27-05-2019, 11:59 PM
બીજા દિવસે વસંતભાઈ ઘેર આવ્યા ત્યારે ખુશ મિજાજ માં હતા. પૂછ્યા વગર એમણે કહ્યું, "છેલ્લો રીપોર્ટ ઘણો સારો આવ્યો છે. ઓપરેશન ની જરૂર નથી. એક બે દિવસમાં રજા આપી દેશે."
મેં કહ્યું, "ઘણી સારી વાત. ચલો હવે જમી લો."
સમાન્ય રીતે એ જમી ને સુઈ જતા અને હું રસોડું સાફ કરી લેતી. તે દિવસે મેં જમતા પહેલા જ રસોડું સાફ કરી લીધેલું એટલે એમની પાછળ પાછળ હું એમના રૂમ માં ગઈ. એ પલંગ પર આડા પડ્યા ને હું ખુરસી માં બેઠી.
ટૂંક સમય માં એ જતા રહેશે એ ખ્યાલ થી હું ઉદાસ થઇ ગઈ હતી.
મારું ઉતારેલું મોં જોઈ એ બોલ્યા, "કેમ ઉદાસ જણાય છે તું આજે ?"
મારા ગળે ડૂમો ભરાઈ આવ્યો અને આંખમાં આંસુ આવી ગયાં. માંડમાંડ હું બોલી, "સરોજબેન ને રજા આપે પછી ઘેર જવાની ઉતાવળ ના કરશો. થોડા દહાડા અહીં રહેજો. એમને આરામ મળશે "
"સારું, એને મૂકી ને હું જઈશ."
અચાનક હું બોલી ઉઠી, "ના હવે,"
એ હસી પડ્યા અને બોલ્યા, "મારે પણ નહીં જવાનું ?"
ડોકું હલાવી ને મેં ના પાડી. એ કહે, "તું આમ આઘી કેમ બેઠી છો ? આવું અંતર રાખે તો મને રહેવાનું મન કેમ થાય ?"
ઉઠી ને હું એમની પાસે પલંગ પર બેઠી.
મારા બરડે હાથ ફેરવી ને કહેવા લાગ્યા, "રહીશ, હું પણ રહીશ. બસ ? હવે રાજી ? જરા સ્મિત દેખાડ તો , એ હસી....એ હસી..."
મને ખરેખર હસવું આવી ગયું. મેં કહ્યું, "બહુ જબરા છો તમે. મારો અડધો દિવસ ખરાબ કર્યો. ચાલો હવે કાલે અધુરી મુકેલી વાત શરુ કરો."
"મને લાગે છે કે છૂટ થી બોલવું જ પડશે. સુરુચિ નો ભંગ કરવા બદલ અગાઉ થી માફી માંગું છું."
"કહો શું તકલીફ થાય છે સરોજબેન ને ?"
"એને સંભોગ વખતે પેડા માં દુખે છે."
"કેટલા સમય થી આ મુશ્કેલી ઉભી થઇ છે ?"
"ત્રણ ચાર મહિના થી. "
એક વાર શરુ કર્યાપછી જાણે બંધ તુટ્યો હોય તેમ વિના સંકોચે કહેવા લાગ્યા. આમ એમનું લગ્ન જીવન સુખી હતું રોજ રાત્રે ઓછામાં ઓછું એક વખત એ ઘચઘચાવી ને સરોજબેનને ચોદતા હતા.
ત્રણેક મહિના પહેલા દુખાવાનું ચાલુ થયું. જયારે વસંતભાઈ ઊંડો ધક્કો મારી ને લંડ ઘાલી દેતા તે વખતે સરોજબેન ને દર્દ થતું . શરૂઆત માં એમણે ગણકાર્યું નહિ.
વસંતભાઈ એ ઊંડે સુધી લંડ ઘાલવાનું બંધ કરી ઉપર ઉપરથી ચોદવાનું ચાલુ રાખ્યું.
મેં અધ વચ્ચે પુછ્યું , "ઉપર ઉપરથી એટલે કેવી રીતે ?".
"જોયું ? તું કુંવારી છો એટલે સમજવા માં મુશ્કેલી પડે છે ને ? ઉપર ઉપર થી એટલે ચૂત માં લંડ ઘાલ્યા વગર ફક્ત ભોસ પર લંડ ઘસી ને ."
મને પૂરી સમજ પડી ન હતી પણ કાલ ની જેમ ભોસ સુજવા લાગી ને પાણી વહાવા લાગી, સ્તન ભારે થઇ ગયા. એમના મોં એ લંડ ભોસ જેવા શબ્દ સાંભળી ને એક બાજુ મને શરમ આવતી હતી તો બીજી બાજુ મીઠી મીઠી ગુદ ગુદી પણ થતી હતી.
"એ કેવી રીતે બને ?"
"તારા વર ને પૂછજે, એ ચોદી બતાવશે."
"બહુ ડાહ્યા, આગળ બોલો."
"પછી તો ટૂંક સમય માં જ દર્દ વધી ગયું. હવે દર્દ ચાલુ ને ચાલુ રહેવા લાગ્યું, અને ભોસ ને પણ અડકી ન શકાય એટલું વધી ગયું."
"બિચારા સરોજબેન".
"બિચારા સરોજબેન , મારું કંઈ નહિ ?"
"સરોજ બેન ને તો દર્દ સહન કરવું પડતું હતું. પેલું કરાવવાનું મન થાય અને કરાવાય નહી એના જેવી કરુણતા બીજી કયી?"
"એમ ? તો મને મન નહિ થતું હોય 'પેલું' કરવાનું ?"
મારા વાંસા પર ફરતો એમનો હાથ મારા કુલા સુધી જતો હતો અને જતા આવતા બ્રાંની પટ્ટી સાથે રમત કરતો હતો.કોણી ના ટેકે મસ્તક મૂકી એ પડખા ભેર થયા અને ખસી ને મારી નજીક આવ્યા. એમના પેટ અને જાંઘ ના ખૂણા માં મારા કુલા ગોઠવાઈ ગયા.
મેં ત્યાં થી ખસી જવા વિચાર્યું પણ મારા કુલા પર એમનો ટટાર લંડ દબાયેલો હતો અને એમનો હાથ હવે મારી જાંઘ પર ફરવા લાગ્યો હતો એ એટલું મીઠું લાગતું હતું કે મારા થી ઉઠી શકાયું નહિ.
"બિચારા વસંતભાઈ...." કહી ને હું ખીલ ખીલ હસી પડી અને જરા પાછી ખસી જેથી લંડ કુલા પર દબાઈ ગયો.
"તમે મરદ લોકો સ્ત્રીને શું વીતે છે એની પરવા કર્યા વિના પોતાના આનંદ માટે 'પેલું' કામ તો કર્યા જ કરો છો ."
"હું એટલો નિષ્ઠુર છું એમ તને લાગે છે?"
એમના મોં પર ના ભાવ જોઈ મને કોણ જાણે શું થયું કે નીચા નમીને મેં એમના ગાલ પર હાથ ફેરવી કહ્યું, "ના ના તમે નિષ્ઠુર નથી, ઘણા સમજુ છો. બીજો કોઈ હોત તો સરલાબેન ને ક્યાર ના ય પિયર મોકલી દીધા હોત, સાજી થાઉં ત્યારે આવજે, કહી ને."
પછી મારા મનમાં જે વિચાર આવ્યો તેના થી હું શરમાઈ ગઈ. સ્મિત કરતાં મેં નીચલો હોઠ દાંત વચ્ચે લઇ કરડ્યો. મારી નજર ઝુકી ગઈ, ચહેરો લાલ લાલ થઇ ગયો.
મારી શરમ વસંતભાઈ થી છુપી ના રહી શકી. એમણે પણ મારો ગાલ પંપાળી ને કહ્યું, "તું શરમાય છે ત્યારે બહુ રૂપાળી લાગે છે. શું વિચારતી હતી જેથી શરમ આવી ગઈ ?"
મેં મારો ચહેરો ઢાંકી દીધો. મારા હાથ ખસેડી એ બોલ્યા, "મારા સમ જો ના કહે તો."
સમ દીધા એટલે શું કરું ? હું બોલી, "મેં પ્રભુ ને પ્રાર્થના કરી કે તમારા જેવો વર આપે ." હું બોલી તો ખરી પણ મને ખુબ શરમ આવી ગઈ.
વસંત પણ જવાબ સાંભળી ને ચોંકી પડ્યા અને બેઠા થઇ ગયા.
મને બાથ માં લેવા જતા હતા ને કુંદન ભાભી નો અવાજ સંભળાયો.
હું ઝટ પટ બીજી રૂમ માં જતી રહી.
ઊંઘવા નો ડોળ કરી વસંત સુઈ ગયા.
--
મેં કહ્યું, "ઘણી સારી વાત. ચલો હવે જમી લો."
સમાન્ય રીતે એ જમી ને સુઈ જતા અને હું રસોડું સાફ કરી લેતી. તે દિવસે મેં જમતા પહેલા જ રસોડું સાફ કરી લીધેલું એટલે એમની પાછળ પાછળ હું એમના રૂમ માં ગઈ. એ પલંગ પર આડા પડ્યા ને હું ખુરસી માં બેઠી.
ટૂંક સમય માં એ જતા રહેશે એ ખ્યાલ થી હું ઉદાસ થઇ ગઈ હતી.
મારું ઉતારેલું મોં જોઈ એ બોલ્યા, "કેમ ઉદાસ જણાય છે તું આજે ?"
મારા ગળે ડૂમો ભરાઈ આવ્યો અને આંખમાં આંસુ આવી ગયાં. માંડમાંડ હું બોલી, "સરોજબેન ને રજા આપે પછી ઘેર જવાની ઉતાવળ ના કરશો. થોડા દહાડા અહીં રહેજો. એમને આરામ મળશે "
"સારું, એને મૂકી ને હું જઈશ."
અચાનક હું બોલી ઉઠી, "ના હવે,"
એ હસી પડ્યા અને બોલ્યા, "મારે પણ નહીં જવાનું ?"
ડોકું હલાવી ને મેં ના પાડી. એ કહે, "તું આમ આઘી કેમ બેઠી છો ? આવું અંતર રાખે તો મને રહેવાનું મન કેમ થાય ?"
ઉઠી ને હું એમની પાસે પલંગ પર બેઠી.
મારા બરડે હાથ ફેરવી ને કહેવા લાગ્યા, "રહીશ, હું પણ રહીશ. બસ ? હવે રાજી ? જરા સ્મિત દેખાડ તો , એ હસી....એ હસી..."
મને ખરેખર હસવું આવી ગયું. મેં કહ્યું, "બહુ જબરા છો તમે. મારો અડધો દિવસ ખરાબ કર્યો. ચાલો હવે કાલે અધુરી મુકેલી વાત શરુ કરો."
"મને લાગે છે કે છૂટ થી બોલવું જ પડશે. સુરુચિ નો ભંગ કરવા બદલ અગાઉ થી માફી માંગું છું."
"કહો શું તકલીફ થાય છે સરોજબેન ને ?"
"એને સંભોગ વખતે પેડા માં દુખે છે."
"કેટલા સમય થી આ મુશ્કેલી ઉભી થઇ છે ?"
"ત્રણ ચાર મહિના થી. "
એક વાર શરુ કર્યાપછી જાણે બંધ તુટ્યો હોય તેમ વિના સંકોચે કહેવા લાગ્યા. આમ એમનું લગ્ન જીવન સુખી હતું રોજ રાત્રે ઓછામાં ઓછું એક વખત એ ઘચઘચાવી ને સરોજબેનને ચોદતા હતા.
ત્રણેક મહિના પહેલા દુખાવાનું ચાલુ થયું. જયારે વસંતભાઈ ઊંડો ધક્કો મારી ને લંડ ઘાલી દેતા તે વખતે સરોજબેન ને દર્દ થતું . શરૂઆત માં એમણે ગણકાર્યું નહિ.
વસંતભાઈ એ ઊંડે સુધી લંડ ઘાલવાનું બંધ કરી ઉપર ઉપરથી ચોદવાનું ચાલુ રાખ્યું.
મેં અધ વચ્ચે પુછ્યું , "ઉપર ઉપરથી એટલે કેવી રીતે ?".
"જોયું ? તું કુંવારી છો એટલે સમજવા માં મુશ્કેલી પડે છે ને ? ઉપર ઉપર થી એટલે ચૂત માં લંડ ઘાલ્યા વગર ફક્ત ભોસ પર લંડ ઘસી ને ."
મને પૂરી સમજ પડી ન હતી પણ કાલ ની જેમ ભોસ સુજવા લાગી ને પાણી વહાવા લાગી, સ્તન ભારે થઇ ગયા. એમના મોં એ લંડ ભોસ જેવા શબ્દ સાંભળી ને એક બાજુ મને શરમ આવતી હતી તો બીજી બાજુ મીઠી મીઠી ગુદ ગુદી પણ થતી હતી.
"એ કેવી રીતે બને ?"
"તારા વર ને પૂછજે, એ ચોદી બતાવશે."
"બહુ ડાહ્યા, આગળ બોલો."
"પછી તો ટૂંક સમય માં જ દર્દ વધી ગયું. હવે દર્દ ચાલુ ને ચાલુ રહેવા લાગ્યું, અને ભોસ ને પણ અડકી ન શકાય એટલું વધી ગયું."
"બિચારા સરોજબેન".
"બિચારા સરોજબેન , મારું કંઈ નહિ ?"
"સરોજ બેન ને તો દર્દ સહન કરવું પડતું હતું. પેલું કરાવવાનું મન થાય અને કરાવાય નહી એના જેવી કરુણતા બીજી કયી?"
"એમ ? તો મને મન નહિ થતું હોય 'પેલું' કરવાનું ?"
મારા વાંસા પર ફરતો એમનો હાથ મારા કુલા સુધી જતો હતો અને જતા આવતા બ્રાંની પટ્ટી સાથે રમત કરતો હતો.કોણી ના ટેકે મસ્તક મૂકી એ પડખા ભેર થયા અને ખસી ને મારી નજીક આવ્યા. એમના પેટ અને જાંઘ ના ખૂણા માં મારા કુલા ગોઠવાઈ ગયા.
મેં ત્યાં થી ખસી જવા વિચાર્યું પણ મારા કુલા પર એમનો ટટાર લંડ દબાયેલો હતો અને એમનો હાથ હવે મારી જાંઘ પર ફરવા લાગ્યો હતો એ એટલું મીઠું લાગતું હતું કે મારા થી ઉઠી શકાયું નહિ.
"બિચારા વસંતભાઈ...." કહી ને હું ખીલ ખીલ હસી પડી અને જરા પાછી ખસી જેથી લંડ કુલા પર દબાઈ ગયો.
"તમે મરદ લોકો સ્ત્રીને શું વીતે છે એની પરવા કર્યા વિના પોતાના આનંદ માટે 'પેલું' કામ તો કર્યા જ કરો છો ."
"હું એટલો નિષ્ઠુર છું એમ તને લાગે છે?"
એમના મોં પર ના ભાવ જોઈ મને કોણ જાણે શું થયું કે નીચા નમીને મેં એમના ગાલ પર હાથ ફેરવી કહ્યું, "ના ના તમે નિષ્ઠુર નથી, ઘણા સમજુ છો. બીજો કોઈ હોત તો સરલાબેન ને ક્યાર ના ય પિયર મોકલી દીધા હોત, સાજી થાઉં ત્યારે આવજે, કહી ને."
પછી મારા મનમાં જે વિચાર આવ્યો તેના થી હું શરમાઈ ગઈ. સ્મિત કરતાં મેં નીચલો હોઠ દાંત વચ્ચે લઇ કરડ્યો. મારી નજર ઝુકી ગઈ, ચહેરો લાલ લાલ થઇ ગયો.
મારી શરમ વસંતભાઈ થી છુપી ના રહી શકી. એમણે પણ મારો ગાલ પંપાળી ને કહ્યું, "તું શરમાય છે ત્યારે બહુ રૂપાળી લાગે છે. શું વિચારતી હતી જેથી શરમ આવી ગઈ ?"
મેં મારો ચહેરો ઢાંકી દીધો. મારા હાથ ખસેડી એ બોલ્યા, "મારા સમ જો ના કહે તો."
સમ દીધા એટલે શું કરું ? હું બોલી, "મેં પ્રભુ ને પ્રાર્થના કરી કે તમારા જેવો વર આપે ." હું બોલી તો ખરી પણ મને ખુબ શરમ આવી ગઈ.
વસંત પણ જવાબ સાંભળી ને ચોંકી પડ્યા અને બેઠા થઇ ગયા.
મને બાથ માં લેવા જતા હતા ને કુંદન ભાભી નો અવાજ સંભળાયો.
હું ઝટ પટ બીજી રૂમ માં જતી રહી.
ઊંઘવા નો ડોળ કરી વસંત સુઈ ગયા.
--