Thriller கொலையும் செய்வாள் பத்தினி

[sagotharan]

சென்னை மாநகராட்சியின் நாயை பிடிக்கக்கூடிய வண்டி அண்ணா சாலையின் மையப்பகுதியில் சென்று கொண்டிருந்தது. அதில் இரண்டு மூன்று தெருநாய்களை கட்டி வைக்கப்பட்டுள்ளன. அவை ஒன்றை ஒன்று பார்த்துக் கொண்டு சத்தமாக குறைத்தபடி இருந்தன. அத்தனை பெரிய டிராபிக்கில் அந்த நாய் வண்டியை சீண்டுவார் யாரும் இல்லை. அந்த வண்டி அண்ணா சாலையில் இருந்து விலகி தியாகராய நகர் செல்லும் சாலையை திரும்பியது. சிங்கார சென்னையின் மிகப்பெரிய துணிக்கடைகள் உள்ள பகுதிக்கு முன்பாக ஒரு பாடாவதியான சாலையில் குறுக்காக அந்த வண்டி பயணித்தது. 

பேருந்து நிலையத்தின் வலப்பக்கம் இருக்கும் சாலைகள் அனைத்தும் வெறிச்சோடி இருந்தன. இடது புறமாக இருக்கும் சாலைகள் அனைத்தும் நிரம்பி வழிகின்றன. தியாகராய நகருக்கு இருக்கும் இரண்டு முகங்களில் ஒரு முகத்தை மட்டுமே எண்ணற்ற மக்கள் கண்டிருப்பார்கள். அவர்களுக்குத் தெரிந்ததெல்லாம் தியாகராய நகரெங்கும் இருக்கும் துணிக்கடைகளும் பனகல் பார்க்கும் அஞ்சப்பர் பிரியாணி கடை தான். வாரத்தின் விடுமுறை நாட்களில் குடும்பத்தோடு வந்து குதூகலமாக சரவணா ஸ்டோர், ஜெயச்சந்திரன், போத்தீஸ், சென்னை சில்க்ஸ் போன்ற கடைகளில் எல்லாம் ஏறி இறங்கி வேண்டிய துணிமணிகளை எடுத்துக் கொண்டு மதிய வேலைகள் அஞ்சப்பர் பிரியாணி கடைகளும் சரவணபவன் சாப்பாட்டுக்கடைகளும் பெரிய கியூவில் நின்று மத்திய பசியை ஆற்றி விட்டு.. மீண்டும் சில கடைகளுக்கு ஏறி இறங்கி எடுத்திருக்கும் அத்தனை பொருள்களையும் வீட்டிற்கு பத்திரமாகச் சென்று வைத்துவிட்டு உறங்கி விடுவார்கள்.

தியாகராய நகரின் பேருந்து நிலையத்திற்கு வலது பக்கமாக ஒன்று இரண்டு சிறு கடைகள் இருந்தன. ராஜகோபாலன் தெருவில் அந்த வாகனம் யாருக்காகவோ காத்துக் கொண்டிருந்தது. அதிலிருந்து இறங்கிய காக்கி நிற டவுசர் சட்டையும் போட்டுக் கொண்டிருந்த மனிதர் எதிரில் இருந்த கட்டிடத்தை வெறித்து பார்த்துக் கொண்டிருந்தார். அந்தக் கட்டிடத்தில் "திருவாரூர் வைகுண்ட நாத சுவாமிகள் நினைவு மகளிர் விடுதி" என்றொரு பலகை மிளிர்ந்தது. அதற்குக் கொஞ்சம் பக்கத்தில் இருந்த ஆன்ட்டெனா வெய்யிலில் மின்னியது. கட்டிடத்தின் முன்பக்க ஜன்னல்கள் அனைத்துமே மூடி இருந்தன. அந்த விடுதி வேலைக்குச் செல்லும் பெண்களுக்கான தங்கும் விடுதியாக இருந்ததனால் ஒரு பாதுகாப்பிற்காக முன்பக்க ஜன்னல்கள் மூடப்பட்டிருந்தன. 

காம்பௌண்ட் கேட் வழியே நிறைய பெண்களின் பிரவேசமும், வெளியேறலும் நடந்துகொண்டிருந்தது. ஆனால் ஒருவருக்கும் நாய் வண்டி மீது கவனமில்லை. அவரவர் காலையில் சரியான நேரத்துக்குள் அவருடைய அலுவலகங்களுக்கோ கடைகளுக்கு செல்லவில்லையென்றால் இந்த முதலாளிகள் அதையே ஒரு பெரிய குற்றமாக கருதி அவர்களுடைய அரைநாள் சம்பளத்தை காவு வாங்க தயாராக இருந்தார்கள். அனைவருடைய கைரேகைகளையும் பதிவு செய்து வருகையை பதிவு செய்யக்கூடிய எந்திரங்களை முதலாளிகள் வாங்கி வைத்திருந்தார்கள். அதில் ஐந்து நிமிடம் தாமதமாக செல்லக்கூடிய வேலை ஆட்களுக்கு முதல் அரை மணி நேர சம்பளம் பிடிக்கப்படும். ஒரு மாதத்தில் மூன்று முறை தாமதமாக வரும் பட்சத்தில் அவர்களுடைய அரைநாள் சம்பளம் பறிபோகும்.

விடுதியின் உள்ளே இடது பக்க வராந்தாவின் முதல் அறை எண் 54. அதன் கதவு தட்டப்பட்டுக் கொண்டிருக்க.. தட்டிய கைக்கு சொந்தமான பெண் ரூபவதி புளூ மிடியில் அழகாய் இருந்தாள். கட்டுக்கோப்பான உடல் அங்கங்கள் அவர்களுக்கு. மா நிறத்தவள். கொழுத்த குண்டிகளுக்கும் முலைகளுக்கும் சொந்தக்காரி. 

"டொக்... டொக்... டொக்..."

"இதோ...வர்றேன்..." உள்ளிருந்து வந்த சுவையான குரல் சுருதியுடையது. குரலைத் தொடர்ந்து கதவு திறக்கப்பட்டு சிகப்பு நிற வெல்வட் ஜாக்கெட்டும் அடர் சிகப்பு நிற பாவாடையும் அணிந்திருந்த ஸ்ருதி நின்றிருந்தாள். அப்போதுதான் குளித்திருந்தாள். தலை ஈரத்தை டவவால் துவட்டிக்கொண்டிருந்தாள். சுருதிக்கு க்ரீம் நிற உடம்பு. கண்களிரண்டும் கூர்மையாய் கொத்தித் தின்னும் கழுகுகள். அப்போதுதான் இந்திய சந்தைக்கு வந்திருந்த உயர்தர ஹேர் ஆயிலால் பராமரிக்கப்பட்ட அமோகக் கூந்தல். அதில் அதற்குக் கீழே ஈரத்தில் எந்நேரமும் முறுவலிக்கிற உதடுகள். 

"குளிச்சு டிரஸ் பன்றதுக்குள்ளே... கதவைப் பேர்த்து எடுக்கிற மாதிரி ஏண்டி தட்டறே?"
"அடிப்பாவி! மெல்லமாத்தானேதட்டினேன்?. குளிக்கிறப்ப பாத்ரூம் கதவைதானடி சாத்தனும். இப்படி அறை கதவையுமா சாத்தி வைப்ப.." 
"அடிக்கிற வெயிலுக்கு குளிச்சிட்டு வந்து அப்படியே கொஞ்சம் காத்தாட இருக்கலாம்னு தான்"
"ஏன்டீ.. நான்‌மட்டும் வெளியே கருவாடா காயனும்.. அம்மனி மட்டும் அம்மனம்மா காத்து வாங்குவீங்களோ?"
"ச்சீ.. கட்டாதடி கழுதை."
"ஓ இப்ப உங்க கண்ணுக்கு நாங்க கழுதையா தெரிகிறமோ?. ராத்திரி பார்க்கிறேன் டி.."
"சரி பாரு.. பாரு‌. "
"உன்கிட்ட ஒரு விஷயம் சொல்லலாம்னு வந்தேன். என்னைய கழுதையும் சொல்லிட்ட இல்ல உன்கிட்ட சொல்ல முடியாது". சுருதிக்கு சட்டென பொறி தட்டியது.
"ஏய்.. என்னப்பா விஷயம்?"
"அதான் சொன்னேல்ல.. சொல்ல முடியாது.. போடி.." அவளுடைய கட்டிலில் உட்கார்ந்து கொண்டாள் ரூபவதி.
"ஏய்.. சாரிடி இனிமேல் உன்னை கழுதை என்று நான் சொல்ல மாட்டேன்.." சிரித்துக் கொண்டே ரூபவதியின் கால்களை பிடித்தாள். அவள் அமர்ந்திருக்கும் காலத்தில் ஜாக்கெட்டின் மேற்புறமாக அவளது அழகிய முலைகள் பிதுங்கி ரூபவதியின் கண்களுக்கு விருந்தளித்தன. 
"கீழே உனக்கு ஃபோன் வந்திருக்கு..." 
சடாரென மலர்ந்தாள் சுருதி.

"சனியவோ இதை முதலிலேயே சொல்லக்கூடாதா? சாவகாசமா ராமாயணம் பேசிட்டிருக்கே..." எழுந்து அறையை விட்டு வெளியேற ஆயத்தமானாள். 
"அடியே அரையும் குறையுமா வெளியே போய்டாதடி. " என ரூபவதி எச்சரித்த பின் தான் சுதிக்கு தான் இதுவரை சேலையை அணியவில்லை என்பது தெரிந்தது.
கத்தியின் மேல் கசிந்து கிடந்த பிங்க் நிற நைட்டியை அப்படியே போட்டுக் கொண்டு  வேகமாய் வராந்தாவில் நடந்தாள். படியிறங்கினாள். ரிஸப்ஷன் தனியாய் டேபிளில் எடுத்துக்கவிழ்த்திருந்த  ரிஸீவரைத் தொட்டு எடுத்து காதோடு உரசவிட்டு... 
"ஹலோ... சுருதிஹியர்... " என்றாள். மறுமுனை, "இச்"என்றது.

அவள் எதிர்பார்த்த போன் தான்.
"ம்.. சொல்லுங்க பாண்டியன்."
"இப்ப நான் ஹோட்டல் தாஜ்ல இருக்கேன்"
"சரி.."
''என்ன சரி?  கிளம்பி வா...!"
"அப்ப ஆபீஸ்க்கு.."
"லீவ் தான்.."
"இந்த மன்தே ஆறு நாள் ஆயிடுச்சு லீவ்.."
"பரவால்ல.. நான் மேனேஜர் சந்துரு கிட்ட பேசிக்கிறேன். "
"என்னதான் அது உங்க ஆபீஸ்னாலும் இப்படித்தானா நெனச்ச நேரம் லீவு போட்டுகிட்டு வர சொல்றதா.. ஒரு நேரம் காலம் இல்லையா?"
"நான் உன்னை ஆபீஸ்ல வந்து வேலை பார்த்து சம்பளம் வாங்கணும்னு சொன்னேன். உன்னோட கேரியரே நீயே டிசைட் பண்ணனும்னு தான் நான் விட்டு வச்சிருக்கேன். இல்லன்னா நானா காசு தர மாட்டேன்னு சொன்னேன். இப்ப கூட உன்கிட்ட தான் என்னோட கிரெடிட் கார்டு இருக்கு. என் அக்கவுண்ட்ல எவ்வளவு பணம் இருக்கு அப்படின்னு தெரியும். அப்புறம் என்ன..?"
"ஓகே..ஓகே.. உன்கிட்ட இதெல்லாம் பேசுறது வேஸ்ட் நான் நேர்ல வரேன்"
"வா.. வா.."
"ரிஸீவரை வெச்சுடட்டுமா?"
அவன் 'இச்' சொல்லிக்கொண்டிருக்கும்போதே ரிஸீவரைச் சாத்தினாள். மணிக்கட்டை உயர்த்தி நேரம் பார்த்தாள்.

திரும்பவும் அறைக்கு வந்தாள். ரூபவதி கால் மேல் கால் போட்டுக்கொண்டு அவள் வருகையை எதிர்நோக்கி காத்திருந்தாள். 
"என்ன மேடம் காலையிலேயே சாருக்கு மூடா...."
"ஆமான்டி.. மூடு தான் நினைக்கிறேன். தாஜ் ஹோட்டலில் இருக்கிறார். இப்பவே வரணுங்கிறார்."

சுருதி நைட்டியை கிழிந்து மேலாக தூக்கி கட்டிலின் மீது வீசிவிட்டு சிகப்பு நிற புடவையை கட்டத் தொடங்கினாள். 
"உனக்கு என்னடியம்மா.. நீ அவரோட கம்பெனி.. அவருக்கு நீ கம்பேனி.. மனுஷன் காஜியாகரப்ப எல்லாம் உன்னை கூப்பிட்டு கசக்கி எடுத்தராப்புள்ள.."
"எங்களுக்கு கல்யாணம் ஆகப்போகுது"
"நான் ஒன்னும் சொல்லல ஆத்தா.."
"சரி...டி.. உன் வண்டியில இன்னைக்கு கொஞ்சம் தாஜ்ல ட்ராப் பண்ணிடுரையா.."
"ஏன் மேடம் ஓட வண்டி என்ன ஆச்சு?"
"நான் இப்ப அதை எடுத்துட்டு போனேன்னா திருப்பி அதிலேயே வரணும் டி. அவருடைய திரும்பி வந்துவிடுவேன். அப்புறம் எடுத்துட்டு போன வண்டியை அங்கேயே வச்சுக்கிட்டு வர்றது.."
"அதெல்லாம் சரிதான். உன்ன தாஜ்ல கொண்டு வந்து விட்டா எனக்கு என்ன தருவ"
"ம்.. தாஜ்மஹால் டீ வாங்கி வேனா தரவா வாடி.." 
"வரதுக்கு பெருசு இல்ல ஆனா இவ்வளவு மேக்கப் எல்லாம் இந்த வெயிலுக்கு தாங்காது. அப்புறம் கருகி கரிக்கட்டையாட்டம் தான் ரூமுக்கு வரணும்"
"சரி ஆட்டோவுல போலாமா"
"ஆட்டோவுல நீ மட்டும் போக வேண்டி தானே டி"
"ஏய்.. ரொம்ப தான் பிகு பண்ணற.. மதியம் சிபாட்தானே உனக்கு. என்கூட பேசிக்கிட்டே வா.. தாஜ்ல ஒரு நல்ல பிரேக் பாஸ்ட் முடிச்சுட்டு நீ ரூமுக்கு திரும்பிடு.."
"இப்ப சொன்னியே இதுதான் சரியான யோசனை. "
ஐந்து நிமிடத்தில் இருவரும் மேக்கப் முடித்திருந்தார்கள். ஃபேன் ஸ்விட்சைத் தட்டி நிறுத்திவிட்டு வெளியே வந்து அறைக் கதவைப் பூட்டினாள் ரூபவதி.

கீழே வந்து ரிஸப்ஷனைக் கடந்து...சாலைக்கு வந்தாள். தூரத்தில் மெயின் ரோடு தெரித்தது. சர்சர்ரென்று வாகனங்கள் நகர்த்துகொண்டிருந்தன. மேற்குத் திசையில் சூரியன் நாளைக்கு வருவதாகச் சொல்லி 'டாட்டா' காட்டிக் கொண்டிருந்தான். ரூபவதி  மெயின் ரோட்டைத்தொட்டு காலியாய்ப் போன ஒரு ஆட்டோவை கைதட்டிச் கூப்பிட்டாள்.

அவர்களைக் கடந்த ஆட்டோஅழைப்பை உணர்ந்து ஒரு அரை வட்டமடித்துத் திரும்பி வந்தது. ரூபவதிக்கு அருகே நின்றது.
"எங்கேம்மா போகணும்?"
"ஹோட்டல் தாஜ்..."
" ஏறுங்கம்மா..."

இருவரும் உள்ளே நிரம்பியதும் ஜர்ர்ரென்ற ரிங்கரிப்போடு ஆட்டோ ஓட ஆரம்பித்தது. சாலையோர எலக்ட்ரிக் போஸ்ட்கள் பின் பக்கம் நழுவ ஒரு பதினைந்து நிமிஷ பயணம். ஜனக் கொத்துகளோடு இருந்த ஹோட்டல் தாஜ் வாசலில் நின்றது ஆட்டோ. இறங்கி மீட்டர் பார்த்து ஆட்டோவை அனுப்பிவிட்டு கைகளை கோர்த்தபடி நடந்தார்கள். வணக்கம் சொல்லி கதவை திறந்த வேலையாளுக்கு பதில் வணக்கம் சொல்லி உள்ளே பிரவேசித்தார்கள் இருவரும். 

வெளியே அனல் காற்றாய் வீசுகின்ற வெயில் உள்ளுக்குள் இதமான வெளிச்சத்தை மட்டுமே தந்தது. ஹோட்டலின் ரிசப்ஷன் டேபிளில் தாஜ் என்ற நியான் விளக்கு விட்டுவிட்டு நிறம் மாறி எரிந்தது. 

வரிசைப்பட்டிருந்த மேஜைகள் சாப்பிடுகிற. குடிக்கிற, பேசுகிற ஜனங்களை சுமந்துகொண்டு தெரிய அவற்றிற்கிடையே பார்வையை ஊடுருவல் செய்து பாண்டியனைத் தேடினாள் சுருதி. பாண்டியன் மட்டும் இல்லையென்றால் சுத்தி ஆள் இந்த தாஜ் ஹோட்டலுக்குள் நுழைந்திருக்கவே முடியாது. சுருதி ரூம்மெட்டாக இல்லை  என்றால் ரூபவதியும் இந்த தாஜ் ஹோட்டலில் நினைத்து பார்த்திருக்கவே மாட்டாள். டாஸ் ஹோட்டல் நிறைய ஏழைகள் வந்து போய்க் கொண்டிருக்கின்றார்கள். ஆனால் எல்லோருக்கும் வாசற்படி பின்பக்கமாக இருக்கின்றது. அவர்கள் அத்தனை பேரும் பின்வாசல் வழியாகவே வருவார்கள் அந்த வழியாகவே வெளியேறுவார்கள். 

பாத்திரம் கழுவுவதில் இருந்து கக்கூஸ் கழுவுவது வரை இங்கு அத்தனை மக்களும் ஏழைகள் தான். அவர்களை பணக்காரர்கள் பார்க்க விரும்புவதில்லை. அரை எடுத்து தங்கி இருப்பவர்கள் இல்லாத நேரங்களில் தான் சுத்தம் செய்வதற்கு இவர்கள் நுழைய வேண்டும். கூட்டி பெருக்கி கழுவி துடைத்து  பளபளவென பொருள்களை எல்லாம் மாற்றி விட்டு அமைதியாக வந்த வழியே சென்று விட வேண்டும். அவர்கள் வந்ததற்கான அடையாளங்கள் கூட அங்கே இருக்காது. ஆனால் ரூபவதிக்கும், சுருதிக்கும் எங்கோ பெயர் தெரியாத இடத்தில் மச்சம் இருந்திருக்கிறது அதனால் தான் அவர்கள் ஏழைகளாக பிறந்தோம் தாஜ் ஹோட்டலில் இப்பொழுது காலை உணவு சாப்பிடுவதற்காக வந்திருக்கின்றார்கள். 

ரூபவதி இதோடு ஆறாவது முறை தாஜ் ஹோட்டலுக்கு வருகிறாள். இரண்டு முறை மட்டுமே உணவருந்தி இருக்கிறாள். அவளுக்குள் இந்த பணக்கார தோரணை ஒருவித மோகத்தை ஏற்படுத்திய தான் இருந்தது. சில நேரம் ஸ்ருதிக்கு பதிலாக அந்த இடத்தில் தன்னை வைத்து கற்பனை செய்து மகிழ்வாள். சுருதி பாண்டியனை கண்களால் தேடிக் கொண்டிருந்தாள். வலப்பக்கம் பூராவும் பார்வையை அனுப்பி பாண்டியன் கிடைக்காமல் போக மறுபக்கம் தலையைத் திருப்பின. அவள் தோளை ஒரு வெதுவெதுப்பான கை தொடுவதை உணர்ந்து திரும்பினாள். காலை மலர் மாதிரி மலர்ந்தாள்.

"பாண்டியன்!".. ரூபவதி மனதிற்குள் சொல்லிக் கொண்டாள்.

அழகான பல்வரிசை காட்டி புன்னகைத்துக் கொண்டிருந்தான் அவன். ஜீன்ஸிலும் டி - டிர்ட்டிலும் நிரம்பியிருந்தான். டி - ஷர்ட் வாசகம்; FOR YOUR EYES ONLY என்றது. அவனுடைய பார்வையை சுத்தி தாண்டி இப்பொழுது ரூபாவை அடைந்தது. இவள் ஏன் கரடியாக இப்பொழுது என அவன் நினைத்திருக்க கூடும். ரூபவதி கண்களால் பாண்டியன் பார்த்ததும் பாண்டியன் அவளை பார்க்கவும்.. எச்சில் விழுங்கினாள்.ஸ
"ஹாய்.. ரூபா.."
"ஹாய் சார்.."
"இன்னிக்கி மதியம் சிப்ட்டா ரூபா.."
"ஆமாம் சார். ஆனா எப்படி கண்டுபிடிச்சீங்க?"
"எப்பவும் வெளியிலேயே டிரா பண்ணிட்டு போயிடுவீங்க இன்னைக்கு அதிசயமா ஹோட்டலுக்கு உள்ள வந்து இருக்கீங்க அதான்.. டக்குனு கண்டுபிடிச்சிட்டேன்."
பதிலுக்கு ரூபவதி புன்னகை மட்டுமே செய்தாள். எங்கடி இங்க வந்து இருக்க சோத்துக்கா என அவன் கேட்பது போல ரூபவதிக்கு இருந்தது.‌ ஆனால் இந்த பாலைப்போன வெட்கம் நாணத்தை எல்லாம் பார்க்க முடியுமா. அப்படி பார்த்தால் தாஜ் ஹோட்டலில் சாப்பிட முடியுமா..?.

"காக்க வெச்சுட்டேனா பாண்டியா" என சுருதி அவனை கொஞ்சிக் கொண்டிருந்தாள்.
"அதெல்லாம் இல்ல ஒரு முக்கியமான விஷயம் பேசணும் சாப்டுட்டு பிறகு பேசலாம்." என்றான். இப்போது இருவருக்குமே ரூபவதி தேவையற்றவர்களாக இருந்தாள். அதைப் பற்றி எல்லாம் ரூபவாதிக்கு கவலை இல்லை. 

அவளுடைய பார்வை மேஜையின் மீது இருந்தது. மூவரும் மேஜிகளுக்கு இடையே நடந்து ஒரு சவுகரியமான மேஜையை தேர்ந்தெடுத்துக் கொண்டனர். ரூபவதியும் சுருதியும் ஒரு பக்கமாக உட்கார.. ஸ்ருதிக்கு எதிராக பாண்டியன் உட்கார்ந்து கொண்டார்.

மேனேஜர் அவர்கள் இடையே வந்து அவர்களுடைய நலத்தினை விசாரித்து விட்டு என்ன ஆர்டர் என்று கேட்டார். பாண்டியன் தான் ஆர்டர் கொடுத்தான். அவனுக்குத் தெரியும் வழக்கமாக அவர்கள் இருவரும் சாப்பிடும் நேரம் அது. 
"டூ இந்தியன் ப்ரேக்பாஸ்ட்.. ஒன் பிரஸ் ஸிஸ்னல் பேஸ்கட்"
"சார் லெசி ஸ்வீட் ஸ்வீட் ஆர் சால்ட்".. ரூபவதி தனக்கு சால்ட் லெசி என்றாள். வழக்கமாக சுருதி ஸ்வீட் லெசி தான் எடுத்துக் கொள்வாள். ஆனால் அருகில் இருக்கும் தன்னுடைய தோழிக்கு கம்பெனி கொடுப்பதற்காக அவளும் சால்ட் லெசி என்றாள். 
ஆடரை குடித்துவிட்டு அது வரும் வரை அவர்களுடைய ஹாஸ்டல் கதைகளை பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள். ரூபவதி சாப்பிட்டு கிளம்பியதும்.. ஏதோ பிரிய முடியாத தோழியை பிரிவது போல அத்தனை சோகமாக முகத்தை வைத்துக் கொண்டாள் சுருதி. சில நிமிடங்களில் மீண்டும் பூத்துக் குலுங்கினாள். 
"அப்புறம்?"
"அப்புறமென்ன நீங்கதான் சொல்லணும்... நா ஒவ்வொரு தடவை உங்களை மீட் பண்ணறப்ப சொல்ற விஷயம்...."
பாண்டியன் சிரித்தான். 
***