Fantasy அவன், அவள், புருஷன் (Completed - நிறைவு)

[game40it]

புருஷன்
 
எனக்கு மாப்பிள்ளை வீட்டில் இருக்கும் ஒவ்வொரு நிமிடமும் ஒரு மணி நேரம் போல இருந்தது. எதோ நெருப்பில் நிற்பது போல் ஒரு உணர்வு. சீக்கிரம் திரும்ப வேண்டும் ஒருவன் அங்கே வாய்ப்பு கிடைத்தால் என் மனைவியை புணர்ந்துவிடுவான் என்று சொல்லவ முடியும். அவர்களை அவசர படுத்த முடியாமல் நான் அவசரத்தில் துடித்தேன். என்னை கொடுமை என்றால் எல்லோரிடமும் மகிழ்ச்சியான முகத்தை வைத்துக்கொண்டு பேசவேண்டியதாக இருந்தது. ஒரு நிம்மதி, அங்கே மாப்பிள்ளையும் பெண்ணும் வருவதற்கு மற்ற பெண்களுடன் பவனி பிசியாக இருப்பாள் என்ற நம்பிக்கை. மேலும் அங்கே நிறைய பேர் இருப்பதால் ஒன்றும் நடக்க சாத்தியம் இல்லை என்று என்னை நானே தைரியப்படுத்தி கொண்டிருந்தேன். ஒரு வழியாக எல்லோரும் புறப்பட தயார் ஆனார்கள். எல்லோருக்கும் முன்பு நான் தான் காருக்கு நடந்து சென்றேன். 'என்னப்பா இவ்வளவு அவசரம்' என்று பெண்ணின் அப்பா கேட்டார். என் அவசரத்தை பற்றி அவருக்கு எப்படி தெரியும். அங்கே என் பொண்டாட்டியை ஒருத்தன் என்ன செய்துகொண்டு இருக்கானோ.
 
நாம் வீடு வந்து சேர்ந்தபோது என் மனைவி மற்றும் மேலும் இரு பெண்கள் ஆரத்தி எடுத்தார்கள். எல்லோரும் கலகலப்பாக பேசிக்கொண்டு இருந்தார்கள். பவனி புடவை கசங்கி இருப்பதை கவனித்தேன் நான். இது ஏன் இப்படி இருக்கு? அது சந்தேகத்தை கிளப்பியது. எல்லாத்தையும் சந்தேகப் படுறவனாக ஆகிவிட்டேன். நான் மெல்ல அவள் அருகே நடுந்து சென்றேன்.
 
யாருக்கும் கேட்காத படி அவளிடம், "ஏன் உன் புடவை இப்படி கசங்கி இருக்கு?"
 
அவள் முகத்தில் மன இடுக்கம் இருப்பது போல் தோன்றியது. இப்போது தான் அவள் புடவை கசங்கி இருப்பதை கவனிப்பது போல் பார்த்தாள். எனக்கு என்னமோ அவள் யோசிக்க அவகாசம் பெறுவதற்காக இப்படி செய்கிறாள் என்று தோன்றியது.
 
"ஆமாம் கசங்கி இருக்கு, ஓ யெஸ், அவினாஷ் தூக்க கழகத்தில் இருந்தான் அவனை தூய் கொண்டு சென்றேன், அதுனால தான் கசங்கி இருக்கும். அவனுக்கு நாலு வயது ஆகுது இல்லையா, தூக்குறது கஷ்டப்பட்டேன். அதனாலே ரொம்ப கசங்கி இருக்கும்."
 
எல்லாத்துக்குமே பதில் வைத்திருந்தாள் என்று மனதில் தீட்டிய நான் பிறகு அட ச்சே அது உண்மையாக கூட இருக்கலாம், நான் ஏன் இப்படி சந்தேக பேர்வழி ஆகிவிட்டேன். இதற்க்கு மேல் இப்படி தவித்து கொண்டு இருக்க முடியாது. நான் அடுத்த நாள் தான் வீடு திரும்ப இருந்தேன் அனால் இன்றைக்கு சற்று நேரத்தில் புறப்பட முடிவெடுத்தேன். இது வரை ஒன்னும் நடந்து இருக்காது என்று ஓரளவு நம்பிக்கை இருந்தது. இன்றைக்கு பெரும்பாலும் உறவினர்கள் புறப்பட்ட பிறகு விக்ரமுக்கு வாய்ப்பு அதிகமாக அமையும் என்று அஞ்சினேன். ஆட்கள் நடமாட்டம் குறைவாக இருக்கும் போது வாய்ப்புகளும் அதிகமாக அமையும்.
 
என் யோசனை எல்லாம் என்னம்மோ என் மனைவியும் விக்ரமுக்கு சம்மதித்துவிட்டாள் வாய்ப்பு மட்டும் கத்திரிகிறாள் போல இருந்தது. என் மனைவியை இப்படி கேவலமாக நினைக்கிறன் என்று எனக்கு வெட்கம் வரவேண்டும், அனால் அதை பற்றி நான் கவலை படும் மனநிலையில் இல்லை. பெண்ணின் பெற்றோர் எவ்வளவு கேட்டும் நான் இன்றைக்கே கிளம்புகிறேன் என்று பிடிவாதமாக இருந்தேன். திடீர் முக்கியமான ஆப்பிஸ் வேலை இருக்கு என்று பொய் சொன்னேன். அந்த திமிரு பிடித்த பொருக்கி என் கார் அருகே வந்து என்னை வழி அனுப்பினான்.
 
"இன்றைக்கு இங்கே இருப்பிங்க என்று சந்தோஷமாக இருந்தேன் சார். இன்றைக்கு பிரீயாக உங்களிடம் பேசி இருக்கலாம்." உனக்கு ஏன் நான் இங்கே இருக்கணும் என்று விரும்பியது எனக்கு தெரியும் என்று மனதில் நினைத்துக் கொண்டேன்.
 
"இல்லை போன் கால் வந்தது. முக்கியமான வேலை திடிரென்று வந்தது," என்றேன். அனால் மனதில், 'என் மனைவியை உன் மோசமான ஆசையில் இருந்து பாதுகாக்கணும் அயோக்கிய ராஸ்கல்'.
 
"பை அவினாஷ், மேடம்," என்றான். ஒரு வீணடிக்கும் என் மனைவி மற்றும் அவன் கண்கள் லாக் ஆனது. அந்த ஒரு வினாடியில் அர்த்தம் உள்ள ரகசிய பார்வை பரிமாற்றி கொண்டது போல் இருந்தது.
 
மனா குழப்பத்தில் என் வீட்டை நோக்கி கார் ஒட்டி சென்றேன். பவனி என் பக்கத்தில் உட்கார்ந்து சலனம் இல்லாமல் உறங்கி கொண்டு இருந்தாள். அவள் அழகிய முகத்தை பார்த்து,'நீ எனக்கு துரோகம் செய்வியா? அல்லது செய்துவிட்டய்யா?' வேதனை கலந்த குழப்பத்தில் புலம்பியபடி பயணித்தேன்.