17-08-2023, 06:23 PM
2
மதன்:
பஸ்ஸ திருப்பறப்ப எல்லாம் நான் சீட்ட விட்டு கீழ விழறமாதிரி இருந்துச்சு. நான் வேற வழியில்லாம (?) ஒரு கையால முன்னால் கம்பிய புடிச்சுகிட்டு வலது கைய அம்மா தோள் தாண்டி இருந்த ஜன்னல் கம்பிய புடிச்சுகிட்டேன். அம்மாக்கு நல்ல தூக்கம். லைட்டா கைய இந்தப் பக்கம் கொண்டு வந்தேன். அம்மாவோட முந்தானை விலகின முலைக்கு பக்கத்துல வெச்சுகிட்டேன். பஸ்ஸ திருப்பினப்ப என் விரல்கள் அந்த முலைல பட ஆரம்பிச்சுது. சும்மா கிண்ணுன்னு இருந்துச்சு. ஆனா நான் வேணும்னே பண்றேன்னு தெரியாம இருக்க கொஞ்சம் இடைவெளி விட்டு தான் இருந்தேன். சாதாரணமா இருக்கறப்ப படாது. பஸ் அந்தப்பக்கம் திரும்பினாலோ இந்தப்பக்கம் திரும்பினாலோ ஆட்டமேடிக்கா விரல்கள் படும். அப்படியே ஒரு பிடி பிடிக்க கை துடிச்சுது. அம்மாவ ரெடி பண்ணாம அத பண்றது தப்புன்னு மனச கட்டுப்படுத்திகிட்டேன். கொஞ்ச நேரத்துல ஆட்டமெடிக்கா என் விரல்கள் அதிகமா அந்த அழகு முலைய ஃபீல் பண்ண ஆரம்பிச்சுது. அதனால அம்மா திடீர்னு கண்ணு முழிச்சிகிட்டா. நான் கண்ண மூடி தூங்கற மாதிரி நடிச்சேன்.
நாங்க இறங்க வேண்டிய இடம் வந்துச்சு. அந்த ஐயர் வீட்டுக்குப் போனோம். அந்த ஐயர் எதோ சின்ன பூஜை மாதிரி அஸ்திக்கு செஞ்சு அதைக் கொண்டு போய் நதில விட்டுட்டு வரச் சொன்னார். “இந்த மண் ரோட்டுலயே ஒரு ஃபர்லாங் போனா நதிக்கு போயிடுவீங்க. நீங்க கொண்டு வந்த வெள்ளை துணிகளை கட்டிகிட்டு ஆத்துல முங்கிக் குளிக்கணும். குளிச்சுட்டு அஸ்தியை கரைச்சுட்டு ட்ரஸ் மாத்திட்டு வாங்க. அவ்வளவு தான்.”
ரெண்டு பேரும் அந்த மண் ரோட்டுல நடந்தோம். ஐயர் சொன்ன மாதிரியே நதி பக்கம் தான். அங்கே ஆள்களே இல்லை. நதில தண்ணி நிறைய இருந்துச்சு.
மாதவி:
பஸ்ஸுல வர்றப்ப மதனோட விரல்கள் என் மார்புல பட்டது எனக்கு ஒரு மாதிரியாயிடுச்சு. பாவம் அவனும் அந்த சீட்ல அட்ஜஸ்ட் பண்ண முடியாம ஒரு கையை என் தோள் மேல போட்டு கஷ்டப்பட்டு தான் உக்காந்திருந்தான். ஆனா என் மகனே ஆனாலும் இப்ப வளர்ந்துட்டவன். கட்டழகான காளை. அதனால நான் மெல்ல முன்னால நகர்ந்துகிட்டேன். அவன பாத்தேன். ரொம்ப அழகாயிருந்தான். அவனோட உடம்பு கிண்ணுன்னு இருந்துச்சு. அவனோட ஷர்ட்டுல இருந்து திமிறி பிதுங்கி இருந்த புஜங்கள பாத்தா எந்தப் பொண்ணும் மயங்கிடுவா. அவனுக்கு கேர்ஸ் ஃப்ரண்ட்ஸ் நிறைய பேரு இருப்பாங்களோ. நாங்க க்ளோஸா இது வரைக்கும் பேசிகிட்டதில்லை. என் புருஷன் இருந்த வரைக்கும் நோயாளியான அவருக்கு சேவை செய்யவே எனக்கு டைம் சரியா போச்சு. இவனும் ஹாஸ்டல்ல இருந்தான். எப்பவாவது லீவுல வந்தாலும் ஃப்ரண்ட்ஸோட போயிடுவான்.
நாங்க நதிக்கரைக்குப் போனவுடன மதன் சரசரன்னு ட்ரஸ்ஸ கழட்டி வேஷ்டிய கட்டிகிட்டான். அவன் உடம்ப அப்படி உத்து பாக்கறது சரியில்லைன்னாலும் என் கண்ணு ஆட்டமேடிக்கா போச்சு. வேஷ்டிய கட்டிட்டு அவன் யோசிச்சான்.
“என்னடா யோசிக்கறே?”
“இல்லை ஜட்டி ஈரமாச்சுன்னா என்ன பண்றது? நான் வேற கொண்டு வரலையே”
அப்ப தான் நானும் ப்ராவும், ஜட்டியும் எக்ஸ்ட்ரவா கொண்டு வரலைங்கறது ஞாபகம் வந்துச்சு. ஐயையோ?
ஆனா மதன் பெருசா யோசிக்கலை. வேஷ்டிக்குள்ளே கையை விட்டு ஜட்டிய கழட்டிட்டான்.
நான் என்ன பண்றதுன்னு புரியாம நின்னேன். “என்ன மம்மி யோசிக்கறே?”
“இல்லடா. நானும் இன்னர்ஸ் எதுவும் எடுத்துகிட்டு வரலை.”
அவன் என் சிட்டுவேஷன ரசிச்ச மாதிரி இருந்துச்சு.
அவன் கூலா சொன்னான். “அம்மா இன்னர்ஸ் போட்டுகிட்டு இங்கே முங்கினா அப்பறம் அதை போட்டுகிட்டு போக முடியாது. பேசாம என்னை மாதிரி கழட்டிட்டு அந்த வெள்ளை துணி கட்டிகிட்டு வா. இங்கே உன்னையும் என்னையும் தவிர யாரிருக்காங்க.”
நான் வெக்கப்பட்டேன். அவன் சொன்னான். “சீக்கிரம் அந்த மரங்களுக்குப் பின்னாடி போய் சீக்கிரம் அந்த மரங்களுக்குப் பின்னாடி ட்ரஸ்ஸ மாத்திகிட்டு வா மம்மி”
மதன்:
அவ போனா. எனக்கு சுன்னி லைட்டா விறைச்சுது. அந்த வெள்ளைத்துணி என் வேஷ்டிய விட கொஞ்சம் பெட்டரே ஒழிய ஈரமானா உள்ளே இருக்கறத எல்லாம் வெளிச்சம் போட்டுக் காட்டிடும். எனக்கு இப்படி ஒரு சான்ஸ் கிடைக்கும்னு எதிர்பாத்திருக்கல.
என் அப்பாவே எனக்கு ஹெல்ப் பண்ற மாதிரி இருந்துச்சு. பொண்டாட்டிக்கு பல வருஷமா அவர் சுகம் குடுத்திருக்கல. அது அவளுக்கு இனிமேயாவது கிடைக்கட்டும்னு நினச்சிருப்பார் போல. கவலப்படாதீங்கப்பா இங்க இருந்து திரும்பிப் போறப்ப அவ என்னோட லவ்வர். இனிமே எப்பவுமே தான்.
மதன்:
பஸ்ஸ திருப்பறப்ப எல்லாம் நான் சீட்ட விட்டு கீழ விழறமாதிரி இருந்துச்சு. நான் வேற வழியில்லாம (?) ஒரு கையால முன்னால் கம்பிய புடிச்சுகிட்டு வலது கைய அம்மா தோள் தாண்டி இருந்த ஜன்னல் கம்பிய புடிச்சுகிட்டேன். அம்மாக்கு நல்ல தூக்கம். லைட்டா கைய இந்தப் பக்கம் கொண்டு வந்தேன். அம்மாவோட முந்தானை விலகின முலைக்கு பக்கத்துல வெச்சுகிட்டேன். பஸ்ஸ திருப்பினப்ப என் விரல்கள் அந்த முலைல பட ஆரம்பிச்சுது. சும்மா கிண்ணுன்னு இருந்துச்சு. ஆனா நான் வேணும்னே பண்றேன்னு தெரியாம இருக்க கொஞ்சம் இடைவெளி விட்டு தான் இருந்தேன். சாதாரணமா இருக்கறப்ப படாது. பஸ் அந்தப்பக்கம் திரும்பினாலோ இந்தப்பக்கம் திரும்பினாலோ ஆட்டமேடிக்கா விரல்கள் படும். அப்படியே ஒரு பிடி பிடிக்க கை துடிச்சுது. அம்மாவ ரெடி பண்ணாம அத பண்றது தப்புன்னு மனச கட்டுப்படுத்திகிட்டேன். கொஞ்ச நேரத்துல ஆட்டமெடிக்கா என் விரல்கள் அதிகமா அந்த அழகு முலைய ஃபீல் பண்ண ஆரம்பிச்சுது. அதனால அம்மா திடீர்னு கண்ணு முழிச்சிகிட்டா. நான் கண்ண மூடி தூங்கற மாதிரி நடிச்சேன்.
நாங்க இறங்க வேண்டிய இடம் வந்துச்சு. அந்த ஐயர் வீட்டுக்குப் போனோம். அந்த ஐயர் எதோ சின்ன பூஜை மாதிரி அஸ்திக்கு செஞ்சு அதைக் கொண்டு போய் நதில விட்டுட்டு வரச் சொன்னார். “இந்த மண் ரோட்டுலயே ஒரு ஃபர்லாங் போனா நதிக்கு போயிடுவீங்க. நீங்க கொண்டு வந்த வெள்ளை துணிகளை கட்டிகிட்டு ஆத்துல முங்கிக் குளிக்கணும். குளிச்சுட்டு அஸ்தியை கரைச்சுட்டு ட்ரஸ் மாத்திட்டு வாங்க. அவ்வளவு தான்.”
ரெண்டு பேரும் அந்த மண் ரோட்டுல நடந்தோம். ஐயர் சொன்ன மாதிரியே நதி பக்கம் தான். அங்கே ஆள்களே இல்லை. நதில தண்ணி நிறைய இருந்துச்சு.
மாதவி:
பஸ்ஸுல வர்றப்ப மதனோட விரல்கள் என் மார்புல பட்டது எனக்கு ஒரு மாதிரியாயிடுச்சு. பாவம் அவனும் அந்த சீட்ல அட்ஜஸ்ட் பண்ண முடியாம ஒரு கையை என் தோள் மேல போட்டு கஷ்டப்பட்டு தான் உக்காந்திருந்தான். ஆனா என் மகனே ஆனாலும் இப்ப வளர்ந்துட்டவன். கட்டழகான காளை. அதனால நான் மெல்ல முன்னால நகர்ந்துகிட்டேன். அவன பாத்தேன். ரொம்ப அழகாயிருந்தான். அவனோட உடம்பு கிண்ணுன்னு இருந்துச்சு. அவனோட ஷர்ட்டுல இருந்து திமிறி பிதுங்கி இருந்த புஜங்கள பாத்தா எந்தப் பொண்ணும் மயங்கிடுவா. அவனுக்கு கேர்ஸ் ஃப்ரண்ட்ஸ் நிறைய பேரு இருப்பாங்களோ. நாங்க க்ளோஸா இது வரைக்கும் பேசிகிட்டதில்லை. என் புருஷன் இருந்த வரைக்கும் நோயாளியான அவருக்கு சேவை செய்யவே எனக்கு டைம் சரியா போச்சு. இவனும் ஹாஸ்டல்ல இருந்தான். எப்பவாவது லீவுல வந்தாலும் ஃப்ரண்ட்ஸோட போயிடுவான்.
நாங்க நதிக்கரைக்குப் போனவுடன மதன் சரசரன்னு ட்ரஸ்ஸ கழட்டி வேஷ்டிய கட்டிகிட்டான். அவன் உடம்ப அப்படி உத்து பாக்கறது சரியில்லைன்னாலும் என் கண்ணு ஆட்டமேடிக்கா போச்சு. வேஷ்டிய கட்டிட்டு அவன் யோசிச்சான்.
“என்னடா யோசிக்கறே?”
“இல்லை ஜட்டி ஈரமாச்சுன்னா என்ன பண்றது? நான் வேற கொண்டு வரலையே”
அப்ப தான் நானும் ப்ராவும், ஜட்டியும் எக்ஸ்ட்ரவா கொண்டு வரலைங்கறது ஞாபகம் வந்துச்சு. ஐயையோ?
ஆனா மதன் பெருசா யோசிக்கலை. வேஷ்டிக்குள்ளே கையை விட்டு ஜட்டிய கழட்டிட்டான்.
நான் என்ன பண்றதுன்னு புரியாம நின்னேன். “என்ன மம்மி யோசிக்கறே?”
“இல்லடா. நானும் இன்னர்ஸ் எதுவும் எடுத்துகிட்டு வரலை.”
அவன் என் சிட்டுவேஷன ரசிச்ச மாதிரி இருந்துச்சு.
அவன் கூலா சொன்னான். “அம்மா இன்னர்ஸ் போட்டுகிட்டு இங்கே முங்கினா அப்பறம் அதை போட்டுகிட்டு போக முடியாது. பேசாம என்னை மாதிரி கழட்டிட்டு அந்த வெள்ளை துணி கட்டிகிட்டு வா. இங்கே உன்னையும் என்னையும் தவிர யாரிருக்காங்க.”
நான் வெக்கப்பட்டேன். அவன் சொன்னான். “சீக்கிரம் அந்த மரங்களுக்குப் பின்னாடி போய் சீக்கிரம் அந்த மரங்களுக்குப் பின்னாடி ட்ரஸ்ஸ மாத்திகிட்டு வா மம்மி”
மதன்:
அவ போனா. எனக்கு சுன்னி லைட்டா விறைச்சுது. அந்த வெள்ளைத்துணி என் வேஷ்டிய விட கொஞ்சம் பெட்டரே ஒழிய ஈரமானா உள்ளே இருக்கறத எல்லாம் வெளிச்சம் போட்டுக் காட்டிடும். எனக்கு இப்படி ஒரு சான்ஸ் கிடைக்கும்னு எதிர்பாத்திருக்கல.
என் அப்பாவே எனக்கு ஹெல்ப் பண்ற மாதிரி இருந்துச்சு. பொண்டாட்டிக்கு பல வருஷமா அவர் சுகம் குடுத்திருக்கல. அது அவளுக்கு இனிமேயாவது கிடைக்கட்டும்னு நினச்சிருப்பார் போல. கவலப்படாதீங்கப்பா இங்க இருந்து திரும்பிப் போறப்ப அவ என்னோட லவ்வர். இனிமே எப்பவுமே தான்.
சித்தார்த்