Incest மார்கழியும், மார்பழகி அம்மாவும்!

[Vimala1976]

அவர்களைப் பார்த்துக்கொண்டிருந்த அந்தக் கண்களுக்குச் சொந்தக்காரி வேறு யாருமல்ல அவர்களது பெரியம்மா செல்விதான் அது.

செல்விக்கு இப்படி அங்கே அண்ணனும் தங்கையும் கட்டிப்பிடித்து செய்துகொண்டிருந்த காமத் தடவல்களும், வாயோடு வாய் வைத்து தந்துகொண்டிருந்த உதட்டு முத்தங்களும், ஈருடல் ஓருடலான அணைப்பும்  முதலில் அவளுக்கு கொஞ்சம் அதிர்ச்சியாக இருந்தாலும், வெகு சீக்கிரமே அந்த அதிர்ச்சி அவள் உடலில் குறுகுறுப்பாக மாறி அவள் பெண்மையையும் தீவிரமாகத் தாக்கத் தொடங்கியிருந்தது. அங்கே அவளது சின்னத் தங்கை இப்போது அழுத்தமான தீவிர தடவலுக்காக ஏங்கி காம நீரை வடித்துக்கொண்டிருக்க, செல்வி அங்கே அவர்களைப் பார்த்துக்கொண்டே அந்த படுக்கையறை வாசலில் செய்வதறியாது சிலையாக நின்றிருந்தாள். அப்போது 

அங்கே திடீரென்று வாசலில் நிழலாடுவதைப் போல் தெரிய, முதலில் சுதாரித்தவள் பூஜாதான். அவள் அண்ணன் பெரியம்மாவுக்கு முதுகு காட்டி நின்றுகொண்டிருக்க. பெரியம்மா தாங்கள் செய்துகொண்டிருக்கும் முத்தக் களியாட்டங்களை பார்த்துவிட்ட அதிர்ச்சியில் சட்டென்று அண்ணனிடமிருந்து விலகி நிற்க, தங்கையின் முகத்தில் கலவரத்தைக் கண்டவன் இப்போது செல்வாவும் வாசலை நோக்கி அதிர்ச்சியோடு திரும்பிப் பார்த்தான். அது ரொம்பவே தாமதம் என்பது அவனுக்கு உடனே புரியவில்லை. அப்போது பெரியம்மாவும் அவனது வேஷ்டியை முட்டி நீட்டிக் கொண்டிருக்கும் அபாரமான எழுச்சியை அப்படியே முழுவதுமாகப் பார்த்துவிட்டிருந்தாள்.

பெரியம்மாவின் கண்கள் போகும் இடத்தை பார்த்தவன், குனிந்து அங்கே பார்க்க அப்போதுதான் தனது வேஷ்டியை முட்டி, பெரிதாக கூடாரமிட்டிருந்த அவனது அபாரமான ஆணுறுப்பின் நிலைமையை உணர்ந்தான். அது ரொம்பவே தாமதம் என்பதும் அவனுக்கு சட்டென்று புரிந்தது. தங்கையை கட்டிப் பிடித்து ஆரத் தழுவியபடி உதொட்டோடு உதடு வைத்து கொடுத்த முதத்திற்க்காவது அன்பு ஆசை பாசம் என்று ஏதோவொரு காரணத்தை சொல்லி தப்பிக்க முயற்சிக்கலாம். ஆனால் அதீத உணர்ச்சியில் அவனது வேஷ்ட்டியை முட்டிக்கொண்டிருக்கும் அவனது அபார எழுச்சிக்கான காரணம்? அவன் என்னவென்று தனது பெரியம்மாவிடம் சொல்லுவான்.

அந்த ஒரு நொடியில் பலவித எண்ணங்கள் மனதில் ஓடிக்கொண்டிருக்க செல்வாவுக்கு உடனே இதயத்துடிப்பு அதிகரித்து அவனுக்கு முகமெல்லாம் வியர்க்கத் தொடங்கிவிட்டது. பேயறைந்தவன்போல நின்றுகொண்டிருந்தவன் தனது விறைத்துக்கொண்டிருந்த தடியை பெரியமாவிடம் அப்பட்டமாக காட்டிக்கொண்டிருக்கிறோமே என்ற பிரக்ஞ்சை கொஞ்சம்கூட இல்லாமல் அப்படியே சிலையாக நின்றுகொண்டிருந்தான். 

அவர்கள் மூவருக்குமே இப்போது ஒரே நிலைமைதான். அதிர்ச்சியும் மற்றும் என்ன பேசுவது ஏது பேசுவது என்று புரியாத நிலையில் அப்படியே உறைந்துபோய் நின்றிருக்க. அங்கே முதலில் பேசியவள் பூஜாதான்.

"சாரி, பெரியம்மா.... நான்தான். அண்ண(ன்) மேல எந்த தப்பும் இல்ல.... சாரி. அம்மாகிட்ட எதுவும் சொல்லிடாதிங்க.." அவள் மிகவும் பயந்துபோய் கண்கள் குளமாக வெளுத்த முகத்துடன் பெரியம்மாவிடம் சொல்லிக்கொண்டிருக்க.

"ஏய் பூஜா. இப்ப இதுக்குப் போய் சாரியெல்லாம் கேட்டுக்கிட்டு. அண்ணானும் தங்கச்சியும் ஆசையா கட்டிப்புடிச்சிட்டு இருந்தீங்க. அவ்வளவுதானா! இதுக்கு பொய் எதுக்கு பெரிய பெரிய வார்த்தையெல்லாம். பெரியம்மா எதுவும் நினைக்க மாட்டேன். யாருகிட்டயும் எதுவும் சொல்லவும் மாட்டேன். சரியா. மொதல்ல கண்ண தொடச்சிக்கோ" செல்வி பூஜாவுக்கு இப்படி ஆறுதல் சொல்லிக்கொண்டிருக்கும் போதே, அவள் மனதில் ஆயிரம் கணக்குகளை போட்டுக்கொண்டிருந்தாள். இப்போதுதான் சுய நினைவுக்கே வந்த செல்வா,

"சாரி பெரியம்மா..." என்று சொல்ல.

"டேய்... நீ திரும்பவும் ஆரம்பிக்காத. அதான் பெரியம்மா சொல்லிட்டேன் இல்ல. எதுவும் தப்பில்ல. பெரியம்மாவுக்கு எல்லாமே புரியும் சரியா. நீ ஒன்னும் தனியா விளக்கம் கொடுக்கத் தேவையில்லை" அவள் உதட்டில் லேசானதொரு புன்னகையுடன் அவனுக்கு ஆறுதல் சொல்லிக்கொண்டிருந்தாள். அவனுக்கும் செல்வியின் முகத்தில் தெரிந்த சிரிப்பு சற்று நிம்மதியாக இருந்தது.

"அங்க ஓ(ன்) அம்மா உன்ன அவசரமா தேடிட்டு இருந்தா. எதுக்குன்னு தெரியல. நீ மொதல்ல அவளைப் பொய் பாரு" அவள் சொல்லிக்கொண்டிருக்கும் போதே செல்வா வேகமாக வாசலை நோக்கி நடக்கத் தொடங்கியிருந்தான். அப்போது செல்வி சட்டென்று அவனை நோக்கித் திரும்பி,

"டேய் செல்வா... " என்று அழைக்க அவன் திரும்பிப் பார்த்தான்.

"வந்து... அப்படியேவா போகப்போறே!? பாத்ரூம் போயிட்டு கொஞ்சம் ஃபிரெஷ்ஷாயிட்டு போப்பா"  அவளது கண்கள் மீண்டும் அவனது ஆணுறுப்பை பார்த்தது. லேசாக அவனைப் பார்த்து வெட்கப்பட்டுச் சிரித்தாள். செல்வாவுக்கும் பெரியம்மா என்ன சொல்லவருகிறாள் என்று புரிய அவனும் வெட்கத்துடன் தலையசைத்தபடி அங்கிருந்து ஓடி மறைந்தான். இப்போது செல்வி பூஜாவை நோக்கித் திரும்ப அங்கே அவளது கண்களில் கண்ணீர் வழிந்துகொண்டிருந்தது.

"ஏய் பூஜா. எதுக்கு இப்ப அழுதிட்டு இருக்க. பெரியம்மாதான் சொல்றேன் இல்ல. மொதல்ல கண்ண தொடச்சிக்கோ" செல்வியின் கைகள் கன்னங்களில் வழிந்த மகளின் கண்ணீரைத் துடைத்து விட்டது. அதற்குள் பூஜா 

"பெரியம்மா. அண்ணன் மேல எந்த தப்பும் இல்ல. எல்லாம் நான்தான். சாரி பெரியம்மா" மீண்டும் அவள் பழைய பல்லவியையே பாடினாள்.

"எனக்குத் தெரியுண்டி பூஜா. மயானத்தில் இருந்து வரும்போது நீ அவங்ககிட்ட கோவப்படும்போதே எனக்குத் தெரியும். ஒரு பொம்பளைக்குத் தெரியாத இன்னொரு பொண்ணோட மனசு. பெரியம்மா ஒன்னும் தப்பா நினைக்கல. சரியா?" சொல்லிக்கொண்டே பூஜாவை தன மார்போடு இறுக்கமாக அணைத்துக்கொண்டாள்.

"உனக்கு அண்ணனை புடிச்சிருக்கா?" மார்பில் அழுந்திக்கொண்டிருந்த மகளிடம் நிதானமாகக் கேட்டுக்கொண்டிருந்தாள்.

"பெரியம்மா... வந்து..." பூஜா வார்த்தைகள் வரமால் தடுமாறினாள்

"இல்ல.. நீ உங்க அண்ணன விரும்புரியான்னு கேட்டேன். பெரியம்மா கேக்குறது உனக்குப் புரியுதா? நீ உங்க அண்ணன காதலிக்கிறியா?" செல்வியின் வார்த்தைகளில் இருந்த அழுத்தம் பூஜாவை ஒருநிமிடம் அப்படியே ஆடிப் போகச் செய்துவிட்டது. கொஞ்ச நேரம் யோசித்தவள்,

"ம்ம்ம்..." என்று மட்டும் தலையை அசைத்து ஆமோதித்தாள். அதற்க்குள் செல்வி 

"என்னடி ம்ம்ம். அமாவா, இல்லையா?"  

"ம்ம்ம். ஆமா பெரியம்மா" யோசிக்காமல் அவளிடமிருந்து சட்டென்று பதில் வந்தது. செல்வி புரிந்துகொண்டாள். அவள் முகத்திலும் சந்தோஷத்தின் ரேகைகள் ஓடியது. அவளுக்கும் இதில் ஒருவகையில் நன்மையே என்று மனதில் சந்தோஷக் கணக்குப் போட்டுக் கொண்டே.

"அப்படீன்னா சரி. இந்த விஷயத்தை பெரியம்மாகிட்ட விட்டுரு. எல்லாத்தையும் நான் பாத்துக்கறேன்" செல்வி சொல்லவும் பூஜா நிமிர்ந்து ஆச்சரியத்தோடு பெரியம்மாவைப் பார்த்தாள்.  அவளுக்கும் இப்போது புரியத்  தொடங்கியது தன்னை வைத்து பெரியம்மா ஏதோ பெரிய காமக் கணக்கு ஒன்றை போட்டுக் கொண்டிருக்கிறாள் என்று. செல்வியின் முகத்தில் தெரிந்த கட்டுப்படுத்தமுடியாத சந்தோஷத்தை பூஜாவும் பார்க்கத் தவறவில்லை.

"என்னடி குட்டி அப்படிப் பாக்குறே. பெரியம்மா சொல்றதுல உனக்கு நம்பிக்கை இல்லையா?" புன்னகை மாறாமல் கேட்க, அதற்க்கு பூஜா 

"அதெல்லாம் இல்ல பெரியம்மா. ஆனா... வந்து..." மென்று விழுங்கிக் கொண்டிருக்க.

"என்னடி ஆனா வந்து. வாயில கொழுக்கட்டையா வச்சிருக்கே. என்ன விஷயம்"

"எனக்குத் தெரியும் பெரியம்மா. நீங்களும் அத்தையும் காலைல என்ன பண்ணிட்டு இருந்தீங்கன்னு. நானும் பாத்திட்டு தான் இருந்தேன்"  அவள் செல்வியின் மனதில் என்ன உள்ளதென்பதை அப்படியே படித்ததுபோல் சொல்லிவிட அப்போது செல்வியின் முகத்திலோ ஈயாடவில்லை. காலையில் நடந்த கட்டிப்புடி நாடகத்தை உமா மட்டும்தான் பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள் என்று அவள் நினைத்துக்கொண்டிருக்க இப்போது பூஜாவின் வார்த்தைகளில் அப்படியே ஆடிப்போனாள். பின்பு எப்படியோ சுதாரித்துக்கொண்டு

"இப்ப என்ன, உங்க அண்ணன எங்க பங்கு போட்டுக்க மாட்டியா" சட்டென்று பூஜாவிடம் யோசிக்காமல் கேட்டுவிட

"அப்படில்ல பெரியம்மா. ஆனா... இப்படி ரெண்டுபேருன்னு நினைச்சாதான் கொஞ்சம் பயம்மா இருக்கு" சொல்லிவிட்டு சட்டென்று தலையைக் குனிந்துகொண்டாள். பூஜாவுக்கு இப்போது புரிந்தது பங்குபோடாமல் அண்ணனை அடைவது மிகவும் கடினம் என்று.

"சரி விடு. எங்கூட வேண்டாம். பார்வதி பாவம். ரொம்ப தவிச்சுப் பொய் கெடக்குறா. நானும் தெரியாம அவளுக்கு வாக்குக் கொடுத்திட்டேன். நீயும் கொஞ்சம் புரிஞ்சிக்கோடி தங்கம்" கண்களாலேயே பூஜாவைக் கெஞ்சிக் கொண்டிருந்தாள் செல்வி.

"பரவால்ல பெரியம்மா. நான் ஒன்னும் தப்பா நெனச்சிக்க மாட்டேன். நீங்க வேணுன்னான்லும் ... " சொல்லிவிட்டு அப்படியே வார்த்தைகளைத் துண்டித்துக்கொள்ள. செல்விக்கும் புரிந்தது.

"அடச் சீமச்  சிறுக்கி, ஏ(ன்) சீமந்தப் பருப்பி. பெரியமனுஷி இவ! பெரியம்மாவுக்கே வீட்டுக்கொடுக்குறியா?!"

"யாரு விட்டுக்கொடுத்தா. விட்டெல்லாம் கொடுக்கல. ஒரே ஒருவட்டிதான்... அவ்வளவுதான் பாத்துக்கோங்க"

"ஐயோ பார்ரா!! ஒரு மயிரும் நீ புடுங்க வேண்டாம். நீ ஒன்னும் விட்டே கொடுக்க வேண்டாம் போதுமா. ஒரே வாட்டியாம்ல, ஒரே வாட்டி. நீயே உங்கண்ணன வச்சிக்கோ போதுமா" அவள் வார்த்தைகளிலும் முகத்திலும் லேசானதொரு ஏமாற்றம் தெரிய, பூஜாவும் அதை புரிந்து கொண்டாள்.

"அப்பறம் என்ன பெரியம்மா. நீங்களும் அத்தையும் பெருசு பெருசா அதையும் இதையும் வளத்து வச்சிருக்கீங்க. எங்க அண்ணனை மயக்கிடீங்கன்னா. அப்புறம் நான் என்ன பண்ணுறது!"  அவள் பாவமாக முகத்தை வைத்துக்கொள்ள 

"அடியே சின்னச் சிறுக்கி... நீ ஆம்பளைங்கள பத்தி புரிஞ்சிக்கிட்டது அவ்வளவுதாண்டி. எவ கூட படுத்தாலும் ஒருத்திகிட்ட மட்டுந்தாண்டீ மனசக் கொடுப்பாங்க. இப்ப உனக்கு மட்டும் என்னடி கொறச்சல். நீயும் நெகு நெகுன்னு நல்லாத்தாண்டி வெளைஞ்சி நிக்குறே. இங்க பாரு மொலையெல்லாம் எப்படி வெளைஞ்சி பொய் கெடக்குதுன்னு" சொல்லிக்கொண்டே செல்வி தனது கைகளைக்கொண்டு தங்கை மகளின் முலைகள் இரண்டையும் கொத்தாகப் பற்றிப் பிசைய 

"சீ போங்க பெரியம்மா, உங்களுக்கு கொஞ்சம்கூட வெக்கமே இல்ல" பெரியம்மாவின் கைகளை தட்டிவிட்டுவிட்டு அழகாய் வெட்கப்பட்டாள். இவர்கள் இங்கே இப்படி மனதில் ஒரு பெரிய கனக்குப் பாடத்தையே போட்டுக்கொண்டிருக்க. அங்கே.... 

அம்மாவைத் தேடிக்கொண்டு சென்ற செல்வா


(ஒரு அரைமணி நேரத்தில் அடுத்து பதிப்பும் வந்துவிடும்....)