Incest மார்கழியும், மார்பழகி அம்மாவும்!

[Vimala1976]

அதிகாலை ஒரு 3.30 சுமாருக்கு அவனது சொந்த ஊருக்கு மூவரும் வந்து இறங்கினார். அது திருநெல்வேலிக்கு அருகில் தாமிரபரணி ஆற்றங்கரையில் அமைந்திருக்கும் ஒரு அழகிய கிராமம். 

அவனின் பெரியம்மா செல்விதான் மூவரையும் வந்து வரவேற்றாள். அந்த அதிகாலை வேளையிலும் முகத்திற்கு பவுடர் பூசி மிகவும் பிரெஷாக முகமலர்ச்சியோடு இருந்தாள்.

"வாங்க வாங்க... இப்பதான் வர்றீங்களா? பிரயாணம் எல்லாம் நல்லபடியா இருந்துச்சா?" சொல்லிவிட்டு ஓரிரு நொடிகள் மட்டுமே உமாவையும் பூஜாவையும் கண்கொண்டு பார்த்தவள் மற்ற முழுநேரமும் செல்வாவையே இமைக்காமல் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். அவளின் கேள்விக்கு உமா

"ம்ம்ம். ஒண்ணும் பிரச்சனை இல்லக்கா. அப்புறம் அப்பா எப்படி இருக்கார்" உமாவுக்கு இப்போதுதான் அப்பாவின் ஞாபகமே வந்தது.

"ஒன்னும் முன்னேற்றம் இல்ல. அப்படியே தான் இருக்கார். அநேகமா நாளைக்கே முடிஞ்சாலும் முடிஞ்சிரும். சொல்லமுடியாது!" செல்வியே தொடர்ந்தாள் 

"அவர விடு. நீங்கல்லாம் எப்படி இருக்கீங்க. உன் வீட்டுக்காரர் வரலையா உமா?" கேள்விகளை அடுக்கினாள் செல்வி

"ம்ம். எல்லாரும் நல்லா இருக்கோம். அப்புறம் எங்க வீட்டுக்காரரைப் பத்தித்தான் உனக்கே நல்லா தெரியுமேக்கா. வேலை இருக்கு, நீங்கல்லாம் கிளம்புங்க அப்புறம் வர்றேன்னு சொல்லிட்டார்" உமா 

"உன் வீட்டுக்காரர் இன்னும் மாறவே இல்லையா?" கேட்கும்போதே செல்வியின் முகத்தில் அப்படியொரு இறுக்கம்.

"அவராவது மாறுறதாவது. நம்ம வீட்டைப் பத்தி பேச்சே எடுக்க முடியாது. ஏதாவது சொல்லிட்டோமாக்கும் அப்புறம் அப்படியே வானத்துக்கும் பூமிக்கும் தங்கு தங்குன்னு குதிக்க ஆரம்பிச்சிடுவார். அவரை விடுக்கா நீங்கல்லாம் நல்லா இருக்கீங்களா. கவி எப்படி இருக்கா?" செல்வியின் ஒரே மகள் கவிதா என்ற கவியைப் பற்றிக் கேட்டுக் கொண்டிருந்தாள் உமா

"சரி விடு. நீ வாங்கிட்டு வந்த வரம் அப்படி. நாய் வாலை நிமுத்தவா முடியும்; ம்ம்ம்.. கவிதா நல்லா இருக்கா. அவளும் நாளைக்குத்தான் புருஷனையும் குழந்தையையும் கூட்டிட்டு இங்க வர்றதா சொல்லியிருக்கா. கோயம்புத்தூர்ல இருந்து வர எப்படியும் நாளைக்கு சாயங்காலம் ஆயிடும். இதை சொல்லிக்கொண்டிருக்கும்போது அவளது பார்வை முழுவதும் செல்வாவின் மீதே இருந்தது. உமாவும் அதை கவனிக்கத் தவறவில்லை. அவனைப் பார்த்துக்கொண்டே இருந்த செல்வி

"ஏண்டி உமா, உம்புள்ள எப்படி வளந்துட்டான் பாரேன். அம்மாடி, பாக்குறதுக்கு அப்படியே ஹிந்திப் படத்துல வர்ற ஹீரோ கனக்காவே இருக்கான். என்னடா செல்வா பெரியம்மாவை அப்படிப் பாக்குறே, என்னை அடையாளம் தெரியலையா?"

"என்ன பெரியம்மா நீங்க, கிண்டல் பண்றீங்க. உங்களை மறப்பேனா! நீங்க நல்ல இருக்கீங்களா பெரியம்மா?" முன்பு கவிதா அக்காவின் கல்யாணத்தில்  பார்த்ததை விட ஒரு சுற்றுப் பெருத்திருந்தாள். வீங்க வேண்டிய இடங்களில் ஏகத்துக்கும் வீங்கியிருந்தது. முன்புறமிருந்து பார்த்தாலே பெரியம்மாவின் பெருத்த பின்புற வளைவுகள் அப்பட்டமாகத் தெரிந்து கொண்டிருந்தது. அவள் கட்டியிருந்த மெரூன் நிறச் சேலையில் களையாக இருந்தாள். செல்விவியின் அளவுக்கு இல்லாவிட்டாலும் அவளும் அழகாகவே இருப்பாள். அன்று ஊரிலிருந்து வரும் அவர்களை வரவேற்க எஸ்ட்றா மேக்கப் வேறு, சொல்லவா வேண்டும். செல்விக்கு தங்கை மகன் செல்வாவின் மேல் எப்போதுமே ஒரு பெரிய ஈர்ப்பு இருந்ததுண்டு. சின்ன வயதில் பெரியம்மா, பெரியம்மா என்று அவளையே சுற்றி வந்த செல்வா, இன்று இப்படி வளர்ந்து நிற்பதைக் கண்டு அவளுக்கு விவரிக்கமுடியாத ஆனந்தம். அவளுக்கும் ஆண்பிள்ளை இல்லாததால் செல்வாவின் மேல் இருந்த ஈர்ப்பும் பாசமமும் அவளுக்கு இன்னமும் குறையவே இல்லை. செல்வாவை தன் மகன் போலவே பாவித்தாள்.

"என்ன பெரியம்மா எங்களையெல்லாம் கண்ணனுக்கே தெரியலையா, உங்க அருமைப் புள்ள மட்டும் தான் கண்ணுக்கு தெரியிறானோ?!" பூஜாவின் கேள்வி செல்வியை கற்பனை உலகிலிருந்து நிஜ உலகத்திற்கு கொண்டு வந்தது.

"அப்படி இல்ல பூஜா, உன்ன எப்படிடீ தெரியாமத் போகும் நீயுந்தான் கண்ணுக்கு லச்சணமா அழகா வளந்து நிக்குறியே. ஏ(ன்) ராசாத்தி" செல்வியின் முகத்தில் அசடு வழிந்தது. அங்கே இதையெல்லாம் பார்த்துக் கொண்டிருந்த உமாவின் கண்களோ பொறாமைத் தீயில் 
வெந்துகொண்டிருந்தது. தனது கண்முன்னாலேயே மகனிடம் எப்படி வழிகிறாள் இந்த அக்கா. அதற்க்கு மறுகணமே அக்காவுக்காக மனமும் இளகியது அவளுக்கு. ஆண்பிள்ளைக்காக எவ்வளவு ஏங்கியிருப்பாள் அவள். சிறுவயது முதலே அவனையும் தன் மகனென்றல்லவா நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறாள். இவ்வாறு நினைத்துக்கொண்டிருந்த அவளது யோசனையைக் கலைப்பதுபோல,

""சரி சரி வந்தவர்களை வாசலிலேயே நிக்க வச்சி பேசிட்டே இருக்கேன். வாங்க அங்க, சித்தப்பா வீடு ஃபிரீயாத்தான் இருக்குது. நீங்க வருவீங்கன்னு நல்லா கூட்டி, அலசி விட்டுருக்கேன். நாம இன்னைக்கி அங்கேயே படுத்துக்கலாம். இங்க நம்ம வீட்டுல சொந்தக்காரங்க நெறைய பேரு வந்திருக்காங்க. படுக்க இடம் பத்தாது" சொல்லிவிட்டு செல்வி முன்னாள் நடக்க மூவரும் அவளை பின் தொடர்ந்தனர். எதேச்சையாக செல்வாவின் பார்வை பெருத்து வீங்கி, நடக்கும்போது தாளகதியோடு குலுங்கி குலுங்கி ஆடிக்கொண்டிருந்த பெரியம்மாவின் குண்டிகளை நோக்கிச் செல்ல, அவள் நடக்கும்போது தளுக்க், தழுக்கென்று ஆடிக்கொண்டிருக்கும் அழகை ரசித்துக்கொண்டே நடந்தான். அம்மா பார்த்துவிடுவாளோ, பயந்து அம்மாவை நோக்கித் திரும்ப உமா அவனைப் பார்த்து முரைத்துக் கொண்டிருந்தாள். இல்லை அவனுக்குத்தான் அம்மா முறைப்பதாக தெரிந்ததா, தெரியவில்லை?!.தலையை குனிந்து கொண்டு மீண்டும் நல்ல பிள்ளையாக நடக்கத் தொடங்கினான். உமாவின் மனத்திலோ எதோ ஒரு சஞ்சலம். மகனை அக்காவிடமிருந்து காப்பாற்ற வேண்டுமோ என நினைத்துக் கொண்டே நடந்தாள்.

அவர்கள் நால்வரும் சித்தப்பாவின் வீட்டைத் திறந்து உள்ளே சென்று லக்கேஜையெல்லாம் வைத்துவிட்டு, விடிவதற்கு இன்னும் நிறைய நேரம் இருப்பதால் படுத்து ஓய்வெடுக்கலாம் என்று ஆயத்தமாகிக் கொண்டிருக்க..

"சரிடி உமா நீயும் பூஜாவும் அந்த ரூம்ல கட்டில் இருக்கு, அங்க படுத்துக்கோங்க. நானும் செல்வாவும் இங்க இப்படி ஹால்லயே பாய போட்டு படுக்குறோம். கொஞ்ச நேரம் தூங்கலாம். காலைல ஒரு ஏழு மணிக்கா உங்கள எழுப்பறேன். நீங்களும் அவ்வளவு தூரம் கார்ல வந்தது உங்களுக்கும் ரொம்ப டையர்டா இருக்கும்" செல்வி சொல்லிக்கொண்டே இருக்க உமாவுக்கோ மிகவும் எரிச்சலாக இருந்தது. 'அய்யோயையோ! விட்டால் இன்றே அக்கா தன் மகனை கவிழ்த்து விடுவாள் போலிருக்கிறதே... விடக்கூடாது' மனது போட்டு கண்டதையும் கற்பனை பண்ணி அடித்துக்கொண்டது அவளுக்கு.  

"சரி பெரியம்மா, காலைல பாக்கலாம்" சொல்லிவிட்டு பூஜாவும் படுக்கையறையை நோக்கி நடையை கட்ட" உமாவுக்கும் வேறு வழியில்லை. அவளும் மகளை பின்தொடர்ந்தாள்.

உண்மையிலேயே பூஜா காரில் வரும்போது கொஞ்சம்கூட தூங்கவே இல்லை . அதனால் அவள் கட்டிலில் படுத்த சில நிமிடங்களில் நன்றாகத் தூங்கி விட்டிருந்தாள். உமாவுக்கோ இப்போது சுத்தமாக தூக்கம் போய் விட்டிருந்தது. புரண்டு புரண்டு படுத்தாள் அவளுக்கு உறக்கமே வரவில்லை. 'அக்காவும் செல்வாவும் என்ன செய்து கொண்டிருப்பார்கள்' என்று மனது கன்னா பின்னாவென்று அலைபாயத் தொடங்கியது. 'வேறு வழியில்லை, பேசாமல் எழுந்து சென்று பார்த்துவிட வேண்டியதுதான்' என்று முடிவு செய்த்தவள், கட்டிலைவிட்டு எழுந்து வெளியே வர, அங்கே செல்வியும், அவளது மகனும் ஏதோ நீண்டநாள் பிரிந்த நண்பர்கள் போல் சிரித்து சிரித்து பேசிக்கொண்டிருக்க, அவளுக்கு பக்கென்றிருந்தது.

"என்னக்கா நீங்க இன்னும் தூங்கலையா" உமா வேண்டுமென்றே அவர்கள் பேச்சிற்கு நடுவில் புகுந்தாள் 

"நீ என்னடி, என்ன எழுந்து வந்துட்ட. தூக்கம் வரலையா?" செல்வி குழப்பமாகத் தங்கையைப் பார்த்தாள்

"இல்லக்கா... வந்து, ரொம்ப தாகமா இருந்தது. தண்ணி குடிக்கலாம்னு வந்தேன். உங்களுக்கு தூக்கம் வரலைன்னா நா வேணுன்னா உங்க கூட பேசிட்டு இருக்கேன். அவன் பூஜாகூட உள்ள பொய் கட்டில்ல படுக்கட்டுமே" சொல்லிவிட்டு மகனை பார்க்க, அவனுக்கும் வேறு வழியில்லை. அம்மாதான், பெரியம்மாவின் பின்புறங்களை அவன் வெறித்து வெறித்துப் பார்த்ததை கையும் களவுமாகப் பிடித்துவிட்டாளே. எப்படி அவனை பெரியம்மாவோடு படுக்க விடுவாள்' என்று நினைத்துக்கொண்டவன் செல்வியின் பதிலுக்குக் கூட காத்திருக்காமல் விடுவிடுவென்று எழுந்து படுக்கை அறைக்குச் சென்று தங்கையோடு படுக்கையில் படுத்துக்க கொள்ள, அவனும் பயணக் களைப்பில் படுத்ததும் உறங்கியும் விட்டான்.

இங்கேயோ பேசிக்கொண்டிருக்கலாம் என்று வந்த உமா கொஞ்ச நேரத்திலேயே உறங்கிவிட, செல்விக்கு இப்போது கடுப்பாக இருந்தது. 'போடி ராட்சசி.. கொஞ்ச நேரம் அவனோட பேச விட மாட்டியா. எவ்வளவு நாளாச்சு எம்மகனோட பேசி' அவள் மனது கருவிக்கொண்டிருந்தது. கோபத்துடனே அவளும் ஒரு வழியாகத் தூங்கிப் போனாள். 

மறுநாள்.....

மறுநாள் காலை செல்வா சற்று தாமதமாகத்தான் படுக்கையைவிட்டு எழுந்தான். அருகில் படுத்திருந்த தங்கை பூஜாவையும் அங்கே காணவில்லை. வீடே மிகவும் அமைதியாக இருந்து. அங்கே யாருமே இருப்பதாகத் தோன்றவில்லை. செல்வா போனை எடுக்க அதில் மணி 7.30 என்று காட்டியது. 'இந்த அதிகாலை வேளையில் இவ்வளவு சீக்கிரமாக எழுந்து எல்லோரும் எங்கே போனார்கள்' என்று யோசித்துக்கொண்டே எழுந்து பாத்ரூமுக்குள் சென்று குளித்து முடித்துவிட்டு வெளியே வர, அங்கே செல்வி பெரியம்மாதான் அவனை வரவேற்றாள். பாத்ரூமிலிருந்து வெளியே வந்த அவன் வெறும் தூண்டு மட்டுமே கட்டிக்கொண்டிருந்தான். செல்வியோ அவன் அழகான கட்டுடலையும் , திரண்டிருந்த பலமான தொடைகள் மற்றும் கால்களையுமே ஆசையாக  மேலும் கீழுமாகப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். அவன் உடலையே மேய்ந்துகொண்டிருந்த கண்கள்

"என்ன பெரியம்மா, யாரையுமே காணோம். இவ்வளவு சீக்கிரம் எங்க போனாங்க" என்ற அவனது கேள்வி செல்வியை அவன் கண்களை நிமிர்ந்து பார்க்கச் செய்தது.

"அம்மாவும், பூஜாவும் தாத்தாவப் பாக்க நம்ம வீட்டுக்கு போயிருக்காங்க" நீயும் ட்ரெஸ்ஸ மாத்திட்டு சீக்கிரம் வா போகலாம். அவருக்கு வேற இப்பவோ அப்பவோன்னு இழுத்துட்டு இருக்குது" சொன்னவள் 

"என்ன புள்ள நீ... குளிச்சுட்டு வந்தா தலையை நல்லா துவட்ட மாட்டியா, பச்சப் புள்ளையாட்டம். தலை இன்னும் எப்படி ஈரமா இருக்கு பாரேன்!" சொல்லிக்கொண்டே செல்வாவின் அருகில் வந்தவள், எதை பற்றியும் யோசிக்காமல் சட்டென்று சேலை முந்தானையை பின்னால் இருந்து எடுத்தவள், அவன் பதிலுக்குக் கூட காத்திருக்காமல் மடமடவென்று அவனுக்கு தலையை துவட்டத் தொடங்கியிருந்தாள். 

இப்போது பெரியம்மா அவனுக்கு வெகு அருகில் நின்றிருக்க, முந்தானை மூடாதா அவளது பெருத்த மாம்பழ முலைகள் அவன் கண்களுக்கு அப்படியே விருந்தாகின. செல்வியை விட அவன் உயரம் அதிகம் என்பதால் அவள் எக்கி எக்கி அவனுக்கு துடைத்துவிடும் போதெல்லாம் செல்வியின் இளநீர் முலைகள் அவனது வயிற்றையும் மார்பையும் இடித்துக்கொண்டே இருந்தது. அவனும் பெரியம்மாவின் முலைகளும் அவள் தொடைகளும் அவன் உடம்போடு உரசுவதில் கூச்சப் பட்டவாறு

"பரவாயில்ல... வேண்டாம் பெரியம்மா நானே துவட்டிக்குறேன். உங்களுக்கு எதுக்கு சிரமம்" சொல்லிவிட்டு அவளிடமிருந்து விலக முயற்சிக்க,

"நீ சொன்னா கேக்கமாட்டே. இப்படி வா..." என்று அவனது கையை பிடித்து அழைத்துச் சென்றவள் அங்கிருந்த ஒரு சிறியதொரு மர நாற்காலியில் அவனை அமர வைத்துவிட்டு, அவனுக்கு முன்னாள் நின்றுகொண்டு அவனுக்கு தலைதுவட்ட இப்போது செல்வியின் மிருதுவான பஞ்சு முலைகள் அவ்வப்போது அவன் முகத்தில் மோதி உரசிக்கொண்டிருந்தது. அந்தக் காலை வேளையில், வெறும் டவல் மட்டுமே அணிந்திருந்தவனின் ஆண்மைத் தண்டு துடி துடிக்க, அப்போதுதான் குளித்திருந்ததால் பெரியம்மாவின் உடலில் இருந்த வாசனை மற்றும் அவளது அங்க லாவண்யங்களால் இப்போது முதுவாக எழுந்து விரைப்படையத் தொடங்க அது அவன் தொடைகளுக்கு நடுவே துண்டைப் பிளந்துகொண்டு வெளியே படர்ந்து நீட்டத் தொடங்கியது. அதை அறியாத செல்வாவும் பெரியம்மாவிடம்  தலையைக் கொடுத்தபடி அதிர்ச்சியில் பேசாமல் அமர்ந்திருந்தான்.

இப்போது முழுவதுமாக அவனது தலையை துவட்டிவிட்ட செல்வியும் அவனிடமிருந்து லேசாக விலகி அவனது முகத்தைப் பார்க்க, அவனது அழகான களையான முகத்தை கண் கொட்டாமல் பார்த்துக்கொண்டே

"எம்மாடி! என்ன அழகா இருக்கேடா. என் செல்லம்" என்று உண்மையான தாயன்போடு குனிந்து அவனது உதட்டினோரம் அவனது கன்னத்தில் முத்தமிட்டாள். இப்போது அவளது தொடைகள் அவனது கால்களுக்கு நடுவில் நுழைந்திருக்க அபரிமிதமான வெள்ளரிக்காய் போன்ற எதோ ஒரு பொருள் அவளது தொடையை இடிப்பதுபோல உணர்ந்தாள். அதிர்ச்சியாகி அப்படியே பின்னால் நகர்ந்து அவன் தொடைகளுக்கு நடுவில் பார்க்க... வானத்தை நோக்கி சீரிப் புறப்படத் தயாராகியிருக்கும் ராக்கெட் போல அவனது ஆணுறுப்பு நெடுநெடுவென்று வளர்ந்து அவனது தொப்புளுக்கும் மேலாக நீளமாக நீட்டிக்கொண்டிருந்தது. அவளுக்கோ என்ன செய்வது அல்லது சொல்வது என்று தெரியாமல் ஆவென்று வாய் பிளந்தபடி தங்கை மகனின் ஆணுறுப்பையே வாய்க்கொட்டாமல் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். செல்வா அப்போதுதான் தனது ஆண்மை துண்டை விட்டு வெளியே வந்ததையே பார்த்தவன் 

"ஐயோ... சாரி பெரியம்மா... தெரியாம... வந்து" வார்த்தைகள் வராமல் தடுமாறிக்கொண்டிருந்தான். செல்விவோ பேயறைந்ததுபோல, அவனது தண்டை விட்டு பார்வையை விலக்காமல் நின்றுகொண்டிருந்தாள். செல்வா வேகமாக துண்டை இழுத்து தனது ஆண்மையை மறைக்க முயற்சிக்க, அது நாற்காலிக்கும் அவனது தொடைகளுக்கும் நடுவில் மாட்டிக்கொண்டு வர மறுத்தது.

"பெரியம்மா...பெரியம்மா!" என்று இருமுறை சத்தமாக அழைக்க அப்போதுதான் உணர்வுக்கு வந்தவளாக சின்னப்பெண் போன்று. "சீ போடா" என்று சொல்லிவிட்டு அப்படியே முகத்தை கைகளால் மூடிக்கொண்டு அங்கிருந்து ஓடியே போய்விட்டாள். அவனுக்கு நடப்பது எல்லாமே அதிர்ச்சியாகவும் ஆசாரியமாகவும் இருந்தது. நேற்றிரவு அம்மாவின் தொடுதல் மற்றும் அவளின் 'டியூப் லைட்' என்ற கிண்டல்கள்... இன்று பெரியம்மாவின் இந்தச் செயல்கள். திடீரென்று ஒரேநாளில் நடக்கமுடியாத நம்பமுடியாத சம்பவங்களால் அவனும் சற்று ஆடித்தான் போயிருந்தான். அவர்களின் விகல்பமில்லாத பாசம் தனக்குத்தான் அப்படி தப்பாகத் தோன்றுகிறதா என்று அவனையே போட்டுக் குழப்பிக்கொண்டிருந்தான். மேலும் அவன் பெரியம்மாவின் முலை ஸ்பரிசம் தந்த அதிர்ச்சி கொஞ்சமும் விலகாமல், அங்கிருந்து எழுந்து சென்றவன் அவனது ட்ராவல் பேக்கில் இருந்த வேறு உடைக்கு சட்டென்று மாறினான். சிறிது நேரத்திலேயே அவனும் அந்த வீட்டை விட்டு வெளியேறி கலகலவென்று பேச்சு சத்தம் கேட்டுக்கொண்டிருந்த அவனது தாத்தாவின் வீட்டிற்குள் நுழைந்தான். அங்கே,

அவனது பாட்டி செண்பகம்... 

(தொடரும்)

PS : தொடர்ந்து உங்களது கதை பற்றிய உங்களது கருத்துக்களை பகிர்ந்து கொள்ளுங்கள். கதைக்கான வெகுமானம் அது மட்டுமே