అరణ్య {completed}

[Pallaki]

45     

అరణ్య : అమ్మా నిన్ను కూడా అక్కడికి తీసుకువెళ్ళమని అడుగు

మీనాక్షి : సరే.. శివా..

శివ : చెప్పు

మీనాక్షి : అదే అక్కడికి నేను కూడా వస్తాను

శివ సరే అని మీనాక్షి పొట్టని చూసి నవ్వాడు, ఆ వెంటనే మీనాక్షి పొట్ట కూడా వెచ్చగా అయ్యింది.

మీనాక్షి : ఏంటి ఇద్దరు ఒకేసారి నవ్వుకుంటున్నారు, ఏం నడుస్తుంది మీ ఇద్దరి మధ్యా నాకు తెలీకుండా.. అరణ్య.. వీడు మాట్లాడ్డు.. శివా చెప్తావా లేదా

శివ : లేదు నువ్వు వస్తా అనగానే నీకు అరణ్య చెప్పి ఉంటాడని గెస్ చేశా అందుకే వాడిని చూసి నవ్వాను.. వాడు ఎందుకు నవ్వాడో నాకేం తెలుసు

మీనాక్షి : అరణ్యా.. అంతేనా.. వీడు మాట్లాడట్లేదంటే అది నిజం కాదు.. ఏదో నడుస్తుంది.. కనిపెట్టాలి

శివ : చాల్లే పదా.. ముందు ఫ్లైట్ దిగు..

శివ సందీప్ ఇద్దరు కారులో ముందు కూర్చుంటే వెనకాల  మీనాక్షి, కస్తూరి దారి చెపుతూ కూర్చున్నారు. తన కన్న తల్లి ఇన్నేళ్లు ఉన్న ఇంటి గేట్ తెరిచే ఉంది లోపలికి అడుగు పెడుతూ చుట్టూ ఉన్న చెట్లు చూస్తున్నాడు.

కస్తూరి : అమ్మకి చెట్లంటే ప్రాణం అన్నయ్యా

గుమ్మం ఎదురుగా పగిలిపోయిన పూల కుండీలు, పగిలిన కిటికీ అద్ధాలు చూస్తూ లోపలికి వెళ్ళబోతే do not enter అన్న రిబ్బన్ కట్టి ఉంచారు. వంగి లోపలికి వెళ్ళాడు.. అంతా కాళీ బాడీ చుట్టూ ముగ్గు పోసిన గుర్తులు, టీ పాయి మీద ఉన్న రక్తపు గుర్తులు ఇంకా అలానే ఉన్నాయి, అంతా గమనిస్తూ అన్ని రూములు చూస్తున్నాడు.

కస్తూరి : అన్నయ్యా అమ్మ రూం అని చూపించిగానే శివ లోపలికెళ్లి చూసాడు గోడ నిండా ఒక వైపు కొన్ని కస్తూరి ఫోటోలు ఉంటే ఇంకో వైపు అన్ని శివ చిన్ననాటి ఫోటోలు.. పక్కనే తన అమ్మ ఫోటో ఒకటి చూసి వెళ్లి ఫోటోలో ఉన్న తన అమ్మ మొహాన్ని తడిమి చూసుకున్నాడు.. ఒక్కోటి చూస్తూ బీరువా తెరిచి చూసాడు. తన చీరలు.. గాజులు.. ఒక్కోటి చూస్తూ తన అమ్మని ఆ బట్టల్లో ఊహించుకుంటూ అన్ని చూస్తుండగా కవర్ లో ఒక సెక్యూరిటీ అధికారి డ్రెస్ కనిపించింది, తీసి చూస్తే చిన్న పిల్లలది.. కవర్ మీద రాసి ఉంది.. లవ్ యు కన్నయ్య అని.. తీసి చూసాను బహుశా నాకోసం చిన్నప్పుడు కొని నాకు ఇవ్వలేక పోయి ఉంటుంది.. అక్కడే ఒక డైరీ దాని మీద కన్నయ్య అని రాసి ఉండటంతో తీసి మంచం మీద కూర్చుని తెరిచాను.

మొదటి పేజీలో నా చిన్నప్పటి ఫోటో.. పేజీ తిప్పాను.. ముత్యాల్లాంటి రాత..

ఇవ్వాళ నా కన్నయ్యని వెతుక్కుంటూ వెళ్లాను, ఆ ఏరియా మొత్తం వెతికి తెల్లారి గుడికి వెళ్ళాను.. గుళ్లో మెట్ల మీద ఒకావిడ పిల్లోడితో కలిసి అందరికి బట్టలు పంచుతుంటే పిల్లాడు కేరింతలు కొడుతూ అందరికి వాడి చేత్తో బట్టలు పంచుతుంటే ఆ తల్లి చూస్తూ మురిసిపోతుంది. ఎవరా అని చూస్తే నేను బిడ్డని ఇచ్చిన ఆవిడ, చెప్పలేనంత ఆనందం వేసింది.. వాడు నా కొడుకేనా అని ఆశ్చర్యంగా దెగ్గరికి వెళ్లాను.. ఆ పిల్లాడి మొహం చూడగానే ఆగలేక పరిగెత్తుకుంటూ వెళ్లిపోయాను.. నా కన్నయ్యని ఎత్తుకుని తిప్పాలనిపించింది కాని అంతలోనే కన్నయ్య వెళ్లి ఆమెని కౌగిలించుకోగానే ఆవిడ ఎత్తుకుని సంతోషంగా తిప్పుతూ తృప్తిగా ప్రేమగా హత్తుకుంది వాడిని..

అది చూస్తూనే నా అడుగుల వేగం తగ్గిపోయింది.. అక్కడికి వెళ్లి నిలుచున్నాను.. కన్నయ్య నా కళ్ళలోకే కళ్ళు పెట్టి చూసాడు ఆవిడ నా దిక్కు చూడగానే కొంగు తలకి కప్పుకున్నాను.. వాడు తన సంక దిగి చీర తెచ్చి నా చేతిలో పెట్టాడు.. చీర తీసుకుంటూ వాడి చేతులు తడిమాను.. చెంపని ముట్టుకున్నాను.. ముద్దు పెట్టుకోవాలనిపించింది కానీ బెదిరి ఎక్కడ వెళ్ళిపోతాడో అని నా ఎదురుగా ఉన్నంత సేపు వాడిని చూసుకున్నాను.. నా కన్నయ్య కూడా నన్ను కళ్ళు ఆర్పకుండా చూస్తుంటే ఏడుపు ఆపుకుని వాడిని చూసుకున్నాను. మళ్ళీ ఆవిడ పిలిస్తే గాని వెళ్ళలేదు, వెళ్లేప్పుడు కూడా నన్ను చూస్తూ వెళ్ళిపోయాడు.. దానికి నేను పడ్డ ఆనందం అంతా ఇంతా కాదు.

ఫాలో అయితే తెలిసింది తన పేరు కావేరి అని చాలా దయ గలది అని, నా బతుకు ఎలానో ఇలా అయిపోయింది కన్నయ్య నా దెగ్గర ఉంటే మళ్ళీ అలాంటి ఓ పరిస్థితి వస్తే అనవసరంగా వాడు అనాధ అయిపోతాడేమో అని భయం వేసింది.. నాకోసం ఇంకా వెతుకుతూనే ఉన్నారు.. ఇప్పుడు ఆ అమ్మని వదిలి రావాలంటే వాడికి కూడా బాదే.. అందులోనూ కావేరి ఉన్న పరిస్థితికి నా కన్నయ్య అవసరం తనకి ఉంది అందుకే ఇష్టం లేకపోయినా అక్కడ నుంచి వచ్చేసాను.. నీ నాన్నని పోగొట్టుకున్నప్పుడు కూడా ఇంతగా ఏడవలేదు కన్నయ్య.. నా అంత దురదృష్టవంతురాలు ఇంకెవ్వరు ఉండరు.. లవ్ యు..

నా కంట్లో కన్నీరు వచ్చేసింది, పక్క పేజీ తిప్పుతుంటే కస్తూరి నా పక్కన కూర్చుని నా కన్నీళ్ళు తుడుస్తుంటే ఒక చెయ్యి తన మీద వేసి నుదిటి మీద ముద్దు పెట్టుకున్నాను.. తను ఏడ్చేసింది..

శివ : మరేం పరవాలేదు.. నువ్వు అచ్చు అమ్మ పోలికే.. నీలో అమ్మని చూసుకుంటాను.. ఈ డైరీ నాతో ఉండని.. పద ముందు అమ్మని చూడాలి.. అని లేచాను.

అక్కడ నుంచి స్టేషన్ కి వెళ్లి అన్ని సెట్ చేసి బాడీస్ క్లెయిమ్ చేసుకుని, స్మశానానికి తీసుకొచ్చాం, చిట్ట చివరికి అమ్మ మొహం చూసానన్న నా కోరిక తీరింది.. అస్సలు తను ఎలా ఉంటుందో ఎందుకు నన్ను వదిలేసిందో.. బతికే ఉందా లేదా అన్న నాలోని ప్రశ్నలన్నిటికి సమాధాలు దొరికాయి.. డైరీలో తను రాసుకుంది గుర్తొచ్చింది.. తన నుదిటి మీద ముద్దు పెట్టాను తన బుగ్గ మీద ముద్దు పెట్టాను, స్మెల్ వస్తుంది ఎక్కువ సేపు ఉంచకూడదు అని అక్కడున్న వాళ్ళు చెప్పేసరికి.. అందరికి ఒకేసారి తల కొరివి పెట్టి ఆ కార్యక్రమం ముగించి అమ్మ అస్తికలని, కావేరి అమ్మకి ఇచ్చి అందరినీ పంపించేసాను.. ఇక మిగిలింది నేనూ సందీప్ మీనాక్షి కస్తూరి.

స్టేషన్ లో బాడీ క్లెయిమ్ చేసుకునేప్పుడే ఒకడు మమ్మల్ని అనుమానంగా చూస్తూ ఫోన్ చెయ్యడం గమనించాను, కస్తూరి ఏడుస్తుంటే మీనాక్షి తన చెయ్యి పట్టుకుంది. చుట్టు నాకు తెలియని బలమైన మనుషులు తిరుగుతున్నారు వాళ్ళు ఎందుకు వచ్చారో నాకు తెలుసు.. నా చెల్లి, నా భార్య ఇద్దరు కడుపుతో ఉన్నారు అయినా నాకు అంతగా భయం అనిపించలేదు.. అన్నిటికి సిద్ధమయ్యే రంగం లోకి దిగాను. జేబులో చెయ్యి పెట్టాను గన్ తీయడానికి.. ఎప్పటి నుంచి గమనిస్తున్నాడో సందీప్ ముందే చేతిలో గన్ పట్టుకుని ఎవ్వరికి కనిపించకుండా చేతులు కట్టుకుని మా వైపు వస్తున్న మనుషులనే చూస్తున్నాడు.

అందులో ఒకడు కస్తూరి దెగ్గరికి వెళుతుంటే వెళ్లి వాడి భుజం మీద చెయ్యి వేసాను. నన్ను చూసి చెయ్యి తీయ్యాబోతే గట్టిగా పట్టుకున్నాను.

ఎవడ్రా నువ్వు

ముక్కు మీద ఒకే ఒక గుద్దు, చెయ్యి పెట్టుకుని చూసి రక్తం కారుతుంటే అలానే మోకాళ్ళ మీద పడిపోయాడు. వెంటనే ఒక ఆరుగురు నా వైపు పరిగెత్తుకుంటూ వస్తుంటే గన్ తీసి ఒకడి కాలి మీద కాల్చి వెంటనే ఇందాక ముక్కు మీద గుద్దిన వాడి తల మీద పెట్టాను.. అందరూ ఆగిపోయారు..

శివ : ఎవడు పంపించాడు

మేము ప్రతాప్ సర్ మనుషులం

శివ : అంటే.. సుపారి నా లేక.. పగ తీర్చుకోవాలనుకుంటుంది మీ సారెనా

మా సారె..

శివ : ఇక్కడే ఉంటాను.. ఇవ్వాల్టితో ఏ విషయం తెల్చుకుందాం రమ్మని ఫోన్ చెయ్యి

ఇంతలో వేరే ఒకడు వెనక నుంచి నన్ను కొట్టబోతే సందీప్ వాడిని కాల్చేశాడు.

అందరి ముందు బుల్లెట్ వాడి గుండెలో దించాను

శివ : చావడానికి కూడా అంత తొందరేంట్రా మీకు అనగానే అక్కడున్న వాళ్లలో మధ్యలో నిలుచున్న వాడు వెంటనే ఫోన్ చేసాడు.. వెంటనే వాడి దెగ్గరికి వెళ్లి ఫోన్ తీసుకున్నాను.. అవంతి కొడుకుని మాట్లాడుతున్నాను.. మమ్మల్ని చంపాలని పిచ్చి కుక్కలా తిరుగుతున్నవట.. దా.. రేయి వీడికెవడన్నా అడ్రెస్ చెప్పండి అని ఫోన్ వాళ్ల మీద విసిరేసి వెళ్లి కస్తూరిని దెగ్గరికి తీసుకున్నాను.