28-12-2018, 10:39 AM
(This post was last modified: 28-03-2019, 08:37 PM by johnypowas. Edited 1 time in total. Edited 1 time in total.)
“மாதவி பாவம். உங்கப்பா அவளை கடைக்குகூட கூட்டிட்டு போனதில்ல ராஜ்"
“நீ மட்டும் என்னவாம்" என்று இடைமறித்தாள் மாதவி.
“உண்மைதான். எனக்கும் எந்த சுகத்தையும் கொடுத்ததில்லை அவர்" என்றாள்.
“கவலைப்படாதே கலா. எல்லா சுகத்தையும் இவன் தருவான்" என்று மாதவி சிரிக்க நான் தடுமாறி போனேன்.
“நான்” தடுமாறினேன்.
“ஏய் என்ன சொல்றே" என்று அம்மா இப்போது இடைமறித்தாள்.
“இவங்கப்பாக்கு பதில் இவன் நம்மை கூட்டிட்டு போகலாம்" என்று சொல்லி சிரிக்க நான் நார்மலானேன்.
“ஏய். உன்கிட்டே ஓக்கே. ஆனா அம்மாவை பார்த்தா பயமா இருக்கு" என்று சொல்லி அம்மாவை பார்த்தேன். அம்மா லேசாக சிரித்தாள்.
“அடேங்கப்பா. ரொம்ப பயம்தான். நீ எங்கிட்டே பேசறது ஒண்ணுக்குதான்" என்று சொல்லி சிரித்தாள்.
“எதை பற்றி கலாக்கா" என்றாள் மாதவி.
“பாக்கெட் மணி மட்டும் கேட்க பேசுவான்"
“அதுக்கப்பறம் மறந்துடுவான் இல்லே. ஆமா அதை வைச்சி என்ன செய்வே" என்று மாதவி சிரித்தாள்.
“ப்ரெண்ட்ஸ்"
“கேர்ள் ப்ரண்ட்ஸ்"
“ஒருத்தி மட்டும்" என்று சொல்லும்போதே என் முகம் சிவந்தது.
“பணம் கொடுத்துட்டு இவ மட்டும் தனியா இருக்கணும் இல்லே" என்று மாதவி சொன்னபோது நான் அதிர்ந்தேன். என்ன இன்று எல்லாம் ஒரு மாதிரியா இருக்குது.
“ஏன் நீயும் எங்க ரெண்டு பேரையும் கேர்ள் ப்ரண்ட்ஸ் ஆக்கிக்க கூடாது"
“அம்மாவையுமா"
“ஏன். அம்மா கேர்ள் ப்ரண்டா இருக்ககூடாதா. சரி. உன் கேர்ள் ப்ரண்டை எங்கே கூட்டிட்டு போவே"
நான் தயங்கினேன்.
“சொல்லு"
“ரெஸ்டாரெண்ட். அப்புறம் சினிமா"
“இங்கே எல்லாம் நாங்க வரமாட்டோமா" என்று அம்மா முதல் முறையாக சிரித்தாள்.
“அப்புறம் அங்கே என்ன செய்வே" என்று மாதவி கண்ணடித்தாள். அம்மா மௌனமாக சிரித்தாள்.
“சரிம்மா. நாளைக்கு எங்கே போகலாம்" என்றேன்.
“தைரியம் வந்துடுச்சே" என்று மாதவி சிரித்தாள்.
அதற்குள் நாங்கள் எல்லாரும் சாப்பிட்டு முடித்தோம்.
“நான் ரெஸ்டாரெண்ட் பே பண்ணிக்கறேன். இப்ப நீ வீட்டுக்கு கிளம்பு" என்று சொல்லவே நான் வீட்டுக்கு கிளம்பினேன். சற்று தொலைவில் சென்று பார்த்தால் காலையில் வாங்கிய மருந்து கொடுக்கவில்லை. திரும்பி வந்தால் அதற்குள் இருவரும் காணோம். ஒருவேளை மீண்டும் ஆஸ்பிட்டல் போய் விட்டார்களா. என்று நான் வேகமாக ஆஸ்பிட்டல் வந்து அறைக்கதவை திறக்க முயற்சிக்கும்போது லேசாக முனகல். மெல்ல எட்டி பார்த்தேன். அங்கே. மாதவியின் இடுப்பில் அம்மா கிள்ளிக் கொண்டு இருந்தாள்.
“ஸ்ஸ்ஸ்ஸ்ஸ்ஸ் என்ன இது ஆஸ்பிட்டல் ரூமில்.”
“எதுவானா என்னடி" என்று அம்மா மாதவியை இழுத்து அப்படியே தன் மேல் சாய்த்துக் கொண்டாள்.
“ஏய். என்ன ஆவேசம் அதிகமாகுது. கதவு எல்லாம் திறந்து இருக்குது"
“நம்மை தவிர யாருமில்லை" என்று அம்மா மாதவியின் உதட்டில் முத்தம் கொடுத்துக் கொண்டு இருந்தாள்.
“அவர் இருக்கார்" என்று மாதவி கையை அப்பாவின் பெட்டை நோக்கி காட்டினாள்.
“டாக்டர் பத்து மணிக்கு தூக்க மாத்திரை கொடுத்து இருப்பார்"
“ஓ அப்படியா” என்று மாதவி கண்ணடித்தாள்.
“ஏண்டி அவன்கிட்டே அப்படி பேசினே"
“அக்கா. மனம் முழுதும் காமம் வைச்சிட்டு ஏங்கறத்துக்கு விட இது எவ்வளவோ பரவாயில்லை"“
“அதுவும் சரிதான்"
என்று அம்மா மாதவி குட்டியின் உதட்டை கடிக்க
“ரொம்ப முரடு நீ" என்று மாதவி சிணுங்குவது கேட்டது.
“அதுதான் டேஸ்ட்" என்று அம்மா சொல்ல இரு அழகான பெண்கள் இறுக்கி கொண்டு இருப்பது தெரிந்தது. இங்கே இருந்தால் நிச்சயம் மாட்டிக்கொள்வோம். எனவே மெல்ல அந்த இடத்தை விட்டு விலகி வீட்டுக்கு கிளம்பினேன்.
தொடரும் மௌனி
“நீ மட்டும் என்னவாம்" என்று இடைமறித்தாள் மாதவி.
“உண்மைதான். எனக்கும் எந்த சுகத்தையும் கொடுத்ததில்லை அவர்" என்றாள்.
“கவலைப்படாதே கலா. எல்லா சுகத்தையும் இவன் தருவான்" என்று மாதவி சிரிக்க நான் தடுமாறி போனேன்.
“நான்” தடுமாறினேன்.
“ஏய் என்ன சொல்றே" என்று அம்மா இப்போது இடைமறித்தாள்.
“இவங்கப்பாக்கு பதில் இவன் நம்மை கூட்டிட்டு போகலாம்" என்று சொல்லி சிரிக்க நான் நார்மலானேன்.
“ஏய். உன்கிட்டே ஓக்கே. ஆனா அம்மாவை பார்த்தா பயமா இருக்கு" என்று சொல்லி அம்மாவை பார்த்தேன். அம்மா லேசாக சிரித்தாள்.
“அடேங்கப்பா. ரொம்ப பயம்தான். நீ எங்கிட்டே பேசறது ஒண்ணுக்குதான்" என்று சொல்லி சிரித்தாள்.
“எதை பற்றி கலாக்கா" என்றாள் மாதவி.
“பாக்கெட் மணி மட்டும் கேட்க பேசுவான்"
“அதுக்கப்பறம் மறந்துடுவான் இல்லே. ஆமா அதை வைச்சி என்ன செய்வே" என்று மாதவி சிரித்தாள்.
“ப்ரெண்ட்ஸ்"
“கேர்ள் ப்ரண்ட்ஸ்"
“ஒருத்தி மட்டும்" என்று சொல்லும்போதே என் முகம் சிவந்தது.
“பணம் கொடுத்துட்டு இவ மட்டும் தனியா இருக்கணும் இல்லே" என்று மாதவி சொன்னபோது நான் அதிர்ந்தேன். என்ன இன்று எல்லாம் ஒரு மாதிரியா இருக்குது.
“ஏன் நீயும் எங்க ரெண்டு பேரையும் கேர்ள் ப்ரண்ட்ஸ் ஆக்கிக்க கூடாது"
“அம்மாவையுமா"
“ஏன். அம்மா கேர்ள் ப்ரண்டா இருக்ககூடாதா. சரி. உன் கேர்ள் ப்ரண்டை எங்கே கூட்டிட்டு போவே"
நான் தயங்கினேன்.
“சொல்லு"
“ரெஸ்டாரெண்ட். அப்புறம் சினிமா"
“இங்கே எல்லாம் நாங்க வரமாட்டோமா" என்று அம்மா முதல் முறையாக சிரித்தாள்.
“அப்புறம் அங்கே என்ன செய்வே" என்று மாதவி கண்ணடித்தாள். அம்மா மௌனமாக சிரித்தாள்.
“சரிம்மா. நாளைக்கு எங்கே போகலாம்" என்றேன்.
“தைரியம் வந்துடுச்சே" என்று மாதவி சிரித்தாள்.
அதற்குள் நாங்கள் எல்லாரும் சாப்பிட்டு முடித்தோம்.
“நான் ரெஸ்டாரெண்ட் பே பண்ணிக்கறேன். இப்ப நீ வீட்டுக்கு கிளம்பு" என்று சொல்லவே நான் வீட்டுக்கு கிளம்பினேன். சற்று தொலைவில் சென்று பார்த்தால் காலையில் வாங்கிய மருந்து கொடுக்கவில்லை. திரும்பி வந்தால் அதற்குள் இருவரும் காணோம். ஒருவேளை மீண்டும் ஆஸ்பிட்டல் போய் விட்டார்களா. என்று நான் வேகமாக ஆஸ்பிட்டல் வந்து அறைக்கதவை திறக்க முயற்சிக்கும்போது லேசாக முனகல். மெல்ல எட்டி பார்த்தேன். அங்கே. மாதவியின் இடுப்பில் அம்மா கிள்ளிக் கொண்டு இருந்தாள்.
“ஸ்ஸ்ஸ்ஸ்ஸ்ஸ் என்ன இது ஆஸ்பிட்டல் ரூமில்.”
“எதுவானா என்னடி" என்று அம்மா மாதவியை இழுத்து அப்படியே தன் மேல் சாய்த்துக் கொண்டாள்.
“ஏய். என்ன ஆவேசம் அதிகமாகுது. கதவு எல்லாம் திறந்து இருக்குது"
“நம்மை தவிர யாருமில்லை" என்று அம்மா மாதவியின் உதட்டில் முத்தம் கொடுத்துக் கொண்டு இருந்தாள்.
“அவர் இருக்கார்" என்று மாதவி கையை அப்பாவின் பெட்டை நோக்கி காட்டினாள்.
“டாக்டர் பத்து மணிக்கு தூக்க மாத்திரை கொடுத்து இருப்பார்"
“ஓ அப்படியா” என்று மாதவி கண்ணடித்தாள்.
“ஏண்டி அவன்கிட்டே அப்படி பேசினே"
“அக்கா. மனம் முழுதும் காமம் வைச்சிட்டு ஏங்கறத்துக்கு விட இது எவ்வளவோ பரவாயில்லை"“
“அதுவும் சரிதான்"
என்று அம்மா மாதவி குட்டியின் உதட்டை கடிக்க
“ரொம்ப முரடு நீ" என்று மாதவி சிணுங்குவது கேட்டது.
“அதுதான் டேஸ்ட்" என்று அம்மா சொல்ல இரு அழகான பெண்கள் இறுக்கி கொண்டு இருப்பது தெரிந்தது. இங்கே இருந்தால் நிச்சயம் மாட்டிக்கொள்வோம். எனவே மெல்ல அந்த இடத்தை விட்டு விலகி வீட்டுக்கு கிளம்பினேன்.
தொடரும் மௌனி