12-01-2024, 09:54 AM
நான்- பெரிய வார்த்தைலாம் சொல்றீங்க.*
அத்தை- இல்ல. இருங்க அவரே வந்துடுவார் இப்போ.. பேசிக்கலாம்.. (சொல்லிகிட்டே சமையல்கட்டுக்குள்ள நொழஞ்சுட்டங்க)
நான்- அத்த, எனக்கு நேரமாகுது...விமலாகிட்ட வேற ஆபீஸ் வேலைனு சொல்லிட்டு வந்துட்டேன்... சீக்கிரம் போகணும்..சமையல் லாம் ஏதும் பெருசா பண்ணிடாதீங்க... சிரிச்சுகிட்டே கைல காபி டம்பளரோட வந்தாங்க...மாமனாருக்கு போன் பண்ணி சொல்லிட்டாங்க போல... ஒரு அரை மணி நேரம் இருக்கும்....மாமனார் பைக்கை நிறுத்திட்டு உள்ள வர்ற சத்தம் கேட்டுச்சு...எனக்கு கொஞ்சம் நெர்வஸா இருந்துச்சு.. வரதட்சணை னு சொல்லி வாங்குற டைப் இல்ல நான்... ஆனா இன்னிக்கு பணத்துக்காக உக்காந்துருக்கோமோ னு ஒரு நெனப்பு வாட்டி வதைச்சுது.. உள்ள வந்தவர்.. வழக்கமான விசாரிப்புலாம் செஞ்சுட்டு... பார்வையிலேயே அத்தய கூப்பிட்டாரு... ராதா..(மாமியார் பேரு) அந்த ப்ளூ பைய எடுத்துட்டு வா... உடனே அவங்க போயி எடுத்துட்டு வந்தா...கண்டிப்பா இதுல பணம்தான் இருக்கும்னு எனக்கு தெளிவா தெரிஞ்சு போச்சு...அயய்யோஒ நம்மள சிக்கல்ல விட்றாங்களேன்னு எனக்கு ஒரு பதைபதைப்பு...
நான்- மாமா... இதெல்லாம் வேணாம்.. நான் பார்த்துக்கறேன் விடுங்க. ஆனா அவரு ஒரு வார்த்தை பேசல... பைய வெச்சுட்டு உள்ள பாத்ரூம்கு போயிட்டாரு. எனக்கோ ஒரே குழப்பம்.... அத்தை வந்தாங்க.. எடுத்துக்குங்க மாப்ள... நான்- யோசிச்சுகிட்டே சொன்னேன்.. நீங்க ரொம்ப சொல்றதால இத எடுத்துக்கறேன்... ஆனா ரெண்டு கண்டிஷன்.. ஒன்னு- இப்போதைக்கு இது இங்கயே இருக்கட்டும்.. ஏன்னா வீட்டுக்கு எடுத்துப்போனா விமலாகிட்ட பதில் சொல்ல முடியாது...ரெண்டு, இது கடன்தான்.. திருப்பி கொடுத்துடுவேன்...சரியான எடுத்துக்கறேன்..
அத்தை-உங்க விருப்பம். உடனே கிளம்பிட்டேன் நான்...* அதுக்கப்புறம் ஒரு மூணு மாசம் கழிச்சு..மாமனார் வீட்டுக்கு போனேன்.. மனைவியோட.. வழக்கமான விசாரிப்புகள் எல்லாம் முடிஞ்சுது..*
மதியம் சாப்பிட்டுவிட்டு எல்லோரும் உட்காந்துருந்தோம். மனைவிதான் பேச்சை ஆரம்பித்தாள்.
என்னம்மா, மாமாவுக்கு (அவளது தாய்மாமா) நிலம் ஒன்னு ஏற்பாடு பண்றதா
சொல்லிருந்தீங்களே என்னாச்சு?
அத்தை-இல்லடி, இப்போதைக்கு கைல காசு இல்லை..அப்பா அங்க இங்க சொல்லி
பொரட்டிக்கிட்டு இருக்காரு..பார்ப்போம்.
(அப்போதான் எனக்கு ஓரச்சுது..ஒருவேளை அந்த காச தூக்கி நம்மகிட்ட
குடுத்துட்டாங்களோனு...)
மனைவி-இந்த வயசான காலத்துல ஏன் இப்டி கஷ்டப்படறாரு? உங்களுக்கும் அறிவு கொஞ்சம் கூட கெடையாது.. அறுவது வயசு ஆச்சு..கொஞ்சம் ரெஸ்ட் எடுக்கலாம்..
சும்மா பொழுதை போக்காம இப்டி ஏன் அலையனும்?
(அவள் கேட்க கேட்க எனக்குத்தான் ஊசி மாரி குத்தீட்டி இருந்துச்சு...சே என்ன
ஒரு காரியம் பண்ண பார்த்தோம்? அந்த பணம் அவங்ககிட்டயே இருக்கட்டும்... நாம
வாங்க வேணாம்னு முடிவு பண்ணேன்)
அத்தை-இந்தா, நீ ஏதும் பேசாத...நல்லது கெட்டது எங்களுக்கும் தெரியும்.
மனைவி-என்னமோ பண்ணி தொலைங்க.ம்ஹ்ம்..
அன்று சாயங்காலம் அவள் பக்கத்து கோவிலுக்கு நண்பி ஒருத்தியோடு போய்விட்டாள்.
இதுதான் சந்தர்ப்பம் என்று நினைத்து ஓடி போய் அத்தை காலில் விழுந்தேன்.
அத்தை- ஐயோ என்ன மாப்ள எட்ந்திரிங்க...
நான்-இல்லத்தை, நீங்க பண்ண காரியம் எனக்கு எப்படி சொல்றதுன்னே தெரில.. நீங்க
இவ்ளோ கஷ்டப்படறது எங்களுக்காகத்தானு நெனைக்கிறப்ப...
அத்தை-விடுங்க, என் பொண்ணு நல்லார்ந்த சரி...
நான்-உங்களுக்கு இருக்க பக்குவம் எண்ணம் அவளுக்கு இல்லையே...வெடுக்கு
வெடுக்குனு பேசுறா பாருங்க...
அத்தை- அது அவ குணம்.. மாத்த முடியாது மாப்ள.
நான்- அப்டி இல்ல..உங்க குணம் கொஞ்சமாவது இருக்கணுமே..
அத்தை-விடுங்க..இனி என்ன பண்ண முடியும்...
நான்-ஒருவேளை நீங்க பொண்ணா இருந்து அவ அம்மாவா இருக்க கூடாதா? உங்களையே
கல்யாணம் பண்ணிருப்பேன்...
அதுவரை சாந்தமா இருந்த ராதா முகம் அப்டியே மாறியது...அடடா என்ன இது வம்ப
போச்சு...நான் ஏதோ விளையாட்டு போக்க சொல்ல..இவங்க மூஞ்சி இப்டி மாறிடுச்சே னு
எனக்கு ஒரு பயம்.....
அடுத்த நாள் வரை எனக்கு ஒரே படபடப்பு..அவங்களும் செரியா முகம் குடுத்து
பேசல...என் பொண்டாட்டியோ ஊருக்கு கெளம்புற மும்முரத்துல இருந்தா...
பேசாம பொத்திகிட்டு கிளம்பிட்டேன்...
அத்தை- இல்ல. இருங்க அவரே வந்துடுவார் இப்போ.. பேசிக்கலாம்.. (சொல்லிகிட்டே சமையல்கட்டுக்குள்ள நொழஞ்சுட்டங்க)
நான்- அத்த, எனக்கு நேரமாகுது...விமலாகிட்ட வேற ஆபீஸ் வேலைனு சொல்லிட்டு வந்துட்டேன்... சீக்கிரம் போகணும்..சமையல் லாம் ஏதும் பெருசா பண்ணிடாதீங்க... சிரிச்சுகிட்டே கைல காபி டம்பளரோட வந்தாங்க...மாமனாருக்கு போன் பண்ணி சொல்லிட்டாங்க போல... ஒரு அரை மணி நேரம் இருக்கும்....மாமனார் பைக்கை நிறுத்திட்டு உள்ள வர்ற சத்தம் கேட்டுச்சு...எனக்கு கொஞ்சம் நெர்வஸா இருந்துச்சு.. வரதட்சணை னு சொல்லி வாங்குற டைப் இல்ல நான்... ஆனா இன்னிக்கு பணத்துக்காக உக்காந்துருக்கோமோ னு ஒரு நெனப்பு வாட்டி வதைச்சுது.. உள்ள வந்தவர்.. வழக்கமான விசாரிப்புலாம் செஞ்சுட்டு... பார்வையிலேயே அத்தய கூப்பிட்டாரு... ராதா..(மாமியார் பேரு) அந்த ப்ளூ பைய எடுத்துட்டு வா... உடனே அவங்க போயி எடுத்துட்டு வந்தா...கண்டிப்பா இதுல பணம்தான் இருக்கும்னு எனக்கு தெளிவா தெரிஞ்சு போச்சு...அயய்யோஒ நம்மள சிக்கல்ல விட்றாங்களேன்னு எனக்கு ஒரு பதைபதைப்பு...
நான்- மாமா... இதெல்லாம் வேணாம்.. நான் பார்த்துக்கறேன் விடுங்க. ஆனா அவரு ஒரு வார்த்தை பேசல... பைய வெச்சுட்டு உள்ள பாத்ரூம்கு போயிட்டாரு. எனக்கோ ஒரே குழப்பம்.... அத்தை வந்தாங்க.. எடுத்துக்குங்க மாப்ள... நான்- யோசிச்சுகிட்டே சொன்னேன்.. நீங்க ரொம்ப சொல்றதால இத எடுத்துக்கறேன்... ஆனா ரெண்டு கண்டிஷன்.. ஒன்னு- இப்போதைக்கு இது இங்கயே இருக்கட்டும்.. ஏன்னா வீட்டுக்கு எடுத்துப்போனா விமலாகிட்ட பதில் சொல்ல முடியாது...ரெண்டு, இது கடன்தான்.. திருப்பி கொடுத்துடுவேன்...சரியான எடுத்துக்கறேன்..
அத்தை-உங்க விருப்பம். உடனே கிளம்பிட்டேன் நான்...* அதுக்கப்புறம் ஒரு மூணு மாசம் கழிச்சு..மாமனார் வீட்டுக்கு போனேன்.. மனைவியோட.. வழக்கமான விசாரிப்புகள் எல்லாம் முடிஞ்சுது..*
மதியம் சாப்பிட்டுவிட்டு எல்லோரும் உட்காந்துருந்தோம். மனைவிதான் பேச்சை ஆரம்பித்தாள்.
என்னம்மா, மாமாவுக்கு (அவளது தாய்மாமா) நிலம் ஒன்னு ஏற்பாடு பண்றதா
சொல்லிருந்தீங்களே என்னாச்சு?
அத்தை-இல்லடி, இப்போதைக்கு கைல காசு இல்லை..அப்பா அங்க இங்க சொல்லி
பொரட்டிக்கிட்டு இருக்காரு..பார்ப்போம்.
(அப்போதான் எனக்கு ஓரச்சுது..ஒருவேளை அந்த காச தூக்கி நம்மகிட்ட
குடுத்துட்டாங்களோனு...)
மனைவி-இந்த வயசான காலத்துல ஏன் இப்டி கஷ்டப்படறாரு? உங்களுக்கும் அறிவு கொஞ்சம் கூட கெடையாது.. அறுவது வயசு ஆச்சு..கொஞ்சம் ரெஸ்ட் எடுக்கலாம்..
சும்மா பொழுதை போக்காம இப்டி ஏன் அலையனும்?
(அவள் கேட்க கேட்க எனக்குத்தான் ஊசி மாரி குத்தீட்டி இருந்துச்சு...சே என்ன
ஒரு காரியம் பண்ண பார்த்தோம்? அந்த பணம் அவங்ககிட்டயே இருக்கட்டும்... நாம
வாங்க வேணாம்னு முடிவு பண்ணேன்)
அத்தை-இந்தா, நீ ஏதும் பேசாத...நல்லது கெட்டது எங்களுக்கும் தெரியும்.
மனைவி-என்னமோ பண்ணி தொலைங்க.ம்ஹ்ம்..
அன்று சாயங்காலம் அவள் பக்கத்து கோவிலுக்கு நண்பி ஒருத்தியோடு போய்விட்டாள்.
இதுதான் சந்தர்ப்பம் என்று நினைத்து ஓடி போய் அத்தை காலில் விழுந்தேன்.
அத்தை- ஐயோ என்ன மாப்ள எட்ந்திரிங்க...
நான்-இல்லத்தை, நீங்க பண்ண காரியம் எனக்கு எப்படி சொல்றதுன்னே தெரில.. நீங்க
இவ்ளோ கஷ்டப்படறது எங்களுக்காகத்தானு நெனைக்கிறப்ப...
அத்தை-விடுங்க, என் பொண்ணு நல்லார்ந்த சரி...
நான்-உங்களுக்கு இருக்க பக்குவம் எண்ணம் அவளுக்கு இல்லையே...வெடுக்கு
வெடுக்குனு பேசுறா பாருங்க...
அத்தை- அது அவ குணம்.. மாத்த முடியாது மாப்ள.
நான்- அப்டி இல்ல..உங்க குணம் கொஞ்சமாவது இருக்கணுமே..
அத்தை-விடுங்க..இனி என்ன பண்ண முடியும்...
நான்-ஒருவேளை நீங்க பொண்ணா இருந்து அவ அம்மாவா இருக்க கூடாதா? உங்களையே
கல்யாணம் பண்ணிருப்பேன்...
அதுவரை சாந்தமா இருந்த ராதா முகம் அப்டியே மாறியது...அடடா என்ன இது வம்ப
போச்சு...நான் ஏதோ விளையாட்டு போக்க சொல்ல..இவங்க மூஞ்சி இப்டி மாறிடுச்சே னு
எனக்கு ஒரு பயம்.....
அடுத்த நாள் வரை எனக்கு ஒரே படபடப்பு..அவங்களும் செரியா முகம் குடுத்து
பேசல...என் பொண்டாட்டியோ ஊருக்கு கெளம்புற மும்முரத்துல இருந்தா...
பேசாம பொத்திகிட்டு கிளம்பிட்டேன்...