18-11-2022, 11:21 PM
(This post was last modified: 20-11-2022, 11:36 PM by Vinithan 23. Edited 1 time in total. Edited 1 time in total.)
அதே ஒரு அந்தி மாலை வேளை எனது அலுவலக வேலையை நிறைவு செய்து வீடு திரும்பிக்கொண்டிருந்தேன். 18 வருடங்களாக தனிமை எனும் ஒரு நண்பனோடு பயணம் செய்து கொண்டிருக்கும் எனக்கு எப்போது விடிவு என்று எனக்குள்ளே ஒரு கேள்வி. காலம் ஒரு நாள் பதில் சொல்லும் என்று என்னை நானே எப்போதும் போல தேற்றிக் கொண்டேன்.
வீடு சேர்ந்ததும் இரவு உணவு தயார் செய்ய வேண்டுமே என்று நினைவு வர "அடக்கடவுளே! இப்படியே நம்ம மிச்ச வாழ்க்கையும் சமையலிலும் வேலையிலுமே ஓடி விடும் போல" என்று ஒரு எரிச்சல் எனக்குள்ளே.
இரவு உணவு தயார் செய்து விட்டு hall இல் வந்து அமர்ந்து எனது பழைய வாழ்வை மீண்டும் ஒருமுறை மீட்டு பார்த்தேன்.
19 வருடங்களுக்கு முன்னர் எனக்கு கல்யாணம் நடந்தது எனது தந்தையின் நண்பரின் மகளோடு. கல்யாணம் நடந்த நாள் தொடக்கம் சிறிது சிறிதான சண்டைகள். ஆனாலும் நான் அவளை எப்போதும் விட்டுக் கொடுத்தது இல்லை. சரியாக ஒரு வருடம் கழித்தது எங்களுக்கு ஒரு மகள் பிறந்தாள். அதன் பின்னரே எங்களுக்குள் ஒரு பெரிய இடைவெளி விழ ஆரம்பித்தது. சண்டை மட்டுமே வாழ்க்கை என்றானது.
அந்தச் சண்டைகள் எல்லாம் உச்ச கட்டத்தை எட்டி விவாகரத்து என்ற ஒரு முடிவை தந்தது. நீதிமன்றில் குழந்தை தாயுடன் வளர வேண்டும் என்ற நிபந்தனை. என்னால் எதுவும் செய்ய முடியவில்லை. மகளின் 2 வயது வரை அவளை தூரத்திலிருந்து பார்த்ததுடன் சரி. சரியாக இன்றைக்கு 16 வருடங்களுக்கு முன்னர் எனது நண்பன் ஒருவனின் துணையுடன் அமெரிக்காவில் வந்து குடியேறி விட்டேன். இன்று வரை எனது மனைவி என் மகளை எனக்கு காட்டாமலே வளர்த்து வருகிறாள். என் மகள் இப்போது எப்படி இருப்பாள் என்று கூட எனக்கே தெரியவில்லை.
இவ்வாறு என் மனது எப்போதும் போல என் வாழ்க்கை நினைவுகளை அசை போட்டுக் கொண்டு இருந்தது. ஏனோ எனக்கு இன்னுமொரு கல்யாணம் செய்வதில் விருப்பம் இருக்கவில்லை. "ஓ! நேரமாகி விட்டது. இரவு சாப்பிட்டு தூங்கி எழும்பி நாளை அலுவலகத்தில் புது புரொஜெக்ட் செய்யனுமே" என்று மூளை நினைவுபடுத்த, சாப்பிடலாம் என்று சோஃபாலிருந்து எழுந்த நேரம் என் கைத்தொலைபேசி சினுங்கியது.
இந்த நேரத்தில் யாராக இருக்கும் என்ற யோசனையுடன் ஃபோனை எடுத்து காதில் வைத்து "Hello" என்றேன்.
மறுமுனையில் இருந்து "Is this Mohan" என்று ஒரு பெண் குரல். நான் இது வரை கேட்காத ஒரு புதுக் குரல். நான் யாரென்று யோசித்த நொடியில் மறுபடியும் "Can I talk to Mohan" என்றது அந்தக்குரல். நான் குழப்பத்துடன் "Yes speaking" என்றேன்.
அந்தக் குரல் யாருடயது என்பதை என் அடுத்த பதிவில் சொல்கிறேன்.
வீடு சேர்ந்ததும் இரவு உணவு தயார் செய்ய வேண்டுமே என்று நினைவு வர "அடக்கடவுளே! இப்படியே நம்ம மிச்ச வாழ்க்கையும் சமையலிலும் வேலையிலுமே ஓடி விடும் போல" என்று ஒரு எரிச்சல் எனக்குள்ளே.
இரவு உணவு தயார் செய்து விட்டு hall இல் வந்து அமர்ந்து எனது பழைய வாழ்வை மீண்டும் ஒருமுறை மீட்டு பார்த்தேன்.
19 வருடங்களுக்கு முன்னர் எனக்கு கல்யாணம் நடந்தது எனது தந்தையின் நண்பரின் மகளோடு. கல்யாணம் நடந்த நாள் தொடக்கம் சிறிது சிறிதான சண்டைகள். ஆனாலும் நான் அவளை எப்போதும் விட்டுக் கொடுத்தது இல்லை. சரியாக ஒரு வருடம் கழித்தது எங்களுக்கு ஒரு மகள் பிறந்தாள். அதன் பின்னரே எங்களுக்குள் ஒரு பெரிய இடைவெளி விழ ஆரம்பித்தது. சண்டை மட்டுமே வாழ்க்கை என்றானது.
அந்தச் சண்டைகள் எல்லாம் உச்ச கட்டத்தை எட்டி விவாகரத்து என்ற ஒரு முடிவை தந்தது. நீதிமன்றில் குழந்தை தாயுடன் வளர வேண்டும் என்ற நிபந்தனை. என்னால் எதுவும் செய்ய முடியவில்லை. மகளின் 2 வயது வரை அவளை தூரத்திலிருந்து பார்த்ததுடன் சரி. சரியாக இன்றைக்கு 16 வருடங்களுக்கு முன்னர் எனது நண்பன் ஒருவனின் துணையுடன் அமெரிக்காவில் வந்து குடியேறி விட்டேன். இன்று வரை எனது மனைவி என் மகளை எனக்கு காட்டாமலே வளர்த்து வருகிறாள். என் மகள் இப்போது எப்படி இருப்பாள் என்று கூட எனக்கே தெரியவில்லை.
இவ்வாறு என் மனது எப்போதும் போல என் வாழ்க்கை நினைவுகளை அசை போட்டுக் கொண்டு இருந்தது. ஏனோ எனக்கு இன்னுமொரு கல்யாணம் செய்வதில் விருப்பம் இருக்கவில்லை. "ஓ! நேரமாகி விட்டது. இரவு சாப்பிட்டு தூங்கி எழும்பி நாளை அலுவலகத்தில் புது புரொஜெக்ட் செய்யனுமே" என்று மூளை நினைவுபடுத்த, சாப்பிடலாம் என்று சோஃபாலிருந்து எழுந்த நேரம் என் கைத்தொலைபேசி சினுங்கியது.
இந்த நேரத்தில் யாராக இருக்கும் என்ற யோசனையுடன் ஃபோனை எடுத்து காதில் வைத்து "Hello" என்றேன்.
மறுமுனையில் இருந்து "Is this Mohan" என்று ஒரு பெண் குரல். நான் இது வரை கேட்காத ஒரு புதுக் குரல். நான் யாரென்று யோசித்த நொடியில் மறுபடியும் "Can I talk to Mohan" என்றது அந்தக்குரல். நான் குழப்பத்துடன் "Yes speaking" என்றேன்.
அந்தக் குரல் யாருடயது என்பதை என் அடுத்த பதிவில் சொல்கிறேன்.