Incest மார்கழியும், மார்பழகி அம்மாவும்!

[Vimala1976]

"என்னம்மா. என்னாச்சு. என்னை கூப்பிட்டியாமே. பெரியம்மா சொன்னாங்க?."

"ஓஹோ. இப்பதான் உனக்கு நான் அம்மாங்கறது ஞாபகத்துக்கு வருதா. இவ்வளவு நேரம் எங்க சுத்தப் போன? ஒருவேளை அவ... யாரு அவ உஷாவா, ஆஷாவா? அவள பாக்க போயிட்டியோன்னு நெனச்சேன்" அம்மாவின் வார்த்தைகளில் இருந்த கோபம் உண்மையில் செல்வாவை மிகவும் உலுக்கியது. அவனும் அம்மாவின் முகத்தை கூர்ந்து பார்க்க அதில் எந்தவித சலனமும் இருக்கவில்லை. அம்மா உண்மையிலேயே கோபத்தில் தான் இருக்கிறாள் என்று புரிந்துகொண்டான். ஆனால் ஏதற்க்கென்று தெரியாமல் குழம்பியவன்,

"அம்மா! நீ என்ன சொல்ல வர்றேன்னு புரியல" அவன் உமாவை குழப்பமாகப் பார்க்க 

"நான் ஒரு பைத்தியக்காரி. உனக்கு எப்படிப் புரியும். உனக்குத்தான் ஆஷா, உஷா, பார்வதி, செல்வின்னு ஆளாளுக்கு சுத்தி சுத்தி வர்றாளுகளே. அப்புறம் எப்படி நான் சொல்றது உனக்குப் புரியும். கட்டைல போறவளுக... அழகா வாட்டசாட்டமா ஒருத்தன் கெடச்சிடக் கூடாதே. ஒடனே தூக்கிட்டு வந்துடுவாளுக" உண்மையிலேயே அவள் வார்த்தைகளில் கோபம் அவ்வளவு கொப்பளித்துக் கொண்டிருந்தது. செல்வாவுக்கு அம்மாவின் உணர்வுகள் புரிந்தும் புரியாமலும் இருக்க,

"அம்மா ப்ளீஸ் நீயும் என்ன வார்த்தையால கொல்லாத. இதுல என்னோட தப்புதான் என்னன்னு சொல்லும்மா?" செல்வா அம்மாவை பாவமாய் பார்த்துக்கொண்டிருந்தான்.

"ஓஹோ! நான் வேற உன்ன கொல்லுறேன்னா....? இதுக்கு முன்னாடி யாரு உன்கிட்ட அப்படிக் கேட்டது. ஆண்டவா, இவளுக மூணு பேரு இல்லாம இன்னும் எத்தனை பேரு இருக்காங்களோ? யாரு கண்டது" அவள் எந்த உணர்ச்சியும் காட்டாமல் சொல்லிக்கொண்டிருக்க, அப்படிக் கேட்டது பூஜாதான் என்று அவனுமே எப்படிச் சொல்லுவான்.

"இப்ப எதுக்கும்மா எங்கிட்ட இப்படி எரிஞ்சு விளறே. இப்ப நான் என்னதான் செய்யட்டும் சொல்லு?!" அவனுக்கே சற்று சலிப்பாக இருந்தது. இப்படி ஆளாளுக்கு சுற்றி வந்ததும் போதும் இப்போது அவஸ்தை படுவதும் போதும் என்றிருந்தது. இருந்தாலும் அவனுக்கு அம்மாவின் கோபம் அவன் மனதை பிளிந்துகொண்டிருக்க. அவனையறியாமல் அம்மாவை எப்படியாவது இம்ப்ரெஸ் செய்ய முயற்சித்துக் கொண்டிருந்தான். அதன் விளைவுதான் இந்தக் கேள்வி. அதற்குப் பதிலாக செல்வி இப்போது

"நீ ஏன் அம்மாகிட்ட சரியாவே பேச மாட்டேங்கிறே. நானும் ஒரு வாரம பாத்துட்டுத்தான் இருக்கேன். திருச்சிக்கு போனியே, அம்மாவுக்கு ஒரு போன் பண்ணனும்னு தோணுச்சா உனக்கு. நீ கப் வின் பண்ணதக் கூட அம்மாகிட்ட சொல்லல. பூஜா சொல்லித்தான் நானும் தெரிஞ்சிக்கிட்டேன். அப்படியென்ன அம்மாமேல கோபம் உனக்கு" இதைச் சொல்லும்போது உமாவின் முகத்தில் எந்தக் கோபமும் இருக்கவில்லை மாறாக லேசானதொரு வெட்கமும் புன்னகையும்தான் தெரிந்தது. இந்த திடீர் மாற்றம் குழம்பிக்கொண்டிருந்த அவனை இன்னமும் போட்டுக் குழப்பியது.

நேற்று காரில் வரும்போதுதான் சமாதானம் ஆகி நன்றாகக் பேசினாளே. பாத்ரூமில் நடந்துவிட்டதை மறந்துவிட்டதாகவும் சொன்னாளே அம்மா. இதில் 'சரியான டியூப்லைட்' என்ற கமெண்டுகள் வேறு.. தன்னுடன் சகஜமாகப் பேசிக்கொண்டுதான் வந்தாள். அதுமட்டுமா, அப்புறம் அந்தக் காரில் தெரியாமல் நடந்தது போன்ற அம்மாவின் உரசல்கள் தடவல்கள் வேறு. இப்போது மீண்டும் அம்மாவின் திடீர் கோபம். ஏன் என்று புரியாமல் அவன் தடுமாறியபடி 

"அம்மா, நேத்து கார்ல வரும்போதுதான் நல்லா பேசினீங்க. இப்ப திரும்பவும்  கோபப் படுறீங்க. நான் ஏதாவது தப்புப் பண்ணீட்டேனா?" இதை செல்வா சொல்லிக்கொண்டிருக்கும்போதே உமா 'அதான் எங்கிட்ட எந்தத் தப்பும் பண்ணவே மாட்டீங்கரியே' என்று மனதிற்குள் நினைத்துக்கொண்டே அவள் மகனிடம்,

"நீ சரியான டியூப்லைட்டுதான் செல்வா. உனக்கு ஆஷா, உஷான்னு யாரவது தான் சேட்டாவாங்க. அவங்களையே போய் லவ் பண்ணு. எங்கிட்ட எதுவும் பேசவேண்டாம். சரியா!" இதற்கும் மேல் ஒரு பெண்ணால் எப்படித்தான் புரியவைக்க முடியும். நம்ம ஹீரோ உண்மையிலேயே டியூப் லைட்டுதானோ. நமக்கே அந்த சந்தேகம் வருகிறதே. ஆனால் அவன் அப்படியொன்றும் டியூப்லைட்டெல்லாம் கிடையாது. அம்மாவின் மனதில் உள்ளதை உறுதியாக அறிந்துகொள்ளும் நோக்கில் அவனும் அவளோடு சேர்ந்து நாடகம் ஆடிக்கொண்டிருந்தான். இப்போது உமா மகனின் கண்களையே கூர்மையாகப் பார்த்தபடி, முகத்தில் லேசானதொரு வெட்கத்தோடு,

"நான் இப்ப மாடிக்கு போய் கொஞ்ச நேரம் தனியா... தனியா இருக்கப் போறேன். என்ன சமாதானம் பண்றேன் அது, இதுன்னு சொல்லிட்டு யேன் பின்னாடியே வரக்கூடாது. சரியா?! அங்க யாரும் இருக்க மாட்டாங்க நான் மட்டுந்தான் தனியா இருப்பேன். புரியுதா?!" என்று சொல்லிவிட்டு அவளும் மகனைப் பார்த்து சிரித்தபடி மாடிப்படிகள் ஏறிப்போக அவனுக்குப் புரிந்தது. இந்தப் பெண்கள் தான் இந்த விஷயத்தில் எத்தனை புத்திசாலிகள்.

அம்மா மாடிப் படியேற, சற்று நேரம் அவளது அசைந்தாடும் அழகிய குண்டிகளையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தவனை,

"அங்க என்ன  பார்வை?!  உனக்கு ரொம்ப துளிர் விட்டுப் போச்சுன்னு நெனைக்கிறேன். நான் உனக்கு அம்மாங்கறது ஞாபகம் இருக்கா? நான் சொன்னது புரிஞ்சதா இல்லையா உனக்கு!"  மாடியின் கடைசிப் படிகளில் நின்றபடி உமா கேட்க, அவள் முகத்திலோ இப்படி மகனிடம் கேட்டுவிட்டோமே என்று அப்படியொரு வெட்கம். அவள் முகம் குங்குமமாய் சிவந்துவிட்டது. இப்போது செல்வாவும் வேண்டுமென்றே,

"நீ சொல்றது எனக்கு ஒண்ணுமே புரியல.." அம்மாவின் விளையாட்டை அவனும் தொடர்ந்தான். அவன் முகத்திலும் லேசான புன்னகை தவழ்ந்தது.

"புரியாமத்தான் அப்படிப் வெறிச்சி பாத்துட்டு இருந்தியோ?" மீண்டும் வெட்கம் அவளுக்கு.

"என்னத்த பாத்தாங்க. அதான் எல்லாமே மூடினபடி மூடித் தான இருக்கு..." இதைச் சொல்ல அவனுக்கு எப்படி தைரியம் வந்ததென்றே தெரியவில்லை. இருந்தாலும் சொல்லிவிட்டு லேசானதொரு சிரிப்போடு

"வந்து... நான் மாடிப் படி கதவைச் சொன்னேன். மூடியிருக்குது, பாத்து கதவுல இடிச்சிக்கப் போறேன்னு சொன்னேம்மா" வார்த்தைகளில் அவனுக்கு அப்படியொரு நய்யாண்டி

"அமா, ஆமா. உனக்கு ஒண்ணுமே தெரியாது பாரேன். நம்பிட்டேன். போடா...! உனக்கு வேணும்னா நீ தான் தொறந்து பாக்கணும். வந்து... நானும் மாடிக்கதவத்தான் சொன்னேன். அப்புறம் ஞாபகம் இருக்கட்டும். எம் பின்னாடியே பாத்துட்டு மேல மாடிக்கு வராத சொல்லிட்டேன்" 

"சரி நான் வரவே இல்ல. போதுமா!" அவன் சொல்ல, உமா இப்போது மகனைப் பார்த்து முறைக்கத்  தொடங்கினாள். அம்மாவின் முறைப்புக்கு பதிலாக அவனும் அந்த மாடிப் படிகளில் வேகமாக ஏற. உமாவும் மகன் வருவதை பார்த்துக்கொண்டே கதவைத் திறந்துகொண்டு அந்த கதவைக் கடந்து மாடிக்குள் நுழைந்தாள்.

தாத்தாவின் அந்த கிராமத்து வீடு மிகவும் பழைய வீடுதான் என்றாலும் வெகு சமீபத்தில் அந்த மாடியை மட்டும் அவர்கள் புதுப்பித்திருந்தார்கள். மாடியில் பாதிக்கும் மேல் ஒரு சிறிய மெட்டல் ரூஃபிங் சீட் போடப்பட்டிருந்தது. மாலை வேளையில் யாரும் வந்து அமர்வதற்க்காக அங்கே ஒரு சீலிங் ஃபேன் ஒன்றும், ஒரு சிறிய கயிற்றுக் கட்டிலும் போடப்பட்டிருந்தது.   

செல்வா, அம்மாவின் பின்னாலேயே மாடிக்குள் நுழைந்தவன் சிறிது நேரம் அம்மாவின் பின்னால் அப்படியே தூக்கிக் கொண்டிருக்கும் வடிவான பின்னழகையே ஆவென்று பார்த்துக்கொண்டிருந்தான். உமாவும் அவன் பின்னால் வந்ததை உணர்ந்தவள் 

"நான்தான் சொன்னேன்ல என் பின்னாலேயே வராதேன்னு. நான் கோபமா இருக்கேன். என் கிட்டத்துலயே வராதா" சொல்லிவிட்டு அவன் என்ன செய்கிறான் என்று பார்க்க லேசாக தலையைத் திருப்பிப் பார்க்க செல்வா அங்கேயே அவளது பருத்த பின்புறங்களை வெறித்துப் பார்த்தபடி நின்றுகொண்டிருந்தான் . உமா எதுவுமே  தெரியாததுபோல், அவளது பின்புறம் சரிந்து அவளது பிட்டங்களோடு உறவாடிக்கொண்டிருந்த சேலை முந்தானையை எடுத்து முன்னாள் அவளது இடுப்பில் சொருகிக்கொள்ள, இப்போது அவளது இரண்டு குண்டிப் பந்துகளும் அவனுக்கு நன்றாகக் தூக்கிக் கொண்டு தெரிந்தது. உமாவும் மகன் தனது பின்புறங்களைக் கண்டு மயங்கிப்போய் நிர்ப்பதைக் கண்டவள் அதனை உள்ளூர மிகவும் ரசித்தாள். வேண்டுமென்றே கால்களை எக்கி தனது பின்புறங்களை இன்னும் கொஞ்சக் தூக்கலாகக் காட்ட அவனும் அம்மாவின் ஆடும் பின்புற அசைவில் தன்னை கொஞ்சம் கொஞ்சமாக இழந்துகொண்டிருந்தான். 

"செல்வா, என்னடா பாத்துட்டே இருக்க. நான் தான் கிட்ட வராதன்னு சொன்னேன்ல. ஏன் கிட்ட வர்றே" அவளது இந்த வார்த்தைகள் அவனை மேலும் பதட்டமாக்கியது. 'அம்மா வா என்கிறாளா, போ என்கிறாளா' தயங்கியபடி நிற்க, உமா மீண்டும் பின்னால் தலையத் திருப்பி 

"செல்வா... ஏன் இன்னும் அங்கயே நிக்குற. போடா....! டியூப்லைட்டு!"  உமாவுக்கு அவ்வளவு வெட்கம். இப்போது அவனுமே வெகுண்டு எழுந்தவன் அம்மாவை நோக்கி வேகமாகச் சென்று, அம்மாவின் முன்புறமாக கைகளை வளைத்தபடி பின்னாலிருந்து உமாவை இருக்கமாகக் கட்டி அணைத்துக்கொண்டான். 

அவனது கைகளோ அம்மாவின் அழகிய கொழுகொழுவென்றிருந்த வயிற்றில் தவழ்த்துக்கொண்டிருக்க... உமாவுக்கு ஜில்லென்றதொரு உணர்வு அவளது உடம்பு முழுக்கப் பரவத் தொடங்கியது.  மனதிற்குள் அவளுக்கு இப்போது அப்படியே காலச்சக்கரம் சட்டென்று நின்றுவிடக்கூடாதா என்று எண்ணி ஏங்கினாள். மகன் அணைப்பிலிருந்து விடுபட்டுவிடக்கூடாதே என்று பயந்தாள். உமாவுக்கு மகனின் அந்த நெருக்கம் இன்னும் இன்னும் அதிகமாகத்  தேவைப்பட, அவனிடம் அதை நேரடியாக சொல்லவும் முடியாமல் மெல்லவும் முடியாமல் தொண்டைக்குழிக்குள் சிக்கி, அங்கே அந்த அன்னை தவியாய் தவித்துக்கொண்டிருந்தாள். 

ஒரு கட்டத்தில் அந்தத் தவிப்பே அவளுக்கு பரிதவிப்பாய் மாறிவிட, அவள் வயிற்றில் இருந்த மகனின் ஒரு கையை அவள் தனது கையால் பிடித்து வயிறு மற்றும் அவளது பருத்து உருண்ட மார்பகங்களில் வழியே அப்படியே உடலை உரசியபடி மேலேற்றி ஆசையாய் அவளது கன்னத்தில் வைத்துக்கொண்டாள். செல்வாவுக்கோ அவனது கைகள் அம்மாவின் மார்பகங்களை தீண்டியதால் அவனுக்கு சட்டென்று உடலில் மின்சாரம் பாய்ந்து, அவனது ஆணுறுப்பு விலுக் விழுக்கென்று துடிக்க அம்மாவின் பஞ்சுக் குண்டிகளில் சென்று லேசாய் இடித்தது. உமாவும் அப்படியே செல்வாவின் வலிமையான மார்பில் அடைக்கலம் தேடிச் சாய்ந்துகொண்டாள். அங்கே அவளது மனதோ மகனை நினைத்து ஆசைப்பட்டு, ஏங்கி, தவித்துக்குக்கொண்டிருக்க, அதனை எதையுமே அவனிடம்  வெளிக்காட்ட முடியாமல், மகனிடம் சொல்லவும் முடியாமல் அந்தப் போராட்டம் அவளது கண்களின் வழியே கண்ணீராய் பெருக்கெடுக்க, அது குபுக்குகென்று கன்னத்தின் வழியே வழிந்து அதிலிருந்த செல்வாவின் கைகளையும் நனைக்க... 

செல்வா, திடீரென்ற அந்த ஒருநொடியில் பயந்தே போய்விட்டான். தான்தான் எதோ தவறு செய்துவிட்டோமோ என்றெண்ணி அம்மாவிடமிருந்து கைகளை அவசரமாக விடுவித்துக்கொண்டு சட்டென விலகி நிற்க, அதனை அந்த நேரத்தில் எதிர்பார்க்காத உமாவும் பட்டெனத் திரும்பி மகனது திடீர் விலக்கலுக்கான காரணத்தை அவனது கண்களில் தேடிக்கொண்டிருந்தாள். அவள் கண்களில் கண்ணீரோடு குழப்பமாய் செல்வாவைப் பார்த்துக்கொண்டிருக்க,

"அம்மா, சரிம்மா. என்ன மன்னிச்சுடு. நான் ஏதாவது தப்புப் பண்ணிட்டேனா. என்னாச்சும்மா?! ஏன் அழறே?" அம்மாவிடம் பரிதவித்தபடி கேட்டுக்கொண்டிருந்தான். அதற்க்கு

"இல்ல கண்ணா. அம்மா உன்னை ரொம்ம படுத்தி எடுக்கிறேனோன்னு தோணுது. அம்மா உன்ன ரொம்பக் கஷ்டப் படுத்துறேனா செல்லம்" அவள் மகனின் கண்களை பீதியோடு பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள்.

"இல்லவே இல்லம்மா. ஏம்மா நீ, இப்படி எல்லாம் பேசறே. நான் என்னைக்குமே உன்னை அப்படி நினைக்க மாட்டேன்"

"தப்பா நினைக்கமாட்டியா!? நீ இன்னைக்கு வரும்போது அந்தப் பொண்ண பாத்துட்டு இருதீல்ல . நீ பாதத்துல  எதுவும் தப்பே இல்ல. வயசுப் பசங்க அப்படிதான் இருப்பாங்க. ஆனா நான் எதுக்கு தேவை இல்லாம உம்மேல கோபப் பட்டேன்னே எனக்குத் தெரியல. என்னைக்கு இருந்தாலும் நீ இன்னொரு பொண்ண கல்யாணம் பண்ணிப்பேல்ல. அதை எதுக்கு நான் தப்பா நினைக்கணும். அவ வந்ததுக்கப்புறம்.... நான் உனக்கு வெறும் அம்மா மட்டும்தான!" அவள் மனதில் இருந்த ஆதங்கங்கள் அவள் வார்த்தைகளில் வெளிப்பட்டது. சொல்லும்போதே அவளது கண்கள் மேலும் குளமாகியது.

"இல்லம்மா. என்னைக்கு இருந்தாலும் நீதான் எனக்கு எல்லாமே. அம்மா அப்புறம்...." என்று சொல்லிவிட்டு அப்படியே வார்த்தைகளை நிறுத்திக்கொள்ள

"அப்புறம்.... அப்புறம்னா என்ன?!" கன்னத்தில் வழிந்த கண்ணீரோடு இருந்தவளுக்கு இப்போது லேசான வெட்கமும் புன்னகையும் உதட்டில் தோன்றி மறைந்தது.

"அப்புறம்னா... எல்லாமே நிதான்மா. எல்லாமே!! போதுமா?" அம்மாவுக்கு அவன் மனதில் உள்ளதை சூசகமாகச் சொல்லிக்கொண்டிருந்தான்.

"ஓஹோ.... அப்படியா!?  அப்படின்னா அத நான் எப்படி நம்புறது. எல்லா ஆம்பளைங்களும் மொதல்ல இப்படித்தான் பேசுவீங்க. நம்புற மாதிரி எதுவுமே... நடக்கலையே!" வார்த்தைகளை அப்படியே நிறுத்திக்கொள்ள

"எல்லா ஆம்பளைகளும்-னா. இதுக்கு முன்னாடி எத்தனை பேர் உன்கிட்ட வந்து இப்படிச் சொல்லியிருக்காங்க. இனிமே எவன் பக்கத்துல வர்றான்னு நானும் பாக்குறேன்" செல்வா சொல்லிக்கொண்டிருக்க, அவள் முகத்திலோ இப்போது சோகம் மறைந்து முழுவதுமாக சந்தோஷம் குடிகொண்டது. உலகத்தையே வென்று விட்டது போன்ற ஒரு உணர்வு அவளுக்கு. அவளும் மனதிற்குள் இதற்குத்தானே ஆசைப்பட்டாள். அவன் இதைச் சொல்ல வேண்டும் என்றுதானே ஆசைப்பட்டாள்.

"எல்லாம் சரிதான். எல்லாமே நான்தான்னு சொல்லுறே. அப்படீன்னா அதுக்கு ப்ரூஃப் ஏதாவது காட்டணுமில்ல?!" உமா மகனிடமிருந்து இன்னும் நிறைய எதிர்பார்த்துக் காத்துக்கொண்டிருந்தாள். இதை சொல்லிவிட்டு பட்டென்றே வெட்கப்பட்டு மீண்டும் அவனுக்கு முதுகைக் காட்டியபடி திரும்பிக்கொள்ள, அந்த மாலை மங்கும் வேளையில் அங்கே அந்த சூரிய ஓளிக் கற்றைகள் அம்மாவின் சிவப்புநிற ஜாக்கெட்டுக்கு மேல் தெரிந்துகொண்டிருந்த பளபளப்பான தோள்களில் பட்டு பளீரென எதிரொளித்துக்கொண்டிருந்தது.

அம்மாவுக்கு எப்படியாவது புரூஃப் காட்டிவிடவேண்டுமென்ற முடிவோடு செல்வாவும் தவியாய் தவிக்க, அவனும் வேறு வழி தெரியாமல் பட்டென்று அவன் மீண்டும் அம்மாவை பின்புறமாக கட்டி அணைத்தான். அதனை சற்றும் எதிர்பார்க்காத உமாவும் திடீர் உணர்ச்சி வெள்ளத்தில் தவிக்கத் தொடங்கினாள். செல்வாவின் கைகளை எடுத்து தனது வயிற்றில் நன்றாக அழுத்திக்கொண்டே, கண்களை மூடி அப்படியே கிறங்கிக் கொண்டிருந்தாள். அம்மாவின் பட்டு மேனியின் நெருக்கமும், அவளது வனப்பான புட்டங்களின் மென்மையும், அம்மாவின் கழுத்துப் பகுதியிலிருந்து வந்துகொண்டிருந்த பால் போன்ற வாசனையும் அவனை  காமம் என்னும் போதையியல் தள்ளிக்கொண்டிருக்க, அவனது ஆணுறுப்பு கொஞ்சம் கொஞ்சமாக விறைக்கத் தொடங்கி அம்மாவின் கனத்த குண்டிச் சதைகளுக்கு நடுவில் சேலைக்கு மேலேயே இடிக்கத்  தொடங்கியது. மகனின் ஆண்மையை தனது பிட்டங்களில் உணர்ந்துகொண்டிருந்த உமாவோ, அப்படியே அவன் மார்பில் நன்றாகச் சாய்ந்து இடுப்பை வளைத்து நெளித்து அவனது ஆணுறுப்பின் நீள அகலங்களை அவளது பின்புறத்தில் அளந்துகொண்டே இருந்தாள். அப்போது செல்வா அம்மாவின் காதோரம் குனிந்து,

"அம்மா, இப்ப ப்ரூஃப் தெரியுதம்மா. இந்த ப்ரூஃப் போதுமா" மென்மையாக அம்மாவின் காதுகளில் கிசுகிசுத்தான். உமாவும் வெட்கப்பட்டுக்கொண்டே,

"ஓஹோ... ம்ம்ம்ம். இதுதான் ப்ரூஃபா" அவள் வெட்கினாள்

"இதுக்கு முன்னால உனக்கு இப்படி யாரும் ப்ரூஃப் காட்டினதே இல்லையாம்மா? மீண்டும் அவள் காதுகளில் கிசுகிசுத்தான் 

"ம்ம்ஹும்... நான் எங்க கண்டேன். உங்கப்பா மட்டும்தான். அதுவும், இவ்வளவு பெரிய ப்ரூஃப் எல்லாம் அவருகிட்ட  கிடையாது. உனக்கு ரொம்ப பெரிய... ப்ரூ... வந்து, மனசுன்னு சொல்ல வந்தேன்" இதைச்சொல்ல அவளுக்கு வெட்கம் பிடுங்கித் தின்றது.

"ப்ரூஃப் எல்லாம் இருக்கட்டும். நீ இப்ப என்ன பண்ணிட்டு இருக்கே. ரொம்ப கேட்ட பையனா நீ" செல்வாவின் மார்பில் தலையை அழுத்தியபடியே கேட்டாள்.

"இல்லையே. அம்மாவ பையன் இப்படி பாசமா கட்டிப் பிடிக்க கூடாத என்ன?" அவனுக்கும் இப்போது அம்மாவின் பேச்சு சற்று தைரியத்தை தந்திருந்தது.

"இதுக்கு பேரு வெறும் பாசம் மட்டும்தானா?!" அவனை உமா மீண்டும் சீண்டினாள்

"அதுக்கும் மேல. வந்து... ஆசை. அம்மாமேல கொள்ள ஆசை" மனதில் உள்ளதை அப்படியே அம்மாவிடம் சொல்ல

"ஆசை மட்டும்தானா. வேற எதுவும் இல்லையா" இதுவல்லவோ பெண்களின் குணம் 

"வேற என்ன... வேற எதாவது இருக்கா என்ன" பொல்லாதவன் மீண்டும் அம்மாவிடமே தூண்டிலைப் போட்டான் 

"ப்ரூஃப் இருக்கே! பெருசா வேற இடிக்குதே!" சொல்லும்போதே அவளுக்கு முகம் குங்குமமாய் சிவந்து விட்டது.

"புரூஃப வச்சி என்ன பண்ண முடியும்மா. எனக்குத் தெரியலையே"

"உனக்கு ஒண்ணுமே தெரியாது. நம்பிட்டேன்!! போடா பிராடு. அதான் மத்தியானம் பாத்தேனே அவ பின்னாடியே அப்படிப் பாத்துட்டு இருந்தியே. உனக்கா எதுவும் தெரியாது. பிராடு... பிராடு..."

"ஓஹோ. அப்ப, நான் பாத்திட்டு இருந்தத நீயும் பாத்தியா. நல்லா இருந்ததா?"

"கொன்னுடுவேன் பாத்துக்கோ. அவள இனிமே பாத்தே கொன்னுடுவேன்" இப்போது அவள் குரலில் எந்தவித கிண்டலும் இருக்கவில்லை.

"அப்ப எனக்கு பசிக்குமில்ல... நா சாப்பிடக்கூடாதா?!" வைரல் வீடியோவில் அந்த சிறுவனின் வார்த்தைகளை இதற்க்கு இழுக்க

"ஏன்? தொரைக்கு வீட்டு சாப்பாடு பிடிக்காதோ. வீட்டில இருக்குறத சாப்பிட வேண்டியதுதான!" 

"வீட்டுல இருக்குறது எல்லாத்தையும் சாப்பிடலாமா-ம்மா?!" 

"இப்படி பேசிட்டே இருந்தீன்னா... பேசுற அந்த வாய அப்படியே கடிச்சி  வச்சிருவேன் பாத்துக்கோ! நான் மட்டும்தான் ஒனக்கு பொங்கிப் போடுவேன். அத மட்டும் சாப்பிட்டா போதும். வேற எங்கயாவது கண்ணு போச்சி அவ்வளவுதான். சொல்லிட்டேன்!"

"சொல்லிட்டே தான் இருக்கியே தவிர. நீ சாப்பாடு போடுற மாதிரியே தெரியலையேம்மா!" இதைச் சொல்லிக்கொண்டே அவனது கைகள் அம்மாவின் வயிற்றிலிருந்து கொஞ்சம் கொஞ்சமாக அவளது மார்பை நோக்கி மெதுவாக முன்னேற்றத் தொடங்கியது. உமாவும் அவன் கைகளின் ஸ்பரிசத்தால் அப்படியே உடலை வில்லாய் வளைத்து நெளித்து உணர்ச்சியில் அப்படியே துவண்டுகொண்டிருந்தாள். அவனது கை விரல்கள் அம்மாவின் மென்மையான மார்பகங்களில் அடிப்பகுதியை தொட்டுவிட, அதற்குமேல் தைரியம்  இல்லாதவனாய் செல்வா அப்படியே நிறுத்திக்கொண்டான்.

"இங்க பார்றா... உனக்கு வேணுண்ணா நீதான் சட்டிய 'தொறந்து' எடுத்து சப்பிடனும். நீ இன்னும் சின்னக் லொள்ளிப் பாப்பா பாரு. உனக்கு எல்லாத்தையும் வாயில வச்சி ஊட்டி விடுவார்களாக்கும்?" அம்மாவிடமிருந்து எதோ பெரிய காமெடியை சொல்லிவிட்டது போல இப்போது க்ளுக் என்ற சிரிப்பு.

"ஊட்டி வீட்டா நீங்க கொறஞ்சா போயிடுவீங்க. நான் உங்க புள்ள. எனக்கு ஊட்டிவிட்டாத்தான் என்ன தப்பு. நீங்க ஊட்டலேன்னா பரவால்ல. நான் உஷாவா ஆஷாவா அவகிட்டயே போய் சாப்பிட்டுக்கறேன்" அவன் அம்மாவை வேண்டுமென்றே வெறுப்பேற்ற இப்போது உமாவின் பின்புற உரசுதலின் வேகம் குறையத் தொடங்கியது. அவளுக்கு உண்மையில் இப்போது கோபம் வந்துவிட்டது என்பதை உணர்ந்தவன் தவறை உணர. அதற்குள் அம்மாவிடமிருந்து.

"நான் ஒரு பைத்தியக்காரி! அம்மாவா லட்சசனமா இல்லாம மகன்கிட்டயே ஆசைப்பட்டதுக்கு... எனக்கு இதுவும் வேணும் இன்னமும் வேணும்" வார்த்தைகள் வெடுக்கென்று வந்து விழுந்தது அவளிடமிருந்து.

"அம்மா... நான் சும்மா விளையாட்டுக்கு சொன்னேம்மா. குளிக்கிற நாயி எங்கையாவது கடிக்குமா-ம்மா?"  

"ஆமாமா. ஆனா இது வீட்டு நாயா இல்ல தெரு நாயேன்னு தெரியலையே" உமாவின் வார்த்தைகளில் இருந்த காமெடி அவள் குரலில் இருக்கவில்லை

"அம்மா.. இங்க பாரு. நான் உன்கிட்ட வெளையாட்டுக்குச் சொன்னதை இப்படி சீரியஸா எடுத்துக்கறியே... ப்ளீஸ், இங்க பாரும்மா" அம்மாவின் முகத்தை கைகளால் திருப்ப முயல அவள் மீண்டும் வெடுக்கென்று முகத்தை திருப்பிக் கொண்டாள்.

"உண்மையச் சொல்லு. அம்மாவைக் பாத்தா உனக்கு கேவலமா இருக்குதான. இப்படி மகன் கிட்டயே வழிஞ்சி வழிஞ்சி பேசுறா. அவன்கிட்டயே படுக்க.... "  சொல்லவந்த வார்த்தைகளை பாதியிலேயே நிறுத்திக்கொண்டாள். இப்போது செல்வா சற்று பின்புறமாக நகர்ந்து அம்மாவின் தோள்களைப் பிடித்து முன்னாள் திரும்பியபடி அவளது கண்களையே உற்றுப் பார்த்தான். அவனுக்குப் புரிந்தது. அதில் உண்மையில் தெரிந்தது கோபமில்லை. அவன்மேல் இருந்த அதீதப் பாசமும், தன் மகன் தனக்கு மட்டுமே என்ற நப்பாசையுமாத்தான் அதில் தெரிந்தது. அம்மாவின் பார்வையில் அதன் கனிவில் அப்படியே அவனும் உருகிப் போனான். இப்படி அந்த ஒரு நொடி அவர்கள் இருந்த சூழ்நிலையை சுத்தமாக மறந்து போயிருக்க, இப்போது செல்வா திடீரென்று இரு கைகளையும் அம்மாவின் கன்னத்தில் வைத்து அம்மாவை இழுத்து அவளது உதட்டோடு தனது உதடுகளை பொறுத்தி அழுத்தமாக ஒரு முத்தத்தை பதித்தான். முத்தத்தின் தொடர்ச்சியாக, அம்மா மகன் இருவரது உடல்களும் ஒருவர்மேல் ஒருவர் மோதித் தழுவியபடி இருக்க அவர்களின் முத்தத்தின் தீவிரம் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக அதிகரிக்கத் தொடங்கியது. இதுவரைக்கும் இருந்த தயக்கங்களையெல்லாம் அந்த ஒரே ஒரு நொடியில் தூர வீசிவிட்டு நீண்ட நாள் பிரிந்த காதலர்கள் போல் இருவரும் முத்தச் சண்டை இட்டுக்கொண்டிருந்தனர்.

இருவருக்குமே நிதானமான முத்தத்தின் மேல் பெரிய ஈடுபாடு இருந்தபோதிலும், இப்போது அவர்கள் உடல்களில் காமம்   கட்டுக்கடங்காமல் ஏறிக்கொண்டே இருந்தது. அதனால், கன்றுக்குட்டி முட்டி முட்டிப் பால் குடிப்பதுபோல் ஒருவர் உதட்டை ஒருவர் கவ்விச் சுவைத்துக்கொண்டும் சப்பிக்கொண்டும் இருந்தனர்.

சிறுவயதில் அவனுக்குத் தனது மார்பில் பாலமுதும் ஒரு சின்னக் கிண்ணத்தில் தேனமுதும் அவனுக்கு ஊட்டிவிட்ட அம்மா. இன்று புதிதாக தனது வளர்ந்த மகனுக்கு அவளது எச்சில் எனும் அமிர்தத்தையும் சேர்த்தே வாய் வழியாக நேரடியாக முத்தம் என்னும் போர்வையில் ஊட்டிக்கொண்டே.. தனது மகனுடன் ஒட்டி உறவாடி அவனது உடலெங்கும் அவள் உடலையும் இளைந்துகொண்டே இருக்க. அம்மா மகன் இருவருமே  சுற்றியிருக்கும் இடம் பொருள் என அனைத்தையும் மறந்து இதழ் முத்தத்தில் திளைத்துக் கொண்டிருந்தனர். 

செல்வாவும் முத்தக் கலையில் ஒரு தேர்ந்த கலைஞனைப் போல அம்மாவின் உதடுகள் இரண்டையும் மாறி மாறி கவ்விக் சுவைத்தவன் கொஞ்ச நேரத்திலேயே அம்மாவின் எச்சில் என்னும் காம வாஸ்துவில் மயங்கிக்கொண்டிருந்தான். அதோடு நிற்கவில்லை, அவனுக்கு உதட்டில் ஊறிக்கொண்டிருந்த அம்மாவின் எச்சில் சற்றுநேரத்திற்க்கெல்லாம் பற்றாமல் போக அவன் இன்னும் கொஞ்சம் எச்சிலைத் தேடி அம்மாவின் வாயில் அவனது நாக்கை குத்தீட்டி போல கூர்மையாக்கி அவளது உதடுகளுக்கு இடையே வேகமாக நுழைக்க. உமாவும் மகனின் ஆசையை உடனே புரிந்துகொண்டு லேசாக மிகவும் மெலிதாக வாயைத் திறந்து மகனின் நாக்கு அவள் வாய்க்குள் நுழைய அனுமதித்த்தாள். அம்மாவின் வாய்க்குள் நாக்கை நுழைந்தவன் அங்கே ஒரு இடம் பாக்கி இல்லாமல் பற்கள் முதற்கொண்டு வாய்க்குள் அத்தனை இடங்களையும் நாக்கால் ஆராய்ச்சி செய்யத் தொடங்கியிருந்தான். அங்கே ஊறிக்கொண்டிருந்த அம்மாவின் எச்சிலை கொஞ்சம் கொஞ்சமாகத் திரட்டி அவனது வாய்க்குள் 'சுர்ர் சுர்ர்' என்று இழுத்துக்கொண்டே அம்மாவை வாய் முத்தத்தால் திக்கு முக்காடச் செய்து கொண்டிருக்க. உமாவுக்கு மகனின் இந்த வாய் முத்தங்கள் மட்டுமே அவளை ஒரு வழியாக்கிக் கொண்டிருந்தது. முத்தமிட்டதென்னவோ வாயில் தான் என்றாலும் அதற்கான எதிர்வினைகள் அனைத்துமே அவளது பெண்மையில் நடந்துகொண்டிருந்தது. அவன் முத்தத்தின் நளினமும் வேகமும் உமாவின் பெண்மையிலிருந்து மடை திறந்த வெள்ளம் போல் காம நீரை வரவழைத்துக் கொண்டிருந்தது. அது அங்கிருந்து வடிந்து இப்போது சேலைக்குள்ளேயே உமா அணிந்திருந்த பேன்ட்டி வரையிலும் முழுவதுமாக நனைத்துவிட்டிருக்க, அதற்குள்ளாகவே அவள் உடல் ஓரிருமுறை துள்ளி அப்படியே அடங்கியது. முத்தத்திலேயே இவ்வளவு போதையா என்று வியந்தபடி மகனோடு முதச் சண்டையிட்டவள், இப்போது முதன்முதலாக அவனது முகம் பார்க்க ஆசைப்பட்டாள். அவனிடமிருந்து, அவனது அழுத்தமான முத்தத்திலிருந்து பச்சக் என்ற சத்தத்தோடு விலகி அவனிடமிருந்து தள்ளி நிற்க, இருவரும் முத்தச் சண்டைக்கு பின் மூச்சு வாங்கிக்கொண்டிருந்தனர். சற்று ஆசுவாசப் படுத்திக்கொண்டே உமா அவனைப் பார்த்து என்ன பேசுவது என்று தெரியாமல், அங்கே கண்களில் கண்ணீரோடு நின்றுகொண்டிருக்க.

"எம்மா அழறே. புடிக்கலையா?" அம்மாவை ஆசையாகப் பார்த்துக் கேட்டான்.

"புடிச்சிருக்கு செல்வா. ரொம்பப் புடிச்சிருக்கு" செல்வாவின் கண்களையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள்

"அப்புறம் எம்மா அழறே..." அவனும் புரியாமல் அம்மாவைப் பார்த்தான்.

"எனக்கு பயமா இருக்கு செல்வா. நீ இல்லமா.... எனக்கு நீ வேணுண்டா செல்வா. அம்மவுக்கு நீ இல்லம்மா இனிமே இருக்க முடியும்னு தோணல. அதான் பயம்மா இருக்கு செல்வா. நாம ரெண்டு பெரும் தப்புப் பண்றோமா? எனக்குத் தெரியல?!"

"அம்மாம்மா. தப்புத்தான் பண்றோம். ஆனா எனக்கு புடிச்சிருக்கு. இந்தத் தப்பு எனக்கு ரொம்பப் புடிச்சிருக்கும்மா. திரும்பாத திரும்ப பன்னனும்போல இருக்கும்மா" அவன் வார்த்தைகளில் அவ்வளவு தெளிவு இருந்தது.

"அம்மாவை உனக்கு அவ்வளவு புடிச்சிருக்காடா கண்ணா?!" அவன் என்ன நினைக்கிறான்ன என்று தெரிந்துகொள்ள ஆவலாய் இருந்தாள்    

"ரொம்பப் பிடிச்சிருக்கும்மா. நீ வந்து.... செம்ம அழகும்மா. செம்மையா இருக்கேம்மா நீ"  சொல்லிக்கொண்டே வார்த்தைகள் பயனளிக்காது என்பதை உணர்ந்தவன் இப்போது அம்மாவை தன்பக்கமாக இழுத்து மீண்டும் முத்தமிடத் தொடங்கினான்.  

அவர்களின் முத்தச் சத்தத்தை கலைப்பது போல கீழே இருந்து...

"உமா.... உமா...." என்ற சத்தமும் காலடித் தடங்களும் கேட்க அம்மாவும் மகனும் கொஞ்சம் கூட மனமே இல்லாமல் அணைப்பிலிருந்து விடுபட்டனர்.

இருவரும் மாடியிலிருந்து கீழே இறங்கி வர செல்விதான் அங்கே அவர்களை வரவேற்றாள்....

(தொடரும்)