Incest மார்கழியும், மார்பழகி அம்மாவும்!

[Vimala1976]

நேரம் மீண்டும் அதே இரவு 9' மணி. செண்பகம் அங்கே செல்வியின் அறையில் நுழைந்த அதே நேரம், அங்கிருந்த மற்றொரு அறையில்.... அந்த அறைக்குள் செல்வா அம்மாவைத் தேடிக்கொண்டு தேடி வர, அங்கே செல்வி அவனுக்கு முதுகைக் காட்டியபடி படுத்துக்கொண்டிருந்தாள். அந்த இரவு வெளிச்சத்தில் சிறிதுநேரம் அவனையறியாமல், ஜாக்கெட்டின் மேல்புறம் தெரிந்த அம்மாவின் பளிங்குபோன்ற முதுகுப் பகுதியையும், பின்புறம் சரேலென்று இறங்கி வளைவாவாகக் சிறுத்திருந்த பெண்களுக்கே உரித்தான வனப்பான உமாவின் இடுப்புப் பகுதியையும், அதில் தெரிந்த அழகான மடிப்புகளையும், எல்லாவற்றிற்கும் முத்தாய்ப்பாக அழகாக உருண்டு திரண்டிருந்த அம்மாவின் குண்டிப் பகுதியையும் பார்த்தவனுக்கு ஒருநிமிடம் உலகம் சுற்றுவது அப்படியே நின்றுவிட்டது போன்றதொரு உணர்வு. அங்கேயே சிலையாக நின்றவன் கொஞ்சம்கொஞ்சமாக அம்மாவின் பின்புற அழகையும் அவள் வடிவான பொக்கிஷங்களையும் ரசித்துப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தவனுக்கு, இப்போது தான் எதற்க்காக அங்கே வந்தோம் என்பது நினைவுக்கு வர சத்தமில்லாமல் அம்மாவை நெருங்கிச் சென்றான். அவள் தோள்களின் கையை வைக்க அம்மாவின் உடல்  சில்லென்றிருந்தது. உமாவும் இப்போது உறங்காமல் தான் படுத்திருக்கிறாள் என்பது அவளது லேசான உடல் அசைவிலிருந்து அவனுக்குத் தெரிந்தது. இருந்தாலும்

"அம்மா... அம்மா... தூங்கிட்டியா?!" செல்வா பரிவுடன் அம்மாவிடம் கேட்டுக்கொண்டிருந்தான். அவனது கேள்விக்கு சிறிது நேர மௌனத்திற்குப் பிறகு உமாவிடமிருந்து

"இல்லப்பா... தூக்கம் வரல" அவளது குரல் உடைந்திருப்பது போல் தோன்றியது.

"ஏம்மா?! இன்னும் சாப்பிடக் கூட இல்லையே" அவனது கேள்விக்கு, "பசிக்கல" என்று அவன் அம்மாவிடமிருந்து ஒற்றை வரியில் பதில் வந்தது.

"அம்மா, நைட்டு சாப்பிடாம படுக்க வேண்டாம். கொஞ்சமா சாப்பிட்டு வந்து படுத்துக்கோங்க"  

"பிலீஸ்ப்பா. எனக்கு பசிக்கல. அம்மாவை தொந்தரவு பண்ணாத" மீண்டும் அவளிடமிருந்து ஒரு விரக்தியான பதில் மட்டுமே வந்தது. அவனுக்கும் அதற்க்கு மேலும் அம்மாவிடம் கேட்டுக்கொண்டிருப்பது வீண் என்ற முடிவுக்கு வந்தவன் அந்த அறையிலிருந்து வெளியேறினான். உமாவுக்கோ, தான் வேண்டாம் என்று சொன்னால் மகன் தன்னிடம் ஆறுதலாக ஏதாவது பேசக்கூடும் என்று எதிர்பார்த்தவளுக்கு இப்போது மிகவும் ஏமாற்றமாக இருந்தது. சிறிது நேரம் கலக்கத்தோடு படுத்திருந்தவளை,

"அம்மா... எந்திருச்சு உக்காரு" பின்னாலிருந்து மகனின் வார்த்தைகள் சுய நினைவுக்குக் கொண்டு வர, அவள் படுத்துக்கொண்டே மெதுவாக தலையை மட்டும் திருப்பிப் பார்த்தாள். பார்த்தவளுக்கு உடனே கண்களில் கண்ணீர் கட்டிக்கொண்டு வந்துவிட்டது. அங்கே செல்வா ஒரு சாப்பாட்டுத் தட்டில் நான்கு இட்லியை வைத்துக்கொண்டு நின்றிருந்தான். உமா சட்டென்று எழுந்து அமர்ந்தவள், கண்களில் குளமாக இருந்த கண்ணீரை மெதுவாக துடைத்துக்கொண்டே,

"என்னப்பா இது?! எனக்காக இங்கயே சாப்பாடு கொண்டு வந்திட்டியா?" மகனின் கண்களை பாசத்தோடு பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள்.

"நீ பசியோடு படுக்க வேண்டாம்மா. கொஞ்சமா சாப்பிட்டுட்டு படுதுக்கோ" அவன் சொல்ல, உமாவுக்கு 'அம்மா தினமும்தான் பசியோடு படுக்கிறேன். அது உனக்குத் தெரியுமா' என்று மனதில் தோன்றியது. அவள் மனது அப்போது நினைத்தது வயிற்றுப பசியை அல்ல.

"அம்மா, கை கூட கழுவலையே கண்ணா?" சொல்லிவிட்டு ஏக்கமாக மகனைப் பார்த்தாள்.

"பரவால்ல, நீ கையெல்லாம் கழுவ வேண்டாம்.." என்று சொல்லிவிட்டு கட்டிலை சுற்றிக்கொண்டு வந்தவன் கொண்டுவந்த தண்ணீர் சொம்பை அருகிலிருந்த மேசையில் வைத்துவிட்டு அம்மாவின் அருகில் கட்டிலில் அமர்ந்தான். இட்லியை சிறிய துண்டாக பிய்த்தெடுத்தவன், கையை அம்மாவின் வாய்க்கு அருகே கொண்டு சென்றபடி

"ம்ம்ம். வாயைத் திற..." என்று சொல்ல மீண்டும் அவள் கண்கள் குளமாகி கன்னத்தில் கண்ணீர் வழிந்தது.

"ம்ம்ம். அம்மா. மொதல்ல கண்ணத் தொடச்சிட்டு சாப்பிடு. நானே ஊட்டுறேன்" என்று சொன்னவனை காதலோடு பார்த்த உமா, அதற்கு மேலும் எதுவும் பேசாமல் உதடுகளை அவனது விரல்களில் பதித்து மகன் கொடுத்த உணவை ஆசையோடு வாங்கி சாப்பிடத் தொடங்கினாள். அவனும் ஒவ்வொரு வாயாக அம்மாவுக்கு இட்லியைப் பிய்த்து ஊட்டிக் கொண்டிருக்க, உமாவும் எதுவும் பேசாமல் சிறு குழந்தையைப் போல், அவன் விரல்களை எச்சில் படுத்திக்கொண்டே உணவை வாயில் வாங்கிக்கொண்டிருந்தாள். ஒவ்வொரு முறையும் மகனின் விரல்கள் அவள் உதட்டிலும், வாய்க்குள்ளும் நுழையும்போது அவளுக்கு சொல்லமுடியாத இன்பமாக இருந்தது. உடல் அவ்வப்போது அவளுக்குச் ஜிவ்வென்று சிலிர்த்துக்கொண்டது. அது தாய்ப்பாசம் மட்டுமே இல்லையென்பது அவளுக்கு நன்றாகவே தெரிந்திருந்தது.

அவனது விரல்களை நிதானமாக உமாவின் வாய்க்குள் நுழைய, பொறுமையாக அவன் தரும் உணவை வாயில் வாங்கியபடி, அவனது விரல்கள் நாக்கில் படும்பொது ஏற்படும் உஷ்ணத்தை அனுபவித்துக்கொண்டே கொஞ்சம் கொஞ்சமாக உமா மகனிடம் தன்னை இழந்து கொண்டிருந்தாள். தட்டில் இருந்து இட்லிகள் ஒவ்வொன்றாகக் காலியாக, அவளுக்கு இப்போது திடீரென்று பதற்றம் தொற்றிக்கொண்டது. உணவு தீர்ந்துவிட்டால் மகனின் தொடுதல், அவன் விரல்களின் ஸ்பரிசம் கிடைக்காதே! அவன் எழுந்து பொய்விடக் கூடாதே என்று உமா பயந்துகொண்டிருந்தாள். அதன் விளைவாக அவள் உணவை உட்கொள்ளும் வேகமும் இப்போது வெகுவாகக் குறைந்திருந்தது. மிக மெதுவாக, நிதானமாக உணவை மென்று, ஒவ்வொருமுறையும் அவன் கண்களை ஆசையாகப் பார்த்துக்கொண்டே கொஞ்சம்கொஞ்சமாக உணவை விழுங்கிக் கொண்டிருந்தாள். அதைப் பார்த்த செல்வா,

"என்னம்மா, உனக்கு பசியில்லையா. சாப்பாடு போதுமா?!" அம்மாவிடம் கேட்க.

"ம்ம்ஹ்ம்ம்.. எனக்குப் பிடிச்சிருக்கு" என்று மெலிதான புன்னகையோடு அவளும் மகனைப் பார்த்தாள். அவனும் இப்போது சிரித்துக்கொண்டே,

"என்னம்மா புடிச்சிருக்கு, இட்லியா... இல்ல சட்னியா?" என்று கேட்க

"ரெண்டுமே இல்ல. வந்து... நீ ஊட்டுறது புடிச்சிருக்கு!" உமா அழகாக வெட்கப்பட்டுக்கொண்டிருந்தாள்.

"அப்படியாம்மா! ஆனா இப்படி மெதுவா சாப்பிட்டா அதுக்குள்ள என் கையே காஞ்சு போயிடுமே" அவன் உண்மையான அக்கறையோடு அம்மாவிடம் சொல்லிக்கொண்டிருக்க, உமா இப்போது அவளது இரு கைகளாலும் அவன் வலது கையைப் பற்றியவள், அதனை இழுத்து தனது அழகான சிவந்த உதட்டின் அருகில் கொண்டு சென்று ஆசையாக அவனது கண்களைப் பார்த்துக்கொண்டே, மெதுவாக ஒவ்வொரு விரலாக அவளது வாய்க்குள் நுழைத்து அதனை அப்படியே அவளது எச்சிலால் குளிப்பாட்டியபடி அவன் விரல் முழுவதையும்  ஈரமாக்கிக் கொண்டிருந்தாள். அவனுக்கோ, அம்மா அவன் ஒவ்வொரு விரலையும் வாய்க்குள் நுழைத்து எச்சில் படுத்தி உறியும்போதும் உடல் என்னென்னவோ செய்து அவனுக்குள் ரசாயன மாற்றங்களை நிகழ்த்திக் கொண்டிருந்தது. அவன் உடல் மட்டுமல்ல இப்போது அவன் ஆணுறுப்பும் சேர்ந்தே அம்மாவின் விரல் நக்குதலால் சூடாகி கொஞ்சம் கொஞ்சமாக விறைக்கத் தொடங்கியிருந்தது. அதை உணராத உமாவோ பொறுமையாக அவன் விரல்கள் ஒவ்வென்றாக ரசித்து ருசித்து அவளது வாய்க்குள் நுழைத்து முன்னும் பின்னுமாக இழுத்து சப்பிக்கொண்டே இருக்க அவனுக்கு இப்போது கொஞ்சமும் இருப்புக் கொள்ளவில்லை. உமா தன்னிலை மறந்த நிலையில், உலகையும் மறந்து கிட்டத்தட்ட ஐந்து நிமிடங்களுக்கு மேலாக இப்படியே மகனின் விரல்களை ஒவ்வொன்றாக சப்பி அதனை அவள் எச்சில் எனும் அமிர்தத்தாள் குளிப்பாட்டிக் கொண்டிருந்தாள்.

செல்வாவுக்கோ, இப்போது அவனது ஆண்மை முழுவதுமாக விறைத்து அதன் அபரிமிதமான வளர்ச்சி அவன் அணிந்திருந்த ஜட்டி மற்றும் நைட் பேண்ட்டையும் முட்டிக்கொண்டு வெளியே வர முயற்சிக்க, உட்கார்ந்திருந்த நிலையில் அவனுக்கு இப்போது லேசாக வலியெடுக்கத் தொடங்கியது. அந்த வலியில் அவன் அசௌகரியமாக நெளிந்துகொண்டிருக்க, அவன் அசைவதை கவனித்த உமா இப்போது பார்வையை தாழ்த்தி அவனது பேண்டில் புடைத்து வீங்கியிருந்த ஆண்மையைப் பார்த்தாள். அவளுக்கும் இப்போது வெட்கமாகப் போய்விட்டது. நிமிர்ந்து அவனது கண்களைப் பார்த்தபடி லேசாகப் புன்னகைத்தாள்.

அம்மாவும், அவன் இடையில் முட்டிக் கொண்டிருக்கும் அண்மையைப் பார்த்துவிட அவனுக்கும் இப்போது லேசாக அவமானமாகிப் போய்விட்டது. அம்மாவின் கண்களை நேராகப் பார்க்கும் திராணி இல்லாமல் தலையை திருப்பிக் கொண்டு அம்மாவிடமிருந்து பார்வையை விலக்கிக் கொள்ள, உமா மகனின் கன்னத்தை பிடித்து  நோக்கித் திரும்பியபடி அவன் கண்களை மீண்டும் உற்றுப் பார்த்துக்கொண்டே,

"இதுவும் அம்மாவுக்கு புடிச்சிருக்குது கண்ணா..." என்று அவள் மனதில் உள்ளதை மகனுக்கு சூசகமாக உணர்த்த முயற்சித்துக்கொண்டிருந்தாள்.

"புடிச்சிருக்கா! என்ன புடிச்சிருக்கும்மா?" எதுவும் தெரியாதுபோல அவன் கேட்டுக்கொண்டிருக்க

"என்னமோ புடிச்சிருக்குது. போடா....! ஒண்ணுமே தெரியாததுமாதிரியே கேப்பான். டியூப்லைட்டு!" சொல்லிவிட்டு உமா மெதுவாகக் குனிந்து அவனது பேண்ட்டை துளைத்துக்கொண்டிருந்த ஆணுருப்பை மீண்டுமொருமுறை பார்த்தாள்

"யாரு, நான் டியூப்லைட்ட்டா? என்னைப் பத்தி உங்களுக்குத் தெரிஞ்சது அவ்வளவுதான் போங்க...!"

"ஓஹோ! வேற உன்னைப் பத்தி எனக்கு என்னவெல்லாம் தெரியாது? நீ சொல்லு, அம்மா தெரிஞ்சிக்கறேன்"

"நான் ஒரு பொண்ண ரொம்ப நாளா லவ் பண்றேன். அது உங்களுக்கு தெரியாதுல்ல!?" அவன் சொல்லவும் இப்போது உமா உண்மையிலேயே அதிர்ச்சியாகி, லேசாக சோகமான முகத்துடன்

"ஓஹோ! கூடப் படிக்கிறவளா? அப்படியிருந்தா, நீ சொன்னாத் தான எனக்குத் தெரியும். நா என்ன ஜோசியமா கண்டேன்?" அவளது வார்த்தைகளில் கோபம் கொப்பளித்தது

"அதில்லம்மா. அந்தப் பொண்ணு என்னவிட வயசில மூத்தவ. அதான்..." இதைச் சொல்லும்போது அவன் வார்த்தைகளில் எந்தக் குழப்பமும் இருக்கவில்லை. மாறாக முகத்தில் ஒரு சிறு புன்னைகை மட்டுமே தெரிந்தது.

"வயசுல மூத்தவன்னா? யாரு, உனக்கு சீனியரா?"

"இல்ல இல்ல. இன்னும் வயசு அதிகம்" அவனது புன்னகை இப்போது சிரிப்பாக மாறத் தொடங்கியிருந்தது

"ம்ம்ம். அதான் சொல்லும்போதே உனக்கு வாயெல்லாம் பல்லா இருக்கா! உங்க ப்ரோபெஸ்ஸரோ?" வெள்ளந்தியாக கேட்டுக்கொண்டிருந்தாள்.

"அம்மா, அவங்கள்லாம் இல்ல. அவங்கள எனக்கு சின்ன வயசுல இருந்தே தெரியும்" அவன் சிரித்துக்கொண்டே சொல்லவும், உமாவுக்கு பொறாமை அவள் கண்களை மறைக்க, உண்மையான கோபத்தோடு

"செல்வி அக்காவா? எனக்குத் தெரியும். அவதான!?"

"அம்மா... நீதாம்மா அது. இன்னுமா நான் சொல்ல வர்றது உனக்குப் புரியல. நீதாம்மா உண்மையிலேயே டியூப்லைட்டு!"

"நாந்தான் எது. பாத்தியா! இப்ப என்னையே திட்டுறியே" கோபம் அவள் கண்களை முற்றிலுமாக மறைத்திருந்தது. அப்பாவியாய் மகனைப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள். அவன் சொல்ல வருவது  புரியாமல்  செல்வாவைப் பார்க்க

"அம்மா... நான் லவ் பன்றேன்னு சொன்னது உன்னத்தாம்மா" வார்த்தைகள் அவனிடமிருந்து பட்டென்று வந்து விழுந்தது. அதைக்கேட்டதும் உமாவுக்கு உலகமே ஒரு நொடி நின்றுவிட்டது போன்றதொரு உணர்வு. மீண்டும் சுயநினைவுக்கு வந்தவளுக்கு, முகமெல்லாம் ஒரு நொடியில் வெட்கத்தில் அப்படியே சிவந்து விட்டிருந்தது. என்ன சொல்வதென்று தெரியாமல் கொஞ்ச நேரம் மகனையே உற்றுப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தவள்.

"ம்ம்ம்ம். உண்மையாவா? எவ்வளவு நாளா?" அவளுக்கு இன்னும் ஆர்வம் அதிகரித்தது.

"ரொம்ப நாளா. எனக்கு வெவரம் தெரிஞ்ச நாள்ல இருந்து. என்னோட உலகம் ரொம்ப பெருசா இருந்தப்போ... அனா, உன் உலகம் நான் மட்டும்தான்னு தெரிஞ்சப்போல இருந்து; யாருகிவிடாயும் என்ன விட்டுக்கொடுக்காத, உன்னோட மனசு எனக்கு புரிஞ்சப்போல இருந்து" அவன் வார்த்தைகள் கவிதையாய் வந்து விழ உமாவின் முகமெல்லாம் பூரித்துப்போய்விட்டது. அவளுக்கு ஆனந்தமும் வெட்கமும் மாறி மாறி வந்துகொண்டிருந்தது.  

"உனக்கு இப்படியெல்லாம் கூட பேசாத தெரியுமா கண்ணா! என்னமா பேசுற" சொல்லிவிட்டு மகனின் முகத்தை இரு கைகளாலும் ஏந்தியவள் அவனது நெற்றியில் முத்தமிட்டு அப்படியே அவனை உச்சிமுகர்ந்தாள். பின்பு அவளே

"அப்படின்னா, எங்கிட்ட ஏன் இப்ப வரைக்கும் சொல்லவே இல்ல" முகம்சிவக்க மகனைப் பார்த்து கேட்டுக்கொண்டிருந்தாள்.

"எப்படிம்மா சொல்லுறது... நீ எனக்கு அம்மாவாச்சே!. தப்பா நெனச்சிட்டேன்னா என்ன பண்றது?" உண்மையானு புரிதலுடன் அவன் சொல்ல

"அப்போ, இப்ப மட்டும் எப்படிச் சொன்ன! அம்மா தப்பா நெனைக்க மாட்டேனா?" உமா  சரியாக பாயிண்டை பிடித்துவிட்டிருந்தாள்

"நீயும்... வந்து உனக்கும் என்னை பிடிக்கும்னு தெரிஞ்சது. அதான் சொல்லிட்டேன்"  

"நானும் உன்னை லவ் பண்றேன்னு சொல்றியா?"

"இல்லையாம்மா?!"

"இல்ல. நான் உன்ன லவ்வெல்லாம் பண்ணல" செயற்கையாக முகத்தை இறுக்கமாக வைத்துக் கொண்டு சொன்னாள். இருந்தாலும் அவள் முகத்தில் வந்த வெட்கத்தை அவளால் கட்டுப் படுத்தமுடியவில்லை.

"ஓஹோ, அப்படியா? அப்ப நான்தான் உன்ன தப்பா நெனச்சிட்டேன். சரிம்மா. நான் சொன்னதை இப்ப வாபஸ் வாங்கிக்கறேன். போதுமா?" அவனும் தனது பங்குக்கு விளையாட்டை தொடர

"லவ் பண்ணலன்னு தான் சொன்னேன். அதுக்காக... புடிக்கலேன்னு அர்த்தமில்லயே"

"அப்புறம். அதுக்கு என்ன அர்த்தம்? மகனா மட்டும் புடிச்சிருக்கு. அப்படித்தானே!"

"ம்ம்ஹும், அதுவும் இல்ல. எனக்கு உன் மேல இருக்குறது.... வந்து, எனக்கு உன்மேல 'கொள்ள ஆச'. லவ்வு யார் மேல வேணுன்னாலும் வரும். ஆனா, எனக்கு எம்மகன் மேல மட்டும்தான் ஆசை... அதுவும் கொள்ள ஆசை. வேற யாருமே எனக்கு வேண்டாம். போதுமா...! சரியான டியூப்லைட்டு!!" மீண்டும் வெட்கப்பட்டு  சிரித்தாள் மகன் மேல் தீராத ஆசை கொண்ட அந்த அன்னை. அம்மாவின் வார்த்தைகளைக் கேட்டதும், அவனுக்கு அவன் அகந்தை முற்றிலும் அழிந்தது. அவனுக்கு மட்டுமே அம்மாவின் மேல் ஆசைப்பட முடியும், அதை வெளிப்படுத்தவும் முடியும் என்கிற அகந்தை முற்றிலுமாக அழிந்தது. அந்த ஒரு நொடி அவன் அம்மாவை இன்னமும் தீவிரமாக காதலிக்கத் தொடங்கினான். சட்டென்று அம்மாவின் முகத்தை இரு கைகளிலும்  ஏந்தியவன், உமாவே சற்றும் எதிர்பார்க்காத நேரத்தில் அவளது உதடுகளை அவன் உதடுகளால் கவ்வியபடி, அழுத்தமாக காதலுடன் முத்தமிடத் தொடங்கினான்.


பி.கு: << இந்தப் பாகம் நான் நினைத்ததை விடவும் நீண்டுகொண்டே போவதால் இத்துடன் இதனை துண்டித்துவிட்டு, இன்றிரவுக்குள் இன்னொரு அப்டேட்டாக போஸ்ட் செய்கிறேன். வழக்கம்போல உங்களது மேலான கருத்துக்களை எதிர்நோக்க்கி....>>