Gay/Lesb - LGBT நான் வாங்கிய ஓல்களின் தொகுப்பு...

[Nairobi]

"வணக்கம். யார் இந்நேரத்தில்?”
“சார், நான் சேத்தாஸ்”
"இது கூப்பிட நேரமா?"
"மண்ணியுங்கள். ஆனால் என்னால் என்னை கட்டுப்படுத்த முடியவில்லை.

ஆதர்ஷ் என்னிடம் எல்லாவற்றையும் சொன்னான். நாளை அல்லது இப்போதே வாய்ப்பு கிடைக்குமா என்று யோசித்தேன். வேண்டுமானால் ஆதர்ஷையும் அழைத்து வருகிறேன். இரண்டு சுண்ணியில் ஓல் வாங்க உனக்குப் பிடித்திருந்தால்.”

அவர் சொல்லும் தொனியில் எனக்கு மிகவும் கோபம் வந்தது. எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, நான் பேராசிரியர், அவர் எனது மாணவர்களில் ஒருவர். அவர் எப்படி என்னிடம் அப்படி பேசுவார். இதெல்லாம் என் தவறு. நான் அவர்களுக்கு இவ்வளவு சுதந்திரம் கொடுத்திருக்கக் கூடாது. ஆம், நான் செக்ஸ் நேசிக்கிறேன், நான் ஒரு வேசி என்று அர்த்தமல்ல. நான் உடலுறவு கொள்ள வேண்டும் என்று நினைக்கும் போது மற்றவரின் விருப்பத்திற்காக அல்ல.

“என்ன பாத்து சொல்றே? உங்களைப் பற்றி நீங்கள் என்ன நினைக்கிறீர்கள்? நீங்கள் சொல்வதை நான் செய்வேன் என்று நினைக்கிறீர்கள். முதலில், எப்படிப் பேசுவது என்பதைக் கற்றுக்கொள்ளுங்கள். நாளை முதல் நீங்கள் இருவரும் என் கண்ணில் படாமல் இருங்கள். என் வீட்டுக்கு வர நினைக்கவே வேண்டாம். மேலும் இந்த நிகழ்வைப் பற்றி பேசுகையில் இனி என்னிடமிருந்து எந்த உதவியையும் எதிர்பார்க்க வேண்டாம்.

“மன்னிக்கவும் சார். நான் புண்படுத்த நினைக்கவில்லை...." அழைப்பைத் துண்டித்துவிட்டு போனை அணைத்தேன். எனக்கு மிகவும் கோபமாக இருந்தது.

மறுநாள் காலை! அது வியாழக்கிழமை என்று நினைக்கிறேன். மற்றும் அவர்களின் நிகழ்வு சனிக்கிழமை. நான் இன்னும் கோபத்தில் இருந்தேன். போனை ஆன் செய்தேன். சேத்தாஸ் அனுப்பிய செய்திகளைப் பார்த்து அதிர்ச்சியடைந்தேன். மன்னிக்கவும் என்று 100 செய்திகள் வந்தன. நான் அவரைக் கத்தியபோது அவர் வருத்தப்பட்டார்.

என் கோபம் தணிந்தது. அவர்களின் நிகழ்வில் அவர்களுக்கு உதவ முடிவு செய்தேன். ஆனால் நான் அவர்களை ஒருவித தண்டனையாக என் வீட்டிற்கு அழைத்து வரவில்லை. உன்னி சமையலறையிலும் அர்ஜுன் முற்றத்திலும் மும்முரமாக இருந்தார்கள்.

கல்லூரிக்கு கிளம்பினேன். கல்லூரியில், சாதாரண மாணவர்-ஆசிரியர் உரையாடல் போல இருவரும் மிகவும் அமைதியாக சம்பந்தப்பட்ட விஷயங்களை மட்டுமே பேசிக்கொண்டிருந்தனர். பிறகு வேலையை முடித்துவிட்டு கிளம்பினேன். வீட்டை அடைந்தேன். என் அம்மா வீட்டில் இருந்தார். அதனால் உன்னியால் எதுவும் செய்ய முடியவில்லை.

அவர் முகத்தில் விரக்தியை என்னால் காண முடிந்தது. பார்க்க வேடிக்கையாக இருந்தது. நான் அவரை இன்னும் காத்திருக்க வைக்கிறேன். பின்னர் நான் உடை மாற்ற சென்றேன். பிறகு என் பையைத் திறந்து பார்த்தேன், ஏதோ ஒரு கடிதம் கிடைத்தது. அதில் எழுதப்பட்டிருந்தது…

“அன்புள்ள ஜான் சார்,
எனது நடத்தைக்காக நான் மிகவும் வருந்துகிறேன். நான் சற்று அதிகமாக சென்றுவிட்டேன். நான் என் எல்லைக்குள் இருந்திருக்க வேண்டும். என்னை நானே திருத்திக் கொள்கிறேன். ஆனால் தயவு செய்து சார். என்னிடம் பேசுவதை நிறுத்தாதே. எனக்கு மிகவும் வலித்தது. எனக்கு தேவையான போதெல்லாம் எனக்காக நீ இருந்தாய். மேலும் நீங்கள் செய்த அனைத்து செயல்களுக்கும் திருப்பிச் செலுத்த எனக்கு ஒருபோதும் வாய்ப்பு கிடைக்கவில்லை.
தயவு செய்து சார், சாதாரணமாக இருப்போம். நான் எல்லைக்குள் இருப்பேன்.
நீங்கள் எப்போதும் சிறந்த ஆசிரியர். ”

அதைப் படித்ததும் எனக்கு வருத்தமாக இருந்தது. எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, அவர் ஒரு 19 வயது பையன். அவனுடைய டெஸ்டோஸ்டிரோன் தான் அவனை இதையெல்லாம் செய்ய வைக்கிறது.

சில நிமிடங்களுக்குப் பிறகு சேத்தாஸிடமிருந்து எனக்கு ஒரு செய்தி வந்தது. “சார் அட்டவணையில் சில பிரச்சனைகள் உள்ளன. அதைப் பற்றி விவாதிக்க நான் இப்போது உங்களை அழைக்கலாமா? இது அவசரமானது. அதை இன்றே செய்ய வேண்டும். ”

அவரை மன்னிக்க நினைத்தேன்.
“நீ என் வீட்டுக்கு வா. அதை அங்கேயே முடிப்போம்."
சில நொடிகளில் எனக்கு அவருடைய பதில் கிடைத்தது. "உறுதியாக இருக்கிறீர்களா சார்."
“ஆமாம் வா. நீ ஆரம்பித்ததை முடிக்கிறேன்” என்றான்.
"சார் எனக்கு புரியவில்லை."