హైదరాబాద్ కథలు

[k3vv3]

1.                  వెయ్యి నోటు
“రషీద్, లెవ్వు రా... పనికి పోవా...?”
“ఎన్ని సార్లు పిలవాలె? టైం అయింది లే.”
పక్క మీద బోర్లా పడుకున్న రషీద్ బద్ధకంగా కళ్ళు తెరిచిండు. సీలింగ్ ఫ్యాన్ కీచు కీచు మని శబ్దం చేస్తుంది. గోడ మీద ఉన్న గడియారం దిక్కు చూశిండు. నాలుగున్నర కొట్టింది. ఇంకో అర్ధ గంటల పనికి పోవాలె. ఈ ఫ్యాన్ లొల్లి ఎక్కువయ్యింది ఈ మధ్య. ఎల్లెకిల తిరిగి పైనున్న ఫ్యాన్ని చూశిండు. రెక్కల అంచులల్ల నల్లగా మురికి పట్టి మెల్లగా, ఊగుకుంట నడుస్తుంది. ఇది ఎప్పుడో ఇరిగి మీదపడ్తది అని రషీద్ చిన్నప్పట్నించి అంటానే ఉండు. ఇప్పుడు రషీద్ వయసు పదమూడు. ఆ ఫ్యాన్ వయసు ఇరవై. అటు పక్క ఇటు పక్క తమ్ముళ్ళు పండుకున్నరు. ముగ్గురికి కలిపి ఒకటే పెద్ద బొంత. మొన్నటి దాంక వీడు కూడా బాధ్యత లేకుండా తమ్ముళ్ళతో ఆదుకుంట తిరిగినోడే. ఈ మధ్యల్నే పన్ల చేరి బాగుపడ్తుండు. ఇట్ల వాళ్ళ అబ్బా అంటడు.
పిల్లల్ని లేపకుండ మెల్లగ లేచి ఇవతల రూంలకి ఒచ్చిండు. ఇద్దరు అక్కలు, చెల్లె ఇంకా లెవ్వలే. అమ్మీ మాత్రం లేసింది. వంట ఇంట్ల నించి సప్పుడు ఒస్తుంది. రైలు కంపార్ట్మెంట్ లెక్క మూడు రూంల ఇల్లు. పిల్లలందరూ పండుకుంటే ఇంక నడిసే జాగుండదు. అందుకే అమ్మీ అబ్బా వంటింట్లనే పండుకుంటరు. సప్పుడు చెయ్యకుండా కుర్తా పైజమా తీస్కోని మల్ల ఒచ్చేసిండు. బయటికి పొయ్యి జల్ది జల్ది మొహం కడుక్కుండు. ఇంకా చీకటి గానే ఉంది. గల్లీల ఎవ్వరు లెవ్వలే. అప్పుడప్పుడే అజాన్ మోగుతుంది పక్క గల్లీ మస్జిద్ నించి.
“అమ్మీ.. నేను పోతున్నా.”
“అరేయ్.. రషీద్ బేటా.. ఇయ్యాల మీ ఓనర్ని అడిగి ఐదు వందలు తీస్క రారా. ఇప్పటికే మూడు నెల్ల కిరాయి బాకీ ఉంది. మన రజియ మంచిదే కాని కిరాయితోనే బతికే ముసల్ది. మీ అబ్బా మూడు రోజుల నించి పత్తా లేడు. నా దెగ్గర ఐదు వందలు ఉన్నయి. నువ్వొక ఐదు వందలు తెస్తే కనీసం ఒక్క నెల కిరాయి అయినా కట్టొచ్చు.”
రషీద్ గానికి అర్ధం అయిపోయింది. ఇప్పుడు కాని ఆపకపోతే అమ్మీ జాన్ని ఆపుడు కష్టం. ఒక గంట మీద చెప్తది. ఆ చెప్పుడు చెప్పుడు ఏడుపు తోనే ముగుస్తది మల్ల. అబ్బాజాన్ బండి మీద పండ్లు అమ్ముతడు. అప్పుడప్పుడు ఇట్ల రెండు మూడు రోజులు ఇంటికి రాకుండా పోతడు. ఫికర్ జెయ్యనీకె ఏం లేదు. ఎట్ల పోయినోడు అట్లనే ఒచ్చేస్తడు.
ఇంట్ల ఇంతకు ముందు కష్టాలు ఉంటుండే కాని అక్క నెకాహ్ అయ్యి ఎల్లిపోయినంక జెర ఎక్కువయ్యింది. అప్పుడంటే అమ్మీ తో పాటు జంషీద్ ఆప కూడా అంట్లు కడగనీకె పోతుండే. ఇప్పుడు ఇంట్ల సంపాదించేటోళ్ళు ముగ్గురే ఐపోయిన్రు. చిన్నక్క ఫర్జానాని కలుపుకొని. తనకొచ్చే జీతమే ఐదొందలు నెలకి. అది ఎప్పుడో ఇచ్చేసిండు ఒస్మాన్ భాయ్. మల్ల అడుగుతే ఇస్తడా. కానీ అమ్మీ చెప్తే ఇనదు.
“పైసలు ఏ మూల దాచిపెట్టినా తీస్కపోతుండు మీ అబ్బా. ఇంట్ల జాగలు దొర్కుతలేవు. ఇంతమందిని ఏడికెల్లి సాకాలె.” ఇంకా సదువుతనే ఉంది అమ్మీ.
“సరే అమ్మీ. అడిగి చూస్తా.” అని అరుచుకుంటానే ఉరికిండు. ఏ మాటకి ఆ మాట. అమ్మీ ఎడుస్తే నచ్చదు రషీద్ కి. అందుకే అసుంటి టైంల ఇంట్ల ఉండడు. బయటికి ఉర్కుతడు.
* *
దిల్షాద్ కేఫ్ ల పని. పొద్దున్నే నాలుగు గంటలకు పోవాలె.. కప్పులు కడగాలే.టేబుల్లు తుడవాలే. ఒచ్చినోల్లకి చాయ్ ఇయ్యాలె. పని పెద్ద కష్టమేం అనిపించదు. ఒక పది పదకొండుకి ఇంటికి పోవొచ్చు. లేకుంటే అక్కడే పండుకోవచ్చు. మల్ల అయిదింటికి ఒచ్చేయ్యలె. రాత్రి అంతా అయ్యేవరకు పదయితది. రోజూ ఇదే పని. కాని రషీద్ కి ఇదేం కష్టం అనిపించదు. కేఫ్ మొత్తం మీద అందరితో నవ్వుకుంట మాట్లాడేది మనోడే. ఎప్పుడు ఏ కష్టం ఉన్నట్టు కనిపించడు. ఎంత పని చెప్పినా హాయిగా చేస్కపోవడం ఒక్కటే తెల్సు.
ఈ పన్ల కుదరకముందు అబ్బా ఒక మెకానిక్ షెడ్ ల పెట్టిన్చిండే. ఒక పది రోజులు పని చేశిండు కాని రషీద్ కి నచ్చలే. రోజంతా పనే ఉంటది. ఇక్కడైతే నలుగురు ఒచ్చే పొయ్యే చోటు. వాళ్ళందరి మాటలు వినడం సరదా. నాలుగు విషయాలు తెలుస్తయి. పని చేసినట్టే అనిపించదు. అందరి మాటలు ఇనుకుంట పని మర్చిపోతడు అని ఒస్మాన్ భాయ్ చాలా సార్లు తిట్టిండు కూడా.
· *
ఐదు నిముషాలు నడిచేసరికి కేఫ్ ఒచ్చేస్తది. మెయిన్ రోడ్డు పైన హనుమంతుని గుడి పక్కన. షెటర్లు అన్ని సగం సగం తెరిచి ఉన్నయి. లోపల్నించి లైట్ ఒస్తుంది. దబదబ లోపలికి ఉరికిండు. ఫెరోజ్ భాయ్, మల్లేష్ అన్న అప్పటికే ఒచ్చేశిన్రు. పని షురూ కూడా చేశిన్రు. మెల్లంగ పొయ్యి బట్ట తీస్కోని టేబుల్లు అన్ని సరిగ్గా పెట్టి సాఫ్ చెయ్యడం షురూ చేశిండు.
“ ఏం రా రషీద్. ఈ మధ్య రోజూ లేట్ ఐతుంది. నీకు బాగా....” తిట్టుడు మొదలు పెట్టిండు ఒస్మాన్ భాయ్.
“అట్ల ఏం లేదు భాయ్. మా అమ్మీ ....”
ఒస్మాన్ భాయ్ మాట వింటలేడు. పన్ల పని అందరినీ తిట్టేస్తే కాని కోపం తగ్గదు. ఎప్పుడు కోపం ఒచ్చినా అంతే.
“నువ్వొచ్చే దాంక ఆగాల్నా లేకుంటే నీ పని నేనే చెయ్యాల్నా. పిలిచి పనిస్తే ఇట్లనే ఉంటది రా. మీ అయ్యా ఇంట్ల కష్టం అయితుంది, పిల్లగాడు పని లేకుండా బేగర్దాగా తిరుగుతుండు, పెట్టుకో అంటే దయతలిచి పెట్టుకున్న కదా. ఇప్పుడు కడుపు నిండుతుంది కాబట్టి పని చెయ్యాల్నంటే బద్ధకంగనే ఉంటది. మల్ల ఎండితేకానీ మీకు పని విలువ తెల్వదు.”
ఇంక బూతులల్లకే దిగిండు. రషీద్ గాని ఇంట్ల అందరిని కలుపుకొని తిడ్తుండు.
“పోనీలే ఒస్మాన్ భాయ్. చిన్న పిల్లగాడు. ఒచ్చిండు కదా.” లోపలికి ఒస్త ఒస్త అన్నడు శబ్బీర్ భాయ్. మా కేఫ్ పక్కన పాన్ డబ్బా పెట్టుకుండు. “మొన్న మొన్ననే చేరిండు కదా నేర్చుకుంటడు లే.”
“అరే నీకు తెలవదు షబ్బీర్. పనిచ్చే దాక కాళ్ళు పట్టుకుంటరు. పనిచ్చినంక గల్ల పట్టుకుంటరు.”
షబ్బీర్ భాయ్ మంచోని లాగ అనిపిస్తడు. అప్పుడప్పుడు ఉత్తిగ మీఠపాన్ ఇయ్యమంటే ఇస్తడు. మంచిగ మాట్లాడ్తడు. అబ్బాకి ముందే తెల్సంట. అందుకనే అప్పుడప్పుడు ఇంటి విషయాలు అడిగుతుంటడు.
ఒస్మాన్ భాయ్ ఒక పది నిముషాలు తిట్టి అట్లనే బయటికి పోయిండు ఏదో పని మీద. ఈ లోపల చాయ్ గిన్నెలు కడిగేసి, టేబుల్లు తుడిచేసి, కుర్చీలన్ని సర్దేశిన. లోపల, బయట జాడు కొట్టేశిన. మెల్ల మెల్లగ జనాలు ఒస్తున్రు.
· *
హైదరాబాద్ ల కేఫ్ లకి అన్ని రకాల మంది ఒస్తరు. పైసాలున్నోల్లు, లేనోళ్ళు, పైసలు సంపాదించాలి అనుకునేటోళ్ళు, ఏ పని లేకుండా బేకార్ గా తిరిగేటోళ్ళు, పెద్ద పెద్ద కలలు కనేటోళ్ళు, దునియా మంది ఒస్తరు. వాళ్ళందరి మాటలు వినే రషీద్ గాడు తనకు తెలిసినవన్ని నేర్చుకునేది. చాలా మందిని గుర్తుపడతాడు. వాళ్ళు కూడా పేరు పెట్టి పిలుస్తరు. కాని కొత్త కొత్త మనుషులు ఒస్తేనే మజా, వాళ్ళు ఏం మాట్లాడుకుంటున్నారో వినాలనిపిస్తది.
కేఫ్ నిండింది. 2 బై 4 చాయ్... ౩ బై 4 చాయ్... బిస్కిట్.....సమోసా.... టేబుల్ సాఫ్ చెయ్యి...కుప్పు సాసర్ల టంగ్ టంగ్ అని సప్పుడు, సిగరెట్ పొగ ఇవన్ని కలిసిపోయినయి. రషీద్ తన పనిల పడ్డడు.
టేబుల్ 1:
ఇస్త్రీ బట్టలు టక్ చేస్కొని, అద్దాలు పెట్టుకొని, జుట్టు నున్నగా దువుకున్నాయన ఒకాయన ఒచ్చి కూర్చుండు. రషీద్ ఒచ్చేప్పటికి ఫోన్ తీసి మాట్లాడుతుండు.
“ఆ..నేనోచ్చేశ్న...అదే దిల్షాద్ కేఫ్ ల ఉన్న. ఒస్తున్నవా..మంచిది.. ఈడనే ఉంటా.”
“రెండు చాయ్ తీస్కరా.. కుప్పులు నీట్ గా ఉండాలే. మంచిగ కడిగి తే” రషీద్ దిక్కు చూస్కుంట చెప్పిండు.
“సరే సాబ్.” అని ఉరికిండు రషీద్.
టేబుల్ 2 :
“అరేయ్ రషీద్. 2 బై 4 చాయ్ తేరా...” అని అరిచిండు శ్రీకాంత్ అన్న. కాలేజ్ ల చదువుకుంటరు. అప్పుడప్పుడు దోస్తులందరు ఒస్తరు. అందర్ల ఎక్కువ మాట్లేడేది శ్రీకాంత్ అన్ననే.
“ సరే అన్నా.” అనుకుంట పోయిండు రషీద్.
పెద్ద ట్రేల 6 కప్పులు. రెండు నిండగా. 4 సగం కన్న కొంచం ఎక్కువ నింపుకొని ఒచ్చిండు రషీద్.
రెండు ఫుల్ చాయ్ లు ముందు టేబుల్ మీద పెట్టిండు.
టేబుల్ 1:
అప్పటికే అక్కడ మల్లేష్ సేఠ్ ఒచ్చి ఉండు. ఈయన రషీద్ కి ఏర్కనే. అప్పుడప్పుడు ఒచ్చి పోతనే ఉంటాడు కేఫ్ కి.
“ఎక్కణ్ణుంచి సార్. ఏ ఊరు మీది.” అడిగిండు మల్లేష్.
“హైదరాబాద్ పక్కన్నే. ఇబ్రహింపట్నం. సిటీకి ఒచ్చి చాలా ఎండ్లయిపోయింది అనుకో.” చాయ్ కుప్పు చేతిలకి తీస్కున్నాడు ఇస్త్రీ బట్టలాయన.
“అచ్చా. ఆడనా. మా చిన్నాయనోల్లు అటు దిక్కే ఉంటరు. దండుమైలారంల. సరే చాయ్ తాగున్రి.” అని చేతులు ఎన్కకి పెట్టి సుకూన్ గ కూసుండు మల్లేష్ సేఠ్.
“ఎన్నేండ్లనుండి చేస్తున్రు ఈ కంపెనీల.” మల్ల అడిగిండు మల్లేష్.
“ఒక నాలుగయుదు ఏండ్లయితుంది.” జేబులనుంచి కార్డు తీసి ఇచ్చిండు ఇస్త్రీ బట్టలాయన.
“ ఇంతకుముందు ఇననట్టున్న సార్ మీ కంపెనీ గురించి. లేదు.” కార్డు సూడకుండనే అన్నడు మల్లేష్.
“అంటే. ఉంది కాని అంత పెద్దగా వ్యాపారం ఇంకా లేదు. చిన్న చిన్నగా చేస్కుంట ఒస్తున్నం.” అని బ్యాగ్ లనుంచి ఏవో పేపర్లు తీసి చూపెట్టిండు.
టేబుల్ 2:
“అరేయ్ రషీద్. చాయ్ చేతిల పట్టుకొని ఇయ్యవెంది రా.” గట్టిగ అరిచిండు ప్రశాంత్ అన్న.
దబదబ ఈ టేబుల్ కాడికి ఒచ్చి చాయ్ ఇచ్చిండు రషీద్.
ఏమన్న అనేలోపల్నే “బాగ కొవ్వు వట్టింది గదా. అట్లనే చేస్తం మేము.” కౌంటర్ ఎన్కనించి కోపంగ చూస్తుండు ఒస్మాన్ భాయ్.
గట్టిగ నవ్వి, “పోనీలే ఒస్మాన్ భాయ్. చిన్న పిల్లోడు.” అని చాయ్ తీస్కుండు.
“అయితే సినిమా దొబ్బిందా?” పక్కనున్న దోస్తుని అడిగిండు.
“అబ్బా.... సావగొట్టిండు రా బాబు. అదేందో వాని బాధ.” అన్నాడు ఒక దోస్తు.
“హౌల గాడు. ఒక్క నిమిషం కూసోలేకపోయినం థియేటర్ల. ఏం తిక్కరా అయ్యా ఆ డైరెక్టర్ గానికి. అంత స్లో సినిమా ఉంటే ఎవడు సూస్తడు రా ఇయ్యాల రేపు.”, ఇంకోడు.
“ఏం సినిమా పోయిన్రు అన్నా. తెలుగా హిందియా?” జోష్ తోటి అడిగిండు రషీద్.
“తెలుగేరా. దిమాఖ్ ఖరాబ్ అయ్యింది.”
“ఒక్క పాట సక్కగా లేదు. హీరోయిన్ని సరింగ చూపెట్టలేదు. కామెడీ కూడా లేదు. ఇన్ని రోజుల నించి ఊదరగొట్టి ఇదా తీసేది.”
“బానే ఉంది కద రా. నాకు నచ్చింది. థ్రిల్లర్ అది. దాంట్ల కామెడీ అది ఇది ఉంటె బోర్ కొడ్తది. ఇట్ల తియ్యడమే కరెక్ట్. ఆ ట్విస్ట్ మాత్రం నాకు మస్తు నచ్చింది. ఎప్పుడో కాని రావు ఇట్లాంటి సినిమాలు. ఎంత సేపు దమ దమ బాడుకోడమే కాదు కద.” అప్పట్నించి సప్పుడు చెయ్యకుండా కూర్చున్న ఆఖరోడు మాట్లాడిండు.
“ఒచ్చిండు చూడు బే. కథ ఎవనిక్కావాలే. మేమడిగినమా. మాకు కావాల్సింది మావోడిని మంచిగా చూపెట్టటం. కతర్నాక్ పాటలు ఉండాలి. ఒక రెండు మూడు ఫిట్లుండాలె. ఈ ఏడ్సుడు తుడ్సుడు ఎవడు చూస్తడు బే. అసలు ఒక్క కామెడీ సీన్ అన్నా ఉందార సరిగ్గా..మీకు అర్ధం అయితే చాలా. అందరికి అర్ధం కానక్ఖర్లేదా?”
“అట్లా కాదు రా. మీ ఓడు కూడా బాగా చేశిండు కదా. క్లైమాక్స్ ల చాలా బాగా అనిపించింది నాకు.”
“ఏం చేశిండు బే. ఎవడన్న హీరో అట్లా ఏడుస్తడారా? ఇదేమన్న తమిళ్ సినిమానా. తిక్క లేశింది నాకు వాడు ఏడ్వంగనే.”
తలకాయ మీద దం అని ఒక దెబ్బ పడ్డది రషీద్ కి.
“ఆడ పక్కన టేబుల్ మీద జనాలు ఒచ్చి కూసున్రు. వాళ్ళ సంగతి చూడకుండ, మల్ల ఈడ ముచ్చట్లు ఇంటున్నవా బే.” ఇంకో టేబుల్ దిక్కు సూపించి అడిగిండు ఒస్మాన్ భాయ్.
టేబుల్ ౩ :
అక్కడ అప్పటికే ముగ్గురు కూర్చొని మాట్లాడుకుంటున్రు. దెగ్గరికి పోయిండు. సలీమ్ భాయ్.. సలీం భాయ్ మంచిగ పెహల్వాన్ లాగా ఉంటడు. దూరం నించిన జల్ది గుర్తుపట్టెయ్యొచ్చు. ఇంకెవరో ఇద్దరు ఉన్నరు. ఒకాయన సలీంభాయ్ పక్కన ఉండు. ఇంకో ఆయన ఎదురుంగ ఉండు.
“ 2 బై ౩ చాయ్ తేరా.” గుర్తుపట్టనట్టే చెప్పిండు సలీంభాయ్, అస్సలు నవ్వకుండా.
టేబుల్ 1:
“చూడు సార్. అందరికి చెప్పేదే చెప్తున్నా. మా ఆఫీస్ ల నెలకి నాలుగయిదు సార్లయినా ఆర్డర్ చేస్తం. నువ్వు ఆర్డర్ కి వెయ్యి రూపాయలు కట్టేశెయ్. మిగితాది నేను చూస్కుంట.” సిగరెట్ పొగ ఒదులుకుంట అన్నాడు మల్లేష్.
“వెయ్యి రూపాయలంటే జెర ఎక్కువ మల్లేష్. కొంచం చూశి చెప్పు. మనం ముంగట కూడా ఇంకా చాల చెయ్యాలి. కలిసి పని చెయ్యాలె.” అని నసిగిండు ఇస్త్రీ బట్టలాయన.
“అదే సార్. అందుకే కదా చెప్తున్న. మీరు బాగుండాలె. మేమూ బాగుండాలె. అయినా ఇంత కర్రెక్టు ఇంత కాదు అని చేప్పనీకె నా చేతిల ఏముంటది. అయినా వెయ్యి రూపాయలంటే ఏముంది ఇయ్యాల రేపు. మీ కంపెనీ ఓల్లకి ఒచ్చే లాభం ముందు ఇదెంత. చిల్లర కూడా కాదు.”
“అది కరెక్టే అనుకో. కాని చూడు కొద్దిగా.” అని జేబులోంచి ఫోన్ తీశిండు ఇస్త్రి బట్టలాయన.
“సరే మల్ల. ఆలోచించుకోండి. వాళ్ళకి ఫోన్ చేసి అడిగి చెప్త అన్నా ఫరవాలేదు. బలవంతం ఏముంది ఇందుల.” అని లేవ్వబోయిండు మల్లేష్.
“అరే. అట్ల గుస్సా గాకు సేఠ్. ఫోన్ ఏం అక్ఖర్లే. అన్ని మాట్లాడుకొనే ఒచ్చిన మా కంపెనీ వాళ్ళతోని. సరే అయితే ఫిక్స్ మల్ల. మాకేం ప్రాబ్లం లేదు. ప్రతి ఆర్డర్ కి వెయ్యి ఇచ్చేస్తం. ఇట్లనే ఏడనన్న కలుద్దాం అప్పుడప్పుడు. ఇంకా ఎమన్నా ఉంటె కూడా చూడు.”
“ఆ.. బిల్కుల్. చెప్త. టచ్ ల ఉండన్రి.” నవ్విండు మల్లేష్.
అట్లనే పక్కన నిలవడ్డ రషీద్ ని అప్పుడు గమనించిన్రు ఇద్దరు. కప్పులు తీసి టేబుల్ సాఫ్ చేసిండు రషీద్.
“ ఏం చేస్తం మల్లేష్ సేఠ్. ఎంత కష్టపడ్డా ఏం రాదు. ఏదో జీతం కోసం చేశేటోల్లం. మీ పనే బెస్టు.” బ్యాగ్ తీస్కుంట అన్నడు ఇస్త్రీ బట్టలాయన.
“అరే. మాదేముంది సార్. మీ లెక్క ఇస్త్రీ బట్టలు టక్ చేస్కొని చేసే ఉద్యోగమా. ఏదో ప్యూన్ ని. ప్యూన్ లాగ ఉండాలె. మంచిగా సదువుకుంటే మంచి ఉద్యోగాలు ఒచ్చేటివి. సదువుకోలె. సరేలే కలుద్దాం మల్ల.” అని నమస్తే పెట్టిండు మల్లేష్.
ఇద్దరు బయల్దేరిన్రు.
రషీద్ కూడా ఒక్క నిమిషం మల్లేష్ దిక్కు చూసి కప్పులు కడగనీకె లోపలికి పోయిండు.
టేబుల్ 2
“పోనీ లేరా. ఊకే లొల్లి. సినిమాని సినిమాలాగా చూడు. మర్చిపో. రోజంతా ఏడుస్తవేంది బే. నీ సోమ్మేమో పోయినట్టు.” ప్రశాంత్ అన్న కొంచం కోపంగా అన్నడు.
“అరేయ్. వన్ ఇయర్ నించి ఎదురుచూస్తున్నాం. ఒక వారం నించి అయితే ఇదే పిచ్చి. వేరే పని ఏం లేనట్టు. మొత్తం ఆ సినిమా ముచ్చట్లతోనే గడిచిపోయింది. ఫీల్ అవ్వొద్దు అంటే ఎట్లా”
“ఎవడు చెయ్యమన్నడు అట్ల. పోయినమా, చూశ్నమా అన్నట్టుండాలె. పర్సనల్ అయితవేంది బే”
“ఫాన్స్ కి ఆ మాత్రం బాధ ఉండదా. ఇంటర్నల్ ఎగ్జామ్ కూడ డుమ్మా కొట్టిన దీని గురించి. మా అయ్యకి తెలిస్తే సంపేస్తడు.”
“ఎట్లా తెలుస్తది. పొద్దున్నించి రాత్రి దాంక షాప్ లనే ఉంటడు కదా.”
“అదే తెల్వదనుకో. కాని టికెట్ కోసం చాల కష్టపడ్డ రా బాబు. ఎప్పుడు ముందే బుక్ చేస్కుంట. ఈసారి మిస్ అయింది. మా ఫ్రెండ్ గాడు ఫ్యాన్ షో కి ఇప్పిస్త కూకట్ పల్లిల అన్నాడు. వాడు కూడా హాత్ ఇచ్చిండు. ఇంక గతి లేక వెయ్యి రూపాయలు పెట్టి బ్లాక్ ల కొన్న.”
“వెయ్యి రూపాయలు పెట్టి సినిమా చూశ్నవా?” ప్రశాంత్ అన్న నోరు తెరిచిండు.
“ప్రతి సారి ఏదో ఒకటి అరేంజ్ చేస్క్తుంట రా. ఈసారి కుదరలే.”
“అయితే మాత్రం. ఒక రెండు మూడు రోజులు ఆగుతే ప్రాణం పొతదా రా?”
“ఇంకా ఆ టైంల ఏం అర్ధం కాలే రా. చూడాలి అనిపించింది. చూశేశ్న.”
“కాని మరీ వెయ్యి రూపాయలు ఏంది బే. 10 సినిమాలు చూడొచ్చు. అన్ని పైసలు ఎక్కువయినయా?”
“అది కూడా మా షాప్ గల్లానించి తెచ్చిన. ఇప్పుడు మా అయ్యకి తెలిసిపొయ్యి ఉంటది. ఇంటికి పొయ్యి ఏం చెప్పాలె అని ఆలోచిస్తున్నా.” నవ్విండు దోస్తు.
“ఏమో రా భాయ్ మీ ఫాన్ల లొల్లి. నాకెప్పుడూ అర్ధo కాదు.” ఇంగ లేశిండు ప్రశాంత్ అన్న.
అప్పటిదాంక అక్కడే ఉండి వింటున్న రషీద్ టేబుల్ క్లీన్ చేశిండు.
టేబుల్ ౩:
రషీద్ చాయ్ ఇచ్చేశిండు. సలీం భాయ్ మెల్లగ చాయ్ కుప్పు తీస్కోని తాగకుండ ఎదురుంగ ఉన్నోడిని అడిగిండు, “ఏం పేరు రా నీది?”
“రమేష్ అన్నా.”
“ఆహా... ఏం చేస్తాడు రా మీ అయ్య?”
“గవర్నమెంట్ జాబ్ అన్నా. కండక్టర్.”
“మరి సక్కగ సడువుకోకుండా ఈ నకరాలు ఎందుకు రా మల్ల.” ఒక్కసారి గొంతు పెంచి అడిగిండు సలీం భాయ్.
“నేనేం చేశ్న అన్నా.” కొంచం భయపడుకుంటనే చెప్పిండు.
“మా ఓడు చెప్తుండు. పోరి ఎనక పడ్తున్నవంట?”
“ ఎనకపడుడు అట్ల ఏం లేదు అన్నా. ఆ పిల్లకి గుడ నేనంటే ఇష్టమే. ఆమేనే ఒస్తది కలుస్తది. మంచిగనే ఉంటది నాతోటి. నేనేం ఆ పిల్లని పరేషాన్ చేస్తలే.” కొంచం గట్టిగా చెప్పిండు ఈసారి.
“ఏం రా దేడ్ హుషియారి చేస్తున్నావా?ఒక్కటే చెప్తున్నా. ఆ పోరితో మాట్లాడుడు బంద్ చెయ్యి. అంతే”
“ఎందుకన్నా?”
“ఎందుకు గిందుకు. ఇసుంటి బక్వాస్ మాటలు మాట్లాడకు. ఆపెయ్యి అంటే ఆపెయ్యి.”
“ఆ పిల్లకి కూడా నేనంటే ఇష్టం అని చెప్తున్నా కదా”
“అంత అబద్ధం అన్నా. ఆ పిల్లకి నేనంటే ఇష్టం. వీడే మధ్యల ఒచ్చిండు.” సలీం భాయ్ పక్కనున్నోడు అన్నాడు.
“కాదన్నా. కావాలంటే ఆ పిల్లనే అడుగున్రి. వీడే మీకు ఏదేదో చెప్పిండు.”
“అరే హాట్... నేనేమన్నా పెళ్ళి చేస్తున్ననారా ఇక్కడ. ఒక్క కాన్ భైరి కొట్టిననా అంటే తెలుస్తది నువ్వెవరో పోరి ఎవరో. బంద్ చెయ్యి అంటే బంద్ చెయ్యి. మల్ల నీ గురించి వీని దెగ్గర ఇనిపియ్యొద్దు బిడ్డా.”
వాడు ఏం మాట్లడలే.
“సడువుకునే పిల్లగానివి నీకెందుకు రా ఇవన్ని. సమఝ్ అయ్యిందా? చల్ నడువు ఇంకా”
వాడు లేశి ఎల్లిపోయిండు.
“షుక్రియా సలీం భాయ్. వాడేదో సడువుకునేటోడు. నీతో చెప్పించే పని లేకుండే. కాని నేను రెండు మూడు సార్లు చెప్పి చూశ్న. ఇనలే. అందుకే నిన్ను అడిగిన.” పక్కనున్నోడు నవ్వుకుంటా చెప్పిండు.
“ఏం కాదు లే. భయపడ్డాడు ఇప్పుడు. ఆ పోరి జోలికి పోతే చెప్పు ఈసారి వేరేలాగా చెప్దాం.”
“అంత సీన్ లేదు లే. ఆ అవసరం పడదు. థాంక్స్ అన్నాసేల్” అని చెప్పి, వెయ్యి రూపాయలు తీసి సలీం భాయ్ కి ఇచ్చిండు.
ఆ పైసలు తీస్కొని జేబులో పెట్టుకుండు. రషీద్ ని గరెట్ తెమ్మని పంపించిండు.
· * *
రాత్రి అయ్యింది. కేఫ్ కూడా దాదాపు ఖాళీ అయ్యింది. రషీద్ కూడా బాగా అలిసిపొయ్యిండు. పొద్దున్నించి ఒస్మాన్ భాయ్ చేతిల నాలుగయిదు సార్లు తిట్లు కూడా పడ్డడు. గట్టిగా. పైనించి ఇయ్యాల కలెక్షన్ సరిగ్గా లేదని ఒస్మాన్ భాయ్ గుస్సా అయితుండు. లోపట పనేం లేదని రషీద్ కూడా జెర గాలి కోసం బయటికి ఒచ్చి మెట్ల మీద కూర్చుండు. సల్లగా గాలి ఒస్తుంది. హాయిగా ఉంది. షబ్బీర్ భాయ్ కూడా పాన్ డబ్బా బంద్ చేస్కుంటుండు.
“ఏం రా రషీద్. ఏం నడుస్తుంది?” పలకరించిండు షబ్బీర్ భాయ్.
“ఏం లేదు షబ్బీర్ భాయ్. అమ్మ రెండు మూడు వందలు ఉంటె అడుక్కొని రమ్మన్నది. అసలే ఒస్మాన్ భాయ్ కోపంగా ఉన్నడు. పొద్దున్నించి రెండు మూడు సార్లు తిట్టిండు కూడా. ఎట్ల అడగల్నో అర్ధం అయితలేదు. అదే ఆలోచిస్తున్నా”
“అయ్యో... లేవు బేటా నా దెగ్గర కూడా. ఇయ్యాల దందా సక్కగా కాలే. టీవీల మంచి సినిమా ఒచ్చినట్టుంది. ఎక్కువ మంది రాలే. అడిగి చూడు ఒస్మాన్ భాయ్ ని”
“అమ్మో.. ఒద్దులే. ఎట్లనో అట్ల అమ్మీకే సర్దిచెప్తా.”
“అరే. పరేషాన్ గాకు రా భాయ్. ఏమనదు మీ అమ్మీ. ఎదో ఒకటి అయితది. అన్నిటికీ దేవుడున్నాడు. పాన్ తింటావా?” అని పాన్ చుట్టి రషీద్ కి ఇచ్చిండు.
ఇంతలోకి ఒక పెద్ద ఎర్ర కారొచ్చి కేఫ్ ముందు ఆగింది. అది చూడంగనే ఒస్మాన్ భాయ్ లోపల్నించి ఉరుక్కుంట ఒచ్చిండు. అందులనించి నలుగురు దిగిన్రు. చూస్తే చానా డబ్బులున్నోల్ల లాగ ఉన్నారు.
“అరే అరే. నమస్తే సాబ్. ఎన్ని రోజులకి దయ కలిగింది మా పైన. అసలు మర్చేపోయ్యిన్రు మా కేఫ్ దిక్కు ఒచ్చుడు. ఎన్ని రోజులాయె దర్శనం లేక” అని ఎదురోచ్చిండు.
“ఏం లేదు ఒస్మాన్ భాయ్. కష్టం ఐపోయింది ఈ మధ్య. టైం ఉంటలేదు.”
“అంతే. ఎమ్మెల్యే సాబ్ కి టైం ఎక్కడ ఉంటది. కాని అప్పుడప్పుడు మా అసుంటి ఓల్లని కూడా పలకరిస్తున్దాలే.”
“అరే. ఎందుకు ఒస్మాన్ భాయ్ అట్ల పిలుస్తావ్. నీకు తెల్సు కదా. ఎమ్మెల్యే నేను కాదు. మా నాన్న.”
“ఇప్పుడు మీ నాన్ననే సాబ్. కాని నెక్స్ట్ ఎలక్షన్ కి మీరు అయిపోతారు. చెప్తున్నా కదా నేను. అది మాత్రం ఎవ్వరు ఆపలేరు.”
“అప్పటికి చూస్కుందాం ఒస్మాన్ భాయ్. కాని ఇప్పుడు పిల్వకు అట్ల. ఎవడయినా ఇంతే నవ్వుతాడు. నువ్వొక్కడివే అట్ల పిలుస్తవ్.”
“సరే చాయ్ తగుకుంట మాట్లాడుదురు రండి.” అని అందరినీ లోపలికి తీస్కపొయ్యిండు ఒస్మాన్ భాయ్.
ఈ సార వాళ్ళు ఎప్పుడయినా ఒక్కసారి ఒస్తుంటరు కేఫ్ కి. ఇదే టైంకి ఒస్తుంటరు. కొంచం సేపు ఉంది పోతరు. ఒచ్చినప్పుడు స్పెషల్ చాయ్ స్పెషల్ కప్పులల్ల తీస్కోని పోవాలె. రషీద్ కి తెల్సు కాబట్టి పనిల పడిపొయ్యిండు.
చాయ్ తీస్కొచ్చి ఇచ్చిండు అందరికి.
“ఏదేమయినా నీ చాయ్ టేస్ట్ ఎక్కడ రాదు భాయ్.” చాయ్ తగుకుంట అన్నాడు ఎమ్మెల్యే సాబ్.
“ఎదో మీ అభిమానం సాబ్. లేకపోతే ఎక్కడెక్కడో తిరిగేటోళ్ళు మీరు. గుర్తుపెట్టుకొని మరీ నా చాయ్ కోసం ఒస్తున్రంటే అది మీ గొప్పతనం.” సిగ్గుపడ్డడు ఒస్మాన్ భాయ్.
“ఇంకేం సంగతులు. దందా ఎట్లా నడుస్తుంది?”
“మీ దయ వాళ్ళ బానే ఉంది సాబ్. ఏదో చాయ్ పానికి నడిచిపోతుంది. సెక్యూరిటీ అధికారి ఓళ్ళు మాత్రం మరీ టైంకన్నా ముందే బంద్ జెయ్యమని లొల్లి జేస్తున్రు. మీరేమన్న చెప్పున్రి రాదు సాబ్.”
“ఆ.. ఈ మధ్య వాళ్ళు స్ట్రిక్ట్ ఉంటున్రు ఒస్మాన్ భాయ్. ఏం చెయ్యలేం.”
“ఇంక సాబ్. పెద్ద సాబ్ మంచిగున్నరా?”
“ఆ బాగుండు. అడుగుతుంటడు అప్పుడప్పుడు మీ గురించి, కేఫ్ గురించి.”
“పెద్ద సాబ్ కేంది ఒస్మాన్ భాయ్. ఎప్పుడు ఎలక్షన్ అయినా గెలుచుడు ఖాయం. పబ్లిక్ ల కతర్నాక్ ఇమేజ్ ఉన్నది.” పక్కనున్న దోస్తు అన్నడు.
“అరే ఇయ్యాల రేపు అట్ల ఏం లేదు రా. పబ్లిక్ కూడా నీయత్ లేకుండా ఉన్నరు. ఎంత చేశినా ఒచ్చే ఎలక్షన్ కి మల్ల కొత్తనే. నీకు తెల్సా ఒస్మాన్ భాయ్. మన బస్తీకి ఎంత చేశ్నం కదా. అయినా మల్ల ఓటుకి వెయ్యి రూపాయలు ఇస్తే గాని ఎయ్యాలే ఎవ్వడు.” ఏమ్మేల్యే సాబ్ చెప్పిండు.
“వెయ్యి రూపాయలా? ఒక్క ఓటుకి. అదేంది సాబ్. మరీ దారుణం.” ఆశ్చర్యపోయిండు ఒస్మాన్ భాయ్.
“ఏం చేస్తం. తప్పుతలేదు. లేకపోతే ఎంత మంచిగ పని చేశినా ఎవ్వడు ఓటు ఎయ్యట్లేదు.”
ఇంక జెర సేపు అట్లనే మాట్లాడుకున్నరు రాజకీయాల గురించి. రషీద్ బయటికి పొయ్యి మెట్ల మీద కూసోని కునికి పాట్లు పడుతుండు. టైం అయిందని ఒస్మాన్ భాయ్ షెటర్లు సగం మూసేసిండు ఒస్మాన్ భాయ్.
తరవాత అందరు బయటికి ఒచ్చిన్రు. రషీద్ టేబుల్ క్లీన్ చేసి కప్పులు తియ్యనీకె పోయిండు. ఒస్మాన్ భాయ్ అందరికి నమస్తే పెట్టిండు. అందరు కారెక్కిన్రు. ఏదో గుర్తొచ్చి మల్ల దిగిండు ఎమ్మెల్యే సాబ్. జేబులోంచి పైసలు తీసి ఒస్మాన్ భాయ్ కి ఇయ్యబోయిండు. ఒస్మాన్ భాయ్ ఒద్దు అంటున్నట్టుంది. దూరం నించి కాబట్టి మాటలు వినిపిస్తలే రషీద్ కి. కాని చూస్తే అట్లనే ఉంది. మొత్తానికి మొహమాటం మీద పైసలు తీస్కుండు ఒస్మాన్ భాయ్. మల్ల కారెక్కినంక ఒస్మాన్ భాయ్ ఒచ్చేశిండు.
కాని ఇద్దరు చూస్కోనిది ఏందంటే ఒస్మాన్ భాయ్ కి పైసలు ఇచ్చి ఎక్కేలోపు చేతిలోంచి ఒక వెయ్యి రూపాయల నోటు జారి కింద పడిపోయింది. అది ఎవ్వరు చూస్కోలే. రషీద్ చూసిండు కేఫ్ లోపల్నించి. అరిచేలోపల కారు స్టార్ట్ అయిపోయింది. రషీద్ చేతిల ఎంగిలి కప్పులు ఉన్నాయి, కాని ఆ నోటు దిక్కు ఉరికే జోష్ ల అది పట్టించుకోలే. కారు మెల్లగ ముందుకు పోవడం శురు అయింది. ఒస్మాన్ భాయ్ మెట్లెక్కి ఇటు దిక్కు కేఫ్ లకి ఒస్తుండు. రషీద్ మెట్ల దాంక ఒచ్చేశిండు. కారు ముందుకు పొయ్యే గాలికి ఆ నోటు ఎగిరి టైరుకు అతుక్కుంది. చూస్తుండంగనే కారు, టైర్, నోటు మూడు ఎల్లిపోయినయి. మెట్ల మీదనుండి కింద పడ్డడు రషీద్.
తేరుకునేటప్పటికి రషీద్ కంట్ల నీళ్ళు. కింద ఇరిగిపోయిన కప్పు ముక్కలు ఉన్నయి. ఒస్మాన్ భాయ్ అరుస్తుండు.
“బద్మాష్. ఏమైంది రా. పిచ్చి పట్టిందా. ఏడికి ఉర్కుతున్నావ్. దీవానా గానివా. మీ అయ్య కడ్తడా ఈ కప్పుల పైసలు.”
“కాదు భాయ్. ఎమ్మెల్యే సాబ్ పైసలు పడిపోయినయి. తీస్కునే లోపల ఎగిరిపోయినయి.”
ఒస్మాన్ భాయ్ నమ్మలే. తిట్టిండు.
· * *
రషీద్ అంత సాఫ్ చేసేసి షెటర్ బంద్ చేసి తాళం ఏశిండు. ఒస్మాన్ భాయ్ కూడా బండి స్టార్ట్ చేశిండు. రషీద్ నమస్తే చెప్పి ఇంటికి పోనికే గల్లీలకి నడిచిండు.
నడుస్తుంటే పక్కనించి ఒస్మాన్ భాయ్ బండి ఒచ్చి ఆగింది.
“అరేయ్ ఇందాక బజార్ పోతే మీ అమ్మీ కనపడ్డది. పైసలు అడగమన్నదంట నిన్ను. మల్ల అడగకుండనే పోతున్నవ్ ఏంది బే. ఇంగో ఈ మూడొందలు తీస్కో. ఇంట్ల ఇచ్చేయ్యాలె. సరేనా. పొద్దున్న జల్ది రా.” అని పైసలు ఇచ్చేశి సర్ర్ అని బండి వెళ్లిపోయింది.
· * *