02-03-2023, 01:38 PM
அவள் தொலைபேசி கையில் மறைத்தபடி," நான் அப்புறம் சொல்லுறேன்," என்று அவள் கணவனிடம் சொன்னாள். மீண்டும் போனில் திவ்யாவிடம்," இப்போது உள்ள பிள்ளைகள் என்ன நினைக்கிறார்கள் என்று நமக்கு தெரியாது. நம்ம காலத்தில் மாதிரி இல்லை, அவர்கள் விருப்பப்படி செய்வார்கள்."
"புரியுது மோனி, அவர்கள் இருவரும் சன்திக்க சொல்வோம். அவர்கள் இருவருக்கும் ஒரு கனெக்ட் ஏற்படும் என்று நம்புவோம். நடக்குறது நடக்கட்டும்."
இதை கேட்டு மௌனிகாவுக்கு கொஞ்சம் நிம்மதி ஆனது. ப்ரகாஷிடம் இதற்க்கு சம்மதிக்க கூடாது என்று சொல்லவேண்டும். உன் மகனுக்கு என் கட்டிலை தான் பகிர்ந்துகொள்ள விருப்பம் என் மகளின் காட்டில் இல்லை என்று திவ்வியாவிடம் சொல்லவேண்டும் என்பது போல தோன்றியது.
"சரி மௌனிகா நாம விரும்புவது போல எல்லாம் நடக்கணும் என்று ஹோப் பண்ணுவோம்." திவ்யாவுக்கு தெரியாது அவள் விருப்பமும் மௌனிகா விருப்பமும் நேர்மாறானது.
"நல்லது மோனி, நான் ரொம்ப எக்ஸைடட்டாக இருக்கேன்," என்று திவ்யா மகிழ்ச்சியுடன் கூறினாள்," இன்னும் கொஞ்ச நேரத்தில் நான் அங்கே வரேன்."
"இல்லை, நான் அங்கே வரேன்," என்றாள் மௌனிகா. திவ்யா இங்கே வந்து ஒருவேளை ஜெயகரை சந்தித்தால் அவள் சொன்ன பொய் அம்பலமாவதற்கு வாய்ப்பு இருந்தது. அது மட்டும் இல்லை, திவ்யா வீட்டுக்கு போனால் பிரகாஷ் பார்க்க வாய்ப்பு இருக்கு.
மௌனிகா போன் வைக்கவும் ஜெயகர் சாப்பிட்டு முடிக்கவும் சரியாக இருந்தது. அவள் கணவன் அவர் அலுவலத்துக்கு செல்ல தயாராக இருந்தபோது மௌனிகா அவரிடம் விஷயத்தை சொன்னாள்.
"விகாஸ் மற்றும் திவ்யா, அவுங்க மகனுக்கு சந்தியாவை கல்யாணம் செய்து வைக்க ஆசைப்படுறாங்க," என்று கூறி ஜெயகாரின் எதிர்வினையை எதிர்பார்த்து காத்திருந்தாள்.
"ஹ்ம்ம் அவுங்க மகன்...பிரகாஷ் தானே அவன் பெயர்? பையன் பார்க்க ஹேண்ட்ஸம்மாக இருப்பான் இல்லையா?"
ஆமாம் எனக்கு தெரியும், அதுவும் அவன் நிர்வாணமாக இருந்தால் இன்னும் அழகாக இருப்பான். அதுவும் அவனின் 'அது' இருக்கே நீங்க பார்த்தால் பொறாமை படுவீங்க. அதுவும் அவனின் அந்த 'அது' என் பெண்மையை என்ன பாடுபடுத்துநீஞ்சி, அதை நான் எவ்வளவு ராசி அனுபவிச்சேன் என்று தெரிந்தால் நீங்க இன்னும் பொறாமை படுவீங்க என்று மனதில் நினைத்தாள்.
"அவுங்க ஸ்டேட்டஸ் நம்ம ஸ்டேட்டஸுக்கு ஒத்துபோகம். அவுங்க இருவருக்கும் ஒத்துபோகுத என்று நாம பார்ப்போம்," என்று ஜெயகர் சொன்னார்.
அவர் அப்படி சொல்ல இது வேண்டாம் என்று மௌனிகாவாள் சொல்ல முடியில. வேணாம் என்பதற்கு என்ன காரனும் அவள் சொல்ல முடியும். என் புண்டை உள்ளே போன சுன்னி என் மகள் புண்டையிலும் போவது எனக்கு பிடிக்கவில்லை என்று சொல்ல முடியும்மா. இருபக்கம் பெற்றோர்கள் பிரகாஷ் மற்றும் சந்தியா கல்யாணம் நடைபெறணும் என்று விரும்புகிறார்கள் அவளை தவிர. அவள் அதை விரும்பாதது சுயநல காரணத்துக்காக. அவளுக்கு பிரகாஷ் வேணும். அதுமட்டும் இல்லை தாயும் மகளும் ஒரே நபருடன் இருவரும் படுத்து இருந்தது எவ்வளவு விகாரமாக இருக்கும். அல்லது மகளுக்கு கல்யாணம் நடந்தபின்னும் ப்ரகாஷுடன் அவளுக்கு தொடர்ந்து படுக்க ஆசை வந்தால் கேவலமாக இருக்கும். பிரகாஷ் சந்தியா கல்யாணம் நடந்தால் எப்படி அவள் தன் சொந்த மகளுக்கு போட்டியாக இருப்பது. அவள் மகள் மீதே அவளுக்கு பொறாமை வந்தால் அது ரொம்ப வெட்ககேடாக இருக்கும். இப்படி யோசித்தாலும் அவளுக்குள் இன்னொரு எண்ணமும் வந்தது. வேறு ஒரு பெண் மீது பொறாமை படுவதற்கு பதிலாக அவள் மகள் மீது பொறாமை கொள்வது தேவலை தானே. அப்போது பிரகாஷ் மூலம் இன்பம் பெறுவது வேற தெரியாத பெண் இல்லாமல் அவளின் வயற்றில் பிறந்த பெண் அனுபவிப்பது ஒருவகையில் பரவாயில்லை. பிரகாஷ் அவள் மருமகன் அனால் அவர்கள் இந்த உறவை மாட்டிக்கொள்ளாமல் தொடர்பதற்கு வசதியாக இருக்கும். உண்மையை சொல்லப்போனால் மௌனிகா குழப்பியா மனநிலையில் இருந்தாள். ப்ரகாஷிடம் வீட்டைவிட்டு எங்கும் போகவேண்டாம் என்று ரகசியமாக மெஸேஜ் அனுப்பின பிறகு ஒரு அரைமணி நேரம் கழித்து அவள் திவ்யா வீட்டில் இருந்தாள்.
“உள்ளே வா” என்று திவ்யா மௌனிகாவை வரவேற்றாள், அவள் இரு கைகளையும் தன் கைகளில் பிடித்துக் கொண்டாள், "ரொம்ப எக்ஸட்டிங்க இருக்கு இல்லையா."
திவ்யா அவளை வரவேற்க மௌனிகா சிரமத்துடன் அவள் முகத்தில் ஒரு புன்னகையை வரவைத்தாள். “சந்தியாவிடம் சொன்னாயா” என்று திவ்யா மௌனிகாவிடம் கேட்டாள். அவர்கள் பேசிக் கொண்டிருந்த அந்த பெண் அந்த நேரத்தில் தன் வீட்டை விட்டு வெளியேறி தன் காதலன் ராஜேஷை சந்திக்கப் போய்க்கொண்டு இருந்தாள்.
"இன்னும் இல்லை. நான் முதலில் உன் மகனிடம் பேசி அவன் என்ன நினைக்கிறான் என்பதை தெரிஞ்சிக்கணும். ஈவினிங் அவன் வேலையிலிருந்து வந்ததும் நான் உன் மகனுடன் முதலில் பேசுறேன், ”என்று மௌனிகா சொன்னாள், அவள் சொன்னபடி பிரகாஷ் வீட்டில் இருப்பது தனக்குத் தெரியாதது போல நடித்தபடி.
"பிரகாஷ் வீட்டில் இருக்கிறான் மொனி, ஆனால் நீ ஏன் அவனிடம் முதலில் பேச வேண்டும்?"
"உன் மகனின் உண்மையான உணர்வுகளை நான் தெரிந்துகொள்ளணும். இப்போது அவன் திருமணம் செய்ய தயாரா. .திவ்யா சில நேரத்தில் பெற்றோராக நீங்க இருவரும் நீங்க அறியாமலேயே அவனுக்கு அழுத்தம் கொடுக்கலாம், உங்க ஆசையை நிறைவேற்ற வேண்டும் என்ற கடமையில் உன் மகன் இதற்க்கு ஒப்புக்கொள்ளலாம். பிற்காலத்தில் அவர்களின் திருமணவாழ்கையில் இதுவே பிரச்சனைக்கு வழிவகுக்கும். இது என் மகளின் எதிர்காலம், எதிர்காலத்தில் எந்த பிரச்சனையும் ஏற்படாது என்று நான் தான் கவனமாக இருக்கணும்."
மௌனிகாவும் ஜெயகரும் தங்கள் குழந்தைகள் சங்கத்தின் இந்த யோசனையை ஏற்றுக்கொண்டதில் திவ்யா மகிழ்ச்சியடைந்தார். மகளின் நலன் மற்றும் எதிர்காலத்தில் மௌனிகாவின் அக்கறையை அவளால் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது. ஒரு பெண்ணின் தாயாக அவளுக்கும் அதே கவலைகள் இருக்கும்.
"எனக்கு புரியுது மோனி, அவன் ரூமில் தான் இருக்குறான், நான் அவனை கூப்பிடுறேன்."
"கொஞ்சம் பொறு திவ்யா, நீ உன் மகனை கூப்பிடறதுக்கு முன் நான் அவனுடன் தனிப்பட்ட முறையில் பேசுறதற்கு இங்கே இடம் இருக்கிறதா?
"கொஞ்சம் பொறு திவ்யா, நீ உன் மகனை கூப்பிடறதுக்கு முன் நான் அவனுடன் தனிப்பட்ட முறையில் பேசுறதற்கு இங்கே இடம் இருக்கிறதா?
"தனியாக பேசபோரிய?"
"ஆமாம், இங்கே லிவிங் ரூமில் முடியாது, உன் வேலையாட்கள் இருக்குறார்கள், சரிவராது. ஒருவேளை நாங்க உன் கணவரின் அலுவலக அறையை பயன்படுத்தலாம், அது ப்ரைவேட்டாக இருக்கும்."
திவ்யா முகத்தில் சந்தேகம் தெரிந்தது. “ஆமாம், யாரும் நம்மை அங்கு தொந்தரவு செய்ய மாட்டார்கள், ஆனால் அவர் அங்கு இல்லாமல் யாரும் உள்ளே செல்வதை என் கணவர் விரும்பவில்லை. அது உனக்கு தெரியும் தானே. மேலும் அங்கே சிசிடிவி கேமரா உள்ளது அதனால் அங்கேயும் முடியாது."
“நீயும் கூட இருப்ப என்ற யார் சொன்ன திவ்யா. நீயும் இருந்தென்ன எப்படி உன் மகன் பிரீயாக பேசுவான். அவன் மனதில் இருப்பதை சொல்ல தயங்களாம். சரி, இங்கே ப்ரைவேட்டாக பேச முடியில என்றால் நான் அவனுடன் வெளியே எங்கேயாவது தனியாக போய் பேசிவிட்டு வரேன்."
"நான் அவனுக்கு எந்த அழுத்தத்தையும் கொடுக்க மாட்டேன் மோனி, நான் ஏன் கூட இருக்கக்கூடாது."
“சில்லியாக இருக்காதே திவ்யா, உன் இருப்பே அவனுக்கு சங்கடமாக இருக்கும். எப்படியோ அவனுக்கு தடையாக இருக்கும். பயப்படாதே, உன் செல்ல பையனுக்கு எதுவும் ஆகாது," என்று மௌனிகா சிரித்தாள்.
"அவன் உன் மருமகனாக போகிறவன், அதனால எனக்கு கவலை இல்லை. திவ்யா மௌனிகாவுடன் சிரித்துக்கொண்டே பதிலளித்தாள். அப்போது அவளுக்கு ஒரு யோசனை தோன்றியது, "ஏய் ஏன் அவனிடம் அவனுடைய அறையில் நீ பேசக்கூடாது?அங்கே ப்ரைவேட்டாக இருக்கும் மேலும் நீங்க வெளியே செல்ல வேண்டிய தொந்தரவு இருக்காது."
மௌனிகாவின் முகத்தில் ஒரு தீவிரமான சந்தேகம் இருந்தது ஆனால் உள்ளுக்குள் மகிழ்ச்சியாக இருந்தாள். அவள் தன் காதலனுடன் தனியாக அவனது வீட்டில், அவனது அறையில், அவனது அம்மா வீட்டில் இருக்கும்போதே இருக்கப்போகிறாள். இதற்க்கு தான் அவள் ஆசைப்பட்டாள். அதை அவள் தோழியே தன் யோசனைப்படி நடப்பது போல அவள் தோழியையே செய்ய வைத்துவிட்டாள். அவன் அறையில் அவனை கட்டிபிடிக்கலாம். அவனை முத்தமிடலாம். அதற்க்கு மேலயும் நடக்குமோ????
அனால் இதையெல்லாம் வெளிக்காட்டாமல்," அது சரியாக இருக்கும் என்று நினைக்கிறாயா திவ்யா?" மௌனிகா எதோ இதில் நாட்டம் இல்லாதது போன்ற தொனியில் சொன்னாள்.
"இப்போது நீ சில்லியாக பேசாதே, நீ உன் மருமகனுடன் பேசப் போகிறீர, அதில் எந்த தவறில்லை."
இப்படி செய்வது சரியா என்ற சந்தேகம் அவளுக்குள் இருப்பதுபோல எதிர்வினை காட்டிக்கொண்டு, எதோ தயக்கத்துடன் இதற்க்கு ஒப்புக்கொண்டது போல பேச துவங்கினாள்.
"சரி நீ எதோ சொல்லுற. நான் ஏன் தயங்கினேன் என்றால் நான் ப்ரகாஷுடன் ரொம்ப நேரம் பேச வேண்டியதாக இருக்கும், அது ஒரு மணி நேரம் கூட எடுக்கலாம், அதனால் தான்."
"ஏண்டி ரொம்ப நேரம்?"
"என் மகளின் எதிர்காலம்டி இது. எனக்கு அவர்கள் பிரச்னை இல்லாமல் ஒன்றாக வாழ்வார்கள் என்று முழு நம்பிக்கை வரவேணும். அதனால் நீ எங்களை எந்த விதத்திலும் அவசர படுத்தக்கூடாது."
"டேக் யூர் டைம் மோனி, எனக்கு ஒண்ணே ஒன்னு தான் .. நல்ல செய்தியுடன் வா."
"உன்னை நம்ப முடியாது, உன்னை பற்றி எனக்கு தெரியும். உனக்கு பொறுமை இருக்காது. அதனால் நான் அறையின் கதவை பூட்ட போகிறேன். இல்லையென்றால் நீ பொறுமை இல்லாமல் புகுந்து காரியத்தை கெடுதிடுவ." திவ்யா நினைத்த காரியும் வேறு மௌனிகா மனதில் இருக்கும் காரியும் வேறு.
"நீயும் சுமா வந்து கதவை தட்டாதே," என்று மேலும் மௌனிகா சொன்னாள்.
திவ்யா மீண்டும் சிரித்தாள். “இது என் மகனின் திருமணத்தைப் பற்றியது, அதுவும் நடக்க வேண்டும் என்று நான் ரொம்ப ஆசை படுகிறது. சரி ஒன்னு சொல்லுறேன். நீ வெளியே வரும்வரை நான் இங்கேயே இருக்கேன் என்று ப்ரோமிஸ் செய்யுறேன்."
மௌனிகாவுக்கு ரொம்ப மகிழ்ச்சியாக இருந்தது. அதை வெளிக்காட்டாமல் இருக்க போராடினாள். அதுதான் எனக்கு வேணும். உன்னை எனக்கும் உன் மகனுக்கும் காவல் இருக்க வைப்பது. ஒருவகையில் கொச்சையாக எங்களுக்கு நீ விளக்கு பிடிக்கிற என்று கூட சொல்லலாம் என்று மனதுக்குள் சிரித்தாள்.
"உன் மகனின் அறை எது?"
"அது இடதுபுறத்தில் இரண்டாவது."
மௌனிகா படிக்கட்டுகள் வரை மெல்ல நடந்தாள், அவள் உணர்ந்த உற்சாகம் அவளை அவசரப்படுத்த தூண்டியது, ஆனால் அவள் தன்னை சாதாரணமாக நடக்க வற்புறுத்திகொண்டாள். அவள் பிரகாஷின் அறை கதவை அடைந்தது அதை தட்டினாள்.
"யார் அது?" அது பிரகாஷின் ஆழமான குரல். அது அவளது கால்களை உற்சாகத்தில் பலவீனமாக உணர வைத்தது.
"நான் தான் மௌனிகா," அவள் மெதுவாக ஆனால் அவன் காதில் கேட்க்கும் அளவுக்கு பதில் சொன்னாள்.
"அம்மா, ஆன்டி உங்களுடன் இருக்காங்களா?" என்று பிரகாஷ் கேட்டான்.
புத்திசாலி பாய், அவள் தனியாக இருப்பதை உறுதி செய் இப்படி கேட்குறான். எதோ ப்ளன் பண்ணி இருக்கான். அதனால் தான் அவன் அம்மாவும் அவளுடன் வந்தாலே இல்லையா என்று உறுதி செய்கிறான் என்று மௌனிகா நினைத்து மெளனமாக சிரித்தாள்.
"உன் அம்மா இங்கே இல்லை, நான் தனியாக இருக்கிறேன்." சில வினாடிகள் எந்த சத்தமும் இல்லை பின் லேசாக கதவு திறந்தது ஒரு கை அவளை பிடித்து இழுத்தது திடுக்கிட்டு ஒரு சிறு சத்தம் போட்டாள். கதவு மூடப்படும் சத்தம் மற்றும் பூட்டுச் சத்தம் கேட்டது. அவன் திரும்பி பார்க்க மூடிய கதவின் மீது சாய்த்தபடி பிரகாஷ் நின்றிந்தான். அவன் முழு நிர்வாணமாக அவளை முகத்தில் ஒரு அகன்ற சிரிப்புடன் பார்த்தான். அவள் இடுப்பின் கீழே பார்த்தாள். அவனின் அற்புத தடி பாதி விறைப்பில் இருந்தது. மௌனிகாவுக்கு புரிந்தது பேசுறதற்கு வாய்ப்பு இல்லை. அவன் ஆசை தீர்ந்தவுடன் (அவள் ஆசையும் தான்) மட்டுமே அவனுடன் பேச முடியும். அவன் நடக்க, அவனின் ஒவ்வொரு அடியெடுகும் போது அவன் தடி மேலும் விறைப்படைந்து காற்றில் இங்கும் அங்கும் ஆசையா அவளை நெருங்கினான். அவன் அணைப்பில் தஞ்சம் அடைய தயாரானாள்.
"புரியுது மோனி, அவர்கள் இருவரும் சன்திக்க சொல்வோம். அவர்கள் இருவருக்கும் ஒரு கனெக்ட் ஏற்படும் என்று நம்புவோம். நடக்குறது நடக்கட்டும்."
இதை கேட்டு மௌனிகாவுக்கு கொஞ்சம் நிம்மதி ஆனது. ப்ரகாஷிடம் இதற்க்கு சம்மதிக்க கூடாது என்று சொல்லவேண்டும். உன் மகனுக்கு என் கட்டிலை தான் பகிர்ந்துகொள்ள விருப்பம் என் மகளின் காட்டில் இல்லை என்று திவ்வியாவிடம் சொல்லவேண்டும் என்பது போல தோன்றியது.
"சரி மௌனிகா நாம விரும்புவது போல எல்லாம் நடக்கணும் என்று ஹோப் பண்ணுவோம்." திவ்யாவுக்கு தெரியாது அவள் விருப்பமும் மௌனிகா விருப்பமும் நேர்மாறானது.
"நல்லது மோனி, நான் ரொம்ப எக்ஸைடட்டாக இருக்கேன்," என்று திவ்யா மகிழ்ச்சியுடன் கூறினாள்," இன்னும் கொஞ்ச நேரத்தில் நான் அங்கே வரேன்."
"இல்லை, நான் அங்கே வரேன்," என்றாள் மௌனிகா. திவ்யா இங்கே வந்து ஒருவேளை ஜெயகரை சந்தித்தால் அவள் சொன்ன பொய் அம்பலமாவதற்கு வாய்ப்பு இருந்தது. அது மட்டும் இல்லை, திவ்யா வீட்டுக்கு போனால் பிரகாஷ் பார்க்க வாய்ப்பு இருக்கு.
மௌனிகா போன் வைக்கவும் ஜெயகர் சாப்பிட்டு முடிக்கவும் சரியாக இருந்தது. அவள் கணவன் அவர் அலுவலத்துக்கு செல்ல தயாராக இருந்தபோது மௌனிகா அவரிடம் விஷயத்தை சொன்னாள்.
"விகாஸ் மற்றும் திவ்யா, அவுங்க மகனுக்கு சந்தியாவை கல்யாணம் செய்து வைக்க ஆசைப்படுறாங்க," என்று கூறி ஜெயகாரின் எதிர்வினையை எதிர்பார்த்து காத்திருந்தாள்.
"ஹ்ம்ம் அவுங்க மகன்...பிரகாஷ் தானே அவன் பெயர்? பையன் பார்க்க ஹேண்ட்ஸம்மாக இருப்பான் இல்லையா?"
ஆமாம் எனக்கு தெரியும், அதுவும் அவன் நிர்வாணமாக இருந்தால் இன்னும் அழகாக இருப்பான். அதுவும் அவனின் 'அது' இருக்கே நீங்க பார்த்தால் பொறாமை படுவீங்க. அதுவும் அவனின் அந்த 'அது' என் பெண்மையை என்ன பாடுபடுத்துநீஞ்சி, அதை நான் எவ்வளவு ராசி அனுபவிச்சேன் என்று தெரிந்தால் நீங்க இன்னும் பொறாமை படுவீங்க என்று மனதில் நினைத்தாள்.
"அவுங்க ஸ்டேட்டஸ் நம்ம ஸ்டேட்டஸுக்கு ஒத்துபோகம். அவுங்க இருவருக்கும் ஒத்துபோகுத என்று நாம பார்ப்போம்," என்று ஜெயகர் சொன்னார்.
அவர் அப்படி சொல்ல இது வேண்டாம் என்று மௌனிகாவாள் சொல்ல முடியில. வேணாம் என்பதற்கு என்ன காரனும் அவள் சொல்ல முடியும். என் புண்டை உள்ளே போன சுன்னி என் மகள் புண்டையிலும் போவது எனக்கு பிடிக்கவில்லை என்று சொல்ல முடியும்மா. இருபக்கம் பெற்றோர்கள் பிரகாஷ் மற்றும் சந்தியா கல்யாணம் நடைபெறணும் என்று விரும்புகிறார்கள் அவளை தவிர. அவள் அதை விரும்பாதது சுயநல காரணத்துக்காக. அவளுக்கு பிரகாஷ் வேணும். அதுமட்டும் இல்லை தாயும் மகளும் ஒரே நபருடன் இருவரும் படுத்து இருந்தது எவ்வளவு விகாரமாக இருக்கும். அல்லது மகளுக்கு கல்யாணம் நடந்தபின்னும் ப்ரகாஷுடன் அவளுக்கு தொடர்ந்து படுக்க ஆசை வந்தால் கேவலமாக இருக்கும். பிரகாஷ் சந்தியா கல்யாணம் நடந்தால் எப்படி அவள் தன் சொந்த மகளுக்கு போட்டியாக இருப்பது. அவள் மகள் மீதே அவளுக்கு பொறாமை வந்தால் அது ரொம்ப வெட்ககேடாக இருக்கும். இப்படி யோசித்தாலும் அவளுக்குள் இன்னொரு எண்ணமும் வந்தது. வேறு ஒரு பெண் மீது பொறாமை படுவதற்கு பதிலாக அவள் மகள் மீது பொறாமை கொள்வது தேவலை தானே. அப்போது பிரகாஷ் மூலம் இன்பம் பெறுவது வேற தெரியாத பெண் இல்லாமல் அவளின் வயற்றில் பிறந்த பெண் அனுபவிப்பது ஒருவகையில் பரவாயில்லை. பிரகாஷ் அவள் மருமகன் அனால் அவர்கள் இந்த உறவை மாட்டிக்கொள்ளாமல் தொடர்பதற்கு வசதியாக இருக்கும். உண்மையை சொல்லப்போனால் மௌனிகா குழப்பியா மனநிலையில் இருந்தாள். ப்ரகாஷிடம் வீட்டைவிட்டு எங்கும் போகவேண்டாம் என்று ரகசியமாக மெஸேஜ் அனுப்பின பிறகு ஒரு அரைமணி நேரம் கழித்து அவள் திவ்யா வீட்டில் இருந்தாள்.
“உள்ளே வா” என்று திவ்யா மௌனிகாவை வரவேற்றாள், அவள் இரு கைகளையும் தன் கைகளில் பிடித்துக் கொண்டாள், "ரொம்ப எக்ஸட்டிங்க இருக்கு இல்லையா."
திவ்யா அவளை வரவேற்க மௌனிகா சிரமத்துடன் அவள் முகத்தில் ஒரு புன்னகையை வரவைத்தாள். “சந்தியாவிடம் சொன்னாயா” என்று திவ்யா மௌனிகாவிடம் கேட்டாள். அவர்கள் பேசிக் கொண்டிருந்த அந்த பெண் அந்த நேரத்தில் தன் வீட்டை விட்டு வெளியேறி தன் காதலன் ராஜேஷை சந்திக்கப் போய்க்கொண்டு இருந்தாள்.
"இன்னும் இல்லை. நான் முதலில் உன் மகனிடம் பேசி அவன் என்ன நினைக்கிறான் என்பதை தெரிஞ்சிக்கணும். ஈவினிங் அவன் வேலையிலிருந்து வந்ததும் நான் உன் மகனுடன் முதலில் பேசுறேன், ”என்று மௌனிகா சொன்னாள், அவள் சொன்னபடி பிரகாஷ் வீட்டில் இருப்பது தனக்குத் தெரியாதது போல நடித்தபடி.
"பிரகாஷ் வீட்டில் இருக்கிறான் மொனி, ஆனால் நீ ஏன் அவனிடம் முதலில் பேச வேண்டும்?"
"உன் மகனின் உண்மையான உணர்வுகளை நான் தெரிந்துகொள்ளணும். இப்போது அவன் திருமணம் செய்ய தயாரா. .திவ்யா சில நேரத்தில் பெற்றோராக நீங்க இருவரும் நீங்க அறியாமலேயே அவனுக்கு அழுத்தம் கொடுக்கலாம், உங்க ஆசையை நிறைவேற்ற வேண்டும் என்ற கடமையில் உன் மகன் இதற்க்கு ஒப்புக்கொள்ளலாம். பிற்காலத்தில் அவர்களின் திருமணவாழ்கையில் இதுவே பிரச்சனைக்கு வழிவகுக்கும். இது என் மகளின் எதிர்காலம், எதிர்காலத்தில் எந்த பிரச்சனையும் ஏற்படாது என்று நான் தான் கவனமாக இருக்கணும்."
மௌனிகாவும் ஜெயகரும் தங்கள் குழந்தைகள் சங்கத்தின் இந்த யோசனையை ஏற்றுக்கொண்டதில் திவ்யா மகிழ்ச்சியடைந்தார். மகளின் நலன் மற்றும் எதிர்காலத்தில் மௌனிகாவின் அக்கறையை அவளால் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது. ஒரு பெண்ணின் தாயாக அவளுக்கும் அதே கவலைகள் இருக்கும்.
"எனக்கு புரியுது மோனி, அவன் ரூமில் தான் இருக்குறான், நான் அவனை கூப்பிடுறேன்."
"கொஞ்சம் பொறு திவ்யா, நீ உன் மகனை கூப்பிடறதுக்கு முன் நான் அவனுடன் தனிப்பட்ட முறையில் பேசுறதற்கு இங்கே இடம் இருக்கிறதா?
"கொஞ்சம் பொறு திவ்யா, நீ உன் மகனை கூப்பிடறதுக்கு முன் நான் அவனுடன் தனிப்பட்ட முறையில் பேசுறதற்கு இங்கே இடம் இருக்கிறதா?
"தனியாக பேசபோரிய?"
"ஆமாம், இங்கே லிவிங் ரூமில் முடியாது, உன் வேலையாட்கள் இருக்குறார்கள், சரிவராது. ஒருவேளை நாங்க உன் கணவரின் அலுவலக அறையை பயன்படுத்தலாம், அது ப்ரைவேட்டாக இருக்கும்."
திவ்யா முகத்தில் சந்தேகம் தெரிந்தது. “ஆமாம், யாரும் நம்மை அங்கு தொந்தரவு செய்ய மாட்டார்கள், ஆனால் அவர் அங்கு இல்லாமல் யாரும் உள்ளே செல்வதை என் கணவர் விரும்பவில்லை. அது உனக்கு தெரியும் தானே. மேலும் அங்கே சிசிடிவி கேமரா உள்ளது அதனால் அங்கேயும் முடியாது."
“நீயும் கூட இருப்ப என்ற யார் சொன்ன திவ்யா. நீயும் இருந்தென்ன எப்படி உன் மகன் பிரீயாக பேசுவான். அவன் மனதில் இருப்பதை சொல்ல தயங்களாம். சரி, இங்கே ப்ரைவேட்டாக பேச முடியில என்றால் நான் அவனுடன் வெளியே எங்கேயாவது தனியாக போய் பேசிவிட்டு வரேன்."
"நான் அவனுக்கு எந்த அழுத்தத்தையும் கொடுக்க மாட்டேன் மோனி, நான் ஏன் கூட இருக்கக்கூடாது."
“சில்லியாக இருக்காதே திவ்யா, உன் இருப்பே அவனுக்கு சங்கடமாக இருக்கும். எப்படியோ அவனுக்கு தடையாக இருக்கும். பயப்படாதே, உன் செல்ல பையனுக்கு எதுவும் ஆகாது," என்று மௌனிகா சிரித்தாள்.
"அவன் உன் மருமகனாக போகிறவன், அதனால எனக்கு கவலை இல்லை. திவ்யா மௌனிகாவுடன் சிரித்துக்கொண்டே பதிலளித்தாள். அப்போது அவளுக்கு ஒரு யோசனை தோன்றியது, "ஏய் ஏன் அவனிடம் அவனுடைய அறையில் நீ பேசக்கூடாது?அங்கே ப்ரைவேட்டாக இருக்கும் மேலும் நீங்க வெளியே செல்ல வேண்டிய தொந்தரவு இருக்காது."
மௌனிகாவின் முகத்தில் ஒரு தீவிரமான சந்தேகம் இருந்தது ஆனால் உள்ளுக்குள் மகிழ்ச்சியாக இருந்தாள். அவள் தன் காதலனுடன் தனியாக அவனது வீட்டில், அவனது அறையில், அவனது அம்மா வீட்டில் இருக்கும்போதே இருக்கப்போகிறாள். இதற்க்கு தான் அவள் ஆசைப்பட்டாள். அதை அவள் தோழியே தன் யோசனைப்படி நடப்பது போல அவள் தோழியையே செய்ய வைத்துவிட்டாள். அவன் அறையில் அவனை கட்டிபிடிக்கலாம். அவனை முத்தமிடலாம். அதற்க்கு மேலயும் நடக்குமோ????
அனால் இதையெல்லாம் வெளிக்காட்டாமல்," அது சரியாக இருக்கும் என்று நினைக்கிறாயா திவ்யா?" மௌனிகா எதோ இதில் நாட்டம் இல்லாதது போன்ற தொனியில் சொன்னாள்.
"இப்போது நீ சில்லியாக பேசாதே, நீ உன் மருமகனுடன் பேசப் போகிறீர, அதில் எந்த தவறில்லை."
இப்படி செய்வது சரியா என்ற சந்தேகம் அவளுக்குள் இருப்பதுபோல எதிர்வினை காட்டிக்கொண்டு, எதோ தயக்கத்துடன் இதற்க்கு ஒப்புக்கொண்டது போல பேச துவங்கினாள்.
"சரி நீ எதோ சொல்லுற. நான் ஏன் தயங்கினேன் என்றால் நான் ப்ரகாஷுடன் ரொம்ப நேரம் பேச வேண்டியதாக இருக்கும், அது ஒரு மணி நேரம் கூட எடுக்கலாம், அதனால் தான்."
"ஏண்டி ரொம்ப நேரம்?"
"என் மகளின் எதிர்காலம்டி இது. எனக்கு அவர்கள் பிரச்னை இல்லாமல் ஒன்றாக வாழ்வார்கள் என்று முழு நம்பிக்கை வரவேணும். அதனால் நீ எங்களை எந்த விதத்திலும் அவசர படுத்தக்கூடாது."
"டேக் யூர் டைம் மோனி, எனக்கு ஒண்ணே ஒன்னு தான் .. நல்ல செய்தியுடன் வா."
"உன்னை நம்ப முடியாது, உன்னை பற்றி எனக்கு தெரியும். உனக்கு பொறுமை இருக்காது. அதனால் நான் அறையின் கதவை பூட்ட போகிறேன். இல்லையென்றால் நீ பொறுமை இல்லாமல் புகுந்து காரியத்தை கெடுதிடுவ." திவ்யா நினைத்த காரியும் வேறு மௌனிகா மனதில் இருக்கும் காரியும் வேறு.
"நீயும் சுமா வந்து கதவை தட்டாதே," என்று மேலும் மௌனிகா சொன்னாள்.
திவ்யா மீண்டும் சிரித்தாள். “இது என் மகனின் திருமணத்தைப் பற்றியது, அதுவும் நடக்க வேண்டும் என்று நான் ரொம்ப ஆசை படுகிறது. சரி ஒன்னு சொல்லுறேன். நீ வெளியே வரும்வரை நான் இங்கேயே இருக்கேன் என்று ப்ரோமிஸ் செய்யுறேன்."
மௌனிகாவுக்கு ரொம்ப மகிழ்ச்சியாக இருந்தது. அதை வெளிக்காட்டாமல் இருக்க போராடினாள். அதுதான் எனக்கு வேணும். உன்னை எனக்கும் உன் மகனுக்கும் காவல் இருக்க வைப்பது. ஒருவகையில் கொச்சையாக எங்களுக்கு நீ விளக்கு பிடிக்கிற என்று கூட சொல்லலாம் என்று மனதுக்குள் சிரித்தாள்.
"உன் மகனின் அறை எது?"
"அது இடதுபுறத்தில் இரண்டாவது."
மௌனிகா படிக்கட்டுகள் வரை மெல்ல நடந்தாள், அவள் உணர்ந்த உற்சாகம் அவளை அவசரப்படுத்த தூண்டியது, ஆனால் அவள் தன்னை சாதாரணமாக நடக்க வற்புறுத்திகொண்டாள். அவள் பிரகாஷின் அறை கதவை அடைந்தது அதை தட்டினாள்.
"யார் அது?" அது பிரகாஷின் ஆழமான குரல். அது அவளது கால்களை உற்சாகத்தில் பலவீனமாக உணர வைத்தது.
"நான் தான் மௌனிகா," அவள் மெதுவாக ஆனால் அவன் காதில் கேட்க்கும் அளவுக்கு பதில் சொன்னாள்.
"அம்மா, ஆன்டி உங்களுடன் இருக்காங்களா?" என்று பிரகாஷ் கேட்டான்.
புத்திசாலி பாய், அவள் தனியாக இருப்பதை உறுதி செய் இப்படி கேட்குறான். எதோ ப்ளன் பண்ணி இருக்கான். அதனால் தான் அவன் அம்மாவும் அவளுடன் வந்தாலே இல்லையா என்று உறுதி செய்கிறான் என்று மௌனிகா நினைத்து மெளனமாக சிரித்தாள்.
"உன் அம்மா இங்கே இல்லை, நான் தனியாக இருக்கிறேன்." சில வினாடிகள் எந்த சத்தமும் இல்லை பின் லேசாக கதவு திறந்தது ஒரு கை அவளை பிடித்து இழுத்தது திடுக்கிட்டு ஒரு சிறு சத்தம் போட்டாள். கதவு மூடப்படும் சத்தம் மற்றும் பூட்டுச் சத்தம் கேட்டது. அவன் திரும்பி பார்க்க மூடிய கதவின் மீது சாய்த்தபடி பிரகாஷ் நின்றிந்தான். அவன் முழு நிர்வாணமாக அவளை முகத்தில் ஒரு அகன்ற சிரிப்புடன் பார்த்தான். அவள் இடுப்பின் கீழே பார்த்தாள். அவனின் அற்புத தடி பாதி விறைப்பில் இருந்தது. மௌனிகாவுக்கு புரிந்தது பேசுறதற்கு வாய்ப்பு இல்லை. அவன் ஆசை தீர்ந்தவுடன் (அவள் ஆசையும் தான்) மட்டுமே அவனுடன் பேச முடியும். அவன் நடக்க, அவனின் ஒவ்வொரு அடியெடுகும் போது அவன் தடி மேலும் விறைப்படைந்து காற்றில் இங்கும் அங்கும் ஆசையா அவளை நெருங்கினான். அவன் அணைப்பில் தஞ்சம் அடைய தயாரானாள்.