అరణ్య {completed}

[Pallaki]

50     

"అమ్ములు తల్లీ...."
"యే... కళ్ళు తెరిచిందీ....నా ముద్దుల తల్లీ ఉమ్మా..."
"ఇంద పాస్ పోపించు"
"వదినా... లేచిందా నీ అమ్ములు, ఇటివ్వు అంతే దిగ్గున నిద్ర లేచి మళ్ళీ తల పట్టుకుంటూ రగ్గు ముసుగేసుకుని పడుకుంది ఇరవై ఏళ్ల అప్సరస, తెల్లని మేని గల అమ్మాయి.

పని మనిషి ఆ అమ్మాయిని లేపడానికి విశ్వ ప్రయత్నాలు చేస్తుంటే అందంగా అటు ఇటు బొర్లుతుంది. శిల్పానికే ప్రాణం పోస్తే ఇలాగే ఉంటుందా అనే అందం తనది కనిపించకుండా రగ్గుతో కప్పేసింది. పనిమనిషి చిన్నగా లాగుతుంటే ముందు మొహం బైటికి వచ్చింది అందమైన గుండ్రటి ముఖానికి అందమైన నుదురు, సన్నని పొడుగాటి ముక్కు.. వయసుతో పాటు వచ్చిన అందానికి గుర్తుగా నవ్వినప్పుడు ఎరుపెక్కే బుగ్గలు, పని మనిషి మాట విననంటూ కళ్ళు తెరిచి మూసుకుంది. ఆ నల్లని కళ్ళు చూస్తే అందమైన చేప కళ్ళే గుర్తుకొస్తాయి నేరుగా చూసే అవకాశం ఎవ్వరికి దక్కకపోయినా మనిషి లోతులకందని లోకమేలే కళ్ళు అవి. తెరిచి మూసిన కను రెప్పలు కావవి కను తెరలు అనొచ్చేమో. పువ్వులా మెరిసే ఆ పెదవుల శోభకి లొంగనివారు ఉండరు. ఎవ్వరూ కనీసం అందుకోలేని ఆ నలభై ఐదు కేజీల శరీరం ఒక్కసారి ఏ రక్షణా లేకుండా బైటికి వచ్చి ఒక్క క్షణం నిలుచున్నా చాలు ఆ తీయని పెదవుల చుట్టూ ముసిరే తేనెటీగలని ఆపడం ఒక దేశపు సైన్యం వల్ల కూడా కాదు. ఇక ఆ పెదవుల నుంచి వచ్చే ఆ నవ్వు ఆ ఇంటికే వెలుగు. క్రిందున్న ఆ మెడ తన సన్నని శరీర సౌష్టవానికి కనిపించి కనిపించని ఎముకల వరస వల్ల మెడ కింద చిన్న గుంట కూడా అందంగా అమరింది.


అమ్మగారు... అమ్మగారు... లేవండి.. పెద్దమ్మ గారికి మీరింకా లేవలేదని తెలిస్తే నా మీద కోప్పడతారు అని రగ్గు మొత్తం లాగేసింది. నిండా తెల్లని దుస్తులలో దేవకన్యలా నిద్ర మత్తులో మునిగినట్టు నటిస్తూ ఇందాక నిద్రలో వినిపించిన ఆ మాటలని పదే పదే తలుచుకుంటుంది. పనిమనిషి కూడా ఆపకుండా అదే పనిగా విసిగించడంతో కళ్ళు తెరిచి చిన్నగా నవ్వుతూ కసురుకుని లేచి కూర్చుంది.

రజిని : అమ్మాయిగారు రోజు రోజుకి మీ అందం అలా పెరిగిపోతుందమ్మా, మీ అందానికి సరితూగే మగాడు ఉన్నారంటారా

దానికి ఆ అమ్మాయి సిగ్గు పడుతుంటే ఆ మోహంలో నుంచి అందం ఇంకా ఉబికిందా అనిపించింది పనమ్మాయికి. ఇంకొక పొగడ్త మనస్ఫూర్తిగా విసురుతుంటే ఇంతలో ఎక్కడినుంచి వచ్చిందో కరెక్ట్ టైంకి వచ్చింది ఆ ఇంటి యజమానురాలు ఉమ.

ఉమ : ఏంటి అరణ్య ఇంకా లేవలేదా, ఎన్ని సార్లు చెప్పాను నీకు పొద్దున్నే లెమ్మని, నిన్ను కాదు ఈ రజిని ని అనాలి, దీన్ని తీసేస్తే కానీ బుద్ధిరాదు.

రజిని : అమ్మ గారు తప్పయిందమ్మా... ఇంకోసారి జరగదు ఈ ఒక్కసారికి క్షమించండి.

ఉమ : వీటికేం తక్కువ లేదు, ఏమన్నా అంటే కాళ్ళ మీద పడతారు సిగ్గులేకుండా... అలగా జనం.. అని నసుగుతూ వెళ్ళిపోయింది.

రజిని మౌనంగా ఉండటం తప్ప ఇంకేం చెయ్యలేదు, తన స్థానంలో ఇంకెవరున్నా చేసేది అలా మౌనంగా తల దించుకుని ఉండాల్సిందే లేకపోతే వారి జీవితాలు తలకిందులైపోతాయి.

అమ్మాయి మౌనంగా లేచి రజిని భుజం మీద చెయ్యి వేసింది.

రజిని : అమ్మాయిగారు

అరణ్య : క్షమించు రజిని, నా వల్లే..

రజిని : అయ్యో అమ్మగారు మీరు నాకు క్షమాపణ చెప్పడం ఏంటి... లేవండి పెళ్లి పనులు మొదలెట్టేసారు పంతులుగారు, ఇందాకే వచ్చి మీ పెళ్లి రోజు నిర్ణయించారు ఈ నెల ఇరవైయ్యో తారీకే మీ పెళ్లి... అందుకే పెద్దమ్మగారు హడావిడి చేస్తున్నారు.

లేచి బాత్రూంకి వెళ్లాను, గీజర్ హాట్ వాటర్ వైపు తిప్పి షవర్ ఆన్ చేసి కళ్ళు మూసుకున్నాను ఇందాక నాకొచ్చిన కల కొంచమైనా ముందుకు జరిగి ఇంకొంచెం ఏమైనా తెలుస్తుందేమో అని నా చిన్నప్పటి నుంచి ఎదురు చూస్తున్నాను. నాకొచ్చే ఒకే ఒక కల, ఎవరో ఆడ గొంతు నన్నో కాదో తెలీదు కానీ ప్రేమగా అమ్ములు అని పిలవడం, కొన్ని మాటలు.. అంతే ఇంతకు మించి ఒక్క ముక్క కూడా కల ముందుకు జరగదు. రజిని చెప్పినట్టు ఇరవైయ్యో తారీకు నా పెళ్లి అంటే కరెక్ట్ గా ఇరవై రోజులు మాత్రమే ఉంది, ఈరోజే ఆఖరి పరీక్ష ఇదీ అయిపోతే ఇక కాలేజీ మొహం చూడాల్సిన అవసరం లేదు. నా మొహం అస్సలు నన్ను బైటికి రానిస్తే కదా, ఇవన్నీ తరువాత.

ఎవరో డోర్ కొడుతుంటే షవర్ ఆపాను.

రజిని : అమ్మగారు.. కొంచెం త్వరగా కానివ్వండి మీకు పుణ్యం ఉంటుంది, అవతల పరీక్షకి టైం అవుతుంది.

అరణ్య : వస్తున్నానే పరీక్ష నీకో నాకో అర్ధమే కాదు నాకు. అని తనకి వినిపించేలా అరిచి మళ్ళీ షవర్ ఆన్ చేసాను.

వేడి వేడి నీళ్లు పొగలు కక్కుతూ పొడుగాటి కేశాల నుంచి ఒంటి మీదకి, అటు నుంచి భుజాల మీదగా ఇంకా తన చెయ్యి కూడా పడని ఆ సంపద మీద నుంచి దారులు మళ్ళుతూ కిందకి జారుతూ చివరికి ఒకే చోట కలిసిపోయి కింద పడుతున్న ఆ శబ్దాలని ఆ నీళ్ల స్పర్శని ఆస్వాదిస్తూ ఇష్టం లేకపోయినా త్వరగా స్నానం కానిచ్చేసి బైటికి వచ్చింది అరణ్య.

అరణ్యకి తెల్లని దుస్తులంటే ఇష్టం అది చీర అయినా పంజాబీ డ్రెస్ అయినా చోలి అయినా తెల్లని బట్ట అయితేనే కడుతుంది దాని మీద ఇంకెలాంటి రంగు ఉండటానికి ఇష్టపడదు. బట్ట చేతుల నిండా ఉండాలంటుంది ఒకరకంగా పాత కాలపు జపనీయలు చైనీలు ఒళ్ళు కనపడకుండా నిండుగా ఉండే వస్త్రాలంకరణని అరణ్య బాగా ఇష్టపడుతుంది అందులోనూ తెలుపే అయ్యి ఉండాలి.

రెడీ అయ్యి కిందకి వెళ్లి అందరిని నవ్వుతూ పలకరించి తన అమ్మ ఉమకి చెప్పేసి బైట సెక్యూరిటీతో రెడీగా ఉన్న రోల్స్ రాయిస్ కారుని చుట్టూ ఉన్న బాడీ గార్డ్స్ ని చూస్తూ కొంత అసహనంగా ఎక్కి కూర్చుంది. రోజూ చూసేదే అయినా తనకి అలవాటే అయినా అరణ్యకి అదేదో దేశ ద్రోహిని నడిపించుకెళ్లినట్టు ఫీల్ అవుతుంది. అరణ్య ఎక్కడికెళ్తే అక్కడికి తన తోకలా వచ్చేస్తారు ఎవ్వరు తనతో మాట్లాడకూడదు తనూ ఎవ్వరితో మాట్లాడకూడదు. ఈ కట్టుబాట్లకి నియమాలకి అరణ్య చిన్నప్పటి నుంచి చూసి చూసి విసుగెత్తిపోయింది.

కారు ఎక్కి కూర్చున్నాను కొంత ప్రశాంతంగా అనిపించింది నేను ఎక్కడుంటే అక్కడ అందరూ నాతో మాట్లాడాలనుకోవడం నన్ను అదే పనిగా చూడటం చేస్తే నేను చాలా ఇబ్బంది పడతాను. అయినా ఇంకెంతలే ఈ ఒక్క రోజు అయితే అయిపోతుంది. ఇక నాకు ఎలాగో పెళ్లి అయిపోతుంది ఎలాగో అప్పుడు అస్సలు నేను ఇక బైటికి వచ్చే అవకాశం కూడా ఉండదు. ఏంటో ఇరవై ఒకటి పడగానే అమ్మాయికి పెళ్లి చేసెయ్యాలా నా పుట్టిన రోజే నాకు పెళ్లి చేసెయ్యాలి అనుకుంటున్నారు నన్ను ఏంటో.. అనుకుంటూ వెళ్లి ఎగ్జామ్ హాల్లో కూర్చున్నాను.  క్వశ్చన్ పేపర్ ముందు పెట్టారు ఆన్సర్ షీట్ మీద పెన్ పెట్టి పొద్దున వచ్చిన కల గురించి ఆలోచిస్తున్నాను.

అస్సలు నా చిన్నప్పటి నుంచి నాకు అన్నీ సందేహాలే, నా జీవితానికి సంబంధించిన ఒక్క విషయం కూడా నాకు నచ్చింది లేదు, అన్నిటికి నవ్వుతూ తల వంచుతూనే ఉన్నాను. ఇంతలో అరగంట పూర్తయ్యిందని ఇన్విజిలేటర్ చెప్పగానే దృష్టి పరిక్ష మీద పెట్టాను. త్వరగానే రాసేసి కూర్చున్నాను పరీక్ష అయిపోయిందని చెప్పలేదు చెపితే ఇంటికి తీసుకెళ్లిపోతారు అందుకే రాస్తున్నట్టు నటిస్తూ ఆలోచిస్తున్నాను.

నాకు ఇష్టమైనవి రెండే రెండు ఒకటి చదవు ఇంకోటి సంగీతం ఆ తరవాత పక్షులు. ఇవే నా లోకం కాళీ పేజీ ఒకటి తీసుకుని నా మిత్ర బొమ్మ గీస్తున్నాను. నా పదవ పుట్టిన రోజున ఒకరోజు ఎగురుకుంటూ వచ్చిందీ హంస. అప్పటి నుంచి నాతోనే ఉంది. మిత్ర అని పేరు పెట్టుకున్నాను. నేనంటే తనకి చాలా ఇష్టం. ఆలోచిస్తు బొమ్మ గీస్తుంటే బెల్లు మోగింది రేపటి నుంచి కాలేజీకి కూడా రాలేను ఇవ్వాళ ఎలాగైనా నా స్నేహితులతో మాట్లాడాలని నిర్ణయించుకున్నాను.

ప్లీజ్ ప్లీజ్ అంటూ తన అరచేతిని కళ్ళకి ఆనించుకుంది, చిన్నప్పుడెప్పుడో జ్యోతిష్యం చెప్పే సాధువు చెప్పాడు అరణ్యకి.. అర చేతిలోనే నీ జీవితం.. జీవిత గమనం ఉందని ఏమి కావాలన్నా దాన్నే అడగమని చెప్పి వెళ్ళిపోయాడు. అప్పటి నుంచి అరణ్యకి ఏమి కావాలనిపించినా ఏ బాధ వచ్చినా తన అర చేతిలో ఉన్న గోరింటాకు పెట్టినంత మచ్చని అడుగుతుంటుంది ఇప్పుడు అడిగినట్టు.