Incest மார்கழியும், மார்பழகி அம்மாவும்!

[Vimala1976]

மாடியிலிருந்து இறங்கிவந்த உமா, 'என் பையன் பக்கத்துல நெருங்கவே விடமாட்டேங்குறாளே கடங்காரி' என்று தனது அக்கா செல்வியின் மேல் பயங்கர கோபத்தில் கடுப்பில் மனதிற்குள்ளேயே கருவிக்கொண்டிருந்தாள். உமாவுக்கோ, எப்படியாவது மனதில் உள்ள ஆசைகளை மகனிடம் சொல்லி அவனை காதலனாக அடைந்துவிட மாட்டோமா என்று அவள் ஏங்கிக்கொண்டிருக்க, ஆனால் அங்கே அதற்க்கு சூழ்நிலைகள் எதுவும் உகந்ததாக இல்லாமல் என்னசெய்வதென்று தவித்துக்கொண்டிருந்தாள். இதற்க்கு நடுவில் அக்கா செல்வியும் நாத்தனார் பார்வதியும் வேறு செல்வாவின் பின்னாலேயே 'எப்படா கேப்பு கிடைக்கும், போய் கேப்புல சொருகிக்கலாம்' என்று அலையோ அலை என அலைந்துகொண்டிருக்க உமாவுக்கு பயங்கர கடுப்பாக இருந்தது. அவர்களாவது எவ்வளவோ தேவலை, செல்வாவிடம் சென்று தயக்கத்தை எல்லாம் உதறிவிட்டு எப்படியோ 'வாடா படுக்கலாம்' என்று கூப்பிட்டுவிட முடியும். ஆனால் செல்வி மகனிடம் சென்று எப்படிச் சொல்லுவாள், 'எனக்கு உங்கூட படுக்க ஆசை, அம்மாகூட படுத்துக்கிறியா?!' என்று. அவள்தான் அம்மாவாயிற்றே, வெளிப்படையாக தனது ஆசையை மகனிடம் சொல்லமுடியாமல், இப்படி இடையிடையே வந்து இம்சித்துக் கொண்டிருக்கும் அக்கா மற்றும் பார்வதியை சகித்துக்கொள்ளவும் முடியாமல் மனதிற்குள்ளேயே வைத்து புழுங்கிக்கொண்டிருந்தாள். அப்படியே அக்கடாவென்று அங்கிருந்த ஒரு படுக்கையில் படுத்தவளுக்கு மனது முழுக்க அவள் மகன் மட்டுமே நிறைந்திருந்தான். உமாவால் வேறு எதையுமே சிந்திக்கக் கூட முடியவில்லை இப்போது.

செல்வாவும் கிட்டத்தட்ட அதே நிலமையில்தான் இருந்தான். அம்மாவின் நடவடிக்கைகள், அவள் அவனிடம் நடந்துகொள்ளும் விதம், சமீபத்திய அம்மாவின் நெருக்கம், அவளிடமிருந்து வந்த அன்பான மற்றும் ஆசையான வார்த்தைகள், மேலும் உமாவின் ஏக்கப் பார்வைகளும் அவனுக்கு அம்மாவின் மேல் இனம்புரியாத, வார்த்தைகளில் விவரிக்கமுடியாத ஏதோ ஒரு ஈர்ப்பையும். அதேநேரம் என்னவென்று சொல்லமுடியாத ஒரு புதிய உணர்வுகளையும் அவனுக்குள் தீவிரமாக ஏற்படுத்தியிருந்தது. இந்நேரம் வேறொரு பெண்ணாயிருந்தால், அதற்க்கு அவன் காதல் என்று பெயர் சொல்லியிருப்பான். இல்லை அவளிடமே கூட மனதில் உள்ளதை கொட்டியிருக்கக்கூடும். ஆனால் உமா அவனுக்கு அம்மாவாயிற்றே! எப்படிச் சொல்லுவான். மனதில் தயக்கம், குழப்பம் மற்றும் அம்மாவுக்குள் இருந்த அதே ஏக்கத்தோடு அவனுமே உழன்றுகொன்றிருந்தான். 

இவையெல்லாம் போதாதென்று பெரியம்மா செல்வி மற்றும் அத்தை பார்வதியின் எல்லைமீறிய உரசல்கள், அத்துமீறிய நடவடிக்கைகள், காமப் பேச்சுக்கள் அவனுக்கு உடலில் காமத்தையும் சேர்த்தே தூண்டி அவனைப் பாடாய் படுத்திக் கொண்டிருந்தது. இவை எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக தங்கையின் காதல் வாக்குமூலங்கள், அவள் மனதில் உள்ள நினைத்துப் பார்க்கமுடியாத ஆசைகள் இப்போது கொஞ்சம் கொஞ்சமாக அவனுக்குள்ளும் இறங்கி புயலாய், அனலாய் வீசிக்கொண்டிருந்தது. இப்படி மனதில் காதலும் உடலில் காமமும் வந்து, அதனை தீர்க்கவும் வழியில்லாமல் அவனும் மிகவும் தவித்துப் போயிருந்தான். அந்தப் பெண்மணிகள் சுற்றிச் சுற்றி வந்து ஏற்றிய சூட்டால் இப்போது அவன் உடலோடு சேர்த்து ஆணுறுப்பு வரைக்கும் சூடாகி விறைத்து ஏங்கி மனதில் வெந்துகொண்டிருந்தான். இப்படி ஆளாளுக்கு அங்கே உள்ளவர்கள் மனதில் புழுங்கிக் கொண்டிருக்க...

அப்போது, அந்தநேரம்தான் கோயம்புத்தூரிலிருந்து செல்வியின் மகள் கவிதா வீட்டிற்குள் நுழைந்துகொண்டிருந்தாள். அவளைக் கண்ட ஆனந்தத்தில் அனைவரும் அவளைச் சுற்றி நின்றுகொண்டு  நலம் விசாரித்துக் கொண்டிருந்தனர். அவளின் ஒருவயது கைக்குழந்தையும் உடனிருக்க அவளை தூக்கி வைத்துக்கொண்டு ஒருவர் மாற்றி ஒருவர் கொஞ்சிக் கொண்டிருந்தனர். இப்படியே கொஞ்ச நேரம் அனைவரும் சிரித்துப் பேசிக்கொண்டிருக்க

இப்போது, ஏறத்தாழ மணியும் 7-ஐ நெருங்கிவிட்டிருந்தது. வந்திருந்த தூரத்து உறவினர்களில் பெரும்பாலோனோர் புறப்பட்டுவிட்டிருந்தனர். 

அங்கே சமையல்கட்டில் செல்வி, பார்வதி, செண்பகம் மற்றும் உமா அனைவரும் இரவுக்கான உணவை சமைத்துக்கொண்டிருக்க, அடுப்பின் அருகில் நின்றுகொண்டிருந்த செல்விவியின் அருகில் மெதுவாக பூனைபோல் நெருங்கி வந்த பார்வதி யாருக்கும் கேட்காத வண்ணம் சன்னமானதொரு குரலில்,

"அண்ணி....அண்ணி, என்னண்ணி நீங்க ஒண்ணுமே சொல்லாம பேசாம இருக்கீங்க?!" செல்வியின் காதுகளில் மெதுவாக ஓதிக்கொண்டிருந்தாள். செல்விக்கும் அவள் கேட்கவருவது என்னவென்று புரிய 

"அதான் சமச்சிட்டு இருக்கேன்ல. உன்னால கொஞ்சநேரம் பசிய பொறுத்துக்க முடியாதா?!" சிரித்துக்கொண்டே கேட்டாள். பார்வதிக்கோ வெட்கம், கேட்கமுடியாமல் தவித்தாள். 

"அண்ணீ...." என்று பார்வதியும் செல்லமாக நீட்டி முழக்கினாள்.

"என்ன அண்ணி, நோண்ணீன்னு. இப்ப என்னதான் வேணும் உனக்கு?" செல்வியின் வார்த்தைகளில் அவ்வளவு குறும்பு.

"என்னண்ணீ நீங்க! ஒண்ணுமே தெரியாத மாதிரியே கேக்குறீங்க. இந்தவிஷயத்துல, நான் உங்கள நம்பியே இருக்கக் கூடாது. கடைசியில இப்படி ஆச காட்டி மோசம் பண்றீங்களே. நான் சொன்னது என்னாச்சி? உமா அண்ணிகிட்ட பேசுனீங்களா? இல்லையா!"

"ஏன்...? ரொம்ப தாங்க முடியலையா உனக்கு. மருமகங்கிட்ட முத்தான விரிக்க அவ்வளவு ஆசையோ?!" அவள் குரலில் அவ்வளவு மிடுக்கும் தோரணையும். பார்வதிக்கோ செல்வியின் கிண்டலை ரசிக்கும் மனநிலையில் அவள் அப்போது இருக்கவில்லை. அவளுக்கும் இப்போது லேசாகக் கோபம் வர

"போங்கண்ணி நீங்க. எதோ தெரியாம அவன்மேல ஆச ஆசைப்பட்டுட்டேன், அதுக்குன்னு என்ன நீங்க ரொம்பதான் நோகடிக்கிறீங்க" என்று சொல்லிவிட்டு பார்வதி செல்வியின் பதிலுக்குக் கூட காத்திருக்காமல் வெடுக்கென்று அடுப்படியை விட்டு வேகமாக வெளியேறினாள். இப்போது செல்வியுமே அவளது நாத்தனாரின் இந்த பரிதாப நிலைக்காக மிகவும் வருந்தத் தொடங்கினாள். அவளும் பார்வதியை பின்தொடர்ந்து சமையல்கட்டைவிட்டு வெளியேற, அங்கே பார்வதி நடுவரையில் போடப்பட்டிருந்த ஒரு நாற்காலியில் சோகமாக வந்து அமர்ந்திருந்தாள். அவளை மெதுவாக நெருங்கிச் சென்ற செல்வி,

"ஏய்... என்னாடி நீ! பொசுக்குன்னு இப்படிக் கோச்சிக்கிறியே? பின்ன, யே(ன்) நாத்தனாருகிட்ட நா விளையாடக் கூடாத? எனக்கு அந்த உரிமை இல்லையா!" பார்வதியின் முகவாயை பிடித்து உயர்த்தியவளுக்கு  அதிர்ச்சி. பார்வதியின் கண்கள் இப்போது முற்றிலும் குளமாக மாறியிருந்தது.

"ஏய் சீ... இப்போ எதுக்கு நீ இப்ப சின்னப்புள்ள மாதிரி கண்ணு கலங்கிட்டு நிக்கிறவே. ஓ(ன்) நெலம எனக்கு நல்லாவே புரியுதுடீ. நீ ஒன்னுமே கவலப் பாடாத. எல்லாத்தையும் இந்த அண்ணி பாத்துக்குறேன், போதுமா? சொல்லிவிட்டு பார்வதியின் கண்களை விரல்களால் துடைத்துவிட்டு அவளது கன்னத்தில் ஆறுதலாக கைகளை வைத்துக் கொண்டாள். அவளும் செல்வியின் கைகளில் ஆறுதலாகச் சாய்ந்து கொள்ள.

அப்போது தற்செயலாக அங்கு வந்து நின்ற பூஜாவும் இந்த அண்ணி, நாத்தனார் நாடகத்தை பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள். அவளுக்கு முழுவதுமாக என்னவென்று புரியாவிட்டாலும் அவர்கள் இருவரும் பெரிதாக ஏதோ ஒன்றிற்கு அடி  போடுவதாக அவளுக்குத் தோன்றியது. தற்செயலாக பூஜாவை அங்கே பார்த்துவிட்ட செல்வியும் இப்போது, பார்வதியிடமிருந்து விலகி அவளை நெருங்கியபடி மெதுவானதோரு குரலில்

"பூஜா... பெரியம்மா கூட கொஞ்சம் மாடி வரைக்கும் வாயேன். உங்கிட்ட முக்கியமா கொஞ்சம் பேசணும்" சொல்லிவிட்டு அவளும் விடுவிடுவென்று முன்னாள் செல்ல பூஜாவும் செல்வியின் சொல்லுக்குக் கட்டுப்பட்டவள் போல பெரியம்மாவை பின்தொடர்ந்து மாடிக்குச் சென்றாள். அங்கே சென்றதும்,

"ஏம் பெரியம்மா? எதுக்கு அத்தை அழுதிட்டு இருந்தாங்க! ஏதாவது பிரச்சனையா!" என்ற பூஜாவின் கேள்விக்கு

"அதான் நான் உன்கிட்ட சொன்னேன்ல.... உங்க அத்த ரொம்பத்தான் ஏங்கிப் போய் கிடக்குறாடி. நான் வேற சும்மா இல்லாம அவளை ரொம்ப கிண்டல் பண்ணிட்டேன். அதுக்குதான் சின்னப்ப புள்ள மாதிரி உக்காந்து அழுதிட்டு இருக்கிறா"

"இதுக்கெல்லாமா அழுவாங்க....?" பூஜா 

"ஏன்? இன்னைக்கு மத்தியானம் உங்க அண்ணனோட நீ என்ன பண்ணிட்டு இருந்தியாம்?!  அதுவுமில்லாம, உங்க மாமா, அதான் ஏந்தம்பி இந்த விஷயத்துல ரொம்பவே மோசண்டி. அவளை சுத்தமா எதுவுமே பண்றதில்லன்னு நெனைக்கிறேன். நீ ஒரு வயசுப்பொண்ணு! இதெல்லாமா உனக்கு புரியாம இருக்கும். அதான்....!!" என்று சொல்ல வந்ததை சுருக்கமாக சொல்லி முடித்தாள்.

"சரி பெரியம்மா. அதுக்கு நான் என்ன பண்ணனும்?!" பூஜாவும் புரியாமல் பெரியம்மாவையே கண்ணிமைக்காமல் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்.

"இன்னைக்கே அவளுக்கு அத ஏற்பாடு பண்ணணுண்டி பூஜா. நான் சொல்ல வர்றது உனக்கு புரியதாடீ" மிகவும் தீர்க்கமான குரலில் மகளிடம் சொல்லிக்கொண்டிருந்தாள்.

"புரியுது பெரியம்மா! ஆனா, வந்து.... கூட நீங்களுமா பெரியம்மா?" 

"சீ போடி. நா இல்ல. இன்னைக்கு அவளுக்கு மட்டும்தான். போதுமா?!"

"அதெல்லாம் சரி பெரியம்மா. ஆனா நீங்க எங்கிட்ட சொன்னது என்னாச்சி?"

"நான் உங்கிட்ட என்ன சொன்னேன். நீ சொல்ல வர்றது எனக்குப் புரியலடீ பூஜா"

"வந்து....எனக்கு.....? என்னோட நிலைமை?!  நீங்க தான் 'நான் பத்துக்கறேன்னு' சொன்னேங்களே பெரியம்மா....?!" சொல்லவந்த வார்த்தைகளை மென்று விழுங்கி சொல்லிக்கொண்டிருந்தாள் பூஜா. இருந்தாலும் செல்விக்கு அவள் என்ன சொல்ல வருகிறாள் என்று மிக நன்றாகவே புரிந்தது.

"சரிடி. சொன்னேந்தான். புரியுது! அதுக்குன்னு உனக்கு அண்ணனோட இப்பவேவா? 

"இன்னைக்கே இல்ல. நாளைக்கு?!" என்று பூஜா சொல்ல, அவளது சின்னப் பெண் அவசரம் செல்விக்கு சற்றே சிரிப்பை வரவழைத்தது. அவளும் லேசாகச் சிரித்துக்கொண்டே

"ஓஹோ. கூடப் பொறந்த அண்ணனையே பெண்டாள, ஏ(ன்) சின்ன சிறுக்கிக்கு அவ்வளவு அவசரமோ. ம்ம்ம்ம்" மகளை கேலி செய்ய பூஜாவும் இப்போது வெட்கப்பட்டு தலையை குனிந்துகொண்டே

"அப்புறம் என்ன பெரியம்மா... ஏற்கனவே லிஸ்ட்டு ரொம்ப பெருசாயிட்டே போகுது. இன்னும்விட்டா, அவ்வளவுதான். எனக்கு பிம்பிளிக்கி, பிளாப்பித்தான். அதான்...." அம்மாவையும் மனதில் நினைத்துக்கொண்டு பெரியம்மாவிடம் சொல்லாமல் நீட்டி முழக்கினாள்.

"அடியே சீமச் சிறுக்கி. நாங்க ரெண்டு பெரு. நீ ஒருத்தி மூணாவது. இன்னும் எனக்குத் தெரியாம யாரெல்லாம் இருக்காங்க. பெரிய்ய லிஸ்டுன்னு சொல்றியே?!" 

"அய்யயோ பெரியம்மா....! அவ்வளவுதான். வேற யாரும் இல்ல!!" பெரியம்மாவிடம் இன்னமுமே கொஞ்சம் ஜாக்கிரதையாக பேசவேண்டும் என்பதை பூஜா இப்போது நன்றாக உணர்ந்திருந்தாள்.

"அப்ப சரி. அண்ணனை, இன்னைக்கு ஒரு நாள் நான் அத்த வீட்டுலையே தாங்கிக்க சொல்லுறேன். நீ உங்கம்மாகிட்ட எதுவும் உளறிக் கிளறி வைக்காத, சரியா?" என்று செல்வி சொல்ல பூஜாவும் வேகமாக தலையாட்டினாள்.

அதற்குள் கீழே சமையல் வேலைகள் அனைத்தும் ஒவ்வொன்றாக முடிய ஓவ்வொருவராக சாப்பிடத் தொடங்கினர். சமயலறையில் செண்பகமும் மகள் உமாவும் உணவுகளை எடுத்துவைத்துக்கொண்டிருக்க, அங்கே வந்த செல்வி தனது அம்மா சேண்பகத்திடம் லேசாக லேசாக காய் நகர்த்தத் தொடங்கினாள் 

"அம்மா, இன்னைக்கு நம்ம வீட்டுல கூட்டமா இருக்கும். அதனால இன்னைக்கு ராத்திரி நம்ம செல்வாவ வேணும்னா பார்வதி வீட்டுல தாங்கிக்க சொல்லலாம். நாமல்லாம் இங்கே கொஞ்சம் சித்தப்பா வீட்டுல கொஞ்சம் படுத்துக்கலாம்" என்று அவள் மனதிற்குள் போட்ட கணக்கை அம்மாவின் மூலம் செயல் படுத்தத் தொடங்க, அதற்க்குள் செண்பகம் 

"ஏய் என்னடி உளர்றே! இங்க இத்தாப் பெரிய வீடு இருக்கு. படுக்குறதுக்கா இடத்துக்கு கொறச்சல். அதுவுமில்லாம இன்னைக்கு செல்வாவும் தாத்தாவுக்கு சடங்கெலாம் செஞ்சிருக்கான். அதனால, சாங்கியதுக்கு இன்னைக்கு ஒரு ராத்திரி அவன் இந்த வீட்டுலதான் தங்கணும். புரிஞ்சுதா?! " இதைச் சொல்லிவிட்டு மகள் செல்வியையே சிறிதுநேரம் சந்தேகமாகப் பார்த்த செண்பகம், பின்பு முகம் நிறைய சிரிப்போடு

"என்னடி செல்வி! காலைலதான் அந்த சக்காளத்தி பார்வதி அந்த பேச்சு பேசினா... இப்ப என்னடான்னா நீ அவ கூட எம்பேரன படுக்க வைக்க ஏற்பாடு பண்ணுறியா?! அது வந்து.... தூங்குறதுக்கு ஏற்பாடு பண்ணுறியா! -ன்னு கேட்டேன்!" செண்பகத்தின் முகத்தில் அதே கிராமத்து கிண்டலும் கேலியும் தெரிய இப்போது செல்வியின் முகத்திலோ கொஞ்சமும் ஈயாடவில்லை. அவளுக்கு 'அம்மா நாம போட்ட பிளானை இப்படிக் கெடுத்துட்டாளே' என்கிற கோபமும் வருத்தமும்தான் தெரிந்தது. 

இதனையெல்லாம் பக்கத்திலிருந்து பார்த்துக்கொண்டிருந்த உமாவுக்கோ அக்காவின் மேல் எரிச்சலும் கோபமுமாக வந்தது. அவள் காலையில் நடந்த நிகழ்சசிகளையும், இப்போது செல்வி வந்து மகனை பார்வதியின் வீட்டில் படுக்க சொல்வதையும் வைத்து மனதிற்குள்ளேயே ஒரு சின்ன முடிச்சுப்போட. உமாவுக்கு தனது அக்கா மற்றும் நாத்தனாரின் மேல் பெருத்த சந்தேகம் கிளம்பியது. இப்போது அக்காவின் மேல் இருந்த கோபத்தில் உமா அவளைப் பார்த்து முறைத்துக்கொண்டே இருந்தவள், சட்டென்று எதுவும் சொல்லாமல் அங்கிருந்து விடுவிடுவென்று கோபத்தோடு சமைலறையை விட்டு வெளியேறினாள். அவள் கோபமாக வெளியேறுவதை பார்த்த செண்பகம்,

"என்னடி செல்வி நீ. உனக்கு கொஞ்சமும் அறிவே கிடையாதா? பாரு இப்ப அவ எப்படி கொச்சிட்டு போறான்னு " என்று செண்பகம் தன் மகள் செல்வியை கடிந்துகொள்ள

"அம்மா, இப்ப நான் என்ன பெருசா சொல்லிட்டேன். நீயும் உன் சின்ன மகளுக்கு ரொம்பதான் சப்போர்ட் பண்ணுறே. கூட்டமா படுக்குறதுக்கு இடைஞ்சலா இருக்குமேன்னு, செல்வாவ அங்க படுத்துக்க சொன்னேன். இது ஒரு குத்தமா?!" செல்வியும் தனது பங்குக்கு அம்மாவிடம் அங்கலாய்த்தாள்.

"படுக்குறதுக்கு இடைஞ்சலா இருக்குமா....?!  இல்ல, நீங்க அவங்கூட படுக்க போடுற பிளானுக்கு இடைஞ்சலா இருக்குமா டீ?" இதைச் சொல்லும்போது செண்பகத்தின் குரலிலும் வார்த்தைகளிலும் இருந்த தீவிரம் செல்வியை அப்படியே ஆடிப் போகச் செய்துவிட்டது. அம்மாவுக்கு இதெல்லாம் தெரிய வாய்ப்பே இல்லை என்று நினைத்துக்கொண்டிருந்தவள்

"அம்மா... என்னாம்மா நீ! இப்படியெல்லாம் பேசுறே?" முகத்தில் செயற்கையாக அதிர்ச்சியை வரவழைத்துக்கொண்டு கிசுகிசுப்பான குரலில் சொல்லிக்கொண்டிருந்தாள் 

"ஏய்... நான் உனக்கு அம்மாடி. அது உனக்கு ஞாபகம் இருக்கா இல்லையா. நீங்க மனசுல என்ன நினைக்கிறீங்க ஏது நினைக்கிறீங்கன்னு எனக்குத் தெரியாதா. நீங்க சின்னதா மூச்சு விட்டாக்கூட அது எதுக்குன்னு எனக்கு நல்லாத் தெரியுண்டீ. இது தெரியாத?!. நானும் காலைல இருந்து பாத்துட்டுத் தான் இருக்கேன். அவன் முன்னாடி நாத்தனாருங்க உங்க ரெண்டு பேரோட நடவடிக்கை எதுவுமே சரியில்ல. சும்மா விளையாட்டுக்குத்தான்  பேசுறீங்கன்னு பாத்தா, என்னதாண்டி ரெண்டுபேரும் மனசுல நினைச்சிட்டு இருக்கீங்க" செண்பகம் சற்றே கோபமாக இதைச் சொல்லி முடிக்க, அதற்க்குள்

"நாங்க ஒன்னும் நினைக்கல. நீயா எதுவும் பெருசா கற்பனை பண்ணிக்காதம்மா, சரியா!" சொல்லிவிட்டு செல்வியும் இப்போது கோபத்திலும் ஏமாற்றத்திலும் அங்கிருந்து வேகமாக வெளியேறினாள். செண்பகம் அங்கிருந்து கோபமாய் வெளியேறும் மகளையே சிறிதுநேரம் அதிர்ச்சியும் ஆச்சரியமாகவும் பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள். அவள் மனத்திலோ, 'அக்காவும் தங்கச்சியும் இப்படி சக்காளத்திங்க மாதிரி  சண்டை போட்டுட்டு இருக்கீங்களே' என்று தோன்றியது.

அப்போது சமையலறையின் வெளியே அங்கே வந்துகொண்டிருந்த பெரியம்மாவை பார்த்த செல்வா, 

"என்ன பெரியம்மா எல்லாரும் சாப்பிட்டீங்களா. எனக்கும் பசிக்குது பெரியம்மா. சாப்பாடு எடுத்து வைக்கிறீங்களா?!" உண்மையிலேயே பசியோடு வந்த அவன் கேட்டுக்கொண்டிருக்க அதற்க்கு

"உள்ள, உம்பாட்டி இருப்பா அவகிட்டயே நல்லா வாங்கி  சாப்பிடு. போ..... எங்கிட்ட ஏன் கேக்குறே?" பெரியம்மாவின் குரலில் தெரிந்த திடீர் கோபம் அவனை மேலும் குழப்ப அதற்குள் அவன் பின்னாலிருந்து ஒரு குரல். 

"பசிக்குதுன்னா நீ எங்கிட்ட சொல்லவேண்டியதுதான டா செல்வா. நீ ஏன் அவ கிட்ட போய் கேக்குறே. பசிக்குதுன்னா அம்மா உனக்குச் சாப்பாடு போட மாட்டேனா? நீ வா நான் உனக்கு சாப்பாடு எடுத்து வைக்கிறேன்" அம்மாவின் உடனடியான பதிலில் இருந்து செல்வாவும் அங்கே எதோ ஒன்று நடந்திருக்கக் கூடும் என்பதை உணர்ந்தான். அதற்குள் 

"அமாப்பா... உங்கம்மாவே உனக்கு நல்லா பொங்கிப் போடுவா. அவகிட்டயே வாங்கி சாப்பிட்டுக்கோ. நாங்கல்லாம் உனக்கு எம்மாத்திரம்" செல்வியின் மனதில் உள்ள கோபம் வார்த்தைகளில் தீவிரமாக வெளிப்பட்டது

"அக்கா... போதும்! வார்த்தை ரொம்ப தடிச்சு வருது. இதுக்குமேல ஒரு வார்த்த பேசினே நல்ல இருக்காது சொல்லிட்டேன். ஆமா, எம்புள்ளைக்கு நான்தான் பொங்கிப் போடுவேன். அதைக் கேக்க நீ யாரு?" அங்கே உமாவின் வார்த்தைகள்  இன்னும் உக்கிரமாக வந்து விழுந்தது.

"ஆமாடி. நான் யாரோதான். ஏன் கேக்கமாட்டே! ; செல்வா, அவன் பொறந்து ஆறு மாசம் இருக்கும். அப்பாவோட உம்புருஷன் போட்ட சண்டைல, நீ உம் புருஷன் பேச்ச கேட்டுக்கிட்டு பச்சபுள்ளைய இங்கயே அப்படியே அம்போன்னு போட்டுட்டு போயிட்டே. அதுக்கப்புறம் நாலு வருஷம் அவனை மார்லயும் தோள்லயும் போட்டு வளத்தது யாருடி. அந்த நன்றியெல்லாம் உனக்கு இருக்காடி உமா. நீ ஏன் பேச மாட்டே. இதுவும் பேசுவே, இதுக்கு மேலயும் பேசுவே" இதைச் சொல்லும்போதே செல்வின் கண்கள் அழுது கண்ணீர் கன்னத்தில் ஓடி வழிந்தது.   

"ஓஹோ.... அப்ப எம்புள்ள முன்னால வேணும்னே என்ன கேவலப் படுத்துறியாக்கா. அவனை எனக்கு வளக்கத் தெரியலே, வக்கில்லன்னு குத்திக் காட்டுறே. அப்படித்தான" இந்த வார்த்தைகளைச் சொல்லும்போதே உமாவும், தாரை தாரையாக கண்களில் கண்ணீர் வழிய அங்கே நடுவரையில் அழுதுகொண்டிருந்தாள். இப்படி அங்கிருந்த சூழ்நிலையே மிகவும் ரசாபாசமாகிக் கொண்டிருக்க பின்னாலேயே அங்கே வந்த செண்பகம் இதெயெல்லாம் பார்த்தபடி செய்வதறியாது சிலையாக நின்றிருந்தாள்.

(தொடரும்)


PS : << நீண்ட நாள் அப்டேட் போடாததால், பிராயச்சித்தமாக, அடுத்த அப்டேட் நாளை காலைக்குள் வந்துவிடும். உங்களது பொறுமைக்கும் அன்புக்கும் மிகவும் நன்றி நண்பர்களே! தொடர்ந்து கதையைப் பற்றிய உங்களது கருத்துக்களை பகிர்ந்து கொள்ளுங்கள். நன்றி!>>