Thriller மாயாவின் மனைவி

[sagotharan]

மாயா..

நான் மாயாவை சிறையில் சென்று பார்க்க திருச்சி சென்றேன். உடன் அவன் மனைவி பூரணியும் இருந்தாள். 

"பூரணி.. ஏதாவது சாப்படறியாம்மா.."
"இல்லைனா.. வேணாம்.."
"என்னம்மா இப்படி எதுவும் சாப்பிடாம இருந்தா உடம்பு என்னாத்துக்கு ஆகும்." என் கவலையெல்லாம் அவள் உடம்பை பற்றிதான். மாயா சிறைக்கு சென்ற பிறகு பூரணி ஒரு சுத்து இளைத்திருந்தாள். 

சிறைக்கூடத்தின் வழியை எங்களைப் போல எண்ணற்றோர் காத்திருந்தனர். அவர்கள் ஒவ்வொருவரின் முகத்தையும் பார்த்தேன் சிலருக்கு வெகுலியான முகம் சிலருக்கு கடுமையான முகம். இந்த முகங்களை வைத்துக்கொண்டு நல்லவர் கெட்டவர் என்று தீர்மானிக்கவே இயலாது. நாம் நல்லவர் என்று எண்ணிக் கொள்ளும் படியாக அங்கிருக்கும் பலர் பல்வேறு குற்றங்களை செய்துவிட்டு வெகு சர்வ சாதாரணமாக சிறைக்கு செல்ல ஆயத்தமாக இருப்பவர்கள். சிலர் மிகக் கொடூரமான முகத்தை வைத்துக் கொண்டு தங்கமான மனதுடன் இருப்பார்கள். 

"கைதியை பார்க்க வந்தவங்க பேரைச் சொல்லி கையெழுத்து போட்டுட்டு டோக்கன் வாங்கிட்டு வரிசையில் நில்லுங்க.." என்று ஒரு காவலர் சத்தமிட எனக்கு முன்னால் இருந்த பலர் வேகவேகமாக சென்று வரிசையில் இடம் பிடித்துக் கொண்டார்கள். இந்தியா போன்ற பெரிய மக்கள் தொகை கொண்ட நாடு இதுதான் பெரிய சோகம். காலைக்கடன் கழிக்க கழிப்பறைச் சென்றாலும் வரிசை.. இறந்து போய் எரிக்கச் சென்றாலும்.. இறந்த உடலை எரிப்பதற்காக நமக்கு முன்னே இரண்டொரு பிணங்கள் வந்திருக்கின்றன.

கூட்டம் கூட்டமாக மக்கள் நிம்மதியாக நிற்க கூட இடம் இல்லாத அளவிற்கு இங்கு மக்கள் தொகை அதிகம். அந்த வரிசை என் பக்கமாக வந்தது நான் மாயநாதனுக்காக.. அவன் மனைவிக்காக எல்லாவற்றையும் விளக்கமாகக் கூறினேன். பிறகு அதனை கேட்டுக் கொண்டிருந்தவர்.

"உங்க பேரு.."
"ஜெயதேவன்"
"இந்தம்மா தான் மாயாநாதனோட மனைவியா?"
"ஆமாங்க சார். இவங்கதான் பூரணி"
"ஆதார் கார்டு கொடுங்க.."
கொடுத்தாள். 
அவர் பூரணியை இரண்டொரு முறை பார்த்தார். ஆதாரைப் பார்த்தார். பிறகு..

"இங்க கையெழுத்து போடும்மா.."
அவள் கையெழுத்து போட்டதும் சதுர வடிவில் இருந்த ஒரு தாளிலே 14 என்று எழுதி அதை வட்டமிட்டு என் கையில் திணித்தார். சிறைக்கதவு அருகே ஒரு பெரிய கூட்டம் நின்றிருந்தது. அந்த வரிசையை பார்க்கும் பொழுது இதுதான் உள்ளே செல்லக்கூடிய வழி என்ன புரிந்து கொண்டு பூரணியும் அழைத்துக் கொண்டு அங்கே சென்றேன். 

கதவு திறக்கப்பட இருக்கும் சில நொடிகளில் கூட்டம் அலைமோதியது ஒருவரை ஒருவர் முண்டி அடித்தது. பூரணி என் மீது சாய்ந்து கொண்டாள். அழுத்தத்தில் என் முதுகின் மேல் அவள் மார்புகள் பட்டு அழுந்தியது. 
"ஏங்க தள்ளாதிங்க.." என பின்னால் பார்த்து சொன்னாள். பலனில்லை. என் கைகளின் பின்புறங்களை பிடித்துக் கொண்டு நின்றாள். 

என்னுடைய உடல் சிளிர்த்தது. இத்தனை நாட்களாக நான் ஏங்கிக் கொண்டிருந்தது இதற்காக தான். அவள் உடல்.. அதனை அடைய வேண்டும். அதுவும் தானாக கனிந்து வர வேண்டும். எந்த அடவாதமும் பிடிக்காமல் அவள் எனக்கே எனக்காக வேண்டும்.. நடக்குமா.. பெருமூச்சு விட்டேன். 

சிறைக்கதவு திறந்து. கூட்டம் உள்ளே ஓடியது. கண்களால் மாயநாதனை தேடினேன். 
"நண்பா.. மாயா.." சத்தமிட்டேன்.
"அதோ.. அங்கே இருக்காரு அண்ணா.." 
பூரணியின் கண்களுக்கு அவன் சிக்கினான். 
"வாம்மா.. " முன்னால் உள்ளவர்களை தள்ளிக்கொண்டு நான் செல்ல.. பின்னால் என்னை பிடித்த படியே பூரணி வந்தாள்.

தம்பதிகள் இருவரும் பார்த்துக்கொண்டதும் அழுதார்கள்.. 
"ஐயோ.. ஏங்க.. உங்களுக்கு மட்டும் இப்படி நடக்குது" கதறினாள். அவளுடைய கதறலை கேட்பதற்கு கூட அங்கு ஆட்கள் இல்லை. அருகில் இருப்பவர்கள் அவரவருடைய சொந்தங்களோடு பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள். நான் அவளை முன்னே விட்டுவிட்டு சற்று பின்னே நின்று கொண்டேன். உன் பின் பக்கமாக என்னுடைய உடல் உரசியது. 

அவர்கள் தங்களுக்குள் பேசிக் கொண்டதும்.. நான் மாய நாதனை பார்த்து சில விஷயங்களில் கூறினேன். அதிர்ந்தான்.
"மாயா எல்லாம் விதி. இப்போது அழுது பயனில்லை. எல்லாம் கை மீறி போய்விட்டது. நீ எப்படி சிக்கினாய் என்று தெரியவில்லை."
"நான் ஒரு தப்பும் பண்ணல டா.. ப்ளீஸ் என்னைக் காப்பாற்று.."
"எல்லாமே உனக்கு எதிரா இருக்குடா மாயா. நான் மதுரை ஹைகோர்ட் வக்கீலுங்க கிட்ட வரைக்கும் விசாரிச்சு பாத்துட்டேன். இது ரொம்ப சிக்கலான வழக்கா இருக்குனு எல்லோருமே சொல்லி இருக்காங்க. "
"அப்ப என்னை காப்பாத்த வழியே இல்லையாடா.." அழுதான்.

"ஒரே ஒரு வழி இருக்கு மாயா. அதை நான் தேடி கண்டுபிடிச்சிட்டேன். ஆனா என் வாயால அது எப்படி உன் கிட்ட சொல்றதுன்னு எனக்கு புரியல."
"என்ன விஷயம் டா சொல்லு.. தயங்காம சொல்லு.."
"இந்த வழக்கை விசாரிக்க போற நீதிபதி ஒரு லேடிஸ் வீக்னஸ் உள்ள ஆளு. ஆனா அந்த மனுஷன் யார் வழக்குல சிக்குனவங்களோட அவங்களோட ஃபேமிலில இருந்து வரக்கூடிய லேடிஸ் மட்டும்தான் கேட்கிறாரு... "
"ச்சீ.. என்னடா சொல்ற.. இதைப் போய் எங்கிட்ட சொல்ல எப்படிடா மனசு வந்துச்சு."

"எல்லாம் விதிடா மாயா.."
"ஐயோ.. இதுக்கு நான் செத்தே போயிருக்கலாம்டா.. " தலைஸதலையாக அடித்துக்கொண்டான். அதைக்கேட்டு பூரணி துடித்தாள்.
"ஏங்க.. ஏங்க.. " அவள் திருதிருவென விழித்தாள்.
"என்னாச்சுன்னா.. என்னாச்சு‌." என என்னைக்கேட்டாள்.
"ஒன்னுமில்லைமா.. நீ கொஞ்சம் தள்ளியே இரு.." என அவளை நகர்த்தினேன். 

"ஆமாண்டா எனக்கு வேற வழி தெரியல. உன் மேல இருக்கக்கூடிய இந்த கேஸ் உடைக்கணும் அப்படின்னா.. பூரணி தான் மனசு வைக்கணும். வாய்க்கு வாய் அண்ணன் கூப்பிடுற அவ கிட்ட போயி நான் எப்படி தான் அத சொல்றது.."
"..."
"பாத்தியா இந்த சங்கடத்திற்காக தான் நான் சொல்லல. இப்பையும் பாரு அவ பக்கத்துல தான் இருக்கா. ஆனா அவ காது கேட்காம இருக்க நான் கொஞ்சம் மெதுவாவே இத சொல்லி இருக்கேன்.. நீ நல்லா யோசிச்சுக்கோடா. உனக்கு எதுன்னு சரின்னு படுதோ அதை பூரணிக்க சொல்லு நானே ரொம்ப நேரம் உன்கிட்ட பேசிகிட்டு இருக்க முடியாது அவளும் உன்னை பார்க்க வந்திருக்கா.."

மாயனாதனிடம் சொல்ல வேண்டியதை எல்லாம் சொல்லிவிட்டு நான் மெதுவாக பின்னர்ந்தேன். நகரும் பொழுது பூரணியின் உடைய மொத்த அழகும் என் மீது பட்டு உராய்ந்து கொண்டு சென்றது. அவள் மாய நாதனைப் பார்க்கும் ஆர்வத்தில் அதையெல்லாம் கண்டு கொள்ளாமல் முண்டியடித்துக் கொண்டு அவன் அருகே இருக்கக்கூடிய கம்பியில் கையை வைத்து கதறினாள். 

நான் அவளுடைய பின்பகுதியில் என்னுடைய உடலை தேய்த்துக் கொண்டு அவளுக்கு ஆதரவாக நிற்பது போல என்னுடைய வன்மமான ரசனையையெல்லாம் தீர்த்துக் கொண்டேன். அவளுடைய குண்டி பிளவுகளில் நிறைய என்னுடைய நீளமான சுன்னி பட்டு இன்னும் அழகான தருணத்தை உருவாக்கி இருந்தது.

"பூரணி என்னை மன்னித்துவிடு.. சத்தியமான அந்த பொண்ணு எதுவுமே பண்ணல எனக்கு என்ன நடந்துச்சுன்னு ஒன்னும் புரியல."
"எனக்கு தெரியுங்க. ஆனா உங்களோட குடிப்பழக்கத்தினால் தான் இந்த பிரச்சனை வந்துச்சு. எத்தனையோ முறை தலை தலையா அடிச்சுகிட்டேன். அந்த டாஸ்மார்க் பக்கம் போகாதீங்க போகாதீங்கன்னு.. நீங்க கேட்கல.. இப்ப பாத்தீங்களா.?. அந்த குடிப்பழக்கம் உங்களை எங்கு கொண்டு வந்து விட்டிருக்குனு."
"எனக்கு உன் முகத்தில் முழிக்கவே அசிங்கமா இருக்க பூரணி.. அப்படியே நாண்டுகிட்டு செத்திடலாம் போல இருக்கு"
"என்ன பேசுறீங்க நீங்க உங்க வாயில இருந்து அந்த வார்த்தை வரலாமா. நீங்க இல்லாத வாழ்க்கையை என்னால நினைச்சு கூட பாக்க முடியல.. பூரணி கதறி அழுதாள்.

"என்னைய இங்கிருந்து காப்பாற்றுவதற்கு ஒரே ஒரு வழி தான் இருக்காம் பூரணி.."
"சொல்லுங்க அது எந்த வழியாக இருந்தாலும் என் உயிரை கொடுத்தாவது நான் உங்களை வெளியே போட்டுக்கிட்டு வரேன்."
"அது வந்து அது வந்து.."
"நமக்குள்ள என்னாங்க... எந்த விஷயம் இருந்தாலும் பரவால்ல சொல்லுங்க. " அவள் தூண்டினாள். 
"நீ நீதிபதி கூட படுக்கணும்." சொல்லிவிட்டு மாய நாதன் அழுதான். அவளுக்கு எல்லாம் உரைந்தது போல இருந்தது..
"ஆ.. ஐயோ..." என்று கதறினாள். அந்தக் கதறலில் இதுவரை சத்தமாத இருந்த இடம் அமைதியாக மாறியது. எல்லோரும் பூரணியை பார்த்தனர்.

***