కవితతో కలకాలం - పార్ట్ 1-3

[stranger]

Part 1 vere thread lo vundi. Gamaninchagalaru

Update 14:
 ఒక్కసారిగా నేను ఆశ్చర్యపోయా. ఇపుడే ఇంత గొడవైంది, మళ్లీ అంతలోనే ఇలా చేసిందేమిటి అని. కాని తన పెదవుల అమృతానికి అన్నీ వదిలేసి తన నడుముపై చేతులు వేసి నేను కూడా ముద్దుని ఆస్వాదిస్తున్న. ఒక 2 నిమిషాల తర్వాత పెదవులు వదిలి
 అన్న వైపు చూడగా, అతను తెల్ల మొహం వేసి మమ్మల్నే చూస్తుండి పోయాడు. కవిత "ఏంటి, ఇంకా ఇక్కడే వున్నారు. అయిపోలేదా మీ అనుమానాలు, ఇంకా ఏమైన అడగాల" అని కొంచెం తీవ్ర స్వరం తో అంది. అన్నకి ఏం తోచనట్లుంది. మంచం పై నుండి 
లేచి తల దించుకొని చిన్నగా తలుపు దగ్గరకి నడిచాడు. ఏం చేస్తాడా మళ్ళీ అని అతన్నే చూస్తూ వున్నా. అన్న తలుపు కొద్దిగా తెరిచి "గడియ సరిగ్గా వేసుకోండి, నేను తర్వాత వస్తా" అని చెప్పి తలుపు దగ్గరకి వేసేసి బయటకి వెళ్ళిపోయాడు. ఇది కలా నిజమా, 
ఇంత సేపు నా మీదకి కొట్టడానికి వచ్చిన అన్న, ఇపుడు ఏం చేయలేక తన భార్యని నాతో వదిలేసి వెళ్ళడం నాకు ఆశ్చర్యం కలిగించింది. కాని కవిత మాత్రం గబగబా వెళ్లి తలుపు గడియ పెట్టేసి మంచం పై పడుకొని నన్ను రమ్మంది. అప్పటి వరకు వున్న 
అయోమయాన్ని వదిలేసి మళ్లీ తనతో కలిసి, అన్న రావటం వల్ల మధ్యలో ఆపిన పనిని పూర్తి చేసాను.

ఆ విధంగా అప్పటి నుండి అన్నకి ఇష్టం లేకపోయినా మాకు అడ్డు చెప్పకపోవటం తో మేము అతని ముందే ఎప్పుడంటే అప్పుడు కలుస్తూ వుండే వాళ్ళం. అంతే కాకుండా ప్రతి రోజు రాత్రి కవిత నా క్యాబిన్‌లోకి వచ్చి, నాతోనే పడుకునేది. ఒక రకంగా సమాజంలో
 అతను భర్త అయితే, గదిలో నేను భర్త గా వుండేవాడిని. ఇంకా ఒక్కోసారి నేను, కవిత బయటకి వెళ్లి భార్యభర్తలు లాగానే తిరిగే వాళ్ళం. తను షాపింగ్ చేయాలన్నా, ఎక్కడైనా సరదాగా వెళ్లాలన్నా నన్నే తీసుకెళ్తూ వుండేది. అలా పెళ్లికాకున్నా భార్యభర్తల్లా తిరగటం
 అలవాటైంది. కాని అన్నమాత్రం ఏమి చెయ్యలేక మౌనాన్ని ఆశ్రయించాడు. కవితతో మాములుగా మాట్లాడినా కూడా, నాతో మాత్రం తగ్గించేసాడు. అతని ఈ పరిస్థితికి నేనే కారణం అని అన్నకి నా మీద కోపం. అందుకే అప్పుడప్పుడు అన్న నా వైపు కోపంగా
 చూసినపుడల్లా గిల్టీ గా ఫీల్ అవుతూ వుంటాను. ఇలా గతాన్ని నెమరు వేసుకుంటూ స్నానం పూర్తి చేసాను. వెళ్లి టిఫిన్ చేసి ఇక రోజు ఉండే పనులు చూసుకోసాగాను.

Update 15:
ఆ విధంగా హాస్టల్ లో పనులు చూసుకుంటూ కుదిరినపుడల్లా కవిత తో గడుపుతూ వుండగా, కొంత కాలం తరువాత ఒక రోజు అన్న ఊరికి వెళతా అని కవితతో చెప్పాడు. ఊర్లో ఏదో పొలం పని వుంది, వెళ్లి ఒక 3 రోజుల్లో వస్తా అని చెప్పి వెళ్ళాడు. అన్న లేకపోవటంతో 
కవితకి నాకు ఇంకాస్త స్వేచ్ఛ దొరికినట్లు అయింది. అన్న లేని ఆ 3 రోజులు ఇద్దరం రూమ్ లోనే ఎక్కువ సమయం గడుపుతూ, హాస్టల్ లో ఏదైన పని వుంటేనే బయటకి వచ్చే వాళ్ళం. అలా ఒక వారం గడిచింది. ఆ రోజు రాత్రి అప్పటికే ఒక సారి మా కార్యం ముగిసి 
విశ్రాంతి తీసుకుంటున్నాం. తన వొంటిపై ఒక లంగా మాత్రమే వుంది. నా వొంటిపై ఏం లేదు. తను నా వొళ్ళో కూర్చోని వుంది. ఇద్దరం ముద్దులు పెట్టుకుంటున్నాం. నేను ఒక చేతిని తన లంగాలోకి పోనిచ్చి తన పువ్వుని అదుముతు ఉన్నాను. మరో సారి 
యుద్దానికి సిద్ధం అయ్యే పనిలో వున్నాం. అప్పుడు అడిగా "అవును కవిత, అన్న వెళ్లి వారం గడిచింది కదా, ఇంకా రాలేదు, ఏమైనా చెప్పాడా" అని. తనూ “అవున్రా, నేను కూడా మర్చిపోయా. 3 రోజుల్లో వస్తా అన్నాడు, వారం అయినా ఇంకా ఫోన్ కూడా చెయ్యలేదు"
 అంటూ నాకు ముద్దులు ఆపి ఫోన్ తీసింది. "ఇదేంది మంచి మూడ్ లో ఉంటే ఫోన్ అంటుంది" అనుకొని "సరే ఇంత అర్ధరాత్రి ఎందుకు, రేపు ఉదయం చేద్దువు లే ఫోన్" అంటూ తన ఫోన్ ని పక్కన పడేసి తన పెదవులపై ఒక ముద్దు పెట్టా. తను కూడా సరే అని
 మంచం పై పడుకోవడంతో, ఆ ఒక్క లంగాని కూడా తీసేసి, ఆ రాత్రి అంతా నగ్నంగా ఒకరిలో ఒకరం కలిసిపోయాం.

పొద్దున్నే నిద్ర లేచి ముద్దు పెట్టుకుందాం అని చూస్తే కవిత పక్కన లేదు. బట్టలు వేసుకొని బయటికి వెళ్లి చూస్తే తను కంగారుగా ఫోన్ లు చేస్తూ వుంది. తను అంత కంగారులో ఉన్నా కూడా నా చూపులు తన నైటీ లోపల ఉండి కూడా బైటకి చూస్తున్న బిగుతైన 
పిరుదుల మీదకి పోయింది. చుట్టూ ఎవరు లేకపోవడంతో దగ్గరికి వెళ్లి పిరుదులపై చెయ్యి వేసి చిన్నగా పిసికి "ఏంటి కవిత, పొద్దున్నే కంగారు పడుతున్నావు" అని అడిగా. తను "రాజు, పొలం పని 2 రోజుల్లోనే అయిపోయిందంట. మీ అన్న అప్పుడే ఊరి నుంచి 
బయల్దేరాడంట, ఇంటికి ఫోన్ చేస్తే చెప్పారు. ఆయన ఫోన్ కలవట్లేదు, వేరే చుట్టాలకి చేస్తున్నా కూడా, అందరూ తెలియదనే చెప్తున్నారు. నాకేదో భయంగా వుందిరా" అంటూ నన్ను కౌగిలించుకొని ఏడుస్తుంది. బయట మమ్మల్ని ఇలా చూస్తే బాగుండదని
 "సరే భయపడకు, నేను వున్నాగా. ముందు లోపలికి పదా, ఆలోచిద్దాం" అని తనను గదిలోకి తీసుకెళ్ళాను. తనను నా కౌగిలిలో పొదివి పట్టుకొని కన్నీళ్ళు తుడిచి "అన్నకి ఏం కాదు, ముందు హాస్టల్ లో పనులు ఎవరికైనా అప్పగించేయ్. తర్వాత ఇద్దరం ఒక సారి 
మీ వూరికి వెళ్దాం" అని చెప్పా. తను కొద్దిగా ఆలోచించి తలూపింది. ఇక నేను టిఫిన్ ఏర్పాట్లు చూసుకుంటుంటే తను హాస్టల్ ఓనర్ కి ఫోన్ చేసి, వేరే పని వాళ్ళని అరేంజ్ చేసింది. ఇద్దరం రెడీ అయి వాల్ల ఊరికి బైక్ పై బయల్దేరాం.

Update 16:
మధ్యలో తనకి టాయిలెట్ వస్తుంటే ఒక టోల్ ప్లాజా వద్ద ఆగాము. తను అక్కడ వున్న వాష్ రూమ్స్ లోకి వెళ్ళి వచ్చింది. తను అలా ఎండలో ఆకుపచ్చ చుడీదార్ లో నడుస్తూ వుంటే అంత టెన్షన్ లో కూడా తనని అలానే చూస్తూ వుండిపోయాను. తను దగ్గరికి 
వచ్చాక తన ముఖాన్ని పొదివి పట్టుకొని "ఎంత అందంగా వున్నావ్ కవిత, ఈ చుడీదార్ లో నిన్ను చూస్తుంటే చూపు తిప్పుకోలేకున్నా" అంటూ తన పెదవులపై ముద్దు పెట్టుకున్నా. కానీ నా పొగడ్త కి కాని, నా ముద్దుకి కాని తన నుండి ఎలాంటి స్పందన లేదు. తన
 ముఖం ముభావంగా వుంది. "సరే రాజు వెళ్దామా, మళ్లీ ఆలస్యం అవుతదేమో" అంది. తను టెన్షన్ లో వుండగా నేను ఇలా చేయడం ఏంటి అని నన్ను నేను తిట్టుకొని "సరే ఎక్కు వెళ్దాం" అని బైక్ స్టార్ట్ చేసా. ఇంకో గంటలో వాళ్ల వూరు, వూర్లో వాళ్ల ఇంటికి వెళ్లడం
 జరిగింది. కవిత వాళ్ల అమ్మ నాన్న నన్ను చూసి ఎవరని అడిగారు. కవిత "ఈ తమ్ముడు హాస్టల్ లో మాతోనే పని చేస్తాడు. నేను టెన్షన్ లో వుండటం చూసి వెంట వచ్చాడు" అని చెప్పింది. "అంటే ఇప్పుడు కవిత నాకు అక్కలాంటిది అన్నమాట" అనుకొని, వాళ్ళకి
 నమస్కారం చేసి కూర్చున్నాం. కొంచెం సేపటికి ఫోన్ చేస్తే కవిత వాళ్ళ అత్తా మామ, ఇంకా కొందరు తెలిసిన వాళ్ళు కూడా వచ్చారు.

అందరితో కవిత "ఆయన చాలా రోజుల నుండి హాస్టల్ లో పనులు చూసుకోకుండా, బయట ఎక్కడో తిరిగి వస్తున్నాడు. రోజు ఏదో ఒక కారణం చెప్తున్నాడు, మొన్న నేనే గట్టిగ అడిగితే గొడవ పెట్టుకున్నాడు. మరి ఎక్కడికి వెళ్తున్నాడో, దేనికి మరిగాడో, అడిగినందుకు 
ఇలా చెప్పా పెట్టకుండా వెళ్లిపోయాడు" అని అందరి ముందు ఏడుస్తూ చెప్తుంది. తను చెప్పేది విని నేను ఆశ్చర్యపోతుంటే అందరూ తనని ఓదార్చటం మొదలు పెట్టారు. ఇక నేను ఆ వూరిలో అన్నతో చిన్నప్పటి నుండి తిరిగే స్నేహితులు దగ్గరికి వెళ్లి అడిగి
 చూశా, కాని ఎవరిని అడిగినా ఏమి తెలవట్లేదు. అలా వూర్లో తిరుగుతూ ఒక ఇంటి దగ్గర అరుగుమీద కూర్చున్నా. ఆ ఇంట్లో నుండి ఒకామే బైటకి వచ్చింది, వయసు 50 కి దగ్గర్లో వుండేలా వుంది. ఇంటి పనుల్లో వుందేమో కొంగు నడుములోకి దోపుకుని వుంది. కొంచెం 
ఎత్తు తక్కువున్నా కూడా, పైనా కిందా మాత్రం  పెద్దగానే ఉన్నాయి. భలే వుంది ఆంటీ అని చూస్తున్నా.

Update 17:
గిన్నెలో ఏవో నీళ్లు వుంటే పారబోసి కడుగుతూ నా వైపు చూసి "ఎవరు బాబు కొత్త వాడిలా వున్నావ్, ఎవరింటికి వచ్చావు" అంది అనుమానంగా. ‘‘నేను ఇక్కడ కవిత వాళ్ల ఇంటికి వచ్చాను" అంటూ తనతో మాటలు చెప్పి, జరిగిన విషయం చెప్తూ ఉన్నాను. తను 
"ఎండ వుంది కదా బాబు, లోపలికి వచ్చి కూర్చో" అంది. అలా లోపల ఒక కుర్చీ చూపించి నీళ్ళు తేవడానికి వెళ్ళింది. వున్నది ఒకటే గది. కొంచెం పెద్దగా వుంది, మధ్యలో కర్టెన్ పెట్టి కిచెన్, హాల్ లాగా వాడుతున్నారు. తన పిరుదులు, చీర అంత గట్టిగా కట్టినా కూడా
 చాల పెద్దగా ఉండి ఊగుతూ ఉంటే వెళ్లి వాటేసుకుందామా అనిపించింది. లోపలికి పోయి చెంబులో నీళ్లు తీస్కోని వస్తూ, ముందుకు వచ్చిన తన పొట్ట కనపడకుండా చీర పైటని సరిచేసుకుంటూ సిగ్గు పడుతోంది. ముసి ముసిగా నవ్వుతూ చెంబు ఇచ్చింది, నేను
 నీళ్ళు తాగుతు తననే చూస్తున్నా. తను కూడా నాతో కళ్ళు కలిపి చూస్తుంది. ఇదేదో పని అయ్యేలా వుంది అనుకున్నా. తను  "చెప్పు బాబూ, ఏంది గొడవ" అంటూ నేలపై గోడకి ఆనుకొని కూర్చుంది. తను ఒంగినపుడు కనపడ్డ స్తనాలు, రొమ్ము చెమట పట్టి
 నోరూరుతున్నాయి. తను కూర్చున్నాక నేను చెప్తూ వుంటే మధ్య మధ్యలో తను పైట తీసి సరిచేసుకొని మళ్ళీ వేసుకుంటుంది. ఆంటీని అక్కడే పడుకోబెట్టి ముద్దులు పెట్టేసి ఏదేదో చేయాలని అనిపిస్తోంది. కానీ ఈ గొడవలో ఇవెందుకు అని ఊరుకున్నా.

నేను "ఏంది ఆంటీ, ఇంట్లో ఎవరూ లేరు, ఒక్కరే వుంటారా" అని అడిగా. తను "ఒక కొడుకు వుంటే పెళ్లి చేసినం బాబు. కానీ నా మొగుడే, అక్కడ ముంబైలో ఏదో పని చేస్తాం, డబ్బులు వస్తాయ్ అని తీసుకుపోయిండు" అంది. నేను "మరి మీ కోడలు వుండాలిగా" 
అని అడిగితే "ఇంగేం కోడలు, అది నన్ను చూస్తే అస్సలు ఊరుకోదు, అందుకే మొగుడు వెళ్లిపోగానే, అది పుట్టింటికి వెళ్ళిపోయింది" అని చెప్పింది. నేను "మీరు మీ కోడలి కంటే అందంగా ఉంటారేమో, అందుకే మిమ్మల్ని చూసి ఓర్వదు అనుకుంటా" అని చెప్పా.
 ఆంటీ నా వైపు చూసి సిగ్గుపడుతూ "ఎంత అందంగా వున్నా ఏం లాభం బాబు, ఇంటి దగ్గర పెళ్ళాన్ని వదిలేసి వెళ్ళిపోయాడు. వీడే కాకుండా కొడుకుని కూడా కాపురం చేసుకోనివ్వకుండా తీసుకెళ్ళాడు" అంది. ఆంటీ ఇంగ కుదిరినట్లే అనే ఆనందంతో "ఇంత
 అందాన్ని వదిలేసి అక్కడ ఏం చేస్తున్నాడు, పిచ్చోడు కాకపోతే" అంటూ లేచి వెళ్లి తన పక్కన కూర్చున్నా.

Update 18:
 ఆంటీ నా వైపు కైపుగా చూస్తు కొంగు జార్చింది. నేను ఒక చేతితో తన పొట్ట నిమురుతూ ఇంకో చేతిని తన భుజాలపై వేసి "పాపం ఎన్ని రోజులయిందో మొగుడి పలకరింపు లేక" అంటూ తన మెడ వంపులో ముద్దు పెట్టుకున్నా. ఆంటీ "ఎక్కువ రోజులు ఏం కాదు లే 
బాబూ, మొన్నటి దాక ఇంటి దగ్గరే వుండి వెళ్ళాడు" అని తను నా తలపై చెయ్యి వేసి మెడపై నేను పెట్టే ముద్దుల్ని ఆస్వాదిస్తుంది. నేను తన పొట్ట నిమురుతూ మెల్లగా చన్ను మీదకి చెయ్యి పోనించి పిసుకుతూ వుంటే, ఒక్కసారిగా అనుమానం వచ్చింది. 
ముద్దులు ఆపేసి "అంకుల్ వూరికి ఏ రోజు వెళ్ళాడు" అని అడగగా తను "సోమవారం వెళ్ళాడు బాబు, అయినా ఇపుడేం రాడులే అంకుల్, ఏం భయపడకు" అంటూ నా ముఖంపై ముద్దులు పెట్టడం ప్రారంభించింది. "అన్న కూడా సోమవారమే ఊరి నుండి
 వెళ్ళిపోయాడు, అంటే అంకుల్ కి ఏదైనా తెలిసే ఛాన్స్ వుండొచ్చు" అనుకున్నా. తన ముద్దులు ఆపి గట్టిగ తన లావైన పెదవులని చప్పరించి" ఆంటీ నాకు అంకుల్ ఫోన్ నంబర్ ఇవ్వు" అని నా అనుమానం చెప్పా. తను పైట సర్దుకొని లేచి తన ఫోన్ లో చూసి 
నంబర్ చెప్పింది. నేను ఫోన్ చేస్తే మళ్లీ నా గురించి చెప్పాలి ఎందుకు, కవితతో చేపిద్దాం అని అక్కడ నుండి బయలుదేరా. ఆంటీ "బాబూ, కాసేపాగి వెళ్ళొచ్చుగా, అంత తొందరా" అని కొంచెం నిరుత్సాహంగా అంది. నేను "కొద్దిగా ఓపిక పట్టు, నేను తర్వాత వచ్చి
 నీ పని పడ్తా" అని చెప్పి హగ్ చేసుకొని పెదవులపై ఒక ముద్దు ఇచ్చి అక్కడి నుండి కవిత ఇంటికి వచ్చేసా.

కవితకి, జరిగిన దాంట్లో ఆంటీతో రొమాన్స్ తప్పించి మిగతా విషయం చెప్పి, అంకుల్ నెంబర్ ఇచ్చా. కాని ఈ అంకుల్ వాళ్ళు కవిత వాళ్ళకి పరిచయం లేరు. అందుకే అంకుల్ కి తెలిసే అవకాశం లేదు అనుకుంటూనే, నా బలవంతం మీద ఫోన్ చేసింది. కవిత
 "హలో, నేను కవితని మాట్లాడుతున్నా. రాములు వాళ్ల బిడ్డని" అని చెప్పింది. స్పీకర్ ఆన్ చేయడంతో అంకుల్ మాట అందరికి వినపడుతుంది. "రాములు అంటే, ఆ గుడి వెనక వీధిలో వుండే వాళ్ళా" అని అంకుల్ ఎక్కువ పరిచయం లేకున్నా వెంటనే గుర్తు 
పట్టాడు. నా అనుమానం బలపడింది. కవిత "మా ఆయన కనపడకుండా పోయాడు. వూర్లో అందరికి ఫోన్లు చేస్తున్నాం, అలాగే మీకేమైనా తెలుసేమో అని చేసాం" అంది. అంకుల్ "ఆ అదేం లేదమ్మా, ఆ రోజు బస్సు ఎక్కేటపుడు మీ ఆయన కనపడ్డాడు కానీ నేనేం 
మాట్లాడలేదు. ఆయన నాతోని ముంబై ఏం రాలేదమ్మా. నాకేం తెలీదు" అన్నాడు. అతని మాటల్లో ఆందోళన కనిపించింది, అడగకముందే నాతోని రాలేదు అన్నాడంటే ఖచ్చితంగా అంకుల్ కి  తెలిసే వుంటుందని ఫిక్స్ అయినం. కవిత ఏడుస్తూ "ప్లీజ్ అంకుల్
 మీకు తెలిస్తే చెప్పండి. ఆయన లేకుంటే నేను బతకలేను" అంది. అతను "సరే అమ్మా, నాకు పని వుంది, తర్వాత చేస్తా" అంటూ ఫోన్ పెట్టేశాడు. భర్త గురించి కవిత ఇంత గాబరా పడటం నేను ఊహించలేదు.

Update 19:
 ఫోన్ పెట్టేశాక కవిత వాళ్ళ మామయ్య కేసు పెడదాం అన్నాడు. కాని కవిత వాళ్ళ నాన్న "మళ్ళీ అతను ఫోన్ చేస్తా అన్నాడుగా, చూద్దాం" అని వాళ్ళని వారించాడు. చెప్పినట్లే ఒక అర గంట తర్వాత వేరే నంబర్ నుంచి కవిత కి ఫోన్ వచ్చింది. కవిత ఫోన్ ఎత్తి చూస్తే
అవతల వాళ్ళ ఆయన. కవిత ఒక్క సారిగా ఏడుపుతో "బావ, ఎక్కడికి వెళ్ళిపోయావ్, ఏమైపోయావ్. అసలు ఫోన్ లేదు ఏం లేదు. నీ గురించి ఎంత భయపడ్డామో తెలుసా" అంటూ వరుసగా అడుగుతూ వుంది. ఈ సారి స్పీకర్ లేకపోవడం వల్ల అవతల ఏం 
మాట్లాడుతున్నాడో తెలియలేదు. కాని కవిత "ఈ సారి నువ్వెలా అంటే అలానే చేస్తా బావ, నీకు ఎదురు చెప్పను, నీ మీద కోప్పడను, తొందరగా వచ్చేయ్ బావ" అంటూ వుంది. అలా కొంత సేపు మాట్లాడాక ఫోన్ పెట్టేసి "బావ అంకుల్ తో పాటే ముంబై వెళ్లాడంటా
 ఏదైనా పని చూసుకుందామని, ఇంకో 2 రోజుల్లో వస్తా అన్నాడు" అని చెప్పటంతో అందరూ సంతోషపడ్డారు. ఇక నన్ను కూడా "థాంక్స్ బాబూ, నువ్ ఆ నెంబర్ తెచ్చి చాలా హెల్ప్ చేసావ్" అంటూ మెచ్చుకున్నారు. కవిత మాత్రం నా వైపు ఏదో ఆలోచనతో చూస్తూ
 లోపలికి వెళ్లిపోయింది.

మధ్యాహ్నం అందరం భోజనాలు చేసాక, కవిత నుండి నా ఫోన్ కి మెసేజ్ "రాజు, నువ్వు ఇంకా హైదరాబాద్ వెళ్లిపో, నేను తర్వాత ఫోన్ చేస్తా" అని ఉంది. ఇంట్లోనే ఉన్నా కూడా ఎందుకని మెసేజ్ పెట్టింది అని ఆలోచిస్తూనే "నువ్ రావా, అయినా మెసేజ్ చేసావ్
 ఎందుకు, డైరెక్ట్ గా  చెప్పొచ్చు గా" అని రిప్లై ఇచ్చా. తను “ఇపుడు కుదరదు కానీ నువ్వు సాయంత్రం వెళ్లిపో" అని మెసేజ్. నేను "సరేలే, వచ్చిన పని అయిపోయిందిగా" అనుకొని సాయంత్రం వెళ్ళడానికి తయారయ్యాను. ఇంట్లో వాళ్ళకి చెప్పడంతో, అందరూ
 "వుండు బాబూ, రాత్రి పడుకొని పొద్దున్నే వెళ్దువు" అన్నారు కానీ, "లేదండీ, హాస్టల్ లో పని చూసుకోవాలి, ఎవరు లేరు అక్కడ" అని చెప్పి బయలుదేరా. కవిత లోపల నుండి వచ్చి "రాజు, నన్ను కాస్త మా ఫ్రెండ్ ఇంటి దగ్గర దింపేసి వెళ్ళు" అంది. కవిత నలుపు
 రంగు చీర, పచ్చ జాకెట్లో చక్కగా వుండి జడ వేసుకొని ముద్దొస్తుంది. అయినా కూడా నేను ముభావంగా చూస్తూ "సరే ఎక్కు" అని బైక్ స్టార్ట్ చేసా. కవిత వెనక నుండి దారి చెప్తుంటే వాళ్ళ ఫ్రెండ్ ఇంటికి వచ్చాము.

Update 20:
 తను దిగి "ఏరా వెళ్ళిపో అన్నందుకు కోపమొచ్చిందా, సారీ, నువ్ ఎక్కువ సేపు ఇక్కడ వుంటే నేను కంట్రోల్ చేసుకోలేను. మన ఇద్దరం దొరికి, ఇంట్లో మన విషయం తెలవకముందే నువ్వు వెళ్లిపోవడం మంచిది అనిపించింది" అని తన భయాన్ని చెప్పింది. నేను
 "సరేలే, నేను వెళ్ళడమే మంచిది కాని, అదేదో డైరెక్ట్ చెప్పొచ్చుగా, అలా మెసేజ్ చెయ్యడం ఎందుకు" అని అడిగా. "నా అంతట నేను వెళ్ళమంటే ఇంట్లో వాళ్ళకి అనుమానం వస్తుంది, అదే నువ్వే వెళ్తా అంటే ఏం అనుకోరు" అని చెప్తూ అటూ ఇటూ చూస్తుంది.
 చుట్టూ ఎవరు లేరని నిర్ధారించుకొని నన్ను కౌగిలించుకుంది. వాళ్ళ ఫ్రెండ్ ఇల్లు కొంచెం వూరి చివరిలో వుండటం వల్ల జన సంచారం తక్కువ. అందుకే నేను కూడా తన చుట్టూ చేతులు వేసి వీపుని, పిరుదులని నిమురుతున్నా. తను తల ఎత్తి చూసింది. నేను
 ఒళ్లు నిమరడం ఆపి తన ముఖాన్ని  చేతుల్లో పొదివి పట్టుకొని పెదాలు అందుకున్నా. తను కూడా నా మెడ చుట్టు చేతులు వేసి నా ముద్దును ఆస్వాదిస్తుంది. కొంచెం సేపటికి నా చెంపకి తడి తగలడం తో తన పెదవులు వదిలి చూస్తే కవిత కంటి నుండి కన్నీరు.
"ఏమైంది కవిత, ఎందుకు కన్నీరు" అంటూ తన కళ్ళు తుడిచా. తను నా నుండి దూరం జరిగి కొంగుతో కన్నీళ్లు తుడుచుకుంటూ "ఏం లేదు రాజు, వూరికే ఎదో ఎమోషనల్ అయినట్లున్నా, సరే చీకటి పడకముందే జాగ్రత్తగా వెళ్లు" అని చెప్పాడంతో నేను బయల్దేరా.

కవిత అలా సడన్ గా ఏడవటం, మళ్ళీ ఎందుకని అడిగితే చెప్పకపోవటంతో తను నా దగ్గర ఏదో దాస్తుంది అనిపించింది. నేను హాస్టల్ కి వచ్చిన కాని చాలా రోజుల తర్వాత ఒంటరిగా పడుకోవాలన్నా, కవిత లేకున్నా ఆ హాస్టల్ లో వుండాలన్నా మనసుకి కష్టం గా
 అనిపించింది. అలా 4 రోజులు భారంగా గడిపిన తరవాత తన నుండి ఫోన్. నేను "హలో, కవిత ఎలా వున్నావ్. ఎపుడొస్తున్నావ్ అని" ఆత్రంగా అడిగా. కవిత "రాజు, ఇక నేను హైదరాబాద్ రావట్లేదు. నువ్వు కూడా నా గురించి మర్చిపో" అని బాంబు పేల్చింది. నేను
 షాక్ అయి "ఏం మాట్లాడుతున్నావ్, ముందు ఏం జరిగిందో చెప్పు అక్కడ" అని అడిగా. తను "నువ్వు వెళ్ళాక మా బావ వచ్చాడు రాజు. ఇంట్లో వాళ్లతో ఏం చెప్పలేదు కాని నాతో మాత్రం మన సంబంధం నచ్చకనే వెళ్లిపోయా అన్నాడు. అందుకే మనం ఇదంతా
 ఆపేస్తే మంచిది" అంది. నేను "మీ బావ గురించి ఆపేస్తావా. అతను ఎటైనా పోనీయ్ కవిత. నువ్వు నా దగ్గరికి వచ్చేయ్, నేను చూసుకుంటా. ఇద్దరం ఇక్కడే పని చేసుకుంటూ సంతోషంగా ఉందాం" అని చెప్పా. కాని కవిత "లేదు రాజు, మొన్న బావ కనపడకుంటేనే
 నాకు ప్రాణం పోయినట్లు అయింది. నీతో ఎంత కాలమున్నా అది శాశ్వతం కాదు. బావ, మా కుటుంబం ఇవే శాశ్వతం. నేను ఏం చేసినా కూడా ఆయన వున్నంత వరకే, ఆయనే వదిలి వెళ్లిపోతే నేను ఏం చేసిన కూడా విలువ ఉండదు. అందుకే ఆపేద్దాం రాజు. ఇక
 నా గురించి ఆలోచించకు, మళ్ళీ ఫోన్ చెయ్యకు, ప్లీజ్" అంటూ ఫోన్ కట్ చేసింది.

Part 3 vere thread lo vundi, chadavagalaru