Incest அவளுக்கென்ன அழகிய (மறு)முகம் (Completed)

[rainbowrajan2]

Today's update for the fans.

அவளுக்கென்ன அழகிய (மறு)முகம் 2-9

 
    தேவி ராணியை லீவு போடாமல் ஆபீஸ் போகச்சொன்னாள். ராஜனுக்கு சில பணிகளை கொடுத்து முடிக்கச்சொன்னாள். இருவரையும் ஓய்வில்லாமல் வைத்திருந்தாள் தேவி.


    ராணியும் ராஜனும் சந்தித்துக் கொள்ளும்போது இருவர் கண்களிலும் ஏக்கம் வழிந்தது.
    
    தேவி பார்க்காத போது ராணியின் குண்டிகளை தட்டிவிட்டு போவான்.. ராணியும் சளைக்காமல் அவனுக்கு ஷோ காட்டி வெறுப்பேத்துவாள்.  நாக்கை நீட்டி வாயில் துழாவி அவனை உசுப்பேற்றினாள்..


 
    ஒருநாள் ராஜன் சட்டை போடாமல் வெற்றுடம்பில் வீட்டில் உடற்பயிற்சி செய்துகொண்டிருக்க.. அதை பார்த்த ராணிக்கு கீழே ஊறியது. பக்கத்தில் போகும்போது தேவி வந்துவிட்டாள்.
    
    ஏமாற்றத்துடன் மாடிக்கு சென்றாள். கை வேலையையும் தேவி கூடாது என்று சொன்னதால், மிகவும் சிரமப்பட்டாள் ராணி.


 
    ராஜனுக்கு இருப்பு கொள்ளவில்லை.. தேவி எங்கிருந்தாலும் கரெக்டான சமயத்தில் வந்து விடுவாள்.


 
    "அம்மா ரொம்ப கஷ்டமா இருக்குமா.. இன்னும் எவ்ளோ நாள்? எனக்கு பீரியட் கூட முடிஞ்சிருச்சு.. நீ கைவேலையும் செய்யக்கூடாதுன்னுட்ட. எனக்கு அவரை பாத்தாலே ஊத்துது. "


 
    மகளின் கஷ்டத்தை புரிந்த தாய்... " நான் நாள் பாத்துட்டேன். வர்ற ஞாயித்துக்கிழமை நாள் நல்லா இருக்குனு ஜோசியர் சொன்னாரு.  ஆனா அதுக்கு முன்னால நம்ம வீட்டுக் ஒருத்தங்க வராங்க. அவங்க வந்து முடிவெடுத்ததுக்கு  அப்புறமாதான் மத்ததெல்லாம்.. அதுக்கு அடுத்த ரெண்டு நாளுக்கு லீவு போடு.."


 
    " ஹைய்யா.. அம்மான்னா அம்மாதான்.. உம்மா...", கட்டிப்பிடித்து முத்தமிட்டாள்.


 
    குஷியில் சமயலறையில் இருந்து வெளியே வர, எதிரே ராஜன் மேல் தன் பிஞ்சு முலைகள் மோத முட்டிக்கொண்டாள்..


 
   "பச்சக்..." ராஜனின் கன்னத்தில் அழுத்தி முத்தமிட்டுவிட்டு மாடிக்கு ஓடினாள்.


 
    ராஜன் உள்ளே வருவதை கண்ட தேவி, " என்னங்க.. வர்ற ஞாயித்துக்கிழமை நாள் நல்லா இருக்குன்னு சொல்லிருக்காங்க.  ரெண்டுநாளும் வேல இருக்கு. நீங்க என்கூட ஹெல்ப் பண்ணனும்."


 
    தேவி ராஜனுக்கு கட கடவென உத்தரவுகளை பிறப்பித்தாள்.


 
    ஆனால் வெள்ளிக்கிழமையே மீண்டும் ஒரு புயல் அடிக்கப் போவதை தெரியாமல், மூவரும் ஞாயிற்றுக்கிழமைக்காக காத்திருந்தார்கள்.


 
  ****


 
    வெள்ளிக்கிழமை காலை.


 
    ராஜனுக்கு அதிகாலையிலேயே போன் அழைப்பு வந்துவிட்டது. அவசரமாக ரயில்வே ஸ்டேஷன் சென்று வீட்டுக்கு வந்தார்.


 
    ஜானகி முகத்தில் எள்ளும் கொள்ளும் வெடித்தது போல வழி முழுக்க கோபமாகவே வந்தாள். வீட்டுக்கு வந்து சேர்ந்ததும் முகத்தை உம்மென்று வைத்துக்கொண்டு உக்கார்ந்துவிட்டாள்.


 
    " தனியாவா வந்தே. ஏன் சுஜாவை கூட்டிட்டு வரலே ?"


 
    பதில் சொல்லாமேலேயே உக்கார்த்திருந்தாள் ஜானகி.


 
    " இப்ப எதுக்கு மூஞ்சிய உம்முன்னு வெச்சுகிட்டு இருக்கே? நான்தான் கல்யாணம் பண்ணிக்கறேன்னு சொல்லிட்டேன்ல. அதுக்குதானே உன்னை வரச்சொன்னேன். "


 
    " நான் எவ்ளோ வருஷமா உன்னை கெஞ்சினேன். ஏன் என்னோட பொண்ணையே கட்டி குடுக்கறேன்னு சொன்னேன்.. நீ என்னமோ பெரிய இவனாட்ட கல்யாணமே வேண்டாம்னு சொன்னே.. இப்போ யாரு உன்னை மயக்கிவெச்சிருக்கா ? எங்க அந்த கிழவி?.. அவகிட்ட நான் இந்த மாதிரி ஏதாவது நடந்தா சொல்ல சொன்னேனே.."


 
    ரெங்கம்மாவைத்தான் தேடுகிறாள் என்று தெரிந்து, " ரெங்கம்மா அவ பொண்ணோட பிரசவத்துக்கு போயிருக்கா.. வர நாளாகும்."


 
    " யாருடா உன்னை மயக்குன சிங்காரி?.. அவளை காமி நான் பாக்கணும்."


 
    " ஜானு.. கோவப்படாத.. உனக்கு தெரிஞ்சவதான்..".


 
    ராஜன் அவளை ஆசையாக ஜானு என்றுதான் அழைப்பார்.


 
    " யாருடா எனக்கு தெரிஞ்சவ?.. ரொம்ப குழப்பற "


 
    ராஜன் மாடிக்கு சென்று அழைத்து வந்தார்.


 
    வந்தவளை பார்த்த ஜானகி யார் என்று ரொம்ப நேரம் யோசித்தாள்.


 
    " நல்லா இருக்கீங்களா ஜானகி ?", தேவி கேட்டவுடன்தான் ஜானுவுக்கு அவளை யாரென்று தெரிந்தது.


 
    ராஜனை பார்த்து, " டேய், இவ எங்கடா இங்க வந்தா? அடிப்பாவி உன்னாலதான என் தம்பி இவ்ளோ வருஷமா கஷ்டப்பட்டான். திரும்பவும் எதுக்குடி இங்க வந்த ?" என்று தேவி மேல் அடிக்க பாய்ந்தாள் ஜானகி.


 
    ராஜன் அவளை தடுத்து நிறுத்தினார். அவளை தேவியை தொடாதவாறு பிடித்துக்கொண்டார்.


 
    " என்னை விடுடா ராஜா.. இவளை ஒரு வழி பண்ணிடறேன்" என்று கோவம் அடங்காமல் திமிறினாள்.


 
    தேவிக்கு இதெல்லாம் நடக்கும் என்று தெரிந்திருந்ததால் அமைதியாக இருந்தாள்.


 
    அக்காவை சமாளிக்க ராஜன் திணறினார்.
    
    ஒருவாறு அவளை சாந்தப்படுத்தியபின், " சொன்னா கேளு ஜானகி. நடந்ததை எல்லாம் உனக்கு சொல்றேன்" என்று மொத்த கதையையும் சொன்னார். சில உண்மைகளை மறைத்தார்.


 
    ஜானகிக்கு கேட்க கேட்க தலை சுற்றியது.


 
    தேவியை பார்த்து, " உன் பொண்ணு எப்படி இவனை கட்டிக்குவா? ஒரு முறை வேண்டாமா? "


 
    ராஜன் குறுக்கிட்டு, " நீ மட்டும் உன்னோட பொண்ணை எனக்கு கட்டி கொடுக்கறேன்னு சொன்னே.. அது என்ன முறை ?"


 
    ஜானகி அந்த கேள்வியை எதிர்பார்க்கவில்லை.


 
    " அது.. அது...பல வருஷமா தனிக்கட்டையா இருக்கறியே. நம்மளை விட்டா இனிமே யாரு உனக்கு பொண்ணு குடுப்பாங்கன்னு நினைச்சுதான். சொந்தம் விட்டு போக கூடாதுன்னு நான் சொன்னேன். அதுக்குதான் நீ ஒத்துக்கலையே.. இப்போ இவளோட பொண்ண மட்டும் கட்டிக்குவேங்கற.. அதெப்படி ?"


 
    ராஜன் இப்போது அதற்கு தயாராக இருந்தார்.


 
    " நானும் தேவியும் கல்யாணம் பண்ணி முழுசா ஒரு வருஷம் கூட குடும்பம் நடத்தல. அவ அவளுக்கு பிடிச்சவரோட போய்ட்டா. அதுக்கப்புறம் நான் கல்யாணமே வேண்டாம்னு இருந்துட்டேன். எனக்கு ராணி இவளோட பொண்ணுன்னு கொஞ்ச நாளைக்கு முன்னவரை தெரியவே தெரியாது. அவளுக்கும் என்னை பிடிச்சது. எனக்கும் அவளை பிடிச்சிருக்கு. தேவி இங்க வந்த பிறகுதான் எல்லா விஷயமும் தெரிஞ்சது.
    
    என்ன செய்ய? நீயே சொல்லு ?"


 
    " அதுக்காக முறை தவறி நடந்துக்கணுமா, சொல்லுடா?", ஜானகி சீறினாள்.


 
    நிலைமை கட்டுக்கடங்காமல் போவதை உணர்ந்த தேவி பேச ஆரம்பித்தாள்.


 
    " நடக்கறதெல்லாம் நான் வர்றதுக்கு முன்னாடியே நடந்து முடிஞ்சிருச்சு!!"


 
    ஜானகி: " என்னடி சொல்றே? நிஜமாவா ?"


 
    தேவி: " அதனாலதான் சிக்கலே.. நானும் இவருகிட்டயும் என் பொண்ணுகிட்டயும் பலமுறை பேசியாச்சு. ஒன்னும் பிரயோஜனமில்லை. உங்கள இப்போ கூப்பிட்டது நிச்சயம் பேச "


 
    ஜானகி தலையில் கை வைத்து உக்கார்ந்துவிட்டாள். தேவி அவள் அருகில் சென்று, " போன வாரம் நான் இப்படிதான் உக்கார்த்திருந்தேன். ஜானகி, எல்லாம் கை மீறி போய்டுச்சு. கொஞ்சம் யோசிச்சுதான் எதையும் செய்யணும்."


 
    ஜானகி: " எப்படிடீ உன்னால இப்படி யோசிக்கமுடியுது. எனக்கு உடம்பெல்லாம் பதறுது."


 
    தேவி: " எல்லாம் சாத்தியம்தான். நானும் அவரும் கல்யாணம் பண்ணதை எல்லாரும் மறந்திருப்பாங்க. அதை தெரிஞ்சவங்க இங்கே இல்லவேயில்லை. சிலபேர் கொரோனால டிக்கெட் வாங்கிட்டாங்க."


 
    ஜானகி : " இருந்தாலும் உன் பொண்ணு இவனுக்கு மகதானே.. அதை எப்படி எடுத்துக்கரது?"


 
    தேவி: " ராணி இவருக்கு பொறக்கலையே. அதனால ஓகேதான். நீ உன் பொண்ணை கட்டி குடுக்கற மாறி நான் என் பொண்ணை இவருக்கு கட்டி கொடுக்கறேன். சிம்பிள்."


 
    தேவி வேண்டுமென்றே ஜானகிவிடம் பொய் சொன்னாள்.
    
    ஜானகிக்கும் அவள் பேச்சில் சிறு அமைதியும் தெளிவும் ஏற்பட்டது.


 
    இதையெல்லாம் ராணி கதவுக்கு வெளியே நின்று கேட்டுக்கொண்டிருந்தாள். ராஜனும் தேவியும் அவளை கூப்பிடும்வரை உள்ளே வரவேண்டாம் என்று எச்சரித்து இருந்தார்கள்.


 
    ஜானகி சாந்தமாகி பேசினாள்.


 
    " எங்க உன் பொண்ணு? நானும் பாக்கறேன். எப்படி இவன் அவகிட்ட மயங்கினான்னு!"


 
    தேவி ராணியை உள்ளே அழைத்தாள்.


 
    ஒரு அழகான பச்சை வண்ண பட்டுபுடவை உடுத்தி, நேர்த்தியாக அவளின் சுருட்டை முடியை தலை வாரி இருந்தாள்.
    மையிட்ட கண்கள், காதில் தங்க தோடு, நெற்றியில் சந்தன பொட்டு அதற்கு கீழே ஒரு சிவப்பு ஸ்டிக்கர் போட்டு,   கழுத்தில் ஒரு முத்துமாலை போட்டுகொண்டு அழகாக அடிமேல் அடிவைத்து நடந்து வந்தாள் ராணி. மெதுவாக வந்து ஜானகி காலில் பவ்யமாக விழுந்தாள்.
    
    அவளை தூக்கி நிறுத்தி மேலிருந்து கீழேவரை நோட்டமிட்டாள் ஜானகி.

 
    ஜானகிக்கு அவளை பார்த்தவுடன் பிடித்துவிட்டது.


 
    ஜானகி : " நீ தான் இவனை மயக்கிய அழகு ராட்சசியா ? நல்லாத்தான் புடிச்சிருக்கான். காரணம் ஏன்னு எனக்கு இப்ப தெரிஞ்சு போச்சு..."


 
    ராணி வெக்கத்தில் குனிந்த தலை நிமிராமல் தரையை பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள். தேவி புரியாமல் ஜானகியை பார்த்தாள்.


 
    தேவியை பார்த்து, " கேரளால உன்னை பொண்ணு பாக்க வரும்போது அவனுக்கு உன்னைவிட உங்க அம்மாவைதான் பிடிச்சிருந்தது. உனக்கும் அவனுக்கும் கல்யாணம் நடந்தா பொறக்கப்போற குழந்தைங்க உங்கம்மா மாதிரி அழகா இருப்பாங்கன்னு என்கிட்ட சொன்னான். "


 
    மறந்து போன விஷயத்தை ஜானகி இப்படி பட்டென்று உடைப்பாள் என்று எதிர்பார்க்காத ராஜன்,
    
    " அது... அது... சும்மா விளையாட்டுக்கு சொன்னது. இப்போ எதுக்கு அதெல்லாம் பேசிகிட்டு.." என்று தடுமாறினார்.


 
    " நீ சும்மா இருடா திருட்டு பயலே. நெனச்சத சாதிச்சுட்டே இல்ல.", ஜானகி அவரை மீண்டும் கிண்டலடித்தாள்.


 
    தேவிக்கும் ராணிக்கும் வெக்கம் வந்து சிரித்தார்கள்.


 
    பெண்கள் மூவரும் கைகொட்டி சிரிப்பதை பார்த்த ராஜன் அசடு வழிந்தார்.


 
    ராணி சிரிப்பதை பார்த்த ஜானகிக்கு, ராணிக்கும் ராஜன் மேல் விருப்பம் இருப்பதை அறிந்துகொண்டாள்.


 
    ஒரு நீண்ட பெருமூச்சுடன்.. " இவனை இப்படி பாத்து பல வருஷமாச்சு.. எப்படியோ அம்மாவும் பொண்ணும் என் தம்பியை சந்தோசமா வெச்சிருந்தா சரி.... வாங்க ஆக வேண்டியதை பாக்கலாம். " என ஜானகி சொல்லி முடித்தாள்.


 
    " உங்க வீட்டுக்காரரு வரலே ?" தேவி கேட்டாள்.


 
    அதை கேட்டவுடன் ஜானகியின் கண்களில் நீர் கோர்த்தது.

 
    என்னவென்று தேவி கேட்க, " என் வீட்டுக்காரரும் அம்மா அப்பாவும் 5 வருஷத்துக்கு முன்னால கோவிலுக்கு நேர்த்திக்கடனுக்காக போனாங்க. நான் வீட்டுக்கு விலக்கா இருந்ததால போகல. அவங்க மூணு பேரும் விபத்துல இறந்துட்டாங்க..இப்ப நானும் என் பொண்ணும் தனியா இருக்கோம்... " என்று கண்ணீருடன் சொன்னால் ஜானகி.


 
    ஒருவாறு ஆசுவாசப்படுத்திகொண்டு, " அவரோட கவர்மெண்ட் வேல எனக்கு கிடைச்சது... அதனால பொழப்பு ஓடுது. என் பொண்ணுக்கு ஒரு கல்யாணம் பண்ணணும்னுதான் ஆசை. இவன் விடாப்பிடியா ஒத்துக்காததுனால் ஒரு நல்ல வரன் பாத்து கல்யாணம் பண்ணிவெச்சேன்."


 
    கலகலவென்று இருந்த அறையில் திடீரென்று சோகம் பரவியது. தேவி ஜானகியை தேற்றினாள்.



    தன்னால் மற்ற மூன்று பேரும் சங்கடப்படுகிறார்கள் என்று நினைத்து உடனே பேச்சை மாற்றும் விதமாக,


    " அதை விடுங்க.. எதுவும் நம்ம கையில இல்ல.. தேவி, எப்போ நல்ல நாளுன்னு பாரு.. நாம நிச்சயம் பண்ணி முடிச்சிரலாம். கல்யாணத்தை தள்ளி போட வேண்டாம். அதையும் சீக்கிரமாவே செஞ்சிடலாம்."


    கல்யாணம் என்று சொன்னவுடன் ராணிக்கு நாணத்தில் கால் விரல்களை தரையில் தேய்த்து தலை குனிந்து புன்னகைத்தாள்.


    " அதுதான் சரி. வர்ற ஞாயித்து கிழமை நாள் நல்லா இருக்குன்னு காலெண்டர்ல பாத்தேன். அன்னைக்கே நம்ம நிச்சயம் பண்ணிக்கலாம்.", தேவி ஆமோதித்தாள்.


    " அப்போ என்னடா.. சந்தோஷம் தானே ?", ராஜனை நோக்கி கேட்டாள் ஜானகி.


    " ரொம்ப ரொம்ப... என் செல்ல அக்கா.." என்று ஐஸ் வைத்தார் ராஜன்.


    " ரொம்ப ஐஸ் வெக்காதே.. எனக்கு காச்சல் வரப்போகுது. வந்துச்சு அப்புறம் நிச்சயதார்த்தம் கான்செல்.. எப்படி வசதி..?"


    " தெய்வமே!.. என்னை சோதிக்காத.. " என்று ஜானகியை கை எடுத்து கும்பிட்டார்.


    மூவரும் மீண்டும் சிரித்தார்கள்.