ச்சீ!!!… அறிவு இல்ல,… கழட்டுனத ஒழுங்கா கூட வச்சுக்கத் தெரியல..” என்று கீதா தன்னை தானே திட்டிய படி, என் பின்னால் நடந்து வர, நாங்கள் ஏர்போர்ட்டுக்கு வெளியே வந்து வெளியே எங்களுக்காக காத்திருந்த கம்பெனி டாக்ஸியில் ஏறினோம்.

காரில் இருவரும் பின் சீட்டில் ஆளுக்கொரு ஓரமாக உட்கார்ந்தோம். கார் கீதா தங்குமிடம் நோக்கி புறப்பட்டது.

கீதா என் முகத்தை பார்க்கவே வெட்க்கப்பட்டாள். “கேப்போமா? வேண்டாமா?… ” என்று கீதா தவிப்பதை பார்த்த நான் உள்ளுக்குள் சிரித்தேன்.

சிறிது நேர பயணத்திற்குப் பின் கம்பெனி முன் கார் நிற்க, இறங்கி ரிசப்ஷனுக்கு நடந்து சென்று, ஐடி கார்டை காண்பித்து, இருவரும் அங்கிருந்த கெஸ்ட் ஹவுஸுக்குள் நுழைந்தோம்.

ஆஃபீசுக்கு அவசரமாக கிளம்பி கொண்டிருந்த மேனேஜர் ரமேஷ் எதிர்பட்டு,....“ஹலோ,…. கீதா,….வாங்க வாங்க. இப்பதான் வந்தீங்களா? சென்னையிலேயே ஃபார்மாலிட்டீஸ் முடிச்சு மெயில் அனுபிச்சிட்டாங்க. நீங்க டைரெக்டா உங்க போஸ்ட்ல ஜாய்ன் பண்ண வஏண்டியதுதான். அதுக்கு முன்னால ரெஸ்ட் எடுங்க… ஈவினிங் பாக்கலாம்…இது,…?!!” என்று என்னை ஒரு பார்வை பார்த்தபடி கீதாவிடம் கேட்க,…“இவர் என்னோட டாடி சார். துணைக்கு வந்திருக்கார்.” என்று கீதா அவருக்கு பதில் சொன்னாள்.

“ஓ,…!! சரி,….. எனக்கு ஆபீஸுக்கு நேரமாச்சு நான் கிளம்பறேன். நீங்க உடனே ஜாய்ன் பண்ணனும்கிற அவசியம் கூட இல்ல. ஒரு ரெண்டு நாள் ரெஸ்ட் எட்டுத்துட்டு கூட ஜாய்ன் பண்ணலாம்.” என்று சொல்லி விட்டு வேக வேகமாக நடையை கட்ட,

“சார்.. எனக்கு எந்த பிளாட் அலாட் பண்ணி இருக்கீங்க?”

ரமேஷ் நடந்து போய்க்கொண்டே சிரித்த படி… “10-ஆவது ஃப்ளோர். குவார்டர்ஸ் நம்பர் 6” என்றார்.

மீண்டும் காரில் பயணப்பட்டு, கீதாவுக்கு ஒதுக்கப்பட்டிருந்த குவார்ட்ரஸுக்கு போனோம்.

குவார்ட்டர்ஸ் இருந்த அந்த 20 மாடிக்கட்டிடத்தின் லிப்டில் ஏறி மேலே உயரே செல்லச் செல்ல, எங்கள் பார்வைக்கு பட்ட உயரமான கட்டிடங்கள் அப்படியே மினியேச்சர்களாக சிறிதாகி எங்கள் காலடியில் மறைவது போலத் தோன்றியது.

10 ஆவது ஃப்ளியரில் லிப்ட் நின்று கதவுகள் திறக்கப்பட , நாங்கள் வெளியே எங்கள் லக்கேஜ்களுடன் நடந்து குவார்டர்ஸ் நம்பர் 6- கண்டு பிடித்து, உள்ளே போனோம்..

குவார்டர்ஸ் மிகவும் சுத்தமாக இருந்த்து. வெளிச்சமாகவும் இருந்த்து.

அங்கே இருந்த ஒரு எங்கள் லக்கேஜ்களை வைத்து விட்டு, குவார்ட்டர்ஸை நான் சுத்திப் பார்த்துக்கொண்டிருக்க,….. கீதா அங்கே இருந்த ஒரு பெட் ரூமுக்குள் புகுந்தாள்.

குவார்ட்டர்ஸை சுர்றிப் பார்த்து விட்டு வெளியே வந்த நான்.. குவார்டர்ஸ் கதவோரம் போட்டிருந்த பால் பாக்கெட்டையும் மற்ற பொருள்களையும் கையில் எடுத்துக்கொண்டு வெளிக்கதவை சாத்தி விட்டு வீட்டுக்குள் வந்தேன். கிட்சனுக்கு சென்று கையில் இருந்த பால் அங்கிருந்த பிரிட்ஜில் வைத்து விட்டு, மீண்டும் ஹாலுக்கு வந்து உட்கார்ந்தேன்.


ரூமுக்குள் புகுந்தவள், கதவை சாத்தி விட்டு, புடவையை மட்டும் உருவி போட்டு விட்டு பாவாடை ரவிக்கையில் அங்கிருந்த பெட்டில் பொத்தென்று அவள் குப்புற படுக்க, பால் கட்டி, கல் போல் இருந்த முலைகள் இரண்டும் கட்டிலின் பஞ்சு மெத்தையில் நசுங்க, மெதுவாக இறுகிக் கிடந்த ரவிக்கையின் கொக்கிகளை ஒவ்வொன்றாக பட் பட் என்று அவிழ்த்து விட்டாள்.

“புள்ளைக்கு பால் குடுக்க அலுப்பு பட்டுட்டு வந்தேல்ல… இதுவும் வேணும்.. இன்னமும் வேணும்…” என்று தனக்கு தானே முனகிய கீதா, வலியில் கண்கள் மூடி படுத்திருந்தாள்.

ஹாலில் உட்கார்ந்திருந்த நான் கீதா என்ன செய்து கொண்டிருக்கிறாளோ என்று நினைத்து,, கீதா இருந்த அறையின் சாத்தப்பட்டிருந்த கதவில் கை வைத்து மெல்லத் தள்ள, அது மெல்லத் திறக்க,….அங்கே,…..பெட்டில் கீதா கதவுப் பக்கம் பார்த்தபடி ஒருக்களித்து படுத்திருந்தாள்.

கீதாவின் செக்கச் சிவந்த பால் நிறைந்த இடது பக்க முலையின் மேல் பால் நிறைந்த வலது பக்க முலை அமுங்கி, நசுங்கி, முலைக்காம்புகள் வழியாக சொட்டு சொட்டாக பால் கசிந்து கொண்டிருந்தது.

நான் அவள் அறைக்கதவை திறந்ததை அவள் கவனிக்க வில்லை. வலியில் கண் மூடி படுத்திருந்தாள். ஒரு பெண் அசாதாரண நிலையில் படுத்திருக்க, முன்னறிவிப்பு செய்யாமல் அநாகரிகமாக உள்ளே நுழைந்த என் மேல் வருத்தப்பட்டு, “ஸாரி… ஸாரி…. கீதா” என்று சொல்லி விட்டு கதவை படீர் என்று வேகமாக சாத்தி விட்டு வெளியே வந்தேன்.

நான் கதவை படீர் என்று சாத்தும் சத்தம் கேட்டு, கண் விழித்தவள், வேகமாக எழுந்து பிதுங்கிக் கிடந்த முலைகளை ஜாக்கெட்டுக்கு உள்ளே தள்ளி கொக்கிகளை தம் பிடித்து மாட்டினாள். அப்போதும் அவளால் கொக்கிகளை மாட்ட முடியவில்லை

கீதாவின் ரூமிலிருந்து வெளியே வந்த நான் கீதாவின் நிலையை எண்ணி வருத்தப்பட்டபடி ஹாலில் உட்கார்ந்திருந்தேன்.

கீதாவின் நிலையை ஓரளவுக்கு என்னால் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது. தன் கைக்குழந்தைக்கு தாய்ப்பால் கொடுத்துக்கொண்டிருக்கும் கீதா தன் குழந்தைக்கு கிட்டத் தட்ட 12 மணி நேரத்துக்கும் மேலாக பால் கொடுக்காத்தால், பால் சுரந்து அவள் முலைகளில் அடைபட்டு அது வேதியியியல் மாற்றம் அடைந்து முலைகளை இறுகச் செய்து அவளுக்கு சொல்ல முடியாத வலியை கொடுக்கிறதென்று நான் உணர்ந்தேன்.

ஃபிளைட்டிலேயே அவள் வலி எடுத்திருக்கிறது. இறுகக் கட்டி இருந்த பிராவை கழட்டினால் ஓரளவுக்கு வலி குறையும் என்று நினைத்துதான் அவள் ஃபிளைட்டிலேயே பிராவை கழட்டி விட்டு வெரும் ஜாக்கெட்டோடு பயணம் செய்து வந்திருக்கிறாள். சிங்கப்பூர் வரும் வரையில் இன்னும் பால் சுரந்து அவள் முலைகளை கனக்க வைத்து அவளுக்கு இன்னும் தாங்க முடியாத வலியைக் கொடுத்துக்கொண்டிருக்கிறது என்பதை என்னால் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது. அவளுக்குள் உண்டாகி இருக்கிற வலியை எப்படி போக்க முடியும்? அவளுக்கு எப்படி அந்த வலியிலிருந்து நிவாரணம் பெற்றுத் தந்து அவள் துன்பத்தை போக்க முடியும் என்பதே என் யோசனையாக இருந்தது.

2 நிமிடம் கழித்து…. கீதா மெதுவாக வெளியே வந்தாள். அவள் கண்கள் சிவந்து, அனுபவித்துக்கொண்டிருக்கும் வேதனையில் முகம் வாடி இருந்தது.

“சாரிம்மா… தெரியாம… உள்ள வந்துட்டேன்…”

“பரவாயில்லப்பா.. நான்தான் கதவ நல்லா சாத்த மறந்துட்டேன்…”

முந்தானையை இழுத்து இடுப்பில் சொருகி… “ நாம வந்ததும் நமக்கு தேவையானதை கொண்டு வந்து கொடுத்துடுவாங்கன்னு ரிசப்ஷன்ல சொன்னாங்க. பால் வந்துடுச்சாப்பா?”

“ம்,…. வந்துடுச்சும்மா. கிட்சன்ல இருக்கிற ஃப்ரிட்ஜல எடுத்து வச்சிருக்கேன்.”

“உங்களுக்கும் ட்ராவல் பண்ணது டயர்டா இருக்கும். டீ போடவா?” என்றாள்.

“மாத்திரை ஏதும் வேணுமா?” என்று அவளின் முகத்தைப் பார்க்க..

சற்று யோசித்த கீதா… “ம்ஹும்,.... இப்ப வலி பரவா இல்ல.. சமாளிச்சுக்குவேன்” என்ற படி கிச்சனுக்குள் நுழைந்தாள்.

கிச்சனுக்குள் நுழைந்தவள், பாலை பாத்திரத்தில் ஊற்றி ஸ்டவ்வில் வைத்தாள். பால் நிரம்பிய அவள் இரண்டு பெருத்த முலைக்குள்ளும் வலி வின் வின் என்று தெறிக்க, வலியை தாங்க முடியாமல், ஜாக்கெட்டுக்கும் மேலாக முலைகளைத் தடவியபடி கண்களை மூடி நின்றவள்,....

சில நொடி கழித்து புடவைக்குள் கையை நுழைத்து முலையை மெல்ல நசுக்கினாள்.உயிர் போகும் வலி. வலியைத் தாங்க முடியாமல் உதட்டைக் கடித்தாள். இரன்டு முலைக் காம்பு நுனியிலும் பால் சொட்டு சொட்டாக கசிந்து, அவளின் மஞ்சள் ரவிக்கையில் ஈர ஓவியமாகப் படர்ந்தது.
பால் பொங்கும் சத்தம்.

ஹாலில் இருந்த நான் பால் பொங்கும் சத்தம் கேட்டு அவசர அவசரமாக கிச்சனுக்குள் நுழைய, விசுக்கென்று புடவைக்குள் இருந்த கையை கீதா எடுத்தாள். அவளைப் பார்க்காமல் கிட்சன் மேடயை நெருங்கி பொங்கிய பாலை இறக்கி வைத்து விட்டு, மீண்டும் ஹாலுக்கு வந்தேன்.

“ஐயோ!!… கருமம்.. ச்சீ!!… அப்பா ரெண்டு தடவ பாக்குற மாதிரி ஆச்சே…. ச்சே!!…” என்று முனகிய படி.. அங்கிருந்த வாஷ் பேசினில் முகத்தை கழுவினாள்.
டீ போட்டு, இரண்டு க்ளாஸ் டீயுடன் கீதா ஹாலுக்குள் வர.. “என்னம்மா… வேற ஏதாவது வேணுமா?!!ன்னு கேட்டேன்…

கீதா ஒன்னும் சொல்லாமல் இருக்க,… நான் மீண்டும் “ ஏதாவது வாங்கிட்டு வரணும்னா தயங்காம சொல்லும்மா.. ? உன் முகமே சரி இல்ல…” என்று கீதாவின் கண்களைப் பார்த்தேன்.

“எப்படி சொல்லுறதுன்னு தெரியலப்பா. அம்மாட்ட பேசணும் போல இருக்கு. காலிங் கார்டு கிடைக்குமா?”

“எல்லாம் கிடைக்கும்மா. நான் வாங்கிகிட்டு வர்றேன். நீ பத்திரமா வீட்டுக்குள்ளேயே இரு.” என்று சொல்லி விட்டு விறு விறுவென நடந்த நான், வெளியே போய் காலிங் கார்ட் பெற்றுக்கொண்டு, அதை என் செல் போனில் ஆக்டிவேட் செய்து குவார்ட்டர்ஸுக்கு வந்தேன்.

கீதா ஹாலில் இருந்தாள். செல் போனில் என் மனைவிக்கு டயல் செய்து… கீதாவிடம் கொடுத்து விட்டு, எதிரே இருந்த ஷோபவில் சாய்ந்தேன்.

“அம்மா…”

“யாரு,… கீதாவா?”

“ஆமாம்மா,…. கீதாதான் பேசறேன்.”

“ம்,…..சிங்கப்பூர் போய் சேந்துட்டீங்களா?”

"ம்,… இப்பதான் குவார்டர்ஸுக்கு வந்தோம். அப்புறம் உன் கிட்டே ஒரு விஷயம் சொல்லணும்.”

“என்ன,…..சொல்லு டீ..”

“முடியல… ..ம்மா”

“என்ன முடியல?!!”

“மார் ரெண்டும் வலியா வலிக்குது.” என்றபடி அவள் என்னைப் பார்க்க, புரிந்து கொண்ட நான், சிகரெட் டீயுடன் அந்த ரூமிலிருந்து வெளியேறி போர்டிகோவுக்கு வந்தேன்.

“சுரக்க சுரக்க குழந்தை குடிக்காததினால பால் கட்டி இருக்கும். குழந்தைக்கு கொடுத்துட்டு போன்னு சொன்னப்ப, அடங்காம ஆடிட்டு போன… ”

“7 மாசம் ஆகுது.. நிறுத்தவே மாட்டேன்கிறான்.. சப்பி சப்பி… காம்பெல்லாம் புண்ணா இருக்கு…”

“எரும!!.... .. பால் உடனே வத்தாது.. ”

“அப்பறம்…?”

“நீ ஒரு பக்கம். உன் புருஷன் ஒரு பக்கம்னு இருக்கீங்க. அப்பறம் எப்படி வத்தும்…” என்று கீதாவை அவள் அம்மா திட்ட..

“ஒரு எழவும் புரியல. நீ வச்சு தொல” என்று கீதா வலியில் கத்தினாள்.

“ஏய்.. ஏய்… இருடி… நீயும் உன் புருசனும்… அடிக்கடி ஒன்னா இருந்தா தான் வத்தும்..”

“அப்ப வத்துன மாதிரி தான்…” என்று கீதா சலித்துக்கொண்டே சொன்னாள்.

“ஏன்.. என்னாச்சு…?”

“போமா… ஆறு மாசம் ஆச்சு… அவர் வீட்டுக்கு வர்றதே மாசத்துக்கு ஒரு தடவ. வந்ததும், என் கிட்டே கூட எதுவும் பேசாம, சாப்டுட்டு, உடனே குப்புற படுத்து தூங்குனா?!!… ” என்று கீதா பொரிந்து தள்ள…

“ரெண்டு வருசத்துல சலிச்சிருச்சா…” என்று என் மனைவி அந்தப் பக்கம் முனகினாள்.

“ம்ம்ம்ம்ம்!!… அமுக்கி எடுத்தாலும் வலிக்குது ம்மா ”

“பக்கத்துல ஏதும் பால் குடிக்கிற கொழந்த இருக்கான்னு பாரு டீ…”

“பக்கத்துல எதுவும் பால் குடிக்கிற குழந்தை இல்லை. இந்த புது இடத்துல, இப்ப பால் குடிக்கிற குழந்தையை தேடிகிட்டு நான் எங்க போறது?!! சரி,… வைம்மா போனை. நானே பாத்துக்கறேன்.” என்று முனங்கிய படி கீதா போனை வைக்க, நான் ஹாலுக்குள் நுழைந்தேன்.