Fantasy சிவ இயக்கி - மாயாஜால காம கதை

[sagotharan]

தஞ்சைக்கு சித்தையனும் கிளம்பிப் போன இரண்டாம் நாள் நன்னிலத்தில் மேகக் கூட்டம் திரண்டிருந்தது. பரிசம் போட்டுச் சென்ற மாப்பிள்ளை தன்னுடைய மனைவியாக வரப்போகின்ற அழகம்மையைக் காண வந்தார். பெண் வீட்டிற்கு வருவதற்கென ஒரு காரணம் வேண்டுமல்லவா!? அதற்காக திருமண பத்திரிக்கை அடிக்க மாமன், மைத்துனன் பெயர்கள் வேண்டுமென கேட்கும் சாக்கில் வண்டிக்கட்டி வந்திருந்தார்.

கதவு சாத்தப்பட்ட நிலையில் இருந்தது வெளியில் இருந்து "அத்த.. மாமா.." என அழைத்துப் பார்த்தும் யாரும் வரவில்லை என்பதால் மெதுவாக கதவை தள்ளிக் கொண்டு உள்ளே வந்தார். அப்போதும் இரண்டு ஒரு முறை அழைத்துப் பார்த்தார் ஒரு பதிலும் இல்லை.

நடுக்கூடம் வரை வந்து விட்டவருக்கு ஆச்சரியமாக இருந்தது கதவை மட்டும் சாத்திவிட்டு எங்கே போய்விட்டார்கள் தாள் கூட வைக்கவில்லையே என யோசித்தார். அவருடைய மனதிற்குள் வீட்டிற்குள் ஆள் இருப்பார்கள் அதனால் தான் அவர்கள் வெளியே பூட்டிடவில்லை என தோன்றியது. நடு கூடத்தை ஒட்டிய ஒரு அரைவிலிருந்து யாரோ முனகும் சத்தம் மெல்ல அவருக்கு கேட்டது.

ஆளில்லாத வீட்டிலிருந்து வரக்கூடிய முனகும் சத்தம் அவரை லேசாக பயமுருத்தியது. அதனால் அறையின் பக்கம் சத்தம் இல்லாமல் சென்று லேசாக ஜன்னலை திறந்து என்னவென்று பார்த்தார். அவரையும் அறியாமல் கண்கள் விரிந்தன. திகைப்போடு அவர் கண்ட காட்சி அவருக்கு லேசாக வெட்கத்தை தான் வர வைத்தது.

அங்கே மணப்பெண்ணாக போகும் அழகம்மை கட்டில் நிர்வாணமாக படுத்து இருந்தாள். கொப்பும் குழையுமாக இருந்தவளின் பேரழகு அவரை வாயடைத்து போகச் செய்தது. அழகம்மை அழகானவள் தான். ஆனால் பருவ வயதில் இருக்கும் ஒரு பெண்ணின் நிர்வாணம் மிகவும் ஆபத்தான அழகுடையது. உடலில் ஒட்டு துணி இல்லாமல் கட்டிலில் ஒரு புகைப்படத்தைப் பார்த்த படி விரல் அடித்துக் கொண்டிருந்தாள்.

அவளுடைய இன்ப புழையிலிருந்து நடு விரல் வெளியே வந்து உள்ளே சென்று அவளுடைய இச்சையை தீர்த்துக் கொண்டிருந்தது. அவள் யாருடைய புகைப்படத்தை கையில் வைத்திருக்கின்றார் என்பது அங்கிருந்து பார்த்தபோது தெரியவே இல்லை ஆனால் அவள் மிகவும் தீவிரமாக இயங்கிக் கொண்டிருந்தாள் என்பதால் "ஆ...ஆ...ஆ..." என்ற சத்தம் இப்பொழுது கூடுதலாகவே கேட்டது.

"ஆ..ஆ.. அன்பே.. ஆ.." என தீவிரமாக அவள் கத்திக் கொண்டிருக்கும் பொழுது.. படபடக்கும் நெஞ்சத்தோடு கவனித்துக் கொண்டிருந்த புது மாப்பிள்ளைக்கு சுன்னி விடைக்கத் தொடங்கியது. பகல் பொழுதின் சூரிய வெளிச்சத்தில் பேரழகு மிக்க ஒரு பெண்மையினை தரிசனம் செய்து கொண்டிருந்தார்.

அவள் இடையை மேலே தூக்கி இப்பொழுது கால்களை தொடையோடு வைத்து இறுக்கிக் கொண்டு இன்னும் வேகத்தில் புழையை விரலடித்துக் கொண்டிருந்தாள். அவள் கைகள் எந்திர துப்பாக்கிகள் போல அவ்வளவு வேகமாக செயல்பட்டது. மோகத்தீயில் அவள் உடல் வாடியது. மான்போல கட்டிலில் துள்ளிக்கொண்டு இருந்தாள்.

கண்களை மூடி அவள் கணவனாக வரப்போகின்றவனின் சுன்னி தன்னை குத்திக் கிழிப்பதாக நினைத்தாள். அவளுடைய புண்டையிலிருந்து மதனநீர் குழாய்கள் திறந்தன. கசிந்தன. இரண்டடி வரை அவள் புண்டையிலிருந்து மதனநீர் பீச்சி அடித்தது. மாப்பிள்ளையாக வரப்போகின்றவர் திகைத்தார். இவ்வளவு உயரமாக மதனநீர் பீச்சி அடிப்பதை அவர் இதுவரை கேள்விகூட பட்டதில்லை. இப்போது கண்ணால் கண்டோம் என சொன்னால் கூட யாரும் நம்ப மாட்டார்கள் என நினைத்தார்.

அவள் படுத்திருந்த கயிற்றுக் கட்டிலின் கீழும் நேராகவும் பல வாழை இலைகளை வரிசையாக விரித்து வைத்திருந்தாள். அவற்றின் மீது அவளுடைய மதனநீர் எல்லாம் விழுந்திருந்தது. கவனமாக அவற்றை எல்லாம் ஒரு குடுவையில் சேகரித்து வைத்தாள். அப்படி முழுமையாக சேகரித்ததும் அதனை எடுத்துக்கொண்டு ஒரு முக்கோண திரிசூலம் போட்ட கோலத்தின் நடுவே வைத்தாள்.

தன் முலைகளைக் கசக்கிக் கொண்டு பக்கத்தில் விரித்து வைத்திருந்த புத்தகத்தை எடுத்தாள். அதிலிருந்த மந்திரங்களை வாய்விட்டு ஜபித்தாள்.. அவருக்கு அந்தக் காட்சி அவரை உரைய வைப்பதாக இருந்தது.

யட்சனே தேவனே பூரண நிலவு போன்ற முகத்துடன் மஞ்சள் ஆடை அணியும் மாயத்தோற்றம் கொண்ட மோகன வடிவ ஆண் உருவே...

ஓம் ஸ்ரீம் ஹ்ரீம் ஐம் யட்சணி சர்வலோக தயாபரி அபிஸ்ட சித்யந்தே
ஜெபே விநியோக
ஆனந்த ரூபனே...அபார சக்தி கொண்ட யோகனே.. உன் அடியவளை தெண்டனிட்டுக் கூவி அழைக்கிறேன்.

வா... என் புத்தியில் குடியேறி
என் வாக்குகளை பலிதமாகச் செய்.
ஓங்கார யட்சணே உச்சாடன யட்சிணே உன்னையே துதிக்கிறேன்.
உன் அருளைத் தா.. அஞ்சன மையில் வசியமாகு.

"ஓம் ஐம் ஹ்ரீம்,நமோ யட்சிணி
திருத்திய கல்யாணி ஹூம்பட் ஸ்வாஹா "என இருபத்தி ஒரு முறை முனுமுனுத்தாள்.

புத்தகத்தில் இருந்த மந்திரங்களை வாசித்துக்கொண்டே தன் மார்புகளை வேகமாகவும் அழுத்தமாகவும் கசக்கி தன் ஈரமான புண்டைக்குள் விரலை விட்டு ஆட்டத் தொடங்கினாள். சில நிமிடங்களில் கோலத்திற்கு அருகே வைக்கப்பட்டிருந்த மஞ்சள் நிற மரக்கட்டையை எடுத்து தன் புண்டைக்குள் விட்டு மெதுவாக ஆட்டத் தொடங்கினாள். அதன் பின் ஆவேசம் கொண்டவளாக அவள் வேகம் அதிகரித்தது.

உச்சமடைந்து அவள் மதனநீரால் அந்த மரக்கட்டையை நனைத்தாள். அதை கோலத்தின்‌ நடுவே சிரமப்பட்டு வைத்துவிட்டு அதன் அருகிலேயே படுத்தாள். சில நிமிடங்களில் அந்த மரக்கட்டை அசைவது போல தோன்றியது. கொஞ்சம் கொஞ்சமாக ஒரு அழகான இளைஞன் தோற்றத்தில் யட்சன் வந்தான்.

"இதோ.. உனக்காக நான் வைத்திருக்கும் படையல். எடுத்துக்கொள்."
"ஆகா.. " என்று கூறி அவளுடைய மதனநீர் இருந்த குவளையை வாயில் கொட்டிக் கொண்டான்.
"அமிர்தம்... அமிர்தம்.." என சுவைத்துக கொண்டே சொன்னான்.
"இந்த முறை உனக்கு என்ன வேண்டும்.?. கேள்!"
"ஒவ்வொரு முறையும் நான் என்னுடைய அழகையே கேட்டுக்கொண்டு இருக்கிறேன். பௌர்ணமி போல என்னுடைய அழகு ஜோலித்து. பின் தேய்ந்து கொண்டே வருகிறதே. என் அழகு நித்திய அழகாக மாறாதா.?. அதனை எப்போதுமே நான் அடைய இயலாதா?"

"நான் ஒரு சிறு யட்சன்.. என்னுடைய சக்திக்கு உட்பட்டதை நான் தந்திருக்கிறேன். நித்திய அழகென்பது என் சக்திக்கு மீறியது. அதை அடைய நீ தேவியை நோக்கி தவமிருந்து ஏற்ற காலத்தில் பலி கொடுக்க வேண்டும்"
"பலிதானே தந்துவிடுகிறேன். ஆடு வேண்டுமா.. இல்லை எருமை கிடாவா.."
"ம்ம்.. வெறும் ஆட்டையும் எருமையும் கொடுத்து அவளை திருப்தி படுத்த இயலுமா நீ கேட்பதென்ன..?. நித்திய கல்யாணி ஆக இருக்க வேண்டும் என்பது. அவ்வளவு உயர்ந்த எண்ணத்தை வைத்துக்கொண்டு மிருக வழிகள் எல்லாம் அதற்கு உதவிவே உதவாது."
"பிறகு என்ன தருவது?"
"நரபலி. கட்டிளம் காளையை நரபலி தர வேண்டும்.."

அப்போது அந்த யட்சன் ஜன்னல் வழியே இதைப் பார்த்துக் கொண்டிருக்கும் மாப்பிள்ளையை கண்டதும் சடாரென்று மறைந்தான். அவளும் வந்தவனை பார்த்து விட்டாள். வேகமாக ஆடையை உடுத்தி வெளியே வந்தாள்.

"வாங்க வாங்க.. வந்து வெகு நேரம் ஆகிறதா?" என்று இயல்பாக கேட்டாள். மாப்பிள்ளையாக வரப்போகிறவனுக்கு திக்கென இருந்தது இவள் சாதாரண பெண்ணல்ல. இவளுடைய அழகும் இயற்கையானது அல்ல. ஆனால் இது குறித்து இவளிடம் பேசுவது என்பது தற்போது தவறான விஷயமாகிவிடும் இப்பொழுது நாம் பத்திரமாக வீடு திரும்ப வேண்டும் என்றால் அமைதியாக அவளிடம் ஒன்றும் நடக்காதது போல் பேசிவிட்டு நடையை கட்ட வேண்டும் என நினைத்தான்.

"ஏன் இவ்வளவு தூரம் வந்து இருக்கீங்க?. வராதா தகவல் கூட சொல்லி அனுப்பவில்லை..? வாங்க வந்து உட்காருங்க.." என நடு கூடத்திற்கு அழைத்து வந்து இருக்கையில் அமர வைத்தாள்.

என்னதான் அவன் மூடி மறைத்தாலும் அவனுடைய முகம் பயத்தில் இருண்டு போயிருந்தது.
"என்ன சாப்பிடுறீங்க..?. பானகம் கரைச்சிட்டு வரட்டுங்களா..?. மோர் தயாராதான் இருக்கு அதை சாப்பிடுறீங்களா?" என கேள்விகளால் அவனை துளைத்தாள்..
"அது வந்து.. அது வந்து.. மாமா அத்தை வீட்டில் இல்லையா..?"
"மாமா அத்தை தான் பார்க்க வந்தீர்களா?. நான் கூட இந்த அபலைப் பெண்ணை தான் பார்க்க வந்தீர்கள் என நினைத்துக் கொண்டேன். அப்பா தஞ்சாவூர் வரை சென்றுள்ளார். அம்மா பக்கத்துவீட்டு பெண்ணிற்கு பிரசவ வலி வந்ததால் அவளுடன் மருத்துவச்சி வீட்டிற்கு சென்றுள்ளாள்.‌ சற்று இருங்கள் மோர் கொண்டு வருகிறேன். "

"வேண்டாம் அழகு. மழை வருவது போல இருக்கிறது. நான் உடனே செல்ல வேண்டும். பெரியவர்கள் வந்தால் நான் மாமன் மைத்துனன் பெயர்களை கேட்க வந்த தகவலை கூறிவிடு.." என பதிலை எதிர்பாராமல் வீட்டின் தலைவாசலை நெருங்கினான்.

"அடடா.. காலூன்ற வெண்ணீர் ஊற்றியது போல இவ்வளவு அவசரமா.. சரி திரும்புங்கள். " என அவனின் தோல்பட்டையில் கைவைத்து இழுத்தாள். அவன் தடுமாறி திரும்பியதும் அவன் நெற்றியில் ஒரு மையை தீட்டினாள்.

"எங்கு வந்தோம்?. என்ன நடந்தது?. என்ன பார்த்தோம்.. என்பதையெல்லாம் மறந்து நிம்மதியாக இருங்கள்" என கூறிவிட்டு மந்திரம் ஜபித்தாள். ஆனால் மந்திரம் பலிக்கவில்லை. அவன் மிரட்சியோடு வெளியேனான்.

அழகம்மை திகைத்தாள். வந்த யட்சணிடம் வேண்டியது என்ன என கேட்கும் போது வழக்கமாக கேட்கும் அழகினை கேட்காமல் கோட்டை விட்டிருந்தாள்.
"போச்சு.. எல்லாம் போச்சு.." என புலம்பினாள்.

அவள் அம்மா வந்ததும் "என்னாடி முதத்துல ஒளியே இல்லை. என்னமோ மாதிரி இருக்க.. ரொம்ப பயந்துட்டியா?" என்று கேட்டாள். முகத்தை எத்தனை முறை கழுவியும் அந்தப் பொழிவு கைகூடவில்லை. இருளடித்தது போல அழகம்மை ஆகியிருந்தாள்.

***

"நம்ம பொண்ணு அழகு வேணும்னா பவுன் இல்லாம கட்டிக்கிடட்டும்.. நீங்க கிடந்த அழுகாதீங்க. விடியட்டும்.. நம்ம தேடி விடியல் வரும்" எல்லாவற்றையும் இழந்தவர்களுக்கு இருந்த ஒரே தெம்பு அழகம்மையின் அழகுதான். ஆனால் அது நாழிகைக்கு நாழிகை குறைகிறது என்பதை அறிந்த அழகு கதறினாள்.

கண்ணடித்து அருகே அழைக்கும் அதிர்ஷ்டம் பிறகு கழுத்தைப் பிடித்து நசுக்கும் துரதிர்ஷ்டமாக மாறுவதற்கு ஒரு முடிவுகட்டியே தீருவது என முடிவெடுத்தாள். தன்னால் தானே எல்லோருக்கும் இத்தனை கவலை...? இத்தனை மன உளைச்சல்? பேசாமல் போய்ச் சேர்ந்து விட்டால்? அழகம்மை.. அழகு என இத்தனை காலம் பெற்றோரும் ளற்றோரும் கிரங்கியிருந்த அழகு குறையத்தொடங்கியது அவளுக்கு வேதனையாக இருந்தது.

புத்தி அதையொட்டி வேகமாக திட்டமிட ஆரம்பித்தது. உத்தரத்தின் கொக்கி கண்ணில் பட்டு தூக்குக் கயிறு மாட்ட வசதியாக நானிருக்கிறேன் என்றது. கயிறும் பரணில் கிடந்தது. கயிறை ஏறி எடுத்தவள்... கதவைத் தாழிட்டாள். கொக்கியில் ஒரு முனையை கட்டியவள் மறுமுனையில் வளையத்தை உருவாக்கி கழுத்தையும் அதனுள் கொண்டு செல்லத் தொடங்கினாள்.

காலடியில் கோக்குவாளி. அது உயரமான இடத்தில் உள்ளவைகளை எடுப்பதற்காக உள்ள நாற்காலி. அதை ஒரு உதை உதைத்தாள். அது சரிந்து விழுந்தது.. துடித்தாள்.. இத்தனை காலம் உணவிட்டேனே.. யட்சனே.. சாகும் தருவாயில் கூட காட்சிதர மாட்டாயா..?. வரம் தர மாட்டாயா?. மாமரக்கிளையில் காம்பில் மாங்காய் தொங்குவது போல அழகம்மை தொங்கினாள்.

சத்தம் கேட்டு ஓடுவந்து சாவிதுவாரத்தில் பார்த்த சித்தையன் கதவை உடைக்கப் பார்த்தார். அவள் அறை கதவு வலிமையாக இருந்தது. அம்மாவும் வந்து மோதிப் பார்த்தாள். பலனில்லை. அழுது புலம்பினார்கள். அழுதபடியே அவள் உயிரும் பிரிந்தது. இரண்டு பிணங்களோடு சித்தையன் இரவு முழுவதும் உட்காந்திருக்க..சத்தம் கேட்டு வர அருகில் கூட வீடில்லை.

சித்தையன் மனைவியைப் பார்த்தார். அவளுடைய கழுத்திலிருந்து தொங்கும் தாலிக்கயிறு.. அதிலிருந்த தங்க தாலி.. அதைப் பார்த்ததும்..
"எல்லாவற்றுக்கும் என்ன காரணம்.. 50 பவுன். சரியான நேரத்தில் எனக்கு கிடைத்த அந்த தங்கத்தை நான் இழக்காமல் இருந்திருந்தால்.. இழந்ததை மீண்டும் பெற்றிருந்தால்.. இப்படி மனை, மகள், மனைவி என எல்லாவற்றையும் இழந்திருக்க மாட்டேனே.."

சொர்ணசித்தர் கண்முன் நிழலாக வந்தார். சித்தையன் எழுந்தார். நடக்கத்தொடங்கினார் திருமலையை நோக்கி.. "எப்படியாவது நான் ரசவாதத்தை கற்று.. எல்லாவற்றையும் தங்கமாக மாற்றிக்காட்டுவேன்" என சங்கல்பம் செய்தார். அவருடைய மனைவியின் கழுத்திலிருந்து எடுத்துவந்த தாலியை கையின் மணிக்கட்டில் கட்டினார்.

சித்தையன் வருவதை அறிந்த சொர்ணசித்தர் சிரித்தார்.
"வாடா.. உனக்காக காத்திருக்கிறேன்.." என முனகினார்.