Incest மார்கழியும், மார்பழகி அம்மாவும்!

[Vimala1976]

(உங்களின் தொடர்ச்சியான ஆதரவுக்கும் மற்றும் கருத்துக்களுக்கும் எனது மனமார்ந்த நன்றிகள். இப்படியே தொடர்ந்து உங்கள் கருத்துக்களை பகிர்ந்துகொள்ளுங்கள். அதுமட்டுமே கதையை மேலும் மேலும் நகர்த்த உதவும்)


அங்கே தாத்தாவின் வீட்டில்.... அவரின் இறப்புக்கான கடைசி ஈமச் சடங்குகள் நிறைய இருக்க அத்தனையும்  நடந்துகொண்டிருந்தது. தாத்தாவுக்கு ஆண்வாரிசுகள் அவன் மாமா (பார்வதியின் கணவர்) மட்டுமே என்பதால், மற்ற ஈமச் சடங்குகள் அனைத்தையும் மாமா கோபாலும் மற்றும் பேரன் செல்வாவுமே முன்னின்று செய்ய வேண்டுமென்று அங்கிருந்த பாட்டியும் மற்ற பெரியவர்களும் முடிவு செய்தனர். அதன்படி செல்வா அவன் அணிந்திருந்த ஆடைகளை மாற்றிவிட்டு, அவனை புதிய ஒரு வெள்ளை வேஷ்டி மட்டும் அணிந்து கொண்டு வரச் சொல்ல, அவனும் வேறு வழியின்றி மற்ற ஆடைகளைத் துறந்துவிட்டு அவர்களின் சொல்படியே வெறும் வேஷ்டியும் தோளில் ஒரு தூண்டும் மட்டும் போட்டுக் கொண்டு அங்கே வந்தான்.

அங்கிருந்த ஐந்து ஜோடிக் கண்கள், அங்கே அவர்கள் இருந்த அந்த அசாதாரணமான சூழ்நிலையையும் முற்றிலுமாக மறந்துவிட்டு அப்படியே செல்வாவின் வலிமையான உடலையும், வேஷ்டியில் அப்பட்டமாகத் தெரிந்த அவனது தூண் போன்ற அவனது தொடைகள் மற்றும் கால்களையும்... மேல்ச்சட்டை அணியாத நிலையில் அப்படியே நிர்வாணமாக இருந்த அவனது பறந்து விரிந்த மார்பையும், அவனது ஒட்டிய வயிற்றையுமே இடைவிடாது திரும்பத் திரும்ப மேய்ந்துகொண்டிருந்தன. அந்த ஐந்து ஜோடிக் கண்களுக்கு சொந்தக்காரிகள்

அவனது அம்மா உமா, பெரியம்மா செல்வி, தங்கை பூஜா, அத்தை பார்வதி மற்றும் பாட்டி செண்பகம்.

வீட்டில் நடக்கவேண்டிய சடங்குகளெல்லாம் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக நடந்துமுடிய, மேலும் ஏற்கனவே சொந்தங்கள் பெரும்பாலோனோருக்கும் சொல்லிவிட்டபடியால் அன்று கிட்டத்தட்ட மணி மூன்றுக்கு முன்னதாகவே அவர்கள் மயாணம் செல்வதற்கு ஆயத்தமானார்கள்.

ஊர்வலம் புறப்பட ஆண்கள் அனைவரும் முன்னால் செல்ல, பேரன் செல்வா அவர்கள் அனைவருக்கும் பின்னால் சென்றுகொண்டிருந்தான். அவனுக்குப் பின்னால் மற்ற பெண்கள் அனைவரும் வரிசையாகச் சென்று கொண்டிருந்தனர். செல்வாவின் தோள்களில் பட்டி செண்பகம் சாய்ந்துகொண்டே ஊர்வலத்தோடு மெதுவாக நடந்து கொண்டிருந்தாள். அங்கே மயானம் செல்ல ஒரு இரண்டு கிலோ மீட்டர் தூரமாவது நடக்க வேண்டும். மிக மெதுவாக  ஊர்வலம் நகர்ந்துகொண்டிருக்க, அப்போது பார்வதி மெதுவாகக் குனிந்து அருகிலிருந்த செல்வியின் காதுகளில்,

"பாத்தீங்களா அண்ணி இந்தக் கெளவியை! இப்பதான் புருஷன் தவறியிருக்கார். இப்படி வெக்கமே இல்லாம  இப்படி பேரன கொஞ்சிக் கொளாவிக்கிட்டே போறத" அவள் இப்படிச் சொல்லவும் சட்டென செல்வி,

"உனக்கென்னடி எரியுது. எங்கம்மாவுக்கு மட்டும் இப்ப என்னடி கொறச்சல். இந்த ஆவணி வந்தா அவங்களுக்கு 57 வயசு தான் ஆகுது. இன்னும் எப்படி இருக்காங்க பாருடி எங்கம்மா. சும்மா கொத்தும் கொலையுமா கும்முன்னு! அவங்களுக்கில்லாத உரிமையா பேரன்கிட்ட?!" எதோ ஒரு அதியாசத்தை சொல்லியதுபோல பெருமையாக தனது ஓரகத்தியைப் பார்த்து சிரித்துக்கொண்டிருந்தாள்.

"அதுக்காக இப்படியா? அதுக்குன்னு ஒரு இடம் பொருள் ஏவல் வேண்டாம்! இப்படியா கொஞ்சம் கூட வெக்கமே இல்லாம ஒட்டி ஒரசிக்கிட்டு போறது" பார்வதி பொருமினாள்

"உனக்கென்னடி?!  நீ மட்டும் என்ன வீட்டுல சும்மாவா இருந்தே. எங்கப்பா இறந்தவுடனே, செல்வாவை கட்டிப் புடிக்கிறமாதிரி புடிச்சி என்னென்னவெல்லாம் பண்ணே! இப்ப ஒன்னும் தெரியாத பச்சப் புள்ள மாதிரி இப்படி நடிக்கிறே!" செல்வி அங்கலாய்த்தாள்

"ஏன், நீங்க மட்டும் அவனை எதுவுமே பண்ணலையா?!. மொதல்ல ஆரம்பிச்சதே நீங்கதான. கட்டிபுடிக்கிறீங்கன்னு சொல்லீட்டு அம்மாடி! உங்களோடத வச்சி என்னமா தேய் தேய்ன்னு தேய்க்கறீங்க. நானே கொஞ்சம் பயந்துட்டேன். அப்புறம் அவனை உங்ககிட்ட இருந்து புடுங்குறதுள்ள நான் பட்ட பாடு எனக்குதான் தெரியும். நானே கஷ்டப்பட்டு அவன ப்ராக்கெட் போடுறதுக்கு அத்தைகிட்ட பேசி அப்படி இப்படின்னு அடிபோட்டா, நீங்க என்னடான்னா? என்னையே முந்திறுவீங்க போலயே!" பார்வதி 

"எனக்கு அவன் மகன்டீ, எனக்கில்லாத உரிமை அவன்கிட்ட உனக்கு என்னடி வேண்டிக்கிடக்கு? அதெல்லாம் என்னக்கு அப்பறம்தான் நீயெல்லாம் சொல்லிட்டேன் பாத்துக்கோ" அப்படியே செல்லமாக ஓரகதியிடம் மகனுக்காக கோபப்பட்டாள் செல்வி 

"ஆமா ஆமா... மகனாம் மகன். அதான் பாத்தேனே மகனோட அதுல! அப்படியே உங்களோடத வச்சி அப்படி இப்படின்னு தேய்க்கிறீங்களே. எனக்கென்னமோ நமக்கு முன்னால உங்கம்மா முந்திக்குவாங்களோன்னு பயம்மா இருக்குது அண்ணீ"  பார்வதி உண்மையான அவளது பயத்தை வெளிக்காட்டினாள்

"அதுவும் நல்லதுக்குதாண்டீ. அப்படிமட்டும் நடந்ததுன்னா, அப்புறம் நானும் செல்வாவோட பயப்படாம அப்படி இப்படின்னு இருக்கலாமில்ல" சிறு குழந்தை போல குதூகலித்தாள் செல்வி 

"அண்ணி... நீங்க உண்மையா தான் சொல்லுறீங்களா? நானும் இவ்வளவுநேரம், நீங்க என்னமோ விளையாட்டுக்குத்தான் சொல்றீங்கன்னு நெனச்சுக்கிட்டு இருக்கேன். எனக்கென்னாமோ நீங்க சொல்லுரதப்பாத்தா இன்னைக்கே உங்க தங்கச்சி மகன்கிட்ட முந்தான விரிச்சாலும் விரிச்சிருவீங்க போல இருக்குதே! அப்புறம் எம்பாடு?" பார்வதி கவலைப்பட்டு சொல்லிக்கொண்டிருந்தாள் 

"தங்கச்சி மகன் என்னடி தங்கச்சி மகன்; அவன் எம்மகண்டி. உனக்கே தெரியுமில்ல சின்ன வயசில இருந்து அவன்கிட்ட எவ்வளவு உசுருக்கு உசுரா பாசமா இருக்கேன்னு. அவன் பொறந்தப்போ அவங்க அம்மாகிட்ட சொல்லி 'செல்வா'ன்னு பேரு வைக்கச் சென்னாதே நான்தான். அப்புறம் என்னடி கேள்வி. எனக்குதான் மொதல்ல..."

"அதுசரி, வந்து... அம்மான்னா மகன்கிட்ட படுக்கவா ஆசப்படுவாங்க. என்ன மாதிரி நல்ல வெளஞ்ச கட்டையா எவளையாவது கட்டி வச்சி, பக்கத்துல இருந்து பாத்து சந்தோஷமில்ல படனும். நீங்க என்னடான்னா அவனோட படுக்கணும்னு சொல்லுறீங்களே?!" சந்தடி சாக்கில் பார்வதி அவள் மனதில் உள்ளதை, அவள் ஆசைப்பட்டதை நாசூக்காக போட்டுடைத்தாள்.

"ஆமாடி பார்வதி. எனக்கும் மொதல்ல அப்படியெல்லாம் தோணவே இல்ல. ஆனா, இன்னைக்கு அவனை கட்டிப் புடிச்சேன்ல!. ஐயோ அம்மா, எப்படி இருக்கான் தெரியுமா!. அப்படியே கிண்ணுன்னு, தேக்கு மரமாட்டம் இருக்குதுடி அவனோட ஒடம்பு. அப்புறம் வந்து... அவனோடது பெருசா அப்படியே.... சீ போடி, எனக்கே வெக்கமா இருக்குது" அழகாக வெட்கப்பட்டாள்

"ஆமா அண்ணி, நானும் புடிச்சிப் பாத்தேனே. அம்மாடி எவ்வளவு நீளம். எம்பூட்டுப் பருமன். அப்படியே நெகு நெகுன்னு அரை மொளத்துக்கு இருக்கும்னு நெனைக்கிறேன். உங்க அண்ணனுக்கெல்லாம் என் சுண்டு விரலக் கூட தண்டாதுண்ணீ. அப்படிப் பாத்துட்டு அவனக் கட்டிப் பிடிச்சப்ப எனக்கே குறுகுறுன்னு என்னமோ ஒருமாதிரி ஆய்டிச்சி அண்ணி" சொல்லும்போதே தலையைக் குனிந்து கொண்டாள்

"நானும்தான் பாத்தேனே. சீ.... உனக்கு வெக்கமே இல்லடீ. அப்படி அத்தன பேரு மத்தில வச்சி அத அப்படி புடிச்சி அமுக்கியா பாப்பே.. ஐயோ ஐயோ வெக்கங்கெட்டவளே!"

"இல்லண்ணீ. வேணுன்னு புடிக்கல. திடீர்னு எதோ ஒன்னு பெருசா வயித்த இடிக்கிறமாதிரி இருந்திச்சி. அதுதான் என்னோமோ ஏதோன்னு பயந்து புடிச்சிப் பாத்தா... அப்புறம் தான் அது, அதுன்னு! தெரிஞ்சது. அப்புறம் என்னை என்ன பண்ணச் சொல்றீங்க. ஆனா சேலைக்கு மேல வச்சி குத்துனதே செம்மயா சொகம்மா இருந்துச்சி அண்ணி. இன்னும் அப்படியே இல்லம்மா பண்ணா எப்படி இருக்கும்" உண்மையில் அவள் கண்களை மூடி அப்படியே கற்பனையில் மிதந்தாள் 

"சீ... போடி. உனக்கு கொஞ்சம் கூட வெக்கமே இல்லடீ. இப்படியா பச்சயா அப்படியே சொல்லுவே. ரொம்ப மோசண்டீ நீ" செல்வி

"நீங்க மட்டும் என்ன? இன்னும் பச்சையா உங்க மகனோடத கையில புடிச்சி ஆட்டுவீங்க, நான் பேசக் கூடாதோ?" பார்வதி

"ஏண்டி, இப்படிக்கெடந்து அலையோ அலைன்னு அலையிறே. எங்கண்ணன் உன்ன ஒண்ணும் செய்யிறதில்லையா"

அடபோங்கண்ணி, நீங்கவேற. உங்கண்ணனுக்கு சுண்டுவிரல் நீளத்துக்கு இருக்கும். உள்ள போறதும் தெரியாது, வெளிய வர்றதும் தெரியாது. அத வச்சி கொஞ்ச நேரம் பண்ணாலும் பரவால்ல, ஆனா உள்ள போறதுக்குள்ள அவருக்கு பொசுக்குன்னு கொட்டிடும். அப்புறம் எங்கண்ணீ சந்தோஷமெல்லாம். ரொம்ப முடியலண்ணீ. எவ்வளவு நாலு ஏங்கியிருக்கேன் தெரியுமா" அவள் கண்களில் கண்ணீரே வந்துவிடும் போல் இருந்தது. சொல்லிவிட்டு அவள் செல்வியை பாவமாகப் பார்த்தாள்.

"எனக்கே பரவால்ல போலருக்கே. எங்க வீட்டுக்காரருக்கு சின்னதுதான். ஆனா எதோ கொஞ்சம் ரெண்டு நிமிஷத்துக்காவது பண்ணுவாரு. ஆனாலும் அதுவே எனக்கு சுத்தமா பத்தாதுடி. அதாவது பரவால்லடீ. முடிச்சதும் அப்படியே கவுந்தடிச்சி படுத்துக்குவாரு பாரு.... ஒரு பொம்பள என்ன நெனைக்கிறா, எது நெனைக்கிறா அதெல்லாம் எதுவுமே தெரியாது அவருக்கு" அவளும் அவள் பாட்டை பார்வதியிடம் புலம்பிக் கொண்டிருந்தாள்

"அதாண்ணீ நானும் சொல்றேன்...." இதை பார்வதி சொல்லி முடிக்கும் முன்பே 

"எதாண்ணீ...!? எம்மகன்கிட்ட நீயும் படுத்து ஓத்துக்குறேன்னு சொல்லுறியா?" சொல்லிவிட்டு நாக்கைக் கடித்துக் கொண்டாள்

"நீங்க ஒண்ணும் பயப்படாதீங்கண்ணி. அவன் பத்து பேரு வந்தாலும் சமாளிப்பான். என்னப்  பாத்தா உங்களுக்கு பாவமா தெரியலையா அண்ணி" மீண்டும் அவள் முகத்தை பாவமாக வைத்துக்கொள்ள

"அதெல்லாம் சரிதாண்டி. ஏற்கனவே உமா அவனையே சுத்தி சுத்தி வந்து, அவ மகன கண்கொத்திப் பாம்பா பத்திரமா பாத்துட்டு இருக்கா. இன்னைக்கு நீயும்தான் பாத்தேல்ல. அவகிட்ட இன்னைக்கு எப்படி மட்டுனோம்னு? ஏற்கனவே அவ மூஞ்சில எப்படி முழிக்கிறதுன்னு தெரியல. இதுல நீவேற. எப்படிடீ இதெல்லாம் முடியும்"  

"எனக்கு ஒரு யோசனை தோணுதுண்ணீ. சொன்னா கோச்சிக்க மாட்டீங்கன்னா சொல்லுறேன்"

"சொல்லுறதெல்லாம் சொல்லிட்டு....!! ரொம்ப பீடிகை போடாம சொல்ல வந்தத சொல்லித் தோல டீ"  

"வந்து, இன்னைக்கு ஒருநாள் கூட்டமா இருக்குன்னு சொல்லி அவன எங்க வீட்டுல தங்க வச்சிக்கிறேன். அப்புறம்..." பார்வதி சொல்ல வந்ததை பாதியிலேயே நிறுத்திய செல்வி 

"ஏன் இன்னைக்கு ஒருநாள் அவனை எங்க வீட்டுல தங்க வச்சி, நாங்க நல்லா பாத்துக்க! மாட்டோமா?"  இதை சொல்லும்போதே செல்வியின் முகத்தில் அவ்வளவு வெட்கம் 

"அதுக்கு சொல்லல அண்ணி. உங்க வீட்டுலேன்னா சொந்தக்காரங்க, அதுவும் முக்கியமா உமாவும் கூடவே இருப்பா. அதுவுமில்லாம பெரியம்மா உங்கக்கிட்டன்னா அவன் கொஞ்சம் கூச்சப் பட்டாலும் படுவான். நான்னா பாத்து பக்குவமா சொல்லிக் கொடுத்துருவேன். அதான்...." சொல்லவந்ததை மென்று விழுங்கி சொல்லிக்கொண்டிருந்தாள் 

"அதுவும் சரித்தாண்டி. நீ சொல்றதும் சரியாதான் தெரியுது. ஆனா எம்மகன உன்கிட்ட மொதல்ல விட்டுக்கொடுக்கணுமான்னு தான் யோசிக்குறேன்"  

"இன்னைக்கு ஒரே ஒரு நாள் தாண்ணீ. அவன்கிட்ட பக்குவமா பேசி உங்களையும் எப்படியாவது கோத்து விட்டுடறேன். நாளைக்கு மீதிய நீங்க பாத்துக்கோங்க. என்ன சொல்றீங்க?" இதை சொல்லும்போதே பார்வதியின் முகம் நூறு வாட்ஸ் பல்பு போல பிரகாசமாக எரிந்தது. இவர்கள் இங்கே அந்த ஊர்வலத்தில் இப்படி பேசிக்கொண்டும் பிளான் போட்டுக்கொண்டும் இருக்க அங்கே......

(தொடரும்)