Incest காதலர் தினம்

[monor]

காதலர் தினம்.




என் சொந்த ஊர் ஆரணி.

என் பெயர் ராகவன் என்ற ராகவ். பி.இ. மெக்கானிக்கல் இஞ்சினியர்.

போன வருஷம், ரெயில்வே எக்ஸாம் எழுதி பாஸாகி, இப்போது ரெயில்வேயில் விசாக பட்டிணத்தில் வேலைக்கு சேர்ந்திருக்கிறேன். வேலைக்கு சேர்ந்து ஒரு மாதம்தான் ஆகிறது. விசாக பட்டிணத்தில் ஒரு மேன்ஷனில் தங்கி இருக்கிறேன். மாதம் 3000 ரூபாய் வாடகை.

இன்னும் கல்யாணம் ஆக வில்லை. பேச்சிலர்தான்.

இதோ இப்போது, பொங்கல் பண்டிகை கொன்டாடுவதற்காக ஒரு வார லீவில் ஊருக்கு கிளம்பிக் கொன்டிருக்கிறேன்.

விடியற்காலை 5 மணிக்கு ட்ரெயின் 10 மணி நேர பயணத்தில் ஊருக்கு வந்து விடுவேன்.
ரயிலும் கிளம்பி விட்டது.

படுக்கையில் படுத்துக் கொண்டே கடந்த கால நினைவுகளை அசை போடுகிறேன்.

வாருங்கள் நீங்களும் என் கடந்த காலத்துக்குள் பயணிக்கலாம்.

அப்போது, +2 முடித்து காலேஜ் சேரும் வயது. நான் நன்றாக படிப்பேன். +2 வில் நல்ல மார்க் வாங்கினேன். மேற்கொண்டு படிப்பதற்காக எந்த காலேஜில் சேரலாம் என்று பலரிடம் யோசனை கேட்டு, பல புத்தகங்களைப் படித்து, நல்ல கல்லூரியைத் தேடிக் கொண்டிருந்தேன்.

எனக்கு பொறியியல் ,….அதுவும், மெக்கானிக்கல் பொறியியல் படிப்பதில் ஆர்வம் இருந்த்து.

நான் வாங்கிய மதிப்பெண்களுக்கு நிறைய காலேஜில் இடம் கிடைத்தாலும், கடைசியில் நான் படித்து பட்டம் பெறுவதற்காக கும்மிடிப் பூண்டியில் உள்ள ஆர்.எம்.கே பொறியியல் கல்லூரியைத் தேர்ந்தெடுத்தேன். அங்கு இடமும் கிடைத்தது.

RMK பொறியியல் கல்லூரியில் சேர முடிவு செய்ததற்கு மூன்று காரணங்கள்.

ஒன்று,…..நல்ல காலேஜ் , இரண்டாவது,……கவுன்சிலிங்கில் இடம் கிடைத்த்து, மூன்றாவது,…..ஃபீஸ் குறைவாக இருந்த்து.

பி. இ. மெக்கானிக்கல் பிரிவை தேர்ந்தெடுத்து, இப்போதுதான் முதன் முதலாக கல்லூரிக்குள் நுழைகிறேன். என்னைப் போல புதிய மாணவர்கள் தயங்கித் தயங்கி ஏதோ ஒரு அச்சத்தில் காலேஜுக்குள் நுழைந்து கொண்டிருந்தோம். கல்லூரி சூழ் நிலை எங்களுக்கு புதியதுதானே. புதிய இடம், புதிய சூழ் நிலை, புதிய மாணவர்கள்,….பழகிய இடத்தில் ஒரே ஊரில் இருந்த நண்பர்களோடு விளையாட்டாக படித்து விட்டு, இப்போது , பல ஊர்களிலிருந்தும் வரும் மாணவர்களோடு போட்டி போட்டு படிக்க வஏன்டாம்.

உள்ளூரில் படித்த படிப்பு, இங்கே உதவாது என்று எனக்கு நன்றாகத் தெரிந்தது. மற்ற மாணவர்களோடு போட்டி போட வேண்டும் என்றால் நன்றாகப் படிக்க வேண்டும்.

+2 முடித்து விட்டு கல்லூரி சேரும் பருவம், ஒவ்வொருவர் வாழ்க்கையிலும் ஒரு திருப்பு முனையைன் ஏற்படுத்தும் பருவம்,…..அதுவும் ரெண்டாம் கெட்டான் பருவம். காதல் வீரம், வைராக்கியம், துணிவு எல்லாம் துளிர் விடும் பருவம்.

வீட்டை விட்டு தனியாக வந்த எனக்குத் துணையாக என் நண்பன் கணேஷ் வந்திருந்தான்.

கல்லூரி அலுவலகத்தில் மார்க் சீட், டிசி, அகியவற்றை கொடுத்து முதல் செமஸ்டருக்கான ஃபீஸை கட்டி, கல்லூரி முதல் வருடத்தில் சேர பதிவு செய்து கொண்டோம்.

எங்கள் வருகைக்காகவே காத்திருந்தது போல இருந்த சீனியர்களிடம் ப்ளே கிரவுண்டிலும், கேண்டீனிலும் அகப்பட்டு, ராக்கிங்கில் அடிபட்டு, பழகி அனுபவப்பட்டு, கல்லூரி வகுப்புகளில் லெக்சரர்களையும், புரபசர்களையும் முறைத்துக் கொண்டு, பின்பு புரிந்து கொண்டு, அவர்களோடு சகோதரர்களைப் போல பழகி, அர்ரியர்ஸ் இல்லாமல் ஓரளவு மார்க் எடுத்து இரண்டாம் வருடம் வந்து விட்டேன்.

இரண்டாம் வருட ஆரம்பத்தில், ஒரு நாள், நான் நன்றாக படிப்பதை விரும்பாத கும்பலில் ஒருவன் மெஸ்ஸில் சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்த போது என் ரெகார்ட் புத்தகத்தின் மேல் சாம்பாரை கொட்டிவிட்டு, என்னைப் பார்த்து நக்கலாகச் சிரிக்க, வந்தேதே கோபம். உடனே அவன் கன்னத்தில் ‘ரப்’ என்று ஒரு அறை விட, வாயில் ரத்தம் கொட்ட பத்தடி தூரம் சென்று விழுந்தான்.

இதைப் பார்த்து விட்டு, அவனும் அவன் நண்பர்களும் சேர்ந்து என்னை அடிக்க வர, நான் தனி ஆளாய் அவர்களின் தாக்குதலை சமாளித்து சண்டை போட்டு, சட்டை கிழிந்து,…..அன்றைய சம்பவத்தில் மெஸ் ஒரு வழி ஆனது.

சாப்பிட வந்தவர்கள் என்னவோ எதோ என்று பயந்து, நாலா புறமும் தெறித்து ஓடினார்கள். மெஸ்ஸின் பாத்திர பண்டங்கள் அங்குமிங்கும் எங்கள் சண்டையால் உருண்டன. பிளேட்டுகள் பறந்தது.

கடைசியாக ஒரு வழியாக அவர்கள் நண்பர்கள் அனைவரையும் அடித்து உதைத்து ஓடவிட்டேன். ரஜினி ரசிகன் என்பதாலேயோ என்னவோ எதிரிகளை பந்தாடி விட்டேன்.

சன்டையில் எனக்கும் கொஞ்சம் காயம் ஏற்பட்டது.

ஹாஸ்டல் வார்டன்,….. ஹாஸ்டல் மெஸ்ஸில் நடந்த இந்த சம்பவத்திற்கு சம்பந்தப்பட்ட அனைவரிடமும் எழுத்து மூலமாக விளக்கம் கோரினார். நானும் விளக்கம் அளித்தேன்.

சம்பவத்தை பார்த்தவர்களும் என் நண்பர்களும், நல்லவர்களும் எனக்கு ஆதரவாக சாட்சி சொன்னதால், என்ன சஸ்பெண்ட் செய்யாமல் விட்டு விட்டார்கள். என் எதிரிக் கும்பலில் இருந்தவனுங்களுக்கு 6 மாசம் சஸ்பென்ட் கொடுத்து விட்டார்கள்.

அன்றிலிருந்து நான் கல்லூரி தேர்தல் வந்தால் கல்லூரி சேர்மன் ஆகும் அளவுக்கு காலேஜ் ஹீரோ ஆனேன். நல்ல விஷயங்களுக்காக மற்றவர்களுடன் சேர்ந்து குரல் கொடுக்கத் தொடங்கினேன். தவறுகளை தட்டிக்கேட்டேன். எனக்கு ஆதரவாக அரவிந்த், கிரண் எப்போதுமே கூட இருந்ததால் அவர்கள் என் நிரந்தர நண்பர்களாகிப் போனார்கள்.

இப்படி ஆண்டுகள் உருண்டோட நான்காவது வருடம் படித்துக்கொண்டிருந்தேன்.

ஒரு நாள் கல்லூரியில் கலை இலக்கியப் போட்டி நடத்தப் போவதாக அறிவித்தார்கள். கிரண் கதை, நாடகம் எழுதுவதில் திறமை சாலி.

“டேய்,… ராகவ். காலேஜ்ல கல்ச்சுரல் புரோக்ராம் நடத்தப் போறாங்களாம். நான் கலந்துக்கலாம்னு இருக்கேன். நீயும் கலந்துக்கிறியா?!!”

“எனக்கு அதிலே எல்லாம் இன்ட்ரஸ்ட் இல்லைடா. உன்னை மாதிரி டேலன்டா கதை எழுதவும் வராது. நீ கலந்துக்க, நான் உனக்கு சப்போர்ட் பண்றேன்.”

“ம்,…சரி,…. ஒரு ரெண்டு வருஷத்துக்கு முன்னால +2 படிக்கறப்போ கதை ஒன்னு எழுதிநேன். அந்த நோட்டை பத்திரமா வச்சிருக்கேன். அந்த கதையை படிச்சுப் பாரு. இந்தக் கால ட்ரெண்டுக்கு செட் ஆகுமான்னு தெரியல. நீ ஓகேன்னா, அதையே ப்ரொபசர்கிட்டே பேசி நாடகமா நடத்திடலாம்.”

“ம்,…. சரி. கொடு. படிச்சுப் பார்க்கிறேன்.”

“ஹாஸ்டல் ரூம்ல இருக்குடா. ரூமுக்கு வர்றப்போ தர்றேன்.”

“ம்,….”

காலேஜ் முடிந்து ஹாஸ்டலுக்கு போனோம். ஹாஸ்டல் மெஸ்ஸில் டின்னர் முடித்தது, நண்பர்களோடு பேசிக்கொண்டிருந்த போது, கிரண் அந்த 80 பக்க நோட்டு ஒன்றை கொண்டு வந்து தந்தான். அந்த நோட்டை பிரித்துப் பார்த்டேன். அவன் கையெழுத்து முத்து முத்தாய் இருந்தது.

“சரிடா,… கிரண் நான் படிச்சிட்டு காலைலே சொல்றேண்.” என்று சொல்லி அந்த நோட்டை வாங்கி வைத்துக் கொண்டேன்.

இரவு 10 மணிக்கு மேலே, ரூமில் பெட்டில் படுத்தபடி, அந்த நோட்டை எடுத்து படிக்க ஆரம்பித்தேன். கதைக்கு ,’கல்லூரி காதல்’ என்று தலைப்பு வைத்திருந்தான்.

சரேலென்று திரும்பிய பைக்.. தன் கட்டுப்பாட்டை இழந்து, தன் சக்கரங்களுக்குக் கீழே இருந்த மணல் மீது சறுக்கி …. எதிரே இருந்த கல்லூரி கேண்டீன் சுவரில் படு வேகமாக மோதியது.


என்ன நடக்கிறது என்று புரிவதற்குள் தூக்கி வீசப்பட்டார்கள் வண்டியை ஓட்டிவந்த ராகவனும், பின்னால் அமர்ந்திருந்த அரவிந்தும்.

காண்டீன் முன்னால் கட்டிட வேலைக்காக மணலும், கருங்கற்களும் கொட்டப்பட்டிருந்தது. பின்னால் இருந்த அரவிந்த் மணல் மீது விழுந்து சிறிய காயங்களோடு தப்பிக்க, ராகவன் குவித்து வைக்கப்பட்டிருந்த

கருங்கற்கள் மீது தலைகுப்புற விழுந்தான்.


கல்லூரி மாணவர்கள் அதிர்ச்சியின் விளிம்புக்குப் போக, கல்லூரி மாணவிகளின் அலறல் சத்தம் காதில் விழுமுன் இரத்தச் சிதறல்களுடன் மயக்க நிலைக்குப் போனான் ராகவன்.


இரண்டு நிமிடம் தான்… யாருக்கும் எதுவும் புரிவதற்குள் நடந்துவிட்டது அந்த விபரீதம்.


என்ன அலறல் என்று புரியாமல் மொத்த ஆசிரியர்களும் ஓய்வு அறையிலிருந்து வெளியே ஓடி வந்தார்கள். மாணவர் கும்பல் அதற்குள் சுதாரித்து இருவரையும் தூக்கி கிடைத்த வாகனத்தில் ஏறி மருத்துவமனை நோக்கிப் பறந்தது.


என்னப்பா என்ன ஆச்சு ? எப்படி நடந்தது ? ஆளாளுக்கு விசாரணைகள் செய்து கொண்டிருந்தார்கள். மாணவிகள் அழுகையும் படபடப்பும் விலகாத கண்களுடன் கூட்டம் கூட்டமாக பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள்.


ராகவன்.

எந்த குறிப்பேட்டிலும் தன்னைப்பற்றி கறுப்புப் புள்ளி வந்துவிடக்கூடாது என்று கவனத்துடன் இருப்பவன். கல்லூரியின் எல்லா மட்டங்களிலும் அவனுக்கு நண்பர்கள், காரணம் அவனுடைய மனசை மயக்கும் நகைச்சுவைப் பேச்சும், மனசை கொஞ்சம் அசைத்துப் பார்க்கும் அழகான கவிதைகளும் தான்.

போதாக்குறைக்கு எஸ். பி. பாலசுப்ரமணியத்தின் குரலில் பாதி அளவு வசீகரம் அவன் குரலுக்கு. அது போதாதா நண்பர்கள் கூட்டம் சேர்வதற்கு ? கல்லூரியின் விழாக்களில் அவன் கவிதைகள் எப்போதும் பரிசு வாங்கத் தவறியதில்லை.

காண்டீன் மேஜைகளில் தாளமிட்டு கல்லூரி துவங்கும் வரை நண்பர்களோடு பாட்டுப்பாடி, டீ குடித்து கதை பேசி, இப்படியே கலகலப்பாகிப் போன நாட்களில் தான் இப்படி ஒரு விபரீதம் நடந்தது.


இதுவரை பைக் ஓட்டாத ராகவ் ஏன் இன்றைக்கு மட்டும் ஓட்டினான் என்பது மட்டும் யாருக்கும் புரியவே இல்லை. ” அடிபடணும்னு விதி.. இல்லேன்னா ஏன் இன்னிக்கு மட்டும் பைக் ஓட்டறான்.. பாவம் டா அவன்…” மொத்த மாணவர்களுக்கும் விஷயம் காட்டுத் தீயாய்ப் பரவிக்கொண்டிருந்தது.


கல்லூரி துவங்குவதற்கு இன்னும் 15 நிமிடங்கள் தான் பாக்கி.


கல்லூரியின் கடைசிக் கட்டிடத்தின் ஓரத்தில் இருந்த நூலகத்தில் ராகவன்