Incest பஸ்ஸில் கிடைத்த பதுமை

[monor]

அப்சரஸ் குட்டியும் இறங்குவதற்காக படிக்கட்டு பக்கம் போனாள். சரி,….அவள் இறங்க ஆயத்தமாகிறாள். அடுத்த ஸ்டாப்பில் இறங்கி விடுவாள். இறங்குவதற்கு முன் அவளிடம் எப்படியாவது பேசி எங்கே இருக்கிறாள்? மீண்டும் சந்திக்க முடியுமா? இப்படி ஏதேதோ பேசி விவரங்களை சேகரிக்க ஆசையாக இருந்தது. ஆனால், முன் பின் தெரியாத ஒரு கன்னிப் பெண்ணிடம் பேச பயமாக இருந்தது..

அதற்குள் அவள் இறங்கும் ஸ்டாப்பிங் வந்து பஸ் நிற்க,… அவள் என்னை ஓரக் கண்னால் பார்த்தபடியே இறங்கிச் சென்றாள். பஸ்ஸிலிருந்து இறங்கி இருவரும் கண்களால் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்து, ஏக்கப் பெரு மூச்சு விட்டு பிரிந்தோம். எனக்கு என்னவோ அவளைப் பார்த்ததிலிருந்து அவள் மேல் காதல் வந்து விட்டது.

நான் குளச்சல் பஸ் ஸ்டேண்டில் இறங்கி, எதிர்பட்ட ஒவ்வொருவரிடமும் விசாரித்து, சித்தி வீட்டு விலாசம் தேடி, ஒரு வழியாக வீட்டைக் கண்டு பிடித்து வீட்டுக் கதவைத் தட்டினேன்.

உள்ளே இருந்து ஒரு அழகான பென்ணின் குரல்,”அது யாருன்னு பாருடி லதா.”

சின்ன வயதில் அவள் பெயரைக் கேட்ட ஞாபகம். என் சித்தி பெண் லதா.

பார்த்து ரொம்ப நாளாகி விட்டது. சின்ன வயதில் பார்த்தது. இப்போது நல்லா வளர்ந்து விட்டிருப்பாள். எப்படி இருக்கிறாளோ என்று நினைத்துக்கொண்டிருந்த போதே கதவு திறந்தது.

இருவர் பார்வைகளும் சந்தித்துக்கொண்ட போது நான் அதிர்ந்து விட்டேன். அவளும்தான்.

ஓரிரு நொடிகளில் உள்ளே இருந்து அதே அழகான குரலில், “யாருடி?” ன்னு கேட்டபடியே சமையல் கட்டிலிருந்து நுழை வாயிலுக்கு ஒரு இளமையான வந்தாள். வாசலில் நின்றிருந்த என்னைப் பார்த்தவளின் கண்கள் ஆச்சரியத்திலும், அன்பிலும், அவள் கண்கள் விரிந்தது.

முகத்தில் மகிழ்ச்சி பொங்க, ஆசையாக, “டேய்,… ராஜா,….ஓ,…வாடா கண்ணா வா, இப்பதான் சித்தி வீட்டுக்கு வர வழி தெரிஞ்சுதா?!!” என்று கேட்டுக்கொண்டே, குழப்ப பார்வை பார்த்துக்கொண்டிருந்த லதாவிடம், “என்னடி அப்படி பாக்குறே? இவன் உன் அண்ணன்டி,…. என் அக்கா பையன்,…. நீ சின்ன வயசுல பாத்திருப்பே. இப்ப உனக்கு அடையாளம் தெரியலே!!!.”

சுதாரித்துக் கொண்ட லதா, என்னை அப்போதுதான் முதல் முறையாக பார்ப்பவள் போல, ஆச்சரியத்தை முகத்தில் காட்டி, “ஓ!! அப்படியாம்மா,…. என்னோட பெரியம்மா பையனா இவர்? இது வரைக்கும் நான் பாத்த்தில்லையா. அதான் அடையாளம் தெரியல. எனக்கு அண்ணன் முறை ஆச்சே?!!! வாண்ணா”, என்று இதுதான் சமயமென்று உறவு உரிமையோடு என் கையைப் பற்றிக்கொண்டு என்னை வரவேற்றாள்.

ஹாலில் இருந்த சோஃபாவில் நானும் சித்தியும் உட்கார, ரெட்டை ஜடை அவள் கொழுத்த மார்பின் மேல் புரண்டு கொண்டிருக்க, தாவணியின் முனை ஓரத்தை முறுக்கியபடி, அவ்வப்போது என்னைப் பார்ப்பது, பிறகு தரையைப் பார்ப்பதுமாக சுவற்றில் சாய்ந்தபடி லதா நின்றிருந்தாள்..

“அப்புறம்,….கண்ணு,…..என் அக்கா,….. அதான்டா, உன் அம்மா எப்படி இருக்காங்க. மாமா எப்படி இருக்கார்?”

“எல்லோரும் நல்லா இருக்காங்க சித்தி. பணம் ஐம்பதாயிரம் அர்ஜென்டா கேட்டிருந்தீங்களாம். உங்களுக்கு என்ன அவசரமோ? என்ன நெருக்கடியோ? உடனே நேர்ல போய் கொடுத்துட்டு வாடான்னு சொல்லி அனுப்பி வச்சாங்க. அதான் உடனே நேர்ல புறப்பட்டு வந்திட்டேன்.

“………………..”

“வீட்டை அடையாளம் கண்டு பிடிக்க முடியலை. ஒரு வழியா அட்ரஸ் வச்சு, அங்க இங்க கேட்டு, வீட்டை கண்டு பிடிச்சிட்டேன். அது சரி,….சித்தப்பா எங்கே?”

“அவர் ஒரு வேலை விஷயமா வெளியூர் போய் இருக்கார். வர்றதுக்கு ஒரு வாரம் ஆகும். அது சரி,…. உங்க பக்கத்து வீட்டு பங்கஜம் நல்லா இருக்காளா?. என்னைப் பாத்துட்டா போதும், பேசறதுக்கு விடாப்பிடியா பிடிச்சுக்குவா.” என்று சொல்லிக்கொண்டே நான் கொடுத்த பணத்தை வாங்கி பீரோவில் வைத்து விட்டு வந்தாள். வந்தவள் சோபாவில் உட்கார , இருவரும் சோபாவில் ஆளுக்கொரு பக்கமாக உட்கார்ந்து ஊர் கதைகளைப் பற்றி அரைமணி நேரமாக அதையும் இதையும் பேசிக்கொண்டிருந்தோம்.

மலங்க மலங்க நின்று கொண்டிருந்த லதாவைப் பார்த்தவள், “ஏய்,…என்னடி அப்படியே நின்னுகிட்டு,…. அண்ணனுக்கு காபி போட்டு கொண்டாந்து கொடு.” என்று சொல்லி விட்டு என் பக்கம் திரும்பி, “சரிடா கண்ணு…. பேசிகிட்டு இருந்தா மணிக்கணக்கா பேசிகிட்டு இருக்கலாம். நீ காபி குடிச்சிட்டு டாய்லெட் போய் குளிச்சிட்டு என்று சொல்லி விட்டு, லதாவைப் பார்த்து, “மச மசன்னு நாங்க பேசுறதை கேட்டுகிட்டு நிக்கிறா பாரு. போய் காபி போட்டு அண்ணனுக்கு கொடுத்துட்டு, குளிக்க தண்ணி எடுத்து வைடி. நான் போய் சமையலை கவனிக்கிறேன்.”

“இல்ல சித்தி,…. காபி மட்டும் கொடுங்க குடிச்சிட்டு நான் உடனே ஊருக்கு உடனே புறப்படணும். நாளைக்கு பெங்களூர்ல ஒரு இன்டர்வியூக்கு கூப்பிட்டு இருக்காங்க. போய் அட்டட்ன்ட் பண்ணனும். நல்ல கம்பெனி. நல்ல வேலை. மிஸ் பண்ண விரும்பலை.”

“இவ்வளவு நாளா வராதவன் இப்ப வந்திருக்கே. இருந்து சித்தி கையால நல்லா சாப்டுட்டு ரெஸ்ட் எடுத்துட்டு சாவகாசமா போலாம்ல்ல.”

“இல்ல சித்தி இன்னொரு நாளைக்கு வந்து ஒரு வாரம் இருந்துட்டு போறேன்.” என்று லதாவைப் பார்த்துக்கொண்டே சொல்ல, அவள் புன்னகைத்து தலை குனிந்தாள்.

“சரிடா கண்ணா!! உன் இஷ்டம். இந்த சித்தியை மறந்துடாதே. அப்பப்போ வந்து கவனிச்சுட்டு போ.”

எழுந்து வீட்டை விட்டு கிளம்பி, “சரி,…சித்தி” என்று சித்தியைப் பார்த்து சொன்ன நான், என்னையே ஒரு மாதிரியாகப் பார்த்துக்கொன்டிருந்த லதாவிடம், கையை ஆட்டி டா டா சொல்லி, ”வர்றேன்” என்று சொல்லி லதாவைப் பார்த்தேன்.

என்னை வழி அனுப்ப முடியாதவளாக அவள் முகம் விருப்பமில்லாமல் சோர்ந்து எதையோ பறிகொடுத்தது போல இருந்தது.

ஒரு வழியாக, சித்தி வீட்டை விட்டு கிளம்பி கன்னியாகுமரிக்கு பஸ் பிடித்தேன்..

நானும் லதாவை நினைத்தபடியே எங்கள் ஊருக்கு வந்தேன்.