Incest அம்மாவுடன் ஆண்டிபட்டி டூர்

[Jeyjay]

வந்தனா அந்த ஸ்டேஷன் ப்ளாட்பாரத்தில் கால் அடி எடுத்து வைத்ததுமே உடம்பு புள் அரித்தது..

அப்படி ஒரு சிலிர்ப்பு..

20 வருடங்களுக்கு முன்பாக ஓடி ஆடிய பூமி..

வந்தனாவும் விஷ்ணுவும் இரண்டு மூன்று லக்கேஜ் எடுத்து ரயிலை விட்டு கீழே இறங்கினார்கள்..

அந்த ஸ்டேஷன் ப்ளாட்பாரமே விரிச்சோடி கிடந்தது..

அது ஒரு இளையுதிர் காலம் என்பதால் ப்ளாட்பாரம் முழுவதும் காய்ந்த சருகு இலைகள் குப்பை குப்பையாக கிடந்தன..

சரியான பராமரிப்பு இல்லை..

அந்த ஸ்டேஷன் சுவர்கள் எல்லாம் காரை விட்டு... சிமெண்ட் எல்லாம் பெயர்ந்து செங்கல் செங்கலாய் தெரிந்தது..

வந்தனாவும் விஷ்ணுவும் இறங்கி நடந்தார்கள்..

ஜிள்ள்ள்ள்.. என்ற காற்று..

விஷ்ணுவுக்கு இது ரொம்ப புதுமையாய் இருந்தது..

இதுவரை பேன் காற்றையும் ஏஸி காற்றை மட்டுமே அனுபவித்து இருந்த விஷ்ணுவுக்கு இந்த இயற்கை சில்ல்ல்.. காற்று ரொம்ப ரொம்ப புதுமையாக இருந்தது..

கூ.. கூ.. என்ற குருவிகளின் ஓசை..
பட பட என்று சிறகடித்து பறக்கும் பறவைகளின் ஒலிகள்..
காற்றில் மரங்கள் எல்லாம் அசைந்தாடும் இயற்கை நடனம்..

இதை எல்லாம் விஷ்ணு பட்டண வாழ்க்கையில்.. பார்த்ததும் இல்லை.. கேட்டதும் இல்லை.. கேள்விபட்டதும் இல்லை..

அவன் பிறந்ததில் இருந்து பஸ் கார் வாகனங்களின் சத்தமும்.. ஹாரன் சத்தமும்.. மட்டுமே கேட்டு வளர்ந்த அவன் காதுகளுக்கு இந்த இயற்கையின் சத்தம்.. கிராமத்து இயற்கையின் சத்தம் ரொம்ப ரொம்ப புதுமையாக இருந்தது..

ஆள் ஆரவற்றமே இல்லாத அந்த ஸ்டேஷனில் ஏதோ திகில் படத்தில் இருவர் மட்டும் இறங்கி நடப்பது போல அவனுக்கு தோன்றியது..

வந்தனாவும் விஷ்ணுவும் மட்டுமே அந்த ஸ்டேஷன் ப்ளாட்பாரத்தில் இரண்டு மூன்று அடி எடுத்து வைத்திருப்பார்கள்..

து£ரத்தில் ஒரு வெள்ளை பேண்ட் வெள்ளை சட்டை தலையில் வெள்ளை தொப்பி யூனிபார்ம் அணிந்த ஒருவர் பச்சை கொடியை சுருட்டியபடியே மெல்ல மெல்ல அவர்கள் இருவரையும் நோக்கி நடந்து வந்தார்..

வாம்மா.. பல மாசங்களுக்கு பிறகு இப்போதான் இந்த ஊருக்கு ஒரே ஒரு ரயில் வந்துட்டு போயிருக்கு..

அதுல வந்திருக்க ஒரே பயணிகள் நீங்க ரெண்டு பேருதான்.. என்று வந்தனாவை பார்த்து சொன்னார்..

அவர் வெள்ளை உடையிலேயே அவர் தான் இந்த ஸ்டேஷனுக்கு ஸ்டேஷன் மாஸ்டர் என்பதை சட்டென்று புரிந்து கொண்டாள் வந்தனா..

கொஞ்சம் வயதானவராய் தெரிந்தார் அவர்.. இன்னும் ரிடையர்டு ஆக ஒரு சில மாதங்களே இருப்பது போல தோற்றம்..

இவர் தங்களை வரவேற்கிறாரா.. அல்லது சலித்துக் கொள்கிறாரா என்றே வந்தனாவால் கணிக்க முடியவில்லை..

சார்.. இது என்ன ஸ்டேஷன்.. என்றாள் அவரை பார்த்து சின்ன புண்ணகையோடு..

மருவத்து£ர்.. என்றார் ஒத்தை வார்த்தையில்..

ஆண்டிபட்டி கிராமத்துக்கு இங்கிருந்து எவ்வளவு து£ரம் என்று கேட்டாள் வந்தனா..

ஆண்டிபட்டிக்கா.. என்று ஒரு மாதிரியாக பார்த்தார் அவர்..

ஆமாங்க.. ஆண்டிபட்டி கிராமம்.. என்றாள் வந்தனா..

அப்படி ஒரு கிராமம் பல வருஷத்துக்கு முன்னாடி இருந்தது.. ஆனா இப்போ இருக்கா இல்லையான்னு தெரியலியேம்மா.. என்று தலையை சொரிந்தவர்.. ஆனா.. நீங்க சொல்ற கிராமம் இங்கிருந்து சரியா 15 மைல் தாண்டிதான் இருக்கிறதா நான் கேள்விப்பட்டு இருக்கேன்..

நீங்க எப்படி அவ்வளவு மைல் போக போறீங்க.. இங்கிருந்து ஒரு பஸ் வசதியோ.. எந்த விதமான போக்குவரத்து வசதியும் கிடையாதேம்மா.. இந்த சின்ன பையனை வேற கூட்டிட்டு வந்திருக்க..

அப்படி ஒரு கிராமம் இன்னும் இருக்கா இல்லையான்னு கூட எனக்கு தெரியலியேம்மா.. என்றார் அவர்..

அதை கேட்ட வந்தனா எச்சில் விழுங்கினாள்..

என்ன இவர் இப்படி ஒரு குண்டை து£க்கி போடுகிறார்.. என்று கொஞ்சம் பயந்தே போனாள்..

அம்மா அம்மா.. எனக்கு ரொம்ப பயமா இருக்கும்மா.. வாம்மா.. திரும்பி போயிடலாம்.. என்றான் பயம் நிறைந்த குரலுடன் விஷ்ணு..

அப்படி திரும்பி போகணும்னா கூட.. இன்னும் இரண்டு அல்லது மூன்று நாட்களுக்கு பிறகுதான் ஒரே ஒரு கூட்ஸ் ரயில் வரும்.. அதுலதான் போக முடியும்..

பேசஞ்சர் ரயில் வர இன்னும் ஒரு மாசம் அல்லது இரண்டு மாசம் ஆகும்.. என்று இன்னொரு குண்டை து£க்கி போட்டார் அந்த ஸ்டேஷன் மாஸ்டர்..

அதை கேட்ட வந்தனாவுக்கு மயக்கமே வந்துவிடும் போல இருந்தது..

அவள் முகத்தில் சின்ன சின்ன வியர்வைகள் அரும்ப ஆரம்பித்தது..

சட்டென்று தன் மொபைளை எடுத்து பேஸ்புக் ஓப்பன் பன்னாள்.. அதில் கார்த்திக் என்று டைப் பண்ணி.. மெசெஞ்சர் போய் அவனுக்கு கால் பண்ண முற்பட்டாள்..

மெசெஞ்சர் ஓப்பன் ஆவது வரை ஆப்லைனில் மொபைல் வேலை செய்தது.. அதன் பிறகு நெட்வொர்க் விசை சுற்றிக் கொண்டே இருந்தது..

ஓ.. மை காட்.. இங்க நெட்வொர்க் ரொம்ப புவரா.. என்று ஸ்டேஷன் மாஸ்டரை பார்த்து கேட்டாள்..

புவரோ.. ரிச்சோ.. இங்க டெலிபோன்களே வேலை செய்யாது.. இதுல எங்கம்மா செல்போன் எல்லாம் இந்த பட்டிகாட்டுல வேலை செய்ய போகுது.. என்று சலித்துக் கொண்டார் அவர்..

ஐயோ.. இப்போ என்ன செய்வது.. என்று வருத்தமாக யோசி’க துவங்கினாள் வந்தனா..

அப்போது அம்மா.. அம்மா.. என்று கத்திக் கொண்டே ஒரு கருப்பு உருவம் அவளை நோக்கி வேக வேகமாக ஓடி வந்தது..

ஒரு கால் கொஞ்சம் லேசாக இழுப்பு வாங்கி ஓடி வருவது போல தோன்றியது..

அந்த கருப்பு உருவம் கிட்டே வர வர.. அது ஒரு பக்கா பட்டிகாட்டு ஆள் என்பது தெரிந்தது..

மூச்சிரைக்க ஓடி வந்து வந்தனா விஷ்ணு இருவருக்கும் முன்பாக வந்து கை கட்டி பணிந்தபடி நின்றான்..

ஒரு வெள்ளை அழுக்கு அரை வேஷ்டியை கண்டாங்கி போல ஒரு கோவணம் போல கட்டி இருந்தான்..

கருத்த தேகம்.. வியர்வையும்.. புசு புசு என்ற சின்ன சின்ன சுருட்டை முடிகளும் நிறைந்த நெஞ்சு தேகம்..

தொடைகள் எல்லாம் கருகரு என்று இருந்தது..

பார்க்க பழைய காலத்து கருப்பு ராஜ்கிரண் போல இருந்தான்..

ஆனால் ராஜ்கிரணைவிட சற்று உடல் பருமன் கம்மி..

அம்மா.. அம்மா.. வந்து ரொம்ப நேரம் ஆச்சிங்களா.. மன்னிக்கணும்.. என்று கைகூப்பியபடியே சொன்னவன்..

உங்களை கூட்டிட்டு வர பெரியய்யா ஐயா வண்டி குடுத்து அணுப்பி இருந்தாரு.. அந்த மாடு தான் கொஞ்சம் முரடு பிடிச்சிடுச்சு..

அப்புறம் வேற மாடு மாத்தி கொண்டு வர கொஞ்சம் தாமதம் ஆயிடுச்சி தாயி.. பெரியய்யாகிட்ட சொல்லீடாதீங்கம்மா.. என்று குணிந்த தலை நிமிராது.. வந்தனாவிடம் இருந்த பெட்டி படுக்கை பை மூட்டை எல்லாம் எடுத்து தன் தலைமேல் சுமந்தபடி..

வாங்கம்மா.. டேசனுக்கு வெளியே நம்ம வண்டி நிக்குது.. என்று சொல்லி விஷ்ணுவிடம் இருந்த பைகளையும் வாங்கி தன் தலைமேல் வைத்துக் கொண்டு விசுக் விசுக் என்று லேசாய் சாய்ந்து சாய்ந்து வேகமாக ஸ்டேஷன் விட்டு வெளியே நடக்க ஆரம்பித்தான்..

இப்போது ஸ்டேஷன் மாஸ்டரை வந்தனா ஒரு நக்கல் பார்வை பார்த்தாள்..

பாத்தியா எங்க கிராமத்துல இருந்து எங்களை பிக்அப் பண்ணி கூட்டிட்டு போக ஆள் எல்லாம் அனுப்பி இருக்காங்க..

எங்க ஆண்டிபட்டி கிராமத்தை பத்தி தப்பாவா பேசுன.. என்பது போல அவள் பார்வை இருந்தது..

ம்ம்.. சரிம்மா.. ரொம்ப சந்தோஷம்.. நீங்க உங்க கிராமத்துக்கு கிளம்புங்க.. என்றார்..