Incest எனக்குப் பிறந்த என் லவ்வர்

[monor]

புறப்படும் போதே வானம் கரு கும் என்று இருட்டிக்கொண்டு வந்தது. ஜில் என்ற காற்று கொஞ்சம் வேகமாக எங்கள் மேனியைத் தழுவிச் செல்ல, எங்கோ பக்கத்தில் மழை பெய்து கொண்டிருப்பதை நான் உணர்ந்தேன்..

“அப்பா,… மழை வரும் போல இருக்கு. வண்டியை கொஞ்சம் வேகமா ஓட்டுங்க. மழை வர்றதுக்குள்ள வீட்டுக்கு போய்டலாம்.”

கடிகாரத்தைப் பார்த்தேன். மணி இரவு 8 ஆகி இருந்தது. லேசாக மழைத் தூரல் தூர ஆரம்பித்திருந்தது. பைக்கின் ஆக்ஸிலேட்டரை முறுக்கி பைக்கின் வேகத்தை அதிகப்படுத்தினேன்.

எதிர்ப்பட்ட வாகன்ங்களைக் கடந்து பைக் சாலையில் முகப்பு விளக்கின் வெளிச்சத்தோடு விரைந்து கொன்டிருந்தது.

மிதமாக பெய்த மழை கொஞ்சம் வலுவாகப் பெய்ய, சாரல் காற்றில் மழைத் தண்ணீர் என் முகத்திலும், எனக்குப் பின்னால் உட்கார்ந்திருந்த கோமதியின் முகத்திலும் அடித்தது. மழையில் பைக்கை சாதாரணமாக ஓட்ட முடியாமல் தடுமாறினேன்.

எதிர்பட்ட வாகன்ங்களின் முகப்பு விளக்கு ஒளியால் கண் கூசியது. கோமதி பைக் ஹேண்டிலை இறுகப் பிடித்திருந்தாள். இருவரின் உடைகளும் தொப்பலாக நனைந்து விட்டது.

மழை ‘சோ’ என கொட்ட ஆரம்பித்தது. வேகத்தை குறைத்து, பைக்கை பாதுகாப்பாக, கவனமாக  மழை நீரில் சறுக்கி விடாமல் ஓட்டினேன்.

திடீரென்று பைக் இஞ்சின் நின்று போக, மெதுவாக உயிரிழந்து சென்று கொண்டிருந்த பைக்கை ஓரமாக ஓட்டிச்சென்று, ரோட்டோரமாக  நிறுத்தி, ஸ்டார்ட் செய்து பார்த்தேன்.

ஸ்டார்ட் ஆகவில்லை. கோமதி இறங்கிக் கொள்ள இருவரும் கொட்டும் மழையில்  நின்றோம். காற்று வேறு வேகமாக வீச, என்ன செய்வதென்று தெரியாமல் கவலையில் நின்றோம்.

“என்னப்பா ஆச்சு. இன்னைக்குப் பாத்து மழை வேற இப்படி பிடிச்சுகிச்சு. இப்படி மழை வரும்ன்னு தெரிஞ்சிருந்தா நாளைக்கு வந்திருப்பேன்” என்று சொல்லி முந்தானையை விரித்து தலையில் முக்காடு போல போட்டுக்கொண்டு என் பக்கத்தில் நின்றிருந்தாள்.

ஏதாவது ஒதுங்க இடம் இருக்கிறதா என்று பார்த்தேன். எந்த கட்டிடமும் கண்ணுக்கு தெரியவில்லை. சுற்றிலும் காடாகவும், வயல் வெளியாகவும் கரு கும் என்று இருட்டாகவும் இருந்தது.  


நல்ல வேளையாக கொஞ்ச தூரத்தில் ஒரு பழைய பாழடைந்த கோவில் ஒன்று கண்ணுக்குத் தெரிந்தது.

“கோமதி,.. மழை இப்போதைக்கு விடற மாதிரி தெரியலே. பைக்கும் திடீர்ன்னு  நின்னு போய் ஸ்டார்ட் ஆகலே. பைக் ஏன் ஸ்டார்ட் ஆகலேன்னு ரிப்பேர் கடைக்கு கொண்டு போய் பாக்கலாம்ன்னா, இந்த ஊர்ல எங்கே ரிப்பேர் கடை இருக்குன்னும் தெரியலே. வண்டியை கொட்டுற மழையிலேயும் தள்ளிகிட்டும் போக முடியாது. இப்ப என்ன பண்ணலாம்? மழை நிக்கிற வரைக்கும் அதோ தெரியுதே,…அந்த கோவிலுக்குள்ளே போய் நிக்கலாமா?”

“ஆமாம்ப்பா,… வாங்க போகலாம். நீங்க பக்கத்துல இருக்கிறப்ப எனக்கு என்ன பயம்?” என்று கோமதி சொல்ல, சரியான தடம் இல்லாத பாதையில் நான்
முன்னே நடக்க கோமதி என் பின்னே பார்த்து பார்த்து அடி எடுத்து வைத்து நடந்து வந்தாள்.

ஒரு இடத்தில் அவள் கால் சேற்றில் சிக்கி வழுக்க, அவள் “ஆவ்,…” என்று அலறியபடி சறுக்கி விழப் போனாள். அவள் விழப் போவதை உணர்ந்த  நான் டக் என்று அவள் கையைப் பிடித்து, அவள் விழுந்து விடாதபடிக்கு இழுத்துப் பிடித்து தடுத்தேன்.

“அப்பா,… வழி எல்லாம் சேறா இருக்கு. செறுப்பு வேற கப் கப்புன்னு  சேத்துல பிடிக்குது. என்னால வேகமா நடக்க முடியல. கையை கொஞ்சம் கொடுங்க. நான் உங்க கையைப் பிடிச்சுகிட்டே கொஞ்சம் சேஃப்டியா உங்க கூட நடந்து வந்திட்றேன்.”

நான் கையை நீட்ட, கோமதி என் கையை இறுகப் பிடித்துக் கொண்டாள். ஜில் என்றிருந்தது. கோமதி என் கையைப் பிடித்ததும், எனக்குள் ஒளிந்திருந்த காம சாத்தான் விழித்துக்கொண்டு, எனது நரம்புகளில் வித்தியாசமான உணர்வுகளை கிளறி விட்டான்.

கோமதி என் கையைப் பிடித்துக்கொண்டு என்னுடன் ஒட்டி நடந்து வந்த போது, அவள் பக்க வாட்டு முலை அவ்வப் போது பட்டு அழுந்தி என் உணர்ச்சிகளைக் கிளறி விட்டது.


ஆனாலும், கோமதியை என் மகள் போலவே நினைத்து, அவ்ள் நம்பிக்கைக்கு பாத்திரமாக, அவளை பாதுகாப்பாக கூட்டிச் செல்ல நினைத்தேன்.
நாங்கள் மெல்ல மெல்ல நடந்து கோவிலை அடைந்து, கோவிலுக்குள்  நுழைந்தோம்.


அந்தக் கோவில்  ஆங்காங்கே இடி பாடுகளுடன் பழமையான கோவிலாக இருந்தது.

கோவிலின் உள்ளே  நுழைந்தபோது, கோமதியும் நானும் சொட்ட சொட்ட தொப்பலாக நனைந்திருந்தோம். கோமதியின் உடல் குளிரில் கிடு கிடு என நடுங்க ஆரம்பித்த்து. பற்கள் ஒன்றோடொன்று தன்னிச்சையாக மோதி, கட கடவென ஓசை எழுப்பியது

இருவரும் எச்சரிக்கையுடன் முன்னேறி உள்ளே சென்று பார்த்தோம்.

அது ஒரு பிள்ளையார் கோவில்.  அது, பாழடைந்த கோவிலாக இருந்தாலும், மழை வருவதற்க்கு முன்னால் வந்த யாரோ ஒரு பக்தர்  ஏற்றிய அகல் விளக்கு இன்னும் எரிந்து கொண்டிருந்தது.அந்த விளக்கின் வெளிச்சத்தைத் தவிர வேறு வெளிச்சம் ஏதும் அங்கே இல்லை.

தூரத்தில் சாலையில் வாகனங்கள் போய் வந்து கொண்டிருப்பதின் அடையாளமாக அதன் விளக்குகளின் ஒளி மட்டும் எங்கள் கண்களுக்குத் தெரிந்தது.

கோமதி கோவிலின் உள்ளே இருக்கும் மூல விக்ரகமாக இருக்கும்  வினாயகர் சிலையைப் பார்த்து கும்பிட்டு வணங்கி, அங்கே இருந்த தட்டிலிருந்து கொஞ்சம் விபூதியை எடுத்து தன் நெற்றியில் வைத்துக்கொண்டு, கண் மூடி சாமி கும்பிட்டுக்கொண்டிருந்தாள்.

நான் கோமதியை அந்த அகல் விளக்கின் வெளிச்சத்தில் பார்த்தேன்.

கோமதியின் தொப்பலாக நனைந்த புடவை அவள் உடலோடு ஒட்டி, அவள் ஈரமான ஜாக்கெட்டும், பாவாடையும் அவள் மேனியோடு  ஒட்டி இருந்தது.

 கோமதி அணிந்திருந்த வெள்ளை நிற ஜாக்கெட் துணி மெல்லியதாக இருந்ததால் அவள் உள்ளே போட்டிருந்த கருப்பு நிற பிரா அப்படியே தெரிந்தது. பாவாடை அவள் தொடைகளோடு ஒட்டி, அவள் தொடைகளின் திரட்ச்சியையும் வடிவத்தையும் என் கண்களுக்கு நன்றாக காட்டியது.

கோமதியின் பின் பக்கமிருந்த புடவை அவள் குண்டிகளோடு நன்றாக ஒட்டி, அவள் அணிந்திருந்த கருப்பு நிற பாவாடையை அவள் பின்னழகு வடிவத்தோடு  அப்படியே என் கண்களுக்கு காட்டியது.

கோமதியின் ஜாக்கெட் அவள் உடலோடு ஒட்டி இருந்ததில், அவள் முலைகள் சைடில் புடைத்து கொண்டு இருந்ததும் தெளிவாகத் தெரிந்தது.

இப்படி நான் மழையில் தொப்பலாக நனைந்திருந்த கோமதியைப் பார்த்து ரசித்துக்கொண்டிருக்க, கோமதி சாமி கும்பிட்டு முடித்து, கைகளை இறுகக் கட்டியபடி, குளிருக்கு அனத்தியபடி லேசான நடுக்கத்தோடு நின்றிருந்தாள்.

“அப்பா,… ஈரமான ட்ரெஸ்ல நிக்கிறதினால ரொம்ப குளிரா இருக்கு. துணி மாத்திக்கலாம்ன்னாலும் மாத்திக்க வழி இல்ல” என்று சொல்லி நடுங்கினாள்.

“ஆமாம் கோமதி. ஈர ட்ரெஸ்ல இருந்தா உடம்புக்கு ஆகாது, ஜன்னி கின்னி வந்துடும். அந்தப் பக்கம் இருக்கிற சுவத்துக்கு அந்தப் பக்கமா போய் நனைஞ்சிருக்கிற உன் புடவையை மட்டும் அவுத்து பிழிஞ்சு காயப் போடு.”

என் பேச்சை கேட்காமல் கோமதி அமைதியாகவே லேசாக நடுங்கிக்கொண்டு இருந்தாள். செல் போனை எடுத்துப் பார்த்து, அவள் அம்மாவுக்கு போன் செய்ய முயன்றாள். டவர் இல்லாததால் ரிங்க் போகவில்லை.

“அப்பா டவர் வேற இல்ல. பெய்யிற மழையைப் பாத்தா நைட் முழுக்க பெய்யும் போல இருக்கு. எனக்கென்னவோ பயமா இருக்கு.”

“ஓன்னும் பயப்படாத கோமதி. நான் பக்கத்துல இருக்கிறப்போ எதுக்கு உனக்கு பயம்.” என்று சொல்லி சுற்று முற்றும் பார்க்க, அங்கே ஒரு மூலையில் கசங்கிய நிலையில் தூக்கிப் போட்ட பழைய ஃபிளக்ஸ் பேனர் ஒன்று கண்களுக்குத் தெரிய அதை எடுக்கப் போனேன்.

“வேண்டாம்ப்பா,…அதை எடுக்காதீங்க. அதுக்குள்ள ஏதாவது பூச்சி இருக்கப் போகுது. நான் எப்படியோ சமளிச்சுக்கறேன். உங்க ட்ரெஸ் எல்லாமும் தான் நனைஞ்சி போய் இருக்கு.”

“என்னோடது நனைஞ்சா நனைஞ்சு போகட்டும். என்னால இந்த குளிரை தாங்க முடியும். உன்னாலதான் தாங்க முடியாது. ஜலதோஷம் ஏதாவது பிடிச்சுக்கப் போகுது!! நீ இங்கேயே இரும்மா. அது எப்படி இருக்குன்னு பாத்துட்டு வர்றேன்." என்று சொல்லி, அந்த பேனரை எடுத்தேன்.  

கோயில் திரு விழாவுக்கு போட்ட பேனர் போல கொஞ்சம் ஆங்காங்கே கிழிந்து போய் இருந்தது. அதை எடுத்து உதறி, அதால் என் உடலை மறைத்தபடி, என் ஜீன்ஸ், டீ ஷர்ட்டை அவிழ்த்து, அந்த பேனரையே என் உடலில் சுற்றிக்கொண்டு, ஜீன்ஸையும், டீ ஷர்ட்டையும் ஈரம் போக நன்றாக பிழிந்தேன்.

அந்த பகுதியே நிசப்பதமாக இருக்க, மழை ‘சோ’ என பெய்து கொண்டிருந்த ஓசையும், அவ்வப்போது இடி இடிக்கும் ஓசையும், மழை நீர் ஒன்று சேர்ந்து ஓடையாக ஓடிக்கொண்டிருந்த  நீரின் ஓசை மட்டும் கேட்டுக்கொண்டிருந்தது.


பிழிந்த ஜீன்ஸ் பேண்ட்டையும், டீ ஷர்ட்டையும்  நன்றாக உதறி, கைகளைக் கட்டிக்கொண்டு குளிரில் நடுங்கிக் கொண்டிருந்த கோமதியிடம் கொடுத்தேன்.

“உன் ட்ரெஸை அவுத்துட்டு பிழிஞ்சு அந்த சுவத்து மேல விரிச்சுப் காயப் போட்டுட்டு, இதை மாத்திகிட்டுவாம்மா. எவ்வளவு நேரம்தான் இப்படியே நிப்பே?”

கோமதியும்  நிலைமையை உணர்ந்து, பிகு பண்ணாமல், நான் கொடுத்த துணிகளை வாங்கிக்கொண்டு, ‘இந்தப் பக்கம் வந்துடாதீங்க’ என்று சொல்வது போல என்னைப் பார்த்தபடியே அங்கே இருந்த ஒரு சுவரின் மறைவுக்குப் பின்னால் போனாள்.

கொஞ்ச நேரத்தில், என் ஜீன்ஸ் பேண்ட்டைப் போட்டு, என் டீ ஷர்ட்டைப் போட்டு, அவள் அணிந்திருந்த ஈரத் துணிகளைக் கையில் பிடித்தபடி   மறைவிலிருந்து வெளியே வந்தாள்.

நான் அவள் கையிலிருந்த துணிகளை  கை  நீட்டி, “என் கிட்டே கொடும்மா. நான் பிழிஞ்சு காயப் போடுறேன். நீ அப்படிப் போய் உட்காரு” என்று சொல்ல, “வேணாம்ப்பா,… பொம்பிளை துணி, நானேபிழிஞ்சு காயப்போட்டுக்கறேன்.” - 187