Incest இதுவரை இல்லாத உணர்வுகள்

[Kannmani]

சத்தம் கேட்டு ஓடி வந்த நித்யா கிச்சனில் பொருட்கள் சிதறி கிடப்பதை பார்த்தாள்.

“மம்மி என்ன ஆச்சு...?”

மேலே நைட் ஷர்ட்... கீழே முட்டி தெரியும் சிறிய ஷார்ட்ஸ்... அணிந்து கவர்ச்சியாக இருந்தவளை அம்மாவும் அக்காவும் திரும்பி பார்த்தனர்.

ஏற்கனவே மூத்த மகள் கேட்டதற்கு பதில் அளிக்க முடியாமல் இருப்பவள் நித்யாவின் கேள்விக்கு என்ன சொல்வது என்று யோசித்தாள்.

ஆனால் தீபிகா அந்த நிலையை சரி செய்ய நினைத்தாள்.

“ஒன்னும் இல்லடி... மம்மி திங்க்ஸ் எடுக்கும்போது நான் தெரியாம இடிச்சுட்டேன்... அதான் விழுந்துருச்சு...”

அவள் பவித்ராவை கோபத்துடன் பார்த்துக்கொண்டே கீழே கிடந்த பொருட்களை எடுத்து சமையல் மேடையில் வைத்தாள்.

“சரி என்னோட ஹெல்ப் எதுவும் வேணுமா...?”

அம்மாவிடம் நித்யாதான் கேட்டாள்

இந்த முறையும் பவித்ரா பதில் பேச முடியாமல் இருந்தாள்

“இல்ல வேணாம்... நீ டைம் வேஸ்ட் பண்ணாம ஷார்ட் பிலிம் வேலைய பாரு... அப்பறம் இந்த வருஷம் அவார்ட் மிஸ் ஆகிட போகுது... ஹா... ஹா... ஹா...”

தீபிகா கிண்டலாக சொல்லிவிட்டு வாய்விட்டு சிரித்தாள்.

“ஓவரா பேசாம மூடிட்டு இருடி...”

நித்யா முறைத்துக்கொண்டே அக்கா தீபிகாவை அடிப்பதற்கு பாய்ந்தாள்.

“ஏய்... உன்னோட மொக்க படத்துக்கு அவ்ளோதான் மரியாதை...”

நெஞ்சில் இருக்கும் கனத்த முலைகள் குலுங்க அருகில் வந்த தங்கையின் தோள்களை பற்றிக்கொண்டு தடுத்து நிறுத்தினாள்.

“ஹே... என்னைய விடுடி...”

தீபிகா நித்யாவை விட ஒல்லியாக இருந்தாலும் அவளது கைகள் வலிமையாக இருந்தது.

அக்காவின் பலமான பிடியில் இருந்து தங்கையால் நகரவே முடியவில்லை.

இதை பார்த்த பவித்ரா பொறுமை இழந்தாள்.

“ரெண்டு பேரும் கொஞ்சம் சும்மா இருங்க... நான் சமையல் செய்யணும்...”

அம்மாவின் குரல் கேட்டதும் மகள்கள் இருவரும் சண்டையை நிறுத்திவிட்டு விலகி கொண்டனர்.

“ஸாரி மம்மி... நான் ரூமுக்கு போறேன்...”

நித்யா கோபத்துடன் சொல்லிவிட்டு அங்கிருந்து சென்றுவிட்டாள்.

“இவ ஒருத்தி... தேவை இல்லாம குறுக்க வந்து டென்சன் பண்ணிட்டு போறா...”

தீபிகா அம்மாவை பார்த்தபடி சொன்னாள்.

பவித்ரா எதுவும் சொல்லாமல் அமைதியாக இருந்தாள்.

“மம்மி... நான் கேட்டதுக்கு இன்னும் நீ பதில் சொல்லல...”

“ப்ளீஸ் தீபிகா... அமைதியா இரு... என்னால பேச முடியல...”

பவித்ரா மீண்டும் கண் கலங்கினாள்.

தாயின் கண்ணீரை பார்த்ததும் தீபிகாவின் கோபம் மறைத்து போனது.

உடனே பவித்ராவின் அருகில் சென்று தன் உடலோடு சேர்த்து அணைத்துக்கொண்டாள்.

“அழாத மம்மி... நான் தண்ணி குடிக்கலாம்னுதான் கிச்சன் வந்தேன்... அந்த நேரத்துல நீ சுகன்யா ஆண்ட்டி கூட போன்ல பேசுறத கேட்டதும் ஷாக் ஆகி அப்படியே நின்னுட்டேன்... அதோட நானும் சும்மா இல்லாம உன்னைய கேள்வி கேட்டு டென்சன் பண்ணிட்டேன்... ஸாரி மம்மி...”

தாயின் முதுகில் தட்டி கொடுத்து சமாதானம் செய்து மன்னிப்பும் கேட்டாள்.

மகளின் ஆறுதலான பேச்சை கேட்டதும் பவித்ராவின் அழுகை நின்றது.

அவளிடம் இருந்து விலகி கண்களை துடைத்தாள்.

“ஸாரி தீபிகா... உன்கிட்ட சொல்லாம மறைச்சது என்னோட தப்புதான்...”

பவித்ரா தயக்கத்துடன் பேசினாள்.

தீபிகா பதற்றத்துடன் அம்மாவை பார்த்தாள்.

“அப்போ நிஜமாவே அர்ஜூன்... எனக்கு...” என்று இழுத்தாள்

“ஆமா... அவன் உனக்கு தம்பிதான்...”

பவித்ராவும் வெளிப்படையாக உண்மையை கூறினாள்.

தீபிகாவுக்கு எதிர்பார்த்த பதில் கிடைத்து விட்டது.

ஆனால் அவளது மனம் நிலையாக இல்லை.

ஏனென்றால்... அறிமுகம் இல்லாமல் வீட்டிற்குள் நுழைந்தவன்...

அதுவும் ஆணழகன் போல் இருப்பவன்...

தன்னுடைய சொந்த தம்பி என்று சொன்னால் எப்படி ஏற்றுகொள்ள முடியும்?

அதை தாயிடம்தான் வெளிப்படையாக கூறி விட முடியுமா?

இது எதுவுமே முடியாது என தீபிகாவுக்கு புரிந்தது.

“மம்மி... இத கேக்கும்போது என்னாலயே தாங்க முடியலயே... நீ எப்படி இத்தன வருஷமா மனசுக்குள்ள மறைச்சு வச்சுட்டு இருந்தே? அதுவும் டாடிக்கு கூட தெரியாம... ரொம்ப கஷ்டமா இருந்துருக்குமே...”

தீபிகா அம்மாவின் மனதில் இருப்பதை அறிந்து அன்பாக பேசினாள்.

“ஸாரிடி... அதுதான் நான் பண்ண தப்பு...”

“இல்ல மம்மி... இதுல உன்னோட தப்பு எதுவும் இல்ல... டாடி மட்டும் பணத்த பெரிய விஷயமா நினைக்காம இருந்துருந்தா... அர்ஜூன் நம்ம வீட்லயே வளர்ந்துருப்பான்... அத மிஸ் பண்ணிட்டோம்”

“ஏய்.. அவர எதுவும் குறை சொல்லாதடி... நாங்க ரெண்டு பேருமே குடும்பத்த விட்டு தனியா பிரிஞ்சு வந்து எவ்வளவு கஷ்டபட்டோம் தெரியுமா...?”

“மம்மி... என்ன இருந்தாலும் உன்னோட காதல் கணவன விட்டு கொடுக்காம பேசுறே பாத்தியா... நீ நிஜமாவே கிரேட் மம்மி...”

தீபிகா அம்மாவின் கன்னத்தை பிடித்து கொஞ்சினாள்.

பவித்ராவும் மகளின் கனிவான பேச்சால் லேசாக புன்னகைத்தாள்.

“தீபிகா... இதெல்லாம் எனக்கு பெரிய விஷயமா தெரியலடி... அர்ஜூன் நம்ம வீட்டுக்கு வந்துட்டான்... நான் அத மட்டும்தான் பெருமையா நினைக்கிறேன்... ஆனா அவன் இந்த வீட்டு பிள்ளைனு டாடிக்கும்... தங்கச்சிக்கும் நீதான் தெரியாம பாத்துக்கணும்...”

“ஏன்... அவங்களுக்கு தெரிஞ்சா என்ன ஆகும்?”

“டாடியும் நித்யாவும் உன்னைய மாதிரி ஈசியா எடுத்துக்க மாட்டாங்க”

“ஓஹோ... நான் மட்டும் ஜாலியா எடுத்துகிட்டேனா? என்னோட மனசுக்குள்ள எப்படியெல்லாம் வலிக்குது தெரியுமா?”

தீபிகா அழுவது போல் லேசாக சிணுங்கினாள்.

“ஸாரிடா தங்கம்... உன்னோட வலி எனக்கும் புரியுது... திடீர்னு அர்ஜூன தம்பியா ஏத்துக்கிறது கஷ்டம்தான்... ப்ளீஸ் அவங்களுக்கு தெரியாம பாத்துக்க..”

பவித்ரா மகளை நெஞ்சோடு சேர்த்து அணைத்து ஆறுதல் சொன்னாள்.

“செரி மம்மி... நான் அவங்ககிட்ட சொல்ல மாட்டேன்...” என்று உறுதி அளித்தாள்.

“அதே மாதிரி அர்ஜூனுக்கும் தெரிய வேணாம்... நான் ஒரு நல்ல நாள் பாத்து அவன் கிட்ட சொல்வேன்... அதுக்கு அப்பறம் எல்லாருக்கும் சொல்லலாம்... ஒகே?”

“ஹ்ம்ம்... நான் அர்ஜூன் கூட இன்னும் பேசவே இல்ல மம்மி... அப்பறம் எப்படி இத சொல்ல முடியும்...?”

“ஏன்டி... ஒரே வீட்ல இருந்துட்டு எவ்வளவு நாள் பேசாம இருக்க முடியும்?”

பவித்ரா சொன்னதை கேட்டு தீபிகா ஒரு நொடி திகைத்தாள்.

அர்ஜூனோடு பேசி பழகுவதற்கு வாய்ப்பு கிடைத்தால் இந்த உண்மையை உளறி விடுவோம் என்றும் பயந்தாள்.

“ஒகே மம்மி... நான் அவன்கிட்ட பேசுனாலும் நீதான் உண்மையான மம்மினு என் வாயால ப்ராமிஸா சொல்லவே மாட்டேன்...”

ஏதோ ஒரு நம்பிக்கையில் தீபிகா பவித்ராவின் கையில் சத்தியம் செய்தாள்.

இத்தனை வருடங்களாக தன் மனதில் பூட்டி வைத்த உண்மைகள் அனைத்தும் மகளுக்கு தெரிந்துவிட்டது.

அவளும் அதை சாதாரணமாக ஏற்றுகொண்டு விட்டாள் என்று பவித்ரா மகிழ்ச்சி அடைந்தாள்.

“ஹ்ம்ம்... சரிடி... ரொம்ப சந்தோஷம்... வா... நம்ம அர்ஜூனுக்காக சமையல் செய்யலாம்...”

“கொஞ்சம் வெயிட் பண்ணு மம்மி... எனக்கொரு டவுட்டு...”

தீபிகா கொஞ்சம் குழப்பத்துடன் யோசித்தாள்.

“இன்னும் என்னடி?”

“அர்ஜூன் உன்னைய மாதிரியே சிகப்பா அழகா இருக்கான்... அவன எப்படி சுகன்யா ஆண்ட்டி பையன்னு ஒத்துகிட்டாங்க... நம்ம டாடிக்கு டவுட் வரலையா...?”

“ஓ... அதுவா... சுகன்யா ஆண்ட்டி என்னோட மாமா பொண்ணுடி... அவளும் நானும் கொஞ்சம் ஒரே மாதிரி சிகப்பா இருப்போம்... அதான் யாருக்கும் எந்த சந்தேகமும் வரல...”

“ஹ்ம்ம்... சூப்பரா ப்ளான் பண்ணி எல்லாத்தையும் கரெக்டா செஞ்சுட்டே...”

“இதுல என்னோட ப்ளான் எதுவும் இல்ல தீபிகா... எல்லாமே விதியோட விளையாட்டுதான்...”

“ஹ்ம்ம்... அது ஒரு பக்கம் இருக்கட்டும்... ஆனா நீ அர்ஜூன சுகன்யா ஆண்ட்டிகிட்ட இருந்து பிரிச்சு அவங்க வாழ்க்கைல விளையாடிட்டியே... இப்போ அவங்க மனசு ரொம்ப கஷ்டப்படும்ல?”

“இதுவும் நானா ப்ளான் பண்ணலடி... அர்ஜூன் காலேஜ்ல இருந்து டிஸ்மிஸ் ஆனத நினைச்சு நாங்க ரெண்டு பேருமே கவலைல இருந்தோம்... சுகன்யாதான் வேற வழி தெரியாம நான் வொர்க் பண்ற காலேஜ்ல கேட்டு பாக்க சொன்னா... நான் கேட்டதும் ப்ரின்சிபால் மறுப்பு எதுவும் சொல்லாம உடனே ஒத்துகிட்டாரு... இதுவும் விதிதான்...”

“சரி சரி... எது எப்படி இருந்தாலும்... அவங்களுக்குனு இருந்த ஒரே பையனும் குடும்பத்த பிரிஞ்சு நம்ம கூட வந்துட்டான்... நிஜமாவே சுகன்யா ஆண்ட்டி ரொம்ப பாவம்தான்...”

தீபிகா பெண் என்பதால் ஒரு தாயின் மனநிலை அறிந்து பேசினாள்.

அவளது தூய்மையான உள்ளத்தை எண்ணி பவித்ரா பெருமை அடைந்தாள்.

“தீபிகா உனக்கு இன்னொரு விஷயம் தெரியாது... அதான் இப்படி பேசுறே..”

“என்ன விஷயம்?”

அவள் குழப்பத்துடன் பவித்ராவை பார்த்தாள்.

“அர்ஜூன் இங்க வந்துட்டான்னு சுகன்யா கவலையா இருக்கா... அது உண்மைதான்... ஆனா அவளுக்கு ஆறுதல் சொல்ல அங்க ஒருத்தி இருக்காடி...”

“யாரு மம்மி...?”

“அவளோட பொண்ணு... அபிராமி...”

பவித்ரா சொல்லிவிட்டு லேசாக புன்னகைத்தாள்.

“என்ன மம்மி சொல்றே... சுகன்யா ஆண்ட்டிக்கு ஒரு பொண்ணு இருக்கா?”

தீபிகா அதிர்ச்சியுடன் கேட்டாள்.

“ஆமா... உன்னோட தம்பி பிறந்ததுக்கு அப்பறம்தான் சுகன்யா வயித்துல கரு உண்டாச்சு... நம்ம அர்ஜூன் ரொம்ப அதிர்ஷ்டக்கார பையன்டி...”

“ஓ... அப்படியா...”

தீபிகா ஆச்சரியத்துடன் பவித்ராவை பார்த்தாள்.

“அதோட சுகன்யாவுக்கும் அவ புருஷன் பாண்டியனுக்கும் பொண்ணா அபிராமி பிறந்தாலும் நம்ம அர்ஜூன விட்டு கொடுக்காம அவங்களோட மூத்த மகனா நினைச்சுதான் வளர்த்தாங்க தெரியுமா?”

பவித்ரா மிகவும் பெருமையாக கூறினாள்.

“அந்த அபிராமிக்கு அர்ஜூன் நம்ம வீட்டு பையன்னு தெரியுமா?”

“இல்லடி.. அவளுக்கும் தெரியாது...”

“ஹ்ம்ம்.... அப்போ சுகன்யா அத்தையோட பொண்ணு அபிராமி... நம்ம அர்ஜூனுக்கு தங்கச்சி ஆகிட்டாளா... ஹா... ஹா... ஹா...”

தீபிகா பற்கள் தெரிவது போல அழகாக சிரித்தாள்.

“ச்சீ... வாய மூடு... அதனால என்ன?... எப்படியும் அர்ஜூனுக்காகவே ஒரு பொண்ணு ஏற்கனவே பிறந்துருப்பா... நீ தேவை இல்லாம பேசி டைம் வேஸ்ட் பண்ணாத... முதல்ல இத கட் பண்ணு...”

பவித்ரா சொல்லிக்கொண்டே காய்கறிகளை மகளின் கைகளை கொடுத்தாள்.

“ஹ்ம்ம்... அந்த பொண்ணு நானா கூட இருக்கலாம்...”

தீபிகாவின் மனதிற்குள் அப்படி ஒரு சிந்தனை திடீரென்று வந்து போனது.

“ச்சே... என்ன இப்படியெல்லாம் திங் பண்றோம்... அர்ஜூன் எனக்கு தம்பி... அத நாம மறந்துட கூடாது...”

தீபிகா மனதிற்கு ஆறுதல் சொல்லிக்கொண்டாள்.

“என்னடி யோசிக்கிறே?”

மகளின் முகத்தில் ஏற்பட்ட மாற்றத்தை அறிந்து பவித்ரா கேட்டாள்.

“ஆகா... மம்மிக்கு இது தெரிய கூடாது... அதனால வேற ஒரு கேள்வி கேட்டு குழப்பி விடுவோம்...” என்று நினைத்தாள்.

“ஒண்ணுமில்ல மம்மி... நான் ஒருத்தி மட்டும் போதும்னு டாடி முடிவு பண்ணாரு... பட் நித்யா எப்படி பிறந்தா? அதான் எனக்கு குழப்பமா இருக்கு...”

தீபிகா புத்திசாலித்தனமாக கேள்வி கேட்டாள்.

“ஓ... அத கேக்குறியா... உங்க டாடி துபாய்ல இருந்து வந்ததும் கொஞ்சம் வசதி வந்துருச்சு... உடனே சென்னை வந்து வீடு கட்டி செட்டில் ஆகிட்டோம்... அப்பறம் நானும் இங்க காலேஜ்ல வேலைக்கு சேர்ந்துட்டேன்... அந்த நேரத்துல உனக்கு துணை வேணும்னு அவராவே நினைச்சாரு... அப்படிதான் நித்யா பிறந்தா...”

“ஹ்ம்ம்... இதுக்கு பின்னாடியும் இப்படி ஒரு ஸ்டோரி இருக்கா... சரி அந்த நேரத்துல அர்ஜூன பத்தி டாடிகிட்ட சொல்லிருக்கலாமே...?”

நித்யாவின் தொல்லையில் இருந்து விடுபட்டு இருக்கலாம்னு என்று நினைத்து கேட்டாள்.

அது பவித்ராவுக்கும் புரிந்துவிட்டது.

“நீ எத நினைச்சு கேக்குறேனு புரியுது... ஆனா அர்ஜூன சுகன்யாகிட்ட இருந்து பிரிக்கிறதுக்கு எனக்கு விருப்பம் இல்ல... நீ அத முதல்ல புரிஞ்சுக்கோ...”

மகளை பார்த்து கொஞ்சம் கோபத்துடன் பேசினாள்.

“அய்யோ மம்மி... நான் சும்மா சொன்னேன்... நீ டென்சன் ஆகாத...”

பவித்ராவின் முதுகில் மசாஜ் செய்வது போல் தடவி கொடுத்தாள்.

“சரி ஒழுங்கா சொன்ன வேலைய பாரு...”

“ஒகே மம்மி...”

அம்மா சொன்னபடி சமையல் வேலையை ஆரம்பித்தாள்.

இப்படி தாயும் மகளும் கிச்சனில் மனம் விட்டு பேசிக்கொண்டு இருந்த நேரத்தில் மகன் அர்ஜூன் தந்தை மோகனின் அறையில் இருந்தான்.

“அர்ஜூன்... இந்த ரூம்ல பாத்ரூம் இருக்கு... நீ போயி குளிச்சிட்டு வா... நான் ஹால்ல இருக்கேன்...”

“ஒகே அங்கிள்”

அவன் சொன்னதும் மோகன் வெளியில் சென்றுவிட்டார்.

அர்ஜூன் பாத்ரூம் உள்ளே நுழைந்தான்.

பேண்ட் ஜிப்பை திறந்து... ஜட்டியை இறக்கிவிட்டு... உள்ளே இருந்த ஆண்மையை வெளியில் எடுத்தான்.

அதை கையில் பிடித்துகொண்டு டாய்லெட்டில் ஒன்னுக்கு போனான்.

அந்த நேரத்தில்... பாத்ரூம் சுவற்றில் இருந்த கம்பியில்... சில துணிகள் மாட்டி இருப்பதை கண்டான்.

அதில் கல்லூரிக்கு பவித்ரா அணிந்து சென்ற புடவை... ஜாக்கெட்... பாவடை... ப்ரா... ஜட்டி... என அனைத்தும் இருந்தது.

“இது பவித்ரா ஆண்ட்டியோட ட்ரெஸ்ஸா இருக்குமோ?”

அம்மாவின் ஆடைகளை சந்தேகத்துடன் பார்த்துக்கொண்டே சேலைக்குள் மறைந்திருந்த வெள்ளை நிற ப்ராவை தொட்டு பார்த்தான்.

பவித்ராவின் வியர்வை படிந்த ப்ரா கப்புகளை விரல்களால் தடவினான்.

அம்மா என்று தெரியாமல் பவித்ராவின் நெஞ்சு பழங்களின் சைஸை கையால் அளவு எடுத்தான்.

“இது ரொம்ப பெருசா இருக்கு... கண்டிப்பா இது பவித்ரா ஆண்ட்டி ப்ராதான்...”

தொட்டு தடவிய கையை எடுத்து மூக்கின் அருகில் கொண்டு சென்றான்.

“ஹ்ம்ம்... நல்ல வாசமா இருக்கு...”

அம்மாவின் வியர்வை முகர்ந்து பார்த்தும் அர்ஜூனின் ஆண்மை முறுக்கு கம்பி போல் நீண்டது.

“அச்சச்சோ... இது என்ன இப்படி துடிக்குது...”

ஒரு கையை எடுத்து ஆண்மையை அமுக்கி பிடித்தான்.

“இல்ல வேணாம்... இது புது இடம்... நாம உணர்ச்சிய கட்டுப்படுத்திட்டு ஒழுங்கா நல்லா பையனா இருக்கானும்... இல்லனா பவித்ரா ஆண்ட்டி நம்மல தப்பா நினைச்சுடுவாங்க...”

அம்மாவின் ப்ராவில் இருந்து கையை எடுத்துவிட்டு தவறான சிந்தனையை மாற்றினான்.

வேகமாக ஆடைகளை களைந்துவிட்டு ஷவரை திறந்தான்.

எந்த தவறான எண்ணமும் இல்லாமல் மழை போல் விழுந்த தண்ணீரில் உற்சாகத்துடன் குளித்தான்.

சில நிமிடங்களுக்கு பிறகு... குளித்து முடித்து... டிஷர்ட் ஷார்ட்ஸ் மாற்றிக்கொண்டு ஹாலுக்கு வந்தான்.

அப்போது பவித்ராவும் உணவை தயார் செய்து டைனிங் டேபிளில் வைத்தாள்.

“அர்ஜூன்... நீயும் ரெடி ஆகிட்டியா...?”

மகனை ஆச்சரியமாக பார்த்து புன்னகையுடன் கேட்டாள்.

“ஆமா ஆண்ட்டி...”

அவன் மீண்டும் ஆண்ட்டி என்று அழைத்ததும் பவித்ரா வருந்தினாள்.

அவளது அருகில் நின்ற தீபிகாவுக்கு மட்டும் அது புரிந்தது.

ஆனால் அர்ஜூன் ஒன்றும் தெரியாமல் உள்ளாடை இன்றி வெறும் நைட்டியுடன் இருக்கும் அம்மாவை பார்த்து ரசித்தான்.

உடனே அவனது ஆண்மை ஷார்ட்ஸ் உள்ளே தூக்கியது.

“ஆகா... நாமளும் ஜட்டி போடாம வந்துட்டோம்... இவன் வேற திரும்ப படுத்துறானே...”

அர்ஜூன் டி ஷர்ட்டை இழுத்து விறைத்த ஆண்மையை மறைத்தான்.

அப்போது தம்பியின் செயலை தீபிகா கவனித்து விட்டாள்.

“இவன் இடுப்புக்கு கீழ என்ன பண்றான்?”

அவன் செய்வதை ஓரக்கண்ணால் தீபிகா ரகசியமாக பார்த்தாள்.

அடுத்த நொடி... அதிர்ந்தே போனாள்...

“ஐயோ... மம்மிய தம்பி பாக்கும் போது அவனோட இடுப்புக்கு கீழ இருக்குற கம்பி தானா தூக்குதே... இது எங்க போயி முடியுமோ...?”

அர்ஜூனின் விழிகள் அம்மாவை மட்டும் பார்த்து கொண்டு இருந்ததால் அவள் நிற்பதை அவன் மறந்து விட்டான்.

தீபிகா ஒன்றும் புரியாமல் அதிர்ச்சியுடன் தலையில் கை வைத்தபடி அங்கேயே நின்றாள்.